2018.03.30 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.825.2017.2.KO
z 30 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 grudnia 2017 r. (data wpływu 19 grudnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z 30 stycznia 2018 r. (data wpływu 6 lutego 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

opodatkowania świadczenia Spółki na rzecz Miasta, w zakresie usługi przewozu wraz z działalnością dodatkową integralnie związaną z realizacją usługi przewozu podlegać będzie opodatkowaniu stawką VAT 8% – jest prawidłowe,
pełnego prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu świadczenia przez MKS usług przewozu i działalności dodatkowej integralnie związanej z realizacją usług przewozu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2017 r. został złożony ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług m.in. w zakresie:

opodatkowania świadczenia Spółki na rzecz Miasta, w zakresie usługi przewozu wraz z działalnością dodatkową integralnie związaną z realizacją usługi przewozu podlegać będzie opodatkowaniu stawką VAT 8%,
pełnego prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu świadczenia przez MKS usług przewozu i działalności dodatkowej integralnie związanej z realizacją usług przewozu.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 30 stycznia 2018 r. (data wpływu 5 lutego 2018 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 24 stycznia 2018 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.825.2017.1.KO.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Uwagi ogólne

Gmina (dalej: „Miasto” lub „Gmina”) jest podatnikiem VAT czynnym. Stosownie do przepisów ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2017 r. poz. 1875; dalej: „ustawa o samorządzie gminnym”), Gmina jest jednostką samorządu terytorialnego posiadającą osobowość prawną, wykonującą zadania publiczne we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność (art. 2 ust. 1 i 2 tej ustawy). Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, do zakresu działania gmin należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy o samorządzie gminnym, do zadań własnych gminy należą sprawy związane z lokalnym transportem zbiorowym.

Poza zadaniami właściwymi dla jednostki samorządu terytorialnego jako organu władzy publicznej, Miasto wykonuje również działalność na podstawie umów cywilnoprawnych.

Na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz.U. z 2016 r. poz. 1867 z późn. zm.; „ustawa o publicznym transporcie zbiorowym”), Gmina jest organizatorem publicznego transportu zbiorowego:

w sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich oraz
w zakresie, w jakim powierzono jej zadanie organizacji publicznego transportu zbiorowego na mocy porozumienia między gminami - na liniach komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich, na obszarze gmin, które zawarły z Miastem stosowne porozumienie.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, w przypadku gdy świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego ma być wykonywane przez podmiot wewnętrzny, w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady Europy z dnia 23 października 2007 r. dotyczące usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70 (Dz. Urz. UE, I. 315/1 z dnia 3.12.2007 r.; dalej: „rozporządzenie 1370/2007”), powołany do świadczenia usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, organizator (w tym wypadku Gmina), może bezpośrednio zawrzeć umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego.

Na tej podstawie, Gmina zawarła z Miejską Komunikacją Samochodową (dalej: „MKS” lub „Spółka”) umowę wykonawczą Nr o świadczenie usług przewozowych w ramach publicznego transportu zbiorowego - komunikacji miejskiej w Mielcu (dalej: „umowa wykonawcza”). Aktualne brzmienie umowy wykonawczej nadano aneksem nr 1 zawartym w marcu 2017 r. oraz aneksem nr 2 zawartym w maju 2017 r.

MKS jest komunalną spółką prawa handlowego, w której jedynym udziałowcem jest Gmina. Zgodnie z aktem założycielskim, Spółka zobowiązana została do zapewnienia ciągłości, powszechności i dostępności świadczeń w zakresie lokalnego transportu zbiorowego dla społeczności Gminy oraz innych gmin, które podpisały z Miastem stosowne porozumienia.

Obowiązki Miasta i Spółki

Na podstawie umowy wykonawczej, Miasto zleciło MKS świadczenie usług przewozu na liniach komunikacyjnych, które wchodzą lub w okresie obowiązywania umowy wykonawczej wejdą w skład sieci komunikacyjnej obejmującej obszar Gminy oraz gmin, które zawarły lub zawrą z Miastem porozumienia.

Większa część przewidzianych w umowie wykonawczej obowiązków spoczywających na Gminie sprowadza się do umożliwienia Spółce prawidłowej realizacji powierzonych jej zadań. Do tej grupy należy zaliczyć w szczególności:

zagwarantowanie przez Miasto utrzymania statusu Spółki jako podmiotu wewnętrznego,
zapewnienie przejezdności dróg, sprzątanie i odśnieżanie dróg i przystanków itp.,
obowiązek zawiadomienia MKS o planowanych utrudnieniach w ruchu,
obowiązek zawiadomienia MKS o zamiarze zwiększenia zakresu zadań usług przewozu,
obowiązek zapewnienia środków finansowych dla realizacji płatności rekompensaty na rzecz MKS (w zakresie rekompensaty - patrz dalej).

Odmienny charakter ma zobowiązanie Miasta, zgodnie z którym Gmina jest odpowiedzialna za „prowadzenie polityki transportowej na obszarze swojej właściwości, opracowywanie strategii rozwoju transportu, ze szczególnym uwzględnieniem transportu publicznego, strategii zrównoważonej mobilności oraz innych opracowań strategicznych wpływających na funkcjonowanie komunikacji miejskiej”.

W trakcie realizacji umowy wykonawczej, Miasto może ponadto wyposażyć MKS w składniki majątkowe niezbędne dla potrzeb realizacji umowy, takie jak: jednostki taborowe, elementy informacji pasażerskiej i inne.

Natomiast MKS zobowiązał się do wykonania wspomnianych usług przewozu na warunkach określonych w umowie wykonawczej i w załącznikach do niej, zgodnie z obowiązującym prawem krajowym i wspólnotowym, a także wykonywania działalności dodatkowej integralnie związanej z realizacją usług przewozu.

W związku z realizacją usług przewozu, do obowiązków Spółki należy, w szczególności:

wykonywanie usług przewozu według ustalonych standardów, zgodnie z przepisami porządkowymi,
utrzymanie wymaganego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej,
pozyskanie i posiadanie wymaganych licencji, koncesji, zezwoleń, zaświadczeń itp.,
utrzymanie systemu i urządzeń informacji pasażerskiej,
dostarczanie Miastu raportów z funkcjonowania transportu,
rozpatrywanie roszczeń zgłaszanych przez pasażerów,
zapewnienie zaplecza obsługowego pojazdów,
utrzymanie sprawności systemów sprzedaży biletów.

Natomiast działalność dodatkowa integralnie związana z realizacją usług przewozu obejmuje w szczególności:

emisję, dystrybucję i sprzedaż biletów,
kontrolę biletów,
windykację należności za jazdę bez ważnego biletu,
zamieszczanie informacji pasażerskiej oraz informacji i materiałów dotyczących publicznego transportu zbiorowego.

W zamian za wymienione powyżej świadczenia Spółki (usługi przewozu oraz działalność dodatkową integralnie związaną z ich realizacją), MKS otrzymuje od Miasta korzyść majątkową określają mianem rekompensaty (dalej: „Rekompensata”). Metodyka obliczania Rekompensaty została określona w załączniku do umowy ramowej oraz pozostaje zgodna z załącznikiem do rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady Europy z dnia 23 października 2007 r. dotyczące usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70 (Dz. Urz. UE, I. 315/1 z dnia 3.12.2007 r.). W wyliczeniach Rekompensaty uwzględniane są wyłącznie koszty związane ze świadczeniem działalności powierzonej umową wykonawczą. Rekompensata pomniejszana jest natomiast o przychody osiągnięte podczas wykonywania działalności powierzonej umową wykonawczą, w szczególności przychody zamieszczania reklam, zwroty kosztów z sądowych i egzekucyjnych oraz inne korzyści pochodzące z zasobów publicznych, pod warunkiem że stanowią one zgodnie z umową wykonawczą przychód Spółki.

Do Rekompensaty wyliczonej zgodnie z metodyką określoną w umowie wykonawczej dolicza się również rozsądny zysk.

Na podstawie planowanej na dany rok Rekompensaty oraz wysokości planu pracy eksploatacyjnej obliczana jest przeciętna stawka wynagrodzenia za 1 wozokilometr, która stanowi iloraz planowanej rocznej Rekompensaty i ilości liczby wozokilometrów na dany rok. Na tej podstawie oblicza się płatności miesięczne za usługi powierzone umową wykonawczą, które stanowią iloczyn planowanej liczby wozokilometrów w danym miesiącu i planowanej stawki za wozokilometr.

Zgodnie umową wykonawczą, Spółka otrzymuje płatności miesięczne w dwóch ratach w następujący sposób:

do 7 dnia każdego miesiąca, z wyjątkiem grudnia, 80% kwoty przypadającej na dany miesiąc płatności miesięcznej,
do 7 dnia grudnia każdego roku 100% kwoty płatności miesięcznej przypadającej na miesiąc grudzień,
do 10 dnia następnego miesiąca pozostałą cześć kwoty płatności miesięcznej, wyliczoną na podstawie na podstawie faktycznie wykonanej liczby wozokilometrów w danym miesiącu i pomniejszonej o pierwszą przekazaną część płatności miesięcznej.

Wynagrodzenie to podlega corocznej weryfikacji poprzez ustalenie wysokości należnej rekompensaty i porównanie jej do zarachowanych i otrzymanych w roku płatności miesięcznych. Stanowi to podstawę do naliczenia rekompensaty wyrównawczej za dany rok lub żądania zwrotu nadpłaty.

Rekompensata nie stanowi natomiast świadczenia ekwiwalentnego w stosunku do innej działalności ubocznej MKS, niestanowiącej usług przewozu oraz działalności integralnie związanej z ich realizacją. W związku z opisanym powyżej świadczeniem, Spółka wystawia Gminie fakturę VAT doliczając do wynagrodzenia kwotę VAT.

Zgodnie z umową wykonawczą, obowiązek sprzedaży biletów komunikacji miejskiej na rzecz finalnych konsumentów usługi z zakresu publicznego transportu zbiorowego lub punktów dalszej dystrybucji został nałożony na Spółkę.

Aktualnie Miasto i Spółka rozważają zmianę sposobu sprzedaży biletów.

W schemacie docelowym, sprzedaż biletów prowadzona przez Spółkę byłaby dokonywana w imieniu i na rzecz Miasta jako organizatora publicznego transportu zbiorowego. MKS realizując sprzedaż biletów na rzecz podmiotów trzecich, dokumentowałby ją w sposób określony w ustawie o VAT i pobierał z tego tytułu wynagrodzenie odpowiadające cenie biletu. Efektywnie, MKS nie pobierałby żadnych środków z tytułu sprzedaży biletów - wszystkie środki uzyskane przez Spółkę zostałyby przekazywane na rzecz Gminy.

W związku z powyższym Miasto i Spółka powzięły wątpliwości, co do prawidłowości rozliczenia VAT z tytułu zakupów i sprzedaży związanych z funkcjonowaniem publicznego transportu zbiorowego.

Pismem z 30 stycznia Wnioskodawca uzupełnił opis zdarzenia następująco:

Ad. 1 Usługi przewozu wraz z działalnością dodatkową integralnie związaną z realizacją usługi przewozu tj. sprzedaży biletów, kontroli biletów, windykacji należności za jazdę bez ważnego biletu oraz zamieszczenie informacji przystankowej mieszczą się w PKWiU 49.31.21.0.

Ad. 2 Gmina nabyte od MKS świadczenia będzie wykorzystywała do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług do których należy sprzedaż biletów uprawniających do przejazdów.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania oznaczone we wniosku jako nr 2 i nr 3:

2. W przypadku twierdzącej odpowiedzi na poprzednie pytanie, czy świadczenie Spółki na rzecz Miasta, w zakresie usługi przewozu wraz z działalnością dodatkową integralnie związaną z realizacją usługi przewozu podlegać będzie opodatkowaniu stawką VAT 8%?

3. Czy Gminie przysługiwać będzie pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu świadczenia przez MKS usług przewozu i działalności dodatkowej integralnie związanej z realizacją usług przewozu?

Stanowisko Wnioskodawcy odnoszące się do pytania nr 2 i nr 3:

Ad 2.

Zdaniem Spółki, realizowane przez nią świadczenie podlegać będzie opodatkowaniu stawką 8% na podstawie poz. 155 załącznika nr 3 do ustawy do VAT.

Ad. 3

Zdaniem Gminy, przysługiwać jej będzie pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabywanej od MKS usługi przewozu wraz z działalnością dodatkową.

Uzasadnienie stanowiska wnioskodawcy

Ad. 2

Stosowanie danej stawki podatku VAT określa art. 41 ust. 2 ustawy o VAT, wprowadzający załącznik nr 3 do ustawy. W załączniku tym poz. 155 znajduje się Transport lądowy pasażerski miejski, podmiejski, symbol 49.31 w PKWiU 2008.

Wszystkie czynności: przewozowa oraz integralnie z nią związane, takie jak sprzedaż biletów, kontrola biletów windykacja należności z tytułu sprzedaży biletów i jazdy bez ważnego biletu oraz zamieszczanie informacji przystankowej, stanowią całość związaną wyłącznie z wykonywaniem usług miejskiego transportu lądowego pasażerskiego, a więc powinno się do nich stosować stawkę 8%VAT.

Ad. 3

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Art. 15 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Ustawodawca w art. 15 ust. 2 definiuje działalność gospodarcza, jako obejmującą wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Natomiast zgodnie z treścią art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, za podatnika nie uznaje się organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w przypadku, gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale działania te podejmuje na podstawie umów cywilnoprawnych.

Zatem jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej.

Na mocy zawartej umowy, sprzedaż biletów prowadzona przez Spółkę na rzecz finalnych konsumentów lub punktów dalszej dystrybucji byłaby dokonywana w imieniu i na rzecz Miasta jako organizatora publicznego transportu zbiorowego. Świadczenie to byłoby w rozumieniu przepisów o VAT świadczeniem opodatkowanym wykazywanym przez Gminę.

Biorąc powyższe pod uwagę, Gminie będzie przysługiwać pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabywanej od MKS usługi przewozu i działalności dodatkowej integralnie związanej z realizacją usług przewozu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie objętym ww. pytaniami nr 2 i nr 3 jest prawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że przy określaniu prawidłowej stawki podatku od towarów i usług dla danej czynności, której miejsce świadczenia lub dostawy znajduje się na terytorium kraju, istotne jest prawidłowe jej zaklasyfikowanie wg symbolu PKWiU. Tym samym wydając przedmiotową interpretację Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy, tj. na podanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji.

Zauważyć należy, że zgodnie z poz. 7.3 Zasad Metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zawartych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) - dalej: „PKWiU”, zaliczanie danego produktu do odpowiedniego grupowania jest obowiązkiem producenta (względnie usługodawcy). Wynika to z faktu, że właśnie producent (usługodawca) posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania, konstrukcji i przeznaczenia wyrobu lub charakteru usługi.

Należy jednak podkreślić, że dokonana przez producenta (usługodawcę) klasyfikacja nie może naruszać zasad budowy i logiki struktury PKWiU. W razie trudności przy zaliczaniu wyrobu (towaru) lub usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU można wystąpić w tej sprawie do organów statystycznych. Procedury udzielania informacji w sprawie standardów klasyfikacyjnych (w tym Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług) określa Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych.

Tut. Organ nie jest uprawniony do przyporządkowywania formalnego towarów i usług do określonego grupowania klasyfikacyjnego. Podkreślić należy, że kwestie dotyczące zaklasyfikowania towaru lub usługi do właściwego grupowania statystycznego nie mieszczą się w ramach określonych w art. 14b § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Tak więc niniejszą interpretację wydano w oparciu o grupowania PKWiU wskazane przez Wnioskodawcę we wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów opisanego zdarzenia przyszłego (w szczególności w przypadku błędnej klasyfikacji PKWiU wymienionych we wniosku czynności) lub zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zauważyć jednak należy, że stosowanie obniżonych stawek podatku lub zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast wychodzenie poza wykładnię literalną jest niedopuszczalne. W efekcie podatnik uprawniony będzie do zastosowania ww. preferencji jedynie, gdy charakter czynności świadczonych przez niego w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania stawki obniżonej czy zwolnienia od podatku od towarów i usług.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Stosownie do art. 146a pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

W poz. 155 załącznika nr 3 do ustawy wymieniono PKWiU 49.31 – Transport lądowy pasażerski, miejski i podmiejski.

Wnioskodawca w opisie sprawy wskazał, że usługi przewozu wraz z działalnością dodatkową integralnie związaną z realizacją usługi przewozu tj. sprzedaży biletów, kontroli biletów, windykacji należności za jazdę bez ważnego biletu oraz zamieszczenie informacji przystankowej mieszczą się w PKWiU 49.31.21.0.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy ustalenia czy świadczenie Spółki na rzecz Miasta, w zakresie usługi przewozu wraz z działalnością dodatkową integralnie związaną z realizacją usługi przewozu podlegać będzie opodatkowaniu stawką VAT 8%.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i opis sprawy, należy stwierdzić, że w sytuacji gdy opisane we wniosku usługi przewozu wraz z działalnością dodatkową integralnie związaną z realizacją usługi przewozu świadczone przez Spółkę na rzecz Wnioskodawcy faktycznie mieszczą się, jak wskazał Wnioskodawca, w grupowaniu PKWiU 49.31 „Transport lądowy pasażerski, miejski i podmiejski”, to świadczenie ww. usług przez Spółkę na rzecz Wnioskodawcy będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w wysokości 8% na podstawie art. 41 ust. 2 ustawy o VAT oraz poz. 155 załącznika nr 3 do ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie objętym pytaniem nr 2 jest prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie dotyczą także kwestii czy Gminie przysługiwać będzie pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu świadczenia przez MKS usług przewozu i działalności dodatkowej integralnie związanej z realizacją usług przewozu.

Wnioskodawca w opisie sprawy wskazał, że na mocy zawartej umowy, sprzedaż biletów prowadzona przez Spółkę byłaby dokonywana w imieniu i na rzecz Miasta jako organizatora publicznego transportu zbiorowego. MKS realizując sprzedaż biletów na rzecz podmiotów trzecich, dokumentowałby ją w sposób określony w ustawie o VAT i pobierał z tego tytułu wynagrodzenie odpowiadające cenie biletu. Gmina nabyte od MKS świadczenia będzie wykorzystywała do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług do których należy sprzedaż biletów uprawniających do przejazdów.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy o VAT).

Z powyższych przepisów art. 15 ustawy wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w myśl art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z przywołanych przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z treści powyższego przepisu wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezsporny związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego. Przedstawiona wyżej zasada, wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

W związku z powyższym, z uwagi na fakt, iż w przedmiotowej sprawie Gmina nabyte od MKS świadczenia będzie wykorzystywała do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, co do zasady, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z otrzymanych faktur dokumentujących świadczenie przez MKS usług przewozu i działalności integralnie związanej z realizacją usług przewozu, pod warunkiem niezaistnienia okoliczności określonych w art. 88 ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy dotycząca pytania nr 1 została zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu z 26 stycznia 2018 r. znak 0111-KDIB3-1.4012.857.2017.1.KO.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin