Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.225.2018.1.HD
z 16 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 maja 2018 r. (data wpływu 22 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z uczestnictwem prezesa zarządu w konferencjach, szkoleniach, kursach i innych formach podnoszenia kwalifikacji zawodowych związanych z działalnością spółki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z uczestnictwem prezesa zarządu w konferencjach, szkoleniach, kursach i innych formach podnoszenia kwalifikacji zawodowych związanych z działalnością spółki.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca – Spółka z o.o. (dalej jako: Spółka) w oparciu o przepisy ustawy z dnia 9 czerwca 2016 r. o zasadach kształtowania wynagrodzeń osób kierujących niektórymi spółkami zawarła umowę o świadczenie usług zarządzania z członkiem zarządu – Prezesem Zarządu, który został powołany do pełnienia tej funkcji na podstawie Uchwały Rady Nadzorczej Spółki z dnia 6 stycznia 2003 r.

Umowa została zawarta na czas określony, czyli na czas pełnienia funkcji, tj. do chwili wygaśnięcia mandatu.

Prezes Zarządu (dalej: Prezes Zarządu albo Zarządzający) jest osobą fizyczną niewykonującą działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej i nie posiada wpisu w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Przedmiotem zawartej umowy jest świadczenie usług zarządzania Spółką w związku ze sprawowaniem funkcji w Zarządzie Spółki.

Świadczenie usług przez Prezesa Zarządu polega na działaniu w imieniu i na rzecz Spółki, reprezentowaniu jej na zewnątrz, prowadzeniu spraw Spółki we wszystkich aspektach jej działalności, w szczególności poprzez zarządzanie jej majątkiem i zasobami ludzkimi, organizowaniu (koordynowaniu) pracy Zarządu, współpracy z kadrą kierowniczą, itp. i jest opodatkowane jako przychód z działalności wykonywanej osobiście (art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Ponadto, na podstawie umowy, Prezes Zarządu zobowiązany jest dokonywać szeregu czynności z zakresu zarządzania zasobami ludzkimi (koordynacja i organizacja pracy, wytyczanie strategii działania, wdrażanie procesów efektywnego zarządzania) oraz technologicznymi (dokonywanie analizy technologii, programów i systemów organizacji). Z tego powodu Prezes Zarządu zobowiązany jest na podstawie § 3 ust. 4 pkt 1 Umowy uczestniczyć w konferencjach, szkoleniach, kursach, itp. związanych z działalnością Spółki, na zasadach wynikających z niniejszej Umowy.

Na podstawie § 4 pkt 7 Umowy Spółka zobowiązana jest do ponoszenia kosztów szkoleń, konferencji, itp. na zasadach określonych niniejszą Umową, po ich zaakceptowaniu przez Przewodniczącego Rady Nadzorczej lub Zastępcę Przewodniczącego.

Zapisy te sprowadzają się więc – z jednej strony do obowiązku Prezesa Zarządu uczestnictwa w konferencjach, seminariach, szkoleniach i innych wydarzeniach związanych z działalnością Spółki, a z drugiej strony – obowiązku Spółki do ponoszenia kosztów udziału w tych szkoleniach, itp.

Konferencje, szkolenia, kursy i inne formy podnoszenia kwalifikacji mają mieć na celu zarówno promowanie Spółki na zewnątrz, jak i podnoszenie kwalifikacji Prezesa Zarządu niezbędnych do prawidłowego wypełniania obowiązków umownych względem Spółki – w szczególności, mają umożliwić Prezesowi Zarządu wypełnianie tych obowiązków w należyty sposób, z uwzględnieniem obowiązku aktualizacji wiedzy i umiejętności, wynikłych z pojawienia się nowego stanu technologicznego lub metod i praktyk zarządzania. Przedmiotem tych szkoleń, kursów i innych wydarzeń mają więc być te zagadnienia z zakresu kompetencji Prezesa Zarządu, co do których wdrażania (m.in. w zakresie: metod pracy i organizacji uwzględniających aktualny stan wiedzy, rynku pracy i rynku właściwego dla działalności Spółki) jest on zobowiązany w związku ze świadczonymi usługami zarządzania.

Prezes Zarządu jest więc zobowiązany do udziału w konferencjach, szkoleniach, kursach, itp. mających opisany wyżej charakter, a na mocy przytoczonych postanowień umownych, Spółka będzie opłacać lub zwracać Prezesowi Zarządu koszty udziału w tych wydarzeniach.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opłacane lub zwracane Prezesowi Zarządu przez Wnioskodawcę – zobowiązanego na mocy przepisów ustawy z dnia 9 czerwca 2016 r. o zasadach kształtowania wynagrodzeń osób kierujących niektórymi spółkami do zawarcia z członkiem zarządu (Prezesem Zarządu) umowy o świadczenie usług zarządzania – koszty udziału w konferencjach, szkoleniach, kursach, itp. (form podnoszenia kwalifikacji zawodowych) związanych z działalnością Spółki stanowią dla Prezesa Zarządu przychód z działalności świadczonej osobiście (nieodpłatne świadczenia), a w związku z tym Wnioskodawca, jako płatnik zobowiązany jest do naliczania i odprowadzania zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu?

Zdaniem Wnioskodawcy, na tak podstawione pytanie należy odpowiedzieć przecząco, ponieważ refinansowanie bądź opłacanie kosztów udziału przez Prezesa Zarządu w konferencjach, szkoleniach, kursach, itp. związanych z działalnością Spółki nie powinno być kwalifikowane jako przysporzenie, skutkujące powstaniem przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

W sytuacji takiej jak niniejsza, gdy udział w konferencjach, szkoleniach, kursach i innych tego typu wydarzeniach stanowi obowiązek umowny Prezesa Zarządu – należy uznać, że jest on elementem świadczonej usługi zarządzania. Potwierdza to fakt, iż zgodnie z postanowieniami umowy wydarzenia te będą „związane z działalnością Spółki”. Oznacza to więc, że koszty uczestnictwa poniesione przez Spółkę nie będą stanowiły dla Zarządzającego przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Prezes Zarządu jest nie tylko uprawniony do uczestnictwa w ww. formach podnoszenia kwalifikacji zawodowych, ale zobowiązany do takiego działania. Spółka pokrywa koszty uczestnictwa w tych wydarzeniach, o ile ich zakres przedmiotowy i tematyka pokrywają się z przedmiotem jej działalności bądź obowiązkami Prezesa Zarządu wynikającymi z Umowy.

Nawet jeżeli więc ww. formy podnoszenia kwalifikacji zawodowej prowadzą do podnoszenia wiedzy Prezesa Zarządu to nie można przyjąć, że koszty te w innej sytuacji i tak byłby poniesione przez Prezesa Zarządu. Stanowią one element finansowania przez Spółkę własnej działalności, skoro z tą działalnością związany jest przedmiot szkolenia, a z uwagi na fakt, iż zakres czy charakter tych form podnoszenia kwalifikacji zawodowych dotyczy tylko kompetencji organu zarządzającego, nie byłoby celowym przeprowadzanie takich szkoleń na indywidualne zlecenie Spółki, skoro bardziej optymalnym ekonomicznie rozwiązaniem jest dołączenie się Prezesa Zarządu do pewnej nieokreślonej grupy, której zebranie pozostaje w gestii podmiotu szkolącego.

O ile bowiem w praktyce organów podatkowych i piśmiennictwie zauważa się, że – co do zasady – świadczenie Spółki polegające na finansowaniu kosztów uczestnictwa w szkoleniach powinno zostać zakwalifikowane jako przychód podlegający opodatkowaniu, bowiem udział zarządzającego w szkoleniu nastawiony jest na poszerzanie jego indywidualnej wiedzy i umiejętności, o tyle jednak czyni się równolegle istotne zastrzeżenie, że wyjątkiem od powyższej zasady jest jedynie przypadek, gdy Zarządzający został zobowiązany (np. w ramach zawartej umowy) do obowiązkowego uczestnictwa w konkretnych szkoleniach). Stanowisko takie zawarte zostało w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 13 grudnia 2017 r. nr 0115-KDIT2-2.4011.287.2017.2.MM. Jak zauważa Dyrektor KIS – zarządzający jest zobowiązany do udziału w szkoleniach związanych z zakresem wykonywanych na rzecz Spółki usług zarządzania (...), zatem w takiej sytuacji nie sposób mówić o powstaniu przychodu po stronie Zarządzającego, gdyż uczestnictwo w takich szkoleniach jest jednym z warunków wykonywania umowy.

Artykuł 11 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przewiduje otwarty katalog „przychodów”. Nie ustanawia jednak domniemania kwalifikacji pewnych świadczeń, nieobjętych w katalogu wyłączeń z art. 21 ustawy, jako przychodów opodatkowanych. Przepis ten bowiem jako przepis dotyczący publicznoprawnych obowiązków musi być – mimo zastosowanej w nim techniki legislacyjnej polegającej na zastrzeżeniu katalogu otwartego – interpretowany zawężająco. Obejmuje więc jedynie sytuacje, w których otrzymane nieodpłatnie świadczenia mają charakter:

1. leżących w interesie samego korzystającego (a nie w interesie Spółki);
2. wartość świadczenia jest wymierna i przypisana indywidualnej osobie oraz
3. ze świadczenia tego uprawniony skorzystał w sposób dobrowolny.

Przesłanki te muszą być spełnione kumulatywnie (tak: wyrok TK z dnia 8 lipca 2014 r., sygnatura akt K 7/13, Dz. U. z 2014 r. poz. 947; per analogiam: interpretacja indywidualna Ministra Finansów z dnia 1 lipca 2015 r. nr DD3.8222.2.252.2015.MCA oraz J. Marciniuk (red), komentarz do art. 11 [w:] Podatek dochodowy od osób fizycznych. Komentarz. Wyd. 18, Warszawa 2017; nb. VII 4 i 5).

Wskazać należy, że do niniejszej sprawy zastosowanie znajduje wyrok interpretacyjny Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., w sprawie K 7/13, w którym wskazano, że aby można było mówić o powstaniu przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia musi ono mieć „indywidualnie określoną wartość” i dojść do uzyskania korzyści w postaci powiększenia aktywów, lub uniknięcia wydatku, który potencjalny podatnik musiałby ponieść samodzielnie. W sytuacji, w której Prezes Zarządu obowiązkowo odbywa szkolenie, leżące w interesie Spółki, nie sposób mówić o powstaniu jakiegokolwiek przychodu, skoro gdyby nie był związany umową o zarządzanie ze Spółką, w szkoleniach tych nie musiałby brać udziału.

Podobnie kwestię tę ocenia się w orzecznictwie sądów administracyjnych. Wskazuje się bowiem, że uczestnictwo w obowiązkowym szkoleniu finansowanym przez podmiot pozostający w pewnych relacjach z uczestnikiem szkolenia nie zawsze skutkuje powstaniem przychodu po stronie tego uczestnika. Jak słusznie zauważa NSA, aby przyznać pewnym świadczeniom charakter nieodpłatny, zakwalifikować je należy jako nieznajdujące ekwiwalentu w łączącym strony stosunku zobowiązaniowym. Przy czym NSA proponuje szerokie ujęcie wzajemności świadczeń, która „nie ogranicza się tylko do ekwiwalentności w cywilistycznym, obligacyjnym rozumieniu, a ocena, czy świadczenia mają charakter wzajemny, powinna zostać dokonana w konkretnym kontekście, z uwzględnieniem okoliczności, w których dochodzi do udzielenia świadczenia” (Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 maja 2017 r., sygnatura akt II FSK 1206/15; Monitor Podatkowy 2017, Nr 8, str. 3).

Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy należy zauważyć, że udział Prezesa Zarządu w formach doskonalenia zawodowego związanych z działalnością Spółki należy do szerokiego katalogu umownych obowiązków Prezesa względem Spółki.

Orzecznictwo sądów administracyjnych oraz stanowisko organów podatkowych nakazuje odróżniać konsekwencje podatkowe sytuacji, w której sfinansowanie pracownikowi lub innej uprawnionej osobie udziału w konferencjach, szkoleniach, kursach, itp. mających na celu podnoszenie ogólnego poziomu wiedzy i wykształcenia, które nie dotyczą bezpośrednio zajmowanego stanowiska od sytuacji, w której przedmiot i tematyka tych szkoleń zmierza do podnoszenia kwalifikacji w zakresie umiejętności i wiedzy niezbędnych na zajmowanym stanowisku (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 26 września 2014 r., sygnatura akt I SA/Wr 1667/14; interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 20 lutego 2015 r. nr ILPB1/415-1380/14-2/AN).

Opisane w niniejszym wniosku zdarzenie przyszłe, będące przedmiotem pytania Wnioskodawcy, dotyczy tej drugiej sytuacji, a więc wydatków związanych z uczestnictwem w konferencjach, szkoleniach, kursach, itp. związanych z działalnością Spółki, poniesione przez tę Spółkę lub zwrócone Prezesowi Zarządu, które nie stanowią przychodu tego ostatniego z tytułu nieodpłatnych świadczeń, który podlegałby opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Podsumowując – zdaniem Wnioskodawcy – wskazać należy, że przedmiotowe świadczenia:

1. nie mają charakteru dobrowolnego w tym sensie, że stanowią wyraz wykonywania obowiązków Prezesa Zarządu wprost wskazanych w umowie o świadczenie usług zarządzania;
2. nie są realizowane wyłącznie w interesie Prezesa Zarządu, ale związane z pełnioną przez niego funkcją i działaniami powierzonymi mu ma mocy ww. umowy stąd też realizują głównie interes Spółki wyrażający się w zapewnieniu należytego stanu wiedzy i umiejętności kadry zarządzającej w związku z czynnościami związanymi z prowadzeniem spraw Spółki oraz
3. wykonywanie tych świadczeń stanowi formę realizacji umowy i prawidłowego wykonywania czynności zarządzających. Z tego powodu zdaniem Spółki świadczenia przyznane Prezesowi Zarządu w związku z udziałem w konferencjach, szkoleniach, kursach, itp. związanych z działalnością Spółki nie stanowią przychodu, bowiem nie są nieodpłatnymi świadczeniami w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca nie jest więc zobowiązany do wykonywania obowiązków płatnika wskazanych w art. 45 i nast. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w szczególności nie znajduje zastosowania obowiązek pobrania i wpłacenia przez płatnika (Spółkę) zaliczki na podatek dochodowy od wartości tych świadczeń oraz ujawnienia ich w zeznaniach oraz deklaracjach podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Kwestia rozumienia pojęcia „nieodpłatnych świadczeń” – w aspekcie świadczeń pracowniczych była przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Trybunał Konstytucyjny definiując pojęcie „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Wobec tego, przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z Konstytucją i przedstawił ich interpretację.

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego, z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Wskazać należy, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy – gdy świadczenie to powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem, pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie. Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniesie pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia, jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów. W sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie nie powoduje przysporzenia w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku, to wówczas nie można mówić o przychodzie z tytułu nieodpłatnego świadczenia.

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego dotyczy wprawdzie świadczeń uzyskiwanych przez pracowników, jednak zawiera wskazówki interpretacyjne, jak należy rozumieć nieodpłatne świadczenia i przywołane ustalenia pozostają aktualne również do osób będących członkami zarządu (menedżerów).

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

Stosownie do art. 13 pkt 9 ww. ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej – z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

Wyłączenie, o którym mowa w cytowanym przepisie, odnosi się do przychodów otrzymywanych przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych (art. 13 pkt 7 ww. ustawy).

Przychody członka zarządu spółki w przypadku zawarcia umowy o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktu menedżerskiego lub umowy o podobnym charakterze (w tym również umowy o świadczenie usług zarządzania zawartej na czas pełnienia funkcji członka zarządu) stanowią przychody zaliczone do źródła określonego w art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (stanowi o tym „wyłączenie” określone w powołanym art. 13 pkt 9 tej ustawy). W spółkach kapitałowych zawarcie kontraktu menedżerskiego z członkiem zarządu kreuje wtórną podstawę powiązania menedżera ze spółką, bowiem podstawowe znaczenie ma powołanie go na członka zarządu tworzące stosunek członkostwa w zarządzie spółki regulowany przepisami Kodeksu spółek handlowych i innymi przepisami wewnętrznymi spółki.

Konsekwencją zakwalifikowania przychodów z tytułu świadczenia usług zarządzania jako przychodów z działalności wykonywanej osobiście jest ich opodatkowanie za pośrednictwem płatnika – na zasadach określonych w art. 41 i art. 42 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ww. ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania (art. 42 ust. 1 ww. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca – Spółka z o.o. w oparciu o przepisy ustawy z dnia 9 czerwca 2016 r. o zasadach kształtowania wynagrodzeń osób kierujących niektórymi spółkami zawarła umowę o świadczenie usług zarządzania z członkiem zarządu – Prezesem Zarządu, który został powołany do pełnienia tej funkcji na podstawie Uchwały Rady Nadzorczej Spółki z dnia 6 stycznia 2003 r. Umowa została zawarta na czas określony, czyli na czas pełnienia funkcji, tj. do chwili wygaśnięcia mandatu. Prezes Zarządu (dalej: Prezes Zarządu albo Zarządzający) jest osobą fizyczną niewykonującą działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej i nie posiada wpisu w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Przedmiotem zawartej umowy jest świadczenie usług zarządzania Spółką w związku ze sprawowaniem funkcji w Zarządzie Spółki. Świadczenie usług przez Prezesa Zarządu polega na działaniu w imieniu i na rzecz Spółki, reprezentowaniu jej na zewnątrz, prowadzeniu spraw Spółki we wszystkich aspektach jej działalności, w szczególności poprzez zarządzanie jej majątkiem i zasobami ludzkimi, organizowaniu (koordynowaniu) pracy Zarządu, współpracy z kadrą kierowniczą, itp. i jest opodatkowane jako przychód z działalności wykonywanej osobiście (art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ponadto, na podstawie umowy Prezes Zarządu zobowiązany jest dokonywać szeregu czynności z zakresu zarządzania zasobami ludzkimi (koordynacja i organizacja pracy, wytyczanie strategii działania, wdrażanie procesów efektywnego zarządzania) oraz technologicznymi (dokonywanie analizy technologii, programów i systemów organizacji). Z tego powodu Prezes Zarządu zobowiązany jest na podstawie § 3 ust. 4 pkt 1 Umowy uczestniczyć w konferencjach, szkoleniach, kursach, itp. związanych z działalnością Spółki, na zasadach wynikających z niniejszej Umowy. Na podstawie § 4 pkt 7 Umowy Spółka zobowiązana jest do ponoszenia kosztów szkoleń, konferencji, itp. na zasadach określonych niniejszą Umową, po ich zaakceptowaniu przez Przewodniczącego Rady Nadzorczej lub Zastępcę Przewodniczącego. Zapisy te sprowadzają się więc – z jednej strony do obowiązku Prezesa Zarządu uczestnictwa w konferencjach, seminariach, szkoleniach i innych wydarzeniach związanych z działalnością Spółki, a z drugiej strony – obowiązku Spółki do ponoszenia kosztów udziału w tych szkoleniach, itp. Konferencje, szkolenia, kursy i inne formy podnoszenia kwalifikacji mają mieć na celu zarówno promowanie Spółki na zewnątrz, jak i podnoszenie kwalifikacji Prezesa Zarządu niezbędnych do prawidłowego wypełniania obowiązków umownych względem Spółki – w szczególności, mają umożliwić Prezesowi Zarządu wypełnianie tych obowiązków w należyty sposób, z uwzględnieniem obowiązku aktualizacji wiedzy i umiejętności, wynikłych z pojawienia się nowego stanu technologicznego lub metod i praktyk zarządzania. Przedmiotem tych szkoleń, kursów i innych wydarzeń mają więc być te zagadnienia z zakresu kompetencji Prezesa Zarządu, co do których wdrażania (m.in. w zakresie: metod pracy i organizacji uwzględniających aktualny stan wiedzy, rynku pracy i rynku właściwego dla działalności Spółki) jest on zobowiązany w związku ze świadczonymi usługami zarządzania. Prezes Zarządu jest więc zobowiązany do udziału w konferencjach, szkoleniach, kursach, itp. mających opisany wyżej charakter, a na mocy przytoczonych postanowień umownych, Spółka będzie opłacać lub zwracać Prezesowi Zarządu koszty udziału w tych wydarzeniach.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że opłacane lub zwracane Prezesowi Zarządu przez Wnioskodawcę – zobowiązanego na mocy przepisów ustawy z dnia 9 czerwca 2016 r. o zasadach kształtowania wynagrodzeń osób kierujących niektórymi spółkami do zawarcia z członkiem zarządu (Prezesem Zarządu) umowy o świadczenie usług zarządzania – koszty udziału w konferencjach, szkoleniach, kursach i innych formach podnoszenia kwalifikacji zawodowych związanych z działalnością Spółki nie stanowią dla Prezesa Zarządu przychodu, o którym mowa w art. 13 pkt 7 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że z tego tytułu na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Opłacane lub zwracane Prezesowi Zarządu koszty udziału w konferencjach, szkoleniach, kursach i innych formach podnoszenia kwalifikacji zawodowych związane będą bowiem z działalnością Spółki, a Prezes Zarządu zobowiązany będzie na podstawie zawartej ze Spółką umowy w nich uczestniczyć. Udział Prezesa zarządu w tych przedsięwzięciach – jak wskazuje Wnioskodawca – ma na celu zarówno promowanie Spółki na zewnątrz, jak i podnoszenie kwalifikacji Prezesa Zarządu niezbędnych do prawidłowego wypełniania obowiązków umownych względem Spółki. W szczególności udział w konferencjach, szkoleniach, kursach i innych formach podnoszenia kwalifikacji zawodowych ma umożliwić Prezesowi Zarządu wypełnianie jego obowiązków w należyty sposób, z uwzględnieniem obowiązku aktualizacji wiedzy i umiejętności, wynikłych z pojawienia się nowego stanu technologicznego lub metod i praktyk zarządzania, zaś ich przedmiot ma obejmować zagadnienia z zakresu kompetencji Prezesa Zarządu, co do których wdrażania – m.in. w zakresie: metod pracy i organizacji uwzględniających aktualny stan wiedzy, rynku pracy i rynku właściwego dla działalności Spółki – jest on zobowiązany w związku ze świadczonymi usługami zarządzania.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.