INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 27 września 2011 r. (data wpływu do tut. Biura – 30 września 2011 r.), uzupełnionym w dniu 10 listopada 2011r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie miejsca opodatkowania wynagrodzenia uzyskiwanego przez pracowników oddelegowanych do Włoch - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 września 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie miejsca opodatkowania wynagrodzenia uzyskiwanego przez pracowników oddelegowanych do Włoch.

Jako, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych pismem z dnia 28 października 2011 r. znak: IBPB II/1/415-849/11/AŻ wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano w dniu 10 listopada 2011 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (Spółka z o.o.) prowadzi działalność gospodarczą na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej oraz poza jej granicami. Przedmiotem działalności są roboty budowlane w branży elektrycznej, głównie montaż instalacji elektrycznych i aparatury kontrolno-pomiarowej. Roboty na terenie Włoch Spółka realizuje dla kilku stałych klientów. Co roku Spółka realizuje we Włoszech od 1 do 9 projektów; realizacja każdego z nich ma inny okres trwania. W chwili obecnej na terenie Włoch Spółka posiada zakład podatkowy (oddział) w związku z tym, iż realizuje w A. kontrakt trwający ponad 12 miesięcy. Dla oddziału (budowy zlokalizowanej w A.) prowadzona jest odrębna księgowość i odrębne kadry zgodnie z przepisami włoskimi. Oddział posiada swój numer podatkowy, adres we Włoszech oraz osobę upoważnioną do kontaktu. Nie ma natomiast ani własnego kapitału ani też upoważnienia do samodzielnego działania (np. zawierania umów). Jest całkowicie zależny od centrali Spółki w Polsce.

Spółka zamierza rozpocząć we Włoszech realizację kolejnego kontraktu, którego czas realizacji będzie wynosił ponad 12 miesięcy. W tej chwili prowadzone są negocjacje zmierzające do zawarcia umowy. Zostaną tam oddelegowani pracownicy, którzy nigdy nie pracowali we Włoszech. Wypłata wynagrodzeń następuje z konta Spółki w Polsce. Dla usprawnienia obiegu środków finansowych zarówno wynagrodzenia za wykonane we Włoszech roboty jak i wynagrodzenia dla oddelegowanych pracowników przekazywane są za pośrednictwem konta Spółki w Polsce. Jednak zarówno przychody uzyskiwane przez oddział/zakład jak i koszty oddelegowanych pracowników rozliczane będą we Włoszech i tam płacony będzie podatek dochodowy od osób prawnych. Oddelegowani na terenie Włoch pracownicy mogą tam przebywać przez okres przekraczający 183 dni w roku kalendarzowym.

Wnioskodawca wskazał, iż określenie zakład podatkowy (oddział) użyte we wniosku oznacza zakład podatkowy, o którym mowa w art. 5 umowy polsko-włoskiej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wynagrodzenia wypłacane z przychodów oddziału/zakładu, pomimo, że przepływają za pośrednictwem rachunku centrali w Polsce mogą być uznane za wypłacane przez oddział (art. 15 ust. 2 pkt c umowy polsko-włoskiej)...
2. Czy pracownicy oddelegowani do Włoch w okresie nieprzekraczającym 183 dni będą opodatkowani we Włoszech mimo, że planowany okres pracy przekracza 183...
3. Czy wynagrodzenia pracowników oddelegowanych do Włoch przez okres nieprzekraczający 183 dni mimo, że planowany okres pracy przekracza 183 dni będą opodatkowane we Włoszech nawet jeśli wynagrodzenia będą wypłacane z przychodów oddziału/zakładu i zaliczane do jego kosztów ale wypłata odbędzie się za pośrednictwem rachunku centrali w Polsce...
   
   

Wnioskodawca wskazał, iż w ramach realizacji jednego z kontraktów prowadzi na terenie Włoch budowę, której termin realizacji przekracza 12 miesięcy. Prowadzi również negocjacje w celu zawarcia kolejnej umowy, której realizacja przekroczy 12 miesięcy.

Wskazał również, iż stosownie do treści art. 15 ust. 2 umowy polsko-włoskiej wynagrodzenie podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, jeżeli łącznie spełnione są trzy warunki. Zasada 183 dni oraz brak siedziby we Włoszech nie budzi wątpliwości. Jednak ostatni warunek określony w lit. c) stwierdzający, że: wynagrodzenia nie są wypłacane przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie budzi - w ocenie Wnioskodawcy - wątpliwości.

Wnioskodawca wskazał, iż środki na wypłatę tych wynagrodzeń pochodzą z przychodów wygenerowanych przez włoski oddział. To wynagrodzenie za roboty realizowane we Włoszech stanowi podstawę i źródło płac pracowników oddelegowanych do Włoch. Intencją i wolą stron umowy dwustronnej było określenie miejsca skąd pochodzą przychody i kwoty na wynagrodzenia a nie miejsce położenia banku, który dokonuje przelewu. Powyższe kryteria są - w ocenie Wnioskodawcy - spełnione. Wypłacane wynagrodzenia pracownicze stanowią zarazem koszt uzyskania przychodu zakładu zlokalizowanego we Włoszech. W przeciwnym razie - zdaniem Wnioskodawcy - oddział płaciłby zawyżony podatek dochodowy we Włoszech. Jego księgowość należałoby też uznać za nierzetelną. W sensie podatkowym oddział we Włoszech (zakład) stanowi odrębną jednostkę, która samodzielnie się rozlicza.

Wnioskodawca wskazał, iż wypłat wynagrodzeń dokonuje się z rachunku należącego do centrali Spółki, znajdującego się w banku położonym na terenie Polski. Jednakże jego zdaniem podkreślić należy, że jest to jedynie czynność techniczna mająca na celu uproszczenie i przyśpieszenie procedur przelewów. Wynagrodzenia za roboty budowlane realizowane we Włoszech wpływają na rachunek Spółki w Polsce. Oddelegowani do Włoch pracownicy są Polakami i posiadają rachunki bankowe zlokalizowane na terytorium państwa polskiego. Celowym jest zatem, aby wynagrodzenia pracowników były realizowane z rachunku w Polsce a nie przesyłane do Włoch po to, aby następnie wróciły na konta pracowników.

Wnioskodawca zauważa, że zgodnie z wyjaśnieniami zawartymi w komentarzu do Konwencji Modelowej OECD w sprawie Podatku od Dochodu i Majątku, która jest podstawą zawieranych następnie umów dwustronnych o unikaniu podwójnego opodatkowania: „funkcjonowanie zakładu podatkowego w danym kraju powoduje, że odprowadzamy tam podatek dochodowy od osób prawnych (CIT), jak i podatek za zatrudnionych tam pracowników (PIT), niezależnie od czasu, na jaki pracownicy są zatrudnieni".

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawiona powyżej analiza i argumenty wskazują, że w przypadku, gdy na terenie Włoch będzie funkcjonować budowa realizowana przez okres ponad 12 miesięcy a wynagrodzenia będą pochodzić z dochodów oddziału/zakładu, choć technicznie wypłacanych z konta w Polsce to pracownicy od samego początku pobytu we Włoszech będą opodatkowani wg przepisów włoskich.

Wnioskodawca wskazał również, że pracownicy oddelegowani do Włoch, których planowany okres ma przekraczać 183 dni winni być opodatkowani we Włoszech od pierwszego dnia pobytu, mimo że faktyczny okres oddelegowania nie przekroczył jeszcze 183 dni. W danej chwili Wnioskodawca nie wie jaki będzie faktyczny okres pobytu, ale zgodnie z planem oddelegowanie ma przekroczyć 183 dni.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się - w myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy - osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W myśl art. 4a cyt. ustawy przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z brzmieniem art. 31 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Natomiast, w myśl art. 32 ust. 6 tej ustawy zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem, że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

W świetle powyższych przepisów dla rozstrzygnięcia czy na Wnioskodawcy ciąży obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracowników mających miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z pracy wykonywanej poza jej terytorium konieczne jest rozstrzygnięcie kwestii czy dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania, sporządzonej w Rzymie w dniu 21 czerwca 1985 r. (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374), z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 17, 18, 19, 20 i 21 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, będą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w drugim Państwie.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. umowy bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas danego roku kalendarzowego oraz
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, oraz
3. wynagrodzenia nie są wypłacane przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. umowy polsko-włoskiej, wynagrodzenie pracownika mającego miejsce zamieszkania na terenie Polski podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Włoch. W takim przypadku dochód ten może być opodatkowany zarówno we Włoszech jak i w państwie rezydencji, czyli w Polsce.

Natomiast art. 15 ust. 2 tej umowy określa wyjątek od powyższej zasady - zgodnie z jego treścią wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (we Włoszech) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce), przy zastosowaniu metod unikania podwójnego opodatkowania określonych odpowiednio w art. 23 umowy polsko-włoskiej.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 i ust. 2 lit. a) i c) powołanej umowy – w Polsce będzie się unikać podwójnego opodatkowania następująco: jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy może być opodatkowany we Włoszech, to Polska będzie, z zastrzeżeniem postanowień litery b) i c) niniejszego artykułu, zwalniać taki dochód od opodatkowania (lit. a). Przy czym, jeżeli zgodnie z jakimikolwiek postanowieniami umowy dochód uzyskany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce będzie zwolniony od opodatkowania w Polsce, Polska może przy obliczaniu podatku od pozostałego dochodu takiej osoby zastosować stawkę podatku, która byłaby zastosowana, gdyby zwolniony dochód nie uzyskał takiego zwolnienia (lit. c).

W odniesieniu do określenia „zakład” użytego w art. 15 ust. 2 ww. umowy polsko-włoskiej, należy zauważyć, iż zgodnie z art. 5 ust. 1 umowy polsko-włoskiej określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, poprzez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa. W myśl art. 5 ust. 2 umowy polsko-włoskiej określenie „zakład” obejmuje w szczególności:

1. miejsce zarządzania,
2. filię,
3. biuro,
4. zakład fabryczny,
5. warsztat,
6. kopalnię, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
7. budowę albo montaż, których okres prowadzenia przekracza 12 miesięcy.
   
   

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. umowy zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko do takiej wysokości, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi. Z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3 niniejszego artykułu, jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład, to w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem (art. 7 ust. 2 umowy).

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca (Spółka z o.o.) prowadzi działalność gospodarczą na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej oraz poza jej granicami. W chwili obecnej na terenie Włoch Spółka posiada zakład podatkowy (oddział) w związku z tym, iż realizuje w A. kontrakt trwający ponad 12 miesięcy. Spółka zamierza rozpocząć we Włoszech realizację kolejnego kontraktu, którego czas realizacji będzie wynosił ponad 12 miesięcy. Dla usprawnienia obiegu środków finansowych zarówno wynagrodzenia za wykonane we Włoszech roboty jak i wynagrodzenia dla oddelegowanych pracowników przekazywane są za pośrednictwem konta Spółki w Polsce. Oddelegowani na terenie Włoch pracownicy mogą tam przebywać przez okres przekraczający 183 dni w roku kalendarzowym.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przypadku, gdy na terenie Włoch będzie funkcjonować budowa realizowana przez okres ponad 12 miesięcy a wynagrodzenia będą pochodzić z dochodów oddziału/zakładu, choć technicznie wypłacanych z konta w Polsce to pracownicy od samego początku pobytu we Włoszech będą opodatkowani wg przepisów włoskich.

Przenosząc przedstawione zdarzenie na grunt przepisów prawa wskazać należy, iż art. 15 ust. 2 umowy przewiduje wyjątek od ogólnej zasady, iż dochody będą podlegały opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji pracownika, jeżeli zostaną spełnione łącznie, przewidziane w tym przepisie warunki. Jednym z warunków, zgodnie z art. 15 ust. 2 lit. c) umowy w polskiej wersji językowej, jest to, że wynagrodzenia nie są wypłacane przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Przepis ten w angielskiej wersji językowej umowy brzmi: „the remuneration is not borne by a permanent establishment or a fix base which the employer has in the other State”.

Zgodnie z zapisem testimonium umowa została sporządzona w językach polskim, włoskim i angielskim, przy czym wszystkie teksty są jednakowo autentyczne. W przypadku rozbieżności przy interpretacji tekst angielski będzie uważany za rozstrzygający. Art. 15 ust. 2 lit. c) umowy w angielskiej wersji językowej zawiera zastrzeżenie, iż wynagrodzenie nie może być ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Zatem w celu dokonania prawidłowej kwalifikacji dochodu pracowników oddelegowanych do pracy na terytorium Włoch, trzeba zbadać, czy są spełnione wszystkie warunki przewidziane w art. 15 ust. 2 umowy, w tym czy wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład, który Wnioskodawca posiada we Włoszech.

Zgodnie z pkt 7 i 7.1. Komentarza do art. 15 Modelowej Konwencji OECD (komentarz MK OECD) określenie „ponoszone przez” musi być interpretowane w świetle celu art. 15 ust. 2 lit. c) MK OECD, którym jest zapewnienie, że wyjątek przewidziany w art. 15 ust. 2 MK OECD nie będzie miał zastosowania do wynagrodzenia, które może być odliczone (stanowić koszt uzyskania przychodu), mając na uwadze zasady określone w art. 7 MK OECD oraz charakter wynagrodzenia, przy obliczaniu zysku zakładu położonego w państwie, w którym praca jest wykonywana. Fakt czy pracodawca faktycznie skorzystał z odliczenia przy ustalaniu zysku przypisanego do zakładu nie jest przesądzający, ponieważ prawidłowym kryterium jest to czy odliczenie to byłoby przyznane zakładowi. Komentarz wskazuje na bezpośredni związek pomiędzy art. 15 ust. 2 a art. 7 MK OECD.

Koszty wynagrodzenia powinny być przypisane do zakładu, zgodnie z art. 7 MK OECD, jeżeli funkcjonalnie ponoszone są na rzecz zakładu. Aby uznać, że wynagrodzenia są ponoszone przez zakład, powinien istnieć związek pomiędzy działalnością zakładu a pracą wykonywaną przez pracowników w imieniu tego zakładu bowiem celem art. 15 ust. 2 jest umieszczenie odliczenia i opodatkowania wynagrodzeń w tym samym państwie.

Mając na uwadze powyższe oraz zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku należy uznać, że dochody pracowników związane są z działalnością zakładu we Włoszech i w konsekwencji należy uznać, że nie został spełniony warunek określony w art. 15 ust. 2 lit. c) umowy. Oznacza to, że skoro dochody te zostaną poniesione przez zakład w rozumieniu art. 15 ust. 2 lit. c) umowy, będą podlegały one opodatkowaniu zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy (tj. zarówno w Polsce jak i we Włoszech), bez względu na czas pobytu pracowników we Włoszech, przy zastosowaniu przewidzianej w art. 23 ust. 2 lit. a) umowy metody unikania podwójnego opodatkowania (metoda wyłączenia z progresją). Wobec powyższego analizowanie lit. a) art. 15 ust. 2 umowy jest bezprzedmiotowe, bowiem niespełnienie jednej z przesłanek tego przepisu (w tym przypadku lit. c) umowy) wyklucza możliwość zastosowania postanowień art. 15 ust. 2 umowy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.