Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.13.2018.1.BK
z 14 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 stycznia 2018 r. (data wpływu 10 stycznia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w okolicznościach wskazanych we wniosku, Spółka zobowiązana jest do zapłaty minimalnego podatku, o którym mowa w art. 24b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 stycznia 2018 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w okolicznościach wskazanych we wniosku, Spółka zobowiązana jest do zapłaty minimalnego podatku, o którym mowa w art. 24b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (Sp. z o.o.), prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi i dzierżawionymi (PKD 68.20.Z.), kupna i sprzedaży nieruchomości na własny rachunek (PKD 68.10.Z) oraz realizacji projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków (PKD 41.10.Z).

Spółka jest inwestorem w realizowanej inwestycji, która została nazwana w dokumentach administracyjnych (tj. pozwoleniu na budowę oraz pozwoleniu na użytkowanie) w następujący sposób: „Budowa dwóch budynków handlowo-usługowych wraz z wewnętrzną instalacją wentylacji mechanicznej, klimatyzacji, wewnętrzną instalacją ciepłowniczą, wod.-kan., wewnętrzną instalacją wodociągową p.poż., wbudowaną stacją trafo., zewnętrznym układem komunikacyjnym, parkingami, zewnętrzną instalacją elektryczną, zewnętrzną instalacją oświetlenia, odcinkami zewnętrznych instalacji wodociągowych prowadzonych od budynków do studni wodomierzowych, nowym odcinkiem kanalizacji sanitarnej wraz z przyłączami i deinstalacją odcinka istniejącej kanalizacji sanitarnej oraz kanalizacją deszczową i przebudową istniejącego odcinka kanalizacji deszczowej i pylonem reklamowym, na działkach nr (..) (dalej: „Inwestycja”). Inwestycja stanowi kompleks budynków handlowo-usługowych i składa się z dwóch odrębnych i niezależnych budynków („Budynek A” i „Budynek B”). Rozdzielone są one od siebie wspólną ścianą przeciwpożarową. Pomiędzy budynkami nie ma bezpośredniego połączenia, a także przejścia. Budynki mają niezależne przyłącza wody, instalacje cieplne (niezależne wymienniki w budynkach). W ramach jednego transformatora Budynki A i B mają odpowiednio odrębne przyłącza energii elektrycznej, a także oddzielne wyjścia kanalizacyjne. Elementy wspólne dla obu budynków to parking oraz kanalizacja deszczowa, która została przygotowana dla całości nieruchomości gruntowej, na której zrealizowana jest Inwestycja.

Ponadto, zgodnie z:

• prawomocną decyzją Starosty z 11 maja 2016 r. nr (…) w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę („Pozwolenie na budowę’’); oraz
• prawomocną decyzją Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z 18 maja 2017 r. w przedmiocie udzielenia Spółce pozwolenia na użytkowanie Inwestycji („Pozwolenie na użytkowanie”);

każdy z budynków oznaczony jest jako odrębny obiekt budowlany (Budynek A i Budynek B).

Powyższe decyzje odnoszą się jednocześnie do obu budynków. W wymienionych decyzjach jako Inwestycję wskazano wyraźnie „budowę dwóch budynków handlowo-usługowych”.

Wnioskodawca planuje, że każdy z ww. budynków zrealizowany w ramach Inwestycji będzie stanowił odrębny środek trwały w majątku Spółki. Wartość początkowa poszczególnych budynków (Budynku A, jak również Budynku B) nie przekroczy kwoty 10.000.000,00 PLN. Łączna wartość zrealizowanych budynków może przekroczyć tę kwotę.

Spółka zamierza prowadzić działalność gospodarczą w obu budynkach poprzez wynajem ich powierzchni handlowej przyszłym najemcom. W ten sposób Budynek A oraz Budynek B będą generowały przychody Wnioskodawcy.

Istotne elementy opisu zdarzenia przyszłego zawarto również we własnym stanowisku Wnioskodawcy w sprawie, gdzie wskazano, że od każdego z budynków z osobna Spółka będzie dokonywała odrębnych odpisów amortyzacyjnych. Dodatkowo, każdy z nich będzie samodzielnie generował przychody w sposób autonomiczny od sąsiedniego budynku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z przedstawionym stanem faktycznym (winno być: zdarzeniem przyszłym), Budynek A oraz Budynek B, Spółka powinna traktować jako osobne budynki (środki trwałe) na potrzeby opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych zgodnie z art. 24b ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r. („ustawa o CIT”), a związku z tym nie będzie zobowiązana do zapłaty tzw. minimalnego podatku w świetle art. 24b ust. 1 ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, każdy z budynków (Budynek A oraz Budynek B) mimo, że zostały zrealizowane w ramach jednej Inwestycji, Spółka powinna traktować jako odrębną nieruchomość (odrębny środek trwały) na potrzeby opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16a (winno być: 16a ust. 1 pkt 1) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 2343 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 24b ust. 1 ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r.), obowiązek podatkowy dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych powstaje od przychodów z tytułu własności środka trwałego położonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, którego wartość początkowa wynosi 10.000.000,00 PLN. Dotyczy to budynków o przeznaczeniu handlowo-usługowym sklasyfikowanych jako centrum handlowe, dom towarowy, samodzielny sklep i butik oraz pozostałe budynki handlowo-usługowe (…).

Ustawa o CIT nie zawiera definicji słowa budynek. Wobec tego należy sięgnąć do definicji zawartej w przepisach prawa budowlanego. Stosownie do brzmienia art. 3 pkt 2 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1332 z późn. zm., dalej: „Prawo budowlane”), przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony został z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Analogiczną definicję budynku można znaleźć w ustawie z 12 stycznia 2011 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2017 r., poz. 1785). Zdaniem Wnioskodawcy przepis art. 24b ustawy o CIT nie będzie miał zastosowania wobec Spółki, ponieważ wartość początkowa żadnego z budynków nie przekroczy kwoty 10.000.000,00 PLN.

Każdy z budynków Spółka będzie traktowała w ewidencji środków trwałych jako odrębną nieruchomość (odrębny środek trwały). Od każdego z budynków z osobna Spółka będzie dokonywała odrębnych odpisów amortyzacyjnych. Dodatkowo, każdy z nich będzie samodzielnie generował przychody w sposób autonomiczny od sąsiedniego budynku.

Ponadto, budynki są od siebie niezależne, co oznacza, że każdy z budynków ma osobną infrastrukturę, tj.: instalację wodno-kanalizacyjną, instalację cieplną, przyłącza energii elektrycznej. Każdy z budynków jest obiektem budowlanym, wyodrębnionym od drugiego za pomocą przegród budowlanych, tj. ściany przeciwpożarowej. Budynki nie są połączone ze sobą jakimkolwiek przejściem. Jedyne elementy wspólne dla Budynku A i Budynku B to parking oraz kanalizacja deszczowa, co jest zresztą wspólne dla całego kompleksu (Inwestycji).

Analizując powyższe zagadnienie, należy zwrócić również uwagę na przepis art. 194 § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201). Zgodnie z jego brzmieniem dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone.

Wydane przez organy administracji Pozwolenie na budowę oraz Pozwolenie na użytkowanie również dotyczą dwóch odrębnych budynków (Budynku A oraz Budynku B) mimo, że zawarte zostały w jednej decyzji. Wyraźnie w nich bowiem wskazano „budowa dwóch budynków handlowo-usługowych”. Skoro na podstawie przepisów Prawa budowlanego, Budynek A oraz Budynek B są traktowane jako odrębne nieruchomości, brak jest jakichkolwiek podstaw, aby traktować je łącznie na gruncie przepisów prawa podatkowego. Jakkolwiek Prawo budowlane reguluje inną dziedzinę stosunków i spełnia inną funkcję niż prawo podatkowe, nie jest pożądane, aby ustawy podatkowe tworzyły w każdym przypadku własne definicje pojęć, które są już zdefiniowane w innych aktach prawnych (por. odpowiedź Ministra Finansów z 23 maja 2011 r. na interpelację 21113).

Wobec powyższego brak jest jakichkolwiek podstaw, aby dla potrzeb obowiązku podatkowego na gruncie podatku od osób prawnych, wynikającego z przepisu art. 24b ustawy o CIT, Spółka traktowała oba budynki łącznie. Wobec zaś faktu, że wartość początkowa każdego z budynków (Budynku A i Budynku B) nie przekracza kwoty 10.000.000,00 PLN, Spółka nie będzie zobowiązana do obliczania podatku dochodowego od osób prawnych od przychodów generowanych przez te budynki na podstawie ww. przepisu ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zauważyć jednocześnie należy, że stanowisko Spółki uznano za prawidłowe, albowiem z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że każdy z budynków Spółka będzie traktowała w ewidencji środków trwałych jako odrębną nieruchomość (odrębny środek trwały). Od każdego z budynków z osobna Spółka będzie dokonywała odrębnych odpisów amortyzacyjnych. Dodatkowo, każdy z nich będzie samodzielnie generował przychody w sposób autonomiczny od sąsiedniego budynku. Ponadto, budynki są od siebie niezależne, co oznacza, że każdy z budynków ma osobną infrastrukturę, tj.: instalację wodno-kanalizacyjną, instalację cieplną, przyłącza energii.

Organ wydający niniejszą interpretację podkreśla, że jeżeli przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego będzie różnił się zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne.

Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Karków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skargę na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.