INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia – brak daty sporządzenia (data wpływu 29 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego udostępniania artykułów spożywczych kontrahentom oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie tych artykułów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego udostępniania artykułów spożywczych kontrahentom oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie tych artykułów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna w zakresie handlu detalicznego maszynami rolniczymi i częściami do nich, jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W firmie Zainteresowanego prowadzona jest księga rachunkowa.

Maszyny rolnicze wystawione są w siedzibie firmy, tam też przyjeżdżają zainteresowani zakupem, bądź informacją o sprzęcie kontrahenci. Dodatkowo Wnioskodawca organizuje sporadycznie na swoim polu prezentacje dla zainteresowanych co do możliwości wykorzystania sprzedawanych maszyn w robotach polowych.

W czasie spotkań z potencjalnymi kupującymi Zainteresowany zapewnia herbatę, kawę, cukier, śmietankę do kawy, drobne słodycze. Wnioskodawca podkreślił, że taki poczęstunek nie ma charakteru wytwornego i okazałego, czy specjalnie zorganizowanej imprezy. Podczas takiego poczęstunku Zainteresowany chce przede wszystkim omówić bieżące sprawy biznesowe. Wnioskodawca wskazał, iż celem takiej formy poczęstunku kontrahenta, nie jest chęć okazania przepychu.

Obecnie z uwagi na niejasne przepisy podatkowe, zakup ww. artykułów spożywczych w wartości brutto faktury, księgowany jest w pozostałe koszty rodzajowe – nie stanowiące kosztów podatkowych. Tym samym, nie jest wystawiana faktura wewnętrzna na zużycie tych artykułów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zużycie towaru (spożycie kawy, herbaty, ciastek, innych słodyczy, wody oraz mleka i śmietanki do kawy) przez kontrahentów podczas spotkań służbowych nie zobowiązuje do wykazania VAT należnego, przy jednoczesnym zachowaniu prawa do odliczenia VAT od zakupu ww. produktów...

Zdaniem Wnioskodawcy, zasada neutralność podatku VAT powoduje, że podatnik ma prawo do odliczenia VAT od wydatków związanych z wykonywaniem czynności opodatkowanych, a takie czynności Zainteresowany wykonuje. Jeżeli zatem takie czynności Wnioskodawca wykonuje, nie powinno być wątpliwości, iż może on odliczyć VAT naliczony od wydatków na zakup ww. produktów do sekretariatu, które służą jako drobny poczęstunek dla kontrahentów podczas spotkań biznesowych. Nie jest bowiem zawarta w normie art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT kategoria „kontrahenci”.

Podobne stanowisko prezentują również organy podatkowe, np. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, który w interpretacji indywidualnej z dnia 11 stycznia 2011 nr IPPP1/443-1166/10-4/AW uznał:

„(...) z (...) art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT wynika, że opodatkowaniu podlega przekazanie towarów nie zaś ich zużycie. (...) Odnosząc powyższe regulacje prawne do przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego należy stwierdzić, iż wydanie w siedzibie Wnioskodawcy kontrahentom ww. produktów w formie poczęstunku, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Poczęstunek kontrahentów, jako podmiotów nie wymienionych w przepisie art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, nie rodzi skutku w postaci powstania obowiązku opodatkowania przedmiotowych czynności (...)”.

Mimo, że z dniem 1 kwietnia 2011 r. art. 7 ust. 2 ustawy o VAT uległ zmianie, to zdaniem Wnioskodawcy, zmiana ta nie wpłynęła w żaden sposób na opodatkowanie zużywanych w firmie przedmiotowych artykułów spożywczych. Nadal bowiem w pkt 1 tego przepisu, który stanowi m. in. o konieczności opodatkowania zużycia towarów, przy nabyciu których przysługiwało prawo do odliczenia VAT, mowa jest tylko o:

„przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia”, a nie przez kontrahentów.

Uznając racjonalizm ustawodawcy przy stanowieniu prawa należy założyć, iż intencją ustawodawcy nie było wymienienie „kontrahentów” w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT.

Konkludując, w ocenie Wnioskodawcy, ma on prawo do odliczenia VAT naliczonego od zakupionych artykułów spożywczych, przy jednoczesnym braku konieczności wystawiana faktury wewnętrznej na zużycie tych produktów przez kontrahentów w siedzibie firmy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Według art. 7 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r., nadanym ustawą z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332), przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Powyższego przepisu nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek (art. 7 ust. 3 ustawy).

Analiza powołanego art. 7 ust. 2 ustawy wskazuje wyraźnie, iż ustawodawca rozróżnia czynność przekazania od czynności zużycia towarów. Zatem, opodatkowaniu podlega, zgodnie z pkt 1, przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste ściśle wymienionych osób, a na mocy pkt 2 tego przepisu, wszelkie inne darowizny. Skutkiem tak sformułowanych norm prawnych jest przyjęcie, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w trybie art. 7 ust. 2 ustawy, podlega wszelkie przekazanie towarów, natomiast zużycie – tylko na rzecz podmiotów wymienionych w pkt 1 tego przepisu.

Nie podlegają zatem opodatkowaniu nieodpłatne czynności zużycia towarów na cele związane z prowadzoną działalnością, w przypadku gdy beneficjentem jest np. kontrahent przedsiębiorcy (potencjalny kontrahent) – osoba trzecia, niebędąca pracownikiem, udziałowcem ani inną osobą wymienioną w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy, a także zużycie towarów na cele własne prowadzonej działalności gospodarczej.

Zwrócić przy tym należy uwagę, że przepisy ustawy nie definiują pojęcia „potrzeb osobistych”. Za słownikiem języka polskiego uznać należy, że potrzebami „osobistymi” są takie potrzeby, które „dotyczą danej osoby” i które są jej potrzebami „prywatnymi”, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tą osobę działalnością gospodarczą, statusem pracownika czy pełnioną funkcją.

Zatem można przyjąć, że potrzebami osobistymi są te, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy, a zatem potrzeby osobiste to te, których zaspokojenie wynika z dobrej woli pracodawcy. Natomiast potrzeby pracownicze to te, których spełnienie nie wynika z autonomii woli stron, ale do zaspokajania których pracodawca jest zobowiązany na podstawie przepisów prawa, np.: przepisów Kodeksu pracy, przepisów innych ustaw regulujących prawa i obowiązku pracowników i pracodawców, postanowień zbiorowych układów pracy, postanowień porozumień zbiorowych, przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy itp.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna w zakresie handlu detalicznego maszynami rolniczymi i częściami do nich, jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Maszyny rolnicze wystawione są w siedzibie firmy, tam też przyjeżdżają zainteresowani zakupem, bądź informacją o sprzęcie kontrahenci. Dodatkowo Wnioskodawca organizuje sporadycznie na swoim polu prezentacje dla zainteresowanych co do możliwości wykorzystania sprzedawanych maszyn w robotach polowych. W czasie spotkań z potencjalnymi kupującymi Zainteresowany zapewnia herbatę, kawę, cukier, śmietankę do kawy, drobne słodycze. Wnioskodawca podkreślił, że taki poczęstunek nie ma charakteru wytwornego i okazałego, czy specjalnie zorganizowanej imprezy. Podczas takiego poczęstunku Zainteresowany chce przede wszystkim omówić bieżące sprawy biznesowe. Wnioskodawca wskazał, iż celem takiej formy poczęstunku kontrahenta, nie jest chęć okazania przepychu.

Jak wskazano powyżej, nie podlegają opodatkowaniu nieodpłatne czynności zużycia towarów na cele związane z prowadzoną działalnością, w przypadku gdy beneficjentem jest np. kontrahent przedsiębiorcy (potencjalny kontrahent) – osoba trzecia, niebędąca pracownikiem, udziałowcem ani inną osobą wymienioną w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy, a także zużycie towarów na cele własne prowadzonej działalności gospodarczej. Tym samym, nieodpłatne udostępnianie artykułów spożywczych w ramach zwyczajowego poczęstunku dla kontrahentów nie będzie podlegać opodatkowaniu.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie zużycie artykułów spożywczych przez kontrahentów podczas spotkań służbowych, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego – na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy – stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami.

Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Istotna jest intencja nabycia – jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas, po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych, odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

Wystarczającym zatem jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towaru lub usługi, przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej oraz planowanej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakup ten dokonany został w celu jego wykorzystania w ramach działalności opodatkowanej. Ta warunkowość realizacji określonego w art 86 ust. 1 ustawy prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony powoduje, że nieziszczenie się warunku pozytywnego jakim jest wykorzystanie towaru lub usługi do realizacji czynności opodatkowanej podatnika, np. gdy okaże się, że zmieniono przeznaczenie towaru (usługi) i został on ostatecznie wykorzystany do czynności zwolnionych od VAT lub niepodlegających VAT – spowoduje konieczność weryfikacji uprzedniego odliczenia podatku naliczonego.

Biorąc pod uwagę, że prawo do odliczenia powinno być realizowane natychmiast po powstaniu podatku naliczonego, decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży (towary handlowe) lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy. Bezpośrednio wiążą się więc z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością przedsiębiorcy można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa – mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganym przez podatnika obrotem opodatkowanym. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot obrotu. Najczęściej do wydatków mających pośredni wpływ na wykonywanie czynności opodatkowanych zalicza się koszty reprezentacji i reklamy, wydatki związane z udziałem w targach, konferencjach, koszty doradztwa podatkowego itp.

Podkreślić należy, iż ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy stwierdzić należy, iż nabywane przez Wnioskodawcę towary, wykorzystywane na cele związane z prowadzoną działalnością i służące prawidłowemu funkcjonowaniu przedsiębiorstwa, mają związek (pośredni) z wykonywaniem czynności opodatkowanych. Zatem Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z ich zakupem.

Reasumując, Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu artykułów spożywczych, które udostępniane są kontrahentom podczas spotkań służbowych, w myśl art. 86 ust. 1 ustawy, z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z art. 88 ustawy.

Tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego udostępniania artykułów spożywczych kontrahentom oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie tych artykułów. Natomiast kwestia dotycząca podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie rozstrzygnięta odrębnym pismem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.