Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.247.2018.2.ACZ
z 9 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 kwietnia 2018 r. (data wpływu 30 kwietnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 czerwca 2018 r. (data wpływu 14 czerwca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wypłaty zaległej emerytury – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 kwietnia 2018 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wypłaty zaległej emerytury.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 28 maja 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.247.2018.1.ACZ, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 28 maja 2018 r. (skutecznie doręczone w dniu 1 czerwca 2018 r.). W dniu 14 czerwca 2018 r. (nadano w dniu 8 czerwca 2018 r.) wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 28 grudnia 2015 r. Wnioskodawca złożył wniosek o przyznanie emerytury. Organ rentowy odmówił prawa do emerytury ze względu na nieudowodnienie przez Wnioskodawcę piętnastu lat wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Decyzję o odmowie przyznania prawa do emerytury wydał ZUS … Oddział w ….

Emerytura została wypłacona Wnioskodawcy na podstawie decyzji z dnia 19 grudnia 2017 r., która stanowiła wykonanie wyroku sądowego z dnia 24 listopada 2016 r. Zgodnie z wyrokiem z dnia 24 listopada 2016 r. Sąd rozstrzygnął w pkt 1, że: „Zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych … Oddziału w … z dnia 11 stycznia 2016 roku w ten sposób, że przyznaje K.M. prawo do emerytury od dnia 10 stycznia 2016 roku”; w pkt 2: „Zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych … Oddziału w … na rzecz K.M. kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wnioskodawcy”. Wyrok Sądu z dnia 24 listopada 2016 r. uprawomocnił się w dniu 16 listopada 2017 r.

Na mocy decyzji z dnia 19 grudnia 2017 r. została Wnioskodawcy przyznana emerytura. Decyzja ta została wydana na podstawie art. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W decyzji z dnia 19 grudnia 2017 r. nie wskazano terminu wypłaty emerytury. W decyzji wskazano, że: „Zakład przekaże na rachunek w banku w kwocie 50.744,58 zł”.

Kwotą 50 744 zł 58 gr uznano rachunek Wnioskodawcy (wspólny z żoną) w dniu 3 stycznia 2018 r. Wnioskodawca w dniu 3 stycznia 2018 r. otrzymał kwotę 50 744 zł 58 gr, tytułem emerytury należnej za okres od dnia 10 stycznia 2016 r. do dnia 31 stycznia 2018 r.

Na podstawie wyroku Sądu Okręgowego w … z dnia 30 maja 2018 r., sygn. akt …, zostały zasądzone odsetki, które nie zostały wypłacone. Wyrok nie jest prawomocny.

Wnioskodawca wskazuje, że emerytura za luty 2018 r. została Wnioskodawcy przekazana w dniu 31 stycznia 2018 r., a za marzec 2018 r., w dniu 28 lutego 2018 r., co może oznaczać, że ze względu na wolny od sesji bankowych pierwszy dzień Nowego Roku, środki zostały przekazane (postawione do dyspozycji) jeszcze w 2017 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może rozliczyć kwotę świadczenia otrzymanego w dniu 3 stycznia 2018 r. w zeznaniu podatkowym dotyczącym podatku dochodowego od osób fizycznych za 2017 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem są otrzymane lub pozostawione do dyspozycji podatnika, w roku kalendarzowym, pieniądze (...).

Zdaniem Wnioskodawcy, w rozpatrywanej sprawie faktyczne otrzymanie środków nastąpiło w dniu 3 stycznia 2018 r., lecz postawienie ich do dyspozycji podatnika miało miejsce od dnia 19 grudnia 2017 r. W tym dniu, w którym wydano decyzję o obliczeniu wysokości emerytury, kwota zaległej emerytury stała się należna i wymagalna. Sama czynność przekazania środków na rachunek bankowy miała charakter czysto techniczny i jako taka nie może być uznana za moment powstania przychodu – momentem tym jest chwila, w której podatnik mógł (potencjalnie) zadysponować kwotą zaległej emerytury.

Zdaniem Wnioskodawcy, możliwa była zatem sytuacja, w której Wnioskodawca, zamiast oczekiwać na przelew, wskazałby inny sposób technicznej wypłaty środków (np. w kasie w siedzibie ZUS) i wypłata w taki sposób winna zostać dokonana już od 20 grudnia 2017 r. począwszy. Na marginesie należy zauważyć, że wypłata bieżących świadczeń (potwierdzenia w załączeniu) odbywa się przed końcem miesiąca kalendarzowego, poprzedzającego miesiąc, za który jest wypłacana, co potwierdza fakt, że środki zostają postawione podatnikowi do dyspozycji przed okresem rozliczeniowym, a sama wypłata (lub jej opóźnienie, które miało miejsce w dniu 3 stycznia 2018 r.) ma charakter wyłącznie techniczny.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie można pominąć również charakteru wypłaconego w dniu 3 stycznia 2018 r. świadczenia – było to przekazanie należnych emerytowi (Wnioskodawcy) świadczeń, o które musiał dopominać się w sądzie – jeżeli byłyby one wypłacone w terminie i zgodnie z prawem (tj. bez konieczności prowadzenia sporu sądowego, przegranego przez ZUS), to nie byłoby wątpliwości co do tego, w jakim zeznaniu podatkowym je rozliczyć (za 2016 r. i 2017 r.). Tymczasem Wnioskodawca jest narażony, w rozpatrywanej sytuacji, na skutek błędu ZUS (co potwierdził prawomocny wyrok) na skumulowanie podstawy opodatkowania i co za tym idzie, zawyżenie należnego podatku, poprzez prawdopodobieństwo rozliczania w drugim progu podatkowym. Powyższe okoliczności stoją w oczywistej sprzeczności z pojęciem praworządności, a także sprawiedliwości społecznej.

Zdaniem Wnioskodawcy, w takim stanie rzeczy, rozliczenie kwoty 50 744 zł 58 gr jest dopuszczalne w zeznaniu podatkowym za 2017 r., jako postawionej podatnikowi do dyspozycji w tym właśnie roku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodu są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 7 ww. ustawy, przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwoty emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych, wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych.

W myśl art. 34 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, organy rentowe są obowiązane jako płatnicy pobierać zaliczki miesięczne od wypłacanych bezpośrednio przez te organy emerytur i rent, świadczeń przedemerytalnych i zasiłków przedemerytalnych, nauczycielskich świadczeń kompensacyjnych, zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego, rent strukturalnych oraz rent socjalnych.

Zgodnie z art. 34 ust. 2 ww. ustawy, zaliczki, o których mowa w ust. 1, za miesiące od stycznia do grudnia, ustala się w sposób określony w art. 32 ust. 1-1e, odejmując kwotę obliczoną zgodnie z art. 32 ust. 3 miesięcznie. Przepis art. 27 ust. 1b pkt 2 stosuje się odpowiednio.

Stosownie do art. 34 ust. 4a ww. ustawy, zaliczkę obliczoną w sposób określony w ust. 2 zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej w tym miesiącu przez organ rentowy ze środków podatnika.

Jak stanowi art. 34 ust. 7 ww. ustawy, organy rentowe są obowiązane, w terminie do końca lutego, po upływie roku podatkowego, sporządzić i przekazać roczne obliczenie podatku, według ustalonego wzoru, podatnikom uzyskującym dochód z emerytur i rent, rent strukturalnych, rent socjalnych, świadczeń przedemerytalnych, zasiłków przedemerytalnych i nauczycielskich świadczeń kompensacyjnych oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika naczelnik urzędu skarbowego wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych naczelnik urzędu skarbowego wykonuje swoje zadania; obowiązek ten nie dotyczy podatników:

1. w stosunku do których ustał obowiązek poboru zaliczek;
2. którym zaliczki były ustalane w sposób określony w art. 32 ust. 1a-1c, chyba że podatnik przed końcem roku podatkowego złoży oświadczenie o rezygnacji z zamiaru opodatkowania w sposób określony w art. 6 ust. 2 lub ust. 4;
3. w stosunku do których, na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej, zwolniono organ rentowy w całości lub w części z obowiązku poboru zaliczek na podatek dochodowy;
4. którym nie pobierano zaliczek na podatek dochodowy stosownie do postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.
   
   

Zgodnie z art. 34 ust. 8 ww. ustawy, w przypadku gdy organ rentowy nie jest obowiązany do dokonania rocznego obliczenia podatku, o którym mowa w ust. 7, sporządza w terminie do końca lutego, po upływie roku podatkowego, imienną informację o wysokości uzyskanego dochodu, według ustalonego wzoru, i w tym samym terminie przekazuje podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, organ rentowy sporządza również w przypadku, gdy dokonuje wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 2, 75 i 100.

Stosownie do art. 34 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik poza dochodami uzyskanymi od organu rentowego:

1. nie uzyskał w roku podatkowym innych dochodów, z wyjątkiem określonych w art. 30-30c oraz art. 30e,
2. nie korzysta z odliczeń, z zastrzeżeniem ust. 10-10b,
3. nie korzysta z możliwości łącznego opodatkowania jego dochodów z dochodami małżonka bądź nie korzysta z możliwości opodatkowania, o którym mowa w art. 6 ust. 4,
4. nie uzyskał dochodów powodujących obliczenie należnego podatku w sposób określony w art. 27 ust. 8,
5. (uchylony),
6. nie ma obowiązku doliczenia kwot uprzednio odliczonych, z zastrzeżeniem ust. 11,

– podatek wynikający z rozliczenia rocznego obniżony o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej w roku podatkowym przez organ rentowy ze środków podatnika, jest podatkiem należnym od podatnika za dany rok, chyba że naczelnik urzędu skarbowego wyda decyzję określającą wysokość zobowiązania podatkowego w innej wysokości.

Zgodnie natomiast z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 28 grudnia 2015 r. Wnioskodawca złożył wniosek o przyznanie emerytury. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił prawa do emerytury ze względu na nieudowodnienie przez Wnioskodawcę piętnastu lat wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Emerytura została wypłacona Wnioskodawcy na podstawie decyzji z dnia 19 grudnia 2017 r. wydanej na podstawie art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, która stanowiła wykonanie wyroku sądowego z dnia 24 listopada 2016 r. Wyrok Sądu z dnia 24 listopada 2016 r. uprawomocnił się w dniu 16 listopada 2017 r. W decyzji z dnia 19 grudnia 2017 r. nie wskazano terminu wypłaty emerytury.

W decyzji wskazano, że: „Zakład przekaże na rachunek w banku w kwocie 50.744,58 zł”. W dniu 3 stycznia 2018 r. kwotą 50 744 zł 58 gr uznano rachunek Wnioskodawcy tytułem emerytury należnej za okres od dnia 10 stycznia 2016 r. do dnia 31 stycznia 2018 r.

Z powołanych wyżej regulacji prawnych wynika, że na mocy art. 11 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 1 i art. 12 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami są m.in. otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze z tytułu emerytury.

Należy zauważyć, że językowa wykładnia przytoczonego art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednoznacznie wskazuje, że momentem przesądzającym o powstaniu przychodu jest moment jego uzyskania, tj. chwila kiedy podatnik otrzymał (lub postawiono do jego dyspozycji) wartości pieniężne, albo otrzymał świadczenia w naturze bądź inne nieodpłatne świadczenie. Do tego typu świadczeń nie mają bowiem zastosowania przewidziane w ustawie o podatku dochodowym przepisy szczególne. Przez pojęcie „otrzymane” – zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego – należy rozumieć takie pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane. Natomiast „postawionymi do dyspozycji” są takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik – wykazując określoną aktywność– ma możliwość włączyć do swojego władztwa. Innymi słowy, podatnik ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy, a nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji (vide: Komentarz do art. 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, [w:] A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT. Komentarz, Lex, 2013, wyd. III, pkt 6).

Z definicji pojęcia przychodu jako świadczenia otrzymanego czy też w niektórych przypadkach postawionego do dyspozycji wnosić można również o momencie jego uzyskania. Określenie momentu uzyskania przychodu ma bardzo istotne znaczenie, przede wszystkim z tego powodu, że podatek dochodowy od osób fizycznych rozliczany jest w danym czasie. Konieczne jest zatem określenie momentu uzyskania przychodu, by przyporządkować przychód do danego okresu rozliczeniowego – roku podatkowego, a w niektórych przypadkach również – miesiąca (w przypadku zaliczkowego rozliczania podatku).

O powstaniu przychodu można zatem mówić nie tylko w sytuacji, w której podatnik faktycznie otrzyma określoną ilość środków pieniężnych, ale też wtedy gdy zostaną mu one udostępnione w ten sposób, że będzie mógł nimi rozporządzać.

Mając na uwadze powyższe, nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że postawienie środków pieniężnych do dyspozycji Wnioskodawcy miało miejsce od dnia 19 grudnia 2017 r., ponieważ w dniu, w którym wydano decyzję o obliczeniu wysokości emerytury, kwota zaległej emerytury stała się należna i wymagalna. Należy bowiem zauważyć, że sama decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 grudnia 2017 r. o przyznaniu Wnioskodawcy m.in. należnej emerytury za okres od dnia 10 stycznia 2016 r. do dnia 31 stycznia 2018 r., stanowiąca wykonanie prawomocnego wyroku Sądu, nie stanowi „postawienia do dyspozycji” ani przekazania Wnioskodawcy pieniędzy z tytułu należnej Wnioskodawcy emerytury. Wydanie przedmiotowej decyzji jest tylko podstawą do roszczenia wypłaty należnej emerytury, co nie jest tożsame z samą wypłatą pieniędzy lub postawieniem ich do dyspozycji. Ponadto, w decyzji organu rentowego z dnia 19 grudnia 2017 r. wskazano, że przekaże on na rachunek w banku kwotę 50 744 zł 58 gr, czyli kwotę stanowiącą należną Wnioskodawcy emeryturę za okres od dnia 10 stycznia 2016 r. do dnia 31 stycznia 2018 r. Zatem, dopóki nie nastąpiło przekazanie kwoty należnej emerytury na konto Wnioskodawcy, nie można było mówić o postawieniu do dyspozycji Wnioskodawcy jakichkolwiek środków finansowych.

Odnosząc powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że przychód z emerytury za okres od dnia 10 stycznia 2016 r. do dnia 31 stycznia 2018 r. jest przychodem roku, w którym nastąpiło przekazanie kwoty należnej emerytury na konto Wnioskodawcy, zatem w przedmiotowej sprawie – przychodem 2018 r.

Okoliczność, że dochody z tytułu emerytury były należne za lata wcześniejsze począwszy od 2016 r., a Wnioskodawca musiał domagać się ich przyznania na drodze sądowej przez

co – jak wskazuje Wnioskodawca we własnym stanowisku – jest On narażony na skumulowanie podstawy opodatkowania i zawyżenie należnego podatku, poprzez prawdopodobieństwo rozliczania w drugim progu podatkowym, nie ma wpływu, w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na moment opodatkowania.

Okoliczność, że wypłata należnej emerytury może spowodować obciążenie większym podatkiem Wnioskodawcy aniżeli w przypadku, gdyby emerytura była wypłacana przez ZUS od początku w należnych terminach i należnej wysokości, nie jest wynikiem niewłaściwej interpretacji art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychody z emerytury, nawet zaległej są przychodami roku, w którym je wypłacono.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w wyroku WSA w Gliwicach z dnia 23 marca 2016 r., sygn. akt I SA/Gl 1341/15, który dotyczy momentu powstania przychodu z tytułu wypłaty zaległego wynagrodzenia. W ww. wyroku Sąd dokonując wykładni art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odniósł się do wyroku WSA w Gliwicach z dnia 5 maja 2009 r., sygn. akt I SA/Gl 814/08, w którym wskazano, że „pojęcie przychodu jest pojęciem osadzonym w czasie. Dotyczy bowiem określonego odcinka czasu. Ustawodawca przyjmuje w podatku dochodowym od osób fizycznych rok kalendarzowy jako podstawowy okres rozliczeniowy. Rok kalendarzowy jest bowiem rokiem podatkowym. W związku z tym pojęcie przychodu nakazuje odnosić również do świadczeń otrzymanych w roku kalendarzowym. Periodyzacja dotyczy zarówno otrzymywanych i stawianych do dyspozycji pieniędzy i wartości pieniężnych, jak i otrzymywanych świadczeń w naturze i innych świadczeń nieodpłatnych (ich wartości). Z brzmienia cytowanych przepisów wynika więc, iż momentem przesądzającym powstanie przychodu jest moment jego uzyskania (...). Wobec tego okoliczność, iż podatnikowi przysługiwała przedmiotowa należność (prawo do wynagrodzenia) już wcześniej (...) nie oznacza jeszcze powstania przychodu, gdyż dochód z tego tytułu powstał z chwilą faktycznego otrzymania lub pozostawienia do dyspozycji podatnika pieniędzy, stanowiących wynagrodzenie ze stosunku pracy. Zasadność tego poglądu potwierdza orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego. W wyroku z dnia 12 grudnia 1997 r., sygn. akt I SA/Wr 1757/96, LEX nr 31245 Sąd ten stwierdził, że wypłacone w 1996 r. za lata 1992-1994 zaległe wynagrodzenie stanowi przychód roku 1996.

(...) Co do zasady zatem momentem powstania przychodu z całą pewnością nie jest chwila powstania roszczenia o wypłatę określonej kwoty”.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że wypłacone Wnioskodawcy w dniu 3 stycznia 2018 r. na mocy wyroku sądowego świadczenie emerytalne z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych za okres od dnia 10 stycznia 2016 r. do dnia 31 stycznia 2018 r. stanowi dla Wnioskodawcy przychód w 2018 r., który w przypadku jeśli Wnioskodawca nie spełni którejkolwiek z przesłanek wynikających z art. 34 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie zobowiązany wykazać zgodnie z art. 11 ust. 1 i art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zeznaniu podatkowym za 2018 r., łącznie z innymi przychodami, które osiągnie w tym właśnie roku.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.