2018.05.22 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.115.2018.3.NK
z 22 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2018 r. (data wpływu 7 marca 2018 r.), uzupełnionym pismami z dnia 17 kwietnia 2018 r. (data wpływu 25 kwietnia 2018 r.) oraz z dnia 11 maja 2018 r. (data wpływu 18 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z wydatków inwestycyjnych w zakresie kategorii A,
braku prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z wydatków inwestycyjnych w zakresie kategorii B

– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z wydatków inwestycyjnych w zakresie kategorii A oraz braku prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z wydatków inwestycyjnych w zakresie kategorii B. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 17 kwietnia 2018 r. (data wpływu 25 kwietnia 2018 r.) o doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego oraz z dnia 11 maja 2018 r. (data wpływu 18 maja 2018 r.) o pełnomocnictwo.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Opis planowanej inwestycji.

Gmina (dalej: „Wnioskodawca”) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT.

Gmina przygotowuje obecnie realizację inwestycji polegającej na przebudowie i modernizacji dwóch budynków komunalnych, położonych przy ul. A oraz B, na potrzeby utworzenia tzw. Centrum Aktywności Obywatelskiej (dalej: „Inwestycja”). Łączna wartość projektu ma wynieść około 5,3 mln zł. Ponadto Gmina nadmienia, że zarządza (i będzie zarządzać) opisanym obiektem w całości samodzielnie (tj. poprzez Urząd Gminy).

W związku z powyższym, Gmina ponosić będzie wydatki inwestycyjne (np. nabycie usług budowlanych), które dokumentowane będą fakturami VAT z podaniem danych Gminy.

Sposób wykorzystania ponoszonych wydatków inwestycyjnych.

Zgodnie z zamiarem Gminy, ponoszone wydatki na Inwestycję (tj. nabywane usługi oraz materiały budowlane) przyporządkowane zostały do wykonywania dwóch rodzajów działalności, którym służyć będzie Inwestycja:

działalność komercyjna w zakresie najmu i dzierżawy lokali na rzecz podmiotów gospodarczych (część budynku przy ul. A); innymi słowy, w tym zakresie Gmina wykonywać będzie czynności podlegające opodatkowaniu VAT w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (wydatki przyporządkowane do tej działalności dalej oznaczone zostały jako: „kategoria A”);
działalność publicznoprawna polegająca na nieodpłatnym wykorzystywaniu budynków na inne cele, poprzez wykonywanie różnego rodzaju darmowych usług – np. warsztatów czy szkoleń – dla osób wykluczonych i zagrożonych wykluczeniem społecznym, jak również poprzez nieodpłatne udostępnianie pomieszczeń dla lokalnych fundacji i stowarzyszeń – w konsekwencji w tym zakresie Gmina będzie wykorzystywać wydatki inwestycyjne do czynności pozostających poza zakresem opodatkowania VAT (część budynku przy ul. A oraz cały budynek przy ul. B; wydatki przyporządkowane do tej działalności dalej oznaczone jako: „kategoria B”).

Gmina wskazuje, że opisana wyżej „część komercyjna” (do której przyporządkowane zostały wydatki w kategorii A) jest wykorzystywana we wskazany sposób już obecnie, gdyż aktualnie Gmina wynajmuje/wydzierżawia w tej części pomieszczenia na rzecz lokalnych przedsiębiorców (Inwestycja nie zmienia w tym zakresie przeznaczenia budynków). Opisana „część niekomercyjna” (wydatki z kategorii B) natomiast pozostaje aktualnie niewykorzystywana (jest „pusta”).

Dofinansowanie do inwestycji.

W celu prawidłowego rozliczenia dofinansowania inwestycji (już na etapie sporządzania wniosku o dofinansowanie), Gmina jest zobowiązana wobec instytucji finansującej do precyzyjnego podziału wydatków na wspomniane wyżej: kategorię A oraz kategorię B. Wiąże się to z faktem, iż finansowaniu mogą podlegać wyłącznie wydatki w kategorii B. Dlatego też Gmina dokonała takiego precyzyjnego podziału wydatków, który to podział był szczegółowo wyjaśniany oraz został zaakceptowany przez instytucję finansującą (tj. Urząd Marszałkowski). O prawidłowości przeprowadzonego podziału na kategorię A oraz kategorię B świadczy fakt, że Urząd Marszałkowski nie udzieliłby dofinansowania, gdyby wydatki z kategorii B były związane z działalnością komercyjną (gospodarczą, a więc równocześnie opodatkowaną VAT). Podsumowując, na tej podstawie, należy uznać, że wydatki w kategorii A są związane z czynnościami opodatkowanymi VAT, a wydatki w kategorii B są związane z czynnościami nieopodatkowanymi VAT.

Ponadto, zgodnie z warunkami dofinansowania, Gmina powinna pozostać właścicielem obiektu w okresie trwałości projektu, który wyniesie 5 lat od zakończenia projektu. Również w tym okresie nie może wykorzystywać dofinansowanej części Inwestycji (kategoria B) do działalności odpłatnej.

Jednocześnie, Gmina zobowiązana jest do przedstawienia instytucji finansującej stosownej interpretacji indywidualnej prawa podatkowego, rozstrzygającej jednoznacznie, czy w związku z takim wykorzystaniem Inwestycji jak opisane wyżej, przysługuje jej prawo do odliczenia VAT naliczonego od wydatków na dofinansowaną Inwestycję oraz czy odliczenie przysługuje wyłącznie w odniesieniu do kategorii A wydatków.

Ponadto z pisma z dnia 17 kwietnia 2018 r. – stanowiącego uzupełnienie do wniosku – wynika, że wydatki na nabycie towarów i usług opisane w „kategorii A” przyporządkowane zostały do działalności komercyjnej w zakresie najmu i dzierżawy lokali na rzecz podmiotów gospodarczych. Dokonano podziału wydatków na inwestycję, który to podział był szczegółowo wyjaśniany oraz został zaakceptowany przez instytucję finansującą (tj. Urząd Marszałkowski). O prawidłowości przeprowadzonego podziału na kategorię A oraz kategorię B świadczy fakt, że Urząd Marszałkowski nie udzieliłby dofinansowania, gdyby wydatki z kategorii B były związane z działalnością komercyjną (gospodarczą, a więc równocześnie opodatkowaną VAT). Tym samym Wnioskodawca wyjaśnia, że wydatki zawarte w „kategorii A”, wyodrębnione zgodnie z metodologią, która była przedmiotem ustaleń z instytucją finansującą wykorzystywane będą wyłącznie do czynności podlegających opodatkowaniu VAT w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Nie będą one wykorzystywane do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy, w związku z przedstawionym wyżej sposobem wykorzystania Inwestycji, Gminie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z wydatków inwestycyjnych w zakresie kategorii A?
Czy, w związku z przedstawionym wyżej sposobem wykorzystania Inwestycji, Gminie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z wydatków inwestycyjnych w zakresie kategorii B?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1 i 2 Uwagi ogólne.

Ogólne zasady korzystania z prawa do odliczenia VAT naliczonego.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (z pewnymi zastrzeżeniami niemającymi zastosowania w przedmiotowej sytuacji).

Dla oceny możliwości skorzystania z prawa do odliczenia, w każdym przypadku istotne jest więc ustalenie, czy towary i usługi, przy zakupie których naliczono VAT:

zostały nabyte przez podatnika tego podatku oraz
pozostają w bezspornym związku z wykonywanymi przez niego czynnościami opodatkowanymi.

Z powyższego wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje tylko wówczas, gdy powyższe warunki są spełnione łącznie, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku VAT oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych VAT. Kluczowym warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, tj. z czynnościami, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Podmiotowość Gminy na gruncie podatku VAT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie natomiast do treści art. 15 ust. 6 ww. ustawy, nie uważa się za podatników organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Jako że jednostki samorządu terytorialnego są wyposażone w osobowość prawną oraz w określonym zakresie wykonują samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, należy uznać, iż spełniają zawartą w tym przepisie definicję podatnika VAT. Oznacza to, że w zakresie czynności cywilnoprawnych dokonywanych przez jednostki samorządu terytorialnego, nawet, gdy dotyczą one zadań własnych gmin, podmioty te powinny być uznawane za podatników VAT.

Zatem w przypadku, gdy Gmina realizuje należące do niej zadania na podstawie umów cywilnoprawnych (np. umowy najmu), tj. na warunkach i w okolicznościach właściwych również dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą – powinna być ona traktowana jako podatnik VAT, gdyż w przedmiotowym zakresie działa ona de facto w sposób analogiczny do tych podmiotów. Z drugiej strony, w sytuacjach, w których Gmina działa na zasadach właściwych dla organów władzy publicznej, jej działalność nie powinna podlegać opodatkowaniu VAT w myśl art. 15 ust. 6 ustawy o VAT.

Ad. 1 Prawo do odliczenia VAT od wydatków z kategorii A.

Wynajem i dzierżawa jako czynności podlegające opodatkowaniu VAT.

W świetle powyższych uwag nie powinno uchodzić wątpliwości, że Gmina wykonując swoje uprawnienia właścicielskie poprzez wynajem/dzierżawę obiektów objętych niniejszym wnioskiem w przedstawiony wyżej sposób działa w oparciu o umowy cywilnoprawne (najem i dzierżawa stanowią umowy nazwane uregulowane w przepisach Kodeksu cywilnego) oraz w okolicznościach właściwych również dla podmiotów stricte komercyjnych. Oznacza to, że Gmina działa w tym zakresie jako podatnik VAT.

Do rozważenia pozostaje druga z przesłanek prawa do odliczenia, tj. wykorzystanie zakupów do czynności opodatkowanych VAT.

Stosownie do treści art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jednocześnie, w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Z kolei zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Z brzmienia powołanych przepisów wynika, iż pojęcia dostawy towarów i świadczenia usług na gruncie ustawy o VAT uzupełniają się w tym sensie, iż co do zasady czynności podejmowane przez podatników należy uznać za świadczenie usług, o ile nie stanowią one dostawy towarów.

Takie skonstruowanie zakresu czynności opodatkowanych prowadzi do zapewnienia zasady powszechności opodatkowania VAT i objęcia nim m.in. odpłatnych usług najmu i dzierżawy. Tego rodzaju czynności bezspornie stanowią bowiem usługę w rozumieniu ustawy o VAT. Jednocześnie, jak już było wskazywane, są one umowami cywilnoprawnymi uregulowanymi w przepisach Kodeksu cywilnego.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, ponoszone wydatki na Inwestycję (np. nabywane usługi budowlane) w zakresie kategorii A (wyodrębnione w przedstawiony wyżej sposób) przyporządkowane zostaną do wykonywania działalności komercyjnej w zakresie najmu i dzierżawy lokali na rzecz podmiotów gospodarczych. Działalność ta stanowić będzie czynności opodatkowane VAT. Zdaniem Gminy, ani ustawa o VAT, ani też wydane na jej podstawie rozporządzenia nie przewidują zwolnienia od VAT dla czynności najmu i dzierżawy w przedmiotowym zdarzeniu przyszłym.

Podsumowując, wydatki inwestycyjne w zakresie kategorii A służyć będą – zdaniem Gminy – bezpośrednio wykonywaniu czynności opodatkowanych VAT. Oznacza to, że także przesłanka pozostawania wydatków w związku z wykonywanymi przez podatnika (Gminę) czynnościami opodatkowanymi jest spełniona.

Prowadzić to musi do uznania, zdaniem Wnioskodawcy, że Gminie przysługiwać będzie pełne prawo do odliczenia VAT od wydatków na opisaną Inwestycję zawartych w przedstawionej wyżej kategorii A (wyodrębnionej we wskazany wyżej sposób).

Stanowiska organów podatkowych w analogicznych stanach faktycznych.

Gmina przy tym podkreśla, że stanowisko, zgodnie z którym wykorzystanie przez Gminę nieruchomości na cele świadczenia usług najmu i dzierżawy uprawnia do odliczenia VAT naliczonego od wydatków inwestycyjnych z nią związanych, jest konsekwentnie prezentowane w licznych interpretacjach indywidualnych organów podatkowych:

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 19 marca 2014 r., sygn. ITPP2/443-1421/13/EB: „Analiza przedstawianego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych regulacji prawa podatkowego prowadzi do stwierdzenia, że jeżeli po zrealizowaniu inwestycji (remoncie i przebudowie starej szkoły na Ośrodek Kultury) Gmina bezpośrednio oddała/odda jej efekty do użytkowania na podstawie umowy najmu lub dzierżawy, tj. czynności opodatkowanych, ma prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług w ramach ww. inwestycji (...)”;
interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 31 października 2016 r., sygn. ILPP2-3/4512-1-49/16-4/AK: „Mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności sprawy oraz przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, że w związku z udostępnieniem w 2016 r. CSA na rzecz Biblioteki na podstawie umowy dzierżawy, Gminie przysługuje/będzie przysługiwać prawo do odliczenia pełnej kwoty VAT naliczonego od wydatków bieżących oraz przyszłych wydatków inwestycyjnych związanych z obiektem”;
interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 23 czerwca 2017 r., nr 0111-KDIB3-2.4012.149.2017.1.MD: „Jak wykazano wyżej, odpłatne udostępnienie przez Gminę Hali na rzecz GOK, na podstawie umowy dzierżawy, będzie stanowiło usługę podlegającą opodatkowaniu VAT, niekorzystającą ze zwolnienia od podatku VAT. (...) Zatem z uwagi na związek przyszłych wydatków bieżących i ewentualnie inwestycyjnych dotyczących Hali, ponoszonych po zawarciu umowy dzierżawy z GOK, z czynnościami opodatkowanymi, Gmina będzie miała prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących ich poniesienie w całości, z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z art. 88 ustawy”.

Ad. 2 Prawo do odliczenia VAT od wydatków z kategorii B.

Nieodpłatne udostępnienie np. cele społeczne jako czynność niepodlegająca opodatkowaniu VAT.

W świetle powyższych uwag ogólnych należy po pierwsze uznać, że w przedmiotowej sytuacji Gmina udostępniając obiekt nieodpłatnie (opisane wyżej nieodpłatne wykorzystywanie budynków na cele społeczne) nie działa na analogicznych zasadach jak podmioty gospodarcze, lecz występuje w charakterze podmiotu publicznoprawnego. Oznacza to, że Gmina dokonując opisanych czynności nie występuje w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT.

Ponadto rozważyć należy w tym zakresie – analogicznie jak powyżej – także drugą z przesłanek prawa do odliczenia, tj. wykorzystanie zakupów do czynności opodatkowanych VAT.

Gmina stoi na stanowisku, iż nie przysługuje jej prawo do odliczenia VAT w zakresie wydatków zaliczanych do przedstawionej wyżej kategorii B (w związku z nieodpłatnym udostępnianiem części obiektu). Wynika to, jej zdaniem, z faktu, że taki sposób wykorzystania obiektu nie stanowi czynności opodatkowanej VAT.

Z powołanych już wyżej przepisów art. 5 ust. 1, art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1, wynika, że dostawa towarów oraz świadczenie usług, aby zostać uznane za czynności opodatkowane, powinny co do zasady mieć charakter odpłatny.

Gmina już wspomniała powyżej w treści niniejszego wniosku, zarówno dotychczasowy, jak i planowany sposób wykorzystania „części niekomercyjnej” Obiektu miał i będzie mieć charakter nieodpłatny. Dotychczas bowiem budynek w tym zakresie stał „pusty”, a planowane wykorzystanie po przeprowadzeniu Inwestycji polegać będzie w szczególności na nieodpłatnym wykorzystywaniu budynków na cele społeczne, poprzez wykonywanie różnego rodzaju darmowych usług – np. warsztatów czy szkoleń – dla osób wykluczonych i zagrożonych wykluczeniem społecznym, jak również poprzez nieodpłatne udostępnianie pomieszczeń dla lokalnych fundacji i stowarzyszeń.

W konsekwencji uznać należy, że tego rodzaju czynności o charakterze nieodpłatnym stanowią czynności niepodlegające opodatkowaniu VAT.

Jednocześnie zaznaczyć jednak trzeba, że nie tylko faktycznie odpłatne czynności powinny zostać uznane za „odpłatne” w rozumieniu ustawy o VAT. W odniesieniu do usług (które stanowić będzie w świetle powołanych przepisów nieodpłatne udostępnianie) należy bowiem również mieć na uwadze art. 8 ust. 2 powołanego aktu, zgodnie z którym za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Aby jednak powyższy przepis miał znaleźć zastosowanie, Gmina musiałaby działać w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT, podczas gdy, jak już wyżej wskazano, udostępniając obiekt nieodpłatnie w ramach działalności publicznej Gmina w charakterze takiego podatnika nie działa.

Jednocześnie, nawet gdyby hipotetycznie uznać, że we wskazanej sytuacji Gmina działa w charakterze podatnika VAT, należy podkreślić, że przepis art. 8 ust. 2 ustawy o VAT zrównuje wskazane w nim czynności z odpłatnym świadczeniem usług wyłącznie w sytuacji, gdy dane świadczenie jest wykonywane „do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika”.

W opinii Gminy, nawet w ewentualnym przypadku uznania, że we wskazanej sytuacji działa ona w roli podatnika VAT, nieodpłatne użycie towarów byłoby wykonywane w ramach działalności prowadzonej przez Gminę i w związku z powyższym wspomniany przepis i tak nie znalazłby zastosowania. Przedmiotowe nieodpłatne wykorzystanie Obiektu ma bowiem charakter stricte służący realizacji zadań Gminy. Nie budzi wątpliwości, iż są to zdarzenia z zakresu działalności Gminy (w ramach jej zadań własnych). W ocenie Gminy, oznaczać to powinno, że czynności te nie podlegają opodatkowaniu również w oparciu o art. 8 ust. 2 ustawy o VAT.

Skoro więc nieodpłatne udostępnianie na cele społeczne stanowi czynność niepodlegającą opodatkowaniu VAT, jak również Gmina nie działa w tym zakresie w charakterze podatnika VAT, należy uznać, że Gminie nie będzie przysługiwać prawo do odliczenia VAT naliczonego od wydatków inwestycyjnych zawartych w opisanej wyżej kategorii B (gdyż brak jest związku tych nabyć z czynnościami opodatkowanymi VAT).

Stanowiska organów podatkowych w analogicznych stanach faktycznych.

Gmina końcowo również zauważa, że stanowisko zaprezentowane w niniejszym punkcie jest przedmiotem ugruntowanej linii interpretacyjnej organów podatkowych, która zaprezentowana została np. w następujących interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego:

Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 17 sierpnia 2017 r. sygn. 0112-KDIL2-1.4012.248.2017.1.AS: „Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy podatkowe należy stwierdzić, że nieodpłatne świadczenie usług przez Gminę, polegające na oddaniu w nieodpłatne użytkowanie Gminnemu Ośrodkowi Zdrowia lokalu użytkowego znajdującego się w Publicznej Szkole Podstawowej, odbywać się będzie w związku z prowadzoną przez Gminę działalnością, tj. w ramach zadań własnych. W okolicznościach niniejszej sprawy, czynność bezpłatnego użyczenia lokalu jako związana z działalnością edukacyjną szkoły wpisuje się w działalność gospodarczą Gminy prowadzoną za pośrednictwem jednostki organizacyjnej, tj. szkoły.
Tym samym, w analizowanej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 8 ust. 2 ustawy, bowiem nieodpłatne wykorzystanie odbywa się w związku z wykonywaniem przez Gminę zadań publicznych we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność.
Podsumowując, czynność polegająca na oddaniu w nieodpłatne użytkowanie lokalu użytkowego znajdującego się w Publicznej Szkole Podstawowej Gminnemu Ośrodkowi Zdrowia, będzie stanowić czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT”.
Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 4 lutego 2016 r. sygn. sprawy ITPP3/4512-704/15/AB: „Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treści powołanych przepisów prawa podatkowego prowadzi do stwierdzenia, że przekazanie obiektu na podstawie umowy użyczenia instytucji kultury, w sytuacji gdy podmiot, któremu obiekt jest nieodpłatnie przekazany wykonuje zadania mieszczące się w zakresie zadań Gminy, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Powyższy wniosek jest konsekwencją nieodpłatności tej czynności oraz faktu, że nie ma w tym przypadku zastosowania art. 8 ust. 2 ustawy – nieodpłatne oddanie przedmiotowych obiektów odbywa się w związku z zadaniami Gminy (...)”.
„Gminie nie przysługuje również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Warunki skorzystania z tego prawa nie zostały spełnione, ponieważ Gmina nie wykorzystuje odbudowanego obiektu do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”.
Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 1 października 2014 r. sygn. sprawy IBPP3/443-785/14/AŚ: „W odniesieniu do Wnioskodawcy, należy zauważyć, że nieodpłatne użyczenie Zamku na rzecz Centrum Sztuki, w celu realizacji zadań własnych gminy stanowi sprawę publiczną, należącą do sfery działalności jednostki samorządowej. Zatem nieodpłatne użyczenie Zamku na rzecz Centrum w opisanym kształcie sprawy, nie stanowi nieodpłatnego świadczenia usług zrównanego z odpłatnym świadczeniem usług, na gruncie art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania ww. przepis ustawy o VAT, a czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. (...)”.
„Tym samym w odniesieniu do Wnioskodawcy nie znajdzie zastosowania cytowany na wstępie art. 86 ust. 1 ustawy, bowiem jak już wskazano wyżej obniżenie podatku należnego o podatek naliczony może nastąpić jedynie na ściśle określonych przez ustawodawcę zasadach, a jedną z podstawowych przesłanek pozytywnych jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi”.
Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 7 maja 2010 r. sygn. sprawy IBPP4/443- 594/10/EJ: „Zatem przekazanie do nieodpłatnego użyczenia przebudowanego budynku wraz z wyposażeniem nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, z uwagi na nieodpłatność tej czynności oraz fakt, iż nie ma w tym przypadku zastosowania art. 8 ust. 2 ustawy – nieodpłatne przekazanie budynku wraz z wyposażeniem do użytkowania będzie się odbywało w związku z prowadzoną przez Gminę działalnością (wykonywanie zadań publicznych)”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

Zatem w podatku od towarów i usług obowiązuje zasada tzw. „niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego”. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia, nie musi czekać, aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowoprawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Należy zauważyć, że dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego niezbędne jest istnienie związku między dokonywanymi zakupami towarów i usług a prowadzoną działalnością.

Jednakże ustawodawca nie precyzuje, w jakim zakresie i w jaki sposób towary i usługi muszą być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, aby pozwoliło to podatnikowi na odliczenie podatku naliczonego. Związek dokonywanych zakupów z działalnością podatnika może mieć zatem charakter pośredni lub bezpośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy; bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążąc się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa, mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym osiąganymi przez podatnika obrotami. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością przedsiębiorstwa, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu.

Z pośrednim związkiem dokonanych zakupów z działalnością podatnika mamy zatem do czynienia wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez przedsiębiorstwo sprzedaży. Najczęściej do wydatków mających pośredni wpływ na wykonywanie czynności opodatkowanych zalicza się koszty reklamy, wydatki związane z udziałem w targach, konferencjach, koszty doradztwa podatkowego, obsługi prawnej.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W oparciu o art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Zatem, aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go – dla tej czynności – za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że w świetle art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ władzy publicznej będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Jak wynika z powyższego, wyłączenie organów władzy publicznej z kategorii podatnika ma charakter wyłącznie podmiotowo-przedmiotowy.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych) – tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Stosownie do przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1875, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Na podstawie art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy (…).

Na podstawie art. 9 ust. 1 wskazanej ustawy, gmina, w celu wykonywania zadań, może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi.

Z powyższych konstrukcji prawnych jednoznacznie wynika, że Gmina, wykonując we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 ustawy, działa w charakterze podatnika podatku VAT.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Gmina – będąca zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT – przygotowuje obecnie realizację inwestycji polegającej na przebudowie i modernizacji dwóch budynków komunalnych, położonych przy ul. A oraz B, na potrzeby utworzenia tzw. Centrum Aktywności Obywatelskiej (dalej: „Inwestycja”). Łączna wartość projektu ma wynieść około 5,3 mln zł. Ponadto Gmina nadmienia, że zarządza (i będzie zarządzać) opisanym obiektem w całości samodzielnie (tj. poprzez Urząd Gminy). W związku z powyższym, Gmina ponosić będzie wydatki inwestycyjne (np. nabycie usług budowlanych), które dokumentowane będą fakturami VAT z podaniem danych Gminy.

działalność komercyjna w zakresie najmu i dzierżawy lokali na rzecz podmiotów gospodarczych (część budynku przy ul. A); innymi słowy, w tym zakresie Gmina wykonywać będzie czynności podlegające opodatkowaniu VAT w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (wydatki przyporządkowane do tej działalności dalej oznaczone zostały jako: „kategoria A”);
działalność publicznoprawna polegająca na nieodpłatnym wykorzystywaniu budynków na inne cele, poprzez wykonywanie różnego rodzaju darmowych usług – np. warsztatów czy szkoleń – dla osób wykluczonych i zagrożonych wykluczeniem społecznym, jak również poprzez nieodpłatne udostępnianie pomieszczeń dla lokalnych fundacji i stowarzyszeń – w konsekwencji w tym zakresie Gmina będzie wykorzystywać wydatki inwestycyjne do czynności pozostających poza zakresem opodatkowania VAT (część budynku przy ul. A oraz cały budynek przy ul. B; wydatki przyporządkowane do tej działalności dalej oznaczone jako: „kategoria B”).

Opisana wyżej „część komercyjna” (do której przyporządkowane zostały wydatki w kategorii A) jest wykorzystywana we wskazany sposób już obecnie, gdyż aktualnie Gmina wynajmuje/wydzierżawia w tej części pomieszczenia na rzecz lokalnych przedsiębiorców (Inwestycja nie zmienia w tym zakresie przeznaczenia budynków). Opisana „część niekomercyjna” (wydatki z kategorii B) natomiast pozostaje aktualnie niewykorzystywana (jest „pusta”).

Realizacja Inwestycji zostanie w części sfinansowana ze środków własnych Gminy. Ponadto, Gmina pozyska dofinansowanie na realizowaną Inwestycję ze środków Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Y na lata 2014-2020 – Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego (dalej: „RPO”). W celu prawidłowego rozliczenia dofinansowania inwestycji (już na etapie sporządzania wniosku o dofinansowanie), Gmina jest zobowiązana wobec instytucji finansującej do precyzyjnego podziału wydatków na wspomniane wyżej: kategorię A oraz kategorię B. Wiąże się to z faktem, iż finansowaniu mogą podlegać wyłącznie wydatki w kategorii B. Dlatego też Gmina dokonała takiego precyzyjnego podziału wydatków, który to podział był szczegółowo wyjaśniany oraz został zaakceptowany przez instytucję finansującą (tj. Urząd Marszałkowski). O prawidłowości przeprowadzonego podziału na kategorię A oraz kategorię B świadczy fakt, że Urząd Marszałkowski nie udzieliłby dofinansowania, gdyby wydatki z kategorii B były związane z działalnością komercyjną (gospodarczą, a więc równocześnie opodatkowaną VAT). Podsumowując, na tej podstawie, należy uznać, że wydatki w kategorii A są związane z czynnościami opodatkowanymi VAT, a wydatki w kategorii B są związane z czynnościami nieopodatkowanymi VAT.

Wydatki na nabycie towarów i usług opisane w „kategorii A” przyporządkowane zostały do działalności komercyjnej w zakresie najmu i dzierżawy lokali na rzecz podmiotów gospodarczych. Tym samym Wnioskodawca wyjaśnia, że wydatki zawarte w „kategorii A”, wyodrębnione zgodnie z metodologią, która była przedmiotem ustaleń z instytucją finansującą wykorzystywane będą wyłącznie do czynności podlegających opodatkowaniu VAT w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Nie będą one wykorzystywane do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy w analizowanej sprawie w pierwszej kolejności dotyczą prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z wydatków inwestycyjnych w zakresie kategorii A.

Jak wynika z powołanych powyżej przepisów prawa, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez zarejestrowanego, czynnego podatnika podatku VAT w ramach działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Podstawowym warunkiem, którego spełnienie należy analizować w aspekcie prawa do odliczenia podatku VAT, jest związek dokonywanych nabyć towarów i usług ze sprzedażą uprawniającą do dokonywania takiego odliczenia, czyli sprzedażą generującą podatek należny. W omawianej sprawie związek taki wystąpi, bowiem jak wskazał Zainteresowany, wydatki zawarte w „kategorii A”, wyodrębnione zgodnie z metodologią, która była przedmiotem ustaleń z instytucją finansującą, wykorzystywane będą wyłącznie do czynności podlegających opodatkowaniu VAT w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Nie będą one wykorzystywane do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu VAT.

Ad. 1

Mając na uwadze przestawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że w związku z przedstawionym wyżej sposobem wykorzystania Inwestycji, Gminie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z wydatków inwestycyjnych w zakresie kategorii A, gdyż wydatki te są związane z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług. Prawo to przysługuje pod warunkiem niewystąpienia przesłanek negatywnych wymienionych w art. 88 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Ponadto, wątpliwości Zainteresowanego dotyczą braku prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z wydatków inwestycyjnych w zakresie kategorii B.

Jak wskazano wyżej, podstawowym warunkiem, którego spełnienie należy analizować w aspekcie prawa do odliczenia podatku VAT, jest związek dokonywanych nabyć towarów i usług ze sprzedażą uprawniającą do dokonywania takiego odliczenia, czyli sprzedażą generującą podatek należny. W omawianej sprawie w odniesieniu do wydatków inwestycyjnych w zakresie kategorii B związek taki nie występuje. Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że w części budynku przy ul. A oraz w całym budynku przy ul. B prowadzona będzie działalność publicznoprawna polegająca na nieodpłatnym wykorzystywaniu budynków na inne cele, poprzez wykonywanie różnego rodzaju darmowych usług – np. warsztatów czy szkoleń – dla osób wykluczonych i zagrożonych wykluczeniem społecznym, jak również poprzez nieodpłatne udostępnianie pomieszczeń dla lokalnych fundacji i stowarzyszeń – w konsekwencji w tym zakresie Gmina będzie wykorzystywać wydatki inwestycyjne do czynności pozostających poza zakresem opodatkowania VAT (wydatki przyporządkowane do tej działalności oznaczone są jako: „kategoria B”). Zatem w przypadku wydatków inwestycyjnych w kategorii B podstawowe warunki uprawniające do odliczenia podatku naliczonego nie będą spełnione.

Ad. 2

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że w związku z przedstawionym wyżej sposobem wykorzystania Inwestycji, Gminie nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z wydatków inwestycyjnych w zakresie kategorii B. Powyższe wynika z faktu, że w analizowanym przypadku nie będą spełnione – wskazane w art. 86 ust. 1 ustawy – przesłanki warunkujące prawo do odliczenia podatku naliczonego, tj. wydatki inwestycyjne w zakresie kategorii B nie będą służyły do wykonywania czynności opodatkowanych VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, wynikające z opisu sprawy bądź własnego stanowiska nieobjęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności kwestii opodatkowania czynności wykonywanych przez Gminę.

Ponadto zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin