2018.09.13 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.489.2018.1.AK
z 13 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 lipca 2018 r. (data wpływu 6 sierpnia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług dostawy udziału w prawie użytkowania wieczystego działki nr 738/2 – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług dostawy udziału w prawie użytkowania wieczystego działki nr 738/2.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka S.A. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) zamierza zbyć udział w nieruchomości znajdującej się we współużytkowaniu wieczystym. Działka o powierzchni 338 m² oznaczona w ewidencji gruntów numerem 738/2. Właścicielem działki gruntu nr 738/2 jest Skarb Państwa - współużytkownikami wieczystymi w częściach równych jest Spółka Akcyjna (w udziale 1/2) i Y. Spółka Akcyjna (w udziale 1/2). Dla nieruchomości prowadzona jest przez Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych, księga wieczysta.

Na działce, której dotyczy niniejszy wniosek, znajduje się część budynku w postaci fragmentu ściany frontowej oraz dwie pary schodów wejściowych do tego budynku. Pozostała część budynku znajduje się na sąsiedniej działce nr 738/1. Użytkownikiem wieczystym działki gruntu o numerze 738/1 oraz właścicielem posadowionego na niej budynku jest Y. S.A.

Nieruchomość została przejęta w drodze przekształcenia Z. na podstawie aktu przekazania z dnia 14 kwietnia 1992 roku. Uwłaszczenie potwierdzone zostało decyzją Wojewody z dnia 7 listopada 1991 roku. Działka niezabudowana nr 738/2 powstała po podziale działki nr 738 na trzy odrębne działki (738/1, 738/2 i 738/3). Zgodnie z projektem podziału nieruchomości, który został zatwierdzony decyzją Urzędu Rejonowego z dnia 19 października 1993 roku działka 738/2 została przekazana do wspólnego użytkowania Wnioskodawcy i Y. S.A.

Przedmiotowa nieruchomość nie jest objęta obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Z zaświadczenia wydanego przez Urząd Miejski w dniu 6 kwietnia 2018 roku wynika, że miejscowy plan zagospodarowania miasta i gminy stracił ważność dnia 1 stycznia 2004 r. Z przedstawionego zaświadczenia wynika również, że przedmiotowa nieruchomość nie jest objęta decyzją o warunkach zabudowy i nie jest prowadzone postępowanie mające na celu wydanie decyzji o warunkach zabudowy, w tym w sprawie zalesienia.

Rada Miejska podjęła Uchwałę z dnia 19 marca 2018 roku w sprawie zmiany Lokalnego Programu Rewitalizacji Gminy na lata 2017-2023. Wskazana działka jest objęta powyższym programem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dostawa udziału w prawie użytkowania wieczystego w wysokości 1/2 wskazanego w opisie zdarzenia przyszłego działki niezabudowanej nr 738/2 będzie korzystała ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Spółki S.A. dostawa wskazanego w opisie zdarzenia przyszłego udziału w prawie użytkowania wieczystego w wysokości ½ działki niezabudowanej nr 738/2 będzie korzystała ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) - dalej: ustawa o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W rozumieniu ustawy o VAT, towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2 12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust 1. Jednocześnie, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%.

Ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku. Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez „grunt przeznaczony pod zabudowę” o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, rozumieć należy grunty, które widnieją w planie zagospodarowania przestrzennego, jako przeznaczone pod zabudowę, a w przypadku braku takiego planu - grunty, zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Za tereny niezabudowane uznaje się grunty o charakterze rolnym, leśnym, działki rekreacyjne, nieprzeznaczone pod zabudowę. Ze zwolnienia z VAT korzysta również zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntów przeznaczonych na cele rolnicze. W myśl art. 2 pkt 33 ustawy o VAT przez „grunt przeznaczony pod zabudowę”, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, rozumieć należy grunty, które widnieją w planie zagospodarowania przestrzennego, jako przeznaczone pod zabudowę, a w przypadku braku takiego planu - grunty, zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z wydaną przez Ministra Finansów interpretacją ogólną z dnia 14 czerwca 2013 r. (nr PT10/033/12/207/WLI/13/RD58639), w przypadku, gdy brak jest wyżej wymienionych dokumentów, nie należy kierować się danymi zawartymi w ewidencji gruntów i budynków, które w stanie prawnym obowiązującym do 31 marca 2013 r. miały istotne znaczenie.

