Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.461.2018.1.MC
z 24 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 lipca 2018 r. (data wpływu 24 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0% dla eksportu towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lipca 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0% dla eksportu towarów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka zajmująca się produkcją wyrobów tekstylnych (worki i torby do transportu z tkanin syntetycznych) w maju 2017 r. dokonała eksportu swoich wyrobów na rzecz kontrahenta z USA.
Eksportu dokonano na warunkach EXW w dniu 31 maja 2017 r. Zgodnie z umową z klientem towar wysyłany był na warunkach EXW, ale fakturę za transport otrzymywała spółka. W tym samym dniu została wystawiona faktura sprzedaży i przekazany towar przewoźnikowi firmie F.

Spółka otrzymała dokumenty IE-599 przed 25 czerwca i wykazała export towarów ze stawką 0% zgodnie z art. 41 ust. 1 punkt 4 i punkt 6 ustawy o VAT w dacie powstania obowiązku podatkowego (art. 19a pkt 1 ustawy o VAT) czyli w maju 2017 r. Wartość faktury sprzedaży wynosiła 108 928,20 zł. Przesyłka składała się z kilku paczek i we wrześniu kontrahent z USA zorientował się, że nie wszystkie produkty do niego dotarły. Brakowało 57 szt. worków.

Spółka podjęła się wyjaśnienia sprawy ze względu na utrzymanie dobrych relacji z klientem. Po kontakcie z przewoźnikiem niestety nie udało się ich odnaleźć, jedynie uzyskano informację, że worki zaginęły już w Stanach Zjednoczonych. Spółka wystawiła fakturę korygującą na kwotę 14 906,19 zł oraz wystąpiła o odszkodowanie w wysokości 14 906,19, które otrzymała od przewoźnika (od którego wcześniej otrzymała fakturę za transport) na rachunek bankowy. Spółka uwzględniła fakturę korygującą (zmniejszającą eksport) we wrześniu 2017 r.

W czerwcu 2018 roku spółka zorientowała się, że błędnie zinterpretowała przepisy podatkowe i wystawiła fakturę korygującą. Uprawnienia nabywcy do rozporządzania towarami jak właściciel zmaterializowały się już w momencie odbioru towarów z magazynu firmy przez przewoźnika - firmę F. Zaginięcie przesyłek miało miejsce już po przeniesieniu prawa do rozporządzania towarami jak właściciel na klienta z USA. Fakt, iż przewoźnik zgubił część przesyłek nie wpływa na fakt dokonania dostawy przez spółkę w rozumieniu przepisów o VAT. Spółka w czerwcu 2018 r. skorygowała zatem błędnie wstawioną fakturę korygującą eksport towarów składając deklaracje korygującą VAT-7 za wrzesień 2017 zwiększając wartość eksportu, o kwotę 14 906,00, którą błędnie zaniżyła. Spółka skorygowała również zeznanie CIT-8 za rok 2017 zwiększając niesłusznie zaniżone przychody.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy spółka miała prawo zastosować stawkę 0% do wyżej opisanej dostawy zarówno w części wyrobów otrzymanych przez kontrahenta jak i zaginionych?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Przez eksport towarów zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy o VAT rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
   
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych
   

- jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Zdaniem spółki miała ona prawo do zastosowania stawki 0% do całej wartości sprzedaży (zarówno wyrobów, które otrzymał klient z USA jak i wyrobów zaginionych). Spółka dokonała sprzedaży wyrobów w dniu 31 maja 2017 r. czyli w chwili odbioru przez przewoźnika. Zgodnie z warunkami „ex Works” za moment dostarczenia towaru uznaje się pozostawienie go do dyspozycji kupującego na swoim terenie lub w umówionym miejscu. Towary były sprawdzone pod względem ilościowym i jakościowym i były kompletne w dniu 31 maja 2017 r. Spółka była również w posiadaniu stosownej dokumentacji, która potwierdza wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej - komunikat IE-599.

Zgodnie z art. 41 ust. 6 i 6a stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Dokumentem, o którym mowa w ust. 6, jest w szczególności:

1. dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu;
2. dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność;
3. zgłoszenie wywozowe w formie papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny.
   
   

Spółka dokonała sprzedaży w dniu 31 maja 2017 r. zgodnie z warunkami Ex works i wystawiła fakturę sprzedaży w tym samym dniu, przed 25 czerwca otrzymała komunikat IE-599 potwierdzający wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, zatem spółka spełniła wszystkie warunki opisane w art. 41 pkt 4 , 6 i 6a aby móc zastosować stawkę 0%.

Spółka zatem prawidłowo postąpiła wykazując eksport towarów w deklaracji za maj 2017 r. ze stawką 0%. Nieprawidłowe działanie spółki odnosiło się jedynie do braku podstaw do wysławienia faktury korygującej (zmniejszającej eksport) we wrześniu 2017 r., co również poprawiła składając korektę deklaracji VAT-7 za okres 09/2017 i zwiększając niesłusznie zaniżoną wartość eksportu.

Powyższe stanowisko zostało dwukrotnie potwierdzone na infolinii KIS. Ze względu jednak na specyfikę zdarzenia oraz brak interpretacji podatkowych wydanych w podobnych sytuacjach zwracamy się z prośbą o wydanie interpretacji w powyższej sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają ww. czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Z kolei terytorium państwa trzeciego to terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3 (art. 2 pkt 5 ustawy).

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, towarami zaś, zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez eksport towarów, stosownie do art. 2 pkt 8 ustawy, rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

– jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Definiując pojęcie eksportu towarów ustawodawca dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy będący przedmiotem wywozu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz oraz gdy wywóz dokonywany jest przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz. Sytuacja kiedy eksporter lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej – stanowi tzw. eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz.

Aby uznać daną czynność za eksport towarów muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

• ma miejsce dostawa towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni) lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz (eksport pośredni);
  

• wywóz towarów musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.
  
  
  

Trzeba przy tym zauważyć, że art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy przewiduje, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega eksport towarów, jednak z uwagi na terytorialny charakter podatku VAT opodatkowaniu podlegają wyłącznie czynności, których miejscem świadczenia jest terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

W przypadku dostaw towarów wysyłanych lub transportowanych miejsce dostawy (a tym samym – opodatkowania) wyznacza art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, miejscem dostawy towarów – w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Tylko zatem wywóz towarów, które w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu poza terytorium Unii Europejskiej znajdują się na terytorium kraju, stanowi eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy, podlegający w Polsce – jako miejscu tej dostawy – opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0% (stosownie do art. 41 ust. 4 ustawy).

Należy w tym miejscu zwrócić uwagę na orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, który w uchwale z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. akt I FPS 3/12, wypowiedział się w kwestii eksportu towarów: „(…) Dla zastosowania przez podatnika stawki 0% w Polsce z tytułu eksportu towaru konieczne jest, aby miejscem dostawy tej czynności była Polska, co wymaga wykazania, że wywóz tego towaru poza obszar Unii Europejskiej następuje – stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. – w ramach transportu, który rozpoczął się na terytorium Polski, w wykonaniu czynności określonej w art. 7 ustawy. Zgłoszenie towaru do procedury wywozu towarów, o której mowa w art. 161 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, w krajowym urzędzie celnym należy traktować jako niewątpliwy dowód rozpoczęcia takiego transportu na terytorium Polski, niemający jednak charakteru wyłącznego”.

W uchwale tej stwierdzono również, że „(…) w sytuacji gdy eksport towarów, w rozumieniu art. 2 pkt 8 i art. 22 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. (art. 146 w zw. z art. 32 Dyrektywy 2006/112/WE), stanowi wywóz towarów poza terytorium Wspólnoty, które w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu poza terytorium Wspólnoty znajdują się na terytorium kraju, oznacza to, że wywóz tych towarów z kraju poza obszar Unii Europejskiej powinien nastąpić w ramach transportu (wysyłki) zasadniczo o nieprzerwanym charakterze. Dla przybliżenia charakteru takiego transportu przydatne może być sięgnięcie do normy art. 83 ust. 3 pkt 1 lit. a u.p.t.u., stanowiącej, że przez usługi transportu międzynarodowego rozumie się przewóz lub inny sposób przemieszczania towarów z miejsca wyjazdu (nadania) na terytorium kraju do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) poza terytorium Unii Europejskiej. W sytuacji gdy transport towaru z Polski zostanie przerwany na terytorium innego kraju unijnego i ponownie podjęty w okolicznościach wskazujących, że miejscem jego rozpoczęcia, w celu wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, jest tenże inny kraj unijny, brak podstaw do stwierdzenia, że eksport tych towarów nastąpił z terytorium Polski. Oznacza to, że w przypadku gdy towar jest transportowany (wysyłany, przemieszczany) z Polski do innego państwa członkowskiego z pominięciem procedury wywozu i tam rozładowany i magazynowany (składowany poza składem celnym), po czym dopiero z tego kraju transportowany (wysyłany) – po zgłoszeniu w nim tegoż towaru do wywozu poza terytorium Unii Europejskiej – nie ma podstaw do stwierdzenia, że wywóz tego towaru poza terytorium Wspólnoty nastąpił z terytorium Polski, gdyż miejscem świadczenia takiej dostawy eksportowej, w rozumieniu art. 22 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. (art. 32 Dyrektywy 2006/112/WE), nie jest w takiej sytuacji Polska, lecz tenże kraj unijny, w którym znajdują się eksportowane towary w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów do nabywcy poza terytorium Unii Europejskiej. Nie są zatem w tym przypadku spełnione przesłanki do stwierdzenia eksportu takiego towaru w Polsce, a tym samym do stosowania z tego tytułu stawki 0%”.

Z powyższego nie wynika jednak, że podlegający eksportowi towar musi opuścić terytorium Unii Europejskiej za pośrednictwem krajowego granicznego urzędu celnego, gdyż może to nastąpić poprzez każdy unijny urząd celny, lecz niezbędnym jest, aby transport (wysyłka) tego towaru, przed opuszczeniem terytorium Unii Europejskiej, rozpoczął się na terytorium Polski oraz istotne jest, aby transport miał nieprzerwany charakter. Przy czym nie chodzi tutaj o aspekt fizyczny tego transportu, czyli o to aby transportu dokonywał np. tylko jeden podmiot (np. spedytor) czy też towar nie mógł być przeładowany czy chwilowo składowany. Istotne jest, aby przeznaczeniem nadanego towaru było tylko jego wywiezienie z terytorium Unii Europejskiej.

Z okoliczności przedmiotowej sprawy wynika, że Wnioskodawca w maju 2017 r. dokonał eksportu swoich wyrobów na rzecz kontrahenta z USA. Eksportu dokonano na warunkach EXW w dniu 31 maja 2017 r. Zgodnie z umową z klientem towar wysyłany był na warunkach EXW, ale fakturę za transport otrzymywała spółka. W tym samym dniu została wystawiona faktura sprzedaży i przekazany towar przewoźnikowi firmie F. Spółka otrzymała dokumenty IE-599 przed 25 czerwca i wykazała export towarów ze stawką 0% zgodnie z art. 41 ust. 1 pkt 4 i pkt 6 ustawy w dacie powstania obowiązku podatkowego (art. 19a pkt 1 ustawy) czyli w maju 2017 r. Wartość faktury sprzedaży wynosiła 108 928,20 zł. Przesyłka składała się z kilku paczek i we wrześniu kontrahent z USA zorientował się, że nie wszystkie produkty do niego dotarły. Brakowało 57 szt. worków. Spółka podjęła się wyjaśnienia sprawy ze względu na utrzymanie dobrych relacji z klientem. Po kontakcie z przewoźnikiem niestety nie udało się ich odnaleźć, jedynie uzyskano informację, że worki zaginęły już w Stanach Zjednoczonych. Spółka wystawiła fakturę korygującą na kwotę 14 906,19 zł oraz wystąpiła o odszkodowanie w wysokości 14 906,19 które otrzymała od przewoźnika (od którego wcześniej otrzymała fakturę za transport) na rachunek bankowy. Spółka uwzględniła fakturę korygującą (zmniejszającą eksport) we wrześniu 2017 r. W czerwcu 2018 roku spółka zorientowała się, że błędnie zinterpretowała przepisy podatkowe i wystawiła fakturę korygującą. Uprawnienia nabywcy do rozporządzania towarami jak właściciel zmaterializowały się już w momencie odbioru towarów z magazynu firmy przez przewoźnika - firmę F. Zaginięcie przesyłek miało miejsce już po przeniesieniu prawa do rozporządzania towarami jak właściciel na klienta z USA. Fakt, iż przewoźnik zgubił część przesyłek nie wpływa na fakt dokonania dostawy przez Wnioskodawcę w rozumieniu przepisów ustawy. Spółka w czerwcu 2018 r. skorygowała zatem błędnie wstawioną fakturę korygującą eksport towarów, składając deklaracje korygującą VAT-7 za wrzesień 2017 zwiększając wartość eksportu, o kwotę 14 906,00, którą błędnie zaniżyła.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0% do dostawy wyrobów otrzymanych przez kontrahenta oraz wyrobów zaginionych.

Odnosząc się do niniejszych wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%.

Stosownie do art. 41 ust. 6 ustawy stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

W myśl art. 41 ust. 6a ustawy dokumentem, o którym mowa w ust. 6, jest w szczególności:

1. dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu;
2. dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność;
3. zgłoszenie wywozowe w formie papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny.
   
   

Na podstawie art. 41 ust. 11 ustawy przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument, o którym mowa w ust. 6, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Przepisy ust. 7 i 9 stosuje się odpowiednio.

Zatem zastosowanie stawki 0% w eksporcie towarów jest możliwe pod warunkiem, że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Przepis art. 41 ust. 6a pkt 1-3 ustawy w szczególności wymienia dokumenty, które w praktyce służą dokumentowaniu eksportu. Dokumenty te związane są z System Kontroli Eksportu (ECS), który jest systemem wspólnotowym, umożliwiającym dokonywanie i obsługę zgłoszenia wywozowego i wymianę informacji w formie elektronicznej między urzędami celnymi na terenie Unii Europejskiej, zarówno w urzędzie wywozu jak i wyprowadzenia. System ten opiera się na obiegu dokumentów pomiędzy urzędami a podmiotami dokonującymi zgłoszeń. W ramach tego systemu dokumentem potwierdzającym wywóz towarów poza UE jest komunikat IE-599, podpisany przez system ECS przy użyciu klucza do bezpiecznej transmisji danych. Komunikat ten zawiera dane zgłoszenia z momentu zwolnienia zgłoszenia do procedury wywozu oraz informacje o potwierdzeniu wywozu lub zatrzymaniu towaru na granicy. Komunikat IE-599 jest wysyłany do zgłaszającego przez urząd celny wywozu.

Niemniej jednak katalog dokumentów wskazany w art. 41 ust. 6a ustawy jest otwarty, co oznacza, że podatnik dla wykazania eksportu może posłużyć się każdym dokumentem, który jednoznacznie i w sposób nie budzący wątpliwości potwierdza wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej.

Należy zauważyć, że w przypadku eksportu pośredniego – zgodnie z art. 41 ust. 11 ustawy – zastosowanie ma stawka podatku w wysokości 0%, jeżeli spełnione zostaną warunki zawarte w tym przepisie. Dokument, jakim podatnik powinien się posłużyć dla wykazania eksportu pośredniego winien tę okoliczność jednoznacznie i w sposób niebudzący wątpliwości potwierdzać. Podatnik powinien zatem posiadać w swojej dokumentacji dowód wiarygodny i potwierdzający faktyczne dokonanie wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, z którego musi wynikać tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu.

Ponadto trzeba mieć na uwadze, że w sytuacji gdy eksport towarów stanowi wywóz towarów poza terytorium Wspólnoty, które w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu poza terytorium Wspólnoty znajdują się na terytorium kraju, to wywóz tych towarów z kraju poza obszar Unii Europejskiej powinien nastąpić w ramach transportu (wysyłki) zasadniczo o nieprzerwanym charakterze tj. aby przeznaczeniem (już w momencie rozpoczęcia wywozu z Polski) nadanego towaru było tylko jego wywiezienie z terytorium Unii Europejskiej (zgodnie z ww. uchwałą NSA z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. akt I FPS 3/12).

Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że w analizowanym przypadku spełnione są przesłanki uznania opisanej we wniosku transakcji za eksport w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy, zarówno w odniesieniu do wyrobów otrzymanych przez kontrahenta, jak i wyrobów zaginionych. W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca dokonał eksportu swoich wyrobów na rzecz kontrahenta z USA na warunkach EXW w dniu 31 maja 2017 r. (w tym samym dniu została wystawiona faktura sprzedaży oraz towar został przekazany przewoźnikowi). We wrześniu 2017 r. kontrahent poinformował, że nie wszystkie towary do niego dotarły (część towarów zaginęła). Jednocześnie, jak wskazuje Wnioskodawca, uprawnienia nabywcy do rozporządzania towarami jak właściciel zmaterializowały się już w momencie odbioru towarów z magazynu Wnioskodawcy przez przewoźnika (firmę F.). Zaginięcie przesyłek miało miejsce już po przeniesieniu prawa do rozporządzania towarami jak właściciel na klienta z USA. Ponadto Wnioskodawca otrzymał dokument IE599 przed 25 czerwca 2017 r. Zatem stwierdzić należy, że w niniejszym przypadku miała miejsce dostawa towarów wysyłanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej, a wywóz towarów został potwierdzony przez urząd celny (Wnioskodawca posiada dokument IE-599). Tym samym w niniejszym przypadku dostawę towarów zrealizowaną przez Wnioskodawcę, której przedmiotem są wyroby otrzymane przez kontrahenta oraz wyroby zaginione, należy uznać za eksport w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy.

Zatem, skoro w analizowanej sprawie Wnioskodawca zrealizował w dniu 31 maja 2017 r. transakcje stanowiącą eksport, o którym mowa w art. 2 pkt 8 ustawy oraz posiada dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej (dokument IE-599 Wnioskodawca otrzymał przed 25 czerwca 2017 r.), to dla przedmiotowej dostawy towarów (wyrobów otrzymanych przez kontrahenta oraz wyrobów zaginionych) miał prawo zastosować stawkę podatku VAT w wysokości 0% w eksporcie na podstawie art. 41 ust. 4 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.