Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-2.4012.355.2018.1.AJ
z 12 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 maja 2018 r. (data wpływu 18 maja 2018 r.), uzupełnionym dnia 23 maja 2018 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług w części dotyczącej opodatkowania zamiany działek gruntu dla których wydano decyzję o lokalizacji inwestycji celu publicznego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 23 maja 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług m.in. w zakresie opodatkowania zamiany działek gruntu dla których wydano decyzję o lokalizacji inwestycji celu publicznego.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina wraz z Nadleśnictwem planuje wykonać zamianę gruntów, zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r., poz. 121, z późn. zm.).

Gmina jest właścicielem nieruchomości gruntowych położonych na terenie Gminy. Dla każdej z nieruchomości jest założona księga wieczysta przez Sąd Rejonowy.

Działki zgodnie z wydanymi zaświadczeniami przez Referat Budownictwa nie posiadają ostatecznych decyzji o warunkach zabudowy oraz brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla przedmiotowych działek. Dodatkowo są to nieruchomości niezabudowane. Działki (poz. 3-4) zgodnie z ewidencją gruntów prowadzoną przez Starostwo Powiatowe są działkami z leśną klasyfikacją gruntów. Działki (poz. 1-2, poz. 5-27) zgodnie z ewidencją gruntów stanowią drogi (gruntowe). Wszystkie działki (poz. 1-27) są niezabudowane. Dla działek (poz. 26 i 27) została wydana decyzja o ustaleniu lokalizacji celu publicznego, jakim jest budowa sieci wodociągowej i kanalizacji sanitarnej. Działki (poz. 26 i 27) stanowią drogi gruntowe.

Działki (poz. 1 - 27) stanowiące załącznik nr 1 ponadto nie są przedmiotem umowy cywilnoprawnej, w szczególności nie jest wydzierżawiana żadnym podmiotom gospodarczym lub osobom fizycznym. Działki (poz. 1 - 27) nie były wykorzystywane przez Gminę do celów prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Ponadto nieruchomości nie były wykorzystywane przez Gminę na cele działalności zwolnionej z VAT.

Gmina nabyła działki (poz. 1-2, poz. 6-13, poz. 15-19, poz. 22-23, poz. 26-27) w drodze komunalizacji w roku 1991, działki (poz. 3-4, 24-25) w drodze komunalizacji w roku 2006, działki (poz. 5 i 20) w drodze komunalizacji w roku 1936, działkę (poz. 21) w drodze komunalizacji w roku 1990, a działkę (poz. 14) w drodze komunalizacji w roku 2017 zatem Gminie nie przysługiwało prawo do odliczenia VAT z tytułu nabycia wskazanych nieruchomości gruntowych.

Na dzień dzisiejszy nie jest możliwe ustalenie dokładnej daty pierwszego zajęcia (używania) nieruchomości (poz. 1-2, poz. 5-27). Na przedmiotowych działkach znajdują się drogi gruntowe w kompleksach leśnych i wytyczone zostały w sposób zwyczajowy. Jednakże pewne jest, że na dzień wydania decyzji Wojewody w sprawie ich komunalizacji z mocy prawa wszystkie z powyższych działek użytkowane były już w/w sposób. Gmina nie dokonała żadnych prac remontowo - budowlanych na wspomnianych działkach.

Droga gruntowa nie stanowi budowli w świetle przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, nie mieści się także w definicji drogi, określonej w art. 4 pkt 2 ustawie z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych.

W myśl art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, przez obiekt budowalny należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych, natomiast zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane, pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady etc., jednocześnie zgodnie z art. 3 pkt 3a ustawy prawo budowalne, obiektem liniowym jest obiekt budowalny, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna.

Działki nr 54/1, 51/1,225/2,407/2, 424/5, 494, 238/2, 372/6, 372/5, 375,160 i 162/2 to nieruchomości gruntowe niezabudowane stanowiące drogi gruntowe, dla których nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W/w działki zgodnie z ewidencją gruntów stanowią użytek drogowy.

Działki nr 241/2 i 110 stanowią nieruchomości gruntowe, dla których nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W/w działki zgodnie z ewidencją gruntów stanowią użytek leśny.

Działki nr 222/1, 499, 491,160/4, 271/3, 225/1, 18/1, 244,160/1, 160/5 i 161 to nieruchomości gruntowe stanowiące drogi gruntowe, dla których nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W/w działki zgodnie z ewidencją gruntów stanowią użytek drogowy.

Działki nr 160/6 i 372/2 to nieruchomości gruntowe stanowiące drogi gruntowe, dla których została wydana decyzja o ustaleniu lokalizacji celu publicznego jakim jest budowa sieci wodociągowej i kanalizacji sanitarnej. W/w działki zgodnie z ewidencją gruntów stanowią użytek drogowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy biorąc pod uwagę wskazane we wniosku okoliczności dostawa gruntów stanowiących poz. 26 - 27, która będzie dokonywana na rzecz Skarbu Państwa - Lasów Państwowych nie może skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, który jest czynnym podatnikiem podatku VAT, z uwagi na posiadanie na działkach (poz. 26- 27) decyzji celu publicznego dostawa terenów objęta jest podatkiem podstawowym 23% VAT.

Definicja terenu budowlanego znajduje się w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, zgodnie z którym, przez tereny budowalnego należy rozumieć grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o którym mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem zgodnie z powołanymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 603 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz.1025, z późn. zm.), przez umowę zamiany każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie się do przeniesienia własności innej rzeczy. Do zamiany stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży (art. 604 Kodeksu cywilnego).

Zatem w przypadku zamiany obie strony przenoszą na siebie wzajemnie własność rzeczy, występując zarówno w charakterze dostawcy, jak i w charakterze nabywcy.

Umowa zamiany jest umową wzajemną, bardzo zbliżoną do umowy sprzedaży. Różnica w stosunku do umowy sprzedaży polega na tym, że w miejsce ceny świadczenia pojawia się obowiązek drugiej strony przeniesienia własności rzeczy. Ze względu na wzajemny charakter umowy, wartość świadczonych rzeczy powinna być ekwiwalentna. Zamiana nieruchomości skutkuje przeniesieniem prawa do rozporządzania zamienianymi nieruchomościami jak właściciel.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, a taka sytuacja występuje w przypadku zamiany rzeczy uregulowanej w powołanych przepisach Kodeksu cywilnego, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy podkreślić, że nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy – nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2018 r., poz. 994, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy m.in. w zakresie ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej (art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o samorządzie gminnym).

Wobec powyższego należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, że zamiana działek gruntu będzie niewątpliwie czynnością cywilnoprawną, dla zamierzonej czynności Gmina występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, natomiast powyższa czynność w świetle ustawy traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów, podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku bądź zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy – zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane – w świetle art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Analiza opisu zdarzenia przyszłego oraz treść zacytowanych przepisów prawa pozwala uznać, że planowana zamiana działek gruntu nr 160/6 i 372/2 będzie podlegać przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ Gmina wystąpi tu w roli podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Z uwagi na fakt, że transakcja dotyczy terenu budowlanego w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy, o czym przesądza przeznaczenie gruntu wynikające z decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego, nie będzie miało do niej zastosowanie zwolnienie przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. W konsekwencji – jak słusznie wskazano w treści wniosku – zamiana ta będzie podlegała opodatkowaniu 23% stawką podatku.

Tym samym oceniając stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je za prawidłowe.

Jednocześnie należy wskazać, że w kwestii zwolnienia od podatku zamiany działek gruntu dla których brak jest planu zagospodarowania przestrzennego gruntu oraz nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wydano postanowienie nr 0115-KDIT1-2.4012.359.2018.1.AJ.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.