Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.85.2018.1.AT
z 22 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 stycznia 2018 r. (data wpływu 24 stycznia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości uznania za koszty podatkowe odpisów na fundusz remontowy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 stycznia 2018 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości uznania za koszty podatkowe odpisów na fundusz remontowy.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wspólnota mieszkaniowa (dalej również jako: Wnioskodawca) posiada w charakterze członków osoby będące właścicielami lokali mieszkalnych (68 lokali), lokalu użytkowego (1 lokal) oraz garażu wielostanowiskowego (1 lokal). Garaż wielostanowiskowy jest lokalem niemieszkalnym stanowiącym odrębną nieruchomość. Zarówno garaż jako całość, jak i poszczególne miejsca postojowe nie stanowią przynależności lokali mieszkalnych. Garaż składa się z 38 miejsc garażowych. Właściciele garażu posiadają udział w jednym lokalu w równych częściach w 1/38 (w przypadku gdy właściciel posiada więcej udziałów wówczas jest to wielokrotność 1/38). Garaże posiadają zarówno właściciele lokali mieszkalnych zlokalizowanych we Wspólnocie, jak również osoby/podmioty nie będące właścicielami lokali mieszkalnych we Wspólnocie.

Wspólnota nalicza zaliczki z tytułu kosztów według udziału w nieruchomości wspólnej (garaż wielostanowiskowy jest budynkowo związany z całością nieruchomości, mieści się poniżej poziomu parteru nieruchomości) właścicielom garażu w wysokości odpowiadającej ich udziałowi.

Wspólnota rozlicza również koszty dotyczące nieruchomości wspólnej w części proporcjonalnej do powierzchni garażu. Wszystkie koszty dotyczące nieruchomości budynkowej są rozdzielane proporcjonalne według powierzchni na koszty dotyczące lokali mieszkalnych, lokalu użytkowego oraz garażu. Wspólnota oblicza należny podatek dochodowy dotyczący lokalu użytkowego oraz garaży z tym jednak zastrzeżeniem, iż do dochodu opodatkowanego wliczany jest dochód wyłącznie z garaży, których właściciele nie są właścicielami mieszkań we wspólnocie.

Zatem po stronie przychodów wykazuje zaliczki na koszty zarządu nieruchomością wspólną proporcjonalnie do powierzchni dla lokalu użytkowego oraz garażu przypadającego na właścicieli nie będących właścicielami lokali mieszkalnych; z kolei po stronie kosztów wykazuje wszystkie koszty dotyczące całej nieruchomości również proporcjonalnie do powierzchni lokalu użytkowego oraz garażu przypadającego na właścicieli nie będących właścicielami lokali mieszkalnych.

W ten sposób obliczony dochód stanowi podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych w wysokości 19%. Wątpliwości podatnika budzi w ogóle kwestia opodatkowania dochodu z tytułu garażu, w tym funduszu remontowego. Fundusz remontowy stanowi oszczędność wspólnoty na remonty budynku, które będą realizowane w przyszłości. Aby zabezpieczyć substancję budynku niezbędne jest pobieranie opłaty przeznaczonej na przyszłe remonty. A zatem na koniec roku, w przypadku gdy wspólnota nie realizuje remontów w danym roku, fundusz remontowy będzie zawsze wykazywał dochód - brak jest adekwatnych kosztów. Opodatkowanie również funduszu remontowego powoduje, iż bardziej racjonalne dla wspólnoty byłoby zaciągnięcie kredytu lub zebranie od właścicieli nieruchomości wysokich zaliczek dopiero w roku planowania inwestycji, co z kolei jest rozwiązaniem albo droższym albo mało stabilnym. Należy podkreślić iż zgodnie z ustawą o własności lokali obciążenia właścicieli zasadniczo nie mogą się między sobą różnić. Zatem przyjęcie określonej stawki na fundusz remontowy czy koszty zarządu dotyczy wszystkich właścicieli bez względu na rodzaj lokalu, którym władają.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy możliwe jest dokonywanie odpisów na fundusz remontowy jako kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

(Oznaczone we wniosku Nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, tylko dochód z tytułu kosztów zarządu bez funduszu remontowego podlega opodatkowaniu (zarówno w odniesieniu do garaży, jak również lokalu użytkowego). Przychód z tytułu funduszu remontowego jest pomniejszany o koszty w postaci odpisu na ten fundusz i tym samym fundusz nie wykazuje dochodu do opodatkowania.

Część stanowiska Wnioskodawcy, została także przedstawiona w części G poz. 74 złożonego wniosku, gdzie wskazano m.in., że Wspólnota funkcjonuje w oparciu o ustawę o własności lokali. Zgodnie z art. 14 ustawy na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności wydatki na remonty i bieżącą konserwację. Wydatki na remonty i bieżącą konserwację, ze względu na wiążące się z tym wysokie koszty, będą z reguły czynnościami przekraczającymi zakres zwykłego zarządu, dla których potrzebna jest uchwała właścicieli lokali wyrażająca zgodę na dokonanie tej czynności oraz udzielająca zarządowi pełnomocnictwa do zawarcia umów stanowiących czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu w formie prawem przewidzianej (art. 22 ust. 2 WłLokU). Wszelkie wydatki na remonty i konserwację powinny być ujęte w rocznym planie gospodarczym. Przyjęcie i uchwalenie rocznego planu gospodarczego odbywa się podczas corocznego, obligatoryjnego zebrania ogółu właścicieli lokali (art. 30 ust. 2 pkt 1 WłLokU). W tym celu właśnie tworzy się we Wspólnocie fundusz remontowy, który jest funduszem celowym i który wymaga uchwały wspólnoty. A zatem zarząd wspólnoty nie ma prawa dowolnie dysponować funduszem remontowym, co potwierdzają wyroki:

• Sądu Najwyższego z 26 stycznia 2011 r. sygn. akt: II CSK 358/10 w którym wskazano, że dopuszczalne jest przeznaczenie - na podstawie uchwały właścicieli lokali - nadwyżki środków pieniężnych z tytułu uiszczonych zaliczek na pokrycie kosztów zarządu (art. 15 ust. 1 WłLokU), na zasilenie funduszu remontowego wspólnoty mieszkaniowej.
• Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 24 września 2013 r. sygn. akt: I ACA 571/13 w którym wskazano, że wprawdzie o wydatkach na remonty i bieżącą konserwację nieruchomości wspólnej wspomina się jedynie w WłLokU przy ogólnym, przykładowym wyliczeniu zasadniczych kosztów składających się na koszty zarządu nieruchomością wspólną, nie ma jednak wątpliwości, że właściciele lokali mogą utworzyć tzw. fundusz remontowy na podstawie uchwały wspólnoty.
  
  

W tym kontekście należy przytoczyć art. 6 ust. 3 ustawy z 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych, który definiuje fundusz remontowy. Z kolei art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych umożliwia dokonywanie odpisów i wpłaty na fundusz remontowy jako koszty uzyskania przychodu. Dodatkowo zapis ten posługuje się wyłącznie pojęciem „lokalu” bez wskazania przeznaczenia tego lokalu, co oznacza, iż każdy odpis na fundusz remontowy również właścicieli lokali niemieszkalnych może być traktowany jako koszt uzyskania przychodu. Potwierdza to wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 20 kwietnia 2012 r. sygn. akt: I SA/Bk 70/12 zgodnie z którym, w myśl zaś art. 2 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, lokalem jest zarówno lokal mieszkalny jak też lokal o innym przeznaczeniu - a zatem również lokal użytkowy. Jeżeli obowiązek świadczenia na fundusz na remonty zasobów mieszkaniowych obciążą również właścicieli lokali użytkowych (a zatem o charakterze innym, niż stricte mieszkaniowy), to należy przyjąć, że fundusz ten obejmuje również odpisy na lokale użytkowe.

Per analogiam należałoby przyjąć, iż orzeczenie to można zastosować tym bardziej do garaży jako do lokali o przeznaczeniu innym niż mieszkalny.

Warta podkreślenia jest również indywidualna sytuacja podatnika, który do roku 2016 funkcjonował w zasobach spółdzielni mieszkaniowej. Następnie blok został wydzielony jako odrębna wspólnota. Dopóki blok stanowił zasób spółdzielni mieszkaniowej to odpisy na fundusz remontowy stanowiły koszt uzyskania przychodu i tym samym wpłaty na ten fundusz nie były opodatkowane (również od garaży czy lokalu użytkowego). W chwili, gdy blok został wydzielony i powstała wspólnota mieszkaniowa, to właściciele postanowili kontynuować odpisy na fundusz remontowy, z przeznaczeniem na dokładnie taki sam cel jak w spółdzielni mieszkaniowej czyli na przyszłe remonty. W konsekwencji przychód na fundusz remontowy powinien być pomniejszany o odpisy na ten fundusz bez względu na rodzaj lokalu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zasady funkcjonowania wspólnot mieszkaniowych określa ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 1892 ze zm.).

Zgodnie z art. 6 tej ustawy, ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości, tworzy wspólnotę mieszkaniową. Wspólnota mieszkaniowa może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozwana. Wspólnota nie posiada jednak osobowości prawnej. Wspólnotę mieszkaniową tworzą zarówno właściciele odrębnych lokali mieszkalnych, jak i właściciele odrębnych lokali użytkowych. Każdy członek wspólnoty mieszkaniowej jest właścicielem lokalu oraz udziału w nieruchomości wspólnej. Udział w nieruchomości wspólnej jest prawem związanym z własnością lokalu (art. 3 ww. ustawy).

Wspólnoty mieszkaniowe jako jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343 ze zm.), są podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych, podlegają więc regułom podatkowym wynikającym z tej ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Powyższe oznacza, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Ponadto, uznanie wydatku za koszt podatkowy wymaga od podatnika wykazania, że wydatek jest racjonalnie i gospodarczo uzasadniony. Tak więc, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika winien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej, z wyjątkiem sytuacji gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza istnienie związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu a przychodem, bądź zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu.

Ponadto, zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest od tego, czy nie został on wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. w grupie wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. Podsumowując powyższe, należy stwierdzić, że kosztem uzyskania przychodów będzie wydatek, spełniający łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty),
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła lub może mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie został wymieniony w art. 16 ww. ustawy.
  
  

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a cyt. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak podstawowe odpisy i wpłaty na te fundusze, jeżeli obowiązek lub możliwość ich tworzenia w ciężar kosztów określają odrębne ustawy.

W przedmiotowej sprawie tą odrębną ustawą jest powołana ustawa o własności lokali. Zatem to z unormowań w niej zawartych musi wynikać obowiązek lub możliwość tworzenia funduszu, a także, że odpisy na ten fundusz stanowią koszt. Zauważyć jednak należy, że ustawa o własności lokali nie nakłada na wspólnoty mieszkaniowe obowiązku tworzenia funduszu remontowego i tym samym nie dopuszcza możliwości uznania odpisu na ten fundusz za koszt uzyskania przychodów. Jeżeli zatem fundusz taki zostanie utworzony to odpisy i wpłaty na ten fundusz nie będą mogły stanowić kosztów podatkowych z uwagi na fakt, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jednoznacznie wskazuje, że aby odpisy i wpłaty na fundusze były kosztami podatkowymi, musi to być fundusz, którego obowiązek lub możliwości utworzenia w ciężar kosztów wynika z przepisów ustawy.

Należy ponadto zauważyć, że ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r., o spółdzielniach mieszkaniowych (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1222 ze zm.) w odróżnieniu od ustawy o własności lokali, w art. 6 ust. 3 nakłada na spółdzielnie mieszkaniowe obowiązek tworzenia funduszu remontowego. W konsekwencji za niewłaściwe należy uznać zastosowanie poprzez analogię regulacji przepisu art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do unormowań zawartych w przepisach ustawy o własności lokali.

W tym miejscu należy przywołać wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 25 lutego 2014 r., sygn. akt. III SA/Wa 2851/13, w którym wskazano, że: „Zasadnym jest przywołanie w tym miejscu poglądu wyrażonego przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku wydanym w składzie siedmiu sędziów z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11 (dostępny na orzeczenia.nsa.gov.pl), że przepisy art. 16 stanowiące samodzielną podstawę zaliczania określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, są jednocześnie przepisami o charakterze wyjątkowym. Warunkuje to jednocześnie określony sposób ich wykładni. Przede wszystkim nie można ich interpretować w sposób rozszerzający. Zgodnie z ogólnie przyjętymi dyrektywami wykładni nie jest dopuszczalne interpretowanie ich poprzez wnioskowania prawnicze (wnioskowanie z przeciwieństwa, wnioskowane z analogii, jak również argumentum a minori ad maius oraz argumentum a minori ad maius)”.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, Wnioskodawca posiada w charakterze członków osoby będące właścicielami lokali mieszkalnych (68 lokali), lokalu użytkowego (1 lokal) oraz garażu wielostanowiskowego (1 lokal). Garaż wielostanowiskowy jest lokalem niemieszkalnym stanowiącym odrębną nieruchomość. Zarówno garaż jako całość, jak i poszczególne miejsca postojowe nie stanowią przynależności lokali mieszkalnych. Garaż składa się z 38 miejsc garażowych. Właściciele garażu posiadają udział w jednym lokalu w równych częściach w 1/38 (w przypadku gdy właściciel posiada więcej udziałów wówczas jest to wielokrotność 1/38). Garaże posiadają zarówno właściciele lokali mieszkalnych zlokalizowanych we Wspólnocie, jak również osoby/podmioty nie będące właścicielami lokali mieszkalnych we Wspólnocie. Wspólnota nalicza zaliczki z tytułu kosztów według udziału w nieruchomości wspólnej (garaż wielostanowiskowy jest budynkowo związany z całością nieruchomości, mieści się poniżej poziomu parteru nieruchomości) właścicielom garażu w wysokości odpowiadającej ich udziałowi. Wspólnota rozlicza również koszty dotyczące nieruchomości wspólnej w części proporcjonalnej do powierzchni garażu. Wszystkie koszty dotyczące nieruchomości budynkowej są rozdzielane proporcjonalne według powierzchni na koszty dotyczące lokali mieszkalnych, lokalu użytkowego oraz garażu. Wspólnota oblicza należny podatek dochodowy dotyczący lokalu użytkowego oraz garaży z tym jednak zastrzeżeniem, iż do dochodu opodatkowanego wliczany jest dochód wyłącznie z garaży, których właściciele nie są właścicielami mieszkań we wspólnocie. Zatem po stronie przychodów wykazuje zaliczki na koszty zarządu nieruchomością wspólną proporcjonalnie do powierzchni dla lokalu użytkowego oraz garażu przypadającego na właścicieli nie będących właścicielami lokali mieszkalnych; z kolei po stronie kosztów wykazuje wszystkie koszty dotyczące całej nieruchomości również proporcjonalnie do powierzchni lokalu użytkowego oraz garażu przypadającego na właścicieli nie będących właścicielami lokali mieszkalnych. W ten sposób obliczony dochód stanowi podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych w wysokości 19%. Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia opodatkowania dochodu z tytułu garażu, w tym funduszu remontowego. Fundusz remontowy stanowi oszczędność wspólnoty na remonty budynku, które będą realizowane w przyszłości. Aby zabezpieczyć substancję budynku niezbędne jest pobieranie opłaty przeznaczonej na przyszłe remonty. A zatem na koniec roku, w przypadku gdy wspólnota nie realizuje remontów w danym roku, fundusz remontowy będzie zawsze wykazywał dochód - brak jest adekwatnych kosztów. Wspólnota funkcjonuje w oparciu o ustawę o własności lokali.

Odnosząc powyższe uwarunkowania prawne do przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu stanu faktycznego stwierdzić należy, że w związku z tym, że żadne odrębne ustawy nie określają obowiązku lub możliwości tworzenia funduszu remontowego w ciężar kosztów we wspólnotach mieszkaniowych, dokonany przez Wspólnotę odpis z tytułu funduszu remontowego nie jest kosztem uzyskania przychodów.

Stanowisko Wnioskodawcy należy zatem uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie tut. Organ pragnie zauważyć, że niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie kwestie objęte pytaniem oznaczonym przez Wnioskodawcę Nr 3.

Natomiast zagadnienie objęte pytaniami oznaczonymi we wniosku Nr 1 i 2 jest przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych – tutejszy Organ wskazuje, że przeanalizował powołane we wniosku wyroki. Należy jednak zauważyć, że dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatników podjętych w określonych stanach faktycznych i są wiążące tylko w tych sprawach. Dlatego, stosownie do art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.), orzeczenia sądów administracyjnych nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla Organu wydającego interpretację indywidualną.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.