Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.229.2018.2.AKR
z 3 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 19 kwietnia 2018 r. (data wpływu 20 kwietnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 czerwca 2018 r. (data wpływu 5 czerwca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodu z tytułu emerytury otrzymywanej z Włoch – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 kwietnia 2018 r. wpłynął do Organu podatkowego wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodu z tytułu emerytury otrzymywanej z Włoch.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 17 maja 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.229.2018.1.AKR, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 18 maja 2018 r. (skutecznie doręczone w dniu 28 maja 2018 r.). W dniu 5 czerwca 2018 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 4 czerwca 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni otrzymuje z Włoch świadczenie emerytalne w niewielkiej wysokości. Według informacji uzyskanej od pracowników właściwego dla Niej Urzędu Skarbowego, jest Ona zobowiązana do ujmowania powyższego świadczenia w deklaracji podatkowej i odprowadzenia podatku. Kwoty te jednak nie podlegają opodatkowaniu według prawa włoskiego nawet w sytuacji, gdy podatnik nadal tam zamieszkuje.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni stwierdziła, że posiada obywatelstwo polskie. Miejscem zamieszkania Wnioskodawczyni dla celów podatkowych jest ….. Emeryturę, o której mowa we wniosku Wnioskodawczyni otrzymuje z INPS, tj. Instituto Nazionale Previdenza Sociale, państwowego funduszu świadczeń społecznych – odpowiednika polskiego ZUS, z tytułu zatrudnienia w przeszłości w Domu Opieki Społecznej na terenie Włoch. Emerytura ta nie jest świadczeniem wypłacanym osobie fizycznej bezpośrednio z funduszy państwa włoskiego z tytułu usług świadczonych na rzecz państwa, jednostki politycznej, administracyjnej, lokalnej, Włoskim Kolejom Państwowych (F.S.), Poczcie Włoskiej (P.P.TT), Włoskiej Izbie Handlu Zagranicznego (I.C.E.), Włoskiej Organizacji Turystycznej (E.N.I.T). Wnioskodawczyni nie uzyskała nigdy decyzji podatkowej w sprawie obowiązku płacenia podatku dochodowego od wskazanych powyżej środków otrzymywanych z Włoch, posiada jedynie ustną informację pracownika Urzędu Skarbowego o takim obowiązku. W związku z tym Wnioskodawczyni wylicza i reguluje podatek sama. PIT rozlicza z tego tytułu we Włoszech, a ze względu na minimalną wysokość emerytury nie podlega ona opodatkowaniu. Powyższe świadczenie wypłacane jest we Włoszech na włoski rachunek bankowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy świetle aktualnych przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania, szczególnie art. 4 ust. 1 i art. 19 ww. Umowy oraz w świetle stanu faktycznego opisanego powyżej, jak też wykazanego kopiami dokumentów dołączonych do wniosku, Wnioskodawczyni jest zobowiązana płacić podatek dochodowy od osób fizycznych w Polsce w sytuacji, gdy emerytura wypłacana we Włoszech przez INPS jest jedynym źródłem przychodów osiąganych w Republice Włoskiej?

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), w świetle Umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania (Dz. U. z 1989 r., Nr 62, poz. 374), szczególnie zgodnie z art. 19 ust. 2 i ust. 3 w związku z art. 4 ust. 1 ww. Umowy, Wnioskodawczyni nie ma obowiązku płacenia podatku dochodowego pod osób fizycznych w Polsce z tytułu osiągania przychodu z emerytury wypłacanej w Republice Włoskiej z Państwowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (INPS). Zgodnie z ww. umową Wnioskodawczyni rozlicza podatek dochodowy od osób fizycznych od tej emerytury w Republice Włoskiej. Wnioskodawczyni podkreśliła ponadto, że postanowienia umów międzynarodowych za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie, mają – zgodnie z art. 91 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej – pierwszeństwo przed ustawą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powołane wyżej przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni posiadająca obywatelstwo polskie oraz polską rezydencję podatkową, otrzymuje z Włoch z INPS (państwowego funduszu świadczeń społecznych – odpowiednika polskiego ZUS) świadczenie emerytalne, które ze względu na niską wysokość nie podlega opodatkowaniu według prawa włoskiego. Ww. świadczenie Wnioskodawczyni otrzymuje z tytułu zatrudnienia w przeszłości w Domu Opieki Społecznej na terenie Włoch, na włoski rachunek bankowy. Jest to jedyne źródło przychodów osiąganych przez Nią w Republice Włoskiej. Emerytura ta nie jest świadczeniem wypłacanym osobie fizycznej bezpośrednio z funduszy państwa włoskiego z tytułu usług świadczonych na rzecz państwa, jednostki politycznej administracyjnej, lokalnej, Włoskim Kolejom Państwowych (F.S.), Poczcie Włoskiej (P.P.TT), Włoskiej Izbie Handlu Zagranicznego (I.C.E.), Włoskiej Organizacji Turystycznej (E.N.I.T).

Wnioskodawczyni posiadając miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, w świetle art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

W związku z otrzymywaniem przez Wnioskodawczynię świadczenia emerytalnego z Włoch, w przedmiotowej sprawie zastosowanie będzie miała Umowa zawarta między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania, sporządzona w Rzymie w dniu 21 czerwca 1985 r. (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 w rozumieniu ww. Umowy określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryteria o podobnym charakterze. Jednakże niniejsze określenie nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu ze źródeł położonych w tym Państwie.

W myśl art. 18 ww. Umowy, z zastrzeżeniem artykułu 19 ustęp 2, emerytury oraz inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu jej zatrudnienia w przeszłości będą opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ich odbiorca ma stałe miejsce zamieszkania.

Stosownie do art. 19 ust. 2 lit. a tej Umowy, każda emerytura wypłacana bezpośrednio bądź z funduszy Umawiającego się Państwa lub jego jednostki politycznej, administracyjnej bądź władzy lokalnej każdej osobie fizycznej z tytułu usług, świadczonych na rzecz tego Państwa lub jednostki, lub władzy, będzie opodatkowana wyłącznie w tym Państwie. Jednakże taka emerytura będzie opodatkowana tylko w drugim Umawiającym się Państwie, jeśli osoba fizyczna jest obywatelem oraz ma stałe miejsce zamieszkania w tym Państwie (art. 19 ust. 2 lit. b ww. Umowy).

Zgodnie z art. 19 ust. 3 ww. Umowy postanowienia artykułów 15, 16 i 18 mają zastosowanie do wynagrodzeń oraz emerytur mających związek z działalnością gospodarczą prowadzoną przez jedno z Umawiających się Państw lub jego jednostkę polityczną, administracyjną lub władzę lokalną.

Mając na uwadze powyższe przepisy zauważyć należy, że co do zasady emerytury oraz inne podobne świadczenia, wypłacane z tytułu zatrudnienia w przeszłości, podlegają opodatkowaniu tylko w państwie zamieszkania osoby, której są wypłacane. W związku z tym emerytura z Włoch otrzymywana przez Wnioskodawczynię podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce, ponieważ Wnioskodawczyni ma miejsce zamieszkania w Polsce. Zatem, świadczenie otrzymywane przez Wnioskodawczynię, nie podlega opodatkowaniu we Włoszech.

Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłem przychodu jest m.in. emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 7 ww. ustawy przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwot emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na mocy art. 44 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników z emerytur i rent z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień − w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 44 ust. 3a ww. ustawy).

Zgodnie natomiast z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8.

Podkreślenia wymaga również, że podstawową zasadą obowiązującą w polskim systemie podatkowym jest zasada samoobliczania podatku, która polega na tym, że podatnik sam określa podstawę opodatkowania, oblicza podatek i odprowadza go do organu podatkowego. Na podatniku ciąży więc obowiązek prawidłowego określenia przychodów, kosztów uzyskania przychodu, dochodu oraz zastosowania odpowiedniego sposobu obliczenia podatku.

Mając zatem na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny należy stwierdzić, że emerytura otrzymywana przez Wnioskodawczynię z Włoch zgodnie z art. 18 ww. Umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania jest opodatkowana wyłącznie w Polsce. Wnioskodawczyni jest zobowiązana do samodzielnego obliczania i odprowadzania z tego tytułu zaliczek na podatek − zgodnie z art. 44 ust. la i 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dochody te podlegają łączeniu z innymi dochodami opodatkowanymi według zasad określonych w art. 27 ust. 1 ww. ustawy i powinny zostać wykazane w zeznaniu rocznym (PIT-36), o którym mowa w art. 45 ust. 1 tej ustawy.

Odnosząc się do przedstawionego stanowiska Wnioskodawczyni należy stwierdzić, że w stanie faktycznym opisanym przez Wnioskodawczynię nie ma zastosowania art. 19 ww. Umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania, ponieważ jak wskazała Wnioskodawczyni otrzymywana przez Nią emerytura nie jest wypłacana bezpośrednio bądź z funduszy Państwa Włoskiego czy jego jednostki politycznej, administracyjnej bądź władzy lokalnej z tytułu usług, świadczonych na rzecz tego Państwa lub jednostki, lub władzy. Świadczenie to Wnioskodawczyni otrzymuje z INPS (państwowego funduszu świadczeń społecznych

– odpowiednika polskiego ZUS) z tytułu wykonywanej wcześniej na terenie Włoch pracy w Domu Opieki Społecznej. Bez znaczenia w kwestii opodatkowania jest podkreślany przez Wnioskodawczynię fakt, że jest to jedyne źródło przychodów osiąganych przez Nią w Republice Włoskiej. Odnosząc się natomiast do powołanego przez Wnioskodawczynię art. 4 ust. 1 ww. Umowy należy stwierdzić, że w świetle tego przepisu uznaje się Wnioskodawczynię za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce, ponieważ podlega w Polsce opodatkowaniu z uwagi na Jej miejsce zamieszkania w Polsce. Zgodnie z prawem polskim Wnioskodawczyni podlega w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów, z uwagi na Jej miejsce zamieszkania w Polsce. Wnioskodawczyni nie jest osobą, która podlega opodatkowaniu w Polsce tylko w zakresie dochodu ze źródeł położonych w Polsce. Zatem, ostatnie zdanie w art. 4 ust. 1 ww. Umowy „Jednakże niniejsze określenie nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu ze źródeł położonych w tym Państwie” nie ma zastosowania w przedmiotowym stanie faktycznym. Tym samym również art. 4 ust. 1 ww. Umowy nie potwierdza stanowiska Wnioskodawczyni, że nie ma Ona obowiązku płacenia podatku dochodowego od osób fizycznych w Polsce z tytułu osiągania przychodu z emerytury wypłacanej w Republice Włoskiej z Państwowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (INPS).

Stanowisko Wnioskodawczyni należało zatem uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. W związku z powyższym dokumenty dołączone do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji przez tut. Organ w ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.