Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.55.2018.1.JK2
z 20 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2018 r. (data wpływu 31 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego oraz złożenia zeznania podatkowego za 2017 r. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego oraz złożenia zeznania podatkowego za 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wyłącznie obywatelem Polski i nie posiadał i nie posiada innego obywatelstwa. Od dnia 1 stycznia do 5 marca 2017 r. nie był nigdzie zatrudniony i nie wykonywał żadnej pracy. Nie prowadził w Polsce jakiejkolwiek działalności gospodarczej, ani nie posiada żadnych inwestycji o charakterze finansowym na terenie Polski. Wnioskodawca nie posiada jakichkolwiek innych źródeł dochodu lub składników majątku w Polsce. Nie jest również właścicielem bądź współwłaścicielem żadnej nieruchomości. Wnioskodawca w 2017 r. nie uzyskał jakichkolwiek dochodów na terytorium RP, w tym również dochodów, o których mowa w art. 3 ust. 2b pkt 5, 6 i 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca w powyższym roku nie otrzymał wynagrodzenia z tytułu pracy najemnej wykonywanej na pokładzie statku, barki, pojazdu drogowego lub statku powietrznego, eksploatowanego w komunikacji międzynarodowej. Od dnia 6 marca 2017 r. Wnioskodawca rozpoczął pracę w Zjednoczonych Emiratach Arabskich (dalej: ZEA), na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony obowiązującej w ZEA i na terytorium ZEA wykonuje pracę zarobkową. Pracodawca Wnioskodawcy posiada zakład w ZEA. Intencją Wnioskodawcy jest wyjazd i przeprowadzka do ZEA z zamiarem trwałego osiedlenia od marca 2017 r. oraz przeniesienie do ZEA swojego ośrodka interesów życiowych oraz gospodarczych w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 80, poz. 350, z późn. zm.). Z uwagi na zajmowane przez Wnioskodawcę stanowisko konsultanta na region Bliski Wschód i Afryka, obecność Wnioskodawcy w Polsce w 2017 r. miała charakter incydentalny, a pobyt Wnioskodawcy w Polsce nie przekroczył 180 dni w roku podatkowym. W Polsce Wnioskodawca nie posiada żony, dzieci ani innych osób zależnych. Wnioskodawca posługuje się biegle językiem angielskim, w ZEA posiada grupę znajomych ze studiów, także w tym kraju prowadzi swoje życie towarzyskie. W związku z przeprowadzką, od dnia 6 marca 2017 r. głównym miejscem (ośrodkiem) kontaktów są ZEA. Całe wynagrodzenie Wnioskodawcy od pracodawcy w ZEA będzie wpływać na zagraniczny rachunek bankowy. Wynagrodzenie nie będzie ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich posiada w Polsce. Na okres pobytu w ZEA Wnioskodawca posiada, tzw. "Residence Visa" wydaną przez administrację ministerialną ZEA. Podległa Ministrowi Spraw Wewnętrznych - Generalna Dyrekcja Rezydencji i Spraw Cudzoziemców wydała Wnioskodawcy powyższy dokument. Uprawnia on do legalnego zamieszkiwania na terytorium ZEA i legalnego zatrudnienia. Bez owego dokumentu nie jest możliwe przebywanie w tym kraju przez okres dłuższy niż 90 dni w celach: turystycznych, kulturalnych, naukowych, wizyt u rodziny i znajomych. Ponadto Wnioskodawcy na okres pobytu w ZEA wydano dokument "Emirates ID". Dokument ten jest odpowiednikiem polskiego dowodu osobistego. Wnioskodawca nadmienia, że nie jest aktywnym członkiem żadnych organizacji społecznych, politycznych ani kulturalnych w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w zaistniałym stanie faktycznym, dochody Wnioskodawcy uzyskane z pracy w Zjednoczonych Emiratach Arabskich w 2017 r. nie podlegają opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym od osób fizycznych i tym samym Wnioskodawca od dnia 6 marca 2017 r. nie jest polskim rezydentem podatkowym i w związku z tym nie podlega obowiązkowi podatkowemu w Polsce od tego dnia, a w konsekwencji nie musi składać zeznania podatkowego w Polsce za 2017 r. ?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca stoi na stanowisku, że dochody Wnioskodawcy uzyskane z pracy w Zjednoczonych Emiratach Arabskich w 2017 r. nie podlegają opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym od osób fizycznych i tym samym Wnioskodawca od dnia 6 marca 2017 r. nie jest polskim rezydentem podatkowym i w związku z tym nie podlega obowiązkowi podatkowemu w Polsce od tego dnia, a w konsekwencji nie musi składać zeznania podatkowego w Polsce za 2017 r. ze względu na brak jakichkolwiek dochodów osiągniętych na terytorium RP.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub,
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Przepis art. 3 ust. 1a powyższej ustawy, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów. Zatem, a contrario, osoba fizyczna, która nie posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych oraz nie przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, nie podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. W przypadku Wnioskodawcy zostały spełnione zostały jednocześnie obie przesłanki - o braku posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ośrodka interesów życiowych oraz przebywaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Na podstawie art. 4a ww. ustawy, powyższe przepisy (a więc art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b ustawy) stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Do przedstawionego stanu faktycznego zastosowanie będzie miała umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu została zmieniona przez Protokół z dnia 11 grudnia 2013 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich, który obowiązuje od 1 stycznia 2016 r.

Zgodnie z art. 2 ww. Protokołu w przypadku Polski osoba mająca miejsce zamieszkania oznacza osobę, która zgodnie z prawem Polski podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze.

Ww. art. 2 Protokołu zmienił art. 4 ust. 1 ww. Umowy, który stwierdzał, że osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w ww. Umawiającym się Państwie oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze.

Wyżej cytowane przepisy zarówno art. 2 Protokołu, jak i art. 4 ust. 1 Umowy wymieniają miejsce zamieszkania lub stałego pobytu w Polsce jako przesłanki warunkujące uznanie danej osoby za zamieszkałą na terytorium Polski. W przypadku Wnioskodawcy nie zachodzą okoliczności uznania go za osobę zamieszkałą na terytorium Polski w myśl powołanych wyżej przepisów art. 2 ww. Protokołu oraz art. 4 ust. 1 ww. Umowy.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego: od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy). Od dnia 6 marca 2017 r. Wnioskodawca mieszka w Zjednoczonych Emiratach Arabskich i od tego czasu pracuje w Zjednoczonych Emiratach Arabskich na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieograniczony. W Polsce Wnioskodawca nie posiada żony, dzieci ani innych osób zależnych. Wnioskodawca w ZEA posiada grupę znajomych ze studiów, także w tym kraju będzie prowadzić swoje życie towarzyskie. Na okres pobytu w ZEA Wnioskodawca uzyska "Residence Visa" wydaną przez administrację ministerialną ZEA. Ponadto Wnioskodawcy na okres pobytu w ZEA wydano dokument "Emirates ID". Dokument ten jest odpowiednikiem polskiego dowodu osobistego. Wnioskodawca nadmienia, że nie jest aktywnym członkiem żadnych organizacji społecznych, politycznych ani kulturalnych w Polsce. Również nie jest właścicielem bądź współwłaścicielem żadnej nieruchomości.

Zatem od powyższej daty zdaniem Wnioskodawcy jego ośrodkiem interesów życiowych są Zjednoczone Emiraty Arabskie. W związku z powyższym, czyli przeniesieniem ośrodka interesów życiowych do Zjednoczonych Emiratów Arabskich od dnia 6 marca 2017 r. oraz brakiem jakichkolwiek dochodów w 2017 r. na terytorium Polski, Wnioskodawca uważa, że nie musi składać zeznania podatkowego za 2017 rok, jak również nie ma obowiązku opodatkowania podatkiem dochodowym w Polsce dochodów z pracy uzyskanych w 2017 r., czyli z pracy w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, ponieważ nie ma w Polsce ośrodka interesów życiowych.

Dochody z tytułu pracy wykonywanej na terytorium ZEA będą podlegały opodatkowaniu w państwie zamieszkania, tj. w ZEA, zgodnie z art. 15 ust. 1 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Abu Zabi w dniu 31 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 81, poz. 373).

Na podstawie art. 4 ust. 1 umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze.

Natomiast w myśl art. 4 ust. 2 umowy, w rozumieniu ust. 1 określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę” obejmuje również:

1. Rząd Umawiającego się Państwa oraz jego władze lokalne i jednostki terytorialne;
2. wszelkie instytucje rządowe utworzone na podstawie prawa publicznego w Umawiającym się Państwie, takie jak Bank Centralny, fundusze, spółki, urzędy, fundacje, agencje i inne podobne jednostki;
3. wszelkie instytucje międzyrządowe utworzone w Zjednoczonych Emiratach arabskich, w których Zjednoczone Emiraty Arabskie uczestniczą kapitałowo wspólnie z innymi państwami.
   
   

Zgodnie z art. 4 ust. 3 ww. umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna może być uznana za mającą miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona silniejsze powiązania osobiste lub gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli jest ona obywatelem obu Umawiających się Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i ZEA.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Biorąc pod uwagę fakt, że ze Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi od dnia 6 marca 2017 r. łączą Wnioskodawcę ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze oraz uwzględniając zapisy Umowy zawartej między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, stwierdzić należy, że od momentu wyjazdu na stałe do ZEA oraz przeniesienia ośrodka interesów życiowych, Wnioskodawca w tym okresie posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w ZEA. W tym państwie pozostaje z zamiarem stałego pobytu, tam znajduje się ośrodek interesów życiowych i gospodarczych, tam wykonuje pracę zarobkową.

Zatem zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca będzie podlegać w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że w Polsce będą podlegały opodatkowaniu tylko dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Natomiast dochody z tytułu pracy wykonywanej na terytorium ZEA będą podlegały opodatkowaniu w państwie zamieszkania, tj. w ZEA.

Wobec powyższego, Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku rozliczania w Polsce dochodów uzyskanych z tytułu pracy wykonywanej w Zjednoczonych Emiratach Arabskich oraz składania zeznania podatkowego od momentu posiadania miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w ZEA i podlegania w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Dodatkowo należy wyjaśnić, że w myśl art. 5a pkt 21 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji – oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Certyfikat rezydencji jest zatem zaświadczeniem wydawanym przez organ administracji podatkowej, z treści którego musi jednoznacznie wynikać miejsce zamieszkania podatnika oraz musi być oznaczony organ podatkowy, przez który certyfikat został wydany. Certyfikat rezydencji musi, zatem pochodzić wyłącznie od właściwego organu administracji podatkowej. Certyfikat ma dla celów podatkowych potwierdzić miejsce zamieszkania lub siedzibę podatnika, jest więc formą dokumentowania stanu faktycznego. Dokument ten ma potwierdzać, w którym państwie podatnik posiada rezydencję podatkową, tj. w którym państwie podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (jest opodatkowany z każdego źródła dochodu wskazanego przez to państwo, niezależnie od miejsca położenia źródła tego dochodu).

Mając powyższe na uwadze, aby stwierdzić, czy Wnioskodawca posiada status rezydenta podatkowego danego kraju, należy zwrócić się do właściwego organu administracji podatkowej, który zajmuje się wydawaniem certyfikatów rezydencji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.