2018.01.17 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.628.2017.1.SM
z 17 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 listopada 2017 r. (data wpływu 20 listopada 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wniesienia przez Wnioskodawcę udziałów w znaku towarowym w formie aportu do spółki komandytowej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 listopada 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wniesienia przez Wnioskodawcę udziałów w znaku towarowym w formie aportu do spółki komandytowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest właścicielem znaku towarowego zarejestrowanego przez Prezesa Urzędu Patentowego obejmujący znak słowno-graficzny „Y.”. Znak stanowi w całości utwór oryginalny, nie narusza praw autorskich osób trzecich, w szczególności praw własności przemysłowej i intelektualnej, Wnioskodawcy przysługuje jednocześnie pełnia majątkowych praw do utworu. Znak został zarejestrowany przez Wnioskodawcę i nie jest przez niego wykorzystywany w celach prowadzonej działalności gospodarczej, korzysta natomiast z niego spółka Y. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa, w której wnioskodawca posiada status komandytariusza.

Wnioskodawca jest zainteresowany dokonaniem darowizny udziałów w znaku towarowym i majątkowych autorskich prawach do utworu obejmującego znak towarowy na rzecz swego brata i ojca. W udziałach wynoszących po 1/3 na rzecz wyżej wskazanych, tak by każdy ze współudziałowców posiadał równe prawa do znaku towarowego wynoszące po 1/3. Przeniesienie praw do znaku towarowego nastąpi w prawem przewidzianej formie.

Następnie Wnioskodawca wraz z pozostałym współwłaścicielami planuje przenieść własność znaku towarowego na rzecz spółki Y. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa, w której to spółce wnioskodawca jak i przyszli współwłaściciele praw do znaku towarowego posiadają status komandytariusza. Dokonanie tejże czynności nastąpi poprzez wniesienie udziałów w prawie do znaku towarowego w formie aportu do spółki. Wartość znaku towarowego, przenoszonego na rzecz spółki ujęta w wysokości określonej w wycenie wartości znaku towarowego, dokonanej przez biegłego rzeczoznawcę majątkowego.

Należy podkreślić, że ani wnioskodawca, ani osoby, na rzecz których rozważa dokonanie darowizny, nie prowadzą działalności gospodarczej i nie zamierzają wykorzystywać znaku towarowego w ramach ewentualnej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wniesienie udziałów w znaku towarowym w formie aportu do spółki komandytowej przez osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wniesienie do spółki komandytowej, z majątku osobistego Wnioskodawcy oraz majątku osobistego pozostałych komandytariuszy, wkładu niepieniężnego w postaci posiadanego udziału w prawie ochronnym do znaku towarowego, nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu VAT. Rozpoczynając rozważania prawne należy wskazać, iż w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 14 marca 2011 r. sygn. akt II FPS 8/10 Naczelny Sąd Administracyjny przyjął, iż wniesienie przez osobę fizyczną do spółki osobowej (jawnej) wkładu niepieniężnego w postaci udziałów w spółce kapitałowej (aport) nie stanowi odpłatnego zbycia tych udziałów. W uchwale tej wskazano, iż w przeciwieństwie do spółki kapitałowej w spółce osobowej, z wyjątkiem spółki komandytowo-akcyjnej, brak jest kapitału zakładowego, który dzieliłby się na udziały albo akcje. W spółkach osobowych występuje natomiast udział kapitałowy, który - o ile wspólnicy nie postanowią inaczej - odpowiada wartości rzeczywiście wniesionego wkładu oraz udział w zysku, od którego uzależniona jest wysokość, w jakiej poszczególni wspólnicy partycypują w zysku spółki. W odniesieniu do majątku założycielskiego utworzonego z wniesionych wkładów wspólnikom przysługują udziały kapitałowe, natomiast w odniesieniu do mienia nabytego przez spółkę w trakcie jej funkcjonowania, udziały w zysku. Konsekwencją prawnej konstrukcji spółek osobowych jest niemożność określenia, co dokładnie jest przychodem osoby fizycznej, wnoszącej aport do spółki. W związku z tym nie można wskazać metody określenia wielkości tegoż przychodu, co jest warunkiem sine qua non określenia związanego z nim zobowiązania podatkowego (wyrok NSA z z dnia 4 stycznia 2012 r. sygn. akt II FSK 1206/10).

Nawet jeśli przyjąć, że wniesienie aportu niepieniężnego do spółki osobowej byłoby czynnością odpłatną na podstawie ustawy o podatku od towarów i usług, to spełnienie tego warunku nie jest elementem wystarczającym do stwierdzenia powstania zobowiązania podatkowego. Należy zwrócić szczególną uwagę na to, że ustawa uzależnia powstanie obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług od zaistnienia kumulatywnie dwóch przesłanek: wystąpienia czynności, która podlega opodatkowaniu oraz dokonania tej czynności przez podatnika podatku, prowadzącego działalność gospodarczą.

W przedmiotowej sprawie należy uwzględnić jednorazowy charakter czynności wniesienia aportu, co zaprzecza wykonywaniu jej w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 VATU. Ponadto znak towarowy będący przedmiotem aportu nie był wykorzystywany w jej ramach w jakikolwiek inny sposób. Sposób wykorzystania znaku towarowego w spółce, do której jest wnoszony, pozostaje bez wpływu na sposób jego opodatkowania u skarżącego, który dokonuje wniesienia aportu. Strona nie będzie wykorzystywała znaku towarowego w sposób ciągły, gdyż czynność aportu ma charakter jednorazowy i z chwilą jej dokonania zbywca utraci wszelkie prawa do wykorzystania znaku, posługiwania się nim czy też czerpania z niego korzyści, w tym finansowych. Brak jest zatem okoliczności towarzyszących, które wskazywałyby na możliwość kontynuowania działalności gospodarczej w tym zakresie.

Podzielić należy stanowisko WSA we Wrocławiu, który stwierdza, iż fakt że dana czynność stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 5 VATU nie jest wystarczającą przesłanką skutkującą opodatkowanie tej czynności podatkiem od towarów i usług, albowiem równocześnie zajść musi okoliczność, aby czynności tej dokonał podatnik podatku od towarów i usług. Zaznaczyć przy tym trzeba, że o statusie podatnika VAT nie decyduje okoliczność wniesienia aportu w zamian za wskazaną wcześniej korzyść, albowiem charakter tej czynności nie wyróżnia jej spośród pozostałych czynności podlegających - co do zasady - opodatkowaniu. Dla wystąpienia więc opodatkowania przy wniesieniu aportu, konieczne jest przeto stwierdzenie dokonania tej czynności przez podatnika podatku od towarów i usług i to działającego w takim charakterze przy tej czynności (wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 24 stycznia 2017 r. sygn. Akt I SA/Wr 1073/16).

Z utrwalonego orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego wynika, że stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik VAT wymaga każdorazowo oceny dokonanej na gruncie stanu faktycznego konkretnej sprawy, albowiem odmienność stanów faktycznych zezwala jedynie na sformułowanie pewnych wskazań, bez możliwości tworzenia uniwersalnych wzorców kontroli. W każdej sprawie konieczne jest ustalenie, że w odniesieniu do danej czynności podmiot występował w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności lub korzystająca z praw majątkowych (por. wyroki NSA: w składzie 7 sędziów z 29 października 2007 r., I FPS 3/07; z 22 października 2013 r., I FSK 1323/12; z 14 marca 2014 r., I FSK 319/13; z 16 kwietnia 2014 r., I FSK 781/13; z 29 kwietnia 2014 r., I FSK 621/13; z 11 września 2014 r., I FSK 1352/13; z 3 marca 2015 r., I FSK 1859/13; z 8 lipca 2015 r., I FSK 729/14 publ.).

Ważną przesłanką pojęcia działalności gospodarczej jest jej wykonywanie w sposób ciągły. Przesłanka ta ma na celu wyeliminowanie przedsięwzięć jednorazowych. Nie należy jej jednak rozumieć jako konieczność wykonywania działalności bez przerwy. Istotny jest zamiar powtarzalności określonych czynności, celem osiągnięcia dochodu (wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 13 czerwca 2017 r. sygn. akt I SA/Bd 305/17). Uzależnienie pojęcia podatnika w podatku od towarów i usług od prowadzenia działalności gospodarczej wynika z charakteru tego podatku, który jest szczególną formą podatku obrotowego od profesjonalnego obrotu gospodarczego. Położenie nacisku na działalność gospodarczą ma na celu odróżnienie podatników VAT od podmiotów podlegających opodatkowaniu innymi podatkami i opłatami transakcyjnymi dotyczącymi obrotu nieprofesjonalnego. Kryterium działalności gospodarczej wyklucza z grona podatników VAT osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, nawet jeżeli wykonują one czynności dostawy towarów (wyrok WSA w Łodzi z dnia 7 marca 2017 r. sygn. akt I SA/Łd 16/17).

Nie pozostawia zatem wątpliwości, że w przedmiotowym wypadku, na podstawie okoliczności faktycznych oraz ugruntowanej linii orzeczniczej sądów administracyjnych, wniesienie aportu nie jest czynnością wykonywaną w ramach działalności gospodarczej. Sama istota wniesienia aportu jako czynności jednorazowej, a także fakt, że jest ona dokonywana przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, prowadzi do konkluzji, że czynność nie została dokonana w ramach prowadzenia działalności gospodarczej. Z tego powodu stanowisko wnioskodawcy, że czynność nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług należy uznać za prawidłowe i zasadne. Odstąpienie od ugruntowanej linii orzeczniczej w przedmiotowej sprawie mogłoby być oceniane jako naruszenie zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych (art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej), ponieważ usprawiedliwione jest oczekiwanie wnioskodawcy, że przedstawiając uzasadnienie oceny prawnej jego stanowiska organ interpretacyjny odniesie się również do argumentacji wywiedzionej z orzecznictwa (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 lutego 2017 r. sygn. akt I FSK 958/15).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

W przepisie tym przyjęto generalną zasadę, zgodnie z którą usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Określeniem „usługi” w przepisach ustawy objęto obszerny krąg czynności, obejmujący swym zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń, które nie są ujęte w tych klasyfikacjach.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy), w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych.

Aport to wkład na utworzenie lub powiększenie majątku spółki, który daje prawo do udziału w jej zyskach. Przedmiotem aportu mogą być pieniądze (aport pieniężny), rzeczy lub prawa (aport rzeczowy) oraz umiejętności, kompetencje techniczne czy zawodowe.

Czynność wniesienia aportu (w zależności od jego przedmiotu) może spełniać przesłanki uznania jej za dostawę towarów na podstawie art. 7 (przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel) lub za świadczenie usług w świetle art. 8 (każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów, w szczególności przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem znaku towarowego zarejestrowanego przez Prezesa Urzędu Patentowego pod numerem X obejmujący znak słowno-graficzny „Y”. Znak stanowi w całości utwór oryginalny, nie narusza praw autorskich osób trzecich, w szczególności praw własności przemysłowej i intelektualnej, Wnioskodawcy przysługuje jednocześnie pełnia majątkowych praw do utworu. Znak został zarejestrowany przez Wnioskodawcę i nie jest przez niego wykorzystywany w celach prowadzonej działalności gospodarczej, korzysta natomiast z niego spółka Y spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa, w której wnioskodawca posiada status komandytariusza.

Wnioskodawca jest zainteresowany dokonaniem darowizny udziałów w znaku towarowym i majątkowych autorskich prawach autorskich do utworu obejmującego znak towarowy na rzecz swego Brata i Ojca. W udziałach wynoszących po 1/3 na rzecz wyżej wskazanych, tak by każdy ze współudziałowców posiadał równe prawa do znaku towarowego wynoszące po 1/3. Przeniesienie praw do znaku towarowego nastąpi w prawem przewidzianej formie.

Następnie Wnioskodawca wraz z pozostałym współwłaścicielami planuje przenieść własność znaku towarowego na rzecz spółki Y spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą, w której to spółce wnioskodawca jak i przyszli współwłaściciele praw do znaku towarowego posiadają status komandytariusza. Dokonanie tej czynności nastąpi poprzez wniesienie udziałów w prawie do znaku towarowego w formie aportu do spółki. Wartość znaku towarowego, przenoszonego na rzecz spółki ujęta w wysokości określonej w wycenie wartości znaku towarowego, dokonanej przez biegłego rzeczoznawcę majątkowego.

Ani wnioskodawca, ani osoby, na rzecz których rozważa dokonanie darowizny, nie prowadzą działalności gospodarczej i nie zamierzają wykorzystywać znaku towarowego w ramach ewentualnej działalności gospodarczej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy wniesienie udziałów w znaku towarowym w formie aportu do spółki komandytowej przez Wnioskodawcę będącego osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Na podstawie art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2017 r., poz. 776) - znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa.

W myśl art. 120 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej – znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy.

Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 ustawy Prawo własności przemysłowej).

Na podstawie art. 153 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej - przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

Czas trwania prawa ochronnego na znak towarowy wynosi 10 lat od daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym (art. 153 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej).

Prawo ochronne na znak towarowy może zostać, na wniosek uprawnionego, przedłużone, w drodze decyzji, dla wszystkich lub części towarów na kolejne okresy dziesięcioletnie – art. 153 ust. 3 ustawy Prawo własności przemysłowej.

Prawo ochronne na znak towarowy jest bezwzględnym prawem podmiotowym o określonej przepisami ustawy Prawo własności przemysłowej czasowej i terytorialnej skuteczności.

Prawo znaków towarowych to przepisy należące do działu prawa własności intelektualnej, jakim jest prawo własności przemysłowej. Znakiem towarowym są wszelkie znaki, oznaczenia, symbole, których zadaniem jest indywidualizowanie towarów lub usług na rynku. Uważa się, że znaki pełnią trzy funkcje: oznaczania pochodzenia, jakościową, reklamową.

Znak towarowy oznacza pochodzenie, gdy wskazuje, że opatrzone tym znakiem towary lub usługi pochodzą z tego samego źródła (gwarantującego i kontrolującego ich jakość). Funkcja jakościowa znaku towarowego polega na informowaniu przez znak, że wszystkie opatrzone nim towary lub usługi są takiej samej jakości. Funkcję reklamową wypełnia znak, jeśli zachęca on do zakupu opatrzonych tym znakiem towarów lub usług. A tak się dzieje, jeśli klienci z danym znakiem towarowym kojarzą dobrą jakość towarów lub usług lub też znak ten przyciąga uwagę klientów - wywołuje u nich pozytywne skojarzenia lub w inny sposób pozytywnie oddziaływa. Funkcję reklamową przede wszystkim realizują renomowane znaki towarowe.

W związku z przedstawionym opisem sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa stwierdzić należy, że przekazanie w formie aportu udziałów w znaku towarowym do spółki komandytowej przez Wnioskodawcę, stanowi działalność gospodarczą, w rozumieniu cytowanego art. 15 ust. 2 ustawy, a Wnioskodawca występuje dla tej czynności jako podatnik VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 tej ustawy.

W ocenie tut. Organu, charakter znaku towarowego i korzyści wynikające z faktu bycia jego właścicielem wykluczają, by mógł być on wykorzystywany na cele osobiste. Funkcje znaku towarowego, czyli oznaczanie pochodzenia, jakościowa oraz reklamowa powodują, że niemożliwym jest skuteczne realizowanie praw z niego wynikających w sferze „życia prywatnego”, w oderwaniu od działalności gospodarczej. Trudno jest wskazać okoliczności, kiedy i w jaki sposób znak towarowy miałby służyć celom osobistym osoby fizycznej. Jakkolwiek możliwe jest samo posiadanie praw do znaku towarowego i niekorzystanie z nich, jednak w przypadku kiedy dochodzi do realizacji uprawnień z nich wynikających, zawsze jest to cel zarobkowy, a nie osobisty. Fakt, że Wnioskodawca nie wykorzystuje przedmiotowego znaku towarowego w celach prowadzonej działalności gospodarczej nie może stanowić argumentu przemawiającego za potraktowaniem posiadanego składnika majątku jako majątku osobistego.

W świetle powyższego przekazanie udziałów w znaku towarowym w drodze aportu nie pozwala na przyjęcie, że mamy tutaj do czynienia z majątkiem osobistym, który nie był wytworzony przez Wnioskodawcę w celu wykorzystania go do celów prowadzonej działalności gospodarczej.

W konsekwencji czynność przekazania przez Wnioskodawcę udziałów w znaku towarowym w drodze aportu do spółki komandytowej nosi znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, zaś Wnioskodawca dla tej czynności występuje w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 tej ustawy.

Biorąc pod uwagę przywołane przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że znak towarowy mieści się w kategorii wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zatem aport udziałów w znaku towarowym zalicza się do świadczenia usług.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja wydawana jest w indywidualnej sprawie zainteresowanego, który składa wniosek o jej wydanie. W związku z tym niniejsza interpretacja odnosi się tylko do Wnioskodawcy, który wystąpił z przedmiotowym wnioskiem i rozstrzyga wyłącznie kwestię opodatkowania podatkiem od towarów i usług wniesienia udziałów Wnioskodawcy w znaku towarowym w formie aportu do spółki komandytowej. W zakresie opodatkowania wniesienia udziałów przez inne osoby fizyczne będzie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Należy podkreślić także, że na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz wojewódzkich sądów administracyjnych, bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnej sprawie, osadzonej w konkretnym stanie faktycznym.

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Tut. Organ informuje, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin