2018.03.02 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.30.2018.1.MK
z 2 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 15 stycznia 2018 r. (data wpływu 18 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji zbycia Budynku oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji zbycia Budynku oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (Wnioskodawca) jest spółką prowadzącą działalność głównie w zakresie wynajmu i zarządzania i jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości, obejmującej budynek biurowo-usługowy wraz z gruntem, na którym posadowiony jest budynek, miejsca postojowe dla samochodów oraz śmietnik (dalej jako „Budynek”).

Budynek pochodzi z końca XIX wieku - kartusze zlokalizowane na elewacji frontowej datowane są na rok 1892. Budynek podlegał gruntownej przebudowie i adaptacji w latach 2010 i 2011 i prace te zakończyły się w grudniu 2011 r. (Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał zaświadczenie o przyjęciu zawiadomienia o zakończeniu powyższych robót 22 grudnia 2011 r.).

Od początku 2012 r. zawierane były umowy z najemcami lokali w Budynku. Obecnie, w Budynku lokale wynajmuje kilkudziesięciu najemców na cele biurowe.

Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (dalej „PKOB”) wprowadzonej Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r., budynek klasyfikowany jest w klasie 1220 „budynki biurowe”.

Wnioskodawca był leasingobiorcą Budynku, którego wcześniejszym właścicielem była firma leasingowa, po czym odkupił Budynek stając się jego właścicielem w grudniu 2017 r. Budynek jest głównym elementem majątku Wnioskodawcy, który nie posiada innych środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych ani pracowników. W aktywach Wnioskodawcy, poza Budynkiem wykazywane są jeszcze należności krótkoterminowe i środki pieniężne. Natomiast w zobowiązaniach wykazywane są zobowiązania krótkoterminowe oraz zobowiązania długoterminowe wynikające z uzyskanego finansowania. Przychody i koszty Wnioskodawcy wiążą się z prowadzoną działalnością wynajmu lokali w Budynku. W strukturze Wnioskodawcy nie został wyodrębniony wydział, oddział bądź inna podobna jednostka organizacyjna zajmująca się wynajmem lokali w Budynku. Tym samym, Budynek nie stanowi organizacyjnie, funkcjonalnie i finansowo wyodrębnionego w przedsiębiorstwie Zbywcy zespołu składników materialnych i niematerialnych.

Obecnie, Wnioskodawca planuje sprzedaż Budynku do H. Sp. z o.o. (Nabywcy) – dalej „Transakcja”. W ramach Transakcji nastąpi również:

cesja istniejących umów z najemcami w tym przeniesienie środków pieniężnych wynikających z kaucji opłaconych przez najemców na Nabywcę Budynku.
cesja umów o dostawę mediów, obsługę Budynku i podobnych, przy czym w przypadku braku zgody na cesję nastąpi zakończenie obecnych umów i zawarcie nowych umów przez Nabywcę.
W ramach Transakcji nie nastąpi przeniesienie na Nabywcę:
ksiąg rachunkowych Zbywcy
umowy dotyczącej obsługi księgowej Zbywcy
umów i zobowiązań wynikających z uzyskanego przez Zbywcę finansowania
rachunku bankowego Zbywcy ani środków pieniężnych znajdujących się na tym rachunku, z wyjątkiem środków pieniężnych wynikających z kaucji opłaconych przez najemców, opisanych w punkcie a) powyżej
innych zobowiązań Zbywcy
innych elementów majątku Zbywcy
pracowników.

Nabywca planuje kontynuację wykorzystania Budynku w obecnym zakresie, czyli prowadzenie wynajmu lokali (dalej jako „Transakcja”).

Nabywca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca i Nabywca są podmiotami powiązanymi w rozumieniu ustawy o VAT. Nabywca zajmuje się działalnością w zakresie wynajmowania nieruchomości, lokali biurowych i usługowych na terenie całej Polski i posiada szereg nieruchomości wykorzystywanych w tym zakresie. Nabywany Budynek będzie kolejną nieruchomością w portfelu Nabywcy, a Nabywca planuje kontynuację wykorzystania Budynku w obecnym zakresie, czyli prowadzenie wynajmu lokali.

Budynek spełnia warunki, aby do jego dostawy zastosować zwolnienie z VAT wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, natomiast intencją Zainteresowanych jest rezygnacja ze zwolnienia i opodatkowanie Transakcji VAT na zasadach, o których mowa w art. 43 ust. 10 i 11 ustawy o VAT.

W świetle powyżej opisanego zdarzenia przyszłego, Zainteresowani pragną potwierdzić traktowanie Transakcji dla celów podatku VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego, Transakcja będzie stanowiła dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT i tym samym będzie podlegała temu podatkowi?
Czy w związku z dokonaniem Transakcji, przy założeniu wyboru opodatkowania Transakcji zgodnie z art. 43 ust. 10 i 11 w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, Wnioskodawca będzie zobowiązany do wystawienia faktury VAT z wykazaną podstawową stawką VAT?
Czy Nabywca będzie uprawniony do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktury wystawionej przez Wnioskodawcę, na zasadach ogólnych wynikających z przepisów ustawy o VAT?

Zdaniem Zainteresowanych:

Transakcja będzie stanowiła dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT i tym samym będzie podlegała temu podatkowi.
W związku z dokonaniem Transakcji, przy założeniu wyboru opodatkowania Transakcji zgodnie z art. 43 ust. 10 i 11 w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, Wnioskodawca będzie zobowiązany do wystawienia faktury VAT z wykazaną podstawową stawką VAT.
Nabywca będzie uprawniony do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktury wystawionej przez Wnioskodawcę, na zasadach ogólnych wynikających z przepisów ustawy o VAT.

Uzasadnienie

Ad 1

Transakcja jako odpłatna dostawa towarów

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Art. 2 pkt 6 ustawy o VAT stanowi, iż przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy oraz przedstawiony opis zdarzenia przyszłego, w ocenie Wnioskodawcy, Transakcja będzie stanowiła odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Wykluczenie traktowania przedmiotu Transakcji jako zorganizowanej części przedsiębiorstwa lub przedsiębiorstwa

Zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

W myśl art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, ilekroć w przepisach ustawy o VAT jest mowa o zorganizowanej części przedsiębiorstwa – rozumie się przez to organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczony do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji pojęcia przedsiębiorstwa, dlatego w tym zakresie należy odnieść się do definicji przedsiębiorstwa zawartej w art. 55^¹ Kodeksu Cywilnego. Zgodnie z tą definicją, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
koncesje, licencje i zezwolenia;
patenty i inne prawa własności przemysłowej;
majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
tajemnice przedsiębiorstwa;
księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę powyższe definicje zorganizowanej części przedsiębiorstwa oraz przedsiębiorstwa, zdaniem Zainteresowanych przedmiot Transakcji spełnia tych definicji.

W szczególności bowiem:

przedmiot Transakcji nie stanowi zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Nie jest on bowiem wyodrębnionym organizacyjnie bądź finansowo zespołem składników materialnych i niematerialnych w strukturze Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie wydzielił Budynku w formie wydziału, działu lub w inny podobny sposób w swojej strukturze wewnętrznej. Ponadto, nie można zdaniem Zainteresowanych uznać, iż przedmiot transakcji „mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze”. Zadania gospodarcze, do jakich wykorzystywany jest i będzie Budynek to komercyjny wynajem lokali, natomiast aby te zadania realizować, niezbędne jest posiadanie między innymi odpowiednich umiejętności, kontaktów i wiedzy branżowej, infrastruktury i zasobów ludzkich, dzięki którym dany podmiot może efektywnie prowadzić wynajem. Wskazane powyżej elementy nie są przedmiotem Transakcji – natomiast posiada je Nabywca i dzięki temu będzie mógł płynnie kontynuować wynajem lokali w Budynku. Zdaniem Zainteresowanych prawidłowe jest uznanie, że Nabywca rozszerza portfel posiadanych nieruchomości, w ramach jego istniejącego przedsiębiorstwa, poprzez dodanie kolejnej nieruchomości, tj. składnika majątkowego. Nie jest to natomiast nabycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa, gdyż przedmiot jest niewystarczający, aby w oparciu tylko o niego samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą - co jest warunkiem, aby uznać go za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w świetle art. 6 ust. 1 ustawy o VAT.

Powyższa argumentacja jest zgodna z poglądem Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonym w wyroku z 25 czerwca 2013 r. (sygn. I FSK 955/12):

„Tylko bowiem wówczas, gdy przekazywany zespół aktywów przedsiębiorstwa jest niewystarczający do prowadzenia przez nabywcę w sposób trwały samodzielnej działalności gospodarczej (w oparciu o przekazane składniki majątkowe), czynność taka jest objęta podatkiem od towarów i usług”.

W orzeczeniach Naczelnego Sądu Administracyjnego wielokrotnie podkreślany był jako kluczowy warunek uznania za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, aby dany zespół składników pozwalał na realizację określonych zadań gospodarczych. Przykładowo, w wyroku z 27 marca 2013 r. (sygn. II FSK 1896/11) Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził:

„W orzecznictwie sądów administracyjnych podkreśla się, a Naczelny Sąd Administracyjny w składzie orzekającym w tej sprawie poglądy te podziela, że możliwość uznania danej czynności prawnej za mającą za przedmiot zorganizowaną część przedsiębiorstwa zależna jest właśnie od tego, czy zespół ten pozwala na realizację działań gospodarczych, do których zorganizowana część przedsiębiorstwa została powołana (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 marca 2012r., II FSK 2314/10, z dnia 30 sierpnia 2011r., II FSK 502/10, oba dostępne)”.

Warto również przytoczyć szerszy fragment uzasadnienia zaprezentowanego przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 24 listopada 2016 r. (sygn. I FSK 1316/15):

„Same w sobie nieruchomości (zabudowane nieruchomości) nie tworzą całości zdolnej do prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej. Nie stanowią zatem zorganizowanej części przedsiębiorstwa, nawet jeżeli były wykorzystywane przez sprzedawcę również do działalności gospodarczej polegającej na wynajmowaniu tych nieruchomości lub ich części, albo znajdujących się na nich obiektów budowlanych i ich części.

W sytuacji, gdy dany podmiot prowadzi tego rodzaju działalność poprzez wyodrębniony w strukturze organizacyjnej zakład (dział, wydział), obejmujący przypisane do tejże działalności w zakresie najmu nieruchomości, obsługę (pracowników), finansowanie, umowy, itp., sprzedaż takiego zakładu – jako całości – może spełniać warunek stosownego wyodrębnienia i zdolności do prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej.

Natomiast sprzedaż wyodrębnionych z takiego zakładu pojedynczych lub nawet wszystkich nieruchomości, nie mogłaby być uznana za sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Bez całej struktury składającej się na działalność w zakresie wynajmu nieruchomości – wciąż byłaby to jedynie sprzedaż nieruchomości, jako składników majątkowych. Okoliczność, że w ramach swojej działalności nabywca nieruchomości uprzednio wynajmowanych, także wykorzystuje te nieruchomości do działalności w zakresie wynajmu nieruchomości (czyni z nich przedmiot najmu) nie oznacza, że nieruchomości te w momencie ich sprzedaży stanowiły zorganizowaną część przedsiębiorstwa, co jest warunkiem zastosowania art. 6 pkt 1 u.p.t.u. Innymi słowy, okoliczność, że dane nieruchomości mogą stanowić przedmiot najmu tak u ich zbywcy, jak i następnie u nabywcy, nie czyni z nich zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Konieczne jest, aby zbywane składniki majątkowe stanowiły zorganizowaną część przedsiębiorstwa u zbywcy.

Skład orzekający w niniejszej sprawie podziela pogląd, zgodnie z którym sam fakt wykorzystywania nieruchomości w działalności gospodarczej – bez wykazania ich organizacyjnego i finansowego wyodrębnienia w ramach prowadzonego przedsiębiorstwa – nie daje podstaw do przyjęcia, że nieruchomości te samodzielnie tworzyły zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 i art. 2 pkt 27e u.p.t.u. (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 czerwca 2013 r. sygn. akt I FSK 1090/12; dostępny).”

Powyższa argumentacja jest podzielana w wydawanych interpretacjach indywidualnych, przykładowo w interpretacji z 11 sierpnia 2017 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (sygn. 0112-KDIL1-2.4012.202.2017.2.JO):

„Zatem, aby określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym.

(…)

Jednocześnie zorganizowana część przedsiębiorstwa powinna być gospodarczo samodzielna, zanim dojdzie do transakcji zbycia. Zatem wydzielona jednostka jeszcze przed jej zbyciem powinna uzyskać samodzielność gospodarczą i realizować ją w praktyce. Skutki prawne po stronie zbywcy nie powinny bowiem zależeć od zdarzeń przyszłych i niepewnych (samodzielne realizowanie zadań gospodarczych) powstałych już w innym podmiocie (u nabywcy).

Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, że nie wystarczy zatem zorganizowanie jakiejkolwiek masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością organizacyjną i finansową, z możliwością samodzielnego funkcjonowania w razie zaistnienia takiej potrzeby w obrocie gospodarczym. W przeciwnym razie nie można bowiem uznać, że dojdzie do powstania zespołu składników, które mogłyby stanowić zorganizowaną część przedsiębiorstwa.”

przedmiot Transakcji nie stanowi również przedsiębiorstwa. Choć definicja pojęcia „przedsiębiorstwa” różni się od definicji „zorganizowanej części przedsiębiorstwa”, to w dużej mierze są to pojęcia zbliżone. Definicja przedsiębiorstwa mówi bowiem o „zorganizowanym zespole składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej”, a zorganizowanej części przedsiębiorstwa o „organizacyjnie i finansowo wyodrębnionym w istniejącym przedsiębiorstwie zespole składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania;

Przedmiot Transakcji nie jest wystarczająco wyodrębnionym zespołem składników, aby móc traktować go jako zorganizowaną całość umożliwiającą prowadzenie działalności gospodarczej. Dopiero po włączeniu Budynku do majątku Nabywcy i do struktury jego przedsiębiorstwa, będzie on bowiem mógł być wykorzystywany do działalności gospodarczej. Sam nie ma takiego przymiotu, dlatego nie może być uznany ani za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, ani za przedsiębiorstwo.

Powyższe stanowisko potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych. Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 3 sierpnia 2017 r. (sygn. II FSK 3183/16):

„Strony, dokonując czynności prawnej, mogą wyłączyć tak pewne składniki, jak i pewien rodzaj składników np. wszelkie towary czy wszelkie wierzytelności”. Jednakże zawsze powstaje wówczas problem istnienia tzw. „składników koniecznych” (minimalnej treści umowy), które muszą być objęte treścią czynności prawnej by w ogóle można było mówić o tym, że czynność taka miała za przedmiot przedsiębiorstwo, a nie poszczególne jego elementy. Ocena ta musi być dokonana in concreto. Nie można jej dokonywać a priori (z góry). Przyjmie się jednak, że (J. Widło, Pojęcie przedsiębiorstwa, PPH 1997, nr 7, s. 32; S. Buczkowski, glosa do wyroku SN z dnia 10 stycznia 1972 r., OSPiKA 1972, nr 12, poz. 232), decydujące jest kryterium funkcjonalne, organizacyjne i finansowe (wyrok NSA z dnia 12 maja 2011 r. II FSK 2222/09, PiP 2011, nr 3, s. 133).

(…)

Czynnikiem „konstytuującym” przedsiębiorstwo w rozumieniu przedmiotowym jest wystąpienie elementu organizacji oraz funkcjonalnego powiązania różnorodnych jego składników umożliwiających taktowanie przedsiębiorstwa jako pewnej całości.”

Reasumując powyższą argumentację, zdaniem Zainteresowanych Transakcja będzie stanowiła dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT i tym samym będzie podlegała temu podatkowi.

Ad 2

Obowiązek wystawienia faktury przez Wnioskodawcę

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z uwagi na fakt, iż w opisanym zdarzeniu przyszłym:

będzie miała miejsce odpłatna dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT,

Zainteresowani są zarejestrowanymi, czynnymi podatnikami VAT,

Zainteresowani zrezygnują ze zwolnienia z VAT i wybiorą opodatkowanie Transakcji zgodnie z art. 43 ust. 10 i 11 w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Zbywca zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT będzie obowiązany do wystawienia faktury VAT dokumentującej Transakcję, wykazując na niej podstawową stawkę VAT.

Ad 3

Prawo do odliczenia podatku przez Nabywcę

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Powyższe oznacza, że Nabywca Budynku będzie uprawiony do odliczenia VAT naliczonego wykazanego na tej fakturze w zakresie, w jakim Budynek będzie przez niego wykorzystywany do wykonywania czynności opodatkowanych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z opodatkowania podatkiem od towarów i usług wyłączono czynności określone w art. 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niej nie definiują pojęcia „przedsiębiorstwo”, należy więc odwołać się odpowiednio do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459).

Zgodnie z art. 55^¹ Kodeksu cywilnego, przedsiębiorstwo stanowi zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczony do prowadzenia działalności gospodarczej, który obejmuje w szczególności:

oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
koncesje, licencje i zezwolenia;
patenty i inne prawa własności przemysłowej;
majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
tajemnice przedsiębiorstwa;
księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Przedsiębiorstwo jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy zbywany majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu. W tym miejscu należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 55² Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Natomiast w art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług, ustawodawca zdefiniował „zorganizowaną część przedsiębiorstwa” jako organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Zatem, aby można było uznać, że mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, muszą być łącznie spełnione następujące warunki:

zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązania) musi być organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie;

o wyodrębnieniu finansowym może świadczyć nie tylko samodzielne sporządzanie bilansu przez oddział, ale każde wyodrębnienie, na podstawie którego można poznać sytuację finansową części przedsiębiorstwa, które będzie przedmiotem zbycia;

wyodrębnione składniki muszą być przeznaczone do realizacji określonych zadań gospodarczych;

po wyodrębnieniu część przedsiębiorstwa musi być niezależnym przedsiębiorstwem samodzielnie realizującym te zadania.

Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których w przyszłości będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz pewnym zorganizowanym zespołem tych składników. Podstawowym wymogiem jest więc to, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowiła zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Warunkiem niezbędnym jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie, które to wydzielenie ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej.

O wyodrębnieniu organizacyjnym można mówić, gdy zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowi odrębną jednostkę organizacyjną w strukturze tego przedsiębiorstwa, np. dział, wydział, oddział itp. Takie organizacyjne wydzielenie powinno być dokonane na podstawie statutu, regulaminu lub aktu o podobnym charakterze. Ocena ta musi być dokonywana według podstawowego kryterium tj. ustalenia jaką rolę składniki majątkowe i związane z nimi prawa materialne odgrywały w funkcjonowaniu dotychczasowego przedsiębiorstwa (na ile stanowiły wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację w której przez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Wyodrębnienie funkcjonalne należy natomiast rozumieć jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość – obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa.

Zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest zatem dowolnym zbiorem składników majątkowych (materialnych i niematerialnych) wchodzących w skład przedsiębiorstwa, ale wyodrębnionym organizacyjnie, finansowo i funkcjonalnie zespołem tych składników, zdolnym do bycia oddzielnym przedsiębiorstwem, samodzielnie realizującym określone zadania gospodarcze. Aby zatem część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za jego zorganizowaną część, musi ona – obiektywnie oceniając – posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy.

Jak wskazano w opisie sprawy, Wnioskodawca zamierza sprzedać Budynek. W ramach transakcji nastąpi również:

cesja istniejących umów z najemcami w tym przeniesienie środków pieniężnych wynikających z kaucji opłaconych przez najemców na Nabywcę Budynku.
cesja umów o dostawę mediów, obsługę Budynku i podobnych, przy czym w przypadku braku zgody na cesję nastąpi zakończenie obecnych umów i zawarcie nowych umów przez Nabywcę.
Natomiast, w ramach Transakcji nie nastąpi przeniesienie na Nabywcę:
ksiąg rachunkowych Zbywcy
umowy dotyczącej obsługi księgowej Zbywcy
umów i zobowiązań wynikających z uzyskanego przez Zbywcę finansowania
rachunku bankowego Zbywcy ani środków pieniężnych znajdujących się na tym rachunku, z wyjątkiem środków pieniężnych wynikających z kaucji opłaconych przez najemców, opisanych w punkcie a) powyżej
innych zobowiązań Zbywcy
innych elementów majątku Zbywcy
pracowników.

Ponadto, Wnioskodawca wskazał, że Budynek nie stanowi organizacyjnie, funkcjonalnie i finansowo wyodrębnionego w przedsiębiorstwie Zbywcy zespołu składników materialnych i niematerialnych. Wnioskodawca nie wydzielił Budynku w formie wydziału, działu lub w inny podobny sposób w swojej strukturze wewnętrznej.

W związku z powyższym, w rozpatrywanej sprawie sprzedaż Budynku nie będzie stanowiła zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55^¹ Kodeksu cywilnego ani zorganizowanej części przedsiębiorstwa, której definicję zawiera art. 2 pkt 27e ustawy o VAT. Tym samym do transakcji tej przepis art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług nie będzie miał zastosowania. Dostawa Budynku będzie stanowić w myśl art. 7 ust. 1 ustawy dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy według właściwej stawki VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego nr 1 należy uznać za prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy przedstawione w niniejszym wniosku dotyczą również kwestii, czy w związku z dokonaniem Transakcji przy założeniu wyboru opodatkowania Transakcji zgodnie z art. 43 ust. 10 i 11 w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, Wnioskodawca będzie zobowiązany do wystawienia faktury VAT z wykazaną podstawową stawką VAT.

Podstawowa stawka podatku, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Natomiast stosownie do treści art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie – według art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia budynku po jego wybudowaniu wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, w zakresie pierwszego zasiedlenia budynku po jego wybudowaniu.

A zatem, w przypadku, gdy po wybudowaniu budynek, budowla lub jego część jest wykorzystywana, w tym używana na potrzeby własnej działalności okoliczność ta powoduje, że ma już miejsce pierwsze zasiedlenie tego obiektu.

Kwestia ponownego pierwszego zasiedlenia w przypadku, gdy w stosunku do obiektu ponoszone są wydatki na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, które stanowią co najmniej 30% wartości początkowej danego budynku, budowli lub ich części była przedmiotem rozstrzygnięcia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który w dniu 16 listopada 2017 r. odpowiedział na pytanie prejudycjalne Naczelnego Sądu Administracyjnego dotyczące wykładni pojęcia pierwszego zasiedlenia w przypadku obiektów, w stosunku do których poniesiono ulepszenia, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, wynoszące co najmniej 30% ich wartości początkowej. Trybunał w wyroku C-308/16 powołując się na art. 12 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. L 347 z 11.12.2006, s. 1 ze zm.) wskazał, że „(...) jakkolwiek art. 12 ust. 2 dyrektywy VAT upoważnia państwa członkowskie do zdefiniowania warunków stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a) tego artykułu, do przebudowy budynków, w odniesieniu w szczególności do dostawy budynku następującej przed jego pierwszym zasiedleniem, przepisu tego nie można jednak interpretować w ten sposób, że państwa członkowskie korzystają z marginesu pozwalającego im na zmianę samego pojęcia „pierwszego zasiedlenia” w swoich przepisach krajowych, gdyż mogłoby to podważać skuteczność wskazanego zwolnienia. (…) Państwa członkowskie nie są w szczególności upoważnione do uzależnienia zwolnienia z VAT w zakresie dostaw budynków następujących po ich pierwszym zasiedleniu od warunku, który nie został przewidziany w dyrektywie VAT, a zgodnie z którym takie pierwsze zasiedlenie ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu.”

Z powyższego wynika, że zarówno w przypadku wybudowania obiektu jak również po jego ulepszeniu pojęcie „pierwsze zasiedlenie” należy rozumieć w sposób tożsamy. Oznacza to, że w sytuacji dokonywania ulepszeń wykorzystanie obiektu do własnej działalności należy uznać za jego ponowne „pierwsze zasiedlenie”.

Trybunał rozpatrując sprawę C-308/16 odniósł się również do kwestii „ulepszeń”, o czym mowa w art. 2 pkt 14 lit. b) ustawy o VAT, wskazując, że art. 12 ust. 2 dyrektywy VAT stanowi, o tym, że Państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”. A zatem dyrektywa zawiera określenie „przebudowa”, podczas gdy polska ustawa o VAT posługuje się określeniem „ulepszenia”. Trybunał wskazał, że dyrektywa VAT nie definiuje pojęcia „przebudowa”, jak również różne wersje językowe potwierdzają, że termin ten nie jest jednoznaczny, jednakże termin ten należy interpretować jako istotną zmianę obiektu przeprowadzoną w celu zmiany jego wykorzystywania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia.

W konsekwencji, TSUE w ww. wyroku orzekł, że „Artykuł 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. Wskazane przepisy tejże dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one, aby takie przepisy krajowe uzależniały owo zwolnienie od warunku, zgodnie z którym w wypadku „ulepszenia” istniejącego budynku poniesione wydatki nie mogą przekroczyć 30% początkowej wartości tego budynku, o ile rzeczone pojęcie „ulepszenia” jest interpretowane w taki sam sposób jak pojęcie „przebudowy” zawarte w art. 12 ust. 2 dyrektywy 2006/112, to znaczy tak, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia”. Wówczas, zgodnie z art. 2 pkt 14 lit. b) ustawy, pierwsze zasiedlenie będzie miało miejsce w momencie oddania obiektu do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich ulepszeniu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Ponadto, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Należy ponadto wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki, budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków, budowli lub ich części, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny tych obiektów w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony. Powyższy przepis obejmuje swoim zakresem także grunty będące w użytkowaniu wieczystym.

Zgodnie z dyspozycją art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2 ustawy, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca był leasingobiorcą Budynku, którego wcześniejszym właścicielem była firma leasingowa, po czym Wnioskodawca odkupił Budynek stając się jego właścicielem w grudniu 2017 r. Budynek podlegał gruntownej przebudowie i adaptacji w latach 2010 i 2011, prace te zakończyły się w grudniu 2011 r. Od początku 2012 r. zawierane były umowy z najemcami lokali w budynku. Obecnie w Budynku lokale wynajmuje kilkudziesięciu najemców na cele biurowe.

Zatem z uwagi na opis sprawy oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że
dostawa Budynku będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ponieważ sprzedaż Budynku nie odbędzie się w ramach pierwszego zasiedlenia, a od pierwszego zasiedlenia do planowanej sprzedaży Budynku upłynie okres dłuższy niż 2 lata – pierwsze zajęcie, używanie Budynku miało miejsce od początku 2012 r., Budynek był przedmiotem najmu. W związku z tym, że dostawa Budynku będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy - w związku z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT - ze zwolnienia z podatku korzystać będzie również dostawa gruntu, na którym Budynek się znajduje.

Jak wcześniej wskazano zwolnienie z podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy jest fakultatywne i przy spełnieniu warunków wynikających z art. 43 ust. 10 i 11 ustawy dostawca i nabywca mają możliwość rezygnacji z niniejszego zwolnienia od podatku i wyboru opodatkowania planowanej dostawy wskazanych powyżej obiektów.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca i Nabywca są zarejestrowanymi czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług. Zatem, w sytuacji kiedy obie strony transakcji złożą do właściwego dla Nabywcy naczelnika urzędu skarbowego, przed dniem dokonania sprzedaży Budynku zgodne oświadczenie, o którym mowa w art. 43 ust. 10 i ust. 11 ustawy, to dostawa Budynku będzie podlegać opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT, tj. 23%, na mocy art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2, zgodnie z którym dostawa Budynku dokonana przez Zbywcę na rzecz Nabywcy będzie podlegała opodatkowaniu VAT według stawki podstawowej 23% i będzie podlegała udokumentowaniu fakturą, skoro strony transakcji złożą zgodne oświadczenie o wyborze opodatkowania w rozumieniu art. 43 ust. 10 i 11 ustawy jest prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą także kwestii, czy Nabywca będzie uprawniony do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktury wystawionej przez Wnioskodawcę.

W odniesieniu do prawa do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego przy nabyciu Nieruchomości wskazać należy, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powołanych wyżej regulacji wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony są lub będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Zatem warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Jednocześnie, przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Jak wynika z opisu sprawy, Nabywca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT oraz Nabywca planuje wykorzystanie Budynku w obecnym zakresie, czyli prowadzenia wynajmu lokali. Jednocześnie jak wskazano w niniejszej interpretacji planowana transakcja nie będzie stanowiła transakcji zbycia przedsiębiorstwa ani zorganizowanej części przedsiębiorstwa i nie będzie podlegała wyłączeniu z opodatkowania na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy. Zatem w sytuacji gdy Strony transakcji skorzystają z możliwości wyboru opodatkowania, o którym mowa w art. 43 ust. 10 ustawy o VAT wówczas analizowana transakcja będzie w całości podlegała opodatkowaniu stawką podstawową podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy w związku z art. 146a pkt 1 ustawy, tj. 23%. W konsekwencji Nabywcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego z tytułu nabycia Budynku na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie uznano za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin