2018.05.22 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-2.4012.291.2018.1.AJ
z 22 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 kwietnia 2018 r. (data wpływu 26 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania dostawy oświetlenia ulicznego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania dostawy oświetlenia ulicznego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”).

Gmina w ramach realizacji zadań własnych w latach 2007-2012 zrealizowała poniższe inwestycje (dalej: „Projekty” lub „Inwestycje”):

„B.” w ramach realizowanego wraz z Powiatem M. przedsięwzięcia „B. W wyniku projektu powstała infrastruktura drogowa mająca wpływ na poprawę układu komunikacyjnego Miasta, jak i rozwoju połączeń lokalnych. Dodatkowo została stworzona infrastruktura towarzysząca drogom w postaci chodników, ścieżek rowerowych, miejsc postojowych, przejść dla pieszych i kanalizacji deszczowej.
„B.". Budowa ścieżki rowerowej miała na celu zapewnić mieszkańcom wsi K. alternatywny ciąg komunikacyjny pozwalającą uniknąć podróży rowerem niebezpiecznym odcinkiem drogi wojewódzkiej oraz przyczynić się do wzrostu atrakcyjności turystycznej Gminy.

Inwestycje zostały częściowo sfinansowane ze środków Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa na lata 2007-2013 (dalej: „RPO”).

W wyniku powyższych Inwestycji zostało wybudowane/zmodernizowane także oświetlenie ulic/ścieżki rowerowej. W ramach Projektów zrealizowano prace elektryczne polegające na budowie/modernizacji obiektów oświetleniowych (słupów drogowych) wraz z linią zasilającą kablową i wymianą opraw oświetleniowych (dalej: „oświetlenie drogowe”). Po zakończeniu Inwestycji wybudowane/zmodernizowane oświetlenie drogowe stanowiące budowle zostało przyjęte dokumentem OT na stan majątku Gminy.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1875) oraz na podstawie art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (t. j. Dz. U. z 2017 r. poz. 220) Gmina wykonuje czynności z zakresu zadań publicznych dotyczących zapewnienia oświetlenia na terenie Gminy. Gmina jest również zobowiązana ponosić wszelkie koszty związane z realizacją powyższego zadania (budowa/modernizacja oświetlenia, koszty napraw, nabycia energii elektrycznej do oświetlenia).

Powstałe/zmodernizowane oświetlenie drogowe było wykorzystywane przez Gminę przynajmniej przez 2 lata od momentu oddania do użytkowania wyłącznie do realizacji zadań własnych Gminy polegających na zapewnieniu nieodpłatnie oświetlenia m.in. na potrzeby wybudowanej w ramach Inwestycji drogi i ścieżki rowerowej. Gmina nie wykorzystywała dotąd oświetlenia drogowego do swojej działalności gospodarczej zwolnionej lub opodatkowanej VAT (np. odpłatnego dostarczania energii elektrycznej).

Z uwagi na powyższe w złożonych wnioskach o dofinansowanie Gmina wskazała, że nie ma prawa do odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących wydatki na Projekty, zatem podatek VAT naliczony stanowił koszt kwalifikowalny Inwestycji.

Obecnie Gmina rozważa zbycie zainteresowanemu przedsiębiorcy majątku oświetleniowego - oświetlenia drogowego, będącego przedmiotem Inwestycji. Po dokonaniu sprzedaży majątek objęty niniejszym wnioskiem, będzie nadal wykorzystywany w celu oświetlenia miejsc publicznych i dróg gminnych. Zmieni się jedynie sposób realizacji zadania własnego Gminy z samodzielnej eksploatacji infrastruktury na zakup usługi od jej nowego właściciela.

Gmina powzięła wątpliwość czy do ustalonej ceny zbycia należy doliczyć podatek VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy zbycie wytworzonego/zmodernizowanego w ramach Inwestycji oświetlenia drogowego będzie podlegało ustawie o podatku VAT, tj. czy Gmina będzie występowała w ramach tej czynności w charakterze podatnika VAT?
Czy w przypadku uznania, że zbycie wytworzonego/zmodernizowanego w ramach Inwestycji oświetlenia drogowego podlega ustawie o VAT, przedmiotowa transakcja będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na postawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub pkt l0a ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Sprzedaż przez Gminę oświetlenia drogowego nie będzie podlegać ustawie o VAT, gdyż Gmina dokonując przedmiotowej transakcji będzie realizowała zadania własne, a tym samym nie będzie działała w charakterze podatnika.
W przypadku uznania, że sprzedaż oświetlenia drogowego podlega ustawie o VAT, Gmina będzie mogła zastosować zwolnienie od podatku wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Gminy

Ad 1.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z kolei art. 7 ust. 1 tej ustawy stanowi, że przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o VAT za podatników uznaje się osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie natomiast z ust. 6 tej regulacji, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W konsekwencji, w świetle powyższych regulacji, jedynie w przypadku działania przez Gminę na podstawie odpłatnej umowy cywilnoprawnej i na warunkach analogicznych do innych uczestników obrotu gospodarczego (przedsiębiorców) na gruncie art. 15 ust. 1-2 i ust. 6 należy uznać, że działa ona w charakterze podatnika VAT.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym zaspokojenie potrzeb zbiorowych wspólnoty, w tym spraw zaopatrzenia w energię elektryczną, należą do zadań własnych gminy, przy czym w ust. 2 art. 7 wskazano, że zdania własne gminy mają charakter obowiązkowy.

W myśl art. 18 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dania 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne do zadań własnych gminy w zakresie zaopatrzenia w energię energetyczną, ciepło i paliwa gazowe należy:

(…),
planowanie oświetlenia znajdujących się na terenie gminy:
1. miejsc publicznych,
2. dróg gminnych, dróg powiatowych i dróg wojewódzkich,
3. dróg krajowych, innych niż autostrady i drogi ekspresowe w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2017 poz. 2222), przebiegających w granicach terenu zabudowy,
4. części dróg krajowych, innych niż autostrady i drogi ekspresowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym (Dz. U. z 2015 r. poz. 641, ze zm.), wymagających odrębnego oświetlenia:
  1. przeznaczonych do ruchu pieszych lub rowerów,
  2. stanowiących dodatkowe jezdnie obsługujące ruch z terenów przyległych do pasa drogowego drogi krajowej;
finansowanie oświetlenia znajdujących się na terenie gminy:
1. ulic, o placów,
2. dróg gminnych, dróg powiatowych i dróg wojewódzkich,
3. dróg krajowych, innych niż autostrady i drogi ekspresowe w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, przebiegających w granicach terenu zabudowy,
4. części dróg krajowych, innych niż autostrady i drogi ekspresowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym, wymagających odrębnego oświetlenia:
  1. przeznaczonych do ruchu pieszych lub rowerów,
  2. stanowiących dodatkowe jezdnie obsługujące ruch z terenów przyległych do pasa drogowego drogi krajowej.

Zdaniem Gminy z powyższych przepisów jednoznacznie wynika, że planowanie oświetlenia ulicznego (poza pewnymi wyjątkami) stanowi zadanie własne Gminy. Zgodnie z art. 3 pkt 22 ustawy Prawo energetyczne Gmina jest również zobowiązana ponosić wszelkie koszty związane z realizacją powyższego zadania (budowa/modernizacja oświetlenia, koszty napraw, nabycia energii elektrycznej do oświetlenia dróg).

Z ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 2222, ze zm.) wynika (art. 2a ust. 2), że drogi wojewódzkie, powiatowe i gminne stanowią własność właściwego samorządu województwa, powiatu lub gminy. Dla dróg gminnych rolę zarządcy drogi pełni wójt burmistrz lub prezydent miasta. Stosownie do art. 20 pkt 3, 4 i 7 powyższej ustawy, do zarządcy drogi należy utrzymanie m.in. drogowych obiektów inżynierskich i innych urządzeń związanych oraz pełnienie funkcji inwestora i koordynatora robót w pasie drogowym.

Dodatkowo w ocenie Gminy istotne znaczenie w niniejszej sprawie mają również przepisy wydanego na mocy art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1332 ze zm.) rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (t. j. Dz. U. z 2016 r. poz. 124).

Stosownie do treści § 109 ust. 1 tego rozporządzenia droga powinna być oświetlona ze względów bezpieczeństwa ruchu, w szczególności:

gdy przebiega przez obszar oświetlony i występuje zagrożenie olśnienia uczestników ruchu;
w obrębie węzła lub skrzyżowania, jeżeli jedna z krzyżujących się dróg jest oświetlona;
na skrzyżowaniu z drogą klasy S;
na skrzyżowaniu typu rondo;
na skrzyżowaniu skanalizowanym z wyspami w krawężnikach - jeżeli jest to droga klasy GP;
między odcinkami oświetlonymi - jeżeli długość odcinka nie przekracza 500 m;
na odcinku przyległym do obiektu mostowego - jeżeli obiekt jest oświetlony;
w obrębie miejsca poboru opłat, zwanego dalej „MPO”;
na ulicy klasy S;
na jednojezdniowej ulicy o czterech i większej liczbie pasów ruchu;
na skrzyżowaniu na terenie zabudowy, przy którym znajdują się budynki użyteczności publicznej, przystanki komunikacji zbiorowej;
w obrębie przejścia dla pieszych i dojścia do przystanków komunikacji zbiorowej na terenie zabudowy.

Z kolei zgodnie z treścią § 2 cyt. rozporządzenia przepisy tego rozporządzenia stosuje się przy projektowaniu, budowie oraz przebudowie dróg publicznych i związanych z nimi urządzeń budowlanych, a także przy projektowaniu i budowie urządzeń niezwiązanych z drogami publicznymi, sytuowanych w ich pasach drogowych.

Z powyższego wynika, że zarządca drogi publicznej przy projektowaniu, budowaniu oraz przebudowie drogi publicznej i związanych z nią urządzeń budowlanych, a także przy projektowaniu i budowie urządzeń niezwiązanych z drogami publicznymi, sytuowanych w ich pasach drogowych winien uwzględnić oświetlenie drogi i ponieść koszty budowy przedmiotowego oświetlenia.

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe przepisy potwierdzają, że Gmina realizując Inwestycję nie działała w charakterze podatnika VAT (w ramach swojej działalności gospodarczej), a ponadto nie wykorzystywała nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT - oświetlenie drogowe służyło bowiem wyłącznie zadaniom własnym Gminy, wykonywanym nieodpłatnie i w ramach reżimu właściwego dla organu władzy publicznej. Zatem, także późniejsze zbycie oświetlenia drogowego będzie stanowiło kontynuację realizację zadań własnych Gminy i będzie realizowane poza systemem VAT.

Podsumowując, uznać należy, że sprzedaż przez Gminę oświetlenia drogowego nie będzie podlegać ustawie o VAT, gdyż Gmina dokonując powyższej transakcji będzie realizowała zadania własne, a tym samym nie będzie działała w charakterze podatnika VAT (w ramach swojej działalności gospodarczej).

Powyższe stanowisko w analogicznym stanie faktycznym zostało potwierdzone przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, który w interpretacji indywidualnej z dnia 15 stycznia 2018 r., sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.829.2017.1.JS, uznał, iż „Przedstawione okoliczności sprawy analizowane w kontekście przywołanych przepisów oraz orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pozwalają stwierdzić, że - skoro sieć oświetlenia drogowego nie została nabyta (wybudowana) na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT, lecz jako służąca do wykonywania działalności publicznoprawnej - Wnioskodawca dokonując odpłatnego przeniesienia prawa do tej sieci nie działa dla tej czynności w charakterze podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Odpłatnego przeniesienia prawa własności sieci oświetlenia drogowego wykorzystywanej do wykonywania zadań własnych nie sposób traktować w kategorii działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Oznacza to, że odpłatne przeniesienie prawa własności sieci oświetlenia drogowego nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. W konsekwencji, w przedmiotowej sprawie planowana przez Gminę sprzedaż sieci oświetlenia drogowego nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ Wnioskodawca dla wskazanej we wniosku czynności nie działa w charakterze podatnika”.

Ad 2.

Zadaniem Gminy nawet w przypadku uznania, że zbycie wytworzonego/zmodernizowanego w ramach Inwestycji oświetlenia drogowego podlega ustawie o VAT (z czym Wnioskodawca jednak się nie zgadza, biorąc pod uwagę ww. uzasadnienie do pytania nr 1), omawiana transakcja będzie korzystać ze zwolnienia z podatku VAT.

Jak zostało wskazane, będące przedmiotem sprzedaży oświetlenie drogowe, składające się ze słupów oświetleniowych wraz z linią zasilającą kablową oraz oprawami oświetleniowymi, stanowi bowiem budowle wobec czego, w ocenie Gminy, zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku VAT wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 lub względnie pkt l0a ustawy o VAT.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10, zwalnia się z podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie zgodnie z definicją zawartą w ustawie o VAT rozumie się oddanie do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich: wybudowaniu lub ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Mając na uwadze powyższy przepis, zdaniem Gminy zbycie oświetlenia drogowego będzie miało miejsce po upływie co najmniej 2 lat od dnia pierwszego zasiedlenia dla budowli (oświetlenia drogowego). Zgodnie z aktualnym orzecznictwem sądów administracyjnych i stanowiskiem organów podatkowych (dla przykładu: interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z 12 stycznia 2018 r., sygn. 0111-KDIB3-1.4012.742.2017.l.IK) definicję pierwszego zasiedlenia wskazaną w ustawie o VAT należy rozpatrywać szerzej i utożsamiać ją z pierwszym zajęciem budynku, używaniem dla potrzeb swojej działalności, a zatem do pierwszego zasiedlenia budowli powinno dojść już w trakcie rozpoczęcia jego użytkowania przez Gminę, tj. realizacja zadań w zakresie zapewnienia właściwego oświetlenia na terenie Gminy.

Nawet, gdyby potencjalnie powyższe zwolnienie nie znajdowało zastosowania (co jednak nie ma, zdaniem Gminy, miejsca w omawianej sprawie), alternatywnie dla tej dostawy powinno znajdować zastosowanie zwolnienie z VAT z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT z uwagi na brak prawa Gminy do odliczenia VAT naliczonego przy budowie/modernizacji oświetlenia drogowego. Gmina bowiem nabywając towary/usługi do modernizacji/budowy oświetlenia drogowego nabywała je w celu wykonywania zadań własnych, niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE.L. Nr 347, s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Stosownie do przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1875, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy o samorządzie gminnym do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty (art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym). W szczególności zadania własne obejmują sprawy m.in. w zakresie wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz (art. 7 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy o samorządzie gminnym).

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Mając na względzie powyższe należy każdorazowo badać, czy sprzedaż (dostawa) majątku gminnego podlega wyłączeniu z VAT. Należy pamiętać, że w każdym przypadku konieczna jest ocena spełniania przesłanek art. 9 i 13 dyrektywy 2006/112/WE (odpowiednio art. 15 ustawy o VAT) w konkretnych okolicznościach faktycznych sprawy.

Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2222) w art. 2a ust. 2 wskazuje, że drogi wojewódzkie, powiatowe i gminne stanowią własność właściwego samorządu województwa, powiatu lub gminy.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o drogach publicznych, organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi. W myśl ust. 2 ww. art. 19, zarządcami dróg, z zastrzeżeniem ust. 3, 5, 5a i 8, są dla dróg:

krajowych – Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad;
wojewódzkich – zarząd województwa;
powiatowych – zarząd powiatu;
gminnych – wójt (burmistrz, prezydent miasta).

Stosownie do art. 20 pkt 4 ustawy o drogach publicznych, do zarządcy drogi należy utrzymanie m.in. drogowych obiektów inżynierskich i innych urządzeń związanych z drogą.

Drogi i urządzenia związane z drogą powinny spełniać m.in. wymagania określone w rozporządzeniu Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. z 2016 r., poz. 124). W dziale IV ww. rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie: Wyposażenie techniczne dróg – wskazano urządzenia oświetleniowe. W § 109 ust. 1 tego rozporządzenia zostały określone sytuacje, kiedy droga powinna zostać oświetlona ze względów bezpieczeństwa ruchu. Zgodnie z § 2 przepisy rozporządzenia stosuje się przy projektowaniu, budowie oraz przebudowie dróg publicznych i związanych z nimi urządzeń budowlanych, a także przy projektowaniu i budowie urządzeń niezwiązanych z drogami publicznymi, sytuowanych w ich pasach drogowych.

Przepisy powyższe odnoszą się do warunków technicznych i nie mogą przesądzać o sposobie finansowania, który jest regulowany przez ustawę Prawo energetyczne.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2017, poz. 220, z późn. zm.), do zadań własnych gminy w zakresie zaopatrzenia w energię elektryczną, ciepło i paliwa gazowe należy planowanie oświetlenia miejsc publicznych i dróg znajdujących się na terenie gminy oraz finansowanie oświetlenia ulic, placów i dróg publicznych znajdujących się na terenie gminy.

Przez finansowanie oświetlenia ustawa Prawo energetyczne rozumie finansowanie kosztów energii elektrycznej pobranej przez punkty świetlne oraz koszty ich budowy i utrzymania (art. 3 pkt 22 Prawa energetycznego).

Przepisom ustawy Prawo energetyczne odpowiada cytowany wyżej art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy o samorządzie gminnym, zgodnie z którym do zadań własnych gminy należy zaspakajanie potrzeb wspólnoty, w tym m.in. zaopatrzenie w energię elektryczną.

Nie powinno więc budzić wątpliwości, że zapewnienie oświetlenia ulic, placów i dróg publicznych znajdujących się na terenie gminy jest zbiorową potrzebą wspólnoty, jaką jest gmina i ma charakter celu publicznego.

Analiza opisu zdarzenia przyszłego oraz zacytowanych przepisów prawa pozwala uznać, że Gmina realizując wskazane w treści wniosku inwestycje związane z budową dróg i ścieżki rowerowej wraz z niezbędną infrastrukturą, w tym z budową/modernizacją oświetlenia drogi i ścieżki rowerowej, nie działała w charakterze podatnika VAT, a nabywanych towarów i usług niezbędnych do zrealizowania inwestycji celu publicznego nie wykorzystywała do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Faktycznie były one użytkowane dla realizacji celów, które stanowią działalność Gminy pozostającą poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Skoro sieć oświetlenia nie została wybudowana/zmodernizowana na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, lecz jako służąca do wykonywania działalności publicznoprawnej – Gmina dokonując przyszłego odpłatnego przeniesienia prawa do tej sieci nie będzie działa dla tej czynności w charakterze podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Odpłatnego przeniesienia prawa własności sieci oświetlenia – jak słusznie wskazano w treści wniosku – wykorzystywanej do wykonywania zadań własnych nie sposób traktować w kategorii działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Oznacza to, że odpłatne przeniesienie prawa własności sieci oświetlenia drogowego nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ Gmina nie wystąpi w ramach tej transakcji jako podatnik VAT na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy.

Tym samym oceniając stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je za prawidłowe.

Z uwagi zatem na fakt, że planowana dostawa nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, kwestia oceny stanowiska w zakresie jej zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub pkt 10a ustawy jest bezzasadna.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin