INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 21 listopada 2011 r. (data wpływu 24 listopada 2011 r.), uzupełnionym w dniu 30 stycznia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów oraz w zakresie zobowiązania podatkowego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usługowego prowadzenia ksiąg podatkowych. We wpisie do ewidencji działalności gospodarczej posiada również wpis rodzaju prowadzonej działalności z symbolami: PKD 60.10.Z – Kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek. PKD 68.20.Z – Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.

W grudniu 2011 roku ma zamiar nabyć lokal mieszkalny w budynku wielorodzinnym posiadający niezależną księgę wieczystą. Ponieważ w małżeństwie Wnioskodawcy występuje małżeńska wspólność majątkowa, nabywcami nieruchomości będzie Zainteresowany i Jego małżonka. Małżonka Wnioskodawcy nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej, w związku z czym ma zamiar uznać pełną wartość zakupu nieruchomości za koszt uzyskania przychodu w swojej działalności gospodarczej. Nieruchomość lokalową Wnioskodawca będzie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystywał celem wynajmu przez 10 miesięcy. Następnie Wnioskodawca ma zamiar przeznaczyć ją powtórnie na cele osobiste.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że z lokalem mieszkalnym, którego dotyczyło pytanie, stanowiącym odrębną nieruchomość, posiadającym własna księgę wieczystą, związany jest udział w prawie współużytkowania wieczystego gruntu do 28 października 2092 r. oraz we współwłasności części wspólnych budynku i innych urządzeń, które nie służą do wyłącznego użytku właścicieli poszczególnych lokali wynoszący 600/76101 części zapisany w księdze wieczystej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Czy w związku z nabyciem nieruchomości lokalowej i wykorzystywaniem jej w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej może zaliczyć całą jej wartość wynikającą z aktu notarialnego zakupu jako bezpośredni koszt uzyskania przychodu w działalności gospodarczej...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

– wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Wobec powyższego przy kwalifikowaniu składników majątku do środków trwałych, jednym z decydujących kryteriów jest przewidywany okres ich używania dłuższy niż rok.

Wnioskodawca uważa, że ze względu na użytkowanie nieruchomości przez okres krótszy niż rok (przez 10 miesięcy), nie spełnia ona ww. warunków uznania jej za środek trwały. Wynika to wprost z zapisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowiącym, że „amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 zwane środkami trwałymi.

Z powyższego należy wnosić, że w celu uznania nabytej nieruchomości za środek trwały winna ona spełniać łącznie 3 warunki:

• musi stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• musi być kompletna i zdatna do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• okres używania musi być dłuższy niż rok.
  
  

Warunkiem dodatkowym jest by środek trwały był związany – miał związek przyczynowo-skutkowy z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W przedmiotowej sytuacji nieruchomość lokalowa nie będzie użytkowana przez Wnioskodawcę dłużej niż rok (przewidywany okres użytkowania wyniesie 10 miesięcy), w związku z czym nie zostanie spełniony warunek uznania nabytego lokalu za środek trwały.

Mając to na uwadze, do zakupionej przez Wnioskodawcę i jego małżonkę nieruchomości lokalowej nie będą miały zastosowania przepisy dotyczące odnoszenia w koszty działalności gospodarczej wartości zakupionych środków trwałych poprzez odpisy amortyzacyjne wynikające z przepisów art. 22h – 22k cytowanej ustawy.

Ponieważ odniesienie w koszty działalności gospodarczej nabycie nieruchomości – lokalu mieszkalnego nie znalazło się w katalogu wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów zawartego w przepisie art. 23 powołanej ustawy, Wnioskodawca twierdzi że cała wartość nabytej nieruchomości będzie mogła stanowić koszt uzyskania przychodu w Jego działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione racjonalnie uzasadnione wydatki, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

– wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Podkreślić przy tym należy, iż o zaliczeniu składnika majątku wykorzystywanego w pozarolniczej działalności gospodarczej do środków trwałych nie decyduje samo wprowadzenie przedmiotowego składnika do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych lecz spełnienie przez ten składnik majątku, określonych przepisami prawa warunków, co wynika wprost z cytowanej powyżej definicji środka trwałego.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, iż Wnioskodawca w grudniu 2011 r. miał zamiar nabyć lokal mieszkalny w budynku wielorodzinnym do współwłasności małżeńskiej, z lokalem mieszkalnym związany jest udział w prawie współużytkowania wieczystego gruntu. Nieruchomość lokalową Wnioskodawca będzie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystywał na cele wynajmu przez 10 miesięcy. Następnie ma zamiar przeznaczyć ją na potrzeby osobiste. Zatem lokal mieszkalny nie będzie stanowił środka trwałego w prowadzonej działalności gospodarczej, bowiem jego okres użytkowania nie będzie dłuższy niż rok.

Jeżeli wydatki poniesione na zakup przedmiotowego lokalu mieszkaniowego z wyłączeniem wydatków na zakup udziału w prawie współużytkowania wieczystego gruntu mają bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i są wydatkami ponoszonymi w celu powstania lub zwiększenia przychodu oraz zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodu, czyli występuje związek przyczynowo-skutkowy, Wnioskodawca może zaliczyć ww. wydatki do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Natomiast w związku z powołanym art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wydatków na nabycie udziału w prawie współużytkowania wieczystego gruntu Zainteresowany nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 36 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t. j. Dz. U. nr 9 poz. 59 ze zm.), oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny.

Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku (art. 36 § 2 ww. Kodeksu).

Natomiast stosownie do treści art. 37 § 1 pkt 1 tego Kodeksu, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Biorąc pod uwagę, iż jak wynika z wniosku, w małżeństwie Wnioskodawcy występuje małżeńska wspólność majątkowa i to, że małżonka Zainteresowanego nie prowadzi działalności gospodarczej, to Wnioskodawca – pod warunkiem wyrażenia zgody przez małżonkę - jest uprawniony do zaliczenia w całości do kosztów uzyskania przychodów wartości lokalu mieszkalnego oraz związanej z nim współwłasności części wspólnych budynku i innych urządzeń, które nie służą do wyłącznego użytku właścicieli poszczególnych lokali.

Pamiętać jednakże należy, iż zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu wydatku na nabycie ww. składnika majątku, jest możliwe jeżeli Wnioskodawca wykaże, iż składnik ten będzie faktycznie wykorzystywany w działalności gospodarczej i przyczyni się do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Jeżeli bowiem zakupiony składnik majątku (lokal) nie przyczyni się do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, gdyż będzie np. służył celom osobistym, to wydatek na jego nabycie nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu.

Należy także zwrócić uwagę, iż udowodnienie że zakupu ww. lokalu nie dokonano w celach osobistych, jak również wykazania związku poniesionych wydatków z działalnością gospodarczą oraz ich wpływu na wysokość osiągniętych przychodów ciąży na podatniku. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku.

Reasumując, w związku z nabyciem nieruchomości lokalowej i wykorzystywaniem jej w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej przez okres 10 miesięcy, Zainteresowany nie może zaliczyć całej jej wartości wynikającej z aktu notarialnego zakupu jako bezpośredniego kosztu uzyskania przychodu w działalności gospodarczej.

Wartość zakupu wynikająca z niezależnej księgi wieczystej dotyczy nabycia lokalu mieszkalnego oraz związanego z nim udziału w prawie współużytkowania wieczystego gruntu oraz współwłasności części wspólnych budynku i innych urządzeń, które nie służą do wyłącznego użytku właścicieli poszczególnych lokali, zatem bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca może zaliczyć wartość lokalu mieszkalnego oraz związanej z nim współwłasności części wspólnych budynku i innych urządzeń, które nie służą do wyłącznego użytku właścicieli poszczególnych lokali. Zainteresowany do kosztów uzyskania przychodów w związku z nabyciem przedmiotowej nieruchomości nie może zaliczyć wydatków na udział w prawie współużytkowania wieczystego gruntu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tutejszy organ wskazuje, że wniosek w zakresie zobowiązania podatkowego został rozstrzygnięty w dniu 6 lutego 2012 r. odrębną interpretacja indywidualną nr ILPB1/415-1312/11-4/IM.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.