2018.07.09 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0114-KDIP3-1.4011.249.2018.1.KS1

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.249.2018.1.KS1
z 9 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 maja 2018 r. (data wpływu 10 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych jakie powstaną po stronie Wnioskodawczyni z tytułu nabycia udziału w lokalu w wyniku zniesienia współwłasności w zamian za spłatę oraz przejęcie długu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych jakie powstaną po stronie Wnioskodawczyni z tytułu nabycia udziału w lokalu w wyniku zniesienia współwłasności w zamian za spłatę oraz przejęcie długu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni (dalej: „Wnioskodawczyni”) w dniu 10 października 2007 r. wraz z ówczesnym partnerem (dalej: „były Partner”), aktem notarialnym nabyła udział (1/2) w prawie własności Lokalu o powierzchni 59,5 m² wraz z prawem użytkowania wieczystego oraz prawem własności części budynku i urządzeń, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Dla Lokalu prowadzona jest księga wieczysta nr KW (dalej: „Lokal”). Cena zakupu Lokalu i praw związanych z Lokalem wynosiła łącznie 585.000,00 zł.

Zgodnie z aktem notarialnym potwierdzającym nabycie prawa własności Lokalu, udział we współwłasności wynosi: 1/2 prawa własności Lokalu należy do Wnioskodawczyni i 1/2 prawa własności Lokalu należy do byłego Partnera Wnioskodawczyni. Współwłaściciele nie byli nigdy i nie są obecnie małżonkami oraz nie istnieje między nimi żaden stopień pokrewieństwa.

W celu nabycia (sfinansowania zakupu) prawa własności Lokalu Wnioskodawczyni wraz z byłym Partnerem w dniu 7 września 2007 r. w banku zawarli Umowę kredytu mieszkaniowego (dalej: „Umowa Kredytu”) na kwotę 135 777,33 CHF.

Do dnia dzisiejszego kredyt nie został spłacony. Na dzień 1 maja 2018 roku wysokość niespłaconego kredytu wynosi 106 363,34 CHF. Wysokość raty kredytu (kapitałowa + odsetkowa) każdorazowo uzależnione są od aktualnego kursu franka szwajcarskiego. Przyjmując, że kurs franka od 2015 roku utrzymuje się na podobnym poziomie, 1 CHF = ok. 3,9 zł, wartość zadłużenia wynosi ok. 414.817,03zł.

Wnioskodawczyni oraz były Partner są solidarnie zobowiązani do spłaty zobowiązania z tytułu Umowy Kredytu.

Po rozstaniu Wnioskodawczyni i były Partner nie zawierali żadnych umów regulujących obowiązek spłaty pozostałej części kredytu, ta kwestia nie została także uregulowana w Umowie Kredytu, wobec czego stosunki prawne pomiędzy dłużnikami w powyższym zakresie regulują na zasadach ogólnych przepisy art. 366 i następne ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku - Kodeks cywilny (tj. Dz.U.: z 2017 r., poz. 459).

Wnioskodawczyni i były Partner rozstali się ok. 7 lat temu. Od tej pory Lokal był wynajmowany. Raty kredytu (kapitałowa i odsetkowa) są spłacane w terminie ze środków pochodzących z czynszu najmu lub ze środków własnych Wnioskodawczyni lub jej byłego Partnera. Wnioskodawczyni i były Partner nie pozostają w zwłoce w stosunku do Banku, spłata kredytu nie była i nie jest zagrożona.

W celu uregulowania kwestii prawa własności w odniesieniu do Lokalu, Wnioskodawczyni w dniu 2 października 2017 r. złożyła pozew do sądu z wnioskiem o zniesienie współwłasności Lokalu. W pozwie Wnioskodawczyni zaproponowała przeniesienie na jej rzecz prawa własności 1/2 udziału w Lokalu przez byłego Partnera w zamian za:

Spłatę pieniężną na rzecz byłego Partnera w wysokości 10.000,00 zł oraz
Zobowiązanie się Wnioskodawczyni do spłaty pozostałej część zobowiązania wynikającego z Umowy Kredytu w całości (zwolnienie byłego Partnera z długu w stosunku do Banku).

Do dnia dzisiejszego postępowanie sądowe nie zostało zakończone. W postępowaniu sądowym ma zostać wyznaczony biegły sądowy celem oszacowania wartości rynkowej Lokalu na potrzeby toczącego się postępowania pomiędzy Wnioskodawczynią i byłym Partnerem.

Były Partner w drodze negocjacji pozasądowych zgodził się na przeniesienie na Wnioskodawczynię przysługującego mu prawa własności 1/2 udziału w Lokalu w zamian za spłatę w gotówce w wysokości 50.000,00 zł i zobowiązanie się przez Wnioskodawczynię do spłaty pozostałej części kredytu, na co wstępnie Wnioskodawczyni przystała.

Wartość spłaty pieniężnej w wysokości 50.000 zł nie odpowiada wartości rynkowej 1/2 udziału w prawie własności Lokalu. Jednak łączna wartość świadczenia Wnioskodawczyni wobec byłego Partnera, która ma wynieść łącznie ok. 257.408,00 zł (w tym 50.000,00 zł spłata w gotówce na rzecz byłego Partnera oraz zobowiązanie do spłaty kredytu z Umowy Kredytu), w ocenie Wnioskodawczyni odpowiada wartości rynkowej 1/2 udziału w prawie własności Lokalu. Aktualna wartość świadczenia jest możliwa do ustalenia z uwzględnieniem faktu wahania kursu franka szwajcarskiego. Wnioskodawczyni wraz z byłym Partnerem zamierzają zawrzeć ugodę sądową i znieść współwłasność Lokalu na rzecz Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni ma zamiar zapłacić byłemu Partnerowi kwotę 50.000,00 zł oraz równocześnie spłacić pozostałą część zobowiązania wynikającego z Umowy Kredytu zwalniając w ten sposób byłego Partnera z długu w stosunku do Banku. Wnioskodawczyni przejmie więc na siebie wyłączną odpowiedzialność za spłatę kredytu wynikającą z Umowy Kredytu, co do której obecnie jest solidarnie odpowiedzialna wraz z byłym Partnerem.

Ugoda sądowa zostanie dokonana po uzyskaniu od banku zgody na przejęcie długu przez Wnioskodawczynię w całości. Zniesienie współwłasności nastąpi po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.

Wnioskodawczyni uważa, że sposób spłaty 1/2 udziału w prawie własności Lokalu na rzecz byłego Partnera kosztem jej majątku w wyniku zniesienia współwłasności w sposób opisany powyżej odbędzie się na zasadach rynkowych i będzie stanowić sposób zapłaty (wynagrodzenia). W ocenie Wnioskodawczyni planowany sposób rozliczenia z byłym Partnerem z tytułu i w celu zniesienia współwłasności nie będzie stanowił nieodpłatnego świadczenia po stronie Wnioskodawczyni.

Wartość świadczenia Wnioskodawczyni wyniesie łącznie ok. 257.408,00 zł, w tym 207.408,00 zł (połowa wartości kredytu pozostałego do spłaty, który zostanie spłacony wyłącznie przez Wnioskodawczynię) oraz 50.000 zł w formie spłaty pieniężnej na rzecz byłego Partnera. W wyniku planowanej ugody sądowej i zniesienia współwłasności w opisanym we wniosku stanie faktycznym, w ocenie Wnioskodawczyni po jej stronie nie powstanie obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym nabycie przez Wnioskodawczynię 1/2 udziału w prawie własności Lokalu za wynagrodzeniem stanowiącym sumę kwot: spłaty pieniężnej w gotówce (50.000 zł) na rzecz byłego Partnera oraz równowartości długu wynikającego z Umowy Kredytu, który przejmie Wnioskodawczyni w wyniku zniesienia współwłasności nie spowoduje po stronie Wnioskodawczyni powstania przychodu, w tym z tytułu nieodpłatnych lub częściowo nieodpłatnych świadczeń, podlegającego opodatkowaniu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ?

Zdaniem Wnioskodawczyni, nabycie przez Wnioskodawczynię 1/2 udziału w prawie własności Lokalu za wynagrodzeniem stanowiącym sumę kwot: spłaty pieniężnej w gotówce (50.000 zł) na rzecz byłego Partnera oraz równowartości długu wynikającego z Umowy Kredytu, który przejmie Wnioskodawczyni w wyniku zniesienia współwłasności nie spowoduje po stronie Wnioskodawczyni powstania przychodu, w tym z tytułu nieodpłatnych lub częściowo nieodpłatnych świadczeń, podlegającego opodatkowaniu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Skutki podatkowe zniesienia współwłasności nie są odrębnie uregulowane w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj., Dz.U.: z 2018 r., poz. 200, dalej: „updof) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 updof przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 updof, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania. Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się na podstawie art. 11 ust. 2a updof:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b updof).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „nieodpłatne świadczenie”. W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że pojęcie „nieodpłatne świadczenie” obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (uchwała składu 7 sędziów NSA z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10).

Powyższe oznacza, że nieodpłatność świadczenia charakteryzuje się jednostronnym charakterem przysporzenia majątkowego, a więc brakiem wystąpienia ekwiwalentu świadczenia.

Dla celów podatkowych przyjmuje się - co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie - że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Na gruncie przepisów prawa cywilnego warto wskazać, że celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (j.t. Dz. U. z 2017 r. poz. 459, z późn. zm.; dalej: k.c.), jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności. Na podstawie art. 195 k.c. oraz art. 210-212 k.c., w wyniku dokonania zniesienia współwłasności możliwe jest przyznanie rzeczy jednej osobie, przy jednoczesnym zobowiązaniu do dokonania spłat na rzecz pozostałych współwłaścicieli. Osoba otrzymująca w całości daną rzecz nabywa w niej udział ponad udział dotychczas posiadany i przysługujący jej w tej rzeczy. Konsekwencją tego jest zbycie udziału w rzeczy po stronie tego współwłaściciela, który w zamian przysługującego mu udziału w rzeczy otrzyma spłatę pieniężną.

Wartość świadczeń jakie łącznie poniesie Wnioskodawczyni, tj. spłata pieniężna w wysokości 50.000zł na rzecz byłego Partnera oraz wartość przejętego przez Wnioskodawczynię zobowiązania do spłaty kredytu bankowego, kształtuje się na tym samym poziomie co wartość rynkowa 1/2 udziału w prawie własności Lokalu. Warto w tym miejscu dokonać analizy znaczenia pojęcia „odpłatnego zbycia”, które było również przedmiotem rozważań zawartych w piśmie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 22 września 2017 roku, znak 0113- KDIPT2-2.4011.191.2017.2.ACZ. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również inne akty prawne nie zawierają definicji „odpłatnego zbycia” rzeczy lub praw. W celu ustalenia znaczenia tych terminów, należy więc posłużyć się wykładnią językową. Do stwierdzenia powstania przychodu warunkiem koniecznym jest uzyskanie przysporzenia majątkowego. Podstawową formą odpłatnego zbycia będzie sprzedaż oraz zamiana.

Zgodnie z zasadą swobody umów, odpłatne zbycie może nastąpić także w innej formie. Zaznaczyć należy, że „cena odpłatnego zbycia wyrażona w umowie nie musi być wyrażona w pieniądzu (wartościach pieniężnych). Nie jest bowiem wykluczone, że zapłatą za przeniesienie własności rzeczy lub przeniesienie praw będzie inna forma przysporzenia majątkowego” (A. Bartosiewicz, R. Kubacki, Podatek dochodowy od osób fizycznych. Komentarz, Lex, 2010, wyd. II). Tym samym wynagrodzenie można określić nie tylko w pieniądzu, ale także poprzez inne określenie jego wartości, np. zwolnienie z długu, czy potrącenie wzajemnych wymagalnych wierzytelności. Zatem, pod pojęciem „odpłatne zbycie” należy rozumieć nie tylko sprzedaż, ale każdą czynność prawną, w wyniku której dochodzi do przeniesienia prawa własności nieruchomości, jej części lub udziału w niej za odpłatnością (niekoniecznie w formie gotówkowej), a więc co do zasady również odpłatne zniesienie współwłasności. Potwierdzeniem powyższych spostrzeżeń jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 czerwca 2000 r., sygn. Akt SA/Gd 2258/95, w którym wywiedziono, że: „zapłatę ceny sprzedaży można wyrazić nie tylko w pieniądzu, lecz również poprzez inne określenie jej wartości, w tym m.in. przez zwolnienie z długu, czy też potrącenie wymagalnych wierzytelności. Taki sposób rozliczenia się sprzedającego i kupującego nie pozbawia zawartej umowy tego elementu, jakim jest określenie ceny sprzedaży”. Podobnie stwierdził również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w wyroku z dnia 11 sierpnia 2009 r., sygn. Akt I SA/Bd 133/09, który orzekł, że odpłatnością może być także zwolnienie nabywcy z długu.

Instytucję zmiany dłużnika (w tym przejęcia długu) regulują przepisy Księgi III, Tytułu IX, Działu II kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 519 § 1 k.c., osoba trzecia może wstąpić na miejsce dłużnika, który zostaje z długu zwolniony (przejęcie długu). Zgodnie z § 2 tego przepisu, przejęcie długu może nastąpić:

przez umowę między wierzycielem a osobą trzecią za zgodą dłużnika; oświadczenie dłużnika może być złożone którejkolwiek ze stron;
przez umowę między dłużnikiem a osobą trzecią za zgodą wierzyciela; oświadczenie wierzyciela może być złożone którejkolwiek ze stron; jest ono bezskuteczne, jeżeli wierzyciel nie wiedział, że osoba przejmująca dług jest niewypłacalna.

Zgodnie z art. 521 § 1 Kodeksu cywilnego - jeżeli skuteczność umowy o przejęcie długu zależy od zgody dłużnika, a dłużnik zgody odmówił, umowę uważa się za niezawartą. Jeżeli skuteczność umowy o przejęcie długu zależy od zgody wierzyciela, a wierzyciel zgody odmówił, strona, która według umowy miała przejąć dług, jest odpowiedzialna względem dłużnika za to, że wierzyciel nie będzie od niego żądał spełnienia świadczenia (art. 521 § 2 Kodeksu cywilnego).

Stosownie do art. 523 k.c., jeżeli w umowie o przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązał się zwolnić zbywcę od związanych z własnością długów, poczytuje się w razie wątpliwości, że strony zawarły umowę o przejęcie tych długów przez nabywcę.

Podkreślenia wymaga fakt, że charakterystyczną cechą odpłatnego zbycia jest ekwiwalentność świadczeń stron, przy czym świadczenia stron względem siebie nie muszą mieć tego samego wymiaru ekonomicznego, ustalanego według kryteriów obiektywnych. Wskazać należy, że odpłatne czynności prawne charakteryzują się tym, że każda ze stron uzyskuje jakąś korzyść majątkową (niekoniecznie w postaci pieniężnej). Cechą umów odpłatnych jest to, że świadczenie jednej strony umowy znajduje swój odpowiednik w świadczeniu drugiej strony. Jest to sytuacja, gdy każda ze stron umowy uzyskuje ekwiwalent (równoważnik) dla świadczenia własnego. Nie dochodzi więc w takim przypadku do sytuacji, gdy tylko jedna ze stron odnosi korzyść z dokonanego świadczenia, a świadczenie zbywcy nie odbywa się kosztem uszczuplenia własnego majątku. Istotą odpłatnego zbycia jest bowiem to, że zbywca dokonując przysporzenia nie czyni tego kosztem własnego majątku, albowiem uzyskuje ekwiwalentne świadczenie, posiadające określony wymiar materialny, przejawiający się w zwolnieniu z długu.

Reasumując, nabycie przez Wnioskodawczynię 1/2 udziału w prawie własności Lokalu za wynagrodzeniem stanowiącym sumę kwot: spłaty pieniężnej w gotówce (50.000 zł) na rzecz byłego Partnera oraz równowartości długu wynikającego z Umowy Kredytu, który przejmie Wnioskodawczyni w wyniku zniesienia współwłasności nie spowoduje po stronie Wnioskodawczyni powstania przychodu, w tym z tytułu nieodpłatnych lub częściowo nieodpłatnych świadczeń, podlegającego opodatkowaniu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawczyni nie uzyska żadnej korzyści majątkowej kosztem innego podmiotu, gdyż nabywając 1/2 udziału w prawie własności Lokalu przejmie zobowiązanie kredytowe (przejęcie długu wynikającego z Umowy Kredytu) i dokona spłaty pieniężnej na rzecz byłego Partnera w wysokości 50.000 zł. Nabycie prawa własności przez Wnioskodawczynię nie będzie miało więc charakteru nieodpłatnego przysporzenia w jej majątku, ponieważ Wnioskodawczyni nabędzie 1/2 udziału w prawie własności Lokalu kosztem swojego majątku i nastąpi to - w ocenie Wnioskodawczyni - w wartości rynkowej nabywanego prawa. Poza brakiem jednostronnego charakteru świadczenia Wnioskodawczyni, należy również wskazać na ekwiwalentność świadczenia ze strony Wnioskodawczyni na rzecz byłego Partnera.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2018 r. poz. 200 z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady - wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy - opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych został określony w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z przywołanym przepisem - źródłami przychodów są:

stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta;
działalność wykonywana osobiście;
pozarolnicza działalność gospodarcza;
działy specjalne produkcji rolnej;
(uchylony);
najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą;
kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c;
odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,
8a) działalność prowadzona przez zagraniczną spółkę kontrolowaną;
inne źródła.

Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 - zgodnie z art. art. 20 ust. 1 ww. ustawy - uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Z kolei w myśl art. 11 ust. 2b ww. ustawy, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Świadczenia nieodpłatne to szczególnego rodzaju świadczenia, w przypadku których otrzymujący odnosi określoną korzyść pod tytułem darmym, co oznacza, że nie świadczy nic w zamian. Przychodem są nie tyle same świadczenia, lecz ich wartość.

Przychód z tytułu otrzymanych nieodpłatnie rzeczy lub praw oraz wartości innych nieodpłatnych świadczeń powstaje w przypadku, gdy podatnik otrzymuje rzecz, prawo lub innego rodzaju świadczenie w sposób nieodpłatny, podczas gdy w warunkach rynkowych otrzymanie tego rodzaju świadczenia odbywałoby się z zachowaniem odpłatności.

Zgodnie z art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2018 r. poz. 1025) - własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej (art. 196 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego).

Zgodnie z art. 210 ww. ustawy - każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Kodeks cywilny przewiduje trzy sposoby wyjścia ze współwłasności:

podział w naturze (fizyczny podział rzeczy) - jeżeli w wyniku podziału fizycznego powstaną różnice, można przyznać stosowne dopłaty pieniężne (art. 211 i art. 212 § 1 Kodeksu cywilnego),
przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych współwłaścicieli (art. 212 § 2 Kodeksu cywilnego),
sprzedaż rzeczy stosownie do przepisów Kodeksu postępowania cywilnego i podział sumy uzyskanej ze sprzedaży (podział cywilny - art. 212 § 2 Kodeksu cywilnego).

Jednocześnie przepisy Kodeksu cywilnego nie regulują umownego zniesienia współwłasności, co oznacza, że strony mogą uregulować likwidację współwłasności co do zasady w sposób dowolny. Umowa znosząca współwłasność może być zawarta tylko przez wszystkich współwłaścicieli i powinna zawierać wszystkie postanowienia podmiotowo i przedmiotowo istotne, a więc określać sposób zniesienia współwłasności, zawierać oświadczenia o przeniesieniu udziałów lub postanowienia dotyczące spłat i dopłat oraz terminów ich uiszczenia. Jeżeli zniesienie współwłasności dotyczy nieruchomości, konieczne jest oczywiście zachowanie formy aktu notarialnego.

W myśl art. 519 § 1 ustawy Kodeks cywilny - osoba trzecia może wstąpić na miejsce dłużnika, który zostaje z długu zwolniony (przejęcie długu).

Przejęcie długu - w myśl art. 519 § 2 Kodeksu cywilnego - może nastąpić:

przez umowę między wierzycielem a osobą trzecią za zgodą dłużnika; oświadczenie dłużnika może być złożone którejkolwiek ze stron;
przez umowę między dłużnikiem a osobą trzecią za zgodą wierzyciela; oświadczenie wierzyciela może być złożone którejkolwiek ze stron; jest ono bezskuteczne, jeżeli wierzyciel nie wiedział, że osoba przejmująca dług jest niewypłacalna.

Jeżeli skuteczność umowy o przejęcie długu zależy od zgody dłużnika, a dłużnik zgody odmówił, umowę - jak stanowi art. 521 § 1 Kodeksu cywilnego - uważa się za niezawartą.

Stosownie natomiast do § 2 ww. artykułu - jeżeli skuteczność umowy o przejęcie długu zależy od zgody wierzyciela, a wierzyciel zgody odmówił, strona, która według umowy miała przejąć dług, jest odpowiedzialna względem dłużnika za to, że wierzyciel nie będzie od niego żądał spełnienia świadczenia.

Zgodnie natomiast z art. 523 Kodeksu cywilnego - jeżeli w umowie o przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązał się zwolnić zbywcę od związanych z własnością długów, poczytuje się w razie wątpliwości, że strony zawarły umowę o przejęcie tych długów przez nabywcę.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni w dniu 10 października 2007 r. wraz z ówczesnym partnerem (byłym Partnerem), nabyła udział (1/2) w prawie własności Lokalu położonego w W. Do Wnioskodawczyni należy 1/2 prawa własności Lokalu i 1/2 prawa własności Lokalu należy do byłego Partnera Wnioskodawczyni. Współwłaściciele nie byli nigdy i nie są obecnie małżonkami. W dniu 7 września 2007 r. Wnioskodawczyni wraz z byłym Partnerem zawarli w banku umowę kredytu na zakup Lokalu. Kredyt nie został jeszcze spłacony. Wnioskodawczyni w dniu 2 października 2017 r. złożyła pozew do sądu z wnioskiem o zniesienie współwłasności Lokalu. Były Partner w drodze negocjacji pozasądowych zgodził się na przeniesienie na Wnioskodawczynię przysługującego mu prawa własności 1/2 udziału w Lokalu w zamian za spłatę w gotówce w wysokości 50.000,00 zł i zobowiązanie się przez Wnioskodawczynię do spłaty pozostałej części kredytu, na co wstępnie Wnioskodawczyni przystała. Wartość spłaty pieniężnej w wysokości 50.000 zł nie odpowiada wartości rynkowej 1/2 udziału w prawie własności Lokalu. Jednak łączna wartość świadczenia Wnioskodawczyni wobec byłego Partnera, która ma wynieść łącznie ok. 257.408,00 zł (w tym 50.000,00 zł spłata w gotówce na rzecz byłego Partnera oraz zobowiązanie do spłaty kredytu z Umowy Kredytu), w ocenie Wnioskodawczyni odpowiada wartości rynkowej 1/2 udziału w prawie własności Lokalu. Wnioskodawczyni wraz z byłym Partnerem zamierzają zawrzeć ugodę sądową i znieść współwłasność Lokalu na rzecz Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni ma zamiar zapłacić byłemu Partnerowi kwotę 50.000,00 zł oraz równocześnie spłacić pozostałą część zobowiązania wynikającego z Umowy Kredytu zwalniając w ten sposób byłego Partnera z długu w stosunku do Banku. Wnioskodawczyni przejmie więc na siebie wyłączną odpowiedzialność za spłatę kredytu wynikającą z Umowy Kredytu, co do której obecnie jest solidarnie odpowiedzialna wraz z byłym Partnerem. Ugoda sądowa zostanie dokonana po uzyskaniu od banku zgody na przejęcie długu przez Wnioskodawczynię w całości.

Mając na uwadze wskazane przepisy prawa podatkowego i przyjmując za Wnioskodawczynią, że łączna wartość świadczenia Wnioskodawczyni wobec byłego Partnera (spłata w gotówce oraz zobowiązanie do spłaty kredytu), będzie odpowiadać wartości rynkowej 1/2 udziału w prawie własności Lokalu, należy stwierdzić, że nabycie przez Wnioskodawczynię przedmiotowego udziału w Lokalu nie będzie miało charakteru nieodpłatnego lub częściowo nieodpłatnego świadczenia. W konsekwencji należy stwierdzić, że w omawianej sprawie po stronie Wnioskodawczyni nie powstanie przychód z tytułu nabycia 1/2 udziału w prawie własności Lokalu w wyniku zniesienia współwłasności.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Należy podkreślić, że tut. Organ nie odniósł się do kwot i wyliczeń Wnioskodawczyni przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego wniosku, bowiem ewentualne obliczenia nie należą do Jego kompetencji. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa podatkowego.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawczynię interpretacji należy stwierdzić, że zapadła ona w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego niniejszą interpretację. Natomiast odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawczynię wyroków wskazać należy, że dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw w określonym stanie faktycznym i tylko w tych sprawach są wiążące. Stosownie do art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.), wyroki sądów nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego interpretację indywidualną.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin