2018.06.12 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0111-KDIB3-1.4012.235.2018.2.ICz

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.235.2018.2.ICz
z 12 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 marca 2018r. (data wpływu 27 marca 2018r.), uzupełnionym pismem z 4 czerwca 2018r. (data wpływu 7 czerwca 2018r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług pośrednictwa kredytu hipotecznego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 marca 2018 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług pośrednictwa kredytu hipotecznego.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 4 czerwca 2018r. (data wpływu 7 czerwca 2018r.), przesłanym w związku z wezwaniem tut. organu z 22 maja 2018 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.235.2018.1.ICz.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca albo C. - jest spółką działającą w ramach grupy kapitałowej Banku S.A (dalej: Bank). Działalność C. polega na wykonywaniu w imieniu i na rzecz Banku pośrednictwa w zakresie czynności bankowych oraz czynności faktycznych związanych z działalnością bankową, o których mowa w ustawie (dalej: u.p.b). Ponadto C. świadczy usługi pośrednictwa kredytu hipotecznego na podstawie wpisu do działu I rejestru pośredników kredytowych prowadzonego przez KNF.

Bank powierzył C., za wynagrodzeniem, realizację czynności związanych z wykonywaniem usług pośrednictwa w zakresie udzielania kredytów hipotecznych, w rozumieniu ustawy z dnia 23 marca 2017 r. o kredycie hipotecznym oraz nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami w zakresie określonym w umowie (dalej: ustawa o kredycie hipotecznym). Czynności wykonywane przez C. zostały zlecone przez Bank, jednak z punktu widzenia klientów stanowią element oferty oraz działalności bankowej prowadzonej przez Bank i są postrzegane jako działania samego Banku. Klient nie ponosi na rzecz C. żadnych opłat, nie wiąże go również z Wnioskodawcą żadna umowa. Przyjęty powyżej model biznesowy odpowiada określonym ustawowo wymogom w zakresie outsourcingu czynności bankowych, unormowanych w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U. 2017 poz. 1876, dalej: u.p.b).

Zgodnie z tymi regulacjami:

Bank odpowiada za działania C. jak za własne działania, a odpowiedzialności tej nie można ograniczyć (art. 6b ust. 2 u.p.b.);
Bank i C. powinni posiadać plany działania zapewniające ciągłe i niezakłócone prowadzenie działalności (art. 6c ust. 1 pkt 1 u.p.b.),
należy zapewnić, aby powierzenie wykonywania czynności nie wpłynęło niekorzystnie na prowadzenie przez Bank działalności zgodnie z przepisami prawa, ostrożne i stabilne zarządzenie Bankiem, skuteczność systemu kontroli wewnętrznej Banku, możliwości wykonywania obowiązków przez biegłego rewidenta oraz ochronę tajemnicy prawnie chronionej (art. 6c ust.1 pkt 2 u.p.b ).

C. wykonuje usługi na rzecz Banku w oparciu o zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie pośrednictwa kredytu hipotecznego potwierdzone wpisem do działu I rejestru pośredników kredytowych prowadzonego przez KNF.

Wykonywanie usług pośrednictwa w zakresie kredytu hipotecznego przez C., obejmuje następujące czynności:

przedstawienie produktu z oferty Banku umożliwiającego finansowania nieruchomości w zależności od wskazanego przez Klienta celu, przeznaczenia kredytu, kwoty oraz okresu kredytowania,
weryfikacja sytuacji finansowej Klienta - przeprowadzenie wstępnego badania sytuacji finansowej Klienta,
wprowadzenie do systemów informatycznych Banku danych uzgodnionych z Klientem oraz poinformowanie Klienta na podstawie wyliczeń dokonanych w systemach o
- wstępnej ocenie kalkulacji sytuacji finansowej Klienta
- wysokości rat miesięcznych
- kwoty ubezpieczenia brakującego wkładu własnego
- RRSO (rzeczywista roczna stopa oprocentowania)
weryfikacja Klienta w zakresie występowania w bazach negatywnych przesłanek na podstawie wprowadzenia danych do systemów informatycznych Banku oraz udzielenie Klientowi informacji zwrotnej,
wysłanie do Klienta dokumentów niezbędnych do zawarcia umowy kredytowej,
udzielanie Klientowi informacji i wyjaśnień dotyczących oferty Banku niezbędnych do świadczenia usług pośrednictwa, w tym: rodzaje dostępnych kredytów, okres kredytowania, koszty, wymagania wobec kredytobiorców oraz innych informacji związanych ze świadczonymi usługami przez Bank lub C.,
udzielenie Klientowi niezbędnego wsparcia w wypełnieniu dokumentów, w tym w zakresie poprawy i/lub uzupełnienia brakującej dokumentacji,
przekazanie do Banku drogą elektroniczną wszelkich informacji, dokumentów uzyskanych od Klienta,
przekazanie Klientowi decyzji finansowej w zakresie możliwości udzielenia kredytu, w tym projektu umowy kredytowej,
umówienie Klienta na spotkanie w Banku, celem dostarczenia oryginałów dokumentów oraz podpisania umowy kredytowej,
przedstawienie oferty kredytowej i umówienie Klienta w oddziale Banku celem procesowania umowy kredytowej.

W piśmie uzupełniającym z 4 czerwca 2018 r. Wnioskodawca doprecyzował opis sprawy i wyjaśnił co następuje:

Czynności prowadzone przez Spółkę mają na celu pośredniczenie w zawarciu umowy kredytowej, mają na celu przeniesienia środków i zmieniają sytuację prawna i finansową zainteresowanego podmiotu. Bez czynności wykonywanych przez Spółkę nie doszłoby do zawarcia umowy pomiędzy Klientem a Bankiem. Spółka zapewnia wykonanie istotnej części procesu kredytowego - w praktyce Klientowi pozostaje tylko podpisanie umowy z Bankiem i uzyskanie wypłaty kwoty kredytu.
Wnioskodawca realizując umowę, wykonuje czynności mające na celu doprowadzenie do zawarcia umowy, pomiędzy zainteresowanym podmiotem a Bankiem, a w szczególności przedstawienie zindywidualizowanej oferty, asysta w całym procesie przyjęcie dokumentów, umówienie na spotkanie w celu podpisania umowy. Oferta przygotowywana jest zawsze w odpowiedzi na indywidualną sytuację klienta, co oznacza że każdorazowo dochodzi do ustalenia za pośrednictwem Spółki indywidualnych warunków kredytowania.
Działania wykonywane przez Wnioskodawcę mają na celu doprowadzenie do zawarcia umowy kredytowej pomiędzy zainteresowanym podmiotem a Bankiem. Bez czynności podejmowanych przez Spółkę najpewniej nie doszłoby do zawarcia umowy kredytowej między Bankiem a Klientem.
Wnioskodawca prowadzi z klientami Banku negocjacje wpływające na ostateczny kształt warunków umowy w zakresie warunków finansowych. Warunki te są ustalane na podstawie indywidualnej sytuacji finansowej klienta, która wynika z indywidualnie przygotowanej listy dokumentów i warunków jakie Klient musi spełnić żeby uzyskać ostatecznie kredyt w Banku.
Czynności wykonywane przez Spółkę nie obejmują usług doradztwa, wskazanych w art. 43 ust. 15 ustawy z 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług. Ustawa o pośrednictwie wyklucza możliwość świadczenia przez Spółkę usług doradztwa w obszarze produktów finansowych.

W związku z powyższym opisem Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy przedstawione w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego czynności, wykonywane przez C. na rzecz Banku korzystają ze zwolnienia z podatku od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy przedstawione w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego czynności wykonywane przez C. na rzecz Banku korzystają ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej ustawa o VAT).

Uzasadnienie

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle ustawy o VAT, wskazane w opisie zdarzenia przyszłego usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów świadczone przez Wnioskodawcę będą podlegały zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT opodatkowaniu tym podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (towarami zaś są. stosownie do art. 2 pkt 6 tej ustawy, rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii). Z kolei przez świadczenie usług - w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi wyżej zdefiniowanej dostawy towarów. Przepisy ustawy o VAT oraz rozporządzeń wykonawczych wydanych na jej podstawie przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku. W konsekwencji, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT. zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Należy podkreślić, że ani przepisy krajowe, ani też przepisy Dyrektywy 112 nie zawierają definicji pojęcia „pośrednictwo”, występującego odpowiednio w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT oraz art. 135 ust. 1 lit. b) Dyrektywy 112. Sprawia to, że celem stwierdzenia, czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi pośrednictwa finansowego stanowią pośrednictwo w udzielaniu m.in. kredytów należy w pierwszej kolejności - dla potrzeb dokonania wykładni normy prawnej wynikającej z analizowanego przepisu zdefiniować przedmiotowe pojęcie.

W oparciu o podstawowe reguły w zakresie interpretowania przepisów - w przypadku, gdy dla pojęcia zastosowanego przez ustawodawcę w danym akcie prawnym nie wprowadzono stosownej definicji, jak również pojęcie to nie jest definiowane przez inne ustawy, których charakter może sprawiać, że posłużenie się definicją w nich zawartą będzie celowościowo właściwe z punktu widzenia dokonania poprawnej wykładni stosownego przepisu - konieczne jest odniesienie się do wykładni językowej. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego, pośrednictwo to „działalność polegająca na kojarzeniu strony sprzedającej lub oferującej coś ze stroną kupującą lub korzystającą z danej oferty”. Z kolei opierając się na internetowej wersji słownika języka polskiego należy stwierdzić, że pośrednictwo to „działalność osoby trzeciej mająca na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron” (znaczenie wskazane jako pierwsze), czy też „kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy” (znaczenie wskazane jako drugie). Inny słownik internetowy w sposób bardzo zbliżony definiuje to pojęcie, uznając za pośrednictwo „umowę, w której jedna strona (pośrednik) zobowiązuje się do załatwienia stwarzania sposobności zawarcia umowy lub do pośredniczenia przy jej zawarciu” Biorąc pod uwagę powyższe definicje słownikowe, w ocenie Wnioskodawcy za istotę pośrednictwa należy przyjąć podejmowanie jakichkolwiek przyczyniających się do zawarcia transakcji pomiędzy sprzedawcą a nabywcą Analiza pojęcia „pośrednictwo” była również przedmiotem orzeczeń TSUE.

W wyroku z 13 grudnia 2001r. w sprawie C-235/00 Commissioners of Customs Excise przeciwko CSC Financial Services Ltd. TSUE dokonał analizy usługi Świadczonej przez centrum obsługi telefonicznej (cali center). Wnioski płynące z tego orzeczenia, mają bez wątpienia znaczenie również dla zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego wniosku. Otóż TSUE uznał, że pośrednictwo nie oznacza jedynie dostawy usługi materialnej, technicznej lub administracyjnej, która nie zmienia sytuacji prawnej lub finansowej. W skład takiej usługi powinno bowiem wchodzić zwłaszcza podejmowanie działań o charakterze negocjacji (a więc dostosowywania oferty dla potrzeb konkretnego klienta). Zdaniem TSUE, celem pośrednictwa jest bowiem uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę Zgodnie z w/w wyrokiem, znaczenie terminu „negocjacje” odnosi się do „(...) działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów.

Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywaniu kontaktu z drugą stroną lub negocjowaniu, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron.

Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy. Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków dot. zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem (...)”.

W tym miejscu warto również odnieść się do wyroku TSUE z dnia 21 czerwca 2007 r, w sprawie C-453/05 (Volker Ludwig), w której stwierdził, że zastosowanie zwolnienia nie może zależeć od istnienia stosunku umownego między podmiotem świadczącym usługi pośrednictwa kredytowego a jedną ze stron umowy kredytowej, lecz powinno być badane w świetle samego charakteru wykonanego świadczenia i jego celu. Nie ma przeszkód, aby na usługę pośrednictwa kredytowego składały się dwa świadczenia, jedno wykonywane przez agenta głównego, w ramach negocjacji z instytucjami kredytowymi oraz drugie wykonywane przez sub-agenta Pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako sub-agent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem, że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową (pkt 38 wyroku).

Z wyroku tego wypływa wniosek, że ze zwolnionym z podatku pośrednictwem mamy do czynienia również wtedy, gdy pośrednik wykonuje tylko niektóre czynności nakierunkowane na zawarcie umowy o produkt bankowy. Zwolnienie ma zastosowanie także wtedy, gdy zadaniem pośrednika jest poszukiwanie klienta na usługę finansową, przekazanie mu ewentualnych informacji o usłudze i wskazanie okazji do zawarcia umowy o produkt bankowy. Warunkiem jest jednak to, że działalność pośrednika nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową (czynności administracyjnych). Pośrednik nie musi zatem koniecznie uczestniczyć w innych czynnościach związanych z zawarciem umowy, w szczególności nie musi negocjować w imieniu stron warunków umowy ani uczestniczyć w jej zawieraniu, reprezentując jedną ze stron. Można więc powiedzieć, że działalność takiego pośrednika sprowadza się do kojarzenia podmiotów zainteresowanych udzieleniem pożyczki, kredytu, itp. z potencjalnymi klientami.

Wyrok ten potwierdza, że na działalność pośrednictwa mogą składać się różne odrębne usługi, które mieszczą się w pojęciu „pośrednictwa w sprawie kredytów”.

Co więcej, w wyroku tym podkreślono, że z zasady neutralności podatkowej wynika, że podmioty gospodarcze powinny mieć możliwość wyboru modelu organizacyjnego, który z czysto gospodarczego punktu widzenia byłby dla nich najbardziej odpowiedni, nie narażając się na to, że dokonane przez nie czynności nie będą objęte zwolnieniem z opodatkowania podatkiem VAT.

Z kolei w wyroku z 5 czerwca 1997 r. w sprawie C-2/95 pomiędzy Sparekassemes Datacenter (SDC) a Skatteministeriet (Dania) TSUE podkreślił, że „zwolnienie dotyczące usług Finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem”. Tym samym, usługa finansowa świadczona przez podmiot trzeci nie traci przymiotu takiej usługi.

W tym miejscu należy zauważyć, że z treści art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT wyraźnie wynika, że intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem usług zarówno tych wykonywanych przez banki lub inne instytucje finansowe, jak również świadczonych przez inne podmioty pośredniczące w ich udzielaniu. Wymienione zwolnienie ma charakter stricte przedmiotowy, tj. przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest jedynie rodzaj świadczonej usługi, a nie charakter czy formalny status podmiotu, który ją świadczy.

Wnioskodawca zwraca uwagę, iż z utrwalonego orzecznictwa sądów administracyjnych (wyrok NSA z dnia 26 czerwca 2013r. sygn. akt I FSK 923/12, wyrok WSA z dnia 15 września 2016r. sygn. akt III SA/Wa 1927/15, wyrok NSA z dnia 3 marca 2015r. sygn. akt. I FSK 2135/13, wyrok NSA z dnia 27 października 2015r., sygn. akt FSK 1137/14, TSUE (wskazane w treści wniosku) oraz interpretacji organów podatkowych (interpretacja indywidualna z dnia 9 stycznia 2018 znak: 0114-KDIP4.4012 657 2017.2.IT, interpretacja indywidualna z dnia 9 lutego 2018r. znak: 0112-KDIL1-1.4012.669.2017.1.MR, interpretacja indywidualna z dnia 8 lutego 2018r. znak: 0114-KDIP4 4012 653.2017.2.KR, wynika, iż uznanie danej usługi za usługę pośrednictwa, o którym mowa w systemie zwolnień podatku od wartości dodanej, wymaga spełnienia następujących przesłanek:

usługa powinna być świadczona na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie,
z punktu, widzenia nabywcy usługi finansowej usługa świadczona przez pośrednika powinna stanowić element usługi finansowej,
działalność pośrednictwa powinna stanowić działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz strony warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności dążenie do zawarcia umowy (przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy),
usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej, lecz powinny to być czynności umożliwiające zawarcie między dwoma podmiotami umowy i rozpoczęcie świadczenia określonej usługi finansowej).

Odnosząc powyższe warunki do C. należy wyraźnie stwierdzić, że świadczone przez spółkę usługi w ramach planowanej umowy z Bankiem są usługami pośrednictwa.

Po pierwsze - zawarte umowy mają charakter umów odpłatnych, a wynagrodzenie za świadczone usługi jest wypłacane Wnioskodawcy ze środków, jakie posiada Bank.

Po drugie - czynności wykonywane przez C. zostały zlecone przez Bank, jednak z punktu widzenia klientów stanowią element oferty oraz działalności bankowej prowadzonej przez Bank.

Po trzecie - odnosząc się do punków c) i d) należy stwierdzić, iż jak wynika to z charakteru świadczonych przez C. usług, czynności, które są przez spółkę wykonywane mają na celu doprowadzenie do rozpoczęcia świadczenia określonej usługi finansowej. Innymi słowy, C. kojarzy klienta, ofertę i Bank w tym celu, aby klient skorzystał z oferty proponowanej przez Bank i by pomiędzy tymi dwoma podmiotami doszło do zawarcia konkretnej umowy kredytu hipotecznego. Usługa C. będzie polegać na aktywnym działaniu tj. podejmowaniu ustalonych działań umożliwiających zawarcie umów kredytu pomiędzy Bankiem a Klientem (działalność Wnioskodawcy nie będzie się ograniczać wyłącznie do udostępniania informacji stronom transakcji finansowej). Co więcej, o charakterze prawnym działalności C. na rzecz Banku decyduje sama ustawa o kredycie hipotecznym definiując czynności podejmowane przez podmioty wpisane na listę pośredników kredytowych jako działalność w zakresie pośrednictwa kredytowego.

W ocenie Wnioskodawcy, usługi świadczone przez C. przedstawione w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego odpowiadają przesłankom zwolnienia zarówno z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT jak i art. 135 ust. 1 dyrektywy 2006/112. Zakres tych usług, precyzyjnie wskazany we wniosku o wydanie interpretacji, prowadzi do konkluzji, że mają one w istocie charakter usługi finansowej świadczonej przez Bank w zakresie kredytu hipotecznego.

Warto bowiem zwrócić uwagę, iż na usługę pośrednictwa w udzieleniu kredytu składa się:

pozyskiwanie Klientów w celu zawarcia przez nich umowy kredytu z Bankiem, przedstawianie Klientom ogólnych informacji dotyczących produktu finansowego oferowanego przez Bank,
przedstawianie Klientom zainteresowanym kredytem dokumentów formalnych wymaganych do złożenia i rozpatrzenia wniosku o udzielenie kredytu oraz jego udzielenia.
pomoc w wypełnianiu wniosku o kredyt i zapewnienie poprawności i kompletności jego wypełnienia.
przeprowadzanie procesu dotyczącego weryfikacji Klientów, mającego na celu przede wszystkim dostosowanie oferty Banku do ich potrzeb,
przedstawianie oferty kredytu,
prezentowanie Klientowi dokumentów potrzebnych do zawarcia umowy kredytów (skutkiem zaakceptowania przez Klienta warunków w nich wskazanych będzie formalne zawarcie umowy kredytu pomiędzy Klientem a Bankiem).

Czynności pracowników C. mają na celu nie tylko zachęcenie klientów do skorzystania z oferty Banku, ale także polegają na podjęciu działań w celu skutecznego zawarcia umowy i zrealizowania usługi finansowej Banku. Wszystkie ww. okoliczności stanu faktycznego przemawiają za uznaniem realizowanych przez C. usług za „odrębną działalność pośrednictwa, której celem zasadniczym jest uczynienie wszystkiego co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę” (wyrok TSUE w sprawie C-453/05).

Jednocześnie jak wynika z powyższego, realizowane przez C. usługi pośrednictwa nie będą miały wyłącznie charakteru wykonywania czynności faktycznych, związanych z umową tj. nie będą polegały jedynie na udostępnieniu informacji stronom transakcji, lecz aktywnych działaniach zmierzających do zawarcia umów kredytowych.

Na prawidłowość zajętego przez Wnioskodawcę stanowiska wskazuje również orzecznictwo NSA, np. w Wyroku z dnia 26 czerwca 2013 r. sygn. I FSK 922/12, w którym stwierdził co następuje: „celem świadczonych przez skarżącą usług jest skojarzenie dwóch stron i doprowadzenie do zawarcia umowy między użytkownikiem a instytucją finansową. Skoro bowiem użytkownik po zapoznaniu się z przedstawioną przez skarżącą ofertą instytucji finansowych może wybrać odpowiedni dla niego produkt i go zakupić lub zgłosić zainteresowanie nim, to stworzona zostaje możliwość nawiązania kontaktu z instytucją finansową i nabycia jej produktu. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego takim działaniem spółka spełnia wynikający z powołanych wyżej orzeczeń TSUE warunek uczynienia wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sama spółka jako pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem uznać należy, że w przedstawionym stanie faktycznym spółka świadczy usługi pośrednictwa finansowego korzystające ze zwolnienia z opodatkowania VAT”.

Konkludując, usługi świadczone przez C. w ramach przyjętego modelu biznesowego Banku, spełniają przesłanki prezentowane w bogatym orzecznictwie TSUE, aby uznać je za usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów i tym samym zwolnić je z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów.

Z uwagi na powyższe unormowania, pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

W świetle art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku albo zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

W myśl art. 43 ust. 15 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2017 r. – zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

Sprecyzowanie przepisów regulujących zwolnienie od podatku od towarów i usług dla usług finansowych ma na celu zapewnienie jednolitego stosowania tego zwolnienia w odniesieniu do rynku wspólnotowego, jak również zapewnienie spójności przepisów dotyczących podatku od towarów i usług z przepisami krajowymi regulującymi funkcjonowanie rynku finansowego.

Powyższe zwolnienia uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek odzwierciedlenie odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady. Zgodnie z regulacją zawartą w art. 135 ust. 1 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE Rady, Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę.

Z treści powołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, stanowiącego odzwierciedlenie regulacji unijnych w tym zakresie, wyraźnie wynika, że intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych, zarówno tych wykonywanych przez banki, jak również świadczonych przez inne podmioty pośredniczące w ich udzielaniu. Należy stwierdzić, że wymienione zwolnienie ma charakter przedmiotowy, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi – cechy, które ją wyróżniają. Ustawodawca szczególny nacisk położył na stronę przedmiotową, nie dokonując zawężenia omawianego zwolnienia wyłącznie do określonej grupy podmiotów.

Pogląd taki potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku w sprawie C-2/95 pomiędzy Sparekassernes Datacenter (SDC) a Skatteministeriet (Dania), w którym Trybunał stwierdził, że: „zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem”. Można zatem stwierdzić, że wg TSUE usługa finansowa świadczona przez podmiot trzeci nie traci przymiotu takiej usługi.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że C. Sp. z o.o. jest spółką działającą w ramach grupy kapitałowej Banku S.A. Działalność C. polega na wykonywaniu w imieniu i na rzecz Banku pośrednictwa w zakresie czynności bankowych oraz czynności faktycznych związanych z działalnością bankową, o których mowa w ustawie. Ponadto C. świadczy usługi pośrednictwa kredytu hipotecznego na podstawie wpisu do działu I rejestru pośredników kredytowych prowadzonego przez KNF.

Wykonywanie usług pośrednictwa w zakresie kredytu hipotecznego przez C., obejmuje następujące czynności:

przedstawienie produktu z oferty Banku umożliwiającego finansowania nieruchomości w zależności od wskazanego przez Klienta celu, przeznaczenia kredytu, kwoty oraz okresu kredytowania,
weryfikacja sytuacji finansowej Klienta - przeprowadzenie wstępnego badania sytuacji finansowej Klienta,
wprowadzenie do systemów informatycznych Banku danych uzgodnionych z Klientem oraz poinformowanie Klienta na podstawie wyliczeń dokonanych w systemach o
- wstępnej ocenie kalkulacji sytuacji finansowej Klienta
- wysokości rat miesięcznych
- kwoty ubezpieczenia brakującego wkładu własnego
- RRSO (rzeczywista roczna stopa oprocentowania)
weryfikacja Klienta w zakresie występowania w bazach negatywnych przesłanek na podstawie wprowadzenia danych do systemów informatycznych Banku oraz udzielenie Klientowi informacji zwrotnej,
wysłanie do Klienta dokumentów niezbędnych do zawarcia umowy kredytowej,
udzielanie Klientowi informacji i wyjaśnień dotyczących oferty Banku niezbędnych do świadczenia usług pośrednictwa, w tym: rodzaje dostępnych kredytów, okres kredytowania, koszty, wymagania wobec kredytobiorców oraz innych informacji związanych ze świadczonymi usługami przez Bank lub C.,
udzielenie Klientowi niezbędnego wsparcia w wypełnieniu dokumentów, w tym w zakresie poprawy i/lub uzupełnienia brakującej dokumentacji,
przekazanie do Banku drogą elektroniczną wszelkich informacji, dokumentów uzyskanych od Klienta,
przekazanie Klientowi decyzji finansowej w zakresie możliwości udzielenia kredytu, w tym projektu umowy kredytowej,
umówienie Klienta na spotkanie w Banku, celem dostarczenia oryginałów dokumentów oraz podpisania umowy kredytowej,
przedstawienie oferty kredytowej i umówienie Klienta w oddziale Banku celem procesowania umowy kredytowej.

Wątpliwości Wnioskodawcy w analizowanej sprawie dotyczą wskazania czy czynności, wykonywane przez C. na rzecz Banku korzystają ze zwolnienia z podatku od towarów i usług.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczania zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zwolnienia stanowią pojęcia autonomiczne prawa wspólnotowego, które mają na celu uniknięcie rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w stosowaniu systemu VAT i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu VAT.

Mając na uwadze wykładnię zwolnień przewidzianych w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy oraz w art. 135 ust. 1 lit. b) Dyrektywy 2006/112/WE Rady, konieczne jest zdefiniowanie pojęcia „usług pośrednictwa”. W związku z tym, że ani ustawa o podatku od towarów i usług, ani Dyrektywa 112 nie definiują tego pojęcia, w celu określenia, jakie czynności należy rozumieć pod pojęciem usług pośrednictwa, należy oprzeć się na wykładni językowej, wspieranej przy tym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, wersja internetowa: http://sjp.pwn.pl), przez pośrednictwo należy rozumieć działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron.

Równorzędnie, przez pośrednictwo rozumie się kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych, a więc załatwianie dla zarobku różnego rodzaju transakcji handlowych między dwiema stronami, uczestniczenie w zawieraniu takich transakcji. W tym zakresie należy stwierdzić, że wykonywane przez podmiot wszelkie czynności zmierzające do zawarcia między dwiema różnymi stronami transakcji handlowych można uznać za pośrednictwo.

Z kolei z doktrynalnego punktu widzenia cechą charakterystyczną pośrednictwa odróżniającą ten stosunek od innych umów jest fakt, że bezpośrednią przyczyną zawarcia bezpośrednio lub pośrednio umowy są działania pośrednika. Innymi słowy przez umowę o pośrednictwo należałoby rozumieć taki stosunek prawny istniejący pomiędzy dwiema stronami, z których jedna (pośrednik) otrzymuje zlecenie od drugiej, aby doprowadzić do wymiany gospodarczej świadczeń z osobą trzecią, przy czym znalezienie kontrahenta ma stanowić bezpośredni i decydujący rezultat starań pośrednika. Bezpośrednim celem aktywności pośrednika jest wywołanie skutku prawnego, polegającego na wprowadzeniu zleceniodawcy (podmiotu zastępowanego) w stosunek umowny z osobą trzecią.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa” warto odnieść się do wyroku z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde, w którym TSUE stwierdził, że „(…) pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową”.

Natomiast w wyroku z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 Commissioners of Customs & Excise przeciwko CSC Financial Services Ltd. Trybunał orzekł, że pojęcie pośrednictwa obejmuje działalność wykonywaną przez osobę pośredniczącą, która nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i której działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów. W istocie pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa. Działalność ta może obejmować m.in. wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych. Celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. TSUE w orzeczeniu tym uznał, że znaczenie słowa „negocjacje”, w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy odnosi się „do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy.

Zatem zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie;
z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej;
celem jest dążenie do zawarcia umowy (przy czym, pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy);
usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być np. wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).

W konsekwencji, żeby uznać daną działalność za pośrednictwo konieczne jest aby pośrednik wykonał przynajmniej niektóre z czynności:

wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia umowy;
uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę;
prowadzenie negocjacji polegających na jednoznacznie określonym akcie mediacji;
nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron.

Nie oznacza to, że pośrednik nie może wykonywać dodatkowych czynności, jednakże aby czynności te można było zaliczyć do czynności pośredniczących konieczne jest, aby wywoływały skutek lub miały na celu wywołanie skutku dla wszystkich stron transakcji, innymi słowy konieczne jest, aby skutek tych czynności znalazł odzwierciedlenie w zawartej umowie pomiędzy stronami.

Powyższe dowodzi, że tylko czynności polegające na pośredniczeniu w zawieraniu umów kredytowych, których celem będzie doprowadzenie do zawarcia umów kredytowych stanowią pośrednictwo finansowe w udzielaniu kredytów zwolnione od podatku VAT. Natomiast pozostałe czynności, mające na celu uczestniczenie w wykonaniu umów kredytowych lub obsłudze tych umów w trakcie ich trwania, bądź też świadczenia dodatkowe, pomocnicze, nie stanowią pośrednictwa finansowego w udzielaniu kredytów, gdyż nie polegają one na wyszukiwaniu klientów i kontaktowaniu ich z bankami/instytucjami finansowymi w celu zawarcia umów kredytowych i nie mogą korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny oraz orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej należy stwierdzić, że zgodnie z orzecznictwem usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie,
z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej,
celem jest dążenie do zawarcia umowy (należy zaznaczyć, że pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy),
usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).

W rozpatrywanej sprawie treść opisu zdarzenia wskazuje, że Wnioskodawca w związku z realizacją określonych działań na rzecz Banku w procesie ubiegania się Nabywcy o Kredyt hipoteczny w omawianym modelu biznesowym, będzie uprawniony do otrzymania wynagrodzenia prowizyjnego od Banku. W związku z powyższym, w tej sytuacji wykonywane czynności będą stanowiły odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy.

W ocenie organu, działalność którą zamierza prowadzić Wnioskodawca spełnia powyższe warunki dot. wykonywania czynności pośrednictwa, tym samym usługa wykonywana przez Wnioskodawcę może być uznana za pośrednictwo w obrocie instrumentami finansowymi. Jak wskazał Wnioskodawca, zamierza on w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczyć usługi w imieniu i na rzecz Banku pośrednictwa w zakresie czynności bankowych oraz czynności faktycznych związanych z działalnością bankową.

Czynności prowadzone przez Spółkę mają na celu pośredniczenie w zawarciu umowy kredytowej, mają na celu przeniesienia środków i zmieniają sytuację prawną i finansową zainteresowanego podmiotu. Bez czynności wykonywanych przez Spółkę nie doszłoby do zawarcia umowy pomiędzy Klientem a Bankiem. Spółka zapewnia wykonanie istotnej części procesu kredytowego - w praktyce Klientowi pozostaje tylko podpisanie umowy z Bankiem i uzyskanie wypłaty kwoty kredytu. Wnioskodawca realizując umowę, wykonuje czynności mające na celu doprowadzenie do zwarcia umowy, pomiędzy zainteresowanym podmiotem a Bankiem, a w szczególności przedstawienie zindywidualizowanej oferty, asysta w całym procesie przyjęcie dokumentów, umówienie na spotkanie w celu podpisania umowy. Oferta przygotowywana jest zawsze w odpowiedzi na indywidualną sytuację klienta, co oznacza że każdorazowo dochodzi do ustalenia za pośrednictwem Spółki indywidualnych warunków kredytowania. Bez czynności podejmowanych przez Spółkę najpewniej nie doszłoby do zawarcia umowy kredytowej między Bankiem a Klientem. Wnioskodawca prowadzi z klientami Banku negocjacje wpływające na ostateczny kształt warunków umowy w zakresie warunków finansowych. Warunki te są ustalane na podstawie indywidualnej sytuacji finansowej klienta, która wynika z indywidualnie przygotowanej listy dokumentów i warunków jakie Klient musi spełnić żeby uzyskać ostatecznie kredyt w Banku.

Wobec powyższego należy stwierdzić, ze czynności, wykonywane przez C. na rzecz Banku, będą stanowiły usługi pośrednictwa finansowego w udzielaniu kredytów hipotecznych (jako wykonywanie czynności mających na celu doprowadzenie do sprzedaży/zawarcia umów kredytowych w imieniu i na rzecz danego Banku), a tym samym będą korzystały ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin