Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-1.4012.346.2018.2.JK
z 26 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 04 kwietnia 2018r. (data wpływu 11 kwietnia 2018r.), uzupełnionym pismem z dnia 04 czerwca 2018 r. (data wpływu 08 czerwca 2018r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, że nieodpłatne świadczenie usług wyżywienia na rzecz pracowników zatrudnionych na stanowisku kucharza, pomocy kuchennej lub intendenta przez jednostki organizacyjne Wnioskodawcy (jednostki pomocy społecznej oraz placówki opiekuńczo-wychowawcze) pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, że nieodpłatne świadczenie usług wyżywienia na rzecz pracowników zatrudnionych na stanowisku kucharza, pomocy kuchennej lub intendenta przez jednostki organizacyjne Wnioskodawcy (jednostki pomocy społecznej oraz placówki opiekuńczo-wychowawcze) pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 04 czerwca 2018r. (data wpływu 08 czerwca 2018 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (doprecyzowany w uzupełnieniu wniosku).

… – Miasto na prawach powiatu (dalej: „Wnioskodawca” lub „Miasto”) jest podatnikiem VAT czynnym. Jak stanowi art. 92 ust. 2 ustawy z 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym, miasto na prawach powiatu jest gminą wykonującą zadania powiatu na zasadach określonych w tej ustawie. Stosownie do przepisów ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, Miasto jest jednostką samorządu terytorialnego posiadającą osobowość prawną, wykonującą zadania publiczne we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność (art. 2 ust. 1 i 2 ustawy o samorządzie gminnym). Miasto realizuje swoje zadania własne, które polegają na zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty oraz zadania zlecone z zakresu administracji rządowej, jak również z zakresu organizacji przygotowań i przeprowadzenia wyborów powszechnych oraz referendów (art. 7 i 8 tej ustawy).

Celem wykonywania zadań nałożonych na Miasto mocą odrębnych ustaw, Miasto tworzy jednostki organizacyjne, a także zawiera umowy z innymi podmiotami (art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym).

Wśród jednostek organizacyjnych znajdują się jednostki powołane w celu realizacji zadań własnych Miasta z zakresu pomocy społecznej. Jednostki takie świadczą czynności w zakresie pomocy społecznej, które są wykonywane w formach i na zasadach określonych w przepisach o pomocy społecznej oraz przepisach o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie. Zdarza się również, że jednostki te dokonują świadczeń ściśle związanych z takimi czynnościami.

Do jednostek powołanych celem realizacji zadania własnego Miasta w postaci pomocy społecznej, określonego w art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy o samorządzie gminnym, jak również w przepisach o pomocy społecznej oraz przepisach o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, należą:

1. Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w …, przy którym działa Miejski Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w …., przy ul. ….;
2. 2 Dom Pomocy Społecznej w …;
3. 5 Dom Pomocy Społecznej w ….;
4. 6 Dom Pomocy Społecznej w ….;
5. Dom Pomocy Społecznej w ….;
6. Dom Pomocy Społecznej w …..;
7. Dom Pomocy Społecznej „…” im. …. w …;
8. Dom Pomocy Społecznej w ....;
9. Dom Pomocy Społecznej ….;
10. Dom Pomocy Społecznej w ….;
11. 3 Dom Pomocy Społecznej w ….;
12. Centrum Rehabilitacyjno-Opiekuńcze - Dom Pomocy Społecznej w ….;
13. Dom Pomocy Społecznej w ….;
14. Dom Pomocy Społecznej w ….;
15. Pogotowie Opiekuńcze Nr … w …;
16. Pogotowie Opiekuńcze Nr … w ….;
17. Dom Dziecka Nr … ….;
18. Centrum Administracyjne Nr … w …

Dom Dziecka Nr … w ….;

Dom Dziecka Nr ….;

19. Dom Dziecka Nr … „….” w ...;
20. Centrum Administracyjne Nr … w ….;

Dom Dziecka Nr … w ….;

Dom Dziecka Nr … w ….;

Dom Dziecka Nr … w ….

21. Centrum Administracyjne Nr … w …;

Dom Dziecka Nr … w ….;

Dom Dziecka Nr … w …;

Dom Dziecka Nr … w …;

22. Centrum Administracyjne Nr … w ….;

Dom Dziecka Nr … im. …. w ...;

Dom Dziecka Nr … w ….;

23. Centrum Administracyjne Nr … ….;

Dom Dziecka Nr … im. …. w …;

Dom Dziecka Nr … w …;

24. Dom Dziecka Nr … w ….;
25. Dom Dziecka Nr 9 „….” w ...;
26. Dom Dziecka dla Małych Dzieci w ….;
27. Dom Rodzinny „…” w …;
28. Dom Rodzinny „…” w ….
    
    

Jednostki organizacyjne Miasta do 31 grudnia 2016 r. rozliczały się jako odrębni podatnicy VAT. Niemniej jednak, od 1 stycznia 2017 r. Miasto dokonało tzw. „centralizacji” rozliczeń w zakresie VAT, w związku z czym wstąpiło we wszelkie prawa i obowiązki tych jednostek w zakresie VAT i dokonuje wspólnego rozliczenia podatku VAT.

Wpływy, jakie wyżej wskazane jednostki otrzymują, obejmują m.in.:

• opłaty za pobyt,
  

• opłaty za posiłki,
  

• opłaty z tytułu żywienia pracowników.
  
  

Działalność ww. jednostek organizacyjnych finansowana jest środkami pochodzącymi z budżetu

Miasta albo z tytułu opłat dokonywanych przez osoby z nich korzystające.

Wnioskodawca wskazuje, że obok odpłatnych czynności, za które wskazane powyżej jednostki pobierają od osób trzecich opłaty, wykonują one także szereg czynności nieodpłatnie.

W wymienionych powyżej jednostkach organizacyjnych Miasta funkcjonują stołówki, z których mogą korzystać podopieczni, pracownicy administracyjni, pracownicy kuchni (kucharz, pomoc kuchenna, intendent) oraz osoby trzecie.

W odniesieniu do niektórych pracowników administracyjnych wymienionych wyżej jednostek, obiady są wydawane nieodpłatnie. Pomiędzy Wnioskodawcą, a właściwymi statutowo organami ponadzakładowych organizacji związkowych reprezentujących pracowników, zawarty został Ponadzakładowy Układ Zbiorowy Pracy dla Pracowników Niebędących Nauczycielami Zatrudnionych w Szkołach i Placówkach, Prowadzonych przez Miasto (dalej: „PUZP”). Zgodnie z art. 16 PUZP, pracownicy zatrudnieni na stanowisku kucharza, pomocy kuchennej lub intendenta uprawnieni są do korzystania z bezpłatnego wyżywienia w czasie wykonywania pracy, w okresie prowadzenia żywienia w placówce, w której są zatrudnieni. Pracownikom niekorzystającym z wyżywienia, w tym także z powodu nieobecności w pracy, nie przysługuje ekwiwalent pieniężny z tego tytułu.

W świetle powyższego Wnioskodawca uznał za istotne potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska w zakresie zasad opodatkowania VAT wyżej wymienionych nieodpłatnych świadczeń w zakresie wyżywienia na rzecz pracowników, które są wykonywane przez wskazane powyżej jednostki organizacyjne.

Zakresem zapytania objęte są jednostki pomocy społecznej, w tym również placówki opiekuńczo-wychowawcze, działające w oparciu o przepisy ustawy o pomocy społecznej i ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie. Szczegółowe wyliczenie tychże jednostek znajduje się w załączniku nr 1 i załączniku nr 2 do Protokołu Dodatkowego nr 1 z dnia 9 czerwca 2009 r. do PUZP, który Wnioskodawca przesyła w załączeniu.

