Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.354.2018.2.PR
z 1 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 maja 2018 r. (data wpływu 28 maja 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 21 maja 2018 r. (data wpływu 12 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji udostępniania kart paliwowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji udostępniania kart paliwowych. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 21 maja 2018 r. (data wpływu 12 lipca 2018 r.) o brakujący podpis Wnioskodawcy pod oświadczeniem, o którym mowa w art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest podmiotem świadczącym międzynarodowe usługi transportowe i jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca posiada karty paliwowe na tankowanie paliwa poza granicami Polski. Karty te udostępnia Spółce z o.o., która ma siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Polski. Udostępnione karty paliwowe mają związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, służą prowadzeniu działalności opodatkowanej jaką jest transport towarów. Wnioskodawca udostępnia Spółce z o.o. prawo do korzystania z kart paliwowych umożliwiających bezgotówkowe tankowania paliwa przez tę Spółkę. Wnioskodawca otrzymuje faktury od podmiotu, z którym ma podpisaną umowę o karty paliwowe (dalej zwany Podmiotem). Faktury te nie zawierają polskiego podatku VAT. W związku z założeniem innego podmiotu, tj. Spółki z o.o., w którym Wnioskodawca jest wspólnikiem, i rozwojem prowadzonej działalności w ramach współpracy udostępnił nowej Spółce z o.o. swoje karty paliwowe do tankowania paliwa poza granicami RP, bowiem Spółka z o.o. jako nowy podmiot nie może uzyskać obecnie własnych kart paliwowych. Paliwo jest wlewane do baków samochodów, którymi usługi wykonuje Spółka z o.o.

Wnioskodawca wystawia Spółce z o.o. faktury za udostępnienie kart paliwowych na wartość zatankowanego paliwa. Kwoty tej nie opodatkowuje podatkiem VAT. Celem współpracy Wnioskodawcy ze Spółką z o.o. jest ułatwienie w tankowaniu paliwa przez Spółkę z o.o.

Po stronie Spółki z o.o. znajduje się decyzja kiedy tankuje i jakie paliwo. Wnioskodawca nie ma wpływu na cenę nabywanego paliwa przez nią. Wnioskodawca nie ponosi odpowiedzialności za jakość paliwa i nie negocjuje cen ani żadnych rabatów. Wnioskodawca nie wybiera stacji, na której są realizowane tankowania, decyzje w tym zakresie podejmuje Spółka z o.o., której są udostępnione karty.

Spółka z o.o. zwraca Wnioskodawcy udokumentowane wydatki poniesione na spłatę zadłużenia karty, zrealizowane w imieniu i na rzecz Spółki z o.o.

Wnioskodawca nie określa asortymentu (rodzaju) paliwa, które jest nabywane przez Spółkę z o.o. przy użyciu kart paliwowych. Decyzje w tym zakresie podejmuje Spółka z o.o.

Za pośrednictwem kart paliwowych może zostać nabyte paliwo tylko na stacjach paliw obsługujących te karty. Wnioskodawca nie decyduje, na których stacjach paliwo może być tankowane przez Spółkę z o.o. W tym sensie nie ma więc zamkniętego katalogu stacji, na których paliwo może być zatankowane przez Spółkę z o.o. Można jedynie wskazać, że ten katalog stacji paliw jest o tyle zamknięty – co do podmiotów które obsługują te karty, ale nie ma żadnej listy zamkniętych podmiotów (stacji), na których paliwo może być tankowane.

Faktury otrzymywane przez Wnioskodawcę od Podmiotu, od którego otrzymał karty paliwowe dokumentują dostawę paliwa i opłaty drogowe. Na fakturach otrzymanych od Podmiotu, wykazany jako nabywca Wnioskodawca nie rozpoznaje w związku z tymi fakturami importu usług. Fakt nie rozpoznania importu usług nie rodzi u Wnioskodawcy prawa do odliczenia podatku naliczonego. Paliwo nabywane przy użyciu kart paliwowych było tankowane poza granicami RP. Wnioskodawca dokonuje zapłaty za faktury otrzymane od Podmiotu na rzecz tego podmiotu na konto wskazane na fakturach.

Wnioskodawca nie ma możliwość negocjowania rabatów czy upustów na stacjach paliw, nie ma takiego prawa również Spółka z o.o. w związku z nabyciem paliwa przy pomocy kart paliwowych.

Spółce z o.o. nie przysługuje prawo do zgłaszania reklamacji do stacji paliw, na której tankowane było paliwo.

Wnioskodawca obciąża Spółkę z o.o. za opłaty manipulacyjne w związku z udostępnieniem kart paliwowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy transakcje dokonywane pomiędzy Wnioskodawcą a jego kontrahentem polegające na udostępnianiu karty paliwowej do tankowania paliwa poza granicami RP, stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, a więc Wnioskodawca jest zobowiązany do wykazania podatku należnego z tytułu tych transakcji?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie dokonuje on dostawy paliwa do Spółki z o.o. Nie następuje między Wnioskodawcą a Spółką z o.o., której udostępnił kartę paliwową, przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą (paliwem) jak właściciel, czyli – w istocie – przeniesienie praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej.

W ocenie Wnioskodawcy, udostępniając kartę Spółce z o.o. nie świadczy on usługi opodatkowanej podatkiem VAT. Spółka z o.o. jedynie zwraca mu wydatki poniesione w jej imieniu i na jej rzecz. W tym miejscu na uwagę zasługuje wyrok NSA z dnia 2 lipca 2014 r., sygn. akt I FSK 803/13, który oddalił skargę kasacyjną od wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 27 listopada 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 1274/12.

W wyroku NSA z dnia 15 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1478/13 Sąd uznał, że analizując transakcje pomiędzy wystawcą kart paliwowych a klientem należy rozważyć, jaki był zasadniczy cel nabycia karty – czy celem tym było ułatwienie w tankowaniu paliwa (usługa) i rozliczeniach z tym związanych, czy też samo tankowanie (nabycie) paliwa (dostawa łańcuchowa).

Z uwagi, że nie następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel nie mamy do czynienia ze sprzedażą opodatkowaną podatkiem VAT między Wnioskodawcą a Spółką z o.o. Zastosowanie znajdą postanowienia art. 29a ust. 7 ustawy o VAT, a nie art. 7 ust. 8 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W treści art. 7 ust. 8 ustawy wskazano, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Należy zauważyć, że w określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę owego faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. Podkreślenia wymaga, że dostawa, w rozumieniu ustawy, nie może być utożsamiana z dostawą w rozumieniu Kodeksu cywilnego. W rozumieniu ustawy „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem. Zauważyć należy również, że dostawa w rozumieniu ustawy nie wiąże się z przeniesieniem własności towarów.

Z cyt. wyżej przepisów art. 7 ustawy wynika, że w sytuacji, w której podatnik, działając we własnym imieniu bierze udział w dostawie towaru w taki sposób, że zakupiony towar wydaje nabywcy lub też towar ten wydaje pierwszy z podmiotów na rzecz ostatniego w kolejności nabywcy, przyjmuje się, że podatnik ten nabył towar a następnie dokonał dostawy tego towaru. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje towar, a następnie odsprzedaje go swojemu kontrahentowi. Zarówno przepisy ustawy, jak i przepisy wykonawcze do ustawy, nie regulują zagadnienia odsprzedaży towaru. Uznaje się, że odsprzedaż towaru jest dostawą towaru realizowaną bezpośrednio przez podatnika (art. 7 ust. 1 ustawy) lub realizowaną na zasadach określonych w art. 7 ust. 8 ustawy. W rezultacie, w obu ww. przypadkach dostawy, ostateczne obciążenie podatkiem VAT spoczywa nie na pierwotnym nabywcy towaru, lecz na ich rzeczywistym użytkowniku.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest podmiotem świadczącym międzynarodowe usługi transportowe i jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca posiada karty paliwowe na tankowanie paliwa poza granicami Polski. Wnioskodawca udostępnia Spółce z o.o. z siedzibą na terytorium Polski prawo do korzystania z kart paliwowych, umożliwiających bezgotówkowe tankowania paliwa przez tę Spółkę. Udostępnione karty paliwowe mają związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, służą prowadzeniu działalności opodatkowanej jaką jest transport towarów. W związku z założeniem innego podmiotu, tj. Spółki z o.o., w którym Wnioskodawca jest wspólnikiem i w związku z rozwojem prowadzonej działalności w ramach współpracy udostępnił nowej Spółce z o.o. swoje karty paliwowe do tankowania paliwa poza granicami kraju, ponieważ Spółka z o.o. jako nowy podmiot nie może uzyskać obecnie własnych kart paliwowych. Paliwo jest wlewane do baków samochodów, którymi usługi wykonuje Spółka z o.o. Celem współpracy Wnioskodawcy ze Spółką z o.o. jest ułatwienie tankowania paliwa przez Spółkę z o.o.

Po stronie Spółki z o.o. znajduje się decyzja kiedy i jakie paliwo tankuje. Wnioskodawca nie ma wpływu na cenę nabywanego paliwa przez nią. Wnioskodawca nie ponosi odpowiedzialności za jakość paliwa i nie negocjuje cen ani żadnych rabatów czy upustów. Wnioskodawca nie wybiera stacji, na której są realizowane tankowania, decyzje w tym zakresie podejmuje Spółka z o.o., której są udostępnione karty.

Faktury otrzymywane przez Wnioskodawcę od Podmiotu, od którego otrzymał karty paliwowe dokumentują dostawę paliwa i opłaty drogowe. Na fakturach otrzymanych od Podmiotu, wykazany jako nabywca jest Wnioskodawca. Wnioskodawca wystawia Spółce z o.o. faktury za udostępnienie kart paliwowych na wartość zatankowanego paliwa. Wnioskodawca dokonuje zapłaty za faktury otrzymane od Podmiotu, a Spółka z o.o. zwraca Wnioskodawcy udokumentowane wydatki poniesione na spłatę zadłużenia karty zrealizowane w imieniu i na rzecz Spółki z o.o. Wnioskodawca obciąża Spółkę z o.o. za opłaty manipulacyjne w związku z udostępnieniem kart paliwowych.

W kontekście rozpatrywanej sprawy konieczne jest rozstrzygnięcie charakteru transakcji pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką z o.o. W tym miejscu należy odwołać się do wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 6 lutego 2003 r. w sprawie C-185/01, w postępowaniu pomiędzy Auto Lease Holland BV a Bundedamt fur Finanzen. W sprawie tej podatnik, będący firmą leasingową, oferował swoim klientom usługę zarządzania zakupami paliwa do samochodów będących przedmiotem leasingu. W ramach usługi podatnik udostępniał klientom karty kredytowe wystawione na siebie. Klienci dokonywali płatności ryczałtowych w ciągu roku. Na zakończenie roku następowało rozliczenie końcowe, na podstawie którego klienci obciążani byli rzeczywistymi kosztami paliwa. Faktury za paliwo wystawiane były przez stacje benzynowe na Auto Lease, który ujmował te koszty na fakturze za usługi leasingu wystawiane klientom.

Trybunał zauważył, że „dostawa towarów” nie odwołuje się do przeniesienia własności zgodnie z procedurami określonymi w stosownym prawie krajowym, lecz obejmuje wszelkie przeniesienie majątku rzeczowego przez jedną stronę, które uprawnia drugą stronę w rzeczywistości do dysponowania nim tak, jakby ta strona była właścicielem tego majątku. Cel VI Dyrektywy może być zagrożony, jeśli warunki wystąpienia dostawy towarów – będącej jedną z trzech transakcji opodatkowanych – różniłyby się w poszczególnych państwach członkowskich, jak to ma miejsce w przypadku warunków regulujących przeniesienie własności w prawie cywilnym. W konsekwencji Trybunał stwierdził, że w celu udzielenia odpowiedzi na skierowane pytanie, niezbędne jest przesądzenie, na czyją rzecz, leasingodawcy czy leasingobiorcy, przedsiębiorstwa petrochemiczne przekazały, w postępowaniu głównym, prawo do rozporządzania paliwem jak właściciel. Zdaniem Trybunału poza sporem pozostaje okoliczność, że leasingobiorca jest uprawniony do rozporządzania paliwem jak właściciel. Nabywa paliwo bezpośrednio na stacjach benzynowych, a Auto Lease (leasingodawca) nie ma prawa decydowania w jaki sposób oraz w jakim celu paliwo ma zostać zużyte. Argument, że paliwo jest świadczone na rzecz Auto Lease (leasingodawca), skoro leasingobiorca nabywa paliwo w imieniu i na rachunek tego przedsiębiorstwa, które kredytuje zakup tego towaru nie jest zdaniem Trybunału zasadny. Dostawy zostały dokonane na rzecz Auto Lease jedynie pozornie. Miesięczne płatności na rzecz Auto Lease stanowią jedynie zaliczki. Rzeczywiste wykorzystanie ustala na koniec roku, obciąża leasingodawcę, który, w konsekwencji, ponosi całkowite koszty dostawy paliwa. Trybunał uznał więc, że porozumienie w zakresie zarządzania paliwem nie stanowi umowy o dostawę paliwa lecz raczej umowę o finansowanie jego zakupu. Auto Lease (leasingodawca) nie nabywa paliwa w celu dokonania jego odsprzedaży leasingobiorcom, leasingobiorca nabywa paliwo, korzystając z pełnej swobody wyboru jego ilości oraz jakości, jak również momentu zakupu. Auto Lease działa więc jako kredytodawca vis a vis leasingobiorcy.

Podobnie wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 sierpnia 2012 r. I FSK 1177/11, wskazując, że mimo że wyrok TSUE został wydany w sprawie dotyczącej umowy leasingu, ale zawarte w jego uzasadnieniu tezy mają szerszy, uniwersalny charakter – odnoszący się do rozumienia pojęcia „dostawy towarów” na tle prawa podatkowego.

Zaznaczyć należy, że klasyfikacja określonych transakcji jako czynności dostawy towarów uzależniona jest od konkretnych stanów faktycznych. Zasada ta dotyczy również transakcji z udziałem kart paliwowych. Nie można zatem w taki sam sposób traktować - dla potrzeb podatku VAT - transakcji, których niejednokrotnie jedynym elementem wspólnym jest fakt, że podmioty biorące udział w czynnościach zakupu korzystają z rozliczeń w formie kart paliwowych. Dlatego też w celu określenia statusu podatkowego danej czynności każdorazowo należy dokonać analizy istotnych postanowień zawartych pomiędzy stronami.

Odnosząc się do możliwości zakwalifikowania transakcji z udziałem kart paliwowych jako transakcji (dostaw) łańcuchowych, o których mowa w art. 7 ust. 8 ustawy należy podkreślić, że warunkiem niezbędnym zaistnienia omawianego unormowania jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Wskazany artykuł bazuje zatem na konstrukcji opartej na fikcji prawnej, zgodnie z którą – dla potrzeb podatku VAT – przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, mimo że wydanie towaru ma miejsce tylko raz. W kontekście powyższego istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli – w istocie – przeniesienie (uznanie, że dokonało się takie przeniesienie) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania. W przypadku zatem gdy pośrednik ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, ale także przykładowo obciążony zostaje ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot taki posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel.

Jeżeli zatem z zawartych postanowień wynika, że pośrednik (np. podmiot udostępniający swoje karty paliwowe) ma wpływ na wspomniane wyżej istotne elementy kształtujące obrót danym towarem, to wówczas należy uznać, że rozporządza on daną rzeczą jak właściciel, czyli jest czynną stroną transakcji, w ramach której kolejna w szeregu dostawa na rzecz nabywcy będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez niego.

Podkreślenia w tym aspekcie wymaga również, że art. 7 ust. 8 ustawy posługuje się wprost stwierdzeniem „uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach”, czyli uznaje się, że prawo do rozporządzania towarami jak właściciel miał każdy z podmiotów występujących w ww. łańcuchu, tj. uznaje się, że podmiot taki miał możliwość władania rzeczą w sensie ekonomicznym, np. czerpania z niej pożytków. Dostawa łańcuchowa nie musi zatem oznaczać (i nie oznacza) faktycznego wydania towaru na każdym etapie łańcucha, ani nie musi oznaczać że podmiot uznany za rozporządzający powinien rzeczywiście rozporządzać rzeczą w tym znaczeniu, że przykładowo winien być świadomy wszystkich czynności związanych z dysponowaniem towarem, tj. np. kiedy i kto faktycznie obraca (obracał) rzeczą. Termin „uznaje się” oznacza bowiem, że bez względu na faktyczne działania przyznawane jest im – niejako a priori – takie, a nie inne znaczenie.

Natomiast jeżeli pośrednik przykładowo pobiera od nabywcy opłaty za wydanie oraz obsługę karty lub opłaty manipulacyjne, w związku z jej udostępnieniem, przy czym jednocześnie nie posiada żadnych uprawnień decyzyjnych co do istotnych elementów związanych z dostawą towarów, np. nie kształtuje ceny towaru oraz nie ponosi odpowiedzialności za wady produktu, należałoby w takim stanie faktycznym przyjąć, że nie jest podmiotem którego można by określić jako dostawcę (paliwo przekazywane jest bezpośrednio pomiędzy pierwszym a ostatnim podmiotem), zaś transakcja pomiędzy pośrednikiem i nabywcą nie nosi znamion dostawy (pośrednik z przyczyn, o których mowa wyżej, nie dysponuje paliwem jak właściciel, zatem nie może przekazać tego prawa, tj. odsprzedać paliwa na rzecz kolejnego podmiotu).

Z opisanych we wniosku okoliczności wynika, że poza zapewnieniem możliwości korzystania z kart paliwowych przez Spółkę z o.o., Wnioskodawca nie określa jakie paliwa mogą być nabywane przez Spółkę z o.o., nie ma wpływu na jakich stacjach paliw mogą być nabywane, ani na ceny tych paliw, nie ponosi także odpowiedzialności za jakość nabywanych paliw przez Spółkę z o.o. Wnioskodawca nie ma więc żadnego wpływu na istotne elementy transakcji nabycia paliw przez Spółkę z o.o. i tym samym nie nabywa prawa do rozporządzania paliwami jak właściciel przed nabyciem ich przez Spółkę z o.o. Dostawa paliwa następuje bezpośrednio od danej stacji paliw do Spółki z o.o.

Zatem Wnioskodawca nie występuje w łańcuchu dostaw towarów i nie dostarcza nabywanego przez Spółkę z o.o. paliwa. W momencie zakupu paliw na stacjach paliw to Spółka z o.o. nabywa ekonomiczne władztwo nad zakupionym paliwem i zużywa je na własne potrzeby (w celu świadczenia przez nią usług). Jedynie płatność za zakupione paliwa jest odroczona w czasie. Zatem w tak opisanym stanie faktycznym, transakcje pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką z o.o. nie stanowią odpłatnej dostawy towarów (paliw) w rozumieniu ustawy.

Ponadto jak wskazał Wnioskodawca, celem współpracy ze Spółką z o.o. jest ułatwienie jej tankowania paliwa, ponieważ jako nowy podmiot nie może uzyskać obecnie własnych kart paliwowych.

Wobec powyższego Wnioskodawca udostępniając Spółce z o.o. karty paliwowe świadczy na jej rzecz jedynie odpłatną usługę polegającą na finansowaniu dokonywanych przez nią zakupów paliw.

W konsekwencji udostępnienie Spółce z o.o. kart paliwowych stanowi odpłatne świadczenie usługi, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy – zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

W świetle art. 99 ust. 1 ustawy – podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Podatek od towarów i usług należy do grupy podatków powstających z mocy prawa, który pobierany jest w trybie tzw. samoobliczenia. Dlatego też szczególnie istotną rolę w tym podatku odgrywają deklaracje podatkowe. Przy ich pomocy podatnik określa i zgłasza organowi podatkowi (deklaruje) wysokość zobowiązania podatkowego.

Wnioskodawca udostępniając Spółce z o.o. karty paliwowe działa jako kredytodawca. Zatem skoro z powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy wynika, że zwalnia się od podatku usługi w zakresie udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, to należy stwierdzić, że świadczona przez Wnioskodawcę usługa finansowania w związku z udostępnieniem Spółce z o.o. kart paliwowych korzysta ze zwolnienia od tego podatku w oparciu o ww. przepis.

Wobec powyższego Wnioskodawca świadcząc usługę finansowania na rzecz Spółki z o.o. nie wykonuje czynności, której następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Tym samym w związku ze świadczeniem ww. usługi nie występuje podatek należny, który należałoby wykazać w deklaracji podatkowej.

Podsumowując, transakcje dokonywane pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką z o.o. polegające na udostępnianiu kart paliwowych do tankowania paliwa poza granicami kraju, stanowią odpłatne świadczenie usług zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, czyli czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, jednak z uwagi na fakt, że powyższe usługi mieszczą się w zakresie czynności, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy i korzystają ze zwolnienia od podatku, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do wykazania podatku należnego z tytułu tych transakcji.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się odnoszącymi, w związku z tym nie mają waloru wykładni powszechnie obowiązującej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Tutejszy organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy oraz ze stanowiska własnego, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.