Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.121.2018.2.DP
z 25 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 marca 2018 r. (data wpływu 27 marca 2018 r.), uzupełnionym 21 maja 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji zakupionej licencji do wartości niematerialnych i prawnych oraz ustalenia, czy aktualizacja wspomnianej licencji będzie podlegała amortyzacji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 marca 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji zakupionej licencji do wartości niematerialnych i prawnych oraz ustalenia, czy aktualizacja wspomnianej licencji będzie podlegała amortyzacji. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 7 maja 2018 r. (skutecznie doręczonym 10 maja 2018 r.) wezwano do uzupełnienia wniosku. Wnioskodawca dokonał uzupełnienia wniosku 21 maja 2018 r. (data nadania na Poczcie 15 maja 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest użytkownikiem programu komputerowego Firmy S. sp. z o.o. (dalej: „Firma”), z którą obowiązuje go umowa, zwana przez Firmę „Umową Licencyjną”. W uzupełnieniu wniosku wskazano:

Firma przekazuje kopię programu komputerowego (dalej: „Program”) Wnioskodawcy (dalej: „Użytkownik”). Firma jest właścicielem Programu, w tym praw autorskich do Programu. Użytkownik ma prawo do korzystania z Programu z zachowaniem poniższych zasad:

1. Program jest przekazywany Użytkownikowi do jego wyłącznego użytku. Dzierżawa lub najem Programu, dokumentacji lub ich kopii osobom trzecim są niedozwolone. Przekazywanie praw użytkowania Programu jest dopuszczalne tylko przy jednoczesnym przekazaniu niniejszej licencji i jej akceptacji przez nowego Użytkownika, przekazaniu wszystkich kopii Programu wraz z dokumentacją, a także uzyskania w tym przedmiocie zgody Firmy , która może być wyrażona poprzez przesłanie kodu aktywacyjnego. Firma może odmówić wyrażenia zgody wyłącznie z ważnych powodów. Firma uzależnia wydanie zgody od uiszczenia przez nowego użytkownika opłaty aktywacyjnej według aktualnego cennika. Przeniesienie praw do użytkowania Programu dotyczy również wszystkich nowszych wersji Programu. Wraz ze skutecznym nabyciem praw licencyjnych przez nowego użytkownika, dotychczasowy użytkownik traci prawo korzystania z oprogramowania.
2. Użytkownik ma prawo do korzystania z Programu zgodnie z jego przeznaczeniem na sprzęcie komputerowym, którego typ i konfiguracja są określone w dokumentacji. Program może być używany na jednym komputerze lub w jednej sieci lokalnej lub poprzez terminal zgodnie z zakupioną wersją Programu. Nie jest dozwolone korzystanie z sieciowej wersji Programu na większej liczbie stanowisk komputerowych niż wynika to z zakupionej wersji.
3. Użytkownik nie ma prawa do modyfikacji, zmiany struktury, deassemblowania Programu, a także do zastosowania Programu lub jego części w innym oprogramowaniu.
4. Program jest przekazywany wraz z dokumentacją użytkową - gwarancją. Gwarancja jest udzielana zarejestrowanym Użytkownikom i obejmuje poprawność działania programu w sposób zgodny w istotnym zakresie z dokumentacją.
5. W przypadku naruszenia niniejszej licencji, Użytkownik traci prawo do gwarancji, a ponadto Firma może dochodzić swoich roszczeń z tytułu tego naruszenia, w zakresie i w sposób zgodny z polskim prawodawstwem.
6. Firma ma prawo odstąpić od umowy licencyjnej ze skutkiem natychmiastowym w przypadku naruszenia przez Użytkownika zasad opisanych w punktach 1-4 lub w przypadku gdy Użytkownik nie uiści w terminie należności z tytułu zakupu praw do użytkowania Programu.
7. Firma nie ponosi odpowiedzialności za ewentualne szkody, które mogłyby wystąpić na skutek stosowania Programu, w tym również za ewentualną utratę informacji lub straty stanowiące następstwo używania lub braku możliwości używania Programu.
8. Przy zakupie Programu, korzystającego z bazy danych M. warunki tej umowy obejmują również korzystanie ze wszystkich elementów motoru bazy danych M. Motor bazy danych M. może być używany tylko jako część Programu, szczególnie wyklucza się możliwość używania instalowanego z Programem motoru bazy danych do rozwiązań innych niż oferowane przez Firmę.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy nabyty przez Wnioskodawcę standardowy program komputerowy, którego jest użytkownikiem na warunkach przedstawionych w Umowie, czyli bez ani jednego uprawnienia z pół eksploatacji, o których mowa w art. 74 ust. 4 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. 2017 r., poz. 880), czyli kopiowanie, modyfikacje, dystrybucje, podlega odpisom amortyzacyjnym jako wartość niematerialna i prawna zgodnie z art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czy też jako rzecz czyli egzemplarz utworu zgodnie z art. 16a ust. 1 tej ustawy?
2. Czy aktualizacja takiego programu jako ulepszenie rzeczy podlega zasadom, o których mowa w art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, nie powinno być wątpliwości, że nabycie przez Wnioskodawcę standardowego programu komputerowego, udostępnianego masowo np. poprzez ofertę handlową w Internecie, z zawarciem indywidualnej umowy zwanej Licencją, nie obejmującą uprawnień w polach eksploatacji, o których mowa w art. 74 ust. 4 pkt 1,2,3 prawa autorskiego jest nabyciem egzemplarza utworu stanowiącego rzecz zaliczaną do środków trwałych, jeśli okres używania przekracza rok i podlegająca zasadom amortyzacji wynikającym z art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2017 r., poz. 2343 z późn, zm., dalej: „updop”).

Aktualizacja takiego programu stanowi ulepszenie w rozumieniu art. 16g ust. 13 updop, jeśli spełnione są warunki wymienione w tym przepisie.

Zgodnie ze stanowiskiem Izby Skarbowej w Katowicach nr IBPBI/2/423-1051/09/BG z dnia 3 grudnia 2009 r. oraz Izby Skarbowej w Poznaniu ILPB3/4510-1-238/16-4/ŁM z dnia 2 sierpnia 2016 r. na program komputerowy z umową licencyjną mamy do czynienia zgodnie z art. 41 ust. 2 i art. 74 ust. 4 prawa autorskiego, tylko wtedy, gdy obejmuje ona następujące pola eksploatacji:

• prawo do trwałego lub czasowego zwielokrotniania programu komputerowego w całości lub w części w zakresie, w jakim czynności te wymagają zgody uprawnionego,
• prawo do tłumaczenia, przystosowania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała,
• prawo do rozpowszechniania, w tym użyczenia i najmu.
  
  

Przedmiotem rozważań Izby Skarbowej w Poznaniu była umowa dotycząca niestandardowego programu, opracowanego pod indywidualne potrzeby podatnika i dlatego można zgodzić się ze stanowiskiem tej Izby, że w rozpatrywanym przypadku nastąpiło nabycie usługi.

Ważny jest tu również wyrok NSA w składzie 7 sędziów FSA 2/03 z 24 listopada 2003.

Cyt.: „autorskie prawa majątkowe do programów komputerowych są więc wyłącznie prawami do kopiowania, modyfikacji i dystrybucji programów. Skoro więc nie obejmują one prawa do użytkowania programu zgodnie z jego pierwotnym przeznaczeniem na własne potrzeby, to należy uznać, że umowami licencyjnymi są tylko takie umowy, które czasowo zezwalają na kopiowanie, modyfikację i dystrybucję. Elementy te mogą występować łącznie wszystkie, tylko dwa z nich lub nawet pojedynczo albowiem w przeciwnym razie nie wystąpi nabycie praw licencyjnych, lecz jedynie nabycie prawa własności do egzemplarza utworu/programu komputerowego, o którym mowa w art. 52 ustawy o prawie autorskim”.

Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku w sprawie C-128/11 opowiedział się z możliwością odsprzedaży licencji wraz z standardowym programem komputerowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2343, z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych

w art. 16 ust. 1.

Sformułowany przez ustawodawcę przepis ma charakter ogólny. Dlatego też, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Zatem warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

1. wydatek został poniesiony przez podatnika,
2. jest definitywny, a więc bezzwrotny,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
5. nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 updop,
6. został właściwie (odpowiednio) udokumentowany.
   
   

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 updop. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

Kosztami uzyskania przychodów mogą być, spełniające powyższe kryteria, wydatki zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami. Zgodnie ze stanowiskiem doktryny prawa podatkowego, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów. Z kolei pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się wprost przypisać do konkretnych przychodów, a które jednak niewątpliwie prowadzą do ich osiągnięcia. Powyższe nie odnosi się do wydatków, które ponoszone są w związku z nabyciem środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Art. 15 ust. 6 updop stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych czyli odpisy amortyzacyjne, dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 i 2 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
   
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
   
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający
   -zwane także środkami trwałymi;
   
4. tabor transportu morskiego w budowie (…).
   
   

Natomiast zgodnie z art. 16b ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,
7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia „licencja”. Definicję taką zawiera natomiast ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 880, z późn. zm.). Zgodnie z art. 41 ust. 2 ww. ustawy, licencja to umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, która obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione.

Podstawą legalnego korzystania przez dany podmiot z oprogramowania komputerowego jest zawarcie jednej z wymienionych rodzajów umów:

• umowa zakupu autorskich praw majątkowych do programu komputerowego, w następstwie której nabywca nabywa nieograniczone prawa do korzystania z programu na wszystkich jego polach eksploatacji, zaś zbywca wyzbywa się całości autorskich praw majątkowych;
• umowa o korzystanie z autorskich praw majątkowych do programu komputerowego, następstwem której korzystający nabywa prawa do eksploatowania tego programu na tych polach eksploatacji, w zakresie których korzystanie - bez zgody właściciela majątkowych praw autorskich do programu – stanowiłoby naruszenie tych praw. Zakres ochrony majątkowych praw autorskich do programu komputerowego wskazuje art. 74 ust. 4 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych;
• umowa o korzystanie z egzemplarza programu, w tym na podstawie umowy najmu lub użyczenia, która nie przenosi na korzystającego żadnych praw autorskich do programu i w następstwie której korzystający może eksploatować taki program tylko w zakresie, w jakim jest to niezbędne do korzystania z tego programu zgodnego z jego przeznaczeniem. W szczególności, w następstwie takiej umowy korzystający nie nabywa prawa do eksploatowania tego programu na tych polach eksploatacji, w zakresie których korzystanie - bez zgody właściciela majątkowych praw autorskich do programu - stanowiłoby naruszenie tych praw. Korzystający nie może więc rozpowszechniać programu uzyskanego na podstawie takiej umowy;
• umowa której przedmiotem jest przeniesienie własności egzemplarza programu komputerowego, a która nie przenosi na nabywcę żadnych autorskich praw majątkowych do tego programu. W następstwie takiej umowy korzystanie przez nabywcę z oprogramowania ograniczone jest wyłącznie do zakresu, w jakim jest to niezbędne do korzystania z programu zgodnie z jego przeznaczeniem.
  
  

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę zwaną przez Firmę „umową licencyjną” do użytkowania programu komputerowego. Warunki określone w umowie stanowią, że program komputerowy przekazywany jest Wnioskodawcy do jego wyłącznego użytku i dzierżawa lub najem programu, dokumentacji bądź ich kopii osobom trzecim są niedozwolone. Wnioskodawca korzysta z programu na urządzeniach określonych i dozwolonych w zakupionej wersji. Ponadto Umowa zabrania Wnioskodawcy modyfikacji, zmiany struktury, demontażu programu na kod źródłowy oraz zastosowania programu lub jego części w innym oprogramowaniu.

Stosownie do art. 74 ust. 4 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2017 r., poz. 880 z późn. zm.), autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, z zastrzeżeniem przepisów art. 75 ust. 2 i 3, obejmują prawo do:

1. trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;
2. tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;
3. rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.
   
   

Natomiast zgodnie z art. 75 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, nie wymaga zezwolenia uprawnionego:

1. sporządzenie kopii zapasowej, jeżeli jest to niezbędne do korzystania z programu komputerowego. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, kopia ta nie może być używana równocześnie z programem komputerowym;
   
2. obserwowanie, badanie i testowanie funkcjonowania programu komputerowego w celu poznania jego idei i zasad przez osobę posiadającą prawo korzystania z egzemplarza programu komputerowego, jeżeli, będąc do tych czynności upoważniona, dokonuje ona tego w trakcie wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania lub przechowywania programu komputerowego;
   
3. zwielokrotnianie kodu lub tłumaczenie jego formy w rozumieniu art. 74 ust. 4 pkt 1 i 2, jeżeli jest to niezbędne do uzyskania informacji koniecznych do osiągnięcia współdziałania niezależnie stworzonego programu komputerowego z innymi programami komputerowymi, o ile zostaną spełnione następujące warunki:
   
   1. czynności te dokonywane są przez licencjobiorcę lub inną osobę uprawnioną do korzystania z egzemplarza programu komputerowego bądź przez inną osobę działającą na ich rzecz,
   2. informacje niezbędne do osiągnięcia współdziałania nie były uprzednio łatwo dostępne dla osób, o których mowa pod lit. a,
   3. czynności te odnoszą się do tych części oryginalnego programu komputerowego, które są niezbędne do osiągnięcia współdziałania.
   
   
   

Mając na uwadze powyższe, należy zauważyć, ze w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z umową, która pozwala na korzystanie z programu komputerowego, ale jednocześnie nie przenosi na Wnioskodawcę żadnych autorskich praw majątkowych do tego programu. Na podstawie umowy Firma udzieliła Wnioskodawcy prawa do zainstalowania i użytkowania programu komputerowego jedynie na własne potrzeby.

Zgodnie z brzmieniem art. 16a ust. 1 środkami trwałymi są budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością a także maszyny, urządzenia, środki transportu i inne przedmioty. Nie sposób zaliczyć więc programu komputerowego, o którym mowa w przedstawionej sprawie, do powołanych w art. 16a środków trwałych. Przywołany art. 16a jest bowiem katalogiem zamkniętym. Zatem umowa licencyjna do użytkowania programu komputerowego jaką Wnioskodawca zawarł z Firmą nie kwalifikuje się do środków trwałych.

Ponadto, zgodnie z brzmieniem art. 16b ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wartościami niematerialnymi i prawnymi są jedynie prawa autorskie i licencje, w tym do programów komputerowych, co oznacza, że nabywane przez podatników programy komputerowe nie wiążące się z jednoczesnym nabyciem praw autorskich lub licencji do tych programów nie są zaliczane do wartości niematerialnych i prawnych, co nie powoduje jednak, że przestały one stanowić dobra niematerialne.

Podsumowując, należy stwierdzić, że w przypadku nabycia prawa do korzystania z oprogramowania komputerowego – kiedy zakres praw nabywcy ograniczony jest do zakresu, o którym mowa w art. 75 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych – należność przekazywana licencjodawcy nie jest objęta dyspozycją przepisów o amortyzacji. Wydatki te powinny być zatem kwalifikowane na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 15 ust. 1 updop. Oznacza to, że wydatki poniesione w związku z korzystaniem z oprogramowania komputerowego należy zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z zasadami określonymi w art. 15 ust. 4d – 4e updop.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za nieprawidłowe.

Mając na uwadze, że w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia ze środkiem trwałym, przepis art. 16g ust. 13 updop w przedstawionym stanie faktycznym nie będzie miał zastosowania. Norma prawna w nim zawarta odnosi się bowiem do środków trwałych, co wynika z jego literalnego brzmienia:

Jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Ze względu na powyższe, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 również należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.