Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.40.2018.2.IF
z 14 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 18 stycznia 2018 r. (data wpływu 24 stycznia 2018 r.) oraz uzupełnieniu wniosku z dnia 27 lutego 2018 r. (data nadania 2 marca 2018 r., data wpływu 5 marca 2018 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr 0114-KDIP3-1.4011.40.2018.1.IF z dnia 12 lutego 2018 r. (data nadania 12 luty 2018 r., data doręczenia 23 luty 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. Dane finansowe gromadzi w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca świadczy usługi zgodnie z PKD 70.22.Z „Pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania”. Miejscem zamieszkania Wnioskodawcy jest W.. Wnioskodawca podatki rozlicza i płaci w W.. Miejscem prowadzenia działalności – zgodnie z ewidencją działalności gospodarczej – jest G.. Wnioskodawca nie zalicza wydatków związanych z eksploatacją lokalu w G., do kosztów uzyskania przychodów.

W maju 2017 r. Wnioskodawca rozpoczął poszukiwanie pracy na terenie miasta G. – miasto jego zameldowania. Równolegle Wnioskodawca rozpoczął działania związane z pozyskaniem zleceniodawców na terenie miasta W..

W wyniku starań, w czerwcu 2017 r. Wnioskodawca znalazł zleceniodawcę, który zdecydował się podpisać z Nim na wyłączność umowę o świadczenie usług zarządzania. Warunkiem miało być wykonywanie tych usług w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Zleceniodawca nie wyraził zgody na pracę zdalną oraz na ponoszenie kosztów lokalu biurowego niezbędnego do wykonania na jego rzecz usług.

Aby wykazać pełną dyspozycyjność, której oczekiwał zleceniodawca i nie ponosić kosztów wielokrotnych dojazdów z G. oraz ewentualnych wynajmów pokoi hotelowych, z racjonalnych względów, Wnioskodawca podjął decyzję o wynajęciu pokoju w W., który służy Wnioskodawcy zarówno celom noclegowym jak i obsłudze zleceniodawcy według podpisanej z nim umowy. Wysokość kosztów związanych z dojazdem i ewentualnym noclegiem w hotelu czy też hostelu, byłaby zdecydowanie wyższa niż wynajem pokoju.

Umowę najmu Wnioskodawca podpisał w dniu 29 czerwca 2017 r. z mocą od 1 lipca 2017 r., w związku z zapewnieniem podpisania umowy o współpracę przez przyszłego zleceniodawcę.

W dniu 24 lipca 2017 r. Wnioskodawca zarejestrował działalność gospodarczą, która została wpisana do centralnej ewidencji działalności gospodarczej w dniu 25 lipca 2017 r.

W dniu 25 lipca 2017 r. Wnioskodawca podpisał umowę o świadczenie usług i rozpoczął współpracę w ramach wykonywanej przez siebie działalności.

Wydatki z tytułu najmu pokoju w mieszkaniu oraz jego użytkowania łącznie z kosztami mediów są bezpośrednio związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Wydatki te są spowodowane wyłącznie organizacją świadczonych usług i nie stanowią wydatków na cele osobiste. Jedynie są one ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania ich źródła. W rozumieniu art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty te będą mogły pomniejszyć przychody uzyskane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki z tytułu najmu pokoju w mieszkaniu oraz jego użytkowania łącznie z kosztami mediów, ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania ich źródła, w rozumieniu przepisu art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są kosztami, o które Wnioskodawca może pomniejszyć przychody uzyskane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki z tytułu najmu pokoju w mieszkaniu oraz jego użytkowania łącznie z kosztami mediów, są bezpośrednio związane z prowadzoną przez Niego działalnością gospodarczą. Wydatki te, są spowodowane wyłącznie organizacją świadczonych przez Wnioskodawcę usług i nie stanowią wydatków na cele osobiste, jedynie są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania ich źródła. W rozumieniu przepisu art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty te będą mogły pomniejszyć przychody uzyskane w związku z prowadzoną przez Niego działalnością gospodarczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ww. ustawy oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”.

Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Dokonując oceny charakteru ponoszonych przez Wnioskodawcę wydatków należy rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 tej ustawy. Ocena prawna danego wydatku wymaga, bowiem uwzględnienia unormowań art. 23 ust. 1 ww. ustawy, w którym ustawodawca dokonał enumeratywnego wyliczenia wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, nawet, jeśli ponoszone są w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu. Wobec powyższego, możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatku, który – racjonalnie oceniając – mógłby przyczynić się do powstania przychodu, czy jego zwiększenia, nawet, jeżeli przychód faktycznie nie wystąpi.

Z przywołanego przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że jakkolwiek podmioty gospodarcze mogą dowolnie i swobodnie podejmować decyzje finansowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to jednak kwalifikacja wydatków do kosztów podatkowych winna opierać się na przepisach prawa podatkowego. Nie każdy wydatek z racji tylko samego jego poniesienia jest kosztem podatkowym. Aby tak było, wydatek musi spełniać wskazane kryteria ustawowe. Nie ma w tym względzie dowolności i uznaniowości podyktowanej pozaustawowymi kryteriami.

Wskazać również należy, iż sam fakt nie objęcia ustawowym wykazem wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartym art. 23 u.p.d.o.f. nie jest wystarczający do podatkowej kwalifikacji kosztu. Brak takiego wydatku w katalogu kosztów negatywnych, nie skutkuje automatycznym przyjęciem, że stanowi on koszt podatkowy.

Pogląd przeciwny zgodnie, z którym do kosztów podatkowych zalicza się wszelkie koszty związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (z wyłączeniem wymienionych w art. 23 u.p.d.o.f.) jest zbyt daleko idący i abstrahuje od wskazanego w art. 22 ust. 1 ustawy celu poniesienia kosztu, a w rezultacie nie znajduje oparcia w treści tego przepisu. Uprawnione jest bowiem przyjęcie założenia, iż gdyby zamiarem ustawodawcy było uznanie za koszty uzyskania przychodów wszelkich kosztów ponoszonych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej, nadałby temu przepisowi takie właśnie brzmienie.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być, zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika. Kwalifikacja wydatków do kosztów uzyskania przychodów, ze względu na kryterium celowości, leży, bowiem w gestii podatnika. Należy jednak mieć na uwadze, że prawidłowość dokonanej kwalifikacji podlega ocenie organów podatkowych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. W maju ubiegłego roku Wnioskodawca poszukiwał pracy na terenie miasta W. oraz miasta G., które jest miejscem Jego zameldowania a także miejscem prowadzenia działalności – zgodnie z wpisem do ewidencji działalności gospodarczej. W czerwcu, Wnioskodawca znalazł kontrahenta, z którym w lipcu podpisał umowę na świadczenie swoich usług w W.. Zleceniodawca, z którym Wnioskodawca zawarł umowę, nie wyraził zgody na pracę wykonywaną zdalnie. Wobec powyższego, żeby nie ponosić dużych wydatków związanych z wielokrotnymi dojazdami z G. oraz noclegami w hotelu czy też hostelu, oraz żeby wykazać pełną dyspozycyjność, której oczekiwał zleceniodawca, Wnioskodawca wynajął w lipcu pokój w W..

Reasumując, przyjmując za Wnioskodawcą, że wydatki z tytułu najmu pokoju oraz jego użytkowania łącznie z kosztami mediów są związane bezpośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą i nie mają charakteru wydatków osobistych, są jedynie ponoszone w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania jego źródła, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Mając na względzie powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoja aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.