2018.03.07 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.25.2018.1.BS
z 7 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 stycznia 2018 r. (data wpływu 12 stycznia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie:

możliwości zaliczenia przez Wnioskodawcę obciążenia wynikającego z kary umownej za niedotrzymanie terminu wykonania zadania do kosztów podatkowych – jest prawidłowe,
momentu ujęcia przez Wnioskodawcę obciążenia wynikającego z kary umownej do kosztów podatkowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 stycznia 2018 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie:

możliwości zaliczenia przez Wnioskodawcę obciążenia wynikającego z kary umownej za niedotrzymanie terminu wykonania zadania do kosztów podatkowych,
momentu ujęcia przez Wnioskodawcę obciążenia wynikającego z kary umownej do kosztów podatkowych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wykonywał, jako podwykonawca zadanie obejmujące modernizację rurociągów sprężonego powietrza TS-3, o wartości ok. 1.230 tyś zł netto. Wnioskodawca przyjęte do realizacji zadanie wykonywał zasadniczo własnymi siłami, niemniej w zakresie prefabrykatów – niezbędnych do wykonania przedmiotu umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a jego kontrahentem – zlecał ich wykonanie innym przedsiębiorcom. Między innymi wykonanie kompensatorów, tj. urządzeń kompensujących ruch rurociągów, zostało zlecone firmie zewnętrznej. Z uwagi na charakter urządzeń, jakimi są kompensatory, mających istotny wpływ na prawidłową pracę rurociągów, wybór dostawcy kompensatorów przebiegał ze szczególną starannością.

Dostawca kompensatorów dostarczył urządzenia z 24 dniowym opóźnieniem, po uprzednich licznych interwencjach ze strony Wnioskodawcy. Co istotne, Wnioskodawca po powzięciu wiedzy, że dostawca nie dotrzyma terminu dostaw, podjął wszelkie starania, żeby zminimalizować ewentualne straty z tym związane, począwszy od sprawdzenia możliwości zakupienia przedmiotowych urządzeń w innych firmach, co okazało się jednak niemożliwe, z uwagi na znacznie odleglejsze terminy wykonania, rozwiązaniem nie do przyjęcia.

Niestety opóźnienie realizacji dostaw spowodowało, że Wnioskodawca nie wywiązał się w terminie ze zleconego mu zadania, a opóźnienie powstałe z ww. tytułu przekroczyło 24 dni opóźnienia dostawcy kompensatorów. Bowiem rozpoczęcie prac montażowych było uzależnione od dostarczenia przedmiotowych kompensatorów, a ich przeprowadzenie również wiązało się z dłuższym kilkunastodniowym zaangażowaniem grupy montażowej Wnioskodawcy.

Powyższa sytuacja spowodowała, że Wnioskodawca – na podstawie zawartej przez niego umowy ze zleceniodawcą – został obciążony karą umowną za niedotrzymanie terminu wykonania zadania, w kwocie ok. 341 tyś zł brutto. W związku z faktem, że obciążenie karą umowną Wnioskodawcy nastąpiło wskutek naliczenia przez inwestora kar umownych z tytułu opóźnienia jego zleceniodawcy, Wnioskodawca wystąpił zarówno do zleceniodawcy jak i samego inwestora o zmniejszenie naliczonej kary umownej. Niestety w konsekwencji braku zgody inwestora na takowe zmniejszenie, nie wyraził na nie również zgody kontrahent Wnioskodawcy.

W miesiącu grudniu 2017 r. została dokonana zapłata częściowa ww. noty, poprzez potrącenie wzajemnych wierzytelności stron, w kwocie 21943,20 zł, natomiast jak uzgodniły strony, zapłata pozostałej części przedmiotowej kary umownej nastąpi poprzez potrącenie wzajemnych wierzytelności, tj. w ramach rozliczenia następnego kontraktu, realizowanego dla tego zleceniodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy obciążenie Wnioskodawcy wynikające z kary umownej za niedotrzymanie terminu wykonania zadania będzie mogło zostać ujęte w kosztach podatkowych? Jeżeli tak, w jakim okresie rozliczeniowym Wnioskodawca będzie mógł je zarachować do kosztów podatkowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, naliczona kara umowna za niedotrzymanie terminu wykonania zadania będzie mogła zostać zarachowana do kosztów podatkowych Wnioskodawcy, w okresie w którym została dokonana jej zapłata.

