Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.58.2018.3.KS
z 13 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 stycznia 2018 r. (data wpływu 30 stycznia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 lutego 2018 r. (data wpływu 6 marca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 14 lutego 2018 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.58.2018.1.JŚ, Organ podatkowy, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, wezwał Wnioskodawcę do usunięcia braków wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 14 lutego 2018 r. (skutecznie doręczono w dniu 21 lutego 2018 r.), zaś w dniu 6 marca 2018 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (data nadania 27 lutego 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) w poprzednich latach wydawała swoim pracownikom bony żywnościowe o wartości 190 zł, uprawniające do otrzymania na ich podstawie artykułów spożywczych w wybranych przez pracowników sklepach. Spółka uznała, że przychód pracowników z tytułu bonów nie stanowi podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Ze stanowiskiem Spółki nie zgodził się Zakład Ubezpieczeń Społecznych i w tych okolicznościach zostały wydane decyzje w stosunku do pracowników Spółki, którzy otrzymali bony, stwierdzające, że wartość bonów stanowi podstawę wymiaru ww. składek. W konsekwencji tego Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał również decyzje wobec Spółki, określające wysokość składek na Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Spółka uregulowała wszystkie należności wynikające z decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że ma nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Bony żywnościowe nie są przyznawane pracownikom w ramach Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych Wnioskodawcy. Pracownicy Wnioskodawcy, którym wydano bony żywnościowe, nie spełniają warunków do otrzymania bonów określonych przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów. Kwestia przyznawania bonów żywnościowych jest każdorazowo regulowana u Wnioskodawcy odrębną decyzją Zarządu (w przypadku podjęcia decyzji o przyznaniu bonów, bony otrzymują bez wyjątku wszyscy pracownicy). Na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek przyznawania pracownikom bonów żywnościowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy w związku z odprowadzeniem przez Spółkę do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zaległych składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne w części, w której powinny być sfinansowane przez pracownika, Wnioskodawca jako płatnik, zobowiązany był do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, gdyż wartość odprowadzonych składek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych stanowi dla pracowników przychód podatkowy, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 18 ust. 1 w związku z art. 6 ust. 1 pkt 1 i art. 4 pkt 9 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. nr 205, poz. 1585, z późn. zm.), podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych będących pracownikami, stanowi przychód w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy.

Z kolei zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy podatkowej, przychodami w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. nr 161, poz. 1106, z późn. zm.), podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowi przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany przez pracowników u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. Wyjątki od tej zasady statuuje § 2 ust. 1 tego rozporządzenia, który w punkcie 11 przewiduje, że podstawy wymiaru składek nie stanowi wartość finansowanych przez pracodawcę posiłków udostępnianych pracownikom do spożycia bez prawa do ekwiwalentu z tego tytułu, do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 190 zł. Przepis ten zawierający wyjątek od zasady, że wszystkie przychody pracownika ze stosunku pracy stanowią podstawę wymiaru składek, musi być interpretowany ściśle. Interpretacja powołanej regulacji wymaga zatem zestawienia jej z brzmieniem innego wyjątku od generalnej zasady oskładkowania wszystkich przychodów pracownika ze stosunku pracy unormowanej w § 2 ust. 1 pkt 6 powołanego rozporządzenia. Zgodnie z jego brzmieniem, nie stanowi podstawy wymiaru składek wartość otrzymanych przez pracowników bonów uprawniających do otrzymania na ich podstawie napojów bezalkoholowych, posiłków oraz artykułów spożywczych, w przypadku, gdy pracodawca, mimo ciążącego na nim obowiązku, wynikającego z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, nie ma możliwości wydania pracownikom posiłków i napojów bezalkoholowych. Do zastosowania tego przepisu konieczne jest również odwołanie się do przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. nr 60, poz. 279, z późn. zm.), w którym w § 1 i 2, w przypadkach określonych w art. 232 Kodeksu pracy, przewidziano następujące formy udostępniania pracownikom przez pracodawcę profilaktycznych posiłków i napojów: posiłki wydawane przez pracodawcę w formie jednego dania gorącego, napoje, zapewnienie korzystania z takich posiłków w punktach gastronomicznych, przyrządzanie posiłków przez pracownika we własnym zakresie z otrzymanych produktów. Z powyższego wynika, że udostępnienie przez pracodawcę posiłku do spożycia na podstawie § 2 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia z dnia 18 grudnia 1998 r., nie może być utożsamiane z wydaniem bonów uprawniających do otrzymania na ich podstawie artykułów spożywczych, o jakim mowa w § 2 ust. 1 pkt 6 tego rozporządzenia. W przeciwnym wypadku, formy te nie byłyby wymieniane w punkcie 6 obok siebie, jako zamienne. Powyższa argumentacja prawna wynika z wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 16 czerwca 2016 r., sygn. akt III AUa 1048/15 oraz wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2015 r., sygn. akt I UK 205/15 i wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 września 2013 r., sygn. akt I UK 73/13.

W świetle przedstawionego powyżej stanu prawnego należy stwierdzić, że włączenie do podstawy wymiaru składek i wymierzenie przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych na podstawie przedmiotowych decyzji składek od bonów towarowych wydanych zainteresowanym pracownikom, znajduje uzasadnienie w obowiązujących przepisach prawa. Ze stanu faktycznego sprawy wynika, że Spółka nie finansowała zainteresowanym pracownikom posiłków, lecz wydawała bony w celu nabycia na ich podstawie towarów żywnościowych. W przypadku Spółki nie znajdował zatem zastosowania przepis § 2 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia z dnia 18 grudnia 1998 r., skoro wyraźnie wskazuje on na wartość posiłków w odróżnieniu od bonów, o jakich mowa w § 2 ust. 1 pkt 6 tego rozporządzenia. Wydawane bony żywnościowe nie spełniały celu ewentualnego zwolnienia z tytułu składek, gdyż nie były posiłkami regeneracyjnymi wynikającymi z wydłużonego czasu pracy.

Ponadto, bony nie zostały również wydane pracownikom na podstawie obowiązku wynikającego z przepisów BHP, skoro zostały wydane dobrowolnie, co nie pozwala na wyłączenie przychodów stanowiących wartość tych bonów z podstawy wymiaru składek. W zaistniałym stanie faktycznym, Spółka uważa jednak, że wartość zaległych składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne w części, w której powinny być sfinansowane przez pracownika, a które zostały odprowadzone przez Spółkę do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w celu wywiązania się z obowiązku płatnika składek, nie stanowi dla pracowników przychodu podatkowego w rozumieniu art. 12 ust. 1 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który podlegałby opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Pracownicy bowiem nie mają żadnego trwałego przysporzenia majątkowego z tego tytułu, że pracodawca niejako „wstecznie” opłaci za nich składki ZUS, skoro potrącenie składek z wynagrodzenia jest obowiązkiem płatnika, czyli Spółki, a nie pracowników. Skoro zapłata zaległych składek nastąpiła po upływie określonego czasu, to należy stwierdzić, że Spółka jedynie wykonała własny obowiązek (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 października 2013 r., sygn. akt II FSK 1891/13).

W opisanym stanie faktycznym, w świetle art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, po stronie Wnioskodawcy – jako płatniku, nie powstaje obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, gdyż wartość odprowadzonych składek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie stanowi dla pracowników przychodu podatkowego w rozumieniu art. 12 ust. 1 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie nie tylko w orzecznictwie sądowym (tak np.: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 20 grudnia 2016 r., sygn. akt I SA/Wr 1092/16), ale również w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, w którym wskazano, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które spełniają kumulatywnie cztery przesłanki: zostały spełnione za zgodą pracownika, zostały spełnione w jego interesie, przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktów lub uniknięcia wydatku, które musiałby ponieść, korzyść to jest wymierna i przypisana indywidulanemu pracownikowi. Zapłata zaległych składek nie stanowi dla pracownika przychodu, ponieważ takie świadczenie nie spełnia wyżej wymienionych warunków. Uregulowanie bowiem zaległych składek jest obowiązkiem ustawowym płatnika i w razie jego niewykonania, to pracodawca (Wnioskodawca), a nie pracownik, ponosi odpowiedzialność wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ponieważ za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego – zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika – to wskazać należy, że dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. Zatem do przychodu należy zaliczyć każdy rodzaj świadczenia, które dana osoba (podatnik) otrzymuje kosztem majątku innej osoby. Takim świadczeniem jest m.in. wykonanie zobowiązania danej osoby przez inny podmiot (np. zapłacenie składki przez pracodawcę środkami z jego majątku w sytuacji, gdy powinna być ona sfinansowana środkami pracownika).

Z definicji pojęcia przychodu, jako świadczenia otrzymanego, czy też w niektórych przypadkach postawionego do dyspozycji, wnosić można również o momencie jego uzyskania. Określenie momentu uzyskania przychodu ma bardzo istotne znaczenie przede wszystkim z tego powodu, że podatek dochodowy od osób fizycznych rozliczany jest w danym czasie. Konieczne jest zatem określenie momentu uzyskania przychodu, by przyporządkować przychód do danego okresu rozliczeniowego – roku podatkowego, a w niektórych przypadkach również miesiąca (w przypadku zaliczkowego rozliczania podatku).

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy, ustawodawca wymienia źródła przychodów, którymi m.in. są:

• stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta (pkt 1),
  

• pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3) oraz
  

• inne źródła (pkt 9).
  
  

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on od pracodawcy realną korzyść mającą wymiar finansowy, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym, w myśl art. 12 ust. 4 ww. ustawy za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Oznacza to, że przychodem z innych źródeł będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne czy częściowo odpłatne.

Na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl natomiast art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, na mocy decyzji Zarządu, przyznawał wszystkim swoim pracownikom bony żywnościowe o wartości 190 zł i nie odprowadzał w tym zakresie zaliczek na podatek dochodowy uznając, że przychód ten nie stanowi podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Wnioskodawca nie był zobowiązany na podstawie odrębnych przepisów do zapewnienia pracownikom bonów żywnościowych, ani też nie zostały one przyznane w ramach Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Zakład Ubezpieczeń Społecznych zakwestionował stanowisko Wnioskodawcy i uznał, że wartość bonów żywnościowych przyznawanych przez Wnioskodawcę, podlega oskładkowaniu. W konsekwencji zostały wydane decyzje w stosunku do pracowników Wnioskodawcy (w zakresie składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne) oraz w stosunku do samego Wnioskodawcy (w zakresie składek na Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych). Wnioskodawca z własnych środków uregulował wszystkie należności, wynikające z ww. decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, także w części, w której powinny być sfinansowane ze środków pracowników.

Tak więc, biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa, stwierdzić należy, że sfinansowanie przez Wnioskodawcę zaległych składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenia zdrowotne – w części, w której powinny być sfinansowane przez pracowników – stanowi dla obecnych i byłych pracowników nieodpłatne świadczenie generujące przychód podatkowy. Osoby te uzyskały bowiem wymierną korzyść majątkową, gdyż inny podmiot, tj. Wnioskodawca, poniósł kosztem swojego majątku wydatek, który winien być sfinansowany majątkiem (dochodami) tychże osób.

Przy czym w sytuacji, gdy zgodnie z przepisami ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych Wnioskodawca, jako pracodawca, był obowiązany do odprowadzenia zaległych składek za ówczesnych pracowników, to w części, w której składki te powinny zostać sfinansowane z dochodów tych osób fizycznych, a zostały zapłacone przez pracodawcę, stanowią (w momencie dokonania przedmiotowego świadczenia) przychód, który należy zakwalifikować do:

• przychodów, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli w dniu powstania przychodu łączy je z Wnioskodawcą stosunek pracy, oraz
  

• przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy, jeżeli w dniu powstania przychodu, nie są pracownikami Wnioskodawcy.
  

Przychód ten nie mieści się w zakresie żadnego ze zwolnień wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również nie został od niego zaniechany pobór podatku w drodze rozporządzenia Ministra Finansów. Tym samym, zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 tej ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Wskazać należy, że przychód tych osób – w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – powstał w dacie zapłaty przez Wnioskodawcę ww. składek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Ponadto zauważyć należy, że w przypadku zapłaty przez Wnioskodawcę składek na ubezpieczenie społeczne na rzecz osób, z którymi w momencie dokonywania świadczenia łączy Wnioskodawcę stosunek pracy, zastosowanie znajdzie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że Wnioskodawca jako płatnik będzie zobowiązany obliczyć i pobrać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu zapłaty składek na ubezpieczenie społeczne na rzecz obecnych pracowników, ponieważ osoby te w momencie zapłaty zaległych składek przez Wnioskodawcę osiągną przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych nie będzie spoczywał na Wnioskodawcy, w razie gdy zapłata składek na ubezpieczenie społeczne nastąpiła na rzecz byłych pracowników. Osoby te, jak już wcześniej wskazano, osiągną w momencie zapłaty zaległych składek przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji w takim przypadku nie znajdzie zastosowania art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Przy czym, na Wnioskodawcy – stosownie do treści art. 42a ww. ustawy – ciążył będzie obowiązek wystawienia dla tych osób informacji o wypłaconym stypendium, o przychodach z innych źródeł oraz o niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych (PIT-8C) za rok, w którym doszło do faktycznej zapłaty przez Wnioskodawcę składek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Niniejsza interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powoływanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów wskazać należy, że dotyczyły one tylko konkretnych spraw osadzonych w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 roku – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Z uwagi na powyższe przywołane przez Wnioskodawcę wyroki sądów nie są wiążące dla tut. Organu podatkowego. Każdą sprawę Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie.

Ponadto należy wskazać, że powołany przez Wnioskodawcę wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947) zapadł w sprawie zgodności z Konstytucją przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczących ustalania przychodów z tytułu nieodpłatnych świadczeń dokonywanych na rzecz pracowników. O rozstrzygnięcie w tej kwestii zwrócił się z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego Prezydent Konfederacji ….. Prezydent zakwestionował przepisy w zakresie, w jakim zostało im nadane znaczenie, zgodnie z którym opodatkowane są wszelkie świadczenia, które mogą być nawet potencjalnie otrzymane przez pracownika w związku z pozostawaniem przez niego w stosunku pracy, a które są dodatkowo ściśle związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez pracodawcę. W wyroku tym odniesiono się do świadczeń organizowania spotkań integracyjnych, wykupywania polis OC związanych z podejmowaniem decyzji cechujących się wysokim stopniem ryzyka (członków zarządów i rad nadzorczych czy innych grup pracowników), wykupywania polis na życie dla pracowników oraz zapewniania pracownikom dojazdu do pracy poprzez organizowanie zbiorowego transportu.

Tak więc, w opinii tut. Organu, wyrok ten nie znajduje zastosowania ani konsekwencji wiążących w stosunku do rozpatrywanego zagadnienia. W niniejszej sprawie przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy były bowiem skutki podatkowe związane z zapłatą ze środków Wnioskodawcy, kwoty składek na ubezpieczenia społeczne w części, w której powinny być pokryte z dochodu osoby fizycznej (ubezpieczonego), w kontekście ciążących na Wnioskodawcy obowiązków płatnika.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17,43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.