W myśl natomiast art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Należy zwrócić uwagę, że użyte w ww. przepisach określenia „budynek” i „budowla” należy interpretować w świetle ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r. poz. 1332 z późn. zm.). W myśl art. 3 ust. 1 i 2 Prawa budowlanego ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym należy przez to rozumieć:

budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,
budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,
obiekt małej architektury.

Na nieruchomości nr 738/2 znajduje się fragment budynku. Budynek ten został wybudowany na sąsiedniej działce nr 738/1 i jego część w postaci fragmentu ściany frontowej oraz dwóch par schodów wejściowych do budynku przekracza granicę - znajduje się na działce będącej przedmiotem wniosku, tj. działce nr 738/2. Ponadto budynek wykorzystywany jest w całości na potrzeby sąsiedniej nieruchomości, której też przysługuje władztwo ekonomiczne i prawne do budynku.

Zdaniem Spółki, w przypadku opisanym w zdarzeniu przyszłym w odniesieniu do nieruchomości - działki oznaczonej w ewidencji gruntów nr 738/2, jest możliwe zastosowanie zwolnienia z opodatkowania z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. Takie podejście wynika z orzecznictwa sądów administracyjnych. WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 23 stycznia 2014 r., sygn. I SA/Wr 1914/13), a następnie NSA w wyroku z dnia 4 marca 2015 r., sygn. I FSK 740/14 rozpatrując sprawę dostawy gruntów wraz z elementami należącymi do budynku usytuowanego na odrębnej nieruchomości, przywołał postanowienie Sądu Najwyższego z 9 lutego 2007 r. (III CZP 159/06) stwierdzające, że „budynek jest przypisany do tego gruntu, na którym znajduje się większa jego część. W analizowanym przypadku budynki są więc przypisane do gruntów będących współwłasnością lokatorów. Prawo do rozporządzania wskazanymi częściami budynków zarówno w sensie ekonomicznym, jak i prawnym należy do właścicieli budynków, a nie do gminy, która sprzeda im grunty”. NSA wskazał, że „w analizowanej sytuacji nie można kierować się wyłącznie wskazaniami wykładni językowej, ale należy odwołać się także do szerszego kontekstu planowanej transakcji. Jak podkreślił sąd, przyszła sprzedaż nastąpi w szczególnym trybie (art. 209a ugp), a jej celem jest zwiększenie powierzchni działek, na których położone są budynki, w których wyodrębniono własność lokali, tak aby całość tych budynków znalazła się w granicach jednej nieruchomości gruntowej. Przy czym dotychczasowa przynależność schodów, ganków i innych części budynków do nieruchomości sąsiednich (będących własnością gminy), na których części te się znajdują, ma jedynie charakter faktyczny”. NSA zauważył, iż „to nabywca, w chwili transakcji, rozporządza jak właściciel gankami i schodami przynależącymi i przylegającymi do jego budynku. Samo ich posadowienie na działce zbywcy nie czyni ich zatem przedmiotem transakcji. Nie powoduje to również samodzielnie odmiennej, niż wskazała skarżąca kwalifikacji gruntu stanowiącego przedmiot dostawy”. Biorąc pod uwagę wskazane argumenty, NSA orzekł, że „skoro lokatorom przysługuje już prawo do rozporządzania częściami budynków (w sensie ekonomicznym i prawnym) znajdujących się na nieruchomości sąsiedniej należącej do gminy, to nie można stwierdzić, że gmina będzie dysponować własnością schodów i ganków itd. w ramach przyszłej dostawy nieruchomości na ich rzecz. Przedmiotem planowanej dostawy na rzecz lokatorów będzie więc wyłącznie niezabudowany grunt, a tym samym sprzedaż ta będzie podlegała zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. NSA uznał, że „(...) istotą sprzedaży działki w trybie art. 209a u.g.n., na której znajdują się elementy należące do budynku usytuowanego na odrębnej nieruchomości, takie jak schody, ganki itp., jest sprzedaż terenu niezabudowanego, do którego odnosi się art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u., a nie gruntu zabudowanego obiektami, które nie pełnią samodzielnych funkcji budowlanych, a jedynie zapewniają normalne użytkowanie budynku usytuowanego na innym gruncie”.

Również Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku o sygn. I SA/Wr 1216/16 z dnia 6 marca 2017 r. potwierdza, że „usytuowanie części budynku na cudzej nieruchomości nie powoduje automatycznie, w myśl zasady superficies solo cedit, że część ta staje się częścią składową tej nieruchomości, chociaż jest z nią trwale związana, lecz pozostaje nadal częścią składową całego budynku.” W wyroku tym WSA stwierdził, że: „istotą sprzedaży działki, na której znajdują się będące elementem większej całości budynki i budowle związane z zabudową sakralną usytuowaną na sąsiedniej nieruchomości, jest sprzedaż terenu niezabudowanego, do którego odnosi się art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u, a nie gruntu zabudowanego obiektami budowlanymi (...) Nie można także zapominać, że przy określaniu przedmiotu transakcji i ocenie istnienia w sprawie zwolnienia z opodatkowania VAT należy stosować przesłanki ekonomiczne”.

W przedmiotowej sprawie, działka nr 738/2, będąca przedmiotem sprzedaży nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, (stracił on ważność 1 stycznia 2004 roku), działka nie jest objęta również decyzją o warunkach zabudowy. Oznacza to, że działka nie jest przeznaczona pod zabudowę, a więc zdaniem Spółki, w przypadku opisanym w zdarzeniu przyszłym w odniesieniu do nieruchomości - działki ew. nr 738/2 jest możliwe zastosowanie zwolnienia z opodatkowania z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w świetle art. 2 pkt 6 ww. ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste,
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (towarem – w rozumieniu ww. przepisu) na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Zatem w świetle powołanego wyżej art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług odpłatne przeniesienie prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowi dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przedmiotem użytkowania wieczystego mogą być nieruchomości gruntowe stanowiące własność Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków, natomiast podmiotem tego prawa może być każda osoba fizyczna i prawna. Prawo użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej jest prawem jednolitym, niepodlegającym wewnętrznym podziałom. Taki charakter zachowuje ono również wtedy, gdy przysługuje niepodzielnie kilku różnym osobom. W przypadku kiedy prawo to przysługuje niepodzielnie podmiotom wszystkie te podmioty są współużytkownikami wieczystymi wspólnie i niepodzielnie korzystającymi z jednego i tego samego prawa, podobnie jak przy prawie współwłasności. Należy wskazać, że Kodeks cywilny nie zawiera przepisów regulujących wprost współużytkowanie wieczyste. Dlatego konieczne staje się odpowiednie stosowanie określonych przepisów regulujących zbliżone stosunki prawne. Do współużytkowania wieczystego gruntu należy odpowiednio stosować przepisy Kodeksu cywilnego o współwłasności.

W świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.) prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność. Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności.

Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Zgodnie z art. 196 Kodeksu cywilnego współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej. Współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, jako wyłącznego prawa współwłaściciela, zasadą jest, że każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ww. Kodeksu). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Normy unijne również potwierdzają, że towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowaniu wieczystym nieruchomości. W myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 11.12.2006, Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

określone udziały w nieruchomości,
prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,
udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.

Zatem sprzedaż udziału we współwłasności, z uwagi na jego charakter prawny, przynoszący efekt rozporządzania tym udziałem jak towarem np. przez prawną możliwość zbycia go na rzecz nabywcy, który może nim dysponować jak właściciel należy traktować jako dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 41 ust. 1 cyt. ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przy czym przez tereny budowlane, w myśl art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług, rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Oznacza to, że generalnie opodatkowane podatkiem od towarów i usług są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę – są zwolnione od podatku od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka S.A. zamierza zbyć udział w nieruchomości znajdującej się we współużytkowaniu wieczystym, oznaczonej w ewidencji gruntów numerem 738/2. Właścicielem działki gruntu nr 738/2 jest Skarb Państwa - współużytkownikami wieczystymi w częściach równych jest Spółka Akcyjna (w udziale 1/2) i Y. Spółka Akcyjna (w udziale 1/2).

Na ww. działce znajduje się część budynku w postaci fragmentu ściany frontowej oraz dwie pary schodów wejściowych do tego budynku. Pozostała część budynku znajduje się na sąsiedniej działce nr 738/1. Użytkownikiem wieczystym działki gruntu o numerze 738/1 oraz właścicielem posadowionego na niej budynku jest Y. S.A.

Nieruchomość została przejęta w drodze przekształcenia Z. na podstawie aktu przekazania nr 15/92 z dnia 14 kwietnia 1992 roku. Uwłaszczenie potwierdzone zostało decyzją Wojewody z dnia 7 listopada 1991 roku. Działka niezabudowana nr 738/2 powstała po podziale działki nr 738 na trzy odrębne działki (738/1, 738/2 i 738/3). Zgodnie z projektem podziału nieruchomości, który został zatwierdzony decyzją Urzędu Rejonowego w Kolnie z dnia 19 października 1993 roku działka 738/2 została przekazana do wspólnego użytkowania Wnioskodawcy i Y. S.A.

Rada Miejska podjęła Uchwałę z dnia 19 marca 2018 roku w sprawie zmiany Lokalnego Programu Rewitalizacji Gminy na lata 2017-2023. Wskazana działka jest objęta powyższym programem.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości korzystania ze zwolnienia z podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, dostawy udziału w prawie użytkowania wieczystego działki nr 738/2, na której znajduje się część budynku w postaci fragmentu ściany frontowej oraz dwie pary schodów wejściowych do tego budynku, który to budynek w pozostałej części jest usytuowany na sąsiedniej działce oznaczonej nr 738/1.

Odnosząc się do powyższej kwestii, wskazać należy, że w myśl art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r. poz. 1202, z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Stosownie do treści art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Natomiast zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane, pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Z kolei w myśl art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane, przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Należy zauważyć że Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych, wprowadzona do stosowania rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.), dokonuje klasyfikacji obiektów budowlanych rozumianych jako konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych. Natomiast przez budynki rozumie się zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych. Przystosowane są do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów.

Zgodnie z art. 47 § 1-3 cyt. ustawy Kodeks cywilny część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Według art. 48 ustawy Kodeks cywilny, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Przytoczony przepis łączy się z art. 191 ustawy Kodeks cywilny, wyrażającym klasyczną zasadę superficies solo cedit („własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową”).

W świetle przepisów ww. ustawy Kodeks cywilny należy stwierdzić, że budynek co do zasady stanowi część składową gruntu.

Wzniesienie budynku w całości na cudzym gruncie ma miejsce z zachowaniem zasady superficies solo cedit.

Inaczej przedstawia się status prawny części budynku wzniesionego na własnym (użytkowanym wieczyście) gruncie z przekroczeniem granic sąsiedniego gruntu. W myśl art. 151 ustawy kodeks cywilny, jeżeli przy wznoszeniu budynku lub innego urządzenia przekroczono bez winy umyślnej granice sąsiedniego gruntu, właściciel tego gruntu nie może żądać przywrócenia stanu poprzedniego, chyba że bez nieuzasadnionej zwłoki sprzeciwił się przekroczeniu granicy albo że grozi mu niewspółmiernie wielka szkoda. Może on żądać albo stosownego wynagrodzenia w zamian za ustanowienie odpowiedniej służebności gruntowej, albo wykupienia zajętej części gruntu, jak również tej części, która na skutek budowy straciła dla niego znaczenie gospodarcze. Należy zauważyć, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje pogląd, że w takim przypadku właścicielem całego budynku jest inwestor, a właściciel nieruchomości sąsiedniej może żądać – w zależności od spełnienia dalszych przesłanek określonych w art. 151 zd. 1 Kodeksu cywilnego – przywrócenia stanu poprzedniego lub roszczeń przewidzianych w art. 151 zd. 2 Kodeksu cywilnego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 stycznia 1971 r., sygn. akt I CR 5/71, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt III CZP 9/05, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2006 r., sygn. akt III CZP 72/06 oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2007 r., sygn. akt III CZP 159/06).

Jak wynika z powyższych uregulowań, usytuowanie części budynku na cudzej nieruchomości nie powoduje automatycznie, że część ta staje się częścią składową tej nieruchomości - chociaż jest z nią trwale związana, pozostaje nadal częścią składową całego budynku.

W konsekwencji w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy jest grunt (prawo użytkowania wieczystego gruntu), na którym usytuowana jest część budynku znajdującego się na sąsiedniej działce – w świetle ustawy o podatku od towarów i usług – nie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania częścią tego budynku jak właściciel (zarówno w sensie ekonomicznym, jak i w sensie prawnym), a zatem przedmiotem dostawy może być tylko grunt (prawo użytkowania wieczystego gruntu).

Jednakże przedmiotem dostawy będzie grunt (prawo użytkowania wieczystego gruntu), którego nie można już uznać za teren niezabudowany w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Skoro na działce nr 738/2 znajduje się fragment budynku w postaci części ściany frontowej oraz dwóch par schodów wejściowych, to nie ma podstaw do przyjęcia, że Spółka dokonując dostawy udziału w prawie użytkowania wieczystego tego gruntu dokonuje dostawy gruntu niezabudowanego. Tym samym w rozpatrywanej sprawie nie może mieć zastosowania zwolnienie z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym stanowisko Wnioskodawcy w niniejszej sprawie należy uznać za nieprawidłowe.

We własnym stanowisku Spółka w celu poparcia prawidłowości przyjętego stanowiska przytoczyła wyroki sądów administracyjnych: WSA we Wrocławiu z dnia 6 marca 2017 r., sygn. akt I SA/Wr, 1216/16, w którym Sąd stwierdził, że „istotą sprzedaży działki, na której znajdują się będące elementem większej całości budynki i budowle związane z zabudową sakralną usytuowaną na sąsiedniej nieruchomości, jest sprzedaż terenu niezabudowanego, do którego odnosi się art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u, a nie gruntu zabudowanego obiektami budowlanymi (...)” oraz NSA z dnia 4 marca 2015 r., sygn. akt I FSK 740/14 (dot. Wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 23 stycznia 2014 r., sygn.. akt I SA/Wr 1914/13), w którym Sąd wskazał, że „(...) istotą sprzedaży działki w trybie art. 209a u.g.n., na której znajdują się elementy należące do budynku usytuowanego na odrębnej nieruchomości, takie jak schody, ganki itp., jest sprzedaż terenu niezabudowanego, do którego odnosi się art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u., a nie gruntu zabudowanego obiektami, które nie pełnią samodzielnych funkcji budowlanych, a jedynie zapewniają normalne użytkowanie budynku usytuowanego na innym gruncie”.

Jednakże należy zauważyć, że stanowisko Organu wyrażone w niniejszej interpretacji, zgodnie z którym dostawa działki (prawa w użytkowaniu wieczystym działki), na której znajduje się fragment budynku, który w pozostałej części jest posadowiony na działce sąsiedniej nie może korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 tej ustawy, gdyż działka ta nie może zostać uznana za grunt niezabudowany, jest zgodne z najnowszym wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 maja 2018 r., sygn. I FSK 889/16, uchylającym wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 21 stycznia 2016 r., sygn. akt I SA/Wr 1720/15.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin