Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.214.2018.1.DM
z 4 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 kwietnia 2018 r. (data wpływu 25 kwietnia 2018 r.), uzupełnionym w dniu 24 maja 2018 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu opodatkowania dostawy gruntu, dla którego nie ustalono miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ale dla części gruntu wydano decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 24 maja 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu opodatkowania dostawy gruntu, dla którego nie ustalono miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ale dla części gruntu wydano decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina K. (dalej: „Gmina”), będąca czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”) na podstawie stosownej uchwały Nr … Rady Gminy z dnia 18 kwietnia 2014 r. w trybie przetargowym dokonała sprzedaży nieruchomości stanowiącej działkę numer 120 o powierzchni 2,84 ha (dalej: „Nieruchomość”).

Nieruchomość jest w całości niezabudowana, a w ewidencji gruntów i budynków oznaczona jest symbolem klasoużytku RV (0,23 ha) i RIVa (2,61 ha). Na wskazanej Nieruchomości brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a obowiązujące studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy (tekst i rysunek jednolity zgodnie z uchwałą Rady Gminy Nr … z dnia 16 listopada 2015 r.) wyznacza kierunek zagospodarowania ww. nieruchomości - strefa produkcji rolniczej. Dla części działki o powierzchni 2,27 ha została wydana przez Wójta Gminy w dniu 29 stycznia 2016 r. decyzja nr … znak: … o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie zabudowy usługowo-mieszkaniowej, obejmującej budynek usługowy z jednym lokalem mieszkaniowym i budynek gospodarczo-garażowy z niezbędną infrastrukturą techniczną oraz budowie zjazdu publicznego z drogi powiatowej nr …, działki drogowej nr … na działkę nr 120.

W świetle ustawy z dnia 11 kwietnia 2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego (Dz. U. z 2017 r., poz. 2196, z późn. zm.) przedmiotowa nieruchomość jest nieruchomością rolną, a zgodnie z art. 2a ust. 1 tej ustawy, nabywcą nieruchomości rolnej może być wyłącznie rolnik indywidualny, chyba że ustawa stanowi inaczej. Jeżeli nabywana nieruchomość rolna, albo jej część, ma wejść w skład wspólności majątkowej małżeńskiej wystarczające jest, gdy rolnikiem indywidualnym jest jeden z małżonków.

Nabycie nieruchomości rolnej przez inne podmioty niż wymienione w ust. 1 i ust. 3 pkt 1 ww. ustawy oraz w innych przypadkach niż wymienione w ust. 3 pkt 2-4 ww. ustawy, może nastąpić za zgodą Dyrektora Generalnego Krajowego Ośrodka Wsparcia Rolnictwa, wyrażoną w drodze decyzji administracyjnej.

W wyniku przeprowadzonego w dniu 10 listopada 2017 r. przetargu ustnego nieograniczonego na sprzedaż przedmiotowej nieruchomości został wyłoniony nabywca tej nieruchomości, który oświadczył, że nie jest rolnikiem indywidualnym w rozumieniu ustawy z dnia 11 kwietnia 2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego, w związku z tym nabycie przedmiotowej nieruchomości nastąpi za zgodą Dyrektora Generalnego Krajowego Ośrodka, wyrażoną w drodze decyzji administracyjnej. W dniu 18 grudnia 2017 r. Gmina wystąpiła do Krajowego Ośrodka Wsparcia Rolnictwa Oddział Terenowy w S. z wnioskiem o wyrażenie zgody na sprzedaż przedmiotowej nieruchomości rolnej wybranemu nabywcy, który dał rękojmię należytego prowadzenia działalności rolniczej.

W dniu 29 stycznia 2018 r. Dyrektor Generalny Krajowego Ośrodka Wsparcia Rolnictwa na podstawie art. 2a ust. 4 ustawy z dnia 11 kwietnia 2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego, wydał decyzję (znak: …) wyrażającą zgodę na nabycie nieruchomości rolnej.

Dla Nieruchomości będącej przedmiotem sprzedaży nie dokonano podziału z uwagi na brak możliwości zagospodarowania części działki nieobjętej warunkami zabudowy. W stosunku do Nieruchomości przeprowadzona została wycena jej wartości rynkowej przez rzeczoznawcę majątkowego (bez podziału na grunty przeznaczone pod zabudowę usługowo-mieszkaniową i grunty niezabudowane inne niż tereny budowlane). Gmina nabyła Nieruchomość na podstawie umowy zamiany nieruchomości - akt notarialny Repertorium A Numer … sporządzony dnia 13 października 1998 r.

W momencie zamiany nieruchomości, podatnikiem VAT był Urząd Gminy, który na podstawie decyzji Naczelnika … Urzędu Skarbowego znak … z dnia 8 stycznia 1993 r. został zwolniony z obowiązku prowadzenia rejestru zakupu VAT określającego wielkość podatku naliczonego, zobowiązując jednostkę do pobierania od swoich dostawców wyłącznie rachunków uproszczonych. Ponadto stroną umowy zamiany była osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej. Urząd Gminy nie dokonał odliczenia podatku VAT naliczonego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przy ustaleniu ceny sprzedaży Nieruchomości, należy cenę sprzedaży w całości powiększyć o 23% podatku VAT, w całości zwolnić z opodatkowania podatkiem VAT czy naliczyć podatek VAT tylko w odniesieniu do ceny tej części Nieruchomości, która nie podlega zwolnieniu z podatku VAT w związku z posiadaniem statusu terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane, a w pozostałej części ceny zastosować stawkę „zw”.

Zdaniem Wnioskodawcy, dostawa części działki nr 120 o powierzchni 2,27 ha, która zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu (brak miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego) została przeznaczona pod zabudowę usługowo-mieszkaniową, obejmującą budynek usługowy z jednym lokalem mieszkaniowym i budynek gospodarczo-garażowy, z niezbędną infrastrukturą techniczną oraz budową zjazdu publicznego z drogi powiatowej nr …, działki drogowej nr …, na działkę nr 120, będzie podlegać opodatkowaniu 23% stawką podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy w związku z art. 146a pkt 1 ustawy. Natomiast dostawa pozostałej części działki nr 120 o powierzchni 0,57 ha (brak miejscowego planu zagospodarowania terenu, brak decyzji o warunkach zabudowy), bez prawa do zabudowy, korzystać będzie ze zwolnienia w podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Do obliczenia wartości netto Nieruchomości podlegającej opodatkowaniu stawką podstawową tj. 23% (odpowiednio stawką „zw”) Gmina zastosuje klucz powierzchniowy (udział powierzchni gruntu budowlanego (odpowiednio niebudowlanego) w ogólnej powierzchni działki).

Uzasadnienie stanowiska Gminy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Z kolei przez towary, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Wykładnia cytowanego powyżej przepisu wskazuje jednoznacznie, iż znajduje on zastosowanie m.in. do dostawy gruntu, bowiem zgodnie z przepisami ustawy o VAT grunt jest uznawany za rzecz. Konkludując, sprzedaż działki w części przeznaczonej pod zabudowę (wydana decyzja o warunkach zabudowy) dla celów opodatkowania VAT powinna być traktowana jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju. W ocenie Gminy, w analizowanej sytuacji do części działki nr 120 o powierzchni 2,27 ha należy zastosować przepisy art. 41 ust. 1 ustawy, w związku z art. 146a pkt 1 ustawy, zwiększając podstawę opodatkowania o stawkę 23%. Należy nadmienić, że w ogłoszeniu przetargu ustnego nieograniczonego na sprzedaż nieruchomości cena nieruchomości została podana w wartości netto.

Natomiast do pozostałej części o powierzchni 0,57 ha, w ocenie Gminy znajdzie zastosowanie przepis art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, przewidujący zwolnienie z opodatkowania VAT dostawy terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane, z uwagi na brak miejscowego planu zagospodarowania terenu oraz brak decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Definicję terenu budowlanego zawiera art. 2 pkt 33 ustawy, który stanowi, że przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o którym mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych - tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług. Należy zauważyć, że ustawodawca zwalniając z podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przedmiotowy rodzaj gruntu. O rodzaju gruntu rozstrzyga bowiem odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego decyduje o kwalifikacji gruntu. Gmina pragnie podkreślić, iż analogiczne stanowisko w stanie faktycznym zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 22 kwietnia 2015 r. IBPP1/4512-80/15/ES. Podobne stanowisko w kwestii opodatkowania różnymi stawkami podatku VAT jednej dostawy towaru wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 22 października 2014 r. IPPP2/443-715/14-6/KBr oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 10 czerwca 2011 r. IBPP3/443-351/11/IK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Według art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda jednak czynność, która stanowi dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność jest opodatkowana VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie o podatku od towarów i usług zakres opodatkowania tym podatkiem wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku lub zwolnień od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane – stosownie do treści art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o którym mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, jako akt prawa miejscowego, wiąże zarówno organy administracji, osoby fizyczne, osoby prawne, jak i inne jednostki organizacyjne. Zatem w sytuacji, gdy na danym terenie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, to właśnie zapisom miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego należy nadać decydujące znaczenie dla oceny przeznaczenia danego terenu, w tym również dla potrzeb art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej reguluje ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1073, z późn. zm.).

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego istotna jest decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Tym samym również w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33, w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższych przepisów wynika, że ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Z cytowanych przepisów wynika, że nie jest terenem budowlanym grunt, dla którego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje inne przeznaczenie niż pod zabudowę. Analogicznie, w przypadku braku takiego planu, powyższą zasadę należy stosować do decyzji o warunkach zabudowy. W zależności od rodzaju inwestycji będzie to albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego, albo decyzja o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

Z powyższego należy wywieść, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane. Z kolei dostawy gruntów niezabudowanych, będących na przykład gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione od podatku od towarów i usług.

Wskazać w tym miejscu należy, że jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku o którym mowa w powyższym przepisie dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Ze stanu faktycznego nie wynika, aby przedmiotowa działka była wykorzystywana przez Wnioskodawcę wyłącznie do czynności zwolnionych. Ponadto nabyto ją na podstawie umowy zamiany od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej (nie wystąpiła faktura z podatkiem VAT). Zatem przedmiotowa nieruchomość nie może korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Rozpatrując pojęcie „grunty przeznaczone pod zabudowę” – do którego odnosi się przepis art. 2 pkt 33 ustawy – należy odwołać się do definicji zawartych w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r., poz. 1332, z późn. zm.).

Zgodnie z zapisem art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane, przez obiekt budowlany należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Na podstawie art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Natomiast, na mocy art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane, pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

W świetle przytoczonych przepisów grunt budowlany to taki grunt, który objęty jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, w którym określono dla niego funkcję „pod zabudowę”.

Przy czym, w sytuacji gdy w planie zagospodarowania przestrzennego lub w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu dla danej działki wyznaczono linie rozgraniczające miejsce zabudowy, to teren taki tylko w tej części, w której przeznaczony jest pod zabudowę będzie uznany za teren budowlany, pozostała część działki będzie uznana za teren inny niż budowlany.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego w kontekście powołanych przepisów, prowadzi do stwierdzenia, że zgodnie ze stanowiskiem Wnioskodawcy, część działki nr 120 o powierzchni 0,57 ha, dla której brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i decyzji o warunkach zabudowy, stanowi grunt niezabudowany, którego sprzedaż korzystać będzie ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług. Natomiast pozostała część działki o powierzchni 2,27 ha, dla której brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ale została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, z przeznaczeniem pod zabudowę usługowo-mieszkaniową, stanowi teren budowlany w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy. Zatem dostawa tej części działki będzie opodatkowana 23% stawką podatku od towarów i usług, na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ww. ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy wskazać, że niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w kwestii zadanego pytania, tj. sposobu opodatkowania dostawy gruntu, dla którego nie ustalono miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ale dla części gruntu wydano decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Zatem przedmiotem rozstrzygnięcia nie była ocena wyboru odpowiedniej metody czy klucza podziału gruntu, gdyż w tym zakresie nie zadano pytania.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.