Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.462.2017.2.AK
z 8 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 października 2017 r. (data wpływu 25 października 2017 r.) uzupełnione pismem z dnia 15 grudnia 2017 r. (data nadania 15 grudnia 2017 r., data wpływu 22 grudnia 2017 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-3.4011.462.2017.1.AK z dnia 4 grudnia 2017 r. (data nadania 5 grudnia 2017 r., data doręczenia 8 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku wystawienia informacji PIT-8C – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku wystawienia informacji PIT-8C.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 4 grudnia 2017 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.462.2017.1.AK (data nadania 5 grudnia 2017 r., data doręczenia 8 grudnia 2017 r.), wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 15 października 2017 r. (data nadania 15 grudnia 2017 r., data wpływu 22 grudnia 2017 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

M. (dalej „Wnioskodawca” lub „M.”) jest wojewódzką samorządową jednostką organizacyjną, nieposiadającą osobowości prawnej, finansowaną z budżetu Województwa. Działa on w formie wojewódzkiej jednostki budżetowej, na podstawie:

• Ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. z 2016 r., poz. 486, z późn. zm.),
  
• Uchwały Sejmiku Województwa z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie utworzenia wojewódzkiej samorządowej jednostki organizacyjnej pod nazwą M.,
• Ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1440, z późn. zm.),
• Ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2009, Nr 157, poz. 1240, z późn. zm.),
• Statutu,
  
• Ogólnie obowiązujących przepisów prawa.
  
  

M. jako samorządowa jednostka organizacyjna Województwa, zgodnie ze Statutem, wykonuje zadania w zakresie planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg na podstawie ustawy o drogach publicznych. Przedmiotem działania jednostki jest wykonywanie obowiązków oraz zadań zarządcy dróg wojewódzkich, przy czym jak wskazano powyżej M. działa w strukturze osoby prawnej jaką jest Województwo. Osobowość prawną Województwo posiada na podstawie art. 2 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 6 ust. 1 pkt 1) ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa i wykonuje ono określone zadania publiczne we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność.

Na podstawie art. 8 ust. 1 cytowanej ustawy, województwo w celu wykonywania zadań tworzy jednostki organizacyjne. Wnioskodawca został utworzony do realizacji zadań z zakresu zarządzania drogami wojewódzkimi zgodnie z ustawą o drogach publicznych. Podstawą działalności jednostki jest plan dochodów i wydatków. Środki na wydatki M. otrzymuje z budżetu Województwa, a uzyskane dochody odprowadza na rachunek dochodów budżetu województwa. Na mocy udzielonych przez zarząd Województwa pełnomocnictw, Dyrektor M. jako kierownik Wnioskodawcy może również dokonywać różnego rodzaju czynności mających charakter cywilnoprawny w imieniu Województwa.

W przedmiotowej sprawie stanowiącej podstawę skierowania wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, wnioskiem z dnia 18 lutego 2016 r. Pan W. N. (dalej „dłużnik”) - osoba fizyczna – zwrócił się do Marszałka Województwa o udzielenie mu ulgi w spłacie zobowiązania i umorzenie całego pozostałego do zapłaty długu wraz kosztami. Po przekazaniu przez Marszałka Województwa wniosku z dnia 18 lutego 2016 r. Pana W. N. do M. ustalono, co następuje. Na skutek prawomocnych wyroków:

1. SO z dnia 19 grudnia 2006 r.,
2. SA z dnia 8 stycznia 2008 r., zaopatrzonym w klauzulę wykonalności z dnia 14 marca 2008 r.,
   
3. SR z dnia 4 stycznia 2007 r. zaopatrzonym w klauzulę wykonalności z dnia 4 marca 2008 r.,
4. SO z dnia 9 maja 2007 r., zaopatrzonym w klauzulę wykonalności z dnia 27 października 2008 r.,
   
5. SA z dnia 1 września 2008 r. zaopatrzonym w klauzulę wykonalności z dnia 27 października 2008 r. zasądzono od Pana W. N. na rzecz Województwa – M. należności z tytułu roszczeń cywilnoprawnych wraz z ustawowymi odsetkami. Ustalono, że przedmiotowe należności stanowią należności cywilnoprawne w rozumieniu § 2 pkt 2) uchwały Sejmiku Województwa z dnia 21 grudnia 2009 r. w sprawie szczegółowych zasad sposobu i trybu udzielania ulg w stosunku do przypadających Województwu i wojewódzkim samorządowym jednostkom organizacyjnym należności pieniężnych mających charakter cywilnoprawny.
   
   

Uchwałą Zarządu Województwa z dnia 7 marca 2017 r. w sprawie umorzenia należności Województwa przysługującej od Pana W. N., na podstawie art. 41 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa umorzono należność główną przysługującą Województwu od Pana W. N. wraz z pozostającymi do zapłaty za zwłokę odsetkami oraz kosztami. Wykonanie uchwały powierzono Marszałkowi Województwa. Na mocy powyższej uchwały Dyrektor M. jako kierownik jednostki organizacyjnej, stosownie do upoważnienia, złożył oświadczenie woli o umorzeniu należności głównej przysługującej Województwu wraz z pozostającymi do zapłaty odsetkami oraz kosztami postępowania.

W uzupełnieniu doprecyzowano stan faktyczny o następujące informacje:

Przed dniem umorzenia należności osoba zobowiązana (dłużnik) złożyła zaświadczenie z właściwego Urzędu Skarbowego, że nie jest zarejestrowana jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą. W związku z tym umorzone należności pieniężne nie były związane z działalnością gospodarczą osoby zobowiązanej.

Stronami stosunków cywilno – prawnych, co do których zapadły wyroki sądów powszechnych, było Województwo. M. jako jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej nie występuje w obrocie jako strona stosunków cywilnoprawnych. Należność główna jako należność cywilnoprawna przysługiwała Województwu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w przypadku, gdy Dyrektor M. działając jako kierownik tej jednostki z upoważnienia wynikającego ze stosownych uchwał organów Województwa w związku ze złożeniem oświadczenia woli o umorzeniu należności Województwa, powinien wypełnić i złożyć deklarację na druku PIT-8C w imieniu M.?
   
2. Czy wypełnienie i złożenie deklaracji na druku PIT-8C powinno obejmować wysokość umorzonego zobowiązania w wysokości należności głównej wraz z pozostającymi do zapłaty odsetkami oraz kosztami postępowania egzekucyjnego?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1) M. w rozważanym przypadku nie jest płatnikiem podatku od osób fizycznych i w związku z tym nie jest zobowiązany wypełnić i rozliczyć deklarację na druku PIT-8C. W ocenie M. płatnikiem podatku od osób fizycznych jest Województwo jako podmiot posiadający osobowość prawną, któremu przysługiwała należność na dzień złożenia wniosku o umorzenie należności przez dłużnika.

Ad. 2) Wypełnienie i rozliczenie deklaracji składanej na druku PIT-8C powinno obejmować wysokość umorzonego zobowiązania w wysokości należności głównej oraz pozostające do zapłaty odsetki oraz koszty postępowania egzekucyjnego.

Z cywilistycznego punktu widzenia stroną umów (w niniejszej sprawie należności powstały za bezumowne korzystanie z rzeczy odpowiadające naliczanym stawkom czynszu) zawieranych przez kierownika jednostki organizacyjnej Województwa z osobą fizyczną jest Województwo, a nie ta jednostka organizacyjna (Wnioskodawca). Jednostki organizacyjne Województwa w obrocie prawnym mają status stationes municipi, czyli jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej, której kierownik działa na podstawie pełnomocnictwa udzielonego mu przez Zarząd Województwa – w zakresie właściwości tej jednostki zastępując Województwo i działający w jego imieniu Zarząd. Stationes municipii działają bowiem w obrocie cywilnoprawnym „w zastępstwie województwa”. Jak podkreśla się w orzecznictwie sądowym, jednostka organizacyjna działa wprawdzie jako wyodrębniona jednostka organizacyjna, jednakże w zakresie osobowości i zdolności prawnej nie cechuje się autonomią, lecz czerpie z podmiotowości macierzystej osoby prawnej, jaką jest województwo, stanowiąc zarazem jej cząstkową emanację. Aktywność tej jednostki w obrocie prawnym jest wyrazem cząstkowej realizacji przez nią podmiotowości województwa. Z punktu widzenia prawnej podmiotowości, opisywana jednostka organizacyjna nie stanowi odrębnego od województwa bytu (podmiotu) prawnego, lecz zawiera się w obrębie jej struktury. Powyższe wynika bezpośrednio z treści art. 47 ust. 3 ustawy o samorządzie województwa, gdzie stwierdza się: „Województwo jest w stosunkach cywilnoprawnych podmiotem praw i obowiązków, które dotyczą mienia województwa nienależącego do innych wojewódzkich osób prawnych.”

Zgodnie z ustawą o samorządzie wojewódzkim - art. 56 ust. 1 i 2: „1. Kierownicy wojewódzkich samorządowych jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej działają jednoosobowo na podstawie pełnomocnictwa udzielonego przez zarząd województwa. 2. Do czynności przekraczających zakres pełnomocnictwa wymagana jest zgoda, w formie uchwały, zarządu województwa.” W konsekwencji każda czynność dokonana przez kierownika jednostki organizacyjnej jest jednocześnie czynnością samego województwa. Stąd też słusznie przyjmuje się, że udział jednostek organizacyjnych gminy nieposiadających osobowości prawnej w obrocie opiera się nie na ich wyodrębnieniu prawnym, lecz na umocowaniu ich kierownika do dokonywania czynności prawnych w imieniu i ze skutkiem prawnym dla województwa jako osoby prawnej. Przenosząc powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy należy zatem podkreślić, że województwo wykonuje zadania publiczne we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy o samorządzie województwa w celu wykonywania zadań województwo może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami. Jednostki te tworzone są na podstawie przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, które regulują zasady ich działania oraz organizację jednostek organizacyjnych sektora finansów publicznych.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o finansach publicznych, jednostkami budżetowymi są jednostki organizacyjne sektora finansów publicznych nieposiadające osobowości prawnej, które pokrywają swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadzają na rachunek odpowiednio dochodów budżetu państwa albo budżetu jednostki samorządu terytorialnego. Sektor finansów publicznych w myśl art. 9 ust. 1 tworzą m.in. jednostki budżetowe (pkt 3).

Natomiast zgodnie z art. 15 pkt 1 i 2 ustawy o samorządzie województwa organami gminy są sejmik województwa i zarząd województwa, a w myśl art. 56 ust. 1 tej ustawy, kierownicy jednostek organizacyjnych gminy nieposiadających osobowości prawnej działają jednoosobowo na podstawie pełnomocnictwa udzielonego przez zarząd województwa.

Zatem, skoro jednostka budżetowa nie posiada osobowości prawnej, nie ma ona również zdolności prawnej, ani zdolności do czynności prawnych, przez którą należy rozumieć zdolność do dokonywania we własnym imieniu czynności prawych, tj. powstania, zmiany lub ustania stosunku cywilnoprawnego, a w dalszej perspektywie – nabycia, zmiany treści lub utraty określonych praw lub obowiązków. Skoro ww. jednostka nie ma zdolności prawnej, to nie może zawierać umów cywilnoprawnych, w tym nie może być stroną - wierzycielem w przypadku bezumownego korzystania z rzeczy. Kierownicy tych jednostek mogą występować w imieniu województwa tylko w granicach udzielonego im pełnomocnictwa, a nie własnym. Tym samym każda czynność dokonana przez kierownika jednostki organizacyjnej jest jednocześnie czynnością samego województwa. Stąd stroną zarówno umów zawieranych przez kierownika jednostki organizacyjnej z osobą fizyczną jak i stroną stosunku cywilnoprawnego jakim jest bezumowne korzystanie z rzeczy, a zatem również stroną umorzenia zobowiązań wynikających z takiego tytułu, jest Województwo, a nie jednostka organizacyjna. Obowiązki płatnika są jedynie konsekwencją czynności prawnej wynikającej z zawartej umowy lub bezumownego korzystania z rzeczy. Skoro jednostka ta nie miała – jako strona – możliwości zawarcia umowy we własnym imieniu, a zatem również być stroną bezumownego korzystania z rzeczy, to nie może również we własnym imieniu umarzać należności z tych tytułów i być podmiotem zobowiązanym do sporządzenia informacji o wysokości przychodów w rozumieniu art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie stronami stosunku zobowiązaniowego z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy są Województwo i dłużnik W. N. Podobnie zwolnienie z długu (umorzenie należności) wynikającego z tego tytułu dotyczy Województwa i dłużnika W.N. Natomiast kierownik jednostki organizacyjnej działający w imieniu i na rzecz Województwa na postawie pełnomocnictwa udzielonego przez Zarząd Województwa jest pełnomocnikiem Województwa i tym samym to Województwo powinno wypełnić i złożyć deklarację PIT-8C z tytułu umorzenia należności przysługującej Województwu od dłużnika – osoby fizycznej – W.N. W odniesieniu do zagadnienia czy wypełnienie i rozliczenie deklaracji składanej na druku PIT-8C powinno obejmować wysokość umorzonego zobowiązania w wysokości należności głównej wraz z pozostającymi do zapłaty odsetkami oraz kosztami postępowania egzekucyjnego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przykładowo w formie otwartego zbioru wymienia katalog źródeł przychodów, do których w sposób nazwany zalicza się m.in. przychód wynikający z umorzenia zobowiązań oraz odsetki za zwłokę. Ponadto z treści art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy wszystkie przychody, których nie można zaliczyć do źródeł nazwanych, należy zaliczyć do przychodów z innych źródeł. W związku z powyższym w ocenie Wnioskodawcy na skutek umorzenia należności dłużnika, w zakres jego przychodu należy ująć zarówno należności głównej wraz z pozostającymi do zapłaty odsetkami, jak i koszty prowadzonego w sprawie postępowania egzekucyjnego, które to koszty musiałby zapłacić gdyby ich nie umorzono.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że źródłami przychodów są inne źródła.

W świetle art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Jak dowodzi użycie sformułowania „w szczególności”, definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy i jednocześnie niekwalifikowane do żadnej z kategorii przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ustawy.

Ponieważ w przepisie tym ustawodawca posługuje się pojęciem „nieodpłatnego świadczenia” to wobec jego niezdefiniowania w ustawie podatkowej odwołać się należy do stanowiska wyrażanego w tej mierze, a więc co do sposobu rozumienia tego pojęcia, w dotychczasowym orzecznictwie sądowym.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”.

W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle powyższego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega dochód, uzyskiwany w wyniku określonych czynności faktycznych i prawnych, w następstwie których mamy do czynienia z przyrostem mienia. Tak więc, podstawą uzyskania przychodów z innych źródeł mogą być tylko takie czynności, w wyniku których następuje po stronie osoby fizycznej przysporzenie majątkowe.

Stosownie do postanowień art. 55 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2077) należności pieniężne mające charakter cywilnoprawny, przypadające organom administracji rządowej, państwowym jednostkom budżetowym i państwowym funduszom celowym, mogą być umarzane w całości albo w części lub ich spłata może być odraczana lub rozkładana na raty.

Zgodnie z art. 56 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy należności, o których mowa w art. 55, mogą być umarzane w całości, jeżeli zachodzi uzasadnione przypuszczenie, że w postępowaniu egzekucyjnym nie uzyska się kwoty wyższej od kosztów dochodzenia i egzekucji tej należności lub postępowanie egzekucyjne okazało się nieskuteczne.

W myśl art. 58 ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy do umarzania, odraczania terminów lub rozkładania na raty spłat należności, o których mowa w art. 55, w pozostałych przypadkach – uprawniony jest dysponent części budżetowej. Umorzenie należności oraz odroczenie terminu spłaty całości lub części należności albo rozłożenie płatności całości lub części należności na raty następuje, w formie pisemnej, na podstawie przepisów prawa cywilnego (art. 58 ust. 2 ww. ustawy).

Przepisy ust. 1-3a oraz art. 55-57 stosuje się odpowiednio do umarzania, odraczania lub rozkładania na raty spłat odsetek od tych należności oraz do umarzania, odraczania lub rozkładania na raty spłat innych należności ubocznych (art. 58 ust. 4 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 59 ust. 1 ww. ustawy o finansach publicznych w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem dłużnika lub interesem publicznym należności pieniężne mające charakter cywilnoprawny, przypadające jednostce samorządu terytorialnego lub jej jednostkom organizacyjnym wymienionym w art. 9 pkt 3,4 i 13, mogą być umarzane, terminy ich spłaty mogą zostać odroczone lub płatność tych należności może zostać rozłożona na raty, na zasadach określonych przez organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego, z zastrzeżeniem ust. 4.

W myśl art. 59 ust. 4 ww. ustawy do należności cywilnoprawnych powstałych w związku z realizacją zadań z zakresu administracji rządowej oraz innych zadań zleconych jednostkom samorządu terytorialnego ustawami stosuje się przepisy art. 55-58, z tym że uprawnienia kierownika państwowej jednostki budżetowej przysługują zarządowi jednostki samorządu terytorialnego.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy zatem stwierdzić, że umorzenie należności pieniężnych mających charakter cywilnoprawny jest co do zasady tożsame ze spełnieniem na rzecz osoby fizycznej nieodpłatnego świadczenia. Należy bowiem zauważyć, że w wyniku umorzenia należności z ww. tytułu osoba ta odnosi rzeczywistą korzyść, nie wydatkując środków, które byłaby zobowiązana wydatkować regulując należności pieniężne przypadające województwu lub jednostkom mu podległym. W efekcie zwolnienia osoby z ponoszenia ww. wydatków następuje u niej trwały przyrost majątku. Zatem umorzenie w całości lub w części należności pieniężnych mających charakter cywilnoprawny stanowi dla tej osoby, co do zasady, przychód z innych źródeł w rozumieniu art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia, czy w przedmiotowej sprawie, M. (Wnioskodawca) w rozważanym przypadku jest płatnikiem podatku od osób fizycznych i w związku z tym zobowiązany jest wypełnić i rozliczyć deklarację na druku PIT-8C.

Stosownie do art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Ze stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest wojewódzką samorządową jednostką organizacyjną, nieposiadającą osobowości prawnej, działa w formie wojewódzkiej jednostki budżetowej. Wnioskodawca działa w strukturze osoby prawnej jaka jest Województwo. Wnioskodawca został utworzony do realizacji zadań z zakresu zarządzania drogami wojewódzkimi zgodnie z ustawą o drogach publicznych. Na mocy udzielonych przez zarząd Województwa pełnomocnictw, Dyrektor M. jako kierownik Wnioskodawcy może również dokonywać różnego rodzaju czynności mających charakter cywilnoprawny w imieniu Województwa. W przedmiotowej sprawie Pan W.N. (dłużnik) zwrócił się do Marszałka Województwa o udzielenie mu ulgi w spłacie zobowiązania i umorzenie całego pozostałego do zapłaty długu wraz kosztami. Po przekazaniu przez Marszałka Województwa wniosku do M, na skutek prawomocnych wyroków zasądzono od Pana W. N. na rzecz Województwa – M należności z tytułu roszczeń cywilnoprawnych wraz z ustawowymi odsetkami. Uchwałą Zarządu Województwa z dnia 7 marca 2017 r. w sprawie umorzenia należności Województwa przysługującej od Pana W. N., na podstawie art. 41 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o samorządzie województwa umorzono należność główną przysługującą Województwu od Pana W. N. wraz z pozostającymi do zapłaty za zwłokę odsetkami oraz kosztami. Wykonanie uchwały powierzono Marszałkowi Województwa. Na mocy powyższej uchwały Dyrektor M jako kierownik jednostki organizacyjnej, stosownie do upoważnienia, złożył oświadczenie woli o umorzeniu należności głównej przysługującej Województwu wraz z pozostającymi do zapłaty odsetkami oraz kosztami postępowania. Stronami stosunków cywilno – prawnych, co do których zapadły wyroki sądów powszechnych, było Województwo. M jako jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej nie występuje w obrocie jako strona stosunków cywilnoprawnych. Należność główna jako należność cywilnoprawna przysługiwała Województwu.

Zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. z 2017 r., poz. 2096, z późn. zm.), województwo ma osobowość prawną. Przymiot osobowości prawnej skutkuje między innymi tym, że województwo (jednostka samorządu terytorialnego) wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Jednocześnie, jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy o samorządzie województwa, w celu wykonywania zadań województwo tworzy wojewódzkie samorządowe jednostki organizacyjne oraz może zawierać umowy z innymi podmiotami.

Jednostki te tworzone są na podstawie przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2077, z późn. zm.). Wśród samorządowych jednostek organizacyjnych można wyróżnić samorządowe osoby prawne oraz jednostki niemające osobowości prawnej.

Odrębną od osobowości prawnej cechą normatywną jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej jest zdolność prawna.

Brak zdolności prawnej ww. jednostek uniemożliwia zawieranie przez nie umów cywilnoprawnych z osobami fizycznymi.

Zgodnie z art. 56 ust. 1 ustawy o samorządzie województwa, kierownicy wojewódzkich samorządowych jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej działają jednoosobowo na podstawie pełnomocnictwa udzielonego przez zarząd województwa.

Art. 56 ust. 2 ww. ustawy stanowi, że do czynności przekraczających zakres pełnomocnictwa wymagana jest zgoda, w formie uchwały, zarządu województwa.

W sytuacji zatem, gdy przepisy prawa nie przyznają samorządowej jednostce organizacyjnej (tu: M.) zdolności prawnej, a jedynie nadają uprawnienia do występowania w imieniu jednostki samorządu terytorialnego (tu: Województwa) w granicach udzielonego pełnomocnictwa, stroną stosunku cywilnoprawnego jest jednostka samorządu terytorialnego, a nie samorządowa jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowiści prawnej. W tym przypadku czynność dokonana przez Dyrektora M działającego jako kierownik tej jednostki z upoważnienia wynikającego ze stosownych uchwał organów Województwa, jest czynnością samej jednostki samorządu terytorialnego, tj. Województwa. Stroną stosunku cywilnoprawnego jest Województwo (jednostka samorządu terytorialnego), w związku z tym to na województwie – stronie umowy – ciążą wynikające z przepisów prawa podatkowego obowiązki płatnika. Obowiązki płatnika są konsekwencją czynności prawnej i obarczają stronę umowy.

W konsekwencji, na Wnioskodawcy, tj. M., nie będą spoczywały obowiązki płatnika wynikające z art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do sporządzenia informacji PIT-8C.

W związku z tym, że na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika z tytułu umorzonych należności, zatem pyt. Nr 2 przestawione przez Wnioskodawcę dotyczące sposobu wypełnienia informacji PIT-8C, tj. jakie kwoty powinna obejmować ww. informacja, jest bezprzedmiotowe.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.