Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.77.2018.1.MP
z 6 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 stycznia 2018 r. (data wpływu 6 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i udokumentowania czynności obciążenia wykonawcy kosztami opłaty związanej z wydaniem decyzji zezwalającej na zajęcie pasa drogowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2018 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i udokumentowania czynności obciążenia wykonawcy kosztami opłaty związanej z wydaniem decyzji zezwalającej na zajęcie pasa drogowego.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej Spółka) jest dostawcą i dystrybutorem energii cieplnej dla mieszkańców A. i B. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W ramach swojej działalności statutowej Wnioskodawca wykonuje remonty sieci i urządzeń ciepłowniczych oraz buduje nowe odcinki sieci cieplnych w celu przyłączania nowych odbiorców do miejskiej infrastruktury ciepłowniczej.

Wykonanie większości zadań remontowych i inwestycyjnych Spółka zleca wykonawcom zewnętrznym wyłonionym w drodze postępowań przewidzianych przez Ustawę Prawo zamówień publicznych, z którymi zawiera umowy na wykonanie poszczególnych zadań.

Podczas wykonywania prac inwestycyjnych bądź remontowych niejednokrotnie zachodzi konieczność czasowego zajęcia, rozkopania pasa drogowego i/lub chodnika w celu wykonania niezbędnych robót budowlanych.

Decyzje o wyrażeniu zgody na czasowe zajęcie pasa drogowego wydaje zarządca drogi w formie decyzji administracyjnej.

Spółka jako inwestor występuje do odpowiednich organów z wnioskiem o wydanie decyzji zezwalającej na zajęcie terenu, i uiszcza wynikające z tych decyzji opłaty. Opłaty te nie są objęte podatkiem Vat, gdyż zgodnie z treścią art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizacji zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W dniu 05.10.2017 roku Spółka podpisała z Wykonawcą umowę na zrealizowanie 8 zadań inwestycyjnych wyznaczając każdemu zadaniu indywidualny termin zakończenia prac. Umowa przewiduje, że wszelkie przerwy w realizacji robót wynikające z przyczyn niezależnych od Wykonawcy mogą być podstawą do odpowiedniego przesunięcia terminu zakończenia robót, z zaznaczeniem, że zaistnienie przeszkód w wykonywaniu robót powinno być zgłoszone ustnie i potwierdzone wpisem do Dziennika Budowy.

W umowie zawartej z wykonawcą zawarty został również zapis, iż koszty związane z zajęciem terenu, dróg, chodników pokrywa zamawiający czyli Wnioskodawca. W przypadku opóźnienia w realizacji z winy wykonawcy, koszty związane z zajęciem terenu za okres opóźnienia ponosić będzie wykonawca.

Wykonawca robót inwestycyjnych podczas wykonywania zleconych mu prac, pomimo ponagleń inspektora nadzoru, który jako przedstawiciel inwestora nadzorował przebieg prac, bez podania obiektywnych przyczyn, bez dokonania wpisów do Dziennika Budowy przekroczył termin zakończenia robót budowlanych, czego efektem była konieczność wystąpienia do zarządcy drogi o przedłużenie zajętości pasa drogowego. W związku z czym Spółka powołując się na zapisy umowy obciążyła wykonawcę kosztami związanymi z zajęciem terenu za okres opóźnienia wystawiając fakturę ze stawką podstawową tj. 23%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka działając jako inwestor, która występuje do odpowiednich organów władzy publicznej o wydanie decyzji zezwalającej na zajęcie pasa drogowego, uiszczająca należną opłatę i zgodnie z zapisami umowy obciążająca tymi kosztami wykonawcę winna wystawić fakturę z podatkiem obliczonym według stawki podstawowej tj. 23%?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, wydanie decyzji zezwalającej na zajęcie pasa drogowego i naliczenie z tego tytułu przez organy administracji publicznej opłaty niepodlegającej opodatkowaniu na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, nie daje podstaw do zwolnienia z opodatkowania, bądź uznania za niepodlegające opodatkowaniu w przypadku obciążenia przez Spółkę wykonawcy robót kosztami zajęcia pasa drogowego.

Przepis art. 15 ust. 6 ustawy o Vat mówi, że nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, co oznacza, że ma on zastosowanie tylko przy wydawaniu decyzji w sprawie zajętości pasa przez zarządcę drogi.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług /ustawa o VAT/, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, która nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy o VAT w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

W opinii wnioskującego, obciążając wykonawcę kosztami zajęcia pasa drogowego Spółka wystawia fakturę ze stawką 23%, gdyż w przypadku uzyskiwania decyzji na przedłużenie zajętości terenu Spółka nabywała usługę we własnym imieniu ale na rzecz wykonawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez świadczenie usług – zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Powołany wyżej przepis wskazuje, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności, bądź sytuacji. Zatem, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem.

W myśl art. 8 ust. 2a ww. ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – stosownie do treści art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powołanych przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane są w ramach działalności gospodarczej.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Wyłączenie organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników podatku od towarów i usług ma charakter wyłącznie podmiotowo – przedmiotowy.

W celu skorzystania przez ww. podmioty z wyłączenia z opodatkowania konieczne jest spełnienie dwóch warunków:

• czynności – co do zasady podlegające opodatkowaniu – muszą być wykonane przez ściśle określone podmioty,
• ponadto czynności te muszą być wykonywane w ramach sprawowanego przez te podmioty władztwa publicznego.
  
  

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast stosownie do treści art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2017 r. poz. 2222 z późn. zm.), organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi.

Jak stanowi art. 19 ust. 2 ww. ustawy, zarządcami dróg, z zastrzeżeniem ust. 3, 5 i 8, są dla dróg:

1. krajowych - Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad,
2. wojewódzkich - zarząd województwa,
3. powiatowych - zarząd powiatu,
4. gminnych - wójt (burmistrz, prezydent miasta).
   
   

Na podstawie art. 40 ust. 1 ww. ustawy, zajęcie pasa drogowego na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg, wymaga zezwolenia zarządcy drogi, wydanego w drodze decyzji administracyjnej - zezwolenie nie jest wymagane w przypadku zawarcia umowy, o której mowa w art. 22 ust. 2, 2a lub 2c.

Przepis art. 40 ust. 2 wskazuje, że zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, dotyczy:

1. prowadzenia robót w pasie drogowym,
2. umieszczania w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego,
3. umieszczania w pasie drogowym obiektów budowlanych niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam,
4. zajęcia pasa drogowego na prawach wyłączności w celach innych niż wymienione w pkt 1-3.
   
   

Natomiast zgodnie z art. 40 ust. 3 ww. ustawy, za zajęcie pasa drogowego pobiera się opłatę.

Art. 40 ust. 11 ww. ustawy stanowi, że opłatę, o której mowa w ust. 3, ustala, w drodze decyzji administracyjnej, właściwy zarządca drogi przy udzielaniu zezwolenia na zajęcie pasa drogowego.

Z powołanych przepisów wynika, że zarówno udzielenie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, jak i naliczenie opłat za jego zajęcie, stanowią czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji publicznej (organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego) w drodze decyzji administracyjnej.

Należy jednak podkreślić, że w rozpatrywanej sprawie nie ma zastosowania przepis art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, gdyż istotą problemu nie jest kwestia podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT czynności wydania przez uprawnione organy władzy publicznej (administracyjne) decyzji zezwalającej na zajęcie pasa drogowego. W niniejszej sprawie przedmiotem interpretacji jest kwestia obciążenia przez Wnioskodawcę (inwestor) Wykonawcy kosztami opłaty za zajęcie pasa drogowego, w przypadku opóźnienia w realizacji z winy Wykonawcy, a ani Wnioskodawca ani Wykonawca nie są organami władzy publicznej, tym samym nie może mieć do nich zastosowania art. 15 ust. 6 ustawy o VAT.

Na gruncie prawa cywilnego zgodnie z art. 647 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm.), przez umowę o roboty budowlane wykonawca zobowiązuje się do oddania przewidzianego w umowie obiektu, wykonanego zgodnie z projektem i z zasadami wiedzy technicznej, a inwestor zobowiązuje się do dokonania wymaganych przez właściwe przepisy czynności związanych z przygotowaniem robót, w szczególności do przekazania terenu budowy i dostarczenia projektu, oraz do odebrania obiektu i zapłaty umówionego wynagrodzenia.

Z powyższego wynika, że czynności przygotowujące inwestycję w rzeczywistości winny być realizowane przez inwestora a nie wykonawcę. Jak wynika z powołanego wyżej przepisu Kodeksu cywilnego to inwestor jest zobowiązany dokonać wszelkich czynności związanych z przygotowaniem robót i dostarczyć wykonawcy projekt budowlany. Z kolei po zakończeniu robót inwestor jest zobowiązany do odbioru robót.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji usług budowlanych zatem należy posiłkować się ustawą z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2017 r., poz. 1332 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 3 pkt 7 ww. ustawy Prawo budowlane, przez roboty budowlane - rozumie się budowę, a także prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego.

Definicja robót budowlanych wymienia kilka rodzajów prac, które zaliczają się do tego rodzaju usług. Powyższa ustawa definiuje także niektóre z nich, a mianowicie zgodnie z art. 3 pkt 6 ustawy Prawo budowlane, budowa - to wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowa, rozbudowa, nadbudowa obiektu budowlanego.

W myśl art. 17 ustawy Prawo budowlane, uczestnikami procesu budowlanego, w rozumieniu ustawy, są:

1. inwestor;
2. inspektor nadzoru inwestorskiego;
3. projektant;
4. kierownik budowy lub kierownik robót.
   
   

Natomiast zgodnie z art. 18 ust. 1 ww. ustawy Prawo budowlane, do obowiązków inwestora należy zorganizowanie procesu budowy, z uwzględnieniem zawartych w przepisach zasad bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, a w szczególności zapewnienie:

1. opracowania projektu budowlanego i, stosownie do potrzeb, innych projektów,
2. objęcia kierownictwa budowy przez kierownika budowy,
3. opracowania planu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia,
4. wykonania i odbioru robót budowlanych,
5. w przypadkach uzasadnionych wysokim stopniem skomplikowania robót budowlanych lub warunkami gruntowymi, nadzoru nad wykonywaniem robót budowlanych

-przez osoby o odpowiednich kwalifikacjach zawodowych.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że inwestor zobowiązuje się do dokonania wymaganych przez właściwe przepisy czynności związanych z przygotowaniem robót, w szczególności do przekazania terenu budowy i dostarczenia projektu, oraz do odebrania obiektu i zapłaty umówionego wynagrodzenia, zatem inwestor zobowiązany jest do ponoszenia kosztów związanych z daną inwestycją.

Z treści wniosku wynika, że w umowie zawartej z Wykonawcą zawarty został zapis, iż koszty związane z zajęciem terenu, dróg, chodników pokrywa zamawiający czyli Wnioskodawca. W przypadku opóźnienia w realizacji z winy Wykonawcy, koszty związane z zajęciem terenu za okres opóźnienia ponosić będzie Wykonawca.

Mając na uwadze przedstawiony przez Wnioskodawcę opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawne należy stwierdzić, że dokonane przez niego obciążenie Wykonawcy kosztami w wysokości opłaty za uzyskanie decyzji zezwalającej na zajęcie pasa drogowego nastąpiło zgodnie z ustaleniami umownymi pomiędzy tymi podmiotami.

Z powołanych regulacji zawartych w art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

W świetle powyższej definicji, dokonane przez Wnioskodawcę obciążenie Wykonawcy kosztami w wysokości opłaty za uzyskanie decyzji zezwalającej na zajęcie pasa drogowego, w sytuacji gdy nastąpiło to zgodnie z ustaleniami umownymi pomiędzy tymi podmiotami, stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Tym samym kwota należności jaką Wnioskodawca obciąża Wykonawcę odpowiadająca opłacie za uzyskanie decyzji zezwalającej na zajęcie pasa drogowego stanowi wynagrodzenie w zamian za wyświadczoną przez Wnioskodawcę usługę. Czynność ta, zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu według stawki 23%, gdyż ustawodawca w takiej sytuacji nie przewidział stawki obniżonej ani zwolnienia od podatku.

Świadczenie to powinno zostać udokumentowane fakturą wystawioną przez Wnioskodawcę w oparciu o przepisy art. 106b ust. 1 ustawy o VAT.

Stosownie bowiem do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.