W uzupełnieniu wniosku na pytanie Organu: „Czy nieodpłatne świadczenie usług na rzecz pracowników objętych zakresem pytania ma związek z prowadzoną przez wymienione we wniosku jednostki organizacyjne Miasta działalnością gospodarczą? Jeśli tak, to jakie konkretnie korzyści dla działalności gospodarczej ww. jednostek organizacyjnych Miasta ma nieodpłatne świadczenie ww. usług?” Wnioskodawca odpowiedział: „W ocenie Wnioskodawcy (tak jak zostało to już wskazane we wniosku, w części uzasadnienia stanowiska Wnioskodawcy) nieodpłatne świadczenie usług na rzecz pracowników objętych zakresem pytania ma związek z prowadzoną przez wymienione we wniosku jednostki organizacyjne Miasta działalnością gospodarczą. W szczególności, tak jak zostało wskazane we wniosku w części uzasadnienia stanowiska Wnioskodawcy, w celu prowadzenia działalności gospodarczej opodatkowanej VAT, jednostki organizacyjne Miasta zatrudniają pracowników, którzy zajmują się planowaniem i przygotowywaniem posiłków wydawanych podopiecznym oraz pracownikom, a niekiedy także osobom trzecim. Pracownicy kuchni są zatrudniani często w niepełnym wymiarze czasu pracy, a ich wynagrodzenie jest niewysokie. Z jednej strony jest to korzystne dla jednostek budżetowych, ponieważ zapewnia niskie koszty utrzymania stołówki, ale z drugiej może to powodować wysoką rotację na stanowiskach oraz trudności w znalezieniu dobrze wykwalifikowanych pracowników. Wskazane okoliczności mogą zakłócać organizację pracy w stołówkach jednostek organizacyjnych Miasta i narażać je na dodatkowe koszty, a także straty związane ze spadkiem efektywności czy nawet zakłóceniem ciągłości działania. W celu wyeliminowania powyższych niedogodności, Miasto gwarantuje na mocy przepisów PUZP, iż pracownicy zatrudnieni na stanowisku kucharza, pomocy kuchennej lub intendenta uprawnieni są do korzystania z bezpłatnego wyżywienia w czasie wykonywania pracy. Bezpłatne wyżywienie zagwarantowane przez Miasto jest najbardziej racjonalnym rozwiązaniem, eliminującym ryzyko trudności w obsadzeniu miejsc pracy na tych stanowiskach oraz niskiej jakości pracy. Z uwagi na fakt, iż zapewnienie pracownikom kuchni bezpłatnego posiłku leży w interesie jednostek organizacyjnych Miasta, koszty tego wyżywienia są w całości przez nie pokrywane.

Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. 232 Kodeksu pracy (ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy; Dz. U. z 2018 r., poz. 917 t.j.), pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, odpowiednie posiłki i napoje, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje tych posiłków i napojów oraz wymagania, jakie powinny spełniać, a także przypadki i warunki ich wydawania (na podstawie przedmiotowej delegacji wydano Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów).

Jak wskazuje się w doktrynie prawa pracy (Wyka Teresa, Komentarz do art. 232 Kodeksu pracy w: Baran Krzysztof W. (red.), Kodeks pracy. Komentarz, wyd. III): „Obowiązek pracodawcy zapewnienia pracownikom określonych świadczeń rzeczowych w postaci posiłków i napojów należy do grupy obowiązków prewencji bezpośredniej o adresacie zindywidualizowanym. Chodzi o pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnie uciążliwych. Kodeks pracy nie definiuje tego pojęcia. Można je jednak bliżej określić, wykorzystując regulacje zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów. W świetle § 3 i 4 tego rozporządzenia, do prac szczególnie uciążliwych należy zaliczyć prace związane z wysiłkiem fizycznym powodującym w ciągu zmiany roboczej określony w tym przepisie wydatek energetyczny (inny u kobiet i inny u mężczyzn), jak również tego rodzaju prace wykonywane w pomieszczeniach o temperaturze poniżej 10°C oraz wykonywane na otwartej przestrzeni w okresie zimowym, jak również w warunkach gorącego lub zimnego mikroklimatu”.

W związku z powyższym, Wnioskodawca wskazuje, że w jego ocenie, pracownicy na rzecz których następuje nieodpłatne świadczenie usług objętych zakresem pytania, nie są zatrudnieni w warunkach szczególnie uciążliwych. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, należy uznać, że nieodpłatne świadczenie usług na ich rzecz nie wynika z przepisów Kodeksu pracy oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów. Innymi słowy, w ocenie Miasta, nieodpłatne świadczenie jest dobrowolne wobec wszystkich pracowników.

Z kolei na pytanie Organu: „Z jakimi czynnościami wykonywanymi przez jednostki organizacyjne związane jest nieodpłatne świadczenie usług objętych zakresem pytania, tj.:

• z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług,
  

• z czynnościami zwolnionymi z opodatkowania podatkiem od towarów i usług,
  

• z czynnościami niepodlegającymi opodatkowaniu podatkiem VAT?
  
  

Wnioskodawca wskazał, iż: „W odpowiedzi na pytanie trzecie, Wnioskodawca wskazuje, że nieodpłatne świadczenie usług objętych zakresem pytania może być związane z:

• czynnościami zwolnionymi z opodatkowania podatkiem VAT - usługi żywienia uczniów i wychowanków oraz nauczycieli:
  

• czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT - usługi żywienia osób trzecich, tj. wszystkich osób niebędących uczniami, wychowankami, nauczycielami, które postanowią skorzystać z usług świadczonych przez stołówki jednostek organizacyjnych Wnioskodawcy.
  
  

Wnioskodawca wskazuje, że jego zdaniem, z tytułu nabycia towarów i usług w związku ze świadczeniem nieodpłatnie usług wyżywienia objętych zakresem pytania, Miastu może przysługiwać częściowe prawo do odliczenia podatku naliczonego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy nieodpłatne świadczenie usług wyżywienia na rzecz pracowników zatrudnionych na stanowisku kucharza pomocy kuchennej lub intendenta przez jednostki pomocy społecznej oraz placówki opiekuńczo-wychowawcze Wnioskodawcy pozostaje poza zakresem opodatkowania VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, nieodpłatne świadczenie usług wyżywienia na rzecz pracowników zatrudnionych na stanowisku kucharza, pomocy kuchennej lub intendenta przez jednostki pomocy społecznej oraz placówki opiekuńczo-wychowawcze Wnioskodawcy pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

1. Przedmiot opodatkowania
   
   

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Towarami stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Definicja dostawy towarów zawarta została w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którą przez dostawę towarów należy rozumieć przede wszystkim przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT.

Jak stanowi natomiast art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Z powyższego przepisu wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, muszą być spełnione określone warunki:

1. w przypadku użycia towarów stanowiących część przedsiębiorstwa - użycie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika oraz istnienie prawa podatnika do odliczenia - w całości lub w części - podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów (warunki te muszą być spełnione łącznie);
2. w przypadku nieodpłatnego świadczenia usług - świadczenie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Wypełnienie warunku określonego w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Należy zatem stwierdzić, że opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością.

Wypełnienie warunku określonego w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Należy zatem stwierdzić, że opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością. Zatem dla ustalenia czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu, nie zostanie spełniona.

Za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

2. Podmiotowość podatkowa
   
   

Nie każda jednak czynność stanowiąca świadczenie usług, w rozumieniu art. 8 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Tak więc, w myśl jedynie ww. przepisów, organ władzy publicznej będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych. Przywołany powyżej przepis jest odpowiednikiem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE L Nr 347 s. 1 ze zm., dalej: „Dyrektywa VAT”), zgodnie z którym - krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej nawet, jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji. W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku I, chyba, że niewielka skala tych działań sprawia, że mogą być one pominięte.

Dyrektywa VAT wprowadza inne, niż krajowe przepisy ustawy o VAT, kryterium pozwalające uznać organy władzy publicznej za podatników podatku VAT. Nie jest nim wykonywanie czynności na podstawie umów cywilnoprawnych, lecz taka forma działalności (zarówno w sferze publicznej, jak i prywatnej), która prowadzi do znaczącego zakłócenia konkurencji rynkowej. Różnica ta rodzi określone skutki. Zgodnie bowiem z krajowymi przepisami organ władzy zostanie uznany za podatnika zawsze, jeśli tylko będzie świadczył usługi na podstawie umowy cywilnoprawnej. Natomiast z perspektywy przepisów Dyrektywy VAT, nie bez znaczenia pozostaje okoliczność naruszenia konkurencji. W sytuacji, kiedy działanie rzeczywiście konkurencję tę zakłóci, to organ publiczny stanie się podatnikiem, nawet jeżeli nie zawarto umowy. Takie podejście zaprezentował w swoim orzecznictwie TSUE m.in. w sprawie C-408/06 (Franz Götz). Konsekwentnie, należy uznać, że w przypadku gdy wyłączenie opisanych w stanie faktycznym podmiotów z kategorii podatników powodować będzie znaczące zakłócenia konkurencji, to należy uznać je za podatników.

3. Charakter działań Wnioskodawcy
   
   

W myśl art. 2 ust. 1 i ust 2 ustawy o samorządzie gminnym, gmina posiada osobowość prawną i wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Jest jednostką zasadniczego podziału terytorialnego stopnia podstawowego, posiada osobowość prawną, a zatem zdolność do działania we własnym imieniu. Zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy (art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym).

W celu wykonywania zadań, gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi. Podmioty takie są wyodrębnionymi jednostkami organizacyjnymi niemającymi osobowości prawnej, które prowadzą swoją działalność w formie zakładu lub jednostki budżetowej (art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym).

Gmina oraz inna gminna osoba prawna, może prowadzić działalność gospodarczą wykraczającą poza zadania o charakterze użyteczności publicznej wyłącznie w przypadkach określonych w odrębnej ustawie (art. 9 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym). Gmina jest samorządową osobą prawną, która nie ma własnych struktur organizacyjnych, natomiast nałożone na nią zadania - w oparciu o art. 33 ustawy o samorządzie gminnym - wykonuje za pośrednictwem urzędu gminy lub urzędu miasta. Zdolność prawną, jak i zdolność do wykonywania czynności prawnych, ma jednostka samorządu terytorialnego - gmina, nie zaś urząd gminy lub urząd miasta. Urząd gminy bądź urząd miasta jest jedynie aparatem pomocniczym Miasta.

Z powyższego wynika, że Miasto wykonując we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działa w charakterze podatnika podatku VAT, tym samym podlega rejestracji dla potrzeb tego podatku na zasadach ogólnych.

Na podkreślenie zasługuje fakt, że pojęcie „podatnika” obejmuje swym zakresem podmioty, które dokonują czynności podlegającej opodatkowaniu. Ustawodawca określił wskazane pojęcie na tyle szeroko, by w każdym przypadku profesjonalnej aktywności zawodowej (dokonywania czynności opodatkowanych) podmiot mógł zostać uznany za podatnika w zakresie tych czynności.

Wskazać przy tym należy, że działalność gospodarcza ma miejsce również wówczas, gdy nie przynosi ona żadnych widocznych efektów (bez względu na cel i rezultat takiej działalności). Charakterystyka ta pozwala na uznanie, że pojęcie podatnika na gruncie podatku od towarów i usług ma wymiar autonomiczny - niezależny od uregulowań innych aktów normatywnych regulujących stosunki prawnopodatkowe.

Przymiot podatnika podatku od towarów i usług przypisany jest nie tylko osobie fizycznej czy prawnej, lecz również wyodrębnionej jednostce organizacyjnej samodzielnie wykonującej działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Samodzielność gospodarcza w prowadzeniu działalności gospodarczej oznacza możliwość podejmowania decyzji, a zarazem posiadanie odpowiedniego stopnia odpowiedzialności za podjęte decyzje, w tym za szkody poniesione wobec osób trzecich, jak również ponoszenie przez podmiot ryzyka gospodarczego.

4. Wyłączenie z zakresu VAT wykonywanych przez Wnioskodawcę czynności
   
   

Jednostki pomocy społecznej, w których funkcjonują stołówki, prowadzą usługi odpłatnego wyżywienia. W ramach prowadzonej działalności podmioty te konkurują na rynku z przedsiębiorcami prywatnymi oraz innymi jednostkami samorządu terytorialnego, poprzez przedstawienie najkorzystniejszej oferty (zarówno pod względem ceny, jak i jakości usług). Zdaniem Wnioskodawcy, wyłączenie jednostek organizacyjnych Miasta z katalogu podatników będzie prowadzić do zakłócenie konkurencji na rynku.

Mając na uwadze przytoczone przepisy oraz opis stanu faktycznego, należy stwierdzić, ze Wnioskodawca, świadcząc odpłatne usługi wyżywienia w jednostkach pomocy społecznej, jest podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzącym działalność gospodarczą, zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Konsekwentnie, w rozważanym przypadku nie znajdzie zastosowania art. 15 ust. 6 ustawy.

Powyższe stanowisko potwierdzają także organy podatkowe, w tym Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, który w interpretacji indywidualnej z dnia 6 września 2016 r., znak IBPP1/4512-413/16-3/AW stwierdził, iż „Wyżywienie w żłobkach oraz pobyt dzieci w żłobkach - jak wskazał sam Wnioskodawca - są odpłatne, a wysokość opłaty jest określana na podstawie uchwał Rady Miasta. Przy tym istnieje bezpośredni związek pomiędzy dokonaną płatnością, a świadczoną przez żłobek usługą. W konsekwencji należy stwierdzić, że Wnioskodawca (Miasto) świadcząc dane usługi, jest podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącym działalność gospodarczą, zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy. Zatem w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 15 ust. 6 ustaw”.

Jednocześnie stwierdzić należy, iż istnieje związek pomiędzy oferowanymi na rzecz pracowników jednostek pomocy społecznej, nieodpłatnymi usługami gastronomicznymi, a potrzebami prowadzonej przez jednostki organizacyjne Miasta działalności gospodarczej. W takiej sytuacji, uwzględniając art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, nieodpłatne świadczenie tych usług nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W celu prowadzenia działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT, jednostki organizacyjne Miasta zatrudniają pracowników, którzy zajmują się planowaniem i przygotowywaniem posiłków wydawanych podopiecznym oraz pracownikom, a niekiedy także osobom trzecim. Pracownicy kuchni są zatrudniani często w niepełnym wymiarze czasu pracy, a ich wynagrodzenie jest niewysokie. Z jednej strony jest to korzystne dla jednostek budżetowych, ponieważ zapewnia niskie koszty utrzymania stołówki, ale z drugiej może to powodować wysoką rotację na stanowiskach oraz trudności w znalezieniu dobrze wykwalifikowanych pracowników. Wskazane okoliczności mogą zakłócać organizację pracy w stołówkach jednostek organizacyjnych Miasta i narażać je na dodatkowe koszty, a także straty związane ze spadkiem efektywności czy nawet zakłóceniem ciągłości działania.

W celu wyeliminowania powyższych niedogodności, Miasto gwarantuje na mocy przepisów PUZP, iż pracownicy zatrudnieni na stanowisku kucharza, pomocy kuchennej lub intendenta uprawnieni są do korzystania z bezpłatnego wyżywienia w czasie wykonywania pracy. Bezpłatne wyżywienie zagwarantowane przez Miasto jest najbardziej racjonalnym rozwiązaniem, eliminującym ryzyko trudności w obsadzeniu miejsc pracy na tych stanowiskach oraz niskiej jakości pracy. Z uwagi na fakt, iż zapewnienie pracownikom kuchni bezpłatnego posiłku leży w interesie jednostek organizacyjnych Miasta, koszty tego wyżywienia są w całości przez nie pokrywane.

Stosownie do zaprezentowanych przepisów ustawy o VAT, przez świadczenie usług niezwiązanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, należy rozumieć takie świadczenie usług, które odbywa się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności. Natomiast przez usługi związane z prowadzeniem tej działalności, należy rozumieć te usługi, które są wykonywane nieodpłatnie, w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej podmiotu, potrzebami związanymi z funkcjonowaniem prowadzonej działalności gospodarczej.

Wobec powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, stwierdzić należy, iż istnieje związek pomiędzy oferowanymi na rzecz pracowników niebędących nauczycielami, nieodpłatnymi usługami gastronomicznymi a potrzebami prowadzonej przez jednostki organizacyjne Miasta działalności gospodarczej.

Zgodnie bowiem z art. 232 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, odpowiednie posiłki i napoje, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje tych posiłków i napojów oraz wymagania, jakie powinny spełniać, a także przypadki i warunki ich wydawania.

Jak wskazuje się w doktrynie prawa pracy (Wyka Teresa, Komentarz do art. 232 Kodeksu pracy w: Baran Krzysztof W. (red ), Kodeks pracy. Komentarz, wyd. III): „Obowiązek pracodawcy zapewnienia pracownikom określonych świadczeń rzeczowych w postaci posiłków i napojów należy do grupy obowiązków prewencji bezpośredniej o adresacie zindywidualizowanym. Chodzi o pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnie uciążliwych. Kodeks pracy nie definiuje tego pojęcia. Możemy je jednak bliżej określić, wykorzystując regulacje zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów. W świetle § 3 i 4 tego rozporządzenia, do prac szczególnie uciążliwych należy zaliczyć prace związane z wysiłkiem fizycznym powodującym w ciągu zmiany roboczej określony w tym przepisie wydatek energetyczny (inny u kobiet i inny u mężczyzn), jak również tego rodzaju prace wykonywane w pomieszczeniach o temperaturze poniżej 10°C oraz wykonywane na otwartej przestrzeni w okresie zimowym, jak również w warunkach gorącego lub zimnego mikroklimatu”.

Mając na uwadze treść powyżej przywołanych przepisów oraz opis stanu faktycznego, należy stwierdzić, że zapewniając pracownikom kuchni bezpłatne wyżywienie, Miasto wyświadcza na ich rzecz usługę. Jednakże w świetle art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ związana jest z prowadzoną przez jednostki organizacyjne Miasta działalnością gospodarczą.

Reasumując, świadczone przez Wnioskodawcę usługi nieodpłatnego wyżywienia wskazanych powyżej pracowników będą stanowić czynności pozostające poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT.

Na potwierdzenie zaprezentowanego stanowisko. Miasto pragnie przytoczyć stanowisko zaprezentowane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 14 lutego 2017 r., sygn. 1061-IPTPP1.4512.662.2016.2.AK, która odnosiła się do wyżywienia pracowników jednostek oświatowych Wnioskodawcy: „Analizując przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że świadczenia wynikające z zapisów postanowień Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy są czynnościami, mającymi na celu zaspakajanie potrzeb pracowniczych. Czynności te jak wskazano we wniosku miały związek z prowadzoną przez jednostki organizacyjne Miasta działalnością gospodarczą. Wnioskodawca realizując postanowienia zawartego w Ponadzakładowym Układzie Zbiorowym Pracy, bezpłatnie udostępnia wyżywienie dla kucharza, pomocy kuchennej oraz intendenta. Świadczenie Wnioskodawcy, wynikające z zapisu Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy, wynika niewątpliwie z bycia pracodawcą. W takich okolicznościach udostępnienie bezpłatnego wyżywienia kucharzowi, pomocy kuchennej oraz intendentowi na podstawie postanowień Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy nie wypełniała przesłanek określonych w art. 8 ust. 2 ustawy, a zatem nie można ich uznać za odpłatne świadczenie usług. W związku z tym stwierdzić należy, że Wnioskodawca w omawianej sprawie nie jest zobowiązany opodatkować bezpłatnego korzystania z wyżywienia przez kucharza, pomoc kuchenną oraz intendenta”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Według art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

-jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Interpretując powyższy przepis art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy należy stwierdzić, że opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika (w tym w szczególności m.in. do celów osobistych podatnika lub jego pracowników – do ich celów bezpośrednio konsumpcyjnych, które nie mają żadnego związku z działalnością przedsiębiorstwa podatnika), jeżeli przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w całości lub w części, przy nabyciu, wytworzeniu lub imporcie tych towarów lub ich części składowych.

Tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek umożliwia zastosowanie fikcji prawnej i objęcie zakresem opodatkowania VAT usług świadczonych nieodpłatnie. Jeśli jeden z tych warunków nie jest spełniony, nie powinno się opodatkowywać takiego nieodpłatnego świadczenia usług.

Analizując natomiast treść art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, należy zauważyć, że dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego przepisu, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności, jakie w danej sprawie występują. Podkreślić należy przy tym, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega nieodpłatne świadczenie usług (inne niż wskazane w pkt 1) na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika, bez względu na to czy podatnikowi przysługiwało, czy też nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Zakresem zapytania objęte jest świadczenie usługi wyżywienia przez jednostki pomocy społecznej, w tym również placówki opiekuńczo-wychowawcze, działające w oparciu o przepisy ustawy o pomocy społecznej i ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie. Zgodnie z art. 16 Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy, pracownicy zatrudnieni na stanowisku kucharza, pomocy kuchennej lub intendenta uprawnieni są do korzystania z bezpłatnego wyżywienia w czasie wykonywania pracy, w okresie prowadzenia żywienia w placówce, w której są zatrudnieni. Pracownikom niekorzystającym z wyżywienia, w tym także z powodu nieobecności w pracy, nie przysługuje ekwiwalent pieniężny z tego tytułu. W celu prowadzenia działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT, jednostki organizacyjne Miasta zatrudniają pracowników, którzy zajmują się planowaniem i przygotowywaniem posiłków wydawanych odpłatnie wychowankom oraz pracownikom, a niekiedy także osobom trzecim. Pracownicy kuchni są zatrudniani często w niepełnym wymiarze czasu pracy, a ich wynagrodzenie jest niewysokie. Z jednej strony jest to korzystne dla jednostek budżetowych, ponieważ zapewnia niskie koszty utrzymania stołówki, ale z drugiej może to powodować wysoką rotację na stanowiskach oraz trudności w znalezieniu dobrze wykwalifikowanych pracowników. Wskazane okoliczności mogą zakłócać organizację pracy w stołówkach jednostek organizacyjnych Miasta i narażać je na dodatkowe koszty, a także straty związane ze spadkiem efektywności czy nawet zakłóceniem ciągłości działania. W celu wyeliminowania powyższych niedogodności, Miasto gwarantuje na mocy przepisów PUZP, iż pracownicy zatrudnieni na stanowisku kucharza, pomocy kuchennej lub intendenta, uprawnieni są do korzystania z bezpłatnego wyżywienia w czasie wykonywania pracy. Bezpłatne wyżywienie zagwarantowane przez Miasto jest najbardziej racjonalnym rozwiązaniem, eliminującym ryzyko trudności w obsadzeniu miejsc pracy na tych stanowiskach oraz niskiej jakości pracy. Z uwagi na fakt, iż zapewnienie pracownikom kuchni bezpłatnego posiłku leży w interesie jednostek organizacyjnych Miasta, koszty tego wyżywienia są w całości przez nie pokrywane.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018r., poz. 917, z późn. zm.), ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Jak stanowi art. 9 § 2 - § 4 Kodeksu pracy, postanowienia układów zbiorowych pracy i porozumień zbiorowych oraz regulaminów i statutów nie mogą być mniej korzystne dla pracowników niż przepisy Kodeksu pracy oraz innych ustaw i aktów wykonawczych. Postanowienia regulaminów i statutów nie mogą być mniej korzystne dla pracowników niż postanowienia układów zbiorowych pracy i porozumień zbiorowych. Postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów oraz statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy, naruszające zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, nie obowiązują.

Z powyższej regulacji wynika zatem, że postanowienia układów zbiorowych pracy oparte na ustawie, stanowią źródło prawa pracy.

Analizując przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że świadczenia wynikające z zapisów postanowień Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy są czynnościami mającymi na celu zaspakajanie potrzeb pracowniczych. Czynności te, jak wskazano we wniosku, mają związek z prowadzoną przez jednostki organizacyjne Miasta działalnością gospodarczą. Wnioskodawca, realizując postanowienia zawarte w Ponadzakładowym Układzie Zbiorowym Pracy, bezpłatnie świadczy usługi wyżywienia dla kucharza, pomocy kuchennej oraz intendenta. Świadczenie Wnioskodawcy, wynikające z zapisu Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy, wynika niewątpliwie z bycia pracodawcą. W takich okolicznościach ww. bezpłatne świadczenia na rzecz kucharza, pomocy kuchennej oraz intendenta na podstawie postanowień Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy, nie wypełniają przesłanek określonych w art. 8 ust. 2 ustawy, a zatem nie można ich uznać za odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu.

Reasumując, należy stwierdzić, że nieodpłatne świadczenie usług wyżywienia pracowników zatrudnionych na stanowisku kucharza, pomocy kuchennej lub intendenta przez jednostki organizacyjne Wnioskodawcy (jednostki pomocy społecznej oraz placówki opiekuńczo-wychowawcze), pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w niniejszej sprawie należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …. w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.