Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.163.2018.1.KBR
z 18 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 marca 2018 r. (data wpływu 20 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT transakcji zbycia nieruchomości w drodze licytacji komorniczej:

• w części stanowiącej majątek osobisty Dłużników – jest prawidłowe,
  

• w części odnoszącej się do lokalu użyczanego Spółce z przeznaczeniem na jej siedzibę – jest nieprawidłowe.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 20 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT transakcji zbycia nieruchomości w drodze licytacji komorniczej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym prowadzonej przeciwko Dłużnikom dokonał zajęcia wieczystego użytkowania nieruchomości dłużników dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą.
Przedmiotowa nieruchomość stanowi działkę ewidencyjną o powierzchni 125 m². Na nieruchomości posadowiony jest budynek mieszkalny jednorodzinny - segment w zabudowie szeregowej z garażem. Zgodnie z Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego, uchwała Rady Gminy wyceniana nieruchomość położona jest na terenach oznaczonej symbolem MNU - tereny zabudowy mieszkalnej jednorodzinnej i usług.

Zgodnie z aktem notarialnym "umowa użytkowania wieczystego", naczelnik Gminy w imieniu Skarbu Państwa oddał działkę o powierzchni 125 m² w użytkowanie wieczyste na okres 99 lat, tj. do 6 lutego 2088 roku, zgodnie z § 5 umowy „Plan zagospodarowania terenu jako sposób korzystania z działki przewiduje zabudowę jej pawilonem rzemieślniczym”. W akcie notarialnym sposób zagospodarowania ww. nieruchomości opisany został jako pawilon rzemieślniczy z częścią mieszkalną stanowiący segment w zabudowie szeregowej, piętrowy, murowany, wymagający wykończenia.

W trakcie wizji lokalnej przeprowadzonej rzeczoznawca majątkowy stwierdził w operacie szacunkowym ww. nieruchomości iż segment posiada rozwiązania funkcjonalne i używany jest na cele mieszkalne. Pomieszczenia położone w parterze budynku stwarzają możliwość prowadzenia działalności komercyjno-usługowej. Zgodnie z informacją uzyskaną z Urzędu Skarbowego Dłużnicy nie są podatnikami podatku VAT i nie prowadzą działalności gospodarczej. Przedmiotowa nieruchomość stanowi własność Dłużników na zasadzie wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej. Nieruchomość była wykorzystywana do celów mieszkaniowych. Pod adresem nieruchomości zarejestrowana jest siedziba spółki Sp. z o.o., gdzie Dłużniczka występuje jako członek zarządu. Zgodnie z oświadczeniem Dłużnika, siedziba spółki jest pod ww. adresem od 2010 roku (brak bliższej daty umowy). Na cele siedziby Spółki wykorzystywany był jeden pokój na parterze budynku, o powierzchni ok 10 m². Stroną umowy najmu ww. pokoju była Dłużniczka. Zgodnie z oświadczeniem dłużników okoliczność zarejestrowania działalności gospodarczej w ww. nieruchomości nie jest równoznaczna z prowadzeniem działalność gospodarczej przez Spółkę. Faktyczne miejsce prowadzenia działalności Spółki było w W..

W ocenie organu egzekucyjnego zarówno z uwagi na powierzchnię użytkową wynoszącą 125 m², jak i cel mieszkaniowy do którego wykorzystywany jest budynek, budynek ten spełnia definicję obiektu budownictwa mieszkaniowego w rozumieniu art. 41 ust. 12a-12b ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z treścią wypisu z rejestru budynków Starostwa z dnia 22 listopada 2017 roku budynek oznaczony został jako budynek mieszkalny. Zgodnie z treścią wypisu z rejestru gruntów Starostwa z dnia 22 listopada 2017 roku, grunty położone pod budynkiem oznaczone zostały jako tereny mieszkaniowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż ww. nieruchomości podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jeżeli tak, to w jakiej stawce?

Zdaniem Wnioskodawcy, licytacyjna sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ dłużnicy nie są podatnikami podatku VAT i nie prowadzą działalności gospodarczej, a nieruchomość służy wyłącznie do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych dłużników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego opodatkowania podatkiem VAT transakcji zbycia nieruchomości w drodze licytacji komorniczej:

• w części stanowiącej majątek osobisty Dłużników – jest prawidłowe,

• w części odnoszącej się do lokalu użyczanego Spółce z przeznaczeniem na jej siedzibę – jest nieprawidłowe.

W myśl regulacji zawartej w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2014 r., poz. 1619, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Stosownie do art. 106c ustawy, faktury dokumentujące dostawę towarów, o której mowa w art. 18, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

1. organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
2. komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.
   
   

Zatem fakturę wystawia się, jeżeli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą towarów.

Przepis art. 30 § 1 ww. ustawy stanowi, że płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

W świetle cyt. wyżej przepisów, płatnikami podatku od towarów i usług (czyli podmiotami zobowiązanymi do obliczania, poboru podatku od podatnika i wpłaty podatku na konto organu podatkowego) mogą być organy egzekucyjne oraz komornicy sądowi. Sytuacja taka ma miejsce, gdy w wykonaniu czynności egzekucyjnych organy te dokonują dostawy towarów należących do podatnika lub przez niego posiadanych z naruszeniem przepisów. Sformułowanie „płatnikami” oznacza, że organy te nie stają się z tytułu wykonania powyższych czynności podatnikami podatku od towarów i usług, lecz pełnią jedynie rolę płatnika w odniesieniu do podatku należnego z tytułu sprzedanych (zlicytowanych) towarów należących do podatnika, w stosunku do którego toczy się postępowanie egzekucyjne.

Zaznaczenia wymaga, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika, będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. Natomiast w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Komornik sądowy pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą dokonaną w ramach egzekucji. Nie bez znaczenia jest także fakt, że podatnik, będący dłużnikiem, zazwyczaj nie otrzymuje kwot uzyskanych przez organ egzekucyjny ze sprzedaży towarów w wykonaniu czynności egzekucyjnych. Prawdopodobne jest zatem, że podatnik nie posiada innych środków finansowych umożliwiających uiszczenie należnego podatku. Ustanowienie organu egzekucyjnego płatnikiem zapewnia odprowadzenie należnego podatku przez organ przeprowadzający dostawę w ramach czynności egzekucyjnych.

Zatem komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług i do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W odniesieniu do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analiza powyższych przepisów prowadzi do stwierdzenia, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów zauważyć należy, że status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarcza w rozumieniu przepisów ustawy.

Ze złożonego wniosku wynika, że komornik sądowy dokonał zajęcia wieczystego użytkowania nieruchomości Dłużników. Na nieruchomości posadowiony jest budynek mieszkalny jednorodzinny - segment w zabudowie szeregowej z garażem. Zgodnie z Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego wyceniana nieruchomość położona jest na terenach oznaczonej symbolem MNU - tereny zabudowy mieszkalnej jednorodzinnej i usług.

Z oględzin rzeczoznawcy wynika, że segment posiada rozwiązania funkcjonalne i używany jest na cele mieszkalne. Pomieszczenia położone w parterze budynku stwarzają możliwość prowadzenia działalności komercyjno-usługowej. Zgodnie z informacją uzyskaną z Urzędu Skarbowego Dłużnicy nie są podatnikami podatku VAT i nie prowadzą działalności gospodarczej. Przedmiotowa nieruchomość stanowi własność Dłużników na zasadzie wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej. Nieruchomość była wykorzystywana do celów mieszkaniowych. Pod adresem nieruchomości zarejestrowana jest siedziba Spółki, gdzie Dłużniczka występuje jako członek zarządu. Zgodnie z oświadczeniem Dłużnika z dnia 8 marca 2018 roku, siedziba Spółki jest pod tym adresem od 2010 roku (brak bliższej daty umowy). Na cele siedziby Spółki wykorzystywany był jeden pokój na parterze budynku, o powierzchni ok 10 m². Stroną umowy najmu ww. pokoju była Dłużniczka. Zgodnie z oświadczeniem Dłużników okoliczność zarejestrowania działalności gospodarczej w ww. nieruchomości nie jest równoznaczna z prowadzeniem działalność gospodarczej przez Spółkę. Faktyczne miejsce prowadzenia działalności Spółki było pod innym adresem.

W ocenie Komornika zarówno z uwagi na powierzchnię użytkową wynoszącą 125 m², jak i cel mieszkaniowy do którego wykorzystywany jest budynek, budynek ten spełnia definicję obiektu budownictwa mieszkaniowego w rozumieniu art. 41 ust. 12a-12b ustawy o podatku od towarów i usług.

Na tle powyższego Komornik wyraził wątpliwość w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży ww. nieruchomości.

Analiza okoliczności przedstawionych we wniosku oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do sprzedaży budynku mieszkalnego posadowionego na przedmiotowej nieruchomości nie można uznać Dłużników za podatników podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzących działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy w odniesieniu do części nieruchomości wykorzystywanej wyłącznie na cele mieszkalne. Zatem zbycie tej części budynku nie nastąpi w ramach działalności gospodarczej, lecz w ramach rozporządzania własnym majątkiem i jest działaniem w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o VAT nie mają zastosowania.

Jak z wniosku wynika, Dłużnicy nie prowadzą działalności gospodarczej oraz nie są podatnikami podatku od towarów i usług. Budynek mieszkalny jednorodzinny – segment w zabudowie szeregowej z garażem stanowi własność Dłużników na zasadzie wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej. Nieruchomość była wykorzystywana na cele mieszkaniowe Dłużników, z wyjątkiem lokalu o powierzchni 10 m², który był przedmiotem umowy, na podstawie której pod tym adresem funkcjonowała siedziba Spółki, w której Dłużniczka pełniła funkcję członka zarządu. Jak wskazali Dłużnicy, budynek mieszkalny stanowił majątek prywatny przeznaczony na cele mieszkalne. Tym samym sprzedaż niewykorzystywanego w działalności gospodarczej budynku mieszkalnego należącego do Dłużników w drodze licytacji komorniczej nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Natomiast w odniesieniu do sprzedaży lokalu o powierzchni 10 m² znajdującego się w bryle segmentu mieszkalnego należy uznać Dłużniczkę za podatnika podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Zatem zbycie tej części budynku opisanego w złożonym wniosku nie nastąpi w ramach rozporządzania majątkiem prywatnym, a w ramach prowadzenia działalności gospodarczej.

Jak wskazano we wniosku, od 2010 r. część budynku została oddana na podstawie zawartej umowy do używania Spółce, która zarejestrowała tam swoją siedzibę. Zatem ta część budynku przy sprzedaży powinna zostać wyłączona z majątku prywatnego, gdyż oddanie do używania Spółce tej części nieruchomości powoduje, że traci on przymiot majątku osobistego i w tym zakresie Dłużniczka będzie działać w charakterze podatnika podatku VAT.

Stawka podatku – zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych wydanych na jej podstawie, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z przepisem art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli i ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
   
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Jednocześnie, w świetle definicji zawartej w art. 2 pkt 14 ustawy, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
   
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Zwolnienie uregulowane w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy ma charakter zwolnienia fakultatywnego, gdyż w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
   
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.
   
   

Zgodnie z art. 43 ust. 11 ustawy oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

1. imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
   
2. planowaną datę zawarci umowy dostawy budynków, budowli lub ich części;
   
3. adres budynku, budowli lub ich części.
   
   

Zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w myśl którego w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Przepisu ust. 8 nie stosuje się do czynności oddania w użytkowanie wieczyste gruntu, dokonywanego z równoczesną dostawą budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli (art. 29a ust. 9 ustawy).

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków, budowli lub ich części, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny tych obiektów w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia budynku po jego wybudowaniu wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, w zakresie pierwszego zasiedlenia budynku po jego wybudowaniu.

A zatem, w przypadku, gdy po wybudowaniu budynek, budowla lub jego część jest wykorzystywana, w tym używana na potrzeby własnej działalności okoliczność ta powoduje, że ma już miejsce pierwsze zasiedlenie tego obiektu.

Odnosząc się do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, należy wskazać, że Komornik dokonując sprzedaży w drodze licytacji komorniczej w imieniu Dłużniczki ma prawo do zastosowania zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy do czynności sprzedaży części segmentu mieszkalnego w postaci lokalu użyczanego Spółce na potrzeby jej siedziby. Z wniosku wynika, że przedmiotowy lokal został oddany do używania na rzecz podmiotu trzeciego w 2010 r., zatem obecna jego sprzedaż nastąpi w okresie dłuższym niż 2 lata od pierwszego zasiedlenia rozumianego jako jego oddanie do używania na rzecz Spółki. Ponadto ze złożonego wniosku nie wynika żeby Dłużnicy ponosili nakłady na budynek mieszkalny w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiące co najmniej 30% wartości początkowej budynków, które stanowiły przebudowę rozumianą jako dokonanie istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany wykorzystania budynku lub w celu znaczącej zmiany warunków zasiedlenia, czego celem było polepszenie warunków prowadzonej działalności gospodarczej. Jak wynika z opinii rzeczoznawcy oraz oświadczeń Dłużników – budynek nadal pełni cele mieszkalne. Tak więc powołując powyższe przepisy ustawy i orzeczenia sądów należy stwierdzić, że do dostawy części nieruchomości mieszkalnej w postaci lokalu o powierzchni 10 m², użyczanego przez Dłużniczkę na siedzibę Spółki, zastosowanie znajdzie zwolnienie z ww. art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Tym samym Komornik dokonując sprzedaży nieruchomości opisanej w złożonym wniosku, nie będzie zobowiązany do obliczenia i odprowadzenia podatku z tytułu tej dostaw, dokonanej w trybie licytacji, gdyż czynność ta w części dotyczącej lokalu wynajmowanego Spółce będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT, natomiast w części dotyczącej pozostałych pomieszczeń mieszkalnych wraz z garażem - jako sprzedaż majątku prywatnego Dłużników nie będzie podlegała regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.