W stanie faktycznym przedstawionym przez Wnioskodawcę, wobec potrącenia wzajemnych wierzytelności stron co do kwoty 21943,20 zł, w grudniu 2017 r. – do kosztów podatkowych zostanie zaliczona w tym okresie ww. kwota, natomiast pozostała część kary umownej zostanie zarachowana w ciężar kosztów podatkowych w okresie rozliczeniowym, w którym nastąpi jej potrącenia.

Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wyłączono z kosztów podatkowych takie kary umowne (odszkodowania), które są generalnie związane z wadami towarów lub usług. Wyłączenie to nie dotyczy natomiast kar umownych wynikających z opóźnienia w dostarczeniu towarów. Zatem wskazana w pytaniu kara umowna z tytułu nieterminowej dostawy towarów nie została wyłączona z kosztów podatkowych na podstawie powyższego przepisu.

Przy czym należy również zauważyć, że naliczona kara umowna i obciążenie z niej wynikające, powstało z przyczyn nie tylko nie zawinionych przez wnioskodawcę ale również od niego niezależnych. Co istotne, Wnioskodawca nie mógł sobie pozwolić na odstąpienie od umowy na modernizację rurociągów sprężonego powietrza TS-3, bowiem wówczas po pierwsze straty bezpośrednio związane z realizacją przedmiotowego kontraktu byłyby znacznie wyższe, obejmowałyby co najmniej nie pokryte koszty związane z prefabrykatami wyprodukowanymi przez Wnioskodawcę, a jeszcze przez niego nie zamontowanymi. Ponadto należało się wówczas spodziewać rezygnacji zleceniodawcy, ale również inwestora, ze współpracy z Wnioskodawcą, w następstwie czego zostałby on pozbawiony znacznych przychodów w przyszłym czasie.

Mając na uwadze przedstawione powyżej okoliczności, należy uznać, że poniesiony przez Wnioskodawcę koszt wynikający z kary umownej nie tylko służył uzyskaniu przychodu z tego konkretnego kontraktu, ale również przychodów z przyszłych kontraktów, jakie zostaną zawarte z tym kontrahentem lub samym inwestorem.

Analogiczny pogląd w tym zakresie wyraził fiskus, na tle wydanych już interpretacji, dla przykładu przywołując fragment interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 15 września 2014 r., Znak: ITPB3/423-279/14/PS:

„(...) Z uwagi na obiektywny charakter związku przyczynowego istniejącego pomiędzy poniesieniem kosztu uzyskania przychodów a przychodami podatnika lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła, dla kwalifikacji podatkowej kar umownych (...) istotne jest określenie, czy wydatki te należą do standardowych kosztów podmiotów, są elementem normalnego ryzyka gospodarczego, czy też stanowią wyłącznie efekt nienależytego (wadliwego, niezgodnego z umową lub obowiązującymi przepisami, pozbawionego cech należytej staranności) zachowania Wnioskodawcy, niemający związku ze sferą jego przychodów.

(...) nałożone kary, które wynikają z nieracjonalnego i pozbawionego należytej staranności działania samej Spółki nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów. Niezwykle istotne jest, aby obiektywna ocena działań Spółki skutkowała możliwością uznania ich za racjonalne, podjęte przy zachowaniu zasad staranności, które to działania muszą cechować przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą.

(...) jeżeli Spółka realizując umowy z kontrahentami działa i będzie działać przy zachowaniu zasad należytej staranności, to wydatki z tytułu kar umownych (...) stanowić będą koszty uzyskania przychodów. (...)”

Również Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 16 grudnia 2014 r., Znak: IBPBI/2/423-1102/14/AP, odnosząc się do możliwości ujęcia w kosztach podatkowych kar umownych z tytułu nieterminowej dostawy towarów wskazał, że należy zbadać, czy istnieje związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy tymi wydatkami a przychodem (tj. czy wydatki te służyły zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów). Aby omawiane kary mogły być uznane za koszty uzyskania przychodów, nie mogą one wynikać z nieracjonalnego i pozbawionego należytej staranności działania podatnika. Jeżeli natomiast podatnik działał przy zachowaniu zasad należytej staranności, a naliczone kary wynikały z okoliczności, na które nie miał on wpływu i kary te są związane z uzyskiwanym przychodem w ramach prowadzonej działalności, to należy je uznać za koszty poniesione w celu zachowania oraz zabezpieczenia źródła przychodu.

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 29 stycznia 2015 r. Znak: ITPB4/423-144/14/AM, gdzie fiskus przyznał w niej, że firma, która bez swojej winy przekroczy termin prac, może zaliczyć karę umowną do kosztów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że uregulowania dotyczące kar umownych zawarte zostały w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm.) w art. 483 – 485. Pod pojęciem kary umownej należy rozumieć zastrzeżenie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy. Innymi słowy, kara umowna jest rodzajem sankcji cywilnoprawnej zastrzeżonej na wypadek szkód powstałych w wyniku niewłaściwego wykonania umowy.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu. Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie (poniesienie) ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki wydatek, który spełnia łącznie następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z powyższego wynika więc, że jeżeli wydatki nie zostały wyłączone z kosztów podatkowych na mocy art. 16 ustawy, mogą stanowić – co do zasady – koszt uzyskania przychodu na gruncie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pod warunkiem wykazania ich związku z uzyskaniem przychodu lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu:

wad dostarczonych towarów,
wykonanych robót,
wykonanych usług,
zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
zwłoki w usunięciu wad towarów,
zwłoki w usunięciu wad wykonanych robót i usług.

W katalogu tym nie zostały wymienione, będące przedmiotem zapytania Wnioskodawcy kary umowne spowodowane zdarzeniami wymienionymi w opisie stanu faktycznego. Dlatego zdarzenia te należy rozpatrywać w oparciu o spełnienie ogólnych przesłanek uznania poniesionego wydatku za koszty uzyskania przychodów.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wykonywał, jako podwykonawca zadanie obejmujące modernizację rurociągów sprężonego powietrza TS-3, o wartości ok. 1.230 tyś zł netto. Wnioskodawca przyjęte do realizacji zadanie wykonywał zasadniczo własnymi siłami, niemniej w zakresie prefabrykatów – niezbędnych do wykonania przedmiotu umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a jego kontrahentem – zlecał ich wykonanie innym przedsiębiorcom. Między innymi wykonanie kompensatorów, tj. urządzeń kompensujących ruch rurociągów, zostało zlecone firmie zewnętrznej. Z uwagi na charakter urządzeń, jakimi są kompensatory, mających istotny wpływ na prawidłową pracę rurociągów, wybór dostawcy kompensatorów przebiegał ze szczególną starannością.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności, Wnioskodawca również zaangażował się w same wykonawstwo kompensatorów, bowiem malowanie urządzeń, które było objęte przedmiotem zlecenia na dostawy, zostało ostatecznie wykonane przez Wnioskodawcę. Niestety opóźnienie realizacji dostaw spowodowało, że Wnioskodawca nie wywiązał się w terminie ze zleconego mu zadania, a opóźnienie powstałe z ww. tytułu przekroczyło 24 dni opóźnienia dostawcy kompensatorów. Bowiem rozpoczęcie prac montażowych było uzależnione od dostarczenia przedmiotowych kompensatorów, a ich przeprowadzenie również wiązało się z dłuższym kilkunastodniowym zaangażowaniem grupy montażowej Wnioskodawcy.

Powyższa sytuacja spowodowała, że Wnioskodawca – na podstawie zawartej przez niego umowy z zleceniodawcą – został obciążony karą umowną za niedotrzymanie terminu wykonania zadania, w kwocie ok. 341 tyś zł brutto. W związku z faktem, że obciążenie karą umowną Wnioskodawcy nastąpiło wskutek naliczenia przez inwestora kar umownych z tytułu opóźnienia jego zleceniodawcy, Wnioskodawca wystąpił zarówno do zleceniodawcy jak i samego inwestora o zmniejszenie naliczonej kary umownej. Niestety w konsekwencji braku zgody inwestora na takowe zmniejszenie, nie wyraził na nie również zgody kontrahent Wnioskodawcy.

Wnioskodawca świadczy usługi związane z modernizacją obiektów ciepłowniczych od kilkunastu lat (początkowo jako przedsiębiorca prowadzący działalność jednoosobową, a obecnie po przekształceniu jako osoba prawna) co też stanowi jego główne źródło przychodu. Wobec tego nie mógł sobie pozwolić na jakiekolwiek czynności związane z odstąpieniem od tej umowy, podjął natomiast wszelkie starania aby jak najszybciej zakończyć zlecone mu zadanie i zminimalizować straty z tym związane. W miesiącu grudniu 2017 r. została dokonana zapłata częściowa ww. noty, poprzez potrącenie wzajemnych wierzytelności stron, w kwocie 21943,20 zł, natomiast jak uzgodniły strony, zapłata pozostałej części przedmiotowej kary umownej nastąpi poprzez potrącenie wzajemnych wierzytelności, tj. w ramach rozliczenia następnego kontraktu, realizowanego dla tego zleceniodawcy.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że kara umowna, o której mowa we wniosku, jako nie wymieniona w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co do zasady, może stanowić koszt podatkowy, o ile spełnione będą zasadnicze przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 tej ustawy, warunkujące zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów. W konsekwencji, na gruncie przedmiotowej sprawy racjonalnie uzasadniony względami ekonomicznymi wydatek z tytułu kary umownej związanej z niedotrzymaniem terminu wykonania zadania, powstały z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy, może stanowić koszt podatkowy, o ile Wnioskodawca będzie posiadał dokumenty potwierdzające poniesienie tego wydatku, właściwe dla prowadzonych ksiąg rachunkowych oraz będzie w stanie wykazać, że wypełniając warunki umowy dochował należytej staranności, a w szczególności swoim działaniem lub zaniechaniem nie przyczynił się do powstania ww. opóźnień.

Natomiast odnosząc się do momentu zaliczenia ww. kary umownej do kosztów uzyskania przychodów wskazać należy, że w myśl art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Natomiast art. 15 ust. 4e ww. ustawy stanowi, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zatem Wnioskodawca przedmiotową karę umowną może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z datą ujęcia jej w księgach rachunkowych o ile posiada dokument stanowiący podstawę ujęcia jej jako koszt uzyskania przychodów. Zauważyć należy, że ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Koszt podatkowy powstaje zatem w dniu faktycznego zaksięgowania kosztu w księgach rachunkowych, a nie w dniu przeprowadzenia operacji gospodarczej. Wskazać należy, że potrącenie wierzytelności jest jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia poprzez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami. Wygaśnięcie zobowiązania przez potrącenie (kompensata wierzytelności), następuje wówczas, gdy jedna strona jest w stosunku do drugiej dłużnikiem i jednocześnie wierzycielem, tj. ma zarówno wierzytelności, jak i zobowiązania względem drugiej strony. Potrącenie, pomimo iż dotyczy zobowiązań do świadczeń tego samego rodzaju (z reguły pieniężnych), prowadzi do zaliczenia jednej wierzytelności na poczet drugiej. Dochodzi w ten sposób do zaspokojenia wierzyciela i osiągnięcia tym samym celu zobowiązania. Zatem, kara umowna jako koszt pośredni, podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w dacie jego poniesienia, tj. w dniu, w którym ujęto taki koszt w księgach rachunkowych na podstawie odpowiedniego dowodu księgowego, stosownie do art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a nie w momencie dokonania zapłaty poprzez wzajemne potrącenie wierzytelności.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

możliwości zaliczenia przez Wnioskodawcę obciążenia wynikającego z kary umownej za niedotrzymanie terminu wykonania zadania do kosztów podatkowych – jest prawidłowe,
momentu ujęcia przez Wnioskodawcę obciążenia wynikającego z kary umownej do kosztów podatkowych – jest nieprawidłowe.

Ponadto dodać należy, że pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia wydatku w postaci kary umownej do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji). Jednocześnie należy podkreślić, że ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem przychodu spoczywa na podatniku.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będący przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym,
w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, w odmiennym stanie faktycznym niż będący przedmiotem niniejszego wniosku, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a,
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin