Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IPPB3/423-18/14-2/PK1/MC
z 12 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia17 kwietnia 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 2320/14 (data wpływu orzeczenia 26 kwietnia2018 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 grudnia 2013 r. (data wpływu 13 stycznia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów odszkodowań (kar umownych) z tytułu odstąpienia od umów najmu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 stycznia 2014 r. do Biura KIP w Płocku wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów odszkodowań (kar umownych) z tytułu odstąpienia od umów najmu.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 7 kwietnia 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IPPB3/423-18/14-2/PK1, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów odszkodowań (kar umownych) z tytułu odstąpienia od umów najmu.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 7 kwietnia 2014 r. znak: IPPB3/423-18/14-2/PK1 wniósł pismem z dnia 11 kwietnia 2014 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 20 maja 2014 r. znak: IPPB3/423-18/14-4/PK1 stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Skargę wniesiono w dniu 10 czerwca 2014 r. (data wpływu 25 czerwca 2014 r.). Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 2320/14 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną. Wyrok jest prawomocny od dnia 8 listopada 2017 r.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie możliwości zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów odszkodowań (kar umownych) z tytułu odstąpienia od umów najmu wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest podmiotem prowadzącym sieć kawiarni pod własną marką. Kawiarnie prowadzone są w lokalach, które Wnioskodawca wynajmuje od innych podmiotów, np. w budynkach biurowych, centrach handlowych, częściach użytkowych budynków położonych w centrach miast, lotniskach, dworcach, itp. Wnioskodawca konsekwentnie poszerza sieć kawiarni, co w zamyśle Wnioskodawcy doprowadzić ma do stopniowego wzrostu dochodów.

Jednakże w ostatnich latach nastąpiła gwałtowna zmiana sytuacji makroekonomicznej w gospodarce, zaś branża gastronomiczna została dotknięta kryzysem znacznie bardziej dotkliwie, niż inne gałęzie gospodarki. Związana z groźbą spadku obrotów wynikającego ze zmniejszającej się liczby klientów spowodowała, że Spółka musiała jeszcze raz przeanalizować opłacalność prowadzenia działalności, w poszczególnych lokalizacjach w celu minimalizowania ewentualnych strat spowodowanych kryzysem. W toku analizy ustalono, że prowadzenie działalności gastronomicznej w niektórych spośród lokalizacji straciło uzasadnienie ekonomiczne. W przypadku bowiem niektórych funkcjonujących już kawiarni wydatki związane z utrzymaniem działalności w danych lokalizacjach, przekraczają dochody uzyskiwane ze sprzedaży w tych miejscach. Jednocześnie w odniesieniu do niektórych spośród lokalizacji, w których nie rozpoczęto jeszcze sprzedaży, szczegółowa analiza wykazała, iż wobec zmniejszającej się ilości osób odwiedzających miejsce, gdzie zlokalizowano kawiarnię (np. centrum handlowego), znajdująca tam kawiarnia będzie generować przychody znacząco niższe, niż koszty funkcjonowania w danych lokalizacjach.

W świetle powyższego Zarząd wnioskodawcy po starannej analizie uznał, że optymalne z punktu widzenia interesów wnioskodawcy jest wycofanie się z niektórych lokalizacji.

Rozwiązanie to pozwalałoby na przesunięcie środków przeznaczanych na bieżące funkcjonowanie nierentownych kawiarni na inne cele związane z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Należy zaznaczyć, iż wycofanie się z nierentownych lokalizacji nie zawsze związane jest z otwarciem kolejnych kawiarni zamiast nierentownych. Obecna sytuacja gospodarcza wymusza bowiem spowolnienie rozwoju sieci i ogranicza inwestowanie w nowe miejsca prowadzenia działalności.

Dlatego też Wnioskodawca z wyżej opisanych względów — zdecydował się na odstąpienie od umów zawartych z właścicielami nieruchomości, w których znajdują się opisane kawiarnie. Jednakże umowy te co do zasady przewidują obowiązek zapłaty określonej kwoty z tytułu odstąpienia od umowy, czy to w postaci odszkodowania, czy też katy umownej z tego samego tytułu. W przypadkach natomiast, gdy zapisów takich brak, wynajmujący żąda za zgodę na rozwiązanie umowy najmu zapłaty świadczenia analogicznego do tego, które przewidziane jest w niektórych umowach na taką okoliczność.

Należy podkreślić, iż we wszystkich przypadkach, w których Wnioskodawca zdecydował się odstąpić od umowy i zapłacić związane z tym świadczenie, jego wysokość jest niższa, niż przewidywane straty związane z funkcjonowaniem nierentownych kawiarni w danych miejscach do końca okresu, na jaki zawarto umowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy świadczenie, które Wnioskodawca zobowiązany jest ponieść w związku z odstąpieniem od umowy/ rozwiązaniem umowy najmu (odszkodowanie lub kara umowna), o którym mowa w opisie stanu faktycznego, stanowić będzie dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu?

Stanowisko Spółki:

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym zapłacone przez niego świadczenie stanowić będzie koszt uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Ustawodawca przy definiowaniu kosztów uzyskania przychodów posłużył się klauzulą generalną, odnoszącą się do celów poniesienia danych wydatków, zastrzegając jednocześnie katalog enumeratywnie wymienionych wydatków, które nie będą kosztami uzyskania przychodów nawet, jeśli poniesione były w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Przy czym skutek poniesienia kosztu w postaci uzyskania przychodu nie musi być wcale bezpośredni. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 stycznia 2005 r. (sygn. akt FSK 1049/04) ustawodawca posługując się zwrotem „wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu”, nie posługuje się sformułowaniem „skutek”. Przez sformułowanie „w celu” należy zatem rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości” jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód). Uznanie danego wydatku za koszty uzyskania przychodów powinno być uzależnione przede wszystkim od jego przeznaczenia. O celowości ponoszenia wydatków, związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą „w tym również o podejmowaniu nowych rodzajów i kierunków działalności gospodarczej, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Ponadto, jeżeli wydatki poniesione przez podatnika w celu uzyskania przychodu zostały prawidłowo udokumentowane i zaewidencjonowane w prowadzonej ewidencji podatkowej (księgach rachunkowych), podlegają one uwzględnieniu przy ustalaniu podstawy opodatkowania jako koszty uzyskania przychodów”.

Z cywilnoprawnego punktu widzenia odszkodowanie (kara umowna) pełni rolę zabezpieczenia prawidłowej realizacji umowy i ułatwienie dochodzenia naprawienia ewentualnej szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego. Innymi słowy świadczenie tego typu jest rodzajem sankcji cywilnoprawnej zastrzeżonej na wypadek szkód powstałych w wyniku niewłaściwego wykonania umowy.

Powyższy charakter świadczenia nie przesądza wcale o braku możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, nawet, jeśli dotyczy ono rozwiązania umowy przed upływem terminu, na jaki została ona zawarta.

Naczelny Sąd Administracyjny w sygn. II FSK 1369/10 z dnia 17 stycznia 2012 r. nie ma wątpliwości, iż kara umowna zapłacona w związku ze skróceniem okresu, na jaki zawarta została urnowa, stanowi koszt uzyskania przychodu Jak podniósł Sąd „(...) zasadniczym kryterium uznania przedmiotowej kary umownej za koszt podatkowy jest ustalenie czy poniesiona ona została w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia przychodów. Analiza tego normatywnego zwrotu wskazuje, ze odnosi się on zarówno do przychodów i źródeł faktycznie osiągniętych jak i tych których podatnik mógł racjonalnie (obiektywnie) oczekiwać, ze zostaną osiągnięte Za takim rozumieniem przemawia użycie przez ustawodawcę określenia „w celu”.

Określenie w celu oznacza pozostawanie wydatku (kosztu) w takim związku z przychodami lub zachowaniem albo zabezpieczeniem ich źródła że poniesienie go ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródeł. Zatem przy kwalifikowaniu kosztów uzyskania przychodów określony wydatek wymaga nie tylko oceny pod kątem czy jego poniesienie miało związek z konkretnym przychodem, ale także z punktu widzenia racjonalności określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Sam fakt nieosiągnięcia oczekiwanego efektu gospodarczego (uzyskania przychodu) nie dyskwalifikuje poniesionego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu. Należy podkreślić, iż gospodarczo uzasadnione i racjonalne decyzje gospodarcze podejmowane pierwotnie w określonych warunkach mające oczywisty związek z przychodami w związku z negatywną zmiana okoliczności mogą wywołać lub wywołują konieczność podejmowania przez podatnika działań zmierzających już nie do osiągnięcia przychodów ale do zachowania lub zabezpieczenia źródeł przychodów. Dodanie z dniem 1 stycznia 2007 r. do art. 15 ust 1 u.p.d.o.p. zwrotu „lub zachowania albo zabezpieczenia źródeł przychodów” nakazuje odczytywać treść całego przepisu w znacznie szerszym kontekście niż przed nowelizacją, nie ograniczając określonych do osiągnięcia przychodów. W pojęciu tym bowiem nic muszą się mieścić wydatki poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródeł przychodów. W tym kontekście istotne jest, aby oceniając dany wydatek pod kątem kosztu podatkowego uwzględniać również logiczny ciąg zdarzeń wywołujących określone działania podatnika, tj. zawarcie umowy (…), zmiana uwarunkowań gospodarczych, przyczyny odstąpienia od umowy, skutkujące zapłatą kary umownej, konsekwencje finansowe takiej decyzji i ich wpływu na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródeł przychodów. Przy ocenie danego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów nie sposób także pominąć, na co zasadnie zwrócił uwagę sąd pierwszej instancji dynamiki procesów i zjawisk gospodarczych, w ramach których dochodzi do zmiany pierwotnie podejmowanych decyzji, a która to zmiana związana jest zwłaszcza z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.”

Nie ma wątpliwości, iż w omawianym stanie faktycznym wnioskodawca rozwiązuje umowy przed upływem okresu na jaki zostały one zawarte, mając na uwadze dalekosiężne skutki finansowe. Jakkolwiek powstała konieczność zapłaty odszkodowań (kar umownych) to jednak w dłuższej perspektywie czasu krok ten miał na celu ograniczenie kosztów związanych z prowadzeniem działalności. Zważywszy bowiem na fakt zmniejszającej się grupy osób, które korzystają z oferty placówek gastronomicznych co jest konsekwencją utrzymującego się kryzysu gospodarczego, ograniczenie sieci placówek wyłącznie do tych, które są rentowne i zgodnie z analizą Wnioskodawcy będą rentowne w przyszłości, jest rozwiązaniem tańszym, niż utrzymywanie kawiarni do końca trwania okresu, na jaki zawarto umowy wyłącznie dlatego, by nie powstała konieczność zapłaty odszkodowania Takie działanie nie tylko nie miałoby żadnego ekonomicznego uzasadnienia, lecz obciążałoby Spółkę wyłącznie dodatkowymi zupełnie niepotrzebnymi stratami.

Jak czytamy w cytowanym już orzeczeniu NSA z dnia 17 stycznia 2012 r. „w piśmiennictwie prawniczym podobnie jak w orzecznictwie sądowym wyrażany jest pogląd, że podatnik płacąc karę umowną lub odszkodowanie nie działa w celu uzyskania przychodów. Jego celem jest wykonanie istniejącego zobowiązania a konsekwencją zmniejszenie dochodu (por 13 Gruszczyński Cel osiągnięcia przychodów, Glosa 2003 r. nr 2 str 14 wyroki NSA z 12 marca 1999 r. I SA/P0 1362/98, niepubl. 29 września 1999 r. 1 Sa/Wr 1660/97, niepubl) Poglądów tych co do zasady podzielić nie można. Po pierwsze w większości wyrażane one były w innym stanie prawnym, tj. przed nowelizacją art. 15 ust. 1 u p.d,o.p., która weszła w życie od 1 stycznia 2007 r. Po drugie w określonych sytuacjach faktycznych kara umowna lub odszkodowanie może mieć związek z przychodem nie mówiąc już o związku z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów (por J Pustoł Wypłata odszkodowania z tytułu odstąpienia od umowy − koszty uzyskania przychodów, Prawo i Podatki 2008 nr 6 str 35, J. Sekita, Odszkodowania i kały umowne jako koszty uzyskania przychodów, Prawo i Podatki 2011, nr 9, str 5 i nast.)

Po trzecie nie zawsze wykonanie istniejącego zobowiązania poprzez zapłacenie kary umownej lub odszkodowania będzie wiązało się z zmniejszeniem dochodu. W sprawie niniejszej spółka płacąc […] zł kary umowne „zaoszczędziła z tytułu sumy pozostałych do zapłaty rat leasingowych nieużywanego samochodu […] zł. Innymi słowy z ekonomicznego punktu widzenia zerwanie umowy leasingu i zapłacenie kary umownej było korzystne zarówno dla podatnika (osiągnął dochód większy niż możliwy do osiągnięcia w razie kontynuowana umowy leasingu) jak i dla Skarbu Państwa (od wyższego dochodu podatnik zapłaci wyższy podatek). Po czwarte przyjęcie poglądu, że kara umowna lub odszkodowanie ze swej istoty nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów, czyniłoby regulację zawartą w art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. zbędną, bowiem skoro określony zbiór nie jest kosztem podatkowym na podstawie art. 15 ust. 1, to nieracjonalnym jest uznawanie poszczególnych elementów tego zbioru za koszt i wyłączanie go z tego zbioru na podstawie innego przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. Przypomnieć należy, że przepis art. 16 ust. 1 ab initio odwołuje się wyłącznic do kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując powyższe rozważania należy przyjąć, że w określonym stanie faktycznym, spełniającym przesłanki określone w art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. kara umowna może być uznana za koszt uzyskania przychodów.

Podobnie w wyroku z dnia 23 października 2012 r., sygn. akt II FSK 484/11 Naczelny Sąd Administracyjny podniósł, iż „problematyka zaliczania w ciężar kosztów uzyskania przychodów była w ostatnim okresie wielokrotnie przedmiotem rozważań orzecznictwa sądowoadministracyjnego. W wyroku z 19 czerwca 2012 r., sygn. akt II FSK 2486/10, Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że termin użyty w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. „w celu” oznacza, pozostawanie wydatku w takim związku wydatku z przychodem lub zachowaniem albo zabezpieczeniem ich źródła, że poniesienie go ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów.

Przy kwalifikowaniu kosztów uzyskania przychodów określony wydatek wymaga nie tylko oceny pod kątem, czyjego poniesienie miało związek z konkretnym przychodem, ale także z punktu widzenia racjonalności określonego działania dla osiągnięcia przychodu, a fakt nieosiągnięcia oczekiwanego efektu gospodarczego nie dyskwalifikuje poniesionego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu.

Naczelny Sąd Administracyjny w cytowanym wyroku słusznie zauważył, że gospodarczo uzasadnionej i racjonalne decyzje gospodarcze, podejmowane pierwotnie w określonych warunkach, mające oczywisty związek z przychodami, w związku z negatywną zmianą okoliczności mogą wywoływać lub wywołują konieczność podejmowania przez podatnika działań zmierzających już nie do osiągnięcia przychodów, ale do zachowania lub zabezpieczenia źródeł przychodów.

Istotne jest, aby oceniając dany wydatek pod kątem kosztu podatkowego uwzględniać również logiczny ciąg zdarzeń wywołujących określone działania podatnika, tj. zawarcie umowy, zmianę uwarunkowań gospodarczych, przyczyny zawarcia porozumienia o wcześniejszym odstąpieniu od umowy, skutkujące zapłatą kary umownej, konsekwencje finansowe takiej decyzji i ich wpływu na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródeł przychodów, a także dynamikę procesów i zjawisk gospodarczych, w ramach których dochodzi do zmiany pierwotnie podejmowanych decyzji, a która to zmiana związana jest z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów (...).

Skoro bowiem, jako zabezpieczenie źródła przychodów należy rozumieć koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób. to ograniczenie strat finansowych w postaci z wydatku, pomimo poniesienia pewnych kosztów, służy właśnie temu celowi. W dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości gospodarczej, poniesienie pewnych wydatków (zaplata kary umownej nie wyłączonej z kosztów uzyskania przychodów w art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p.) ograniczy straty które zachwiałyby możliwością uzyskiwania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Wydatki te mogą zatem stanowić koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Podobne stanowisko, poza cytowanym wyrokiem z 19 czerwca 2012 r. zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach z 3 października 2012 r., sygn. akt II FSK 2597/11; z 4 kwietnia 2012 r., sygn. akt 11 FSK 1110/10; z 17 stycznia 2012 r., sygn. akt Il FSK 1365/10; z 27 października 2011 r., sygn. akt II FSK 840/10”.

Warto dodać, iż opisana powyżej linia orzecznicza podtrzymywana jest w aktualnych rozstrzygnięciach Naczelnego Sądu Administracyjnego. Przykładowo w wyroku z dnia 11 lipca 2013 r. sygn. akt II FSK 2298/11 NSA podkreślił, iż „nie wszystkie decyzje przedsiębiorcy są trafne. Swoboda prowadzenia działalność gospodarczej wyraża się m.in. w prawie przedsiębiorcy do wycofania się z podjętych działań imię określonych korzyści, czy też w celu minimalizacji strat. W takich sytuacjach przedsiębiorca traci poniesione koszty, powinien wypełnić podjęte wcześniej zobowiązania względem osób trzecich i nie ma powodu, dla którego miałby się spotkać z dodatkową sankcją fiskalną w postaci braku możliwości zaliczenia tychże kosztów do kosztów uzyskania przychodów. ( ... ) racjonalny prawodawca zakłada co do zasady możliwość wpisywania w ciężar kosztów podatkowych wydatków nakierowanych na wycofanie się z niekorzystnych dla podatnika inwestycji, czy zobowiązań umownych wobec osób trzecich.”

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawców.

Dodatkowo należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji oraz w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 2320/14.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach
(art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.