2018.03.27 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.14.2018.1.KS
z 27 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 stycznia 2018 r. (data wpływu 11 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków na nabycie prawa do znaku towarowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków na nabycie prawa do znaku towarowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej: „Podatnik”, „Wnioskodawca”) jest komandytariuszem C. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (dalej: „Spółka”).

Zgodnie z przepisem art. 8 ust. 1 i ust. 2 ustawy o PDOF przychody i koszty spółki niebędącej osobą prawną stanowią przychody i koszty odpowiednio każdego z jej wspólników w proporcji do ich udziału w zysku takiej spółki. Z tego tytułu Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w branży informatycznej, klasyfikowaną jako „sprzedaż miejsca i czasu na cele reklamowe w internecie”.

Z uwagi na globalny charakter działalności Spółki, uruchomiono procedurę rejestracji znaków towarowych m.in. na terytorium Unii Europejskiej.

Na etapie przeprowadzania przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej poszukiwania identycznych lub podobnych znaków w bazie znaków towarowych UE, okazało się, iż zgłaszany przez Spółkę do rejestracji znak słowny „C” nie będzie mógł być zarejestrowany, z uwagi na już dokonaną przez inny podmiot rejestrację znaku słownego „C ” zawierającego w swej treści podobne oznaczenie tj. „C.”. Z uwagi na powyższe, Spółka podjęła decyzję o nabyciu praw do wskazanego zarejestrowanego znaku towarowego słownego celem umożliwienia dokonania rejestracji znaku towarowego „C”.

Na podstawie umowy przeniesienia całości praw do znaku towarowego (zawierającego w swej treści oznaczenie „C.”), zbywca przeniósł na Spółkę za wynagrodzeniem całość praw do przedmiotowego znaku towarowego, w tym prawo z rejestracji znaku towarowego, prawa autorskie i jakiekolwiek inne innorodzajowe prawa osobiste lub majątkowe mogące ciążyć na znaku, który to znak chroniony jest w Unii Europejskiej w następującym zakresie (według klas klasyfikacji nicejskiej):

9 - oprogramowanie komputerowe,
35 - reklama,
42 - komputery (programowanie); projektowanie, konserwacja i aktualizacja oprogramowania komputerowego.

Zakres ochrony nabytego znaku towarowego, jest zbieżny z zakresem działalności gospodarczej Spółki. Spółka nie zamierza wykorzystywać nabytego znaku towarowego w bieżącej działalności (tj. np. identyfikować zakupionym znakiem swych produktów (usług), czy też samej Spółki). Zakupu dokonano tylko i wyłącznie na potrzeby usunięcia przeszkód w rejestracji znaku Spółki (wytworzonego we własnym zakresie) - słownego znaku towarowego „C”, co też Spółka dokonała. Obecnie powzięto wątpliwość co do zasad ujęcia w kosztach uzyskania przychodu wydatku na nabycie znaku towarowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatek na nabycie znaku towarowego można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy (w odpowiedniej proporcji do jego udziału w zysku Spółki) w dacie jego poniesienia?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatek na nabycie znaku towarowego od innego podmiotu w celu umożliwienia rejestracji własnego znaku można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy (w odpowiedniej proporcji do jego udziału w zysku Spółki), w dacie jego poniesienia, gdyż jest to wydatek wykazujący tzw. pośredni związek z przychodami Wnioskodawcy.

Zgodnie z przepisem art. 22b ustawy o PODF amortyzacji podlegają zasadniczo nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania autorskie lub pokrewne prawa majątkowe o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W oparciu o tę definicję, zdaniem Wnioskodawcy, brak jest przesłanek do amortyzacji nabytego znaku. Spółka nie będzie nabytego znaku używała (kupiono go tylko aby zarejestrować znak Spółki i zabezpieczyć się ewentualnie przed roszczeniami właściciela).

W związku z tym dla ujęcia wydatku jako kosztu uzyskania przychodu konieczne jest stwierdzenie występowania związku z przychodem na zasadach ogólnych - w oparciu o przepis art. 22 ust. 1 ustawy o PDOF.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy o PDOF, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o PDOF

Zasadniczo oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu tych wskazanych wprost w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W związku z powyższym do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszelkie wydatki, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów (przepis art. 23 ust.1 ustawy o PDOF).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik);
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o PDOF nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z brzmienia przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o PDOF wynika, że kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Zdaniem Wnioskodawcy w przypadku wydatku na zakup znaku towarowego, który nie będzie co prawda używany przez Spółkę, ale był obiektywną przeszkodą do rozpoczęcia rejestracji własnego znaku towarowego - wykazuje właśnie pośredni związek z przychodami Spółki - jest ponoszony w celu zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów realizowanych poprzez rejestrację znaku towarowego używanego przez Spółkę, a dodatkowo zabezpiecza Spółkę przed potencjalnymi roszczeniami podmiotu, od którego znak nabyto.

W tym miejscu Wnioskodawca pragnie wskazać, iż jego zdaniem wydatek na zakup znaku towarowego, powinien być ujęty w kosztach uzyskania przychodu jednorazowo - w dacie jego poniesienia. Stosownie do treści przepisu arf. 22 ust. 5c ustawy o PDOF, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W zaistniałej sytuacji nie można twierdzić, iż wydatek ten dotyczy okresu ochrony znaku, gdyż tak naprawdę może dotyczyć również przyszłych okresów ochronnych. Tym samym okres rozliczania wydatku jest niemożliwy do określenia, a więc wydatek powinien stanowić jednorazowo koszt okresu, w którym został poniesiony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1577) spółkami handlowymi są: spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i spółka akcyjna.

Spółka komandytowa jest osobową spółką prawa handlowego i tym samym nie posiada osobowości prawnej a z punktu widzenia prawa podatkowego - podatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych są poszczególni wspólnicy tej spółki będący osobami fizycznymi.

W myśl art. 5a pkt 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200 z póź. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną - oznacza to spółkę inną niż określona w pkt 28.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Według art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

W rezultacie koszty uzyskania przychodów powinny być rozliczane przez osobę fizyczną będącą wspólnikiem spółki komandytowej proporcjonalnie do jego udziałów w zyskach tej spółki.

Zgodnie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub, że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

został właściwie udokumentowany,

nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

„celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,
„zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast
„zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Można więc przyjąć, że ustawodawca posługując się w treści analizowanego przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrotem „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów” przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika podporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę określenia „koszty poniesione w celu” oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym jednakże warunkiem, że wykaże, że poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a jego poniesienie miało lub mogło mieć pośredni lub bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź też ma służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Ponadto należy dodać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wyłączony w art. 23 nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej, (w tym prowadzonej w formie spółki osobowej), a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest komandytariuszem spółki komandytowej prowadzącej działalność gospodarczą w branży informatycznej. Z uwagi na globalny charakter działalności spółki, uruchomiono procedurę rejestracji znaków towarowych m.in. na terytorium Unii Europejskiej. Na etapie przeprowadzania poszukiwania identycznych lub podobnych znaków w bazie znaków towarowych UE, okazało się, że zgłaszany przez spółkę do rejestracji znak słowny nie będzie mógł być zarejestrowany, z uwagi na już dokonaną przez inny podmiot rejestrację znaku słownego zawierającego w swej treści podobne oznaczenie. Z uwagi na powyższe, spółka podjęła decyzję o nabyciu praw do wskazanego zarejestrowanego znaku towarowego słownego celem umożliwienia dokonania rejestracji wytworzonego we własnym zakresie znaku towarowego. Na podstawie umowy przeniesienia całości praw do znaku towarowego, zbywca przeniósł na spółkę za wynagrodzeniem całość praw do przedmiotowego znaku towarowego. Spółka nie zamierza wykorzystywać nabytego znaku towarowego w bieżącej działalności (tj. np. identyfikować zakupionym znakiem swych produktów (usług), czy też samej spółki). Zakupu dokonano tylko i wyłącznie na potrzeby usunięcia przeszkód w rejestracji znaku spółki wytworzonego we własnym zakresie.

Przystępując do oceny możliwości zaliczenia ponoszonych przez spółkę komandytową, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem ww. wydatków stwierdzić należy, że tego typu wydatki nie zostały ujęte w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodów zawartym w treści art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie stanowi to jednak wystarczającej przesłanki do automatycznego zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Nie każdy bowiem wydatek poniesiony w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej można zakwalifikować jako koszt podatkowy. Zaliczeniu do tej kategorii podlega jedynie wówczas, gdy podatnik jest w stanie wykazać, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na powstanie (zwiększenie) przychodu z określonego źródła przychodów lub też wpływ na zabezpieczenie albo zachowanie tego źródła. Z przywołanego przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że nie każdy wydatek z racji tylko samego jego poniesienia jest kosztem podatkowym. Aby tak było, wydatek musi spełniać wskazane kryteria ustawowe. Nie ma w tym względzie dowolności i uznaniowości podyktowanej pozaustawowymi kryteriami.

Takiego związku nie można przypisać przedmiotowym wydatkom poniesionym przez spółkę komandytową, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem. Z treści wniosku jednoznacznie wynika, że spółka nie zamierza wykorzystywać nabytego znaku towarowego w bieżącej działalności (tj. np. identyfikować zakupionym znakiem swych produktów (usług), czy też samej spółki). Zakupu dokonano tylko i wyłącznie na potrzeby usunięcia przeszkód w rejestracji znaku spółki wytworzonego we własnym zakresie. Trudno zatem przyjąć, że istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem tych wydatków, a zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów, skoro spółka komandytowa nie zamierza wykorzystywać nabytych praw do znaku towarowego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W opisanym stanie faktycznym spółka nie poniosła wydatków na nabycie lub wytworzenie znaku towarowego wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej – co uzasadniałoby zastosowanie art. 22 ust. 1 powoływanej ustawy. Spółka poniosła tylko i wyłącznie wydatki związane z nabycie praw do znaku towarowego, który w żaden sposób nie będzie w tej działalności wykorzystywany.

Nie są to zatem koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu tj. koszty, które zostały poniesione, aby przychody z danego źródła w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Poniesionych wydatków nie można również zakwalifikować jako koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów. Wydatki poniesione przez spółkę komandytową nie miały na celu ochrony istniejącego źródła przychodów w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą wydatków służących zabezpieczeniu źródła przychodu jak już wcześniej wskazano jest ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości co bez wątpienia nie ma miejsca w rozpatrywanej sprawie.

Z wniosku nie wynika w żadnej mierze, aby zapłata należności przez spółkę komandytową na podstawie zawartej z kontrahentem umowy na przeniesienie całości praw do znaku towarowego wiązała się z możliwością uzyskania przez Wnioskodawcę jako wspólnika spółki komandytowej przychodów bądź zabezpieczeniem lub zachowaniem źródła przychodów. Opisane wydatki nie miały na celu osiągania przychodów, a ich poniesienie bez wątpienia nie przynosi żadnego przychodu. Nie sposób również stwierdzić, że wydatki te w jakikolwiek sposób warunkowały zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. W przedmiotowej sprawie nie wykazano jednocześnie, że brak poniesienia tych wydatków spowoduje utratę źródła przychodów np. zaprzestanie prowadzenie działalności gospodarczej przez spółkę komandytową.

Co istotne tut. Organ nie znajduje podstaw do uznania, że w sprawie znajdzie zastosowanie przepis art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych .W konsekwencji rozstrzygnięcie swoje organ interpretacyjny opiera na odmiennym od Wnioskodawcy stanowisku w zakresie wystąpienia przesłanek z art. 22 ust. 1 powoływanej ustawy. W szczególności na przeszkodzie do uznania, że wydatki poniesione przez spółkę komandytową stanowią koszty uzyskania przychodów stoi brak wykazania celowości poniesienia wydatku (brak związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a kosztem uzyskania przychodów).

Należy mieć na uwadze, że celowość kosztu oznacza jego nakierowanie na osiągnięcie przychodu, zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu. Przy czym za celowe można uznać jedynie takie wydatki, które oceniane przez pryzmat całokształtu okoliczności faktycznych pozwalają na przyjęcie, że zamiarem spółki w momencie poniesienia wydatku było właśnie albo osiągnięcie przychodu albo ewentualnie jego zachowanie, czy też zabezpieczenie. Badanie całokształtu okoliczności faktycznych ma w sprawie kluczowe znaczenie, albowiem kategoria „kosztu podatkowego” nie ma charakteru czysto obiektywnego, rozumianego w sposób formalistyczny, lecz zakłada istnienie elementów subiektywnych zależnych od oceny tych okoliczności. Skoro bowiem ustawodawca zakłada, że wydatek musi być celowy, to tym samym konieczne jest przeprowadzenie analizy owej celowości, która możliwa jest jedynie w oparciu o fakty przedstawione przez Wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego.

W niniejszej sprawie, kluczowe znaczenie, ma właśnie prawidłowe zbadanie okoliczności faktycznych przez pryzmat zamiaru podatnika w zakresie poniesieniu wydatku. Z wniosku wynika, że spółka podjęła decyzję o nabyciu praw do wskazanego zarejestrowanego praw do znaku towarowego słownego celem umożliwienia dokonania rejestracji wytworzonego we własnym zakresie znaku towarowego. Co istotne, organ nie neguje racjonalności takiego postępowania w powyższym zakresie. Niemniej jednak przy analizie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w ocenie organu należy zbadać przede wszystkim bezpośrednią przyczynę poniesienia wydatku, które ma ewentualnie stanowić podatkowy koszt uzyskania przychodu. Opis stanu faktycznego daje jasny przekaz, że podstawowym celem spółki było to, że zakupu dokonano tylko i wyłącznie na potrzeby usunięcia przeszkód w rejestracji znaku spółki (wytworzonego we własnym zakresie) a nie w celu osiągnięcia przychodów, zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów co stanowi warunek ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z dyspozycja art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W rezultacie, biorąc pod uwagę fakty przytoczone we wniosku, jak i ich argumentację, nie sposób uznać stanowiska Wnioskodawcy za prawidłowe. Wnioskodawca w sposób błędny przyjął bowiem, że doszło do wypełnienia przesłanki celowości, co oznacza, iż nie zostały spełnione wszystkie przesłanki wskazane w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwalające na uznanie wydatku za podatkowy koszt uzyskania przychodu.

Wobec powyższego – w ocenie tut. Organu podatkowego w przedstawionej przez Wnioskodawcę sytuacji brak jest związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionymi przez spółkę komandytową, wydatkami a uzyskiwaniem przychodów, zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Przedmiotowe wydatki nie spełniają zatem przesłanek, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji poniesione przez spółkę komandytową wydatki na nabycie praw do znaku towarowego, nie mogą być proporcjonalnie do udziału Wnioskodawcy w zysku tej spółki zaliczone do koszów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin