Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.232.2018.2.MP
z 14 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn.zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 kwietnia 2018 r. (data wpływu 13 kwietnia 2018 r.), uzupełnionym w dniu 15 maja 2018 r. (data wpływu 15 maja 2018 r.) na wezwanie Organu z dnia 11 maja 2018 r. (doręczone w dniu 15 maja 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego oraz stawki podatku dla usług świadczonych w ramach „Umowy na Monitoring” –jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego oraz stawki podatku dla usług świadczonych w ramach „Umowy na Monitoring”.

Wniosek uzupełniono w dniu 15 maja 2018 r. (data wpływu 15 maja 2018 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu z dnia 11 maja 2018 r. (doręczone w dniu 15 maja 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe :

Spółka, zarejestrowany czynny podatnik podatku od towarów i usług, rozlicza ten podatek w miesięcznych okresach rozliczeniowych. Spółka zawiera ze swoimi kontrahentami umowy w zakresie usług ochrony osób i mienia (ochrona fizyczna, monitoring obiektów, patrole interwencyjne, zabezpieczenie obiektu przez dozór fizyczny oraz zapewnienie załogi interwencyjnej, konwojowanie wartości).

W ramach wewnętrznej struktury Wnioskodawcy można wyróżnić Dział Techniczny. Zajmuje się on świadczeniem na rzecz klientów Wnioskodawcy różnego rodzaju specjalistycznych usług (i towarzyszącym im dostaw towarów), wśród których można wyróżnić :

• dostawę i instalację systemów sygnalizacji włamania i napadu („SWiN”), dźwiękowych systemów ostrzegania („DSO”), systemów telewizji przemysłowej („CCTV”), systemów sygnalizacji pożaru („SSP”), systemów oddymiania, systemów gaszenia gazem, sieci LAN, systemów zarządzania budynkami („BMS”) i innych systemów służących bezpieczeństwu - zwanych dalej łącznie „Systemy Bezpieczeństwa”.
  
  
  

Spośród katalogu usług ochrony świadczonych przez Wnioskodawcę najbardziej dochodowe są usługi stałego monitoringu obiektów, instalacja Systemów Bezpieczeństwa lub ich dzierżawa, bez późniejszego monitoringu, jest już znacznie mniej dochodowa dla Wnioskodawcy, stąd aktywność sprzedawców usług Wnioskodawcy koncentruje się przede wszystkim na intensyfikacji sprzedaży monitoringu obiektów.

W związku z wątpliwościami, co od klasyfikacji statystycznej usług instalacji i konserwacji systemów alarmowych nadrzędny podmiot z grupy Wnioskodawcy wystąpił o stosowną interpretację statystyczną do Ośrodka Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego Zgodnie z otrzymaną interpretacją statystyczną z dnia 10 maja 2017 r., usługi konserwacji i przeglądu wyżej wskazanych systemów powinny być klasyfikowane w następujących grupowaniach Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług wg rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r.( Dz. U nr 207, poz. 1293, ze zm.; dalej: „PKWiU 2008”) oraz wg rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. (Dz. U. z 2015 r, poz. 1676 ze zm. dalej: „PKWiU 2015”) ,

• bez późniejszego ich monitoringu do PKWiU 43.21.10 1 „Roboty związane z wykonywaniem instalacji elektrycznych służących bezpieczeństwu”;
• z późniejszym monitoringiem do PKWIU 80.20.10.0 „Usługi ochroniarskie w zakresie obsługi systemów bezpieczeństwa.”
  
  

Z kolei z otrzymanej przez ten sam podmiot interpretacji statystycznej Głównego Urzędu Statystycznego Departamentu Metodologii, Standardów i Rejestrów z dnia 18 lipca 2017 r. wynika, że do grupowania PKWiU 43.21.10.1 „Roboty związane z wykonywaniem instalacji elektrycznych służących bezpieczeństwu” można zaliczyć instalacje wyżej wskazanych systemów tj. systemu sygnalizacji włamania i napadu „SWiN”: systemu sygnalizacji pożaru „SSP”, systemu telewizji przemysłowej „CCTV”; systemu dźwiękowego ostrzegania „DSO”; systemu kontroli dostępu „KD”. Jednocześnie z interpretacji tej wynika, że usługi ochroniarskie w zakresie obsługi i monitorowania elektronicznych systemów bezpieczeństwa, takich jak: alarmy przeciwwłamaniowe czy przeciwpożarowe, włącznie z ich sprzedażą, instalacją i naprawą objęte są zakresem działu PKWiU 80 Usługi detektywistyczne i ochroniarskie (wg PKWIU 2015 i PKWIU 2008), ale tylko w przypadku gdy są świadczone łącznie.

Obecnie Spółka zamierza wprowadzić wzorcową umowę na monitorowanie sygnałów alarmowych (dalej „Umowa na Monitoring”), na podstawie której Wnioskodawca będzie zobowiązany do świadczenia na rzecz klienta kompleksowej usługi monitoringu, obejmującej:

1. wykonanie (montażu/instalacji) Systemu Bezpieczeństwa,
   
2. umożliwienie kontrahentowi Spółki (dalej. „Podmiot Chroniony”) korzystania z Systemu Bezpieczeństwa;
   
3. przeniesienie prawa do rozporządzania Systemem Bezpieczeństwa jak właściciel na rzecz Podmiotu Chronionego;
   
4. usługę monitoringu obiektu, w którym zainstalowano/zamontowano System Bezpieczeństwa poprzez:
   • monitorowanie sygnałów włamanie i sabotaż pochodzących z wewnętrznego systemu alarmowego (chroniącego wnętrze obiektu) oraz przekazywanie Informacji o odebranych sygnałach do Podmiotu Chronionego;
     
   • monitorowanie sygnału napad oraz przekazywanie Informacji o odebranym sygnale do Podmiotu Chronionego;
     
   • monitorowanie sygnału „Załączenia i wyłączenia systemu alarmowego ”;
     
   • monitorowanie sygnału „Brak zasilania 230V”;
     
   • monitorowanie sygnałów z czujnika dymu, gazu, zalania itp :
     
   • monitorowanie sygnału wyłączenia lokalnego systemu alarmowego przy pomocy kodu pod przymusem;
     
   • obsługę stanu systemu tj. informowanie telefoniczne Podmiotu Chronionego o braku załączenia systemu alarmowego lub wyłączeniu systemu przed czasem określonym przez Podmiot Chroniony w harmonogramie znajdującym się w Karcie Technicznej Obiektu;
     
   • monitorowanie Zewnętrznego systemu alarmowego (chroniącego strefę zewnętrzną obiektu ) wraz z przesłaniem informacji o odebranych sygnałach za pomocą wiadomości tekstowej SMS (bez podejmowania interwencji);
     
   • monitorowanie i podejmowanie interwencji przy pomocy grupy interwencyjnej na odebrane sygnały z Zewnętrznego systemu alarmowego (chroniącego strefę zewnętrzną obiektu).
     
   
   

Zgodnie z przygotowanym przez Wnioskodawcę wzorcem Umowy na Monitoring Wnioskodawca zobowiązuje się m in do:

1. przyjmowania sygnałów z lokalnego systemu alarmowego do Stanowiska Dowodzenia i Monitorowania Alarmów (dalej: „SDiMA”) w systemie całodobowym;
   
2. podejmowania interwencji na każdy sygnał alarmowy, odebrany przez SDiMA z lokalnego systemu alarmowego:
   
   • w godzinach 22.00 do 6.00 do 5 minut;
     
   • w godzinach 6.00 do 22.00 do 15 minut;
3. prowadzenia rejestru sygnałów odebranych z systemu alarmowego. Wnioskodawca może udostępnić Podmiotowi Chronionemu wyciągi z ww. rejestru na jego pisemne żądanie, jeśli wystąpi z nim przed upływem 14 dni od chwili zdarzenia (po tym czasie zapisy komputerowe są kasowane).
   
   
   
   

Tytułem wszystkich świadczeń realizowanych w ramach Umowy na Monitoring, o których mowa w pkt 1)-4) oraz a)-c) powyżej, Wnioskodawca będzie otrzymywał od Podmiotu Chronionego abonament miesięczny określony w stałej zryczałtowanej wysokości. Wynagrodzenie może być wyższe w danym okresie rozliczeniowym, jeżeli np. Podmiot Chroniony częściej angażował patrole interwencyjne Wnioskodawcy niż przewiduje miesięczny limit interwencji. Do kwoty netto abonamentu będzie doliczany podatek od towarów i usług skalkulowany według stawki wynoszącej 23%. Płatność wynagrodzenia abonamentowego będzie następowała na podstawie faktur wystawianych przez Wnioskodawcę, także w przypadku usług świadczonych na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Faktury abonamentowe będą wystawiane za każdy okres rozliczeniowy z góry, najpóźniej do 15. dnia miesiąca następującego po okresie rozliczeniowym. Terminy płatności będą wynikały z faktur wystawianych na rzecz klientów końcowych i będą późniejsze niż dzień wystawienia faktury.

Umowy na Monitoring będą umowami długookresowymi zawieranymi np. na 24,36 lub 48 miesięcy. W zależności od okresu trwania Umowy, kalkulowana będzie wysokość abonamentu miesięcznego (im krótsza umowa, tym wyższa kwota abonamentu).

Dodatkowo, niezależnie od usług w ramach Umowy na Monitoring, o których mowa w pkt 1)-4) oraz a)-c) powyżej, Podmiot Chroniony poniesie jednorazową opłatę za aktywację nadajnika w stałej, określonej w Umowie na Monitoring kwocie powiększonej o 23% podatek od towarów i usług. Płatność wynagrodzenia z tytułu aktywacji nadajnika nastąpi na podstawie faktury wystawionej przez Wnioskodawcę na rzecz Podmiotu Chronionego. Faktura zostanie wystawiona w terminie do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zainstalowany zostanie System Bezpieczeństwa oraz aktywowany zostanie nadajnik.

Niezależnie od kompleksowej usługi monitoringu obejmującej świadczenia, o których mowa w pkt 1)-4) oraz a)-c) powyżej, Podmiot Chroniony będzie mógł zlecić Wnioskodawcy za wynagrodzeniem pośrednictwo w zawarciu umowy ubezpieczenia mienia chronionego przez Wnioskodawcę. Wynagrodzenie oraz rozliczenie tego ubezpieczenia będzie odbywało się odrębnie (na podstawie odrębnego dokumentu księgowego) od rozliczenia wszystkich świadczeń realizowanych w ramach Umowy na Monitoring, o których mowa w pkt 1)-4) oraz a)-c) powyżej.

W piśmie z dnia 15 maja 2018 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu, Wnioskodawca wskazał, że „Umowa na Monitoring", którą zamierza wprowadzić zawsze będzie obligowała Wnioskodawcę do wykonania wszystkich usług wymienionych w punktach 1-4 opisanego we Wniosku zdarzenia przyszłego.

W ramach wprowadzonej „Umowy na Monitoring" nie będzie możliwe świadczenie przez Wnioskodawcę usług monitoringu obiektów, które posiadają już zamontowany (przez Wnioskodawcę lub innego usługodawcę) System Bezpieczeństwa. Istotą realizowania świadczeń określonych w Umowie na Monitoring będzie wykonanie wszystkich czynności opisanych w pkt l)-4) oraz a)-c) opisanego we Wniosku zdarzenia przyszłego. Świadczenie usług samego monitoringu odbywa się i będzie się odbywało w przyszłości - o ile nie zostaną wprowadzone jakieś zmiany prawne w tym zakresie - na podstawie umowy sporządzonej według zupełnie innego wzorca, który jest już stosowany u Wnioskodawcy.

W przypadku gdyby możliwość korzystania z określonego Systemu Bezpieczeństwa warunkowana była np. koniecznością:

• przeniesienia licencji do określonego oprogramowania,
  

• przeniesienia innych praw autorskich, gwarancji etc. związanych z Systemem Bezpieczeństwa,
  

• przeszkolenia personelu Podmiotu Chronionego lub
  

• podjęcia innych działań niż przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel (co z kolei stanowi świadczenie wskazane w pkt 3 opisanego we Wniosku zdarzenia przyszłego)
  

- to Wnioskodawca na podstawie Umowy na Monitoring zobowiąże się do wykonania tych czynności. Reasumując, przez „umożliwienie Podmiotowi Chronionemu korzystania z Systemu Bezpieczeństwa” Wnioskodawca rozumie wszystkie czynności faktyczne i prawne, których nie obejmują pkt 1-3 oraz 4 opisanego we Wniosku zdarzenia przyszłego, z którymi wiąże się możliwość korzystania z Systemu Bezpieczeństwa.

Świadczenie, o którym mowa w pkt 3 „Umowy na Monitoring" - przeniesienie prawa do rozporządzania Systemem Bezpieczeństwa jak właściciel na rzecz Podmiotu Chronionego oznacza przeniesienie prawa własności oraz dysponowania sprzętem jak właściciel, które rozpatrywane odrębnie stanowiłoby dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, dodatkowo, niezależnie od usług w ramach Umowy na Monitoring, o których mowa w pkt l)-4) oraz a)-c) powyżej, Podmiot Chroniony poniesie jednorazową opłatę za aktywację nadajnika w stałej, określonej w Umowie na Monitoring kwocie powiększonej o 23% podatek od towarów i usług. Umowa na Monitoring nie przewiduje natomiast innej opłaty za montaż / instalację Systemu Bezpieczeństwa.

Jednocześnie, zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego przedstawionym we Wniosku, Wynagrodzenie abonamentowe może być wyższe w danym okresie rozliczeniowym, jeżeli np. Podmiot Chroniony będzie angażował patrole interwencyjne Wnioskodawcy częściej niż przewiduje miesięczny limit interwencji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy realizowanie usług w ramach Umowy na Monitoring, o których mowa w pkt 1)-4) oraz a)-c) powyżej, może być traktowane jako świadczenie złożone na gruncie przepisów o VAT, dla którego usługą dominującą jest usługa ochrony mienia (monitoringu obiektu), a co za tym idzie obowiązek podatkowy z tytułu wykonania tego świadczenia będzie każdorazowo powstawał w dniu wystawienia faktury, nie później niż w terminie płatności ?
   W przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy za prawidłowe w zakresie pytania 1:
   
2. Czy obowiązek podatkowy z tytułu kompleksowej usługi monitoringu świadczonej na rzecz osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej, dla której zgodnie z Umową na Monitoring wystawiana jest faktura, powstanie w dacie wystawienia faktury na podstawie art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b) tiret 4 ustawy o VAT ?
3. Czy kompleksowa usługa monitoringu, której przedmiotem ochrony jest obiekt budowlany zaliczony do kategorii budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, będzie mogła korzystać z preferencyjnej 8% stawki VAT ?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy,

Ad 1.

Realizowanie usług w ramach Umowy na Monitoring, o których mowa w pkt 1)-4) oraz a)-c) powyżej, może być traktowane jako świadczenie złożone na gruncie przepisów o VAT, dla którego usługą dominującą jest usługa ochrony mienia (monitoringu obiektu), a co za tym idzie obowiązek podatkowy z tytułu wykonania tego świadczenia będzie każdorazowo powstawał w dniu wystawienia faktury, nie później niż w terminie płatności.

Ad 2.

Obowiązek podatkowy z tytułu kompleksowej usługi monitoringu świadczonej na rzecz osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej, dla której zgodnie z Umową na Monitoring wystawiana jest faktura, powstanie w dacie wystawienia faktury na podstawie art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b) tiret 4 ustawy o VAT.

Ad 3.

Kompleksowa usługa monitoringu, której przedmiotem ochrony jest obiekt budowlany zaliczony do kategorii budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, będzie mogła korzystać z preferencyjnej 8% stawki VAT.

Uzasadnienie

Ad 1. Jak wynika z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, na podstawie Umowy na Monitoring Wnioskodawca będzie świadczył kompleksową usługę na rzecz Podmiotu Chronionego, na którą będą się składać następujące świadczenia:

1. wykonanie (montażu/instalacji) Systemu Bezpieczeństwa;
2. umożliwienie Podmiotowi Chronionemu korzystania z Systemu Bezpieczeństwa:
3. przeniesienie prawa do rozporządzania Systemem Bezpieczeństwa jak właściciel na rzecz Podmiotu Chronionego;
4. usługę monitoringu obiektu, w którym zainstalowano/zamontowano System Bezpieczeństwa poprzez:
   • monitorowanie sygnałów włamanie i sabotaż pochodzących z wewnętrznego systemu alarmowego (chroniącego wnętrze obiektu) oraz przekazywanie informacji o odebranych sygnałach do Podmiotu Chronionego;
     
   • monitorowanie sygnału napad oraz przekazywanie Informacji o odebranym sygnale do Podmiotu Chronionego;
     
   • monitorowanie sygnału „Załączenia i wyłączenia systemu alarmowego”;
     
   • monitorowanie sygnału „Brak zasilania 230V”;
     
   • monitorowanie sygnałów z czujnika : dymu, gazu, zalania itp.;
     
   • monitorowanie sygnału wyłączenia lokalnego systemu alarmowego przy pomocy kodu pod przymusem;
     
   • obsługę stanu systemu tj. informowanie telefoniczne Podmiotu Chronionego o braku załączenia systemu alarmowego lub wyłączeniu systemu przed czasem określonym przez Podmiot Chroniony w harmonogramie znajdującym się w Karcie Technicznej Obiektu;
     
   • monitorowanie Zewnętrznego systemu alarmowego (chroniącego strefę zewnętrzną obiektu ) wraz z przesłaniem informacji o odebranych sygnałach za pomocą wiadomości tekstowej SMS (bez podejmowania interwencji);
     
   • monitorowanie i podejmowanie interwencji przy pomocy grupy interwencyjnej na odebrane sygnały z Zewnętrznego systemu alarmowego (chroniącego strefę zewnętrzną obiektu).
     
   
   

Zgodnie z przygotowanym przez Wnioskodawcę wzorcem Umowy na Monitoring, Wnioskodawca zobowiązuje się m in do :

1. przyjmowania sygnałów z lokalnego systemu alarmowego do SDiMA w systemie całodobowym;
   
2. podejmowania interwencji na każdy sygnał alarmowy, odebrany przez SDiMA z lokalnego systemu alarmowego:
   • w godzinach 22.00 do 6.00 do 5 minut;
     
   • w godzinach 6.00 do 22.00 do 15 minut;
3. prowadzenia rejestru sygnałów odebranych z systemu alarmowego. Wnioskodawca może udostępnić Podmiotowi Chronionemu wyciągi z ww. rejestru na jego pisemne żądanie, jeśli wystąpi z nim przed upływem 14 dni od chwili zdarzenia (po tym czasie zapisy komputerowe są kasowane).
   
   
   

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, najbardziej dochodową usługą ochrony jest monitoring obiektów. Powyższe jest potwierdzeniem popytu klientów na określony rodzaj usług, a więc potwierdza, którym świadczeniem jest zainteresowany Klient kupujący usługę monitoringu obiektu, z którą wiąże się np. instalacja systemu alarmowego.

Zgodnie z 73 dyrektywy 2006/112/WE. podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia. Włączenie „wszystkiego, co stanowi zapłatę” do podstawy opodatkowania jednego świadczenia bardzo często powoduje objęcie jedną stawką VAT również świadczeń dodatkowych (pobocznych), mimo że świadczenia te traktowane odrębnie byłyby objęte inną stawką VAT (wyższą lub niższą w zależności od przypadku). Stosownie do art. 78 dyrektywy 2006/112/WE, do podstawy opodatkowania wlicza się następujące elementy:

1. podatki, cła. opłaty i inne należności, z wyjątkiem samego VAT;
2. koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Do celów akapitu pierwszego lit. b). państwa członkowskie mogą uznać koszty objęte odrębną umową za koszty dodatkowe.

Wskazane powyżej przepisy zostały implementowane do prawa krajowego. Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Podobnie jak w dyrektywie 2006/112/WE również art. 29a ust. 6 ustawy o VAT przewiduje, że podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Określenie „świadczenie złożone” (ang. mixed supply albo single composite supply) nie jest uregulowane ustawowo. W uproszczeniu można zobrazować to zagadnienie jako włączenie wszystkich świadczeń (towarów lub usług) pobocznych do podstawy opodatkowania usługi/dostawy zasadniczej i objęcie skalkulowanej w ten sposób całości jedną stawką VAT. Chodzi o powiązane ze sobą dostawy towarów lub usług (bądź też towarów wraz z usługą) stanowiących pewną nierozerwalną całość oferowaną kontrahentowi (E. Lis, J Jędrszczyk - „Świadczenia złożone - problemy praktyczne na gruncie przepisów o podatku VAT", Monitor Podatkowy nr 6/2006; Tax Journal z 2 czerwca 2011 r., Julie Park, Karen Mulcahy - "Mixed suppiies: practical consideration”; R. Namysłowski - „Świadczenia złożone i miejsce opodatkowania w podatku od towarów i usług”, Jurysdykcja Podatkowa nr 5/2007 r.).

Po akcesji Polski do WE, elementem krajowego porządku prawnego stały się również orzeczenia TSUE, dające dodatkowe argumenty zwolennikom koncepcji tzw. świadczeń złożonych. TSUE stwierdzał bowiem wielokrotnie, że gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych (por. wyroki TSUE: z 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd v Commissioners of Customs & Excises, z 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV, OV Bank NV v Staatssecretaris van Financien: źródło: http://curia.europa.eu/juris/recherche.jsf?language=pl).

Niezwykle istotną sprawą w kontekście wykształcenia koncepcji świadczeń złożonych była sprawa C-349/96, która dotyczyła brytyjskiej spółki Card Protection Plan Ltd oferującej posiadaczom kart kredytowych program ochrony kart obejmujący zabezpieczenie przed stratami finansowymi oraz niedogodnościami wynikającymi z utraty kart kredytowych lub innych przedmiotów (np. kluczyków do samochodu etc.). Spółka ta prowadziła również rejestry kart swoich klientów oraz pośredniczyła w zgłoszeniach zagubienia kart. Znamienne jest, że ubezpieczającym była spółka Card Protection Plan Ltd, która zawierała umowę grupowego ubezpieczenia z brokerem ubezpieczeniowym, płacąc składki ubezpieczeniowe. Klienci Card Protection Plan Ltd byli dodawani do listy ubezpieczonych, a ewentualne dodatkowe składki wynikające z ubezpieczenia większej liczby klientów były rozliczane z brokerem ubezpieczeniowym na koniec roku. Organy administracji podatkowej w Wielkiej Brytanii zakwestionowały możliwość stosowania zwolnienia z VAT do większości świadczeń wykonywanych na rzecz klientów przez Card Protection Plan Ltd., w szczególności zakwestionowały możliwość klasyfikowania przedmiotowych usług jako ubezpieczeniowe, skoro umowa ubezpieczeniowa zawierana była między spółką a brokerem, a klienci nie byli stroną umowy. Brytyjski sąd skierował pytanie prejudycjalne do TSUE.

TSUE potwierdził, że usługi ubezpieczeniowe nie muszą być sprzedawane wyłącznie przez zakłady ubezpieczeń, gdyż w ich imieniu umowę może zawrzeć pośrednik (agent). Wskazał, że zasadą jest odrębne opodatkowywanie VAT poszczególnych świadczeń przy jednoczesnym założeniu, że nie należy sztucznie dzielić czynności, które z ekonomicznego punktu widzenia stanowią jedną całość. Świadczenia są jednolite (kompleksowe), gdy co najmniej dwa elementy lub dwie czynności dokonane przez podatnika są ze sobą tak ściśle powiązane, że tworzą obiektywnie tylko jedno świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. W przypadku spółki Card Protection Plan Ltd świadczenia związane m. in. z prowadzeniem rejestru kart kredytowych, uruchomieniem infolinii etc. były związane z ofertą ubezpieczeniową związaną z zabezpieczeniem na wypadek utraty karty/innej rzeczy, a co za tym idzie nie stanowiły celu samego w sobie.

W ocenie TSUE to konsumenci w istocie decydują, czy dana usługa/dostawa - z uwagi na ich oczekiwania -stanowi ekonomiczną całość czy też każde z poszczególnych jej elementów należy traktować odrębnie z punktu widzenia opodatkowania VAT. Ocena, który element transakcji ma charakter dominujący powinna uwzględnić, przede wszystkim to, jak daną transakcję traktuje ostateczny odbiorca. Jak dowodzi praktyka orzecznicza i interpretacyjna organów administracji podatkowej, pojęcie „ostatecznego odbiorcy” w kontekście świadczeń złożonych próbuje się poddać procesom standaryzacji. Nie można przy tym zapominać, że niemiarodajne jest zestawienie tego pojęcia np. z innym angielskim terminem prawniczym: „reasonable prudent person”, występującym w systemie prawnym common law i określającym osobę przezorną, działającą z zachowaniem pewnych standardów ostrożności. Określenie, czy przedsiębiorca zachował należytą staranność kupiecką, co warunkuje jego prawo do odliczenia VAT naliczonego w transakcji karuzelowej, w której kontrahent okazał się nieuczciwy, wydaje się łatwiejsze niż właśnie ocena potrzeb tego „klasycznego” konsumenta. Definiując to pojęcie należy odnieść się do oczekiwań obiektywnie pojmowanych, które tworzą pewną standardowo przyjęto całość gospodarczą.

W opisie zdarzenia przyszłego analizowanej sprawy opisano zakres świadczeń związanych z montażem monitoringu obiektu. Wnioskodawca otrzymał klasyfikację statystyczną, z której wynika, że usługi ochroniarskie w zakresie obsługi i monitorowania elektronicznych systemów bezpieczeństwa, takich jak: alarmy przeciwwłamaniowe czy przeciwpożarowe, włącznie z ich sprzedażą, instalacją i naprawą objęte są zakresem działu PKWiU 80 Usługi detektywistyczne i ochroniarskie (wg PKWIU 2015 i PKWIU 2008), ale tylko w przypadku gdy są świadczone łącznie. W tych okolicznościach, jak usługi ochroniarskie powinny być traktowane wszystkie świadczenia wymienione w pytaniu 1, a określone w Umowie na Monitoring.

Wnioskodawca zwraca uwagę na wyrok TSUE w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV, OV Bank NV v. Staatssecretaris van Financien. Stan faktyczny tej sprawy przedstawiał się następująco: spółka Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV z siedzibą na terenie Holandii świadczyła usługi w zakresie działalności ubezpieczeniowej. Spółka Levob nabyła licencję do programu informatycznego od spółki amerykańskiej (z siedzibą w Stanach Zjednoczonych). Poza samym udzieleniem licencji spółka amerykańska zobowiązała się do przeszkolenia pracowników, prac przystosowawczych (m. in. tłumaczenia, dodatkowe funkcjonalności charakterystyczne dla rynku niderlandzkiego) oraz instalacji oprogramowania. Organy podatkowe stanęły na stanowisku, że całość prac powiązanych z dostawą oprogramowania należy traktować jako świadczenie jednej kompleksowej usługi. Spółka Levob uważała natomiast, że dostawa programu bazowego stanowiła odrębną dostawę towaru. Sporne było także miejsce świadczenia usług/i nabyt-ych/ej przez Lavob.

TSUE przypomniał, że zasadą na gruncie VAT jest uznawanie każdej czynności za odrębną i niezależną.

Wskazał, że z wcześniejszego orzecznictwa TSUE wynika, że z jednym świadczeniem mamy do czynienia zwłaszcza, gdy kilka elementów jest ze sobą tak ściśle powiązanych, że tworzy obiektywnie jedną ekonomiczną całość. Z perspektywy przeciętnego konsumenta, podział tych elementów na odrębne świadczenia - usługi i dostawy towarów byłby podziałem sztucznym. TSUE wskazał, że w tej sprawie gospodarczym celem transakcji było dostarczenie spółce Levob funkcjonalnego oprogramowania, które było ściśle dostosowane do potrzeb tego podmiotu. Fakt wyodrębnienia ceny za oprogramowanie bazowe oraz prace przystosowawcze nie przesądza, że w tym konkretnym przypadku doszło do dostawy odrębnych świadczeń. Odnosząc się natomiast do kwestii, czy dostawa oprogramowania wraz z jego przystosowaniem stanowiła dostawę towaru, czy świadczenie usługi, TSUE podkreślił, że decydujące tu są elementy wiodące. W tym konkretnym przypadku prace przystosowawcze nadawały wartość oprogramowania dla konsumenta, gdyż bez tych prac samo oprogramowanie byłoby dla Levob bezużyteczne. Przystosowanie okazało się elementem dominującym z uwagi na jego zakres, czas trwania oraz koszt. TSUE wskazał również, że oprogramowanie stanowi jedynie świadczenie poboczne, bowiem nie stanowi celu samego w sobie a służy jedynie skorzystaniu ze świadczenia głównego na lepszych warunkach. Wykonanie prac przystosowawczych przez podmiot niezależny wiązałoby się z trudnościami o charakterze prawnym i praktycznym. Pod względem prawnym konieczna byłaby zgoda autora programu na zmiany, a pod względem praktycznym (technicznym) podmiot trzeci nie miałby niezbędnej wiedzy z zakresu obsługi i funkcjonalności modyfikowanego programu. Za nierozłącznym związkiem pomiędzy świadczeniami wykonywanymi na rzecz Levob przez spółkę amerykańską przemawiała także odpowiedzialność wykonawcy za efekt końcowy, która w tym przypadku była skumulowana na jednym podmiocie, a nie rozproszona na kilku świadczeniodawców. Co więcej, TSUE uznał te usługi za opodatkowane na zasadach szczególnych w kraju siedziby usługobiorcy (w dacie orzekania, zasadą było - odwrotnie niż obecnie - opodatkowanie usług w kraju siedziby / miejsca prowadzenia działalności usługodawcy).

W kolejnych orzeczeniach TSUE potwierdzał, że jeżeli z ekonomicznego punktu widzenia dzielenie świadczenia na kilka odrębnych ma charakter sztuczny, a wartość świadczenia oraz preferencje konsumenta, którym świadczeniem jest zainteresowany i dlaczego dokonuje określonego zakupu nie budzą wątpliwości, to świadczenia te należy traktować jako kompleksowe.

Podobnie do tematu podchodzą polskie sądy administracyjne. Przykładowo, w wyroku z 17 czerwca 2011 r., sygn I FSK 901/10, NSA podniósł, że „zleceniodawcy nie zależy na samym dostarczeniu towaru w postaci zabudowy balkonu, ale wykonaniu tej zabudowy tj. prawidłowym jej zamontowaniu na balkonie klienta. Z tych względów dla celów podatkowych takie działania podatnika powinny być traktowane jako jednolita całościowo usługa objęta jedną stawką podatku VAT wg właściwej dla obiektu budowlanego, którego dotyczy, czyli w przypadku obiektu budownictwa mieszkaniowego - stawką 7%” . Dalej NSA konstatował, że „w przypadku zleconej przez inwestora roboty budowlanej, wykonywanej przez usługodawcę będącego jednocześnie wykonawcą towaru (zabudowy balkonu), wykorzystanego w ramach usługi budowlanej (montażu tej zabudowy), mamy do czynienia z jednolitym świadczeniem, mającym charakter roboty budowlanej. Dla inwestora (klienta) istotna jest przecież określona robota budowlana (zamontowanie zabudowy balkonu), a nie zakup samego towaru (zabudowy), który jest jedynie integralnym elementem zleconej usługi budowlanej. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, stosunek pomiędzy ceną towaru, a ceną usługi jest obiektywną przesłanką stanowiącą wskazówkę, którą powinno uwzględniać się przy dokonywaniu kwalifikacji danej transakcji, jednak koszt materiałów i prac nie może mieć samodzielnie decydującego znaczenia. Konieczne jest również zbadanie, jakie znaczenie ma świadczenie usług w stosunku do dostawy towaru”.

Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, NSA oraz charakter usług realizowanych w ramach Umowy na Monitoring, o których mowa w pkt 1)-4) oraz a)-c) opisu zdarzenia przyszłego, usługi te mogą być traktowane jako świadczenie złożone na gruncie przepisów o VAT, dla którego usługą dominującą jest usługa ochrony mienia (monitoringu obiektu), a co za tym idzie obowiązek podatkowy z tytułu wykonania tego świadczenia będzie każdorazowo powstawał w dniu wystawienia faktury, nie później niż w terminie płatności.

Ad 2. Zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit b) tiret 4 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury z tytułu świadczenia usług ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia. Jak wynika ze stanowiska zajętego przez Wnioskodawcę w zakresie pytania 1., a także z klasyfikacji statystycznej otrzymanej przez Wnioskodawcę, o której mowa w opisie zdarzenia przyszłego, usługi realizowane w ramach Umowy na Monitoring, o których mowa w pkt 1)-4) oraz a)-c) opisu zdarzenia przyszłego, należy klasyfikować jako kompleksową usługę ochrony mienia, a co za tym idzie zastosowanie do niej znajdzie art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b) tiret 4 ustawy o VAT.

Stosownie natomiast do art. 19a ust. 7 ustawy o VAT, w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 3 i 4, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4. a w przypadku gdy nie określono takiego terminu - z chwilą upływu terminu płatności. Termin wystawienia faktury z tytułu usług ochrony mienia określa art. 106i ust 3 pkt 4 ustawy o VAT, który stanowi, że fakturę wystawia się nie później niż z upływem terminu płatności - w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy o VAT.

Jednocześnie, w odniesieniu do faktur z tytułu świadczenia m in. usług ochrony mienia, a więc dotyczących usług, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy o VAT, nie stosuje się przepisów zobowiązujących podatnika do wystawiania faktur na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust 1. Z przepisu tego wynika, że podatnik jest zobowiązany do udokumentowania fakturą VAT czynności opodatkowanych dokonanych na rzecz osób fizycznych niebędących podatnikami na ich żądanie, ale z wyłączeniem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy o VAT, tj. m. in. dostawy energii elektrycznej oraz najmu nieruchomości (w tym najmu garaży). Powyższe oznacza, że np. dostawca energii elektrycznej lub wynajmujący garaż nie musi w ogóle wystawić faktur na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej (na tzw. klientów indywidualnych)

Jak jednak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, tytułem wszystkich świadczeń realizowanych w ramach Umowy na Monitoring, o których mowa w pkt 1)-4) oraz a)-c) powyżej, Wnioskodawca będzie otrzymywał od Podmiotu Chronionego abonament miesięczny określony w stałej zryczałtowanej wysokości. Wynagrodzenie może być wyższe w danym okresie rozliczeniowym, jeżeli np. Podmiot Chroniony częściej angażował patrole interwencyjne Wnioskodawcy niż przewiduje miesięczny limit interwencji. Do kwoty netto abonamentu będzie doliczany podatek od towarów i usług skalkulowany według stawki wynoszącej 23%. Płatność wynagrodzenia abonamentowego będzie następowała na podstawie faktur wystawianych przez Wnioskodawcę, także w przypadku usług świadczonych na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Faktury abonamentowe będą wystawiane za każdy okres rozliczeniowy z góry, najpóźniej do 15 dnia miesiąca następującego po okresie rozliczeniowym. Terminy płatności będą wynikały z faktur wystawianych na rzecz klientów końcowych i będą późniejsze niż dzień wystawienia faktury. Skoro więc każdorazowo będą wystawiane faktury, niezależnie od statusu odbiorcy usługi, to obowiązek podatkowy będzie powstawał na zasadach szczególnych wskazanych w art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy o VAT, który nie różnicuje tego obowiązku w zależności od statusu nabywcy usługi.

Reasumując, obowiązek podatkowy z tytułu kompleksowej usługi monitoringu świadczonej na rzecz osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej, dla której zgodnie z Umową na Monitoring wystawiana jest faktura, powstanie w dacie wystawienia faktury na podstawie art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b) tiret 4 ustawy o VAT.

Ad 3. Zgodnie z art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym należy natomiast rozumieć obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12. a także obiekty sklasyfikowane w ww. klasyfikacji w klasie ex 1264 -wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych. Ustawa o VAT przewiduje jednak pewne ograniczenia, tzn. z budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym wyłącza:

• budynki mieszkalne jednorodzinne, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 mkw., oraz
• lokale mieszkalne, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 mkw.
  
  

Dodatkowo, na mocy § 3 ust. 1 pkt 2-3) rozporządzenia MF z dnia 23 grudnia 2013 r. w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług, oraz warunków stosowania stawek obniżonych (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r. poz 839 ze zm.; dalej „Rozporządzenie w sprawie stawek obniżonych”) stawkę 8% stosuje się dla :

2. robót konserwacyjnych dotyczących budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym,
3. robót konserwacyjnych dotyczących:
   1. obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy o VAT (Zgodnie z tym przepisem, przez obiekty budownictwa mieszkaniowe rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11), lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych,
   2. lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12
   - w zakresie, w jakim wymienione roboty nie są objęte tą stawką na podstawie pkt 2).
   
   

Przez roboty konserwacyjne, o których mowa w § 3 ust. 1 pkt 2 i 3 Rozporządzenia w sprawie stawek obniżonych VAT, rozumie się roboty mające na celu utrzymanie sprawności technicznej elementów budynku lub jego części inne niż remont (§ 3 ust. 2 Rozporządzenia w sprawie stawek obniżonych VAT). W praktyce bardzo często zaciera się granica między remontem a konserwacją, a także między remontem a ulepszeniem. Definicja remontu znajduje się w art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Istota remontu polega na odtworzeniu stanu pierwotnego, czyli odtworzeniu czegoś co kiedyś było, ale nie ma tego w chwili rozpoczęcia remontu. Zgodnie z powyższym, można mówić np o remoncie budynku, w którym, na skutek dewastacji, brak stropów, pokrycia dachowego, czy też drzwi i okien, albowiem w takim przypadku, naprawienie stropu i dachu oraz wstawienie drzwi i okien, jest odtworzeniem stanu pierwotnego, stanu z okresu, kiedy ten budynek został zbudowany (por. wyrok NSA z 12 stycznia 2007 r. sygn. akt II OSK 460/06). Z kolei, konserwacją są roboty polegające na wymianie jednych elementów na inne - nowe, bez konieczności odtwarzania stanu pierwotnego, co jest warunkiem koniecznym przy kwalifikowaniu robót budowlanych jako remontu. Przykładowo, za konserwację należy uznać prace polegające na skuciu uszkodzonych i zagrzybionych tynków wewnętrznych ze ścian i wykonaniu nowych tynków cementowo - wapiennych, rozebraniu przepierzeń z płyt paździerzowych wewnątrz pomieszczeń, usunięciu parapetów wewnętrznych i usunięciu podłogi drewnianej (por. wyrok NSA z 10 marca 2016 r., sygn. II OSK 2808/15).

W znaczeniu słownikowym („Współczesny słownik języka polskiego ", red. Bogusław Dunaj, wyd. Langenscheidt Polska Sp z o.o.), „remont” oznacza zespół czynności, w których wyniku przywraca się sprawność, wartość użytkową jakiegoś obiektu, urządzenia, natomiast „montaż” to składanie, łączenie, ustawianie z poszczególnych części maszyn, urządzeń, budowli: zakładanie instalacji. Z kolei „instalować” oznacza zakładać, montować jakieś urządzenia techniczne. Istotą remontu są więc wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy w istniejącym obiekcie budowlanym lub lokalu mieszkalnym.

Modernizacja to „unowocześnienie i usprawnienie czegoś” - według internetowego słownika języka polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A ).

Natomiast „naprawa” - według Słownika języka polskiego (Elżbieta Sobol. Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa 2005, str. 504, kol. 2) - oznacza doprowadzenie czegoś do stanu używalności, do porządku, usunięcie w czymś usterek, uszkodzeń: naprawienie, reperacja, remont.

Zainstalowanie monitoringu (systemu kamer i innych niezbędnych urządzeń) mieści się w zakresach pojęciowych modernizacji, remontu lub dostawy budynku lub jego części (art. 41 ust. 12 ustawy o VAT). Zgodnie z ustawą o VAT niższa stawka podatku, tj. 8 proc. ma zastosowanie do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Powyższe potwierdzają interpretacje indywidualne (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 14 maja 2015 r., sygn. IBPP2/4512-150/15/WN oraz interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 2 września 2016 r., sygn. IBPP2/4512-385/16-1/AZ).

Mając na uwadze powyższe okoliczności, kompleksowa usługa monitoringu, której przedmiotem ochrony jest obiekt budowlany zaliczony do kategorii budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, będzie mogła korzystać z preferencyjnej 8% stawki VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z treści cytowanego wyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, wynika, że ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w obrocie gospodarczym występują świadczenia natury kompleksowej, czyli takie, które nie dają się w prosty sposób zaklasyfikować do danej kategorii, gdyż składają się z kilku pojedynczych świadczeń. Aby móc określić, że dana czynność jest czynnością kompleksową (jednolitą/złożoną), powinna składać się ona z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na czynność złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast, usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania czynności zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element czynności kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez czynność główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać czynności głównej bez usługi pomocniczej.

Co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.

Nie ma znaczenia subiektywny punkt widzenia dostawcy lub odbiorcy świadczenia. Istnienie jednego świadczenia złożonego nie wyklucza zastosowania do poszczególnych jego elementów odrębnych cen. Jeżeli dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie do celów stosowania przepisów ustawy. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu czynności kompleksowej.

Zarówno w polskich przepisach jak i przepisach wspólnotowych brak jest bezpośredniej podstawy prawnej, która wprost pozwalałaby na wyodrębnienie świadczeń złożonych i traktowanie ich jako takich na gruncie przepisów o podatku VAT. Kwestie te analizowane były przez polskie i wspólnotowe sądy i orzecznictwo w tym zakresie jest jednolite. Problem świadczeń złożonych został przeanalizowany przez TSUE m.in. w toku sprawy C-349/96 pomiędzy Card Protection Plan Ltd a Commissioners of Customs and Excise, dotyczącej klasyfikacji podatkowej odrębnie płatnej usługi polegającej na ubezpieczeniu nabywców kart kredytowych od skutków utraty karty. W powyższym orzeczeniu, TSUE uznał, że w celu ustalenia, dla celów VAT, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako jedno świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń wycenianych odrębnie, należy wziąć pod uwagę treść przepisu art. 2 (1) VI Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym, każde świadczenie usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne oraz fakt, że świadczenie obejmujące z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę nie powinno być sztucznie dzielone, co mogłoby prowadzić do nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu podatku VAT. Pojedyncze świadczenie ma miejsce wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.

Argumentację podobną do przedstawionej w powyższym wyroku, TSUE zastosował również w wyroku w sprawie C-41/04 między Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV a Staatssecretaris van Financien. Analizowana sprawa dotyczyła opodatkowania dostawy programu informatycznego wraz z licencją na to oprogramowanie oraz jego instalacją i przystosowaniem do systemu informatycznego nabywcy oraz przeprowadzeniem szkolenia dla pracowników. TSUE stwierdził, że art. 2 (1) VI Dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że jeżeli dwa świadczenia lub więcej, lub czynności dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako konsumenta przeciętnego, są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jedno świadczenie do celów stosowania podatku od wartości dodanej.

Podobnie w sprawie Aktiebolaget NN a Skatteverket (C-111/05) Trybunał uznał, że z art. 2 (1) VI Dyrektywy wynika, że każda transakcja powinna być zwykle uznawana za odrębną i niezależną oraz, że transakcja złożona z jednego świadczenia w aspekcie gospodarczym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie pogarszać funkcjonalności systemu podatku VAT. Należy w pierwszej kolejności poszukiwać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej transakcji celem określenia, czy podatnik zapewnia klientowi kilka odrębnych świadczeń głównych, czy jedno świadczenie. Jedno świadczenie występuje w przypadku, gdy co najmniej dwa elementy albo co najmniej dwie czynności dokonane przez podatnika na rzecz klienta są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny.

O świadczeniu złożonym można zatem mówić, jeśli istnieje funkcjonalny związek pomiędzy poszczególnymi elementami świadczenia na tyle ścisły, by nie można było wydzielić z tego świadczenia jego poszczególnych elementów i potraktować ich jako świadczeń odrębnych. Muszą one stanowić jedną nierozerwalną całość.

Bez znaczenia w tej sytuacji pozostaje treść stosunku cywilnoprawnego łączącego strony. Zatem w przypadku usług o charakterze złożonym decydować będzie to, czy w danych okolicznościach mamy do czynienia z jedną usługą kompleksową, czy też z szeregiem jednostkowych usług. Ocena tej okoliczności winna odbywać się przy tym w oderwaniu od treści umowy łączącej strony, a jedynie w oparciu o to, czy dokonywane przez podatnika czynności (świadczenia) wykazują ze sobą tak ścisłe powiązanie, że w sensie gospodarczym tworzą jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter. Sama wola stron umowy, tzn. określenie w jej treści, że celem transakcji nie jest nabycie usługi kompleksowej, lecz poszczególnych wyodrębnionych świadczeń, nie decyduje o zakresie opodatkowania podatkiem VAT.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Spółka zawiera ze swoimi kontrahentami umowy w zakresie usług ochrony osób i mienia (ochrona fizyczna, monitoring obiektów, patrole interwencyjne, zabezpieczenie obiektu przez dozór fizyczny oraz zapewnienie załogi interwencyjnej, konwojowanie wartości). Spośród katalogu usług ochrony świadczonych przez Wnioskodawcę najbardziej dochodowe są usługi stałego monitoringu obiektów, instalacja Systemów Bezpieczeństwa lub ich dzierżawa, bez późniejszego monitoringu, jest już znacznie mniej dochodowa dla Wnioskodawcy, stąd aktywność sprzedawców usług Wnioskodawcy koncentruje się przede wszystkim na intensyfikacji sprzedaży monitoringu obiektów.

Obecnie Spółka zamierza wprowadzić wzorcową umowę na monitorowanie sygnałów alarmowych (dalej „Umowa na Monitoring”), na podstawie której Wnioskodawca będzie zobowiązany do świadczenia na rzecz klienta kompleksowej usługi monitoringu, obejmującej:

1. wykonanie (montażu/instalacji) Systemu Bezpieczeństwa,
   
2. umożliwienie kontrahentowi Spółki (dalej. „Podmiot Chroniony”) korzystania z Systemu Bezpieczeństwa;
   
3. przeniesienie prawa do rozporządzania Systemem Bezpieczeństwa jak właściciel na rzecz Podmiotu Chronionego;
   
4. usługę monitoringu obiektu, w którym zainstalowano/zamontowano System Bezpieczeństwa poprzez:
   • monitorowanie sygnałów włamanie i sabotaż pochodzących z wewnętrznego systemu alarmowego (chroniącego wnętrze obiektu) oraz przekazywanie Informacji o odebranych sygnałach do Podmiotu Chronionego;
     
   • monitorowanie sygnału napad oraz przekazywanie Informacji o odebranym sygnale do Podmiotu Chronionego;
     
   • monitorowanie sygnału „Załączenia i wyłączenia systemu alarmowego ”;
     
   • monitorowanie sygnału „Brak zasilania 230V”;
     
   • monitorowanie sygnałów z czujnika dymu, gazu, zalania itp :
     
   • monitorowanie sygnału wyłączenia lokalnego systemu alarmowego przy pomocy kodu pod przymusem;
     
   • obsługę stanu systemu tj. informowanie telefoniczne Podmiotu Chronionego o braku załączenia systemu alarmowego lub wyłączeniu systemu przed czasem określonym przez Podmiot Chroniony w harmonogramie znajdującym się w Karcie Technicznej Obiektu;
     
   • monitorowanie Zewnętrznego systemu alarmowego (chroniącego strefę zewnętrzną obiektu ) wraz z przesłaniem informacji o odebranych sygnałach za pomocą wiadomości tekstowej SMS (bez podejmowania interwencji);
     
   • monitorowanie i podejmowanie interwencji przy pomocy grupy interwencyjnej na odebrane sygnały z Zewnętrznego systemu alarmowego (chroniącego strefę zewnętrzną obiektu).
     
     
   
   

Zgodnie z przygotowanym przez Wnioskodawcę wzorcem Umowy na Monitoring Wnioskodawca zobowiązuje się m in do:

1. przyjmowania sygnałów z lokalnego systemu alarmowego do Stanowiska Dowodzenia i Monitorowania Alarmów (dalej: „SDiMA”) w systemie całodobowym;
   
2. podejmowania interwencji na każdy sygnał alarmowy, odebrany przez SDiMA z lokalnego systemu alarmowego:
   
   • w godzinach 22.00 do 6.00 do 5 minut;
     
   • w godzinach 6.00 do 22.00 do 15 minut;
3. prowadzenia rejestru sygnałów odebranych z systemu alarmowego. Wnioskodawca może udostępnić Podmiotowi Chronionemu wyciągi z ww. rejestru na jego pisemne żądanie, jeśli wystąpi z nim przed upływem 14 dni od chwili zdarzenia (po tym czasie zapisy komputerowe są kasowane).Tytułem wszystkich świadczeń realizowanych w ramach Umowy na Monitoring, o których mowa w pkt 1)-4) oraz a)-c) powyżej, Wnioskodawca będzie otrzymywał od Podmiotu Chronionego abonament miesięczny określony w stałej zryczałtowanej wysokości.
   
   
   
   

W związku z wątpliwościami, co od klasyfikacji statystycznej usług instalacji i konserwacji systemów alarmowych nadrzędny podmiot z grupy Wnioskodawcy wystąpił o stosowną interpretację statystyczną do Ośrodka Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego Zgodnie z otrzymaną interpretacją statystyczną z dnia 10 maja 2017 r., usługi konserwacji i przeglądu wyżej wskazanych systemów powinny być klasyfikowane w następujących grupowaniach Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług wg rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r.( Dz. U nr 207, poz. 1293, ze zm.; dalej: „PKWiU 2008”) oraz wg rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. (Dz. U. z 2015 r, poz. 1676 ze zm. dalej: „PKWiU 2015”) ,

• bez późniejszego ich monitoringu do PKWiU 43.21.10 1 „Roboty związane z wykonywaniem instalacji elektrycznych służących bezpieczeństwu”;
• z późniejszym monitoringiem do PKWIU 80.20.10.0 „Usługi ochroniarskie w zakresie obsługi systemów bezpieczeństwa.”
  
  

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika zatem, że Wnioskodawca otrzymał klasyfikację statystyczną, z której wynika, że usługi ochroniarskie w zakresie obsługi i monitorowania elektronicznych systemów bezpieczeństwa, takich jak: alarmy przeciwwłamaniowe czy przeciwpożarowe, włącznie z ich sprzedażą, instalacją i naprawą objęte są zakresem działu PKWiU 80 Usługi detektywistyczne i ochroniarskie (wg PKWIU 2015 i PKWIU 2008), ale tylko w przypadku gdy są świadczone łącznie. W tych okolicznościach – zdaniem Wnioskodawcy - jak usługi ochroniarskie powinny być traktowane wszystkie świadczenia określone w Umowie na Monitoring.

Tytułem wszystkich świadczeń realizowanych w ramach Umowy na Monitoring, o których mowa w pkt 1)-4) oraz a)-c) powyżej, Wnioskodawca będzie otrzymywał od Podmiotu Chronionego abonament miesięczny określony w stałej zryczałtowanej wysokości. Wynagrodzenie może być wyższe w danym okresie rozliczeniowym, jeżeli np. Podmiot Chroniony częściej angażował patrole interwencyjne Wnioskodawcy niż przewiduje miesięczny limit interwencji. Do kwoty netto abonamentu będzie doliczany podatek od towarów usług skalkulowany według stawki wynoszącej 23%. Płatność wynagrodzenia abonamentowego będzie następowała na podstawie faktur wystawianych przez Wnioskodawcę, także w przypadku usług świadczonych na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Faktury abonamentowe będą wystawiane za każdy okres rozliczeniowy z góry, najpóźniej do 15. dnia miesiąca następującego po okresie rozliczeniowym. Terminy płatności będą wynikały z faktur wystawianych na rzecz klientów końcowych i będą późniejsze niż dzień wystawienia faktury.

Dodatkowo, niezależnie od usług w ramach Umowy na Monitoring, o których mowa w pkt 1)-4) oraz a)-c) powyżej, Podmiot Chroniony poniesie jednorazową opłatę za aktywację nadajnika w stałej, określonej w Umowie na Monitoring kwocie powiększonej o 23% podatek od towarów i usług. Płatność wynagrodzenia z tytułu aktywacji nadajnika nastąpi na podstawie faktury wystawionej przez Wnioskodawcę na rzecz Podmiotu Chronionego. Faktura zostanie wystawiona w terminie do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zainstalowany zostanie System Bezpieczeństwa oraz aktywowany zostanie nadajnik.

Mając na uwadze powyższy opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy przeanalizować, czy spośród usług świadczonych przez Wnioskodawcę tj. usług montażu/instalacji, umożliwienia kontrahentowi korzystania z Systemu Bezpieczeństwa, przeniesienia prawa do rozporządzania Systemem Bezpieczeństwa wraz z późniejszym monitoringiem da się wyodrębnić usługę zasadniczą oraz względem niej usługi pomocnicze, a także zbadać ich wzajemne relacje, czy mogą istnieć samodzielnie bez uszczerbku na charakterze świadczonej usługi.

Zauważyć należy, że o ile elementy składowe usługi instalacji systemu alarmowego (montaż, umożliwienie korzystania z Systemu oraz przeniesienie praw do rozporządzania Systemem jak właściciel na rzecz kontrahenta) mogą stanowić świadczenie złożone, dla którego usługą dominująca jest instalacja/montaż Systemu Bezpieczeństwa, o tyle za taką nie można uznać usługi monitorowania. Ww. elementy składowe świadczenia polegającego na instalacji Systemu Bezpieczeństwa są usługami koniecznymi i niezbędnymi do wykonania usługi instalacji i późniejszego funkcjonowania systemu alarmowego, a ich oddzielenie miałoby sztuczny charakter.

Natomiast usługa monitoringu może z powodzeniem być zaspokojona przez innego usługodawcę, stąd też czynność ta nie jest nierozerwalnie związana ze świadczeniem usługi instalacji systemu alarmowego, a jej wyodrębnienie w żadnym stopniu nie wpływa na zmianę charakteru świadczenia tej usługi. Usługi montażu/instalacji systemu alarmowego wraz z późniejszymi usługami umożliwiającymi korzystanie z tego systemu (przeniesienie praw do rozporządzania jak właściciel na rzecz Podmiotu Chronionego, przeniesienie licencji do oprogramowania, przeniesienie innych praw autorskich, gwarancji, przeszkolenie personelu itp.) mogą być realizowane zarówno wraz z oferowaną usługą monitoringu jak i całkowicie odrębnie.

Brak kompleksowości między usługą montażu/ instalacji Systemu Bezpieczeństwa, a usługami monitoringu nie ma charakteru sztuczności, bowiem nie można powiedzieć, że instalacja Systemu Bezpieczeństwa jest bezużyteczna dla klienta bez Usługi Monitoringu świadczonej wyłącznie przez Wnioskodawcę. Klient, nie dokonując demontażu instalacji może skorzystać z usług Monitoringu od innego podmiotu.

Powyższe potwierdza okoliczność wskazana przez Wnioskodawcę w piśmie uzupełniającym wniosek z dnia 15 maja 2018 r. Wnioskodawca wskazał m.in., że „Świadczenie usług samego monitoringu odbywa się i będzie się odbywało w przyszłości - o ile nie zostaną wprowadzone jakieś zmiany prawne w tym zakresie - na podstawie umowy sporządzonej według zupełnie innego wzorca, który jest już stosowany u Wnioskodawcy”.

W analizowanej sprawie nie ma znaczenia fakt, że w ramach Umowy na Monitoring Wnioskodawca jest zobowiązany do wykonania wszystkich usług wymienionych w punktach 1-4 opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego. Charakter zawartej pomiędzy Stronami umowy nie może mieć wpływu na sposób opodatkowania świadczonych usług, wynikający z przepisów prawa podatkowego. Również sposób skalkulowania wynagrodzenia nie przesądza o wystąpieniu jednej kompleksowej usługi. Jak wynika z orzecznictwa TSUE, należy badać obiektywny związek między świadczeniami.

W konsekwencji, za nieprawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, w myśl którego, realizowanie usług w ramach Umowy na Monitoring, o których mowa w pkt 1-4 oraz a-c opisanego zdarzenia przyszłego może być traktowane jako świadczenie złożone, dla którego usługą dominującą jest usługa ochrony mienia (monitoringu obiektu).

Odnosząc się natomiast do momentu powstania obowiązku podatkowego dla świadczonych usług zwrócić należy uwagę, że ustawodawca uregulował kwestię dotyczącą powstawania obowiązków podatkowych w art. 19a ustawy o VAT.

Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług , obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W myśl art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. a) ww. ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury w przypadkach, o których mowa w art. 106b ust. 1 , z tytułu świadczenia usług budowlanych lub budowlano-montażowych.

Według art. 19a ust. 5 pkt 4 tej ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury z tytułu:

1. dostaw energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego,
2. świadczenia usług:
   
   • telekomunikacyjnych ,
   • wymienionych w poz. 140-153, 174 i 175 załącznika nr 3 do ustawy,
   • najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze,
   • ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia,
   • stałej obsługi prawnej i biurowej,
   • dystrybucji energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego
   - z wyjątkiem usług, do których stosuje się art. 28b, stanowiących import usług.
   
   

Stosownie do art. 19a ust. 7 ustawy o VAT w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 3 i 4, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu – z chwilą upływu terminu płatności.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Na podstawie art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Z ust. 3 tego artykułu wynika, że na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118 - jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.
   
   

W myśl art. 106i ust. 1 ustawy o VAT, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Stosowanie do art. 106i ust. 3 cyt. ustawy, fakturę wystawia się nie później niż :

• 30. dnia od dnia wykonania usług – w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. a);
• z upływem terminu płatności - w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4.
  
  

Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy oraz przedstawione okoliczności sprawy stwierdzić należy, że w przypadku świadczonych przez Wnioskodawcę świadczeń złożonych polegających na instalowaniu/montażu Systemów Bezpieczeństwa wraz z przeniesieniem prawa do rozporządzania Systemem bezpieczeństwa jak właściciel i usługami składającymi się na umożliwienie kontrahentowi korzystanie z tego Systemu, obowiązek podatkowy powstanie z chwilą wystawienia faktury z tytułu tych świadczeń (art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. a) ustawy).

W przypadku świadczonych przez Wnioskodawcę usług monitoringu systemów bezpieczeństwa obowiązek podatkowy powstanie w dacie wystawienia faktury na podstawie art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b) tiret 4 ustawy o VAT.

Stosownie natomiast do art. 19a ust. 7 ustawy o VAT, w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 3 i 4, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4. a w przypadku gdy nie określono takiego terminu - z chwilą upływu terminu płatności.

Jednocześnie wskazać należy, że nie udziela się odpowiedzi na pytania oznaczone we wniosku nr 2 i 3, gdyż Wnioskodawca oczekiwał na nie odpowiedzi wyłącznie w sytuacji uznania stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 1 za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego.

Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4 , 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach – (art. 47 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.