Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.588.2018.2.RSZ
z 5 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 lipca 2018 r. (data wpływu 26 lipca 2018 r.), uzupełnionym pismem z 6 września 2018 r. (data wpływu 10 września 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży działki Nr X/4 oraz wydzielonej części działki X/5 – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lipca 2018 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży działki Nr X/4 oraz wydzielonej części działki X/5.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 6 września 2018 r. (data wpływu 10 września 2018 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 30 sierpnia 2018 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.588.2018.1.RSZ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca wraz z żoną jest właścicielem działki nr X położonej w G. od roku 2004 na podstawie aktu notarialnego Repertorium „A” Nr ….

Wnioskodawca nabył działkę bez podatku VAT.

• W 2010 r. Miasto Decyzją Nr … ustalono linie brzegową i dokonano rozgraniczenia gruntu pokrytego wodami (potok O.) jako działki Nr …. i … oraz działkę główną Nr X/2.
• W 2017 roku Miasto G. Decyzją Nr … dokonało podziału działki Nr X/2.

W wyniku podziału powstały działki:

Nr X/4 – przeznaczona pod drogę publiczną ul. W.. Miasto przygotowało już dokumenty do wykupu tej działki.

Nr X/5 – pozostała część dzielonej nieruchomości.

• Następnie z działki Nr X/5 zostanie wydzielony budynek mieszkalny, który zostanie własnością małżonków, a pozostała część tej działki zostanie sprzedana firmie, która jest podatnikiem VAT.
  
  

Pismem z 6 września 2018 r. Wnioskodawca uzupełnił opis sprawy w następujący sposób:

Ad. I.

p.1. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, małżonka prowadzi działalność handlową w zakresie art. motoryzacyjnych (części zamienne i eksploatacyjne) opodatkowaną podatkiem VAT.

Sprzedawana działka jest również jej własnością osobistą.

p.2. Nabyto działki do celów osobistych – kapitałowych.

p.3. Jako własność prywatna bez uatrakcyjnienia.

p.4. Nabycie nastąpiło tylko na podstawie aktu notarialnego.

p.5. Jako osoba fizyczna Wnioskodawca nie miał możliwości odliczenia podatku naliczonego nawet gdyby wystąpił.

p.6. Wnioskodawca nie był i nie jest rolnikiem ryczałtowym.

p.7. Działki nie były używane do działalności rolniczej.

p.8. Wnioskodawca nie prowadzi działalności rolniczej, nie sprzedawał płodów rolnych.

Na pytanie organu: Czy Wnioskodawca kiedykolwiek używał działki składające się na Nieruchomość nr X do działalności gospodarczej? Wnioskodawca wskazał:

p.9. Działka nie była używana do działalności gospodarczej.

Na pytanie organu: Czy działki były/są przedmiotem najmu lub dzierżawy, jeśli tak, to w jakim okresie oraz jakie pożytki czerpał/czerpie Wnioskodawca z tego tytułu? Wnioskodawca wskazał:

p.10. Okazjonalnie działka była wynajęta na skład materiałów budowlanych przez okres 6 miesięcy w 2015 r. ze stawką 400 zł miesięcznie.

Na pytanie organu: Czy Wnioskodawca wykorzystywał działkę do celów osobistych, jeżeli tak to do jakich i w jakim okresie? Wnioskodawca wskazał:

p.11. Nie było wykorzystywania działki do celów osobistych.

p.12. Na dzień sprzedaży działka nie będzie terenem zabudowanym.

Na pytanie organu: Co jest przyczyną planowanej sprzedaży przez Wnioskodawcę działki nr X/4 oraz części działki nr X/5? Wnioskodawca wskazał:

p.13. Zbycie majątku osobistego nieużywanego.

p.14. Nie były składane wnioski o wydanie decyzji o warunkach zabudowy.

p.15. Wnioskodawca nie składał wniosku o wydanie i opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego.

p.16. Wnioskodawca nie dokonywał żadnych działalności w celu uatrakcyjnienia działek.

p.17. Nie było żadnych działań marketingowych przed sprzedażą.

Na pytanie organu: Czy Wnioskodawca posiada jeszcze inne nieruchomości przeznaczone w przyszłości do sprzedaży (oprócz opisanych we wniosku), jeśli tak to ile i jakie?” Wnioskodawca wskazał:

p.18. Wnioskodawca nie zamierza sprzedawać innych nieruchomości.

Na pytanie organu: Czy Wnioskodawca dokonywał już wcześniej sprzedaży nieruchomości, jeśli tak to należy podać odrębnie do każdej sprzedanej nieruchomości:

Wnioskodawca wskazał:

p.19 a) Sprzedany był dom jednorodzinny w zabudowie szeregowej w innym województwie na działce 301 m² jako zbędny do celów użytku własnego.

b) Nabycie nastąpiło na zasadzie przeniesienia prawa własności budynku i prawa użytkowania wieczystego gruntu od Spółdzielni Mieszkaniowej „K” w O. dn. 12.02.1999 r.

Na pytanie organu: W jakim celu nieruchomości te zostały nabyte przez Wnioskodawcę? Wnioskodawca wskazał:

c) W celu użytkowania osobistego (mieszkanie) a nie w celu zbycia.

Na pytanie organu: W jaki sposób nieruchomości były wykorzystywane przez Wnioskodawcę od momentu wejścia w ich posiadanie do chwili sprzedaży? Wnioskodawca wskazał:

d) Wnioskodawca okazjonalnie wynajmował mieszkanie.

Na pytanie organu: Kiedy Wnioskodawca dokonał ich sprzedaży i co było przyczyną ich sprzedaży? Wnioskodawca wskazał:

e) Sprzedaży dokonano w 2012 roku jako zbędny do użytku własnego.

Na pytanie organu: Ile działek zostało sprzedanych i jakich (niezabudowanych czy zabudowanych, jeśli zabudowanych to czy były to nieruchomości mieszkalne czy użytkowe)? Wnioskodawca wskazał:

f) Został sprzedany dom w zabudowie szeregowej na działce 301 m² (jak w p.a.).

g) Sprzedaży dokonano aktem notarialnym bez opodatkowania VAT.

h) Środki zostały skonsumowane na zaspokojenie aktualnych potrzeb mieszkaniowych i innych osobistych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

• Czy Wnioskodawca jako osoba fizyczna ma sprzedać działkę Nr X/4 – dla m. G. pod drogę z VATem, czy bez VATu? (Wnioskodawca otrzymał takie zapytanie z Urzędu Miasta)
• Czy wydzieloną część działki X/5 Wnioskodawca ma sprzedać firmie z VATem czy bez VATu?
  
  

Stanowisko Wnioskodawcy (sformułowane w ww. piśmie uzupełniającym z 6 września 2018 r.):

Bazując na powyższych objaśnieniach Wnioskodawca uważa, że nie działa jako przedsiębiorca w sposób częstotliwy, wobec czego nie działa jako podatnik VAT, czyli sprzedaż przedmiotowej działki nie powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – na mocy art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego przekazanie jest traktowane jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Należy zauważyć, że dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jakby była właścicielem tego dobra.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem, aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Dla ustalenia, czy podmiot dokonujący transakcji sprzedaży nieruchomości lub rzeczy ruchomych jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1, z późn. zm.) – zwanej dalej Dyrektywą 112, „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

„Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Zatem, w kwestii opodatkowania planowanej sprzedaży działki istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży gruntów podjął/podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Wnioskodawcy za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112 (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Trybunał orzekł, że „za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.”

Zatem jak wynika z powyższego, kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W konsekwencji powyższego, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

W przypadku gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem – zbycie działki budowlanej nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Na tle przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży gruntu – działki Nr X/4 – dla m. G. pod drogę oraz wydzielonej części działki X/5.

Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku działki Nr X/4 – dla m. G. pod drogę oraz wydzielonej części działki X/5, jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów dostawa towarów (w tym nieruchomości gruntowej) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że powyższe może mieć miejsce również w odniesieniu do czynności dokonanej jednorazowo. Dla uznania czynności za wykonywaną w ramach działalności gospodarczej nie ma bowiem znaczenia częstotliwość jej wykonywania, lecz zamiar z jakim została zrealizowana i okoliczności w jakich ją wykonano. Oznacza to, że w niniejszej sprawie należy przeanalizować całokształt działań jakie Wnioskodawca podjął w odniesieniu do działek będących przedmiotem planowanej sprzedaży.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca wraz z żoną jest właścicielem działki nr X położonej w G. od roku 2004 na podstawie aktu notarialnego Repertorium „A” Nr ….

W 2017 roku Miasto G. Decyzją Nr … dokonało podziału działki Nr X/2.

W wyniku podziału działki Nr X/2 powstały działki:

• Nr X/4 – przeznaczona pod drogę publiczną,
• Nr X/5 – pozostała część dzielonej nieruchomości.

Wnioskodawca wskazał, że okazjonalnie działka była wynajęta na skład materiałów budowlanych przez okres 6 miesięcy w 2015 r. ze stawką 400 zł miesięcznie.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego/wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy/dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Stosownie do treści powyższego przepisu, oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę.

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ugruntowało się stanowisko, że czerpanie dochodów ze składnika majątku na podstawie umowy zawartej z jednym podmiotem wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. W orzeczeniu z dnia 4 grudnia 1990 r. w sprawie C-186/89 W. N. Van Tiem v. Staatssecretaris van Financiën uznano, że wynajem działki budowlanej wraz z prawem do wybudowania na niej i późniejszego użytkowania budynku, w zamian za roczny czynsz, jest prowadzeniem działalności gospodarczej. W innym wyroku z dnia 26 września 1996 r. w sprawie C-230/94 Renate Enkler przeciwko Finanzamt Hamburg stwierdzono, że wynajem majątku rzeczowego stanowi wykorzystanie tego majątku, które należy zaklasyfikować jako działalność gospodarczą w rozumieniu artykułu 9 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

W kontekście niniejszej sprawy, należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia „działalność gospodarcza”, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing itp.).

Istota umowy najmu wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz najemcy. Najemca za oddaną mu w najem rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

W konsekwencji, najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, bez względu na to, czy najem jest prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, a także bez względu na to, czy na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług korzysta ze zwolnienia od tego podatku.

Wskazać należy, że Wnioskodawca oddając w najem działki – na gruncie ustawy – wykonuje działalność gospodarczą (polegającą na wynajmie nieruchomości), zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy, oraz dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu (czynsz z tytułu najmu), określonych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy

W takiej sytuacji, tj. w przypadku, gdy strona dokonuje dostawy gruntu, przy pomocy którego prowadziła wcześniej działalność gospodarczą (taką chociażby jak najem), czyni to w ramach prowadzonej działalności, a nie zarządu majątkiem własnym. Są to bowiem działania charakterystyczne dla przedsiębiorcy w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy. Tym samym należy wskazać, że najem przedmiotowych działek spowodował, że utraciły one charakter majątku prywatnego.

Ponadto należy także zwrócić uwagę na inne okoliczności. Mianowicie wcześniej już Wnioskodawca nabywał inne nieruchomości, które następnie sprzedał z uwagi na majątek zbędny do użytku własnego. Wnioskodawca sprzedał dom znajdujący się w innym województwie jako zbędny do użytku własnego. Nieruchomość jako podano w opisie była co prawda nabyta do użytkowania osobistego, ale de facto Wnioskodawca wynajmował w nim mieszkanie, co przemawia za tym, że majątek był wykorzystywany w działalności gospodarczej. Podobnie ma się sytuacja z działkami, które obecnie Wnioskodawca zamierza sprzedać, bowiem również były one przedmiotem najmu. W opisie sprawy Wnioskodawca wyjaśnił, że nabył działki do celów osobistych – kapitałowych, a w kontekście wcześniejszej sprzedaży i najmu mieszkania (2012 r.) oraz najmu działki na skład materiałów budowlanych, pozwala przyjąć, że Wnioskodawca wykorzystuje posiadane nieruchomości do działalności gospodarczej i działa w charakterze podatnika.

Zatem, przedmiotowe działki powstałe z podziału gruntu uprzednio nabytego przez Wnioskodawcę do celów kapitałowych, nie stanowią już z uwagi na ich odpłatny najem majątku prywatnego lecz majątek związany z działalnością gospodarczą. Nieruchomości te służą zatem uzyskiwaniu korzyści majątkowych, bowiem jak Wnioskodawca sam wskazał, działka nr X była wynajęta na skład materiałów budowlanych.

W związku z powyższym, mając na uwadze całokształt okoliczności w niniejszej sprawie należy wskazać, że sprzedaż przez Wnioskodawcę przedmiotowych działek nie jest sprzedażą majątku osobistego, lecz majątku mającego gospodarczy charakter (uzyskiwanie dochodu). Ponadto grunty spełniają definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju. Skutkiem powyższego, w związku z dostawą przedmiotowych działek spełnione są przesłanki z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, a Wnioskodawca wypełnia także definicję podatnika podatku z art. 15 ust. 1 tej ustawy.

W konsekwencji, sprzedaż przedmiotowych działek, tj. działki Nr X/4 oraz wydzielonej części działki X/5, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Zatem Wnioskodawca sprzedając ww. grunty powinien transakcję sprzedaży opodatkować podatkiem od towarów i usług wg stawki właściwej dla gruntu będącego przedmiotem sprzedaży.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Należy zauważyć, że w części dotyczącej prawa do odliczenia przez kupującego podatku VAT zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone w wydanej interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.