Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.116.2018.1.SJ
z 6 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 lutego 2018 r. (data wpływu 22 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków ponoszonych na Inwestycję – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków ponoszonych na Inwestycję.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

A Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) jest polską spółką prawa handlowego. Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym.

Przedmiotem przeważającej działalności Wnioskodawcy za wpisem do KRS (wg PKD) jest produkcja wyrobów kosmetycznych i toaletowych (przeznaczonych do higieny jamy ustnej).

Wnioskodawca jest właścicielem zakładu produkcyjnego wraz z magazynem znajdującego się przy al. A. Wytwarzanie produktów oferowanych pod markami z portfela A rodzi konieczność odbierania dostaw materiałów i surowców wykorzystywanych przy produkcji oraz wydawania gotowych produktów do transportu. Dostawy do oraz z magazynu dokonywane są z wykorzystaniem samochodów ciężarowych.

W związku z rozwojem zakładu – rozbudową zakładu i zwiększeniem zatrudnienia, a w efekcie – zwiększeniem produkcji i natężenia i częstotliwości transportu powstała konieczność budowy dodatkowego parkingu dla samochodów ciężarowych przy zakładzie Spółki. Aby możliwe było osiągnięcie pełnej funkcjonalności parkingu konieczne było także dokonanie przebudowy zewnętrznego układu drogowego (dalej: Inwestycja) w rejonie planowanego parkingu.

Następstwem powyższego było zawarcie w dniu 3 lutego 2017 r. umowy pomiędzy Spółką a Gminą – Miastem (dalej: Miasto), która określiła szczegółowy zakres i warunki przebudowy zewnętrznego układu drogowego (Inwestycji), obejmującego:

1. budowę nowego odcinka drogi publicznej wraz z chodnikiem – od istniejącego ślepego zakończenia ulicy do wjazdu na parking,
2. budowę dwóch zjazdów publicznych obsługujących parking,
3. budowę drogowej infrastruktury technicznej związanej z ww. elementami dróg (oświetlenie, kanalizacja deszczowa),
4. przebudowę infrastruktury technicznej kolidującej z ww. elementami dróg, a nie związanych z ich funkcjonowaniem.
   
   

Tym samym, umowa określiła zobowiązania Spółki do określonych świadczeń pozostających w związku lub wynikających m.in. z art. 16 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych. Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 ustawy o drogach publicznych, budowa lub przebudowa dróg publicznych spowodowana inwestycją niedrogową należy do inwestora tego przedsięwzięcia.

Miasto zobowiązało się do niezbędnego współdziałania ze Spółką w celu szybkiego i sprawnego przeprowadzenia Inwestycji.

Spółka zobowiązała się, że zrealizuje i pokryje koszty całej Inwestycji obejmującej swoim zakresem m.in. drogę gminną, nad którą Miasto – zgodnie z przepisami ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych – sprawuje zarząd.

Inwestycja dotyczyła dróg publicznych położonych na terenie będącym własnością Miasta, a zatem z punktu widzenia Wnioskodawcy realizowana była na tzw. „cudzym gruncie”.

W umowie wskazano, że zrealizowane przez Spółkę nakłady inwestycyjne w ramach Inwestycji zostaną przekazane nieodpłatnie na majątek Miasta stosownym protokołem odbioru podpisanym przez przedstawicieli Wnioskodawcy oraz Miasta.

Inwestycja zlokalizowana jest w bezpośrednim sąsiedztwie zakładu Spółki i ma bezpośredni związek z wybudowanym parkingiem dla samochodów ciężarowych. Realizacja Inwestycji warunkowała w praktyce budowę parkingu i jego prawidłowe funkcjonowanie usprawniające prace zakładu, a co za tym idzie również prowadzenie przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. W ocenie Spółki, należy zatem uznać, że Inwestycja ma bezpośredni związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

Na obecnym etapie Inwestycja będzie wykorzystywana do realizacji działalności Wnioskodawcy, niemniej nie jest wykluczone, że w przyszłości przy okazji może ona służyć również innym korzystającym w innych celach (np. innym inwestorom, którzy zdecydują się zrealizować inwestycje przy drodze powstałej w ramach Inwestycji).

Wnioskodawca nie realizował Inwestycji samodzielnie, ale korzystał w tym zakresie z usług podmiotu trzeciego. Po podpisaniu ww. umowy Spółka wyłoniła wykonawcę robót budowlanych (dalej: Wykonawca), który jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Zgodnie z wpisem do CEIDG (wg PKD) przeważającą działalnością gospodarczą Wykonawcy są roboty związane z budową dróg i autostrad.

Sprzedaż u Wykonawcy nie jest zwolniona od VAT na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.; dalej: ustawa o VAT), lecz jest opodatkowana VAT.

Spółka i Wykonawca są podmiotami niepowiązanymi zarówno w rozumieniu art. 9a i 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2343, z późn. zm.), jak i w rozumieniu art. 32 ustawy o VAT.

Usługa realizacji Inwestycji przez Wykonawcę obejmowała usługi budowlane, o których mowa w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy o VAT.

Inwestycja została już zrealizowana, co potwierdzono trójstronnym Protokołem odbioru końcowego, który został podpisany przez Miasto jako Zarządcę Drogi, Spółkę jako Inwestora oraz Wykonawcę.

Z tytułu wykonania usługi na rzecz Spółki Wykonawca wystawił fakturę VAT ze stawką 23% VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wykonawca na wystawionej przez siebie fakturze z tytułu wykonania usługi na rzecz Wnioskodawcy prawidłowo wykazał podatek VAT należny, a co za tym idzie, czy Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku VAT zawartego w tej fakturze?

Zdaniem Wnioskodawcy, Wykonawca na wystawionej przez siebie fakturze z tytułu wykonania usługi na rzecz Wnioskodawcy prawidłowo wykazał podatek VAT należny, a co za tym idzie Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku VAT zawartego w tej fakturze.

UZASADNIENIE STANOWISKA WNIOSKODAWCY

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 5a ustawy o VAT, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W myśl art. 7 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jednocześnie art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy o VAT wskazuje, że podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi wymienione w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,
2. usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.
   
   

Stosownie do art. 17 ust. 1h ustawy o VAT, w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ww. ustawy, przepis ust. 1 pkt 8 stosuje się, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca.

W przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego (art. 17 ust. 2 ustawy o VAT).

Ww. załącznik nr 14 do ustawy zawiera (w poz. 2-48) zamkniętą listę usług identyfikowanych przy pomocy Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU), podlegających mechanizmowi odwróconego obciążenia w przypadku świadczenia tych usług przez podwykonawców.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy prawa, należy wskazać, że art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy o VAT wprowadza mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku VAT na podatnika, na rzecz którego świadczona jest usługa wymieniona w załączniku nr 14 do ww. ustawy, jeżeli usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, natomiast usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Przy czym, w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy mechanizm odwrotnego obciążenia ma zastosowanie, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca.

Oznacza to, że nabywca usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy o VAT, świadczonych przez podwykonawcę, staje się odpowiedzialny za rozliczenia podatku VAT od tych usług. Z kolei świadczenie ww. usług przez wykonawcę (głównego wykonawcę) na rzecz inwestora jest opodatkowane według zasad ogólnych, tj. podatek od towarów i usług rozliczany jest przez głównego wykonawcę, zaś inwestor otrzymuje fakturę na kwotę należności za wykonane świadczenie zawierającą podatek VAT.

Ustawa nie definiuje pojęcia „podwykonawcy”, więc dla prawidłowego rozumienia tego terminu wystarczające jest posłużenie się powszechnym jego znaczeniem wynikającym z wykładni językowej. Zgodnie z definicją zawartą w internetowym wydaniu Słownika Języka Polskiego: „podwykonawca – to firma lub osoba wykonująca pracę na zlecenie głównego wykonawcy” (http://sjp.pwn.pl/sjp/podwykonawca2503008).

Zatem przy dalszych „podzleceniach” przyjąć należy podejście, zgodnie z którym podwykonawca zlecający jest – w stosunku do swojego podwykonawcy – głównym wykonawcą swojego zakresu prac.

Należy zauważyć, że status podmiotów biorących udział w danym przedsięwzięciu budowlanym (inwestor, generalny wykonawca, podwykonawca) musi wynikać z całokształtu okoliczności i charakteru wykonywanych usług. Należy zatem ocenić faktycznie dokonane czynności pomiędzy występującymi w sprawie podmiotami.

Zatem, ustalenie czy dana usługa podlega rozliczeniu z zastosowaniem mechanizmu odwrotnego obciążenia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy o VAT, czy też zastosowanie będzie miała ogólna zasada rozliczenia podatku – ma charakter indywidualny. Oznacza to, że w każdej sytuacji należy zbadać, czy spełnione są następujące warunki:

• usługodawcą usługi jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,
• usługobiorcą usługi jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny,
• dana usługa jest usługą wymienioną w załączniku nr 14 do ustawy oraz
• usługa ta jest świadczona przez podwykonawcę.
  
  

Dla zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia wszystkie wymienione powyżej warunki muszą być spełnione łącznie. W konsekwencji niespełnienie chociażby jednego z tych warunków eliminuje zastosowanie mechanizmu odwrotnego obciążenia.

Wnioskodawca, będący zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, jest właścicielem zakładu, w którym prowadzi swoją działalność polegającą na produkcji wyrobów kosmetycznych i toaletowych, co stanowi przeważającą działalność Spółki. Niezbędne zatem jest organizowanie transportu ciężarowego polegającego na dostawie materiałów i surowców wykorzystywanych do wytwarzania produktów oraz wydawania/ekspediowania gotowych produktów. Konieczne stało się usprawnienie organizacji transportu. W tym celu Spółka zdecydowała o wybudowaniu parkingu dla samochodów ciężarowych przy zakładzie Spółki. Ustalono też, że osiągnięcie pełnej funkcjonalności parkingu będzie możliwe jedynie dzięki dokonaniu przebudowy zewnętrznego układu drogowego w rejonie planowanego parkingu. W związku z koniecznością przebudowy infrastruktury drogowej dotyczącej budowy parkingu, zawarto umowę pomiędzy Spółką a Miastem, która określiła ramy współpracy stron oraz szczegółowy zakres i warunki Inwestycji, obejmującej budowę nowego odcinka drogi publicznej wraz z chodnikiem, budowę dwóch zjazdów publicznych obsługujących parking, budowę drogowej infrastruktury technicznej (oświetlenie, kanalizacja deszczowa) i przebudowę infrastruktury technicznej kolidującej z ww. elementami dróg, a nie związanych z ich funkcjonowaniem. Tym samym, umowa określa zobowiązania Spółki co do świadczeń pozostających w związku lub wynikających m.in. z art. 16 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych.

W stosunku do Inwestycji, do której wykonania zobowiązał się Wnioskodawca, Umowa wskazuje, że wyłącznie on zrealizuje i pokryje koszty Inwestycji na rzecz Miasta.

Inwestycja dotyczy dróg publicznych położonych na terenie będącym własnością Miasta, a zatem z punktu widzenia Wnioskodawcy jest realizowana na tzw. „cudzym gruncie”. Z tytułu Inwestycji Wnioskodawca nie wystawia na rzecz Miasta faktury VAT. Przekazanie Inwestycji odbywa się bowiem, zgodnie z prawem drogowym oraz zgodnie z podpisaną między Wnioskodawcą a Miastem umową, nieodpłatnie.

Wnioskodawca nie realizował prac wskazanych w umowie samodzielnie, ale korzystał z usług podmiotu trzeciego. W zakresie realizacji prac budowlanych dotyczących Inwestycji zawarta została przez Spółkę odpowiednia umowa z Wykonawcą, zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny.

Usługi świadczone przez Wykonawcę w 2017 r. obejmowały usługi budowlane, o których mowa w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy o VAT. W szczególności, usługi te obejmują m.in. następujące roboty budowlane: budowę nowego odcinka drogi publicznej wraz z chodnikiem, budowę dwóch zjazdów publicznych obsługujących parking, budowę drogowej infrastruktury technicznej (oświetlenie, kanalizacja deszczowa) i przebudowę infrastruktury technicznej kolidującej z ww. elementami dróg, a nie związanych z ich funkcjonowaniem.

Po zakończeniu prac Wykonawca wystawił na rzecz Spółki fakturę VAT z wykazanym VAT należnym.

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawca chciałby potwierdzić, że Wykonawca na wystawianej przez siebie fakturze z tytułu wykonania usługi na rzecz Wnioskodawcy prawidłowo wykazał podatek VAT należny, a co za tym idzie, czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT wykazanego na tej fakturze, tj. podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT należnego z tytułu usług budowlanych na zasadzie odwrotnego obciążenia nie jest Wnioskodawca, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy o VAT.

Z okoliczności wskazanych we wniosku wynika, że realizacja Inwestycji była dokonana na rzecz Miasta nieodpłatnie. Z kolei, Wnioskodawca zlecił Wykonawcy realizację robót budowlanych dotyczących infrastruktury technicznej i drogowej na zasadzie odpłatnej (za wynagrodzeniem). Zatem Wnioskodawca nie przenosi kosztów jej wytworzenia, lecz koszty te ponosi we własnym zakresie. Wnioskodawca to jedyny podmiot ponoszący koszty w ramach realizacji Inwestycji polegającej na przebudowie zewnętrznego układu drogowego zapewniającego prawidłowe funkcjonowanie parkingu dla samochodów ciężarowych.

Zatem powyższe okoliczności jednoznacznie wskazują, że Wnioskodawca jest inwestorem, na zlecenie którego Wykonawca wykonuje zlecone prace, wymagane do realizacji Inwestycji, która jest przenoszona na rzecz Miasta nieodpłatnie. Nie sposób przyjąć, że w opisanej sytuacji Miasto jest inwestorem, Spółka jest wykonawcą Inwestycji, a z kolei Wykonawca jest podwykonawcą. W opisanej sytuacji Miasto nie poniosło żadnych nakładów na Inwestycję, której budowa obciążyła wyłącznie Wnioskodawcę, który otrzymał fakturę VAT z wykazanym VAT należnym i dokonał pełnej płatności. Co więcej, Wnioskodawca nie prowadzi działalności w postaci świadczenia usług budowlanych (przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest produkcja wyrobów do higieny jamy ustnej).

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, rozliczenie między Wykonawcą robót budowlanych związanych z realizacją Inwestycji a Wnioskodawcą prawidłowo dokonywane jest na zasadach ogólnych, gdyż w przedmiotowym przypadku Wnioskodawca pełni funkcję inwestora w zakresie robót budowlanych wykonywanych na jego rzecz. Zatem w tym przypadku Wykonawca nie świadczy usług budowlanych jako podwykonawca, o którym mowa w art. 17 ust. 1h ustawy o VAT. Tym samym w opisanej sytuacji nie znajdzie zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy o VAT dotyczący mechanizmu odwrotnego obciążenia. W konsekwencji Wykonawca prawidłowo wykazał VAT należny na wystawionej przez siebie fakturze z tytułu wykonania usług budowlanych na rzecz Wnioskodawcy.

Taki też sposób rozliczeń w analogicznej sytuacji, w której nakłady inwestycyjne w ramach budowy układu drogowego są przekazywane nieodpłatnie na majątek gminy, został potwierdzony choćby w interpretacji Dyrektora KIS z 23 listopada 2017 r. sygn. 0114-KDIP1-2.4012.493.2017.2.IG.

Ponadto, w przedmiocie uprawnienia Wnioskodawcy do odliczenia VAT, należy wskazać, że podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na podstawie art. 86 ust. 2 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi m.in. suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku, skoro:

• decyzja o realizacji Inwestycji motywowana była realizacją czynności opodatkowanych po stronie Wnioskodawcy,
• efekty Inwestycji mają związek z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT po stronie Wnioskodawcy (produkcja, a następnie sprzedaż produktów Spółki),

Wnioskodawca ma prawo do odliczenia VAT z tytułu realizacji Inwestycji.

Podsumowując, Wnioskodawcy powinno przysługiwać pełne prawo do odliczenia podatku VAT zawartego w fakturze wystawionej przez Wykonawcę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Wydając przedmiotową interpretację tut. organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy lub zmiany stanu prawnego, niniejsza interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.