INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 5 października 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 7 października 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie sposobu ustalenia przychodu związanego z wypłatą dywidendy w formie udziałów w Spółkach Zależnych (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2011 r. do tut. Biura wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie sposobu ustalenia przychodu związanego z wypłatą dywidendy w formie udziałów w Spółkach Zależnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką prawa polskiego, która należy do Grupy A (dalej „Grupa"). Obecnie akcjonariuszami Spółki są osoby prawne oraz osoby fizyczne. W najbliższym czasie planowana jest restrukturyzacja Grupy, w wyniku której dotychczasowi akcjonariusze Wnioskodawcy wniosą jej akcje w postaci wkładu niepieniężnego do polskiej spółki z o.o. (dalej „NC"). W rezultacie NC nabędzie łącznie co najmniej 95% akcji w Spółce. NC zamierza posiadać akcje Spółki nieprzerwanie przez okres co najmniej dwóch lat. W dalszym kroku Spółka planuje utworzenie ze swoim nowym akcjonariuszem (NC) podatkowej grupy kapitałowej (dalej „PGK"). Następnie, w związku z planowanym podziałem zysku Spółki, Wnioskodawca - w oparciu o uchwałę Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy (dalej „WZA") - planuje wypłatę dywidendy rzeczowej do swojego akcjonariusza (NC), która będzie obejmowała 100% udziałów w jednej lub więcej spółek: AG Sp. z o.o., ANS Sp. z o.o., T Sp. z o.o. oraz TAC s.r.o. (dalej „Spółki Zależne"). Spółka nie wyklucza, że wartość udziałów przekazywanych w ramach dywidendy (kwota dywidendy), może być niższa od ich wartości rynkowej, w szczególności może odpowiadać ich wartości księgowej w księgach rachunkowych Spółki. We wniosku zaznaczono, że o ile wniosek o wydanie interpretacji prawa podatkowego został złożony przez Spółkę, to za jej rozliczenia podatkowe będzie odpowiedzialna (w momencie wypłaty dywidendy) utworzona z NC PGK. Ponieważ przychody i koszty Spółki będą ujęte w przychodach i kosztach PGK poniższa interpretacja będzie miała również zastosowanie w odniesieniu do rozliczeń PGK.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy jeżeli wypłata dywidendy do NC w formie udziałów w Spółkach Zależnych powoduje przychód do opodatkowania PDOP po stronie Spółki, to w jaki sposób należy ustalić przychody z nią związane (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)...

Zdaniem Spółki, jeżeli wypłata dywidendy stanowi przychód po stronie Wnioskodawcy to będzie on równy kwocie dywidendy ustalonej w uchwale WZA. Fakt, iż wartość rynkowa udziałów Spółek Zależnych przenoszonych w ramach dywidendy może być wyższa, nie ma tu żadnego znaczenia. W szczególności przepisy, w wyniku których organy podatkowe mogłyby oszacować dodatkowy przychód wynikający z różnicy między wartością rynkową a wartością równą kwocie dywidendy przedmiotowych udziałów nie znajdą w analizowanym zdarzeniu przyszłym zastosowania. Na podstawie ustawy o PDOP przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wartości rynkowej. Zgodnie natomiast z art. 11 ust. 1-4 ustawy o PDOP, jeżeli w wyniku powiązań między podmiotami krajowymi, w tym m.in. kapitałowych, majątkowych oraz personalnych, zostaną ustalone lub narzucone warunki różniące się od warunków, które ustaliłyby między sobą niezależne podmioty i w wyniku tego, podatnik nie wykazuje dochodów jakich należałoby oczekiwać gdyby wymienione powiązania nie istniały, dochody takiego podatnika oraz należny podatek określa się bez uwzględnienia warunków wynikających z tych powiązań. Jednocześnie ustawa o PDOP przewiduje wyjątek od powyższej zasady ogólnej. Zgodnie z art. 11 ust. 8 ustawy o PDOP, przepisów art. 11 ust. 1 - 4 ustawy o PDOP nie stosuje się do świadczeń między spółkami tworzącymi PGK. Zakres podmiotowy i przedmiotowy wskazanych przepisów częściowo się pokrywa. Niemniej jednak, podczas gdy art. 14 ustawy o PDOP odnosi się do wszystkich podatników podatku dochodowego od osób prawnych, to art. 11 ustawy o PDOP dotyczy węższego zbioru, wyodrębnionego spośród ogółu tychże podatników. Mianowicie, art. 11 ustawy o PDOP odnosi się do tych podatników, którym można przypisać dodatkową cechę powiązania, w szczególności pod względem kapitałowym, majątkowym czy personalnym. Podobnie rzecz się ma z art. 11 ust. 8 ustawy o PDOP, który wprowadza jeszcze jedną dodatkową cechę szczególną (oprócz powiązania), a mianowicie odnosi się do podmiotów tworzących PGK.

Tym samym, w ocenie Spółki, opisana powyżej relacja pomiędzy art. 11, a art. 14 ustawy o PDOP charakterystyczna jest dla znanej w doktrynie prawa konstrukcji przepisów szczególnych i przepisów ogólnych, zgodnie z którą „ustalenie relacji pomiędzy przepisem szczególnym a przepisem ogólnym polega na wskazaniu dodatkowego elementu w hipotezie normy przepisu badanego pod kątem szczególności względem hipotezy normy przepisu wstępnie rozpoznanego jako ogólny "(Chauvin, T.Stawecki, P.Winczorek, „Wstęp do prawoznawstwa", C.H.Beck 2009). W konsekwencji, skoro art. 11 ustawy o PDOP wskazuje dodatkową cechę podmiotów objętych hipotezą normy tego przepisu (tj. cechę „powiązania"), względem hipotezy normy art. 14 ustawy o PDOP, to relacja pomiędzy tymi przepisami jest relacją przepisu szczególnego - lex specialis (art. 11 ustawy o PDOP), do przepisu ogólnego - lex generali (art. 14 ustawy o PDOP). Tym samym, w przypadku wypełnienia przesłanek powyższych przepisów, kolizję powyższych przepisów należy rozwiązać przy pomocy reguły kolizyjnej lex specialis derogat legi generali. Innymi słowy, gdy dochodzi do wykazania istnienia dodatkowej cechy powiązań, o których mowa w art. 11 ustawy o PDOP, wówczas dany stan faktyczny należy ocenić wyłącznie w świetle postanowień art. 11 ustawy o PDOP, nie zaś art. 14 ustawy o PDOP. Zdaniem Spółki, podobne relacje (tj. jak między przepisami szczególnymi i ogólnymi) zachodzą między art. 11 ust. 1-4 ustawy o PDOP, a art. 11 ust 8 tejże ustawy. Mianowicie, art. 11 ust. 8 ustawy o PDOP, poprzez wprowadzenie dodatkowej cechy szczególnej, w ocenie Spółki, będzie stanowił lex specialis względem zasady ogólnej wyrażonej w art. 11 ust. 1-4.

Powyższe stanowisko znalazło potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 grudnia 2010 r. (sygn. II FSK 1528/09), w którym Sąd stwierdził, że „ art. 11 ustawy o PDOP jest lex specialis względem art. 14 tejże ustawy". Ponadto, Sąd dodał, że „rozpoznając sprawę, której stan faktyczny wypełnia przesłanki art. 11 ustawy o PDOP, co prowadzi jednocześnie do wypełnienia przesłanek art. 14 ustawy o PDOP, podmioty stosujące prawo muszą mieć na względzie, że kolizję powyższych przepisów (...) należy rozwiązać przy pomocy reguły kolizyjnej lex specialis derogat legi generali".

Reasumując, w ocenie Spółki, konstrukcja art. 11 ustawy o PDOP, tj. wskazanie dodatkowej cechy podmiotów objętych hipotezą normy tego przepisu (wystąpienie powiązań pomiędzy podatnikami, w tym powiązań kapitałowych, majątkowych czy rodzinnych) wyklucza zastosowanie art. 14 ustawy o PDOP w przypadku transakcji dokonanej pomiędzy podmiotami powiązanymi. Zdaniem Wnioskodawcy, podobne skutki wywoływać będzie konstrukcja art. 11 ust. 8 ustawy o PDOP. Zasady tworzenia PGK zostały uregulowane w art. 1a ustawy o PDOP. Jedną z korzyści podatkowych wynikających z utworzenia PGK jest uniknięcie ryzyk związanych z kształtowaniem poziomu przychodów i kosztów w poszczególnych spółkach tworzących PGK poprzez stosowanie cen transferowych. W przypadku bowiem transakcji pomiędzy spółkami wchodzącymi w skład PGK nie ma zastosowania art. 11 ustawy o PDOP o możliwości ustalenia przez organy podatkowe dochodów podmiotów powiązanych. Powyższa zasada została wprost uregulowana w art. 11 ust. 8 ustawy o PDOP. Tym samym w przypadku ustalenia ceny sprzedaży poniżej wartości rynkowej dla transakcji dokonanej pomiędzy podmiotami powiązanymi tworzącymi PGK, również postanowienia art. 11 ust. 1-4 ustawy o PDOP dotyczące oszacowania dodatkowego dochodu nie będą miały zastosowania.

W ocenie Spółki fakt, że art. 11 ust. 8 ustawy o PDOP uchyli stosowanie art. 11 ust. 1-4 nie spowoduje, że w zaistniałej sytuacji zastosowanie znajdzie ponownie art. 14 ustawy o PDOP. Za takim stanowiskiem przemawiają wskazane powyżej reguły kolizyjne, tj. art. 11 ust. 8 ustawy o PDOP wciąż pozostaje przepisem szczególnym względem art. 14. Ponadto, przemawiają za tym względy celowościowe. Celem art. 14 jest uniemożliwienie zaniżania podstawy opodatkowania w relacjach pomiędzy podatnikami podatku dochodowego. Natomiast, zgodnie z konstrukcją PGK, spółki tworzące PGK nie są odrębnymi podatnikami. Podatnikiem bowiem jest PGK jako całość (art. 1a ust. 1 ustawy o PDOP). Normatywnym wyrazem tego jest:

• art. 7a ustawy o PDOP, zgodnie z którym przedmiotem opodatkowania w PGK jest dochód stanowiący nadwyżkę sumy dochodów wszystkich spółek tworzących PGK nad sumą ich strat,
• art. 11 ust. 8 ustawy o PDOP, na podstawie którego transakcje w ramach PGK nie stanowią transakcji dokonanej przez odrębnych, kapitałowo powiązanych podatników,
• art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o PDOP, zgodnie z którym darowizny dokonane pomiędzy spółkami tworzącymi PGK stanowią koszty uzyskania przychodów.
  
  

W konsekwencji jakiekolwiek przesunięcia majątkowe odpłatne, częściowo odpłatne i nieodpłatne, pomiędzy podatnikami tworzącymi PGK są neutralne dla celów podatku dochodowego.

Podsumowując, przychód z tytułu wypłaty dywidendy do NC w formie udziałów będzie równy kwocie dywidendy uchwalonej na WZA. Fakt, iż wartość rynkowa udziałów Spółek Zależnych przenoszonych w ramach dywidendy może być wyższa od wartości dywidendy, nie będzie powodował opodatkowania PDOP Spółki.

Na tle przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Na wstępie należy podkreślić, że istotą podatkowej grupy kapitałowej (dalej „PGK”) jest to, że tworzące ją spółki są wspólnie opodatkowane. Oznacza to, ze PGK płaci zaliczki i podatek od dochodu stanowiącego nadwyżkę sumy dochodów wszystkich spółek tworzących tę grupę nad sumą jej strat. Spółki tworzące PGK nie tracą własnej podmiotowości nadal pozostając samodzielnymi podmiotami prawnymi. Dochody i straty każdej ze spółek wchodzących w skład PGK obliczane są oddzielnie, po czym następuje ich skonsolidowanie. Dopiero na tym poziomie określa się podstawę opodatkowania, którą stanowi dochód faktycznie osiągnięty przez PGK jako całość. Podatnikiem podatku od tak określonego dochodu jest PGK, a nie poszczególne spółki wchodzące w jej skład.

Dywidenda jest częścią zysku netto (po opodatkowaniu podatkiem dochodowym) spółki kapitałowej przeznaczoną do podziału pomiędzy udziałowców lub akcjonariuszy. Wypłata dywidendy na rzecz udziałowca jest obowiązkiem spółki wynikającym z przepisów Kodeksu spółek handlowych. Zgodnie z przepisem art. 347 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm.), akcjonariusze mają prawo do udziału w zysku wykazanym w sprawozdaniu finansowym, zbadanym przez biegłego rewidenta, który został przeznaczony przez walne zgromadzenie do wypłaty akcjonariuszom.

Z powyższego przepisu wynika, że decyzja w sprawie podziału zysku nie jest decyzją, którą podejmuje Spółka. „Zysk do podziału” jest przedmiotem rozporządzeń właściwego w tej sprawie organu Spółki – zgromadzenia wspólników. Jeśli zgromadzenie wspólników podejmie uchwałę o podziale dywidendy, Spółka ma obowiązek wypłacić dywidendę udziałowcowi. Roszczenie o wypłatę dywidendy, które udziałowiec nabywa w następstwie podjęcia uchwały zgromadzenia wspólników jest uprawnieniem o charakterze obligatoryjnym. W sytuacji, gdy Spółka nie wypłaci dywidendy, udziałowiec może dochodzić tego roszczenia na drodze sądowej. Przepisy prawa handlowego nie określają w jakiej formie ma być wypłacona dywidenda na rzecz wspólników spółki. Przepisy te nie zabraniają, aby przedmiotem dywidendy były aktywa inne niż środki pieniężne.

Dopuszczalna jest zatem wypłata dywidendy zarówno w formie pieniężnej, jak i niepieniężnej. Podjęcie decyzji w zakresie wypłaty dywidendy niepieniężnej może być podyktowane różnymi względami, np. brakiem gotówki na wypłatę dywidendy, także pochodzącej z zewnętrznych źródeł finansowania np. pożyczki czy kredytu.

Na gruncie ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) dywidenda jest przychodem akcjonariusza z tytułu udziału w zyskach osób prawnych i podlega opodatkowaniu w momencie jej wypłaty. Ocena skutków prawnych po stronie Spółki wypłacającej udziałowcowi dywidendę w formie niepieniężnej wymaga ustalenia, czy po Jej stronie powstanie przychód podatkowy, czy też nie. O ile wypłata dywidendy w formie gotówki jest dla Spółki neutralna podatkowo, cechy tej nie posiada przeniesienie własności aktywów Spółki na wspólnika w związku z wypłatą dywidendy w formie rzeczowej.

Wykaz zdarzeń uznanych przez ustawodawcę za przychody u podatników podatku dochodowego od osób prawnych zawiera art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Choć przepis ten w ust. 1 nie wymienia wypłaty dywidendy rzeczowej jako zdarzenia rodzącego taki przychód, to jednak wskazać należy, że katalog wymienionych w tym przepisie zdarzeń rodzących przychód nie ma charakteru wyczerpującego (zamkniętego), lecz jedynie przykładowy. Świadczy o tym użycie przez ustawodawcę w art. 12 ust. 1 sformułowania, że przychodami są „w szczególności” zdarzenia gospodarcze w przepisie tym wymienione, tj. m.in. otrzymane pieniądze, wartość umorzonych zobowiązań itd. Jednocześnie sposób ustalania wielkości przychodu będącego następstwem zbywania rzeczy lub praw majątkowych, a więc przenoszenia własności takich rzeczy lub praw majątkowych, wskazano w art. 14 ustawy. Stanowi on, że przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, a jeżeli cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, to przychód ten określa organ podatkowy w wysokości ich wartości rynkowej.

W tym miejscu wskazać należy, iż pojęcie „zbycie” nie odnosi się wyłącznie do rozporządzania rzeczą na podstawie umowy sprzedaży w rozumieniu Kodeksu cywilnego, w której z jednej strony następuje wydanie rzeczy, a z drugiej zapłata ceny, tj. określonej kwoty pieniężnej. Cena nie zawsze musi być wyrażona w pieniądzu. Może również przybrać postać zwolnienia danego podmiotu (dłużnika) z ciążących na nim zobowiązań wobec innego podmiotu.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym podjęcie uchwały przez Zgromadzenie Wspólników o wypłacie zysku (dywidendy) w formie niepieniężnej, tzn. w postaci udziałów należących do Spółki, skutkuje powstaniem zobowiązania Spółki do zaspokojenia roszczeń udziałowca o wypłatę dywidendy. Wykonanie zobowiązania w formie przeniesienia przez Spółkę, znajdującego się w Jej aktywach, prawa własności do udziałów prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania Spółki. W ten sposób Spółka jako dłużnik zwolni się z długu, a ww. prawo własności udziałów będzie przysługiwało wspólnikom. Prowadzi to do powstania po stronie Spółki przychodu na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przeniesienie prawa własności udziałów w drodze wypłaty dywidendy w postaci niepieniężnej należy traktować na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych na równi ze zbyciem tych udziałów. Należy zauważyć, że z punktu widzenia konsekwencji podatkowych sytuacja jest taka sama, jak ta, w której podatnik dokonuje odpłatnego zbycia udziałów, tym samym osiąga przychód do opodatkowania. Uznanie, że przeniesienie w drodze wypłaty dywidendy prawa własności udziałów należy traktować na równi z wypłatą dywidendy w gotówce spowodowałoby nierówne traktowanie podatników. Podatnik, który najpierw dokonuje sprzedaży udziałów, a następnie reguluje swoje zobowiązania z tytułu dywidendy w formie pieniężnej byłby opodatkowany podatkiem dochodowym od osób prawnych, natomiast podatnik, który bezpośrednio w ww. drodze przeniósł własność udziałów, nie osiągnąłby żadnego przychodu.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy uznać, że wypłata dywidendy w formie niepieniężnej w drodze przeniesienia na udziałowców Spółki prawa własności posiadanych przez nią udziałów w Spółkach Zależnych, stanowiących składnik aktywów Spółki, spowoduje po stronie Spółki wypłacającej dywidendę powstanie przychodu z odpłatnego zbycia tych praw majątkowych na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 1 ustawy. Należy podkreślić, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym powołany wcześniej art. 14 ww. ustawy znajdzie zastosowanie. W przypadku większości świadczeń jakie mają miejsce pomiędzy spółkami tworzącymi PGK mamy do czynienia z neutralnością podatkową tych działań w ramach PGK jako całości. O ile bowiem jedna spółka z PGK uzyska przychód to druga w tej samej wysokości osiągnie koszt uzyskania przychodu. Po skonsolidowaniu przychodów i kosztów wszystkich spółek wchodzących w skład PGK Grupa, jako podatnik podatku dochodowego od osób prawnych, nie osiągnie dochodu. Zatem transakcja będzie neutralna podatkowo. Inaczej rzecz się ma w sytuacji opasanej w zdarzeniu przyszłym. Jak wykazano wcześniej, wypłata dywidendy w formie rzeczowej wiąże się z wystąpieniem dwóch czynności, a mianowicie ze zbyciem udziałów i spełnieniem świadczenia w postaci wypłaty dywidendy. To właśnie do zbycia udziałów ma zastosowanie art. 14 ww. ustawy. Wypłata dywidendy jest dla Spółki neutralna podatkowo następuje bowiem z czystego zysku, a więc z zysku po opodatkowaniu, co oznacza że nie może się ona powtórnie znaleźć odzwierciedlenia w rachunku podatkowym. Reasumując dotychczasowe rozważania należy stwierdzić, że „zbycie” udziałów zwiększy przychody Spółki o wartość wynikającą z umowy, jednak nie niższą niż wartość rynkowa zbywanych udziałów, zaś kosztem uzyskania tego przychodu będzie koszt nabycia tychże udziałów. W przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego (gdy wielkość przychodu będzie wartością rynkową, a nie historyczną – wynikającą z ksiąg) na opisanej transakcji Spółka osiągnie dodatni wynik, który po skonsolidowaniu będzie miał wpływ na dochód całej PGK, podczas, gdy wypłata dywidendy będzie dla Spółki obojętna podatkowo, zaś druga spółka będzie korzystać ze zwolnienia wynikającego z art. 22 ust. 4 i 4a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jak z powyższego wynika w ogólnym rozrachunku dochód PGK będzie inny w sytuacji zastosowania art. 14 ww. ustawy (którego zakres przedmiotowy jest węższy niż art. 11 ww. ustawy), inny zaś byłby w sytuacji pominięcia tego przepisu w przedstawionym zdarzeniu przyszłym. W tej sytuacji nie sposób mówić o braku celowości zastosowania ww. przepisu art. 14. Tym samym argument o „uniemożliwieniu zaniżenia podstawy opodatkowania w relacjach pomiędzy podatnikami podatku dochodowego” traci rację bytu. Reasumując, w Spółce powstanie przychód podatkowy z tytułu odpłatnego zbycia prawa majątkowego w postaci udziałów w wysokości wartości rynkowej tychże udziałów. Stanowisko Spółki jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 wydano odrębne rozstrzygniecie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.