Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.445.2018.1.DJD
z 25 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 15 sierpnia 2018 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 15 sierpnia 2018 r., identyfikator poświadczenia przedłożenia UPP 21236128) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków związanych z wynajmem mieszkania –jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 sierpnia 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni w dniu 23 lipca 2018 r. założyła jednoosobową działalność gospodarczą, której przedmiotem jest świadczenie usług doradztwa gospodarczego w zakresie analizy sprawozdań finansowych przed dokonaniem transakcji nabycia przedsiębiorstwa. Siedzibą działalności gospodarczej jest miejscowość K…. w powiecie łańcuckim. Zdarzenia gospodarcze związane z prowadzoną działalnością gospodarczą ewidencjonowane są w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej udało się pozyskać jednego kontrahenta. Siedziba kontrahenta zlokalizowana jest w P…., jednak charakter wykonywanych zadań Wnioskodawczyni wymaga przebywania w W….. Miasto to nie jest miejscem zamieszkania zarówno Wnioskodawczyni, jak i członków Jej rodziny, jak również nie stanowi ośrodka Jej interesów życiowych. Ze względu na charakter wykonywanej pracy winna być ona wykonywana w siedzibie kontrahenta. Wnioskodawczyni potwierdza codzienne wykonanie zadań w miejscu świadczenia usług dla kontrahenta przez logowania karty wstępu do biura kontrahenta. W związku z faktem, że siedzibę kontrahenta i siedzibę działalności gospodarczej Wnioskodawczyni dzieli odległość 315 km, niemożliwym jest codzienny dojazd do siedziby kontrahenta. W celu ograniczenia kosztów usług hotelarskich Wnioskodawczyni zmuszona jest wynająć mieszkanie w miejscu świadczenia usług dla kontrahenta. Podstawą najmu jest umowa najmu, a podstawą zapłaty za wynajem mieszkania jest dowód przelewu bankowego. Wysokość czynszu nie odbiega od realiów rynkowych w W…..

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydatek poniesiony na wynajęcie mieszkania w miejscowości W…, gdzie znajduje się siedziba głównego kontrahenta Wnioskodawczyni, może być w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, traktowany jako koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, wydatki ponoszone na najem mieszkania w miejscowości, w której znajduje się miejsce wykonywania usług dla jedynego kontrahenta, mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, dalej: „u.p.d.o.f.”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 u.p.d.o.f.

Koszty takie muszą być właściwie udokumentowane. Przedmiotowy koszt wynajmu mieszkania spełnia powyższe warunki: jego celem jest osiągnięcie jedynych przychodów przez działalność gospodarczą, jest udokumentowany umową najmu oraz przelewem. Koszt ten ponadto, nie mieści się w zakresie wyłączeń, zawartych w art. 23 ust. 1 u.p.d.o.f.

W związku z tym, w przytoczonym zdarzeniu przyszłym, w sytuacji gdy miejsce siedziby działalności gospodarczej, a miejsce świadczenia usług dla kontrahenta dzieli odległość uniemożliwiająca codzienny dojazd, a charakter świadczonych usług wymaga codziennej obecności w biurze kontrahenta, wydatki jakie ponoszone są przez Wnioskodawczynię stanowią, w okresie świadczenia usług, koszt uzyskania przychodu. Fakt posiadania jedynie jednego kontrahenta sprawia, że zachodzi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy wykonywaniem usług poza siedzibą Wnioskodawczyni (w miejscowości W…), a osiąganiem przez Wnioskodawczynię przychodów z prowadzonej przez Nią działalności.

Przytoczone stanowisko Wnioskodawczyni było wielokrotnie zajmowane przez organy administracji skarbowej m.in. w interpretacjach indywidualnych:

• z dnia 16 lutego 2017 r., Nr IBPB1-1.4511.51.2017.1.PB,
  

• z dnia 11 lutego 2015 r., Nr IBPB1/1/415-1380/14/WRz,
  

• z dnia 20 lutego 2014 r., Nr IBPB1/1/415-1176/13/WRz,
  

• z dnia 14 października 2014 r., Nr IBPB1/1/415-1118/14/AB.
  
  

Dowodzić to może, że wykładnia ta nosi znamiona jednolitości i trwałości. Wnioskodawczyni niniejszym oświadcza, że argumentację organu zawartą w ww. interpretacjach indywidualnych przyjmuje za własną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Jednocześnie należy wskazać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wyłączony w art. 23, nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej, a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu.

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Konstrukcja kosztów uzyskania przychodów oparta jest więc na swoistej klauzuli generalnej, zgodnie z którą podatnik ma możliwość odliczania wszelkich kosztów, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków, należy wziąć pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Ponadto, za koszt uzyskania przychodu można uznać taki wydatek, który został poniesiony przez podatnika w sposób rzeczywisty (definitywny). Wydatek musi zostać faktycznie poniesiony w sensie realnym, tzn. musi nastąpić uszczuplenie zasobów finansowych podatnika. Jednocześnie jednak zwrócić należy także uwagę na konieczność właściwego udokumentowania poniesionych wydatków. Tylko bowiem wydatek prawidłowo udokumentowany może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Przy czym, sposób dokumentowania ponoszonych kosztów uzależniony jest od rodzaju prowadzonych przez podatnika ksiąg podatkowych.

Wobec powyższego, do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej spełniających powyższe kryteria nie można zaliczyć wydatków osobistych osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

Podkreślenia jednocześnie wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od lipca 2018 r., której przedmiotem jest świadczenie usług doradztwa gospodarczego w zakresie analizy sprawozdań finansowych przed dokonaniem transakcji nabycia przedsiębiorstwa. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej udało się pozyskać jednego kontrahenta, którego siedziba zlokalizowana jest 315 km od siedziby prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej. Charakter wykonywanych zadań Wnioskodawczyni wymaga przebywania w siedzibie kontrahenta, co potwierdza poprzez logowania karty wstępu do biura kontrahenta. Miejscowość, w której znajduje się siedziba kontrahenta, nie jest miejscem zamieszkania zarówno Wnioskodawczyni, jak i członków Jej rodziny, nie stanowi także ośrodka Jej interesów życiowych. W związku z faktem, że siedzibę kontrahenta i siedzibę działalności gospodarczej Wnioskodawczyni dzieli znaczna odległość, niemożliwym jest codzienny dojazd do siedziby kontrahenta. W celu ograniczenia kosztów usług hotelarskich Wnioskodawczyni zmuszona jest wynająć mieszkanie w miejscu świadczenia usług dla kontrahenta. Podstawą najmu jest umowa najmu, a podstawą zapłaty za wynajem mieszkania jest dowód przelewu bankowego. Wysokość czynszu nie odbiega od realiów rynkowych w tej miejscowości.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że do wydatków na wynajem mieszkania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej znajdują zastosowanie regulacje określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro zatem, na co wskazuje treść wniosku, wydatki z tego tytułu spełniają kryterium celowości, o którym mowa w tym przepisie, to mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni.

Należy jednak zwrócić uwagę na konieczność właściwego udokumentowania wskazanych we wniosku wydatków. Zaznaczyć bowiem należy, że zgromadzone dowody nie mogą się ograniczać wyłącznie do faktur lub rachunków wystawionych przez właściciela przedmiotowego mieszkania, stwierdzających jedynie wysokość poniesionych przez Wnioskodawczynię wydatków z tytułu wynajmu tego mieszkania. Niezbędnym jest bowiem posiadanie dowodów, świadczących o wykonanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usługach wymagających pobytu w miejscowości, w której Wnioskodawczyni wynajmie mieszkanie, umożliwiających w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo - skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków.

Reasumując, jeżeli ponoszone przez Wnioskodawczynię wydatki na wynajem mieszkania będą spełniać wszystkie wymienione powyżej warunki, to będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie obowiązek wykazania związku ponoszonych kosztów najmu z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie będzie mieć wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża Wnioskodawczynię.

Zatem, stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego należało uznać za prawidłowe.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Zaznaczyć zatem należy, że rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie, czy przedstawiony we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k - 14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.