2018.08.01 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.272.2018.2.IL
z 1 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 maja 2018 r. (data wpływu 22 maja 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 czerwca 2018 r. (data wpływu 3 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 maja 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 19 czerwca 2018 r., nr 0113-KDIPT3.4011.272.2018.1.IL, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 19 czerwca 2018 r. (data doręczenia 22 czerwca 2018 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 28 czerwca 2018 r. (data wpływu 3 lipca 2018 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 28 czerwca 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wyrokiem Sądu Wojewódzkiego z dnia 8 stycznia 1997 r. Sąd zasądził od Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego Sp. z o. o. (dalej Wnioskodawcy, Pozwanego lub Płatnika), na rzecz osoby fizycznej (dalej: Powoda lub Poszkodowanego) rentę miesięczną w wysokości 403 zł 49 gr. w związku z wypadkiem komunikacyjnym jaki miał miejsce w dniu 14 stycznia 1980 r. w związku ze świadczonymi przez Wnioskodawcę usługami komunikacji publicznej (renta pierwsza).

Sąd uznał, że zasądzona od Wnioskodawcy na rzecz Poszkodowanego renta znajduje podstawę prawną w przepisach art. 444 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, który stanowi, że jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

W uzasadnieniu wyroku wskazano, że zasądzając ww. rentę Sąd wziął pod uwagę zwiększone potrzeby i wydatki powoda takie jak: koszty leczenia, dojazdów do placówek zdrowia, koszty zakupu leków i pieluch, koszty specjalnej diety, koszty prania i innych wydatków, które poszkodowany w wypadku komunikacyjnym musi aktualnie stale ponosić.

Wnioskodawca od 1997 r. wypłaca poszkodowanemu ww. rentę do 10-dnia każdego miesiąca. Od przedmiotowej renty Wnioskodawca nie nalicza i nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Nie wystawia też informacji podatkowej, o której mowa w art. 42a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na zwolnienie podatkowe przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 3c tej ustawy. Przepis ten wskazuje, że wolne od podatku są odszkodowania w postaci renty otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość. Wnioskodawcę nie łączy z poszkodowanym ani stosunek pracy ani inna umowa cywilnoprawna o świadczenie usług. Niezależnie od powyższej renty (renty pierwszej), Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 17 grudnia 2015 r., utrzymanym przez Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 28 września 2017 r. zasądził od Wnioskodawcy na rzecz Poszkodowanego dodatkową rentę (renta druga) w postaci:

Skapitalizowanej renty za utracone dochody za okres od stycznia 2007 r. do czerwca 2009 r., w kwocie 33 692 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 23 lipca 2009 r.
Począwszy od dnia 1 lipca 2009 r. rentę miesięczną z tytułu utraconych dochodów płatną do 10 każdego miesiąca z góry w następujących kwotach:
- za okres od 1 lipca do 31 grudnia 2009 r. po 979 zł miesięcznie,
- za okres od 1 stycznia do 31 grudnia 2010 r. po 1140 zł miesięcznie,
- za okres od 1 stycznia do 31 grudnia 2011 r. po 1430 zł miesięcznie,
- za okres od 1 stycznia do 31 grudnia 2012 r. po 1458 zł miesięcznie,
- za okres od 1 stycznia do 31 grudnia 2013 r. po 1495 zł miesięcznie,
- począwszy od 1 stycznia 2014 roku w wysokości po 1598 zł miesięcznie.

W uzasadnieniu do powyższego wyroku wskazano, że zasądzając rentę z tytułu utraconych dochodów, na mocy art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego, Sąd wziął po uwagę fakt, że wypadek komunikacyjny z dnia 14 stycznia 1980 r. przyczynił się do aktualnego orzeczenia o całkowitej niezdolności do pracy przez poszkodowanego, a w konsekwencji również do utraty możliwości dotychczasowego zarobkowania i osiągania dochodów z pracy (we wcześniejszym okresie poszkodowany pracował). Wyliczając rentę Sąd przyjął za podstawę do jej wysokości wielkość zarobków, które zgodnie z opinią biegłego z zakresu zagadnień ekonomicznych, osiągnąłby powód w poszczególnych latach.

Wnioskodawca wypłacił w 2017 r. poszkodowanemu renty w zasądzonych wysokościach (zarówno rentę pierwszą jak i rentę drugą) nie naliczając od wypłacanych kwot zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wnioskodawca wystawił dla poszkodowanego informację podatkową na formularzu PIT-8C, o której mowa w art. 42a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. W informacji tej Wnioskodawca wykazał jako dochody podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym, kwalifikowane do pozostałych źródeł przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jedynie wypłacone Poszkodowanemu odsetki ustawowe naliczone od zasądzonej renty z tytułu utraconych dochodów (renta druga).

Aktualnie Wnioskodawca ma jednak wątpliwości, czy jego postępowanie było zgodne z obowiązującymi przepisami ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Mianowicie, czy zarówno zasądzona na rzecz Poszkodowanego, wyrokiem Sądu Wojewódzkiego z dnia 8 stycznia 1997 r. renta miesięczna (renta pierwsza), jak też zasądzona wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 17 grudnia 2015 r. renta skapitalizowana za utracone dochody w okresie od stycznia 2007 roku do czerwca 2009 r. oraz renta miesięczna z tytułu utraconych dochodów należna za okresy miesięczne, począwszy od lipca 2009 r. do dnia złożenia wniosku (renta druga), są zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy okoliczność wypłacenia poszkodowanemu renty miesięcznej zasądzonej wyrokiem Sądu Wojewódzkiego z dnia 8 stycznia 1997 r. (renta pierwsza), obliguje Wnioskodawcę do wystawienia informacji podatkowej PIT-8C o wysokości przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200)?
Czy okoliczność wypłacenia renty za utracone dochody w tym renty skapitalizowanej, zasądzonej wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 17 grudnia 2015 r. (renta druga), obliguje Wnioskodawcę do wystawienia informacji podatkowej PIT-8C o wysokości przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200)?

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania nr 1, w myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy źródłami przychodów podlagającymi opodatkowaniu są też inne (pozostałe) źródła przychodów.

Przychodami, zgodnie z art. 11 ust. 1 są z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 20 ust. 1, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3c ww. ustawy, wolne od podatku są odszkodowania w postaci renty otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.

W myśl art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Zgodnie z art. 444 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Zgodnie zaś z § 2 tegoż artykułu jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, wyrokiem Sądu Wojewódzkiego z dnia 8 stycznia 1997 r. Sąd zasądził od Wnioskodawcy na rzecz Poszkodowanego rentę miesięczną w wysokości 403 zł 49 gr w związku z wypadkiem komunikacyjnym jaki miał miejsce w dniu 14 stycznia 1980 r. w związku ze świadczonymi przez Wnioskodawcę usługami komunikacji publicznej (renta pierwsza).

W uzasadnieniu do powyższego wyroku sąd uznał, że zasądzona od Wnioskodawcy na rzecz Poszkodowanego renta znajduje podstawę prawną w przepisach art. 444 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, który stanowi, że jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Przedmiotowa renta została przyznana poszkodowanemu w związku z jego zwiększonymi potrzebami, w szczególności ponoszonymi kosztami leczenia. W uzasadnieniu wyroku wskazano, że zasądzając ww. rentę Sąd wziął pod uwagę zwiększone potrzeby i wydatki powoda takie jak: koszty leczenia, dojazdów do placówek zdrowia, koszty zakupu leków i pieluch, koszty specjalnej diety, koszty prania i innych wydatków, które poszkodowany w wypadku komunikacyjnym musi aktualnie stale ponosić.

W ocenie Wnioskodawcy przyznana poszkodowanemu renta na pokrycie zwiększonych potrzeb poszkodowanego jest przychodem zwolnionym z podatku dochodowego od osób fizycznych w oparciu o przepis art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że wolne od podatku są odszkodowania w postaci renty otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.

W konsekwencji wypłata przez Wnioskodawcę renty miesięcznej zasądzonej wyrokiem Sądu Wojewódzkiego z dnia 8 stycznia 1997 r. (renta pierwsza), nie powoduje po stronie Wnioskodawcy obowiązku wystawienia informacji podatkowej PIT-8C o wysokości przychodów z innych źródeł, o której mowa w art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na zastrzeżenie znajdujące się w treści art. 42a ust. 1, wskazujące, że informacji takiej nie wystawia się na przychody (dochody) zwolnione od podatku.

Natomiast w odniesieniu do pytania nr 2 zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, S2a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy źródłami przychodów podlagającymi opodatkowaniu są też inne (pozostałe) źródła przychodów. Przychodami, zgodnie z art. 11 ust. 1 są z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. W myśl art. 20 ust. 1, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „są w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty, przykładowy i należy do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Przychodem z innych źródeł będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne, czy częściowo odpłatne, które nie zostało przez ustawodawcę zwolnione od podatku.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku są odszkodowania w postaci renty otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.

Jednakże zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b ww. ustawy, wolne od podatku są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego sprawy, wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 17 grudnia 2015 r., utrzymanym w mocy przez Sąd Apelacyjny z dnia 28 września 2017 r., Sąd zasądził od Wnioskodawcy na rzecz Poszkodowanego dodatkową rentę (tu: renta druga) w postaci renty miesięcznej (począwszy od 1 lipca 2009 r.) oraz renty skapitalizowanej (za okres od stycznia 2007 r. do czerwca 2009 r.).

W uzasadnieniu do powyższego wyroku wskazano, że zasądzając rentę z tytułu utraconych dochodów, na mocy art. 444 § 2 Kodeksu Cywilnego, Sąd wziął po uwagę fakt, że wypadek komunikacyjny z dnia 14 stycznia 1980 r. przyczynił się do aktualnego orzeczenia o całkowitej niezdolności do pracy przez poszkodowanego a w konsekwencji również do utraty możliwości dotychczasowego zarobkowania i osiągania dochodów z pracy (we wcześniejszym okresie poszkodowany pracował). Wyliczając rentę Sąd przyjął za podstawę do jej wysokości wielkość zarobków, które zgodnie z opinią biegłego z zakresu zagadnień ekonomicznych, osiągnąłby powód w poszczególnych latach.

W ocenie Wnioskodawcy w zaistniałym stanie faktycznym, w zakresie przedmiotowej renty, będzie mieć zastosowanie przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b), który wskazuje, że wolne od podatku są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem jednak odszkodowań lub zadośćuczynień dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Powyższy przepis nie obejmuje zwolnieniem od podatku odszkodowań, w tym również w ocenie

Wnioskodawcy zasądzonych w postaci rent, które są jedną z form możliwego odszkodowania, których to celem jest wyrównanie podatnikowi korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Bowiem, gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych. Zakres zwolnienia wynikający z brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b) ustawy obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli za poniesioną stratę, nie dotyczy on natomiast utraconych korzyści, co miało miejsce w opisanym stanie faktycznym.

Jak wskazuje się w doktrynie przy wykładni art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b) ww. ustawy należy mieć na uwadze podział odszkodowania na odszkodowanie za rzeczywiste straty (damnum emergens) i odszkodowanie za utracone korzyści (lucrum cessans). Za stratę uważa się każde pogorszenie się sytuacji majątkowej (zmniejszenie aktywów lub zwiększenie pasywów) poszkodowanego, w wyniku czego poszkodowany staje się uboższy, niż był przed doznaniem szkody. Należy zatem mieć na uwadze rzeczywisty uszczerbek w majątku należącym do poszkodowanego spowodowany zniszczeniem, utratą lub uszkodzeniem określonych składników majątkowych, czy też powstanie nowych zobowiązań albo ich zwiększenie. Z kolei, szkoda związana z utraconymi korzyściami (lucrum cessans) polega na tym, że majątek poszkodowanego nie wzrósł tak, jakby się stało, gdyby nie nastąpiło zdarzenie, z którym połączona jest czyjaś odpowiedzialność.

W ocenie Wnioskodawcy zasądzona na rzecz poszkodowanego renta z tytułu utraconych dochodów, w tym renta skapitalizowana (renta druga), na mocy wyroku Sądu Okręgowego z dnia 17 grudnia 2015 r. nie jest świadczeniem zwolnionym od podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3c, z uwagi na wyłączenie (zastrzeżenie) znajdujące się w przepisach art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wyłączenie znajdujące się w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b), co prawda literalnie odczytywane dotyczy zasądzonych odszkodowań, których celem jest wyrównanie utraconych korzyści, jednakże w ocenie Wnioskodawcy obejmuje ono swym zakresem również zasądzone renty, które w świetle przepisów prawa cywilnego (art. 444 § 1) są formą odszkodowania, jeżeli ich celem jest wyrównanie poszkodowanemu utraconych korzyści.

W konsekwencji zdaniem Wnioskodawcy okoliczność wypłacenia renty za utracone dochody w tym renty skapitalizowanej (renta druga) zasądzonej wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 17 grudnia 2015 r., obliguje Wnioskodawcę do wystawienia informacji podatkowej PIT-8C o wysokości przychodów z innych źródeł podlegających opodatkowaniu, o której mowa w art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Z art. 11 ust. 1 ustawy wynika natomiast, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na mocy art. 12 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwoty emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych, wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych.

Należy podkreślić, że definicja renty, określona w art. 12 ust. 7 ww. ustawy nie ogranicza pojęcia renty wyłącznie do świadczeń rentowych wypłacanych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Obejmuje również renty mające charakter odszkodowawczy, otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego. Dlatego też należy przyjąć, że renta pierwsza zasądzona na pokrycie zwiększonych potrzeb poszkodowanego oraz renta druga z tytułu utraconych dochodów, w tym renta skapitalizowana, zasądzone na podstawie art. 444 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), mieszczą się w definicji renty, określonej w art. 12 ust. 7 ustawy, a tym samym stanowią przychód, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że wyrokiem Sądu Wojewódzkiego z dnia 8 stycznia 1997 r. Sąd zasądził od Wnioskodawcy na rzecz osoby fizycznej rentę miesięczną w wysokości 403 zł 49 gr. w związku z wypadkiem komunikacyjnym jaki miał miejsce w dniu 14 stycznia 1980 r. w związku ze świadczonymi przez Wnioskodawcę usługami komunikacji publicznej (renta pierwsza).

Skapitalizowanej renty za utracone dochody za okres od stycznia 2007 r. do czerwca 2009 r. w kwocie 33.692 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 23 lipca 2009 r.
Począwszy od dnia 1 lipca 2009 r. rentę miesięczną z tytułu utraconych dochodów płatną do 10 każdego miesiąca z góry w następujących kwotach:
- za okres od 1 lipca do 31 grudnia 2009 r. po 979 zł miesięcznie,
- za okres od 1 stycznia do 31 grudnia 2010 r. po 1140 zł miesięcznie,
- za okres od 1 stycznia do 31 grudnia 2011 r. po 1430 zł miesięcznie,
- za okres od 1 stycznia do 31 grudnia 2012 r. po 1458 zł miesięcznie,
- za okres od 1 stycznia do 31 grudnia 2013 r. po 1495 zł miesięcznie,
- począwszy od 1 stycznia 2014 roku w wysokości po 1598 zł miesięcznie.

Zgodnie z art. 415 ustawy Kodeks cywilny, kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

W myśl art. 444 § 1 ww. ustawy, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Zgodnie z art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego, jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

W świetle art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. przepisu, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub inne zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zakres zwolnienia wynikający z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści oraz świadczeń otrzymanych w związku z działalnością gospodarczą. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie z tytułu utraconego zysku. Odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Z literalnego brzmienia powołanego wyżej przepisu jednoznacznie wynika, że dyspozycją jego objęte są jedynie te zadośćuczynienia bądź odszkodowania, których prawo do otrzymania oraz ich wysokość wynika z wyroku lub ugody sądowej, z wyjątkiem otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą lub dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego na zasadach przewidzianych w podatku dochodowym będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych powyżej przesłanek.

Wskazać należy, że z opisu sprawy wynika, że na podstawie wyroków Sądu Poszkodowanemu zostały wypłacone świadczenia w postaci rent, przyznane na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego, zatem uznać należy, że w przedstawionej sytuacji ww. przepis nie ma zastosowania, bowiem poszkodowany otrzymał świadczenia - odszkodowania w postaci rent.

Zauważyć należy, że w odniesieniu do otrzymanej przez Poszkodowanego renty pierwszej zasądzonej na pokrycie zwiększonych potrzeb poszkodowanego oraz renty drugiej z tytułu utraconych dochodów, w tym renty skapitalizowanej zastosowanie znajdzie przepis art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, wolne od podatku dochodowego są odszkodowania w postaci renty otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.

Zatem należy stwierdzić, że otrzymane świadczenia na podstawie art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego, mają charakter odszkodowań w postaci rent otrzymanych na podstawie przepisów prawa cywilnego i spełniają przesłanki wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 42a ww. ustawy wynika, że osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów (PIT-8C) i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące uregulowania prawne uznać należy, że wypłacane przez Wnioskodawcę dla Poszkodowanego świadczenia w postaci renty pierwszej zasądzonej na pokrycie zwiększonych potrzeb poszkodowanego oraz renty drugiej z tytułu utraconych dochodów, w tym renty skapitalizowanej stanowią przychód, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, korzystający ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3c tej ustawy. Zatem, w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 3b tej ustawy.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca jako płatnik, nie jest zobowiązany do wystawienia informacji PIT-8C – o której mowa w art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, w myśl zasady, że wadliwa argumentacja prawna Wnioskodawcy, przy prawidłowo wywiedzionym skutku prawnym, winna skutkować uznaniem stanowiska Wnioskodawcy za nieprawidłowe, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika jest nieprawidłowe.

Niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska Wnioskodawcy wyłącznie w zakresie opodatkowania rent i nie odnosi się do odsetek, zgodnie z zakresem sformułowanych przez Wnioskodawcę we wniosku pytań.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin