2018.12.27 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-2.4012.825.2018.2.AD
z 27 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 października 2018 r. (data wpływu 5 listopada 2018 r.), uzupełnionym w dniu 3 grudnia 2018 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania zespołu składników materialnych i niematerialnych (Departamentu Developerskiego) za zorganizowaną część przedsiębiorstwa i braku opodatkowania czynności ich zbycia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 3 grudnia 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania zespołu składników materialnych i niematerialnych (Departamentu Developerskiego) za zorganizowaną część przedsiębiorstwa i braku opodatkowania czynności ich zbycia.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W ramach grupy podmiotów powiązanych prowadzi działalność m. in. w zakresie budowlanym (przede wszystkim wykonując usługi generalnego wykonawstwa), produkcji (przede wszystkim produkcja maszyn budowlanych) oraz deweloperskim. W związku z rozwojem Spółki, Spółka wydzieliła wewnętrznie działalność deweloperską (dalej jako: Departament Deweloperski) w związku z planami zbycia tej części działalności. Działalność deweloperska realizowana jest częściowo (oprócz Departamentu Deweloperskiego) poprzez utworzone dla konkretnej inwestycji spółki celowe (właścicielem takich spółek jest formalnie inna spółka z grupy), co jest zwyczajnym sposobem realizacji inwestycji w branży deweloperskiej. Nabywcą Departamentu Deweloperskiego może być spółka powiązana ze Spółką.

Departament Deweloperski (w tym spółki celowe) skupia w sobie kompetencje w zakresie sprzedaży mieszkań, domów i apartamentów, nadzoru inwestorskiego, przygotowania inwestycji, wykończenia lokali pod klucz, obsługi przedsprzedażowej do momentu zawiązania się wspólnot mieszkaniowych, jak również obsługuje związane ze swoją działalnością reklamacje. Prowadzi zatem określoną działalność opartą o wyodrębnione składniki majątku i personel.

W skład Departamentu Deweloperskiego wchodzi obecnie ok. 50 pracowników wykonujących pracę wyłącznie związaną z przedmiotem działalności Departamentu Deweloperskiego oraz dyrektor marketingu, który dzieli swoje obowiązki pomiędzy działalność Spółki oraz Departamentu Deweloperskiego. W związku z brakiem odrębności prawnej Departamentu Deweloperskiego zarząd sprawuje Spółka (Spółka ponosi zatem ogólne koszty związane z zarządem). Personel Departamentu Deweloperskiego zajmuje wyznaczone pomieszczenia w lokalu najmowanym przez Spółkę. Wynagrodzenia pracowników opłacane są obecnie z rachunków Spółki.

Departament Deweloperski (w tym spółki celowe) realizuje samodzielnie (przez swoich pracowników) niezbędne do swojej działalności zakupy (usługi obce, takie jak np. podwykonawstwo, wykończenia pod klucz), które opłacane są z wyodrębnionych w Spółce lub osobnych dla spółek celowych rachunków bankowych, możliwe jest zatem przypisanie Departamentowi Deweloperskiemu (i spółkom celowym) konkretnych zobowiązań. Spółki celowe nie posiadają swojego personelu. Departament Deweloperski (w tym spółki celowe) korzysta również z niektórych rozwiązań administracyjnych (księgowych, kadrowych, informatycznych oraz elektronicznego obiegu dokumentów) należących do Spółki. Po zbyciu Departamentu Deweloperskiego Spółka może pełnić w tym zakresie rolę outsourcingową.

Oprócz wyodrębnionych rachunków bankowych (zarówno dla Departamentu Deweloperskiego jak i spółek celowych), działalność Departamentu Deweloperskiego została wydzielona poprzez osobne konta analityczne. Od 1 lipca 2018 r. możliwe jest zatem wyodrębnienie działalności Departamentu Deweloperskiego pod kątem księgowym.

W uzupełnieniu Spółka wskazała, że wraz ze zbyciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa nastąpi przejście części zakładu pracy w trybie art. 23¹ Kodeksu pracy. Przejściem objęci zostaną pracownicy Departamentu Deweloperskiego i jego poszczególnych działów: Sprzedaży, Przygotowania Inwestycji, Wykończenia Pod Klucz oraz Kontroli i Serwisu. Pracownikom przekazano już właściwą informację, o której mowa w art. 23¹ § 3 Kodeksu pracy.

Przewiduje się, że w ramach zorganizowanej części przedsiębiorstwa nastąpi zbycie środków trwałych oraz wyposażenia wykorzystywanych w ramach działalności prowadzonej przez Departament Deweloperski, w tym w szczególności:

Telefony.
Komputery przenośne i stacjonarne wraz z wyposażeniem dodatkowym.
Licencje na oprogramowanie komputerowe MS Office, MS Project, Auto CAD, Sketchup Pro, Develogic.
Monitory.
Projektory.
Telewizory.
Lodówko-zamrażarki.
Ekspresy automatyczne.
Kamera termowizyjna.
Wilgotnościomierz.
Flipcharty.

Wskazane powyżej w pkt 4-10 środki trwałe stanowią wyposażenie lokali biurowych wykorzystywanych przez Departament Deweloperski.

Zorganizowana część przedsiębiorstwa obejmie ponadto należące do Spółki nieruchomości nabyte w celu przyszłych przedsięwzięć deweloperskich. Dodatkowo część nieruchomości należy do spółek celowych - spółek komandytowych, w których prawa i obowiązki wspólnika komandytariusza nabędzie spółka z o.o. - nabywca zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Przewiduje się, że w ramach zorganizowanej części przedsiębiorstwa nastąpi zbycie:

Spółka z o.o., która nabędzie w drodze aportu zorganizowaną część przedsiębiorstwa kontynuowała będzie działalność gospodarczą prowadzoną przez (…) S.A. w ramach Departamentu Deweloperskiego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym, odpłatne zbycie przez Spółkę opisanego zespołu składników materialnych i niematerialnych (Departament Deweloperski) będzie stanowić zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa, niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221) (dalej jako: VAT)?

Zdaniem Wnioskodawcy, odpłatne zbycie opisanego powyżej zespołu składników materialnych i niematerialnych będzie stanowić zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa, niepodlegającą przepisom VAT.

Stosownie do art. 6 pkt 1 VAT, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Natomiast w myśl art. 2 pkt 27e VAT, przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się: „organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania”.

Spółka stoi na stanowisku, że działalność Departamentu Deweloperskiego jest wyodrębniona zarówno organizacyjnie jak i finansowo, przy czym w swojej działalności opiera się zarówno o składniki materialne jak i niematerialne. Jak podkreślane jest w orzecznictwie, co do zasady sam zespół składników materialnych zwykle nie będzie wystarczający do uznania za zorganizowane przedsiębiorstwo (tak np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 czerwca 2017 r. o sygn. akt: VIII SA/Wa 348/17).

Ponieważ przepisy ustawy o VAT nie definiują samego pojęcia „przedsiębiorstwa” należy powołać przepis art. 55¹ Kodeksu cywilnego. Zgodnie z tym przepisem, przedsiębiorstwem jest zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczony do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
koncesje, licencje i zezwolenia;
patenty i inne prawa własności przemysłowej;
majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
tajemnice przedsiębiorstwa;
księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Podkreślenia wymaga, że powyższe wyliczenie stanowi przykład składników materialnych i niematerialnych przedsiębiorstwa, nie ogranicza jednak w żaden sposób składu przedsiębiorstwa, ani nie wyznacza minimum składników, jakie przedsiębiorstwo powinno posiadać. Jak wynika ze sformułowania „materialne i niematerialne”, na przedsiębiorstwo, czy jego zorganizowaną część składają się nie tylko rzeczowe składniki majątkowe, nawet jeśli ze względów technicznych stanowią zorganizowany zespół rzeczy technicznie wystarczający do zorganizowanego prowadzenia określonej działalności gospodarczej, ale konieczne są również składniki niematerialne.

Co istotne, ustawa nie wprowadza obowiązku samodzielności, a jedynie wyodrębnienia pozwalającego na dalszy rozwój jako samodzielne przedsiębiorstwo.

Departament Deweloperski prowadzi określoną działalność deweloperską, odrębną od innej działalności Spółki, realizowaną za pomocą wyłącznie do tego przeznaczonego personelu, do której można z łatwością przypisać sprzedaż (związaną z konkretnymi inwestycjami), a której zakupy są już realizowane samodzielnie. Brak wydzielenia niektórych kosztów związanych z działalnością (koszty zarządu, niektóre koszty administracyjne - księgowość, kadry, usługi informatyczne) jest naturalną konsekwencją braku odrębności prawnej od Spółki i w przypadku zbycia będzie pociągać za sobą konieczność outsourcowania tych usług lub stworzenia własnych ośrodków realizujących taką działalność. Nie wpływa to jednak, w ocenie Spółki, na wyodrębnienie organizacyjne Departamentu Deweloperskiego, które jest ściśle związane z jego przedmiotem działalności. Co więcej, już obecnie działalność Departamentu Deweloperskiego realizowana jest w odrębnych, wynajmowanych pomieszczeniach biurowych.

Podkreślenia wymaga, że w związku z realizacją określonych zadań (działalności deweloperskiej), Departament Deweloperski posiada wyodrębniony know-how, zobowiązania i uprawnienia związane z umowami wynikającymi z prowadzonej działalności, zależności handlowe i inne elementy niematerialne związane z działalnością - know-how, sieć kontaktów, procedury, plany, etc.

Od 1 lipca 2018 r. Departament Deweloperski został również wyodrębniony w Spółce pod kątem finansowym. Choć Departament Deweloperski nie został zorganizowany w formie oddziału samobilansującego, prowadzone są dla niego odrębne konta analityczne, a płatności dokonywane są za pomocą odrębnych rachunków bankowych. Prowadzone konta pozwalają na określenie rentowności działalności Departamentu Deweloperskiego oraz jego sytuację majątkową.

Departament Deweloperski posiada zatem nie tylko potencjalną, ale i rzeczywistą zdolność do funkcjonowania na rynku jako samodzielny podmiot gospodarczy, biorąc pod uwagę nawet fakt, że po wyodrębnieniu będzie musiał dodatkowo nabyć pewne usługi administracyjne oraz obsłużyć czynności związane z zarządem. Składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład Departamentu Deweloperskiego umożliwiają dalsze niezakłócone prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie deweloperskim. Departament Deweloperski posiada niezbędną do jego funkcjonowania kadrę oraz majątek niezbędny do realizacji działalności.

Kwestia elementów niezbędnych do istnienia przedsiębiorstwa/zorganizowanej części przedsiębiorstwa była również przedmiotem rozważań zarówno Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako: TSUE), jak i polskich sądów i organów administracji podatkowej. I tak w wyroku w sprawie Zita Modes (z dnia 27 listopada 2003 r. C-97/01 Zita Modes, Rec. s. 1-14393, pkt 39) TSUE uznał, że art. 5 ust. 8 ówczesnej Dyrektywy VAT (obecnie artykuł 19 Dyrektywy 2006/112/WE) ma za zadanie umożliwić państwom członkowskim ułatwienie przekazywania przedsiębiorstw lub części przedsiębiorstw, poprzez uproszczenie tych transakcji i unikanie naruszenia płynności finansowej nabywcy nadmiernym obciążeniem podatkowym, które i tak odzyskałby on następnie poprzez odliczenie naliczonego podatku VAT. Zgodnie z innym wyrokiem TSUE (C-444/10 Finanzamt Ludenscheid v. Christel Schriever; Zb. Orz. 2011, s. 1-11071, pkt 25 i 26), stwierdzenie, że nastąpiło przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części w rozumieniu art. 5 ust. 8 szóstej Dyrektywy, wymaga, by całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej. Kwestię, jakie składniki są konieczne do funkcjonowania przedsiębiorstwa/zorganizowanej części przedsiębiorstwa, należy rozpatrywać z punktu widzenia charakteru prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że zespół składników materialnych i niematerialnych tworzących Departament Deweloperski, jaki Spółka planuje zbyć w najbliższej przyszłości stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu VAT. W konsekwencji transakcja zbycia tej zorganizowanej części przedsiębiorstwa nie będzie podlegała przepisom VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r, poz. 2174), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – w myśl art. 7 ust.1 ww. ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Jednocześnie przepisy art. 6 ustawy wskazują na wyłączenia określonych czynności spod zakresu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Są tutaj wskazane te czynności, które co do zasady należą do grupy czynności podlegających opodatkowaniu, mieszcząc się w zakresie odpłatnej dostawy towarów czy też odpłatnego świadczenia usług. Z uwagi jednakże na stosowne wyłączenie, czynności te – chociaż można je zakwalifikować jako odpłatną dostawę towarów czy też odpłatne świadczenie usług – nie podlegają opodatkowaniu.

I tak na mocy art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Ustawodawca w ww. przepisie nie zdefiniował, co należy rozumieć pod pojęciem „transakcji zbycia”. Uwzględniając zakres przedmiotowy ustawy o podatku od towarów i usług pojęcie „transakcja zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawa towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np.: sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów, a więc może nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej, w tym także w formie umowy sprzedaży lub aportu.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma on zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) zorganizowanej części przedsiębiorstwa, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Należy zauważyć, że powyższa regulacja stanowi implementację art. 19 ust. 1 i 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady.

W świetle art. 19 ust. 1 i 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadkach gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

Przepis art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, że pod pojęciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Podstawowym wymogiem dla uznania, że transakcja dotyczy zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest więc to, aby stanowiła ona zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział, itp. Przy czym w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze.

Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Ponadto wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalne, niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, ale także posiada wewnętrzną samodzielność finansową.

Zatem, aby w rozumieniu przepisów podatkowych, określony zespół składników majątkowych mógł zostać uznany za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym.

Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach takich, by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego.

Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Reasumując, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania,
zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.

Zaznaczenia wymaga, że definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawarta w przepisie art. 2 pkt 27e ustawy, nie jest definicją samoistną, lecz należy rozpatrywać ją m. in. w kontekście uregulowań art. 6 pkt 1 ustawy, który wyłącza z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie składników majątkowych i niemajątkowych uprzednio wyodrębnionych organizacyjnie i finansowo w istniejącym przedsiębiorstwie, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, nie dotyczy zaś zbycia poszczególnych składników majątkowych przedsiębiorstwa.

W orzecznictwie Sądów Administracyjnych podkreśla się, że pojęcie przedsiębiorstwa zawarte w art. 6 pkt 1 ustawy należy w odniesieniu do art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady rozumieć w sposób funkcjonalny, a nie tylko literalny, tzn. analizując, czy dany zespół aktywów (przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa), który jest przedmiotem zbycia, pozwalał na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej, której służy (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 kwietnia 2012 r., sygn. akt I FSK 1001/11). Zatem okolicznością determinującą możliwość uznania określonego zespołu składników niematerialnych i materialnych za przedsiębiorstwo/zorganizowaną część przedsiębiorstwa jest takie ich zorganizowanie, aby wspomniany zespół mógł służyć do prowadzenia określonego rodzaju działalności gospodarczej. Zespół składników tworzących przedsiębiorstwo lub zorganizowaną część przedsiębiorstwa musi funkcjonować w określonym otoczeniu i musi być naznaczony pewnymi elementami, które zadecydują o tym, że będziemy mieli do czynienia z przedsiębiorstwem lub zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa a nie wyłącznie ze zbiorem składników niematerialnych i materialnych. Dopiero zaistnienie czynnika organizacyjnego opartego na kryterium funkcjonalności i celowości zestawienia składników podlegających przeniesieniu pozwala uznać ten zespół za przedsiębiorstwo.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści powołanych przepisów prowadzi do stwierdzenia, że jeżeli w chwili zbycia Departamentu Developerskiego będzie posiadać cechy wymienione w art. 2 pkt 27e ustawy, to stanowić będzie zorganizowaną część przedsiębiorstwa i czynność jego zbycia, na podstawie art. 6 ust. 1 ww. ustawy, będzie wyłączona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji, stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, który wskazuje, że Departament Developerski mający być przedmiotem zbycia będzie wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie pod względem organizacyjnym, funkcjonalnym i finansowym oraz przy założeniu, że wyodrębnienie to będzie istniało w dniu zbycia, a nabywca zorganizowanej części przedsiębiorstwa – jak wynika z treści wniosku - będzie kontynuował dotychczasową działalność, którą prowadziła Spółka w zakresie tego Departamentu i nie będzie dokonywał sprzedaży poszczególnych składników majątkowych, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin