Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.158.2018.2.MM
z 30 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 marca 2018 r. (data wpływu 14 marca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 kwietnia 2018 r., (data wpływu 7 maja 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji budynku Nr 1 oraz Nr 2 – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 20 kwietnia 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.158.2018.1.MM, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 20 kwietnia 2018 r. (data doręczenia 23 kwietnia 2018 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 23 kwietnia 2018 r. (data wpływu 7 maja 2018 r.), nadanym za pośrednictwem …. w dniu 27 kwietnia 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną (przedsiębiorcą), opodatkowaną w Polsce od całości swoich dochodów. Przedmiotem prowadzonej przez Niego działalności jest wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi, a przychody z tej działalności opodatkowane są na zasadach ogólnych. Wnioskodawca prowadzi pełną księgowość.

Wnioskodawca nabył następujące budynki z zamiarem wykorzystywania ich do celów prowadzenia działalności gospodarczej:

1. Budynek warsztatowy (warsztat blacharsko-samochodowy), położony w X: Jest to budynek niemieszkalny, zlokalizowany na nieruchomości objętej księgą wieczystą …, o powierzchni zabudowy 258,25 m ² oraz powierzchni użytkowej 237,72 m² , wybudowany zgodnie z pozwoleniem na budowę jako warsztat blacharsko-samochodowy. Hala warsztatu jest jednonawowa z dachem dwuspadowym o rozstawie słupów 3,5 m, jest złożona z 8 segmentów i stanowi prostokąt 28,30 m x 8,40 m. Ściany w konstrukcji ryglowej obudowane blachą trapezową, powlekaną. Pokrycie dachu stanowi blacha trapezowa na kratownicy płaskiej i płatwiach stalowych. Budynek jest wyposażony i przystosowany do prowadzenia warsztatu blacharsko-samochodowego (do 3 stanowisk roboczych) na potrzeby salonu samochodowego, o którym mowa w pkt 2.
2. Budynek handlowo-usługowy, położony w X: Jest to budynek niemieszkalny, zlokalizowany na nieruchomości objętej księgą wieczystą …, o powierzchni zabudowy 1 008 m² oraz powierzchni użytkowej 514,10 m² , wybudowany zgodnie z pozwoleniem na budowę, a następnie rozbudowę salonu samochodowego. Obiekt składa się z dwóch obiektów o różnych funkcjach stanowiących całość, tj. salonu z częścią handlowo-biurową oraz serwisu (część naprawcza) z zapleczem. Konstrukcja obiektu - szkielet stalowy, przykryty blachą. Budynek jest wyposażony i przystosowany do prowadzenia salonu samochodowego wraz z serwisem.
   
   

W momencie zakupu, nieruchomości te były kompletne i zdatne do używania (nadal takie pozostają). Od tej daty Wnioskodawca podjął niezbędne kroki w celu poszukiwania najemców przedmiotowych budynków, ale z uwagi na ich specyfikę i fakt, że są one przeznaczone na prowadzenie konkretnej działalności gospodarczej - najemców do tej pory nie udało się znaleźć. Wnioskodawca kontynuuje aktywnie poszukiwania, a nieruchomości te są cały czas ochraniane i utrzymywane w należytym stanie technicznym.

W związku z ww. budynkami, dnia 7 grudnia 2017 r. Wnioskodawca wystąpił do Ośrodka Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego z wnioskiem o wydanie informacji w zakresie standardów klasyfikacji środków trwałych (KŚT). W odpowiedzi, GUS zakwalifikował budynki Nr 1 i Nr 2 jako grupa 1 rodzaj 103 - „budynki handlowo-usługowe”. Wnioskodawca planuje dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej ww. środków trwałych.

W piśmie z dnia 23 kwietnia 2018 r., stanowiącym uzupełnienia wniosku, Wnioskodawca wskazał, że budynki zostały nabyte jednym aktem notarialnym, co miało miejsce w dniu 18 stycznia 2017 r. Oba budynki nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Brak wprowadzenia do ww. ewidencji jest związany z niepewnością co do możliwego sposobu amortyzacji budynków, a także możliwości amortyzacji w związku z brakiem znalezienia najemcy na wynajem nieruchomości (pomimo aktywnych działań). Wprowadzenie do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nastąpi po otrzymaniu interpretacji indywidualnej. Wnioskodawca zamierza naliczać odpisy amortyzacyjne począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu wprowadzenia nieruchomości do ww. ewidencji, stosując indywidualną stawkę amortyzacji, o której mowa w przepisie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. 33,33%. Wartość początkowa budynku Nr 1 oraz Nr 2 zostanie ustalona w oparciu o cenę wskazaną w akcie notarialnym zakupu nieruchomości, powiększoną o koszty związane z zakupem, naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania. Przedmiotowe budynki nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Budynek Nr 1 oraz Nr 2 przed nabyciem przez Wnioskodawcę był wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy przez poprzedniego właściciela. Budynki przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie zostaną ulepszone przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może dokonywać amortyzacji budynków przedstawionych w opisie stanu faktycznego (Nr 1 i Nr 2) na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (budynki handlowo-usługowe trwale związane z gruntem, wymienione w rodzaju 103 KŚT – których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata)? Czy warunkiem rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych od ww. budynków jest ich faktyczne wynajęcie?

Zdaniem Wnioskodawcy, doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku, budynek Nr 1 oraz Nr 2 był wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy (przez poprzedniego właściciela) oraz budynki przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie zostały ulepszone.

Zdaniem Wnioskodawcy, przy dokonywaniu amortyzacji przedmiotowych budynków dopuszczalne jest zatem zastosowanie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. amortyzowanie w okresie nie krótszym niż 3 lata.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, ww. budynki zostały zaklasyfikowane przez Urząd Statystyczny jako grupa 1 rodzaj 103 Klasyfikacji Środków Trwałych - „budynki handlowo-usługowe”. Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, możliwość amortyzacji w okresie nie krótszym niż 3 lata dotyczy m.in. budynków handlowo-usługowych trwale związanych z gruntem, wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych. W związku z powyższym, budynki posiadane przez Wnioskodawcę należy kwalifikować jako rodzaj 103 KŚT.

Ponadto, oba budynki spełniają również warunki uznania za używane w rozumieniu art. 22j ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz będą po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, dla ustalenia momentu rozpoczęcia dokonywania amortyzacji nie ma znaczenia, czy ww. budynki są faktycznie wynajmowane.

Zgodnie z przepisem art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek wprowadzono do ewidencji (...). Wśród warunków dotyczących rozpoczęcia amortyzacji brak jest warunku faktycznego wynajęcia nieruchomości (jako środka trwałego).

Dodatkowo, zgodnie z przepisem art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c ust. 1 pkt 1, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością. Nie ulega wątpliwości, że w przedmiotowym stanie faktycznym budynki Nr 1 i Nr 2 są oraz były w momencie ich nabycia przez Wnioskodawcę kompletne i zdatne do użytku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu lub zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania wyróżnia się koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie). W przypadku kosztów pośrednich brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników, koszty promocji i reklamy.

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu.

W myśl natomiast art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 22a definiuje zatem środek trwały tylko poprzez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać należy za środki trwałe, podlegające amortyzacji. Wskazuje, że aby składnik majątku podatnika można było uznać za środek trwały podlegający amortyzacji musi spełniać on następujące warunki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• w dniu przyjęcia do używania być kompletny i zdatny do użytku,
  

• być przewidywany do używania przez okres dłuższy niż rok,
  

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.
  
  

Użyte w tym przepisie terminy: „wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą”, „oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy” odnoszą się do dnia lub momentu, kiedy coś już się stało. Zatem, dotyczą sytuacji, gdy składnik majątku zaczął być używany, tj. wykorzystywany do celów działalności gospodarczej lub wynajęty. Zatem sam fakt wejścia w posiadanie składnika majątku, czy wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie oznacza, że środek trwały zaczął być wykorzystywany w działalności gospodarczej. Składniki majątku niespełniające ostatniego z wyżej warunków, tj. nabyte lub wprowadzone do firmy podatnika, ale przez niego nieużywane do celów działalności gospodarczej, lub niewynajęte, nie stanowią środka trwałego w rozumieniu art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie podlegają więc amortyzacji.

W świetle powyższych przepisów nie jest możliwe amortyzowanie składnika majątku niespełniającego warunków określonych przez przepis art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ujmowanie w kosztach uzyskania przychodów naliczonych od niego odpisów amortyzacyjnych.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zasadą jest, że w przypadku składnika majątku trwałego wykorzystywanego w działalności gospodarczej, dla którego przewidywany okres używania jest krótszy niż rok, koszty nabycia ujmuje się bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów tej działalności. Gdyby jednak okres używania był dłuższy niż rok, podatnik ponosi konsekwencje określone w art. 22e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uzależniony jest m.in. od sposobu ich nabycia i uregulowany został w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 22h ust. 1 pkt 4 ustawy stanowi, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie do treści art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Stosownie zaś do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż – 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane dla takich środków trwałych, które – w rozumieniu ustawy – są m.in. ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Przy czym w myśl art. 22j ust. 3 pkt 2 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Analizując przepisy dotyczące możliwości zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych środków trwałych, należy stwierdzić, że stawki te mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Przepisy podatkowe nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Należy zwrócić uwagę, że w związku z treścią ww. art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dla celów zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej podatnik powinien dysponować dokumentacją świadczącą o tym, że przed nabyciem, środek trwały był wykorzystywany w minimalnym okresie określonym w tym przepisie.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności jest wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi, a przychody z tej działalności opodatkowane są na zasadach ogólnych. Wnioskodawca w dniu 18 stycznia 2017 r. nabył dwa budynki z zamiarem wykorzystywania ich do celów prowadzenia działalności gospodarczej, tj. budynek warsztatowy (warsztat blacharsko-samochodowy) i budynek handlowo-usługowy. W momencie zakupu, nieruchomości te były kompletne i zdatne do używania (nadal takie pozostają). Od tej daty Wnioskodawca podjął niezbędne kroki w celu poszukiwania najemców przedmiotowych budynków, ale z uwagi na ich specyfikę i fakt, że są one przeznaczone na prowadzenie konkretnej działalności gospodarczej - najemców do tej pory nie udało się znaleźć. Wnioskodawca kontynuuje aktywnie poszukiwania, a nieruchomości te są cały czas ochraniane i utrzymywane w należytym stanie technicznym. Oba budynki nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Budynek Nr 1 oraz Nr 2 zakwalifikowano do grupy 1 rodzaj 103 - „budynki handlowo-usługowe”. Przedmiotowe budynki nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Budynek Nr 1 oraz Nr 2 przed nabyciem przez Wnioskodawcę był wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy przez poprzedniego właściciela. Budynki przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie zostaną ulepszone przez Wnioskodawcę.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa uznać należy, że w sytuacji, gdy nabyte dla celów działalności gospodarczej budynki nie zostały wynajęte, to brak jest podstaw prawnych do rozpoczęcia ich amortyzacji. Nie można bowiem wtedy przyjąć, że są one wykorzystywane do celów działalności gospodarczej. Dopiero po spełnieniu tej przesłanki, wskazanej w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, możliwe będzie amortyzowanie tych składników majątku i ujmowanie naliczanych odpisów amortyzacyjnych w kosztach uzyskania przychodu.

W związku z powyższym, odpowiedź na pytanie dotyczące możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej na tym etapie jest przedwczesna.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy uznano w całości za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.