Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.429.2017.2.IF
z 21 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2017 r. (data wpływu 23 listopada 2017 r.) uzupełnionego pismem z dnia 17 stycznia 2018 r. (data nadania 18 stycznia 2018 r., data wpływu 24 stycznia 2018 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-1.4011.429.2017.1.IF, 0114-KDIP3-1.4014.142.2017.1.LS z dnia 4 stycznia 2018 r. (data nadania 5 stycznia 2018 r., data doręczenia 11 stycznia 2018 r.) oraz pismem z dnia 15 marca 2018 r. (data nadania 15 marca 2018 r., data wpływu 20 marca 2018 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-1.4011.429.2017.3.IF z dnia 7 lutego 2018 r. (data nadania 7 lutego 2018 r., data odbioru 8 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży kopalin -jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży kopalin.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni wraz z mężem w 2011 r. podpisali umowę dzierżawy na dwie nieruchomości rolne w celu wykorzystania gruntów na cele gospodarcze. Dzierżawca był płatnikiem VAT oraz w 2012 r. złożył i uzyskał decyzję koncesyjną. Był zobowiązany do zapłaty wszelkich podatków od gruntów objętych swoją działalnością. Za część składową gruntów w swojej umowie cywilno-prawnej podał cenę 1 zł netto za m³. Dzierżawca był jedynym podmiotem gospodarczym w sprawie, a z umowy oraz działalności koncesyjnej (wydobycie złóż pospolitych) uzyskał dochód i zyski dla swojej firmy. Swoją działalność zakończył w styczniu 2014 r. w związku z naruszeniem dodatkowego obszaru gruntów do których nie nabył żadnego prawa naruszając interes prawny Strony, rażąco naruszył warunki koncesji, w związku z powyższym ww. umowa dzierżawy została anulowana, sprzęt usunięty oraz zaprzestano wydobycia. Podatnik wypełnił informację iż w związku z powyższym nastąpiły zmiany, a grunty objęte obszarem koncesyjnym oraz wpisane w ewidencji jako grunty rolne od stycznia 2014 r. pozostają obszarem nieużytkowym rolnym. Dzierżawca zależny utracił prawo do gruntów, do działalności koncesyjnej na ich obszarze a sprzęt i biuro (barakowóz) zostały całkowicie usunięte.

Ponadto Podatnik kwoty pozyskane z umowy cywilno-prawnej zaliczył na poczet remontu i modernizacji obiektu mieszkalnego, który wymagał kapitalnego remontu, budynku gospodarczego, spłaty kredytu wraz z odsetkami i kosztami dodatkowymi. Podatnik spisując umowę w 2011 r. nie miał świadomości, że podana wartość 1 zł netto za m³ zasugerowana przez dzierżawcę jest kwotą celowo zaniżoną i sama umowa była zwykłym wyzyskiem. Doszło do niekorzystnego rozporządzenia mienia oraz wprowadzenia w błąd. Podatnicy nie mieli wiedzy, że w Łódzkim planowana jest inwestycja budowy S8 oraz, że kwota powinna opiewać na tony a nie na m³.

Z kwoty pozyskanej Podatnicy na mocy aktu notarialnego z 2013 r. zakupili również nieruchomość gruntową za którą zapłacili należny podatek.

Podatnicy mają zamiar wskazać wszystkie kwoty pozyskane z umowy cywilno-prawnej w deklaracji rocznej za 2017 r. (ustawa pkt 71).

W uzupełnieniu z dnia 17 stycznia 2018 r., Wnioskodawczyni wskazała, że wraz z mężem jako osoby fizyczne (małżeństwo), na mocy wspólnoty majątkowej wydzierżawiły w 2011 r. grunty rolne zakupione w 2002 r.

Osoba fizyczna (dzierżawca zależny) miał zamiar wykorzystać część składową z powierzchni nieruchomości do swojej działalności koncesyjnej. Część składowa nieruchomości, zgodnie z ustawą z dnia 23.04.1964 r. K. c. (Dz. U. nr 16, poz. 93), tworzyła z gruntem całość w sensie gospodarczym i była „połączona w sposób trwały”. Część składową nieruchomości z działek, w świetle przepisów Prawa geologicznego i górniczego były tak zwane „kopaliny pospolite” (art. 7). Na gruntach oddanych w dzierżawę nie było prowadzone gospodarstwo rolne od momentu zakupu działek. Faktyczna zmiana gruntu z rolnych na nierolne nastąpiła w lipcu 2013 r. do grudnia 2013 r. Dzierżawca był płatnikiem VAT oraz jedynym podmiotem w sprawie, który starał się o koncesję w celu wydobycia złóż pospolitych.

Umowa dzierżawy gruntów rolnych wskazywała 100 zł na rok. Umowa cywilno-prawna, zatwierdzona przez osoby fizyczne (wnioskujących) a podmiot gospodarczy (dzierżawca gruntów rolnych) wskazywała kwoty 1 zł netto za m³ złoża z obszaru działek (ich części składowej). Dzierżawca zobowiązał się do zapłaty wszystkich podatków związanych ze swoją działalnością (w tym opłat eksploatacyjnych, VAT-u, podatku dochodowego).

W sprawie kluczowym wymogiem było nie tylko PCC od czynności cywilno-prawnej ale również wymogi Prawa geologicznego i górniczego zważywszy na rodzaj złoża (art. 10 ust. 1, 2 i ust. 3 P. g.).

Wnioskodawczyni kwoty uzyskane ze sprzedaży części składowej działek zaliczyła na poczet spłaty kredytów mieszkaniowych wraz z odsetkami i kosztami oraz przeznaczyła na cele własne mieszkaniowe określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 21 ust. 25) – remont własnego budynku mieszkalnego.

Uzyskana kwota 428 336 zł. Sprzedaż części składowej nastąpiła po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie gruntów wraz z ich częścią składową.

W kolejnym uzupełnieniu z dnia 15 marca 2018 r. Wnioskodawczyni wskazała, że część składową nieruchomości gruntowych stanowiących tzw. złoża pospolite (piasek i żwir) sprzedała w lipcu 2013 r., po zatwierdzeniu decyzji dotyczącej planu ruchu zakładu górniczego kupującego. Sprzedaż części składowej została dokonana jedna umową cywilnoprawną na podstawie aktu notarialnego, która jednoznacznie wskazywała, że obowiązek zapłaty podatku spoczywa na kupującym. Kupujący sam odnalazł ofertę sprzedaży części składowej oraz sam zaproponował warunki tego zakupu pod warunkiem uzyskania koncesji i prawa do części składowej gruntów zakupionych sprzed 10 latami i będących nieużytkami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w związku z terminem zakupu gruntu w 2002 r. oraz sprzedaży ich części składowej, według kategorii mas ziemnych (złóż pospolitych) Podatnik był zwolniony od obowiązku wskazania przychodu od odpłatnego zbycia nieruchomości w 2013 r. oraz był zwolniony od podatku dochodowego od uzyskanego z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli w okresie 2 lat od zbycia przeznaczył część ww. przychodu na własne cele mieszkaniowe określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 21 ust. 25) i spłatę kredytu oraz miał prawo 5 lat na ewentualne wskazanie zdarzenia?
2. Czy PCC było obowiązkiem dzierżawcy a wskazana wartość przez ww. 1 zł za m³ za część składową winna być konkretnie sprawdzona ze stanem rynkowym przez sam urząd skarbowy?
   
   

Przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia jest odpowiedź w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych tj. pytania oznaczonego we wniosku nr 1, natomiast odpowiedź w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych (pyt. Nr 2) zostanie rozpatrzona odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, według stanu faktycznego oraz terminu nabycia nieruchomości (2002 r.) oraz sprzedaży gruntów (części składowej „złóż pospolitych” - piasek i żwir”, będących połączeniem trwałym z działką, zgodnie z ustawą z dnia 23.04.1964 r. K. c. (Dz. U. nr 16, poz. 93), piasek i żwir tworzą z gruntem całość w sensie gospodarczym, w przedmiotowej sprawie nie było obowiązku wskazania przychodu ze zbycia nieruchomości w 2013 r. z uwagi na termin pięcioletni (minęło 10 lat) oraz wykorzystanie środków pozyskanych (428 336 zł na cele mieszkaniowe oraz spłatę pożyczek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 ww. ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są m.in.:

• pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),
  
• odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2 (pkt 8):
  1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
     
  2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
     
  3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
     
  4. innych rzeczy,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany;

• inne źródła (pkt 9).
  
  

Powołany wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie skutkuje powstaniem przychodu. Tym samym jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym kwota uzyskana ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Zatem, z powyższego wynika, że w przypadku sprzedaży nieruchomości decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma data nabycia tej nieruchomości i forma prawna jej nabycia.

Z przedstawionego stanu faktycznego oraz przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła w 2002 r. grunty rolne, które następnie zostały wydzierżawione. Dzierżawca wykorzystywał przedmiotowe grunty do działalności koncesyjnej.

Po rozwiązaniu umowy dzierżawy, Wnioskodawczyni wraz z mężem dokonali w 2013 r., aktem notarialnym, sprzedaży kopalin pospolitych stanowiących części składowe działek. Przychód uzyskany z przedmiotowej sprzedaży został przeznaczony na spłatę kredytów mieszkaniowych wraz z odsetkami i kosztami oraz na własne cele mieszkaniowe określone w art. 21 ust. 25.

Status prawny nieruchomości gruntowych oraz znajdujących się w nim złóż surowców naturalnych regulują m.in. przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm. - określanego w dalszej części skrótem „k.c.”).

Zgodnie z art. 46 § 1 k.c., nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. W myśl art. 47 § 1 k.c., część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Stosownie natomiast do art. 48 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Z kolei zgodnie z art. 143 k.c., w granicach określonych przez społeczno-gospodarcze przeznaczenie gruntu własność gruntu rozciąga się na przestrzeń nad i pod jego powierzchnią. Przepis ten nie uchybia przepisom regulującym prawa do wód.

W granicach wyznaczonych przez społeczno-gospodarcze przeznaczenie gruntu złoża kopalin stanowią część składową nieruchomości i objęte są prawem własności właściciela gruntu. Złoża kopalin mają charakter materialny, jednak nie są one rzeczami w rozumieniu prawa cywilnego (art. 45 k.c.). Nie są one bowiem przedmiotami materialnymi na tyle wyodrębnionymi w sposób naturalny lub sztuczny, by w stosunkach społeczno-gospodarczych mogły być traktowane jako dobra samoistne. Tym samym złoża kopalin nie mogą stanowić przedmiotu, ani prawa własności, ani użytkowania, ani też żadnego innego podmiotowego prawa rzeczowego.

Powyższe oznacza, że złoża kopalin, w tym złoża piasku i żwiru, stanowią część składową nieruchomości gruntowych. W momencie nabycia rzeczy głównej, nabywane są bowiem również wszelkie jej części składowe.

W przedmiotowym wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że dokonała sprzedaży kopalin pospolitych, które stanowiły część składową nieruchomości.

Podkreślić w tym miejscu należy, że kopalina to substancja pochodzenia nieorganicznego lub organicznego, powstała w wyniku procesów zachodzących w skorupie ziemskiej, tworząca złoże. Kopalina po wydobyciu ze złoża staje się bezpośrednio surowcem mineralnym – rzeczą ruchomą, a wobec tego dobrem materialnym, które podlega, odrębnie od nieruchomości z której została wydobyta, sprzedaży.

Z przedmiotowego wniosku nie wynika, że Wnioskodawczyni sprzedała nabyte grunty, na których znajdowały się kopaliny. Wnioskodawczyni dokonała sprzedaży surowców mineralnych - kopalin, które zostały wydobyte (pozyskane) z nieruchomości, które są jej współwłasnością.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że odpłatne zbycie wydobytych kopalin znajdujących się na nieruchomości, która jest współwłasnością Wnioskodawczyni, stanowi odrębne od sprzedaży nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości źródło przychodów określone w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie wskazać należy, iż bez wpływu na niniejsze rozstrzygnięcie pozostaje okoliczność, iż od daty nabycia gruntów wraz z ich częścią składową do sprzedaży kopalin upłynęło 5 lat oraz, że środki uzyskane z tej sprzedaży zostały wydatkowane w okresie dwóch lat od zbycia kopalin na własne cele mieszkaniowe, które zostały określone w art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wskazać w tym miejscu należy, że stosownie do art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, usługową,
   
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
   
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych,
   

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Jeżeli zatem działalność polegająca na wydobywaniu i sprzedaży kopalin ze złóż prowadzona jest w warunkach określonych w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to stanowi źródło przychodu określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy, a więc pozarolniczą działalność gospodarczą, a dochody z niej uzyskane podlegają, tak jak w przypadku prowadzenia innego rodzaju pozarolniczej działalności gospodarczej, opodatkowaniu na zasadach ogólnych według progresywnej skali podatkowej, lub na zasadach określonych w art. 30c, ustawy tj. 19% stawki podatku albo w formach zryczałtowanych na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

W pozostałych przypadkach przychód uzyskany ze sprzedaży kopalin należy na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy zaliczyć do przychodów uzyskiwanych z innych źródeł.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa podatkowego oraz zaprezentowany opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, stwierdzić należy, że uzyskane przychody ze sprzedaży kopalin (piasku, żwiru) stanowią przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Uzyskane przychody, Wnioskodawczyni powinna wykazać w pozycji „inne źródła” w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym nastąpiła ich wypłata, łącznie z innymi dochodami osiągniętymi w tym samym roku i opodatkować na zasadach ogólnych według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, bez wpływu na powyższe rozstrzygnięcie pozostaje fakt, że Wnioskodawczyni wydatkowała osiągnięte przychody na spłatę kredytów mieszkaniowych wraz z odsetkami i kosztami oraz na własne cele mieszkaniowe określone w art. 21 ust. 25.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Wskazać również należy, że w wezwaniu z dnia 4 stycznia 2018 r. tut. Organ wezwał m.in. do uzupełnienia wniosku poprzez wyjaśnienie, czy złożony wniosek jest wnioskiem wspólnym o wydanie interpretacji indywidualnej, czy też wnioskiem indywidualnym (art. 14b § 1 w związku z art. 14r § 1 ustawy Ordynacja podatkowa). Jeśli złożony wniosek miałby być wnioskiem wspólnym, to należało wskazać Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania.

W nadesłanych uzupełnieniach Wnioskodawczyni w ogóle nie odniosła się do tej części wezwania, nie wskazała Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania, a zatem złożony wniosek został potraktowany jako wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – tj. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.