Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.122.2018.1.AS
z 20 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 lutego 2018 r. (data wpływu 23 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia podstawy opodatkowania i kwoty podatku należnego o wartość rabatów przyznanych klientom w deklaracji za okres, w którym Spółka przekazuje Dystrybutorom środki pieniężne równe wartości nominalnej tych rabatów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia podstawy opodatkowania i kwoty podatku należnego o wartość rabatów przyznanych klientom w deklaracji za okres, w którym Spółka przekazuje Dystrybutorom środki pieniężne równe wartości nominalnej tych rabatów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest polską osobą prawną, prowadzącą działalność gospodarczą przede wszystkim w zakresie sprzedaży hurtowej elektrycznych artykułów gospodarstwa domowego. Głównymi odbiorcami produktów Spółki na terenie Polski są specjalizujące się w handlu elektrycznymi artykułami gospodarstwa domowego sieci handlowe (dalej: „Dystrybutorzy”). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zawiera z Dystrybutorami umowy dotyczące dystrybucji produkowanych przez Spółkę towarów. Na podstawie tych umów Dystrybutorzy nabywają towary od Wnioskodawcy i oferują je do sprzedaży w prowadzonych przez siebie punktach handlowych, gdzie nabywają je końcowi nabywcy (dalej: „Klienci”).

Chcąc poprawić wyniki sprzedaży, Spółka prowadzi szereg działań marketingowych, polegających między innymi na obniżeniu Klientom rzeczywistego kosztu zakupu, a tym samym, pośrednio, zwiększenie konkurencyjności swoich towarów na rynku. W ramach takich działań Spółka przyznaje Klientom rabat kwotowy od ceny towaru obowiązującej w danym punkcie handlowym przy spełnieniu przez Klientów określonych warunków (np. przy zakupie pralki i lodówki Klient otrzymuje rabat 500 zł).

Mechanizm takiej promocji przedstawia się następująco:

Spółka zawiera porozumienie z Dystrybutorem zobowiązujące go do tego, aby w sytuacji spełnienia określonych warunków, w momencie sprzedaży towaru Klientowi w punkcie handlowym nie pobierał od Klienta kwoty stanowiącej równowartość przyznanego przez Spółkę rabatu. Zasadniczo więc Dystrybutor działając w imieniu Spółki realizuje rabat dla Klienta (potrąca z kwotą należną od Klienta z tytułu sprzedaży towarów). W momencie sprzedaży towarów Klientowi Dystrybutor wydaje paragon z kasy rejestrującej, w którym wskazane są ceny towarów obowiązujące w danym punkcie handlowym, a kwota do zapłaty nie jest pomniejszona o rabat. Natomiast jako metoda płatności wskazana jest „karta podarunkowa” odpowiadająca kwotowo wartości przyznanego przez Spółkę rabatu oraz metoda płatności wybrana przez Klienta - w odniesieniu do pozostałej części ceny. Zatem efektywnie Klient płaci kwotę obniżoną o wartość tej „karty podarunkowej”. Przy czym klient w rzeczywistości nie posiada karty podarunkowej (umieszczenie takiej adnotacji na paragonie służy jedynie uproszczeniu ewidencji), a jej nominalną wartość Spółka zwraca następnie Dystrybutorowi. Rozliczenie udzielonych obniżek odbywa się na podstawie not księgowych wystawianych przez Dystrybutorów na rzecz Wnioskodawcy.

Dotychczas Spółka nie obniżała podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego na podstawie otrzymanych od Kontrahentów not księgowych. Jednocześnie Spółka planuje w najbliższym czasie przeprowadzać akcje promocyjne o podobnym charakterze. Z tego względu poniższe pytanie, choć sformułowane w czasie teraźniejszym, dotyczy zarówno wydarzeń już dokonanych, jak też zdarzeń przyszłych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym, na podstawie art. 29a ust. 10 pkt 1 ustawy o VAT, Spółka ma prawo do obniżenia podstawy opodatkowania i kwoty podatku należnego o wartość rabatów przyznanych Klientom, w deklaracji za okres, w którym Spółka przekazuje Dystrybutorom środki pieniężne równe wartości nominalnej tych rabatów?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym, na podstawie art. 29a ust. 10 pkt 1 ustawy o VAT, Spółka ma prawo do obniżenia podstawy opodatkowania i kwoty podatku należnego o wartość rabatów przyznanych Klientom, w deklaracji za okres, w którym Spółka przekazuje Dystrybutorom środki pieniężne równe wartości nominalnej tych rabatów.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez towary stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy o VAT).

W myśl przepisu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W świetle artykułu 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 7 ustawy o VAT, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.
   
   

Jednocześnie, zgodnie z art. 29a ust. 10 ustawy o VAT, podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 13, obniża się o:

1. kwoty udzielonych po dokonaniu sprzedaży opustów i obniżek cen;
2. wartość zwróconych towarów i opakowań, z zastrzeżeniem ust. 11 i 12;
3. zwróconą nabywcy całość lub część zapłaty otrzymaną przed dokonaniem sprzedaży, jeżeli do niej nie doszło;
4. wartość zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1.
   
   

Powyższe regulacje stanowią implementację zasady wynikającej z art. 1 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: „Dyrektywa VAT”), zgodnie z którym podatek VAT deklarowany oraz wpłacany przez podatnika musi być w każdym przypadku wprost proporcjonalny do otrzymanego przez niego wynagrodzenia.

Zgodnie ze wskazanym artykułem 1 ust. 2 Dyrektywy VAT, zasada wspólnego systemu VAT polega na zastosowaniu do towarów i usług ogólnego podatku konsumpcyjnego dokładnie proporcjonalnego do ceny towarów i usług, niezależnie od liczby transakcji, które mają miejsce w procesie produkcji i dystrybucji poprzedzającym etap obciążenia tym podatkiem.

Zasada ta była kilkukrotnie podkreślana w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”), w tym m. in. w pkt 28 wyroku z 24 października 1996 r. w sprawie C-317/94 Elida Gibbs, oraz w pkt 30 wyroku w sprawie KE przeciw Republice Niemieckiej, C-427/98, w których wskazano, że: „nie byłoby zatem zgodne z Dyrektywą, gdyby podstawa opodatkowania użyta do obliczenia podatku należnego od producenta jako podatnika, przekraczała kwotę ostatecznie przez niego otrzymaną. Gdyby bowiem tak było, zasada neutralności VAT w stosunku do podatników, do których należy przecież także producent nie byłaby spełniona.”.

W przywołanym powyżej wyroku w sprawie C-317/94 Elida Gibbs TSUE pochylił się również nad analizą skutków podatkowych płatności dokonywanej na rzecz podmiotu, na rzecz którego podatnik nie dokonał wcześniej żadnej dostawy. W stanie faktycznym tej sprawy spółka Elida Gibbs była producentem wyrobów higienicznych, które sprzedawała bądź hurtownikom, bądź sprzedawcom detalicznym. W celu wzrostu sprzedaży produkowanych towarów spółka ta wdrażała akcje promocyjne, w ramach których m.in.:

• Elida Gibbs dystrybuowała kupony uprawniające do uzyskania rabatu w sklepie. Konsument płacił za produkt sprzedawcy detalicznemu, przy czym rozliczeniu służył także kupon rabatowy, który posiadał określoną wartość nominalną. Następnie sprzedawca detaliczny uzyskiwał od Elida Gibbs zwrot kwoty rabatu udzielonego na podstawie kuponu.
  

• Elida Gibbs umieszczała na opakowaniach towarów kupony uprawniające do uzyskania (bezpośrednio od tej spółki) zwrotu części ceny zapłaconej detaliście. Klient mógł - po nabyciu produktu Elida Gibbs - wysłać wycięty z opakowania kupon wraz z dowodem nabycia produktu do Elida Gibbs celem uzyskania gotówkowego zwrotu części ceny odpowiadającej wartości danego kuponu.
  
  

W sprawie tej TSUE orzekł, że przepisy Dyrektywy VAT należy interpretować w taki sposób, że w przypadku gdy: „(a) producent wydaje kupon zniżkowy, dający podstawę do zwrotu kwoty określonej na nim przez producenta lub na jego koszt na rzecz detalisty, (b) kupon, który jest dystrybuowany wśród potencjalnych klientów w toku kampanii promocji sprzedaży i może zostać przyjęty przez detalistę w charakterze zapłaty za określony towar, (c) producent sprzedał określony towar po "cenie pierwotnego dostawcy" bezpośrednio do detalisty oraz (d) detalista przyjmie kupon od klienta, sprzedając mu towar, przedstawi go producentowi i otrzyma określoną kwotę, podstawa opodatkowania jest równa cenie sprzedaży naliczonej przez producenta, pomniejszonej o kwotę wskazaną na bonie i faktycznie zrefundowana. Powyższe ma zastosowanie również, gdy dostawa pierwotna została dokonana przez producenta hurtownikowi, a nie bezpośrednio detaliście.”

Uzasadniając powyższe stanowisko TSUE podkreślił, że podstawą opodatkowania dla producenta jako podatnika musi być kwota odpowiadająca cenie, po jakiej sprzedał on towary hurtownikom lub detalistom, pomniejszona o wartość kuponów (kwot wypłaconych z tytułu realizacji kuponów).

Z kolei w wyroku z 15 października 2002 r. w sprawie C-427/98 (Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec) TSUE potwierdził swoje wcześniejsze stanowisko, stwierdzając, że nie uchwalając przepisów pozwalających, w razie zwrotu wartości kuponów zniżkowych, na korektę podstawy opodatkowania przez podatnika dokonującego takiego zwrotu, Niemcy nie wypełniły obowiązków nałożonych na nie z mocy dyrektyw UE. TSUE powtórzył, że podstawa opodatkowania producenta, jako podatnika, musi stanowić kwotę odpowiadającą cenie, za jaką sprzedał on towary hurtownikom lub detalistom, pomniejszoną o wartość kuponów.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, należy zauważyć, że przedsiębiorcy w ramach prowadzonej działalności podejmują różnorodne działania w celu uzyskania korzyści ekonomicznych, w efekcie których wypłacane są określone kwoty (np. premie, bonusy) lub udzielane są rabaty nabywcom. Skutki podatkowe dotyczące wypłacania tych kwot nabywcom uzależnione są od wielu czynników, m.in. od ustalenia, za co faktycznie zostały wypłacone, tzn. czy ich przyznanie uwarunkowane jest wykonaniem dodatkowych czynności, czy dotyczą konkretnych dostaw, czy też odnoszą się do wszystkich dostaw w określonym czasie itp.

Warto zwrócić uwagę na fakt, że przepisy ustawy nie definiuje pojęcia „rabat” „opust”, zatem pojęcia te należy interpretować stosując przede wszystkim wykładnię językową. I tak, zgodnie ze „Słownikiem języka polskiego” (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005 r.), „rabat” to „zniżka, opust od sumy należnej za towar przyznawany, np. przy kupnie dużej ilości towarów”. Zatem rabat polega na pomniejszeniu ustalonej wcześniej ceny towaru lub usługi. Podobnie definiowany jest „opust” jako zniżka ceny kupna przyznawana przy zakupach hurtowych.

W niniejszej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia czy wypłacane przez Spółkę kwoty pieniężne stanowią rabaty/opusty, o których mowa w art. 29a ust. 10 ustawy i w związku z tym czy będzie uprawniony do obniżenia podstawy opodatkowania o kwotę takiego opustu w momencie jego faktycznej wypłaty. Wątpliwość wynika z tego, że Spółka udziela rabatu Klientom a nie Dystrybutorom, którzy są bezpośrednimi nabywcami towarów od Spółki.

Spółka uważa, że odpowiedź na postawione we wniosku pytanie powinna być pozytywna. Istnieje bowiem bezpośrednia analogia pomiędzy stanem faktycznym opisanym we wniosku a stanem faktycznym analizowanym w opisanym powyżej wyroku TSUE z dnia 24 października 1996 r. w sprawie Elida Gibbs (C-317/94). W sprawie rozpatrywanej przez TSUE konsument płacił za produkt sprzedawcy detalicznemu, przy czym sprzedawca ten nie pobierał pełnej zapłaty od konsumenta, ale pomniejszał ją o wartość nominalną kuponu rabatowego, a następnie uzyskiwał od Elida Gibbs zwrot kwoty rabatu udzielonego na podstawie kuponu. W sytuacji przedstawionej w niniejszym wniosku Klient również płaci sprzedawcy detalicznemu (Dystrybutorowi) cenę za towar, a Dystrybutor pobiera od niego wynagrodzenie pomniejszone o wartość nominalną rabatu ustalonego przez Spółkę. Następnie Dystrybutor uzyskuje zwrot kwoty rabatu od Wnioskodawcy. Jedyna różnica polega na tym, że Klient nie posiada fizycznie kuponu rabatowego - przyrzeczenie rabatu jest przekazywane Klientom poprzez komunikaty marketingowe, zaś w dokumencie potwierdzającym sprzedaż do Klienta (paragonie z kasy rejestrującej) wskazana jest metoda płatności „karta podarunkowa”.

Zauważyć należy, że jak wynika z okoliczności sprawy, wskutek wypłacenia rabatu pośredniego Wnioskodawca nie będzie nabywał żadnej usługi świadczonej na jego rzecz, za którą zostanie wypłacane stosowne wynagrodzenie. Tym samym więc nie będzie istniał stosunek zobowiązaniowy polegający na tym, że zostanie wykonana usługa, na rzecz beneficjenta płacącego określone wynagrodzenie.

W rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia z pomniejszeniem, czyli odstępstwem od ustalonej ceny towarów przez Wnioskodawcę, który co prawda nie sprzedaje bezpośrednio towarów na rzecz Klientów, ale na podstawie odpowiednich umów będzie udzielał im opustu w formie wypłaty rabatu kwotowego, co powoduje w istocie zwrot części ceny towarów.

U Wnioskodawcy nastąpi zatem obniżenie podstawy opodatkowania i kwoty podatku należnego. W takiej sytuacji wypłacany rabat stanie się de facto opustem, obniżką ceny, o której mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1 ustawy i Wnioskodawca będzie uprawniony do obniżenia podstawy o kwoty wypłaconych rabatów.

Taką interpretację potwierdza również analiza przyjętego sposobu rozliczeń. Zgodnie z przedstawionym opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego Klient nabywa określony produkt za wskazaną na paragonie pełną cenę, przy czym w rzeczywistości płaci on jedynie część tej ceny. Pozostały ułamek tej ceny uiszczany jest przez Wnioskodawcę. Należy jednak podkreślić, że z formalnego punktu widzenia kwoty otrzymywane przez Dystrybutorów od Klienta oraz Spółki mają zupełnie różne podstawy. O ile bowiem Klient uiszcza opłatę w związku z zawieraną przez siebie umową sprzedaży objętego promocją produktu, to Wnioskodawca nie zawiera żadnej nowej umowy, a przekazywana przez niego kwota stanowi jedynie część rozliczeń związanych z zawartą wcześniej umową dostawy określonej partii produktu.

W konsekwencji, wypłacana przez Wnioskodawcę kwota powinna być traktowana jako opust / obniżka ceny w rozumieniu art. 29a ust. 10 pkt 1 Ustawy o VAT, obniżający podstawę opodatkowania u Wnioskodawcy. Z uwagi na fakt, że beneficjentem rabatu nie jest Dystrybutor (podmiot, któremu Spółka wystawia faktury dokumentujące dostawę towaru), ale Klient - kolejny nabywca w łańcuchu dystrybucji, Spółka nie ma podstaw do wystawienia faktur korygujących dokumentujących rabat. Za wystarczający dokument potwierdzający rabat należy uznać notę księgową wystawioną przez Dystrybutora. Z tego też względu, do dokonania obniżenia podstawy opodatkowania i kwoty podatku należnego przez Spółkę nie będą miały zastosowania ograniczenia wynikające z brzmienia art. 29a ust. 13 ustawy o VAT - obniżenie to powinno zostać ujęte w deklaracji za miesiąc rzeczywistego zwrotu kwoty rabatów na rzecz Dystrybutora.

Ponadto zdaniem Wnioskodawcy kwota wypłaconego rabatu stanowić będzie kwotę brutto, innymi słowy jego wartość zawierać już będzie kwotę podatku, którą następnie Wnioskodawca będzie mógł obniżyć metodą „w stu”.

Należy także wskazać, że interpretacja przepisów dotyczących ustalania podstawy opodatkowania w przypadku dokonywania przez producentów wypłat kwot na rzecz podmiotów niebędących bezpośrednimi nabywcami towarów, potwierdzana jest w wyrokach polskich sądów administracyjnych, jak również w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe.

Z orzecznictwa zarówno polskich sądów administracyjnych jak i TSUE wynika, iż do obniżenia podstawy opodatkowania (a w konsekwencji podatku należnego) może upoważniać rabat udzielony podmiotowi innemu niż bezpośredni kontrahent podatnika (przykładowo wyrok NSA z dnia 15 stycznia 2009 r. sygn. 1 FSK 1653/07, z dnia 13 kwietnia 2010 r. sygn. I FSK 600/09, z dnia 28 sierpnia 2015 r. I FSK 1281/14).

Również w opisanym powyżej wyroku TSUE z dnia 24 października 1996 r. w sprawie Elida Gibbs (C- 317/94), wskazano, iż „producent, który zwrócił detaliście wartość bonu zniżkowego lub konsumentowi ostatecznemu - wartość bonu uprawniającego do zwrotu gotówki, otrzymuje, po zakończeniu transakcji, kwotę odpowiadającą cenie sprzedaży, zapłaconej przez hurtowników lub detalistów, za jego towary pomniejszoną o wartość ww. bonów”.

Jako przykład można wskazać wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 kwietnia 2010 r. (sygn. akt I FSK 600/09), w którego tezie wskazano, że „przepis art. 29 ust. 4 ustany z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm. - w brzmieniu obowiązującym do 30 listopada 2008 r.) należy interpretować w ten sposób, że udzielenie przez podatnika rabatu cenowego, nie bezpośredniemu jego kontrahentowi, lecz kolejnemu odbiorcy w łańcuchu dystrybucji jego towaru, stanowi dla tego podatnika podstawę do obniżenia swojego obrotu o kwotę udzielonego rabatu, jeżeli jest on udokumentowany dowodem księgowym w rozumieniu przepisów ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. Nr 152, poz. 1223 ze zm.), np. notą księgową.”

Potwierdzenie prawidłowości powyższego stanowiska możemy znaleźć również w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez polskie organy podatkowe. Przykładowo, w interpretacji z 4 lipca 2016 roku o sygnaturze IPPP1/4512-461 /16-2/RK Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie orzekł, że „kwota rabatu pośredniego wypłacana Klientowi obniża efektywnie kwotę należną Wnioskodawcy, a zatem obniżka ta powinna znaleźć odzwierciedlenie zarówno w wysokości podstawy opodatkowania, jak i kwocie podatku należnego. Skoro bowiem obniżeniu ulega kwota łącznej należności za sprzedane samochody, która jest kwotą brutto, zatem i kwota rabatu powinna być uznana za kwotę brutto, którą należy proporcjonalnie (tzw. metodą „w stu”) podzielić na kwotę podstawy opodatkowania i kwotę VAT należnego.”

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 28 kwietnia 2017 roku (0461-ITPP1.4512.206.2017.1.BK). Organ stwierdził, że „przedmiotowe rabaty, udzielane przez Wnioskodawcę bezpośrednio na rzecz Punktów Sprzedaży, niebędących bezpośrednimi kontrahentami Wnioskodawcy, stanowić będą rabaty, o których mowa w art. 29a ust. 10 ustawy i w przypadku ich udzielenia, Wnioskodawca będzie uprawniony do odpowiedniego obniżenia podstawy opodatkowania VAT oraz podatku VAT należnego z tytułu sprzedaży przedmiotowych produktów. W przypadku udzielenia rabatów, o których mowa w rozpatrywanej sprawie, dokumentem właściwym do udokumentowania rabatów jest nota księgowa (uznaniowa) zawierająca odpowiednie elementy dokumentu księgowego w myśl ustawy o rachunkowości, wystawiona przez Wnioskodawcę na rzecz danego sprzedawcy. Wnioskodawca będzie uprawniony do obniżenia podstawy opodatkowania dla potrzeb VAT oraz podatku VAT należnego z momentem udzielenia (zapłacenia na rzecz Sprzedawcy rabatu pieniężnego), udokumentowanego wystawioną przez Spółkę notą uznaniową.”

Wnioski te znajdują również potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 4 stycznia 2018 roku o sygnaturze 0115-KDIT1-2.4012.811.2017.1.RS, w której stwierdził on, że „Należy mieć na uwadze, że konstrukcja podstawy opodatkowania pozwala zrealizować fundamentalną zasadę neutralności VAT. Ekonomiczny ciężar VAT, co do zasady, powinien bowiem ponosić konsument, a nie podatnik. W ślad zatem za obniżeniem ceny transakcyjnej w formie rabatu powinno następować obniżenie podstawy opodatkowania tej transakcji, aby zachowana została zasada proporcjonalności podatku do ceny towarów i usług. Jeśli podstawa opodatkowania przewyższa kwotę wynagrodzenia należnego podatnikowi, przynajmniej w części poniesie on ekonomiczny ciężar podatku, co naruszałoby zasadę neutralności tego podatku”.

Analogiczne stanowiska przyjęły również organy podatkowe, wydając następujące rozstrzygnięcia:

• interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z 3 sierpnia 2017 roku o sygnaturze 0115-KDIT 1-2.4012.347.2017.1.RS
  

• interpretację indywidualną Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie z 10 lipca 2015 roku o sygnaturze IPPP1/4512-587/15-2/KR
  

• interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z 3 stycznia 2018 roku o sygnaturze 0114-KDIP1 -3.4012.520.2017.1.MT
  

• interpretację indywidualną Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie z 3 listopada 2015 roku o sygnaturze IPPP3/4512-820/15-2/ISZ
  

• interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z 7 lipca 2017 roku o sygnaturze 0114-KDIP4.4012.189.2017.1.AS
  

• interpretację indywidualną Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie z 18 września 2015 roku o sygnaturze IPPP1/4512-647/15-3/JL
  

• interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z 21 czerwca 2017 roku o sygnaturze 0114-KDIP4.4012.108.2017.1.KR.
  
  
  

Spółka zwraca się z prośbą o potwierdzenie, że zaprezentowane przez nią stanowisko i rozumienie treści przepisów jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny Wnioskodawcy.

Niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.