2018.11.30 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.395.2018.1.NL
z 30 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 września 2018 r. (data wpływu 01 października 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy odpisy amortyzacyjne od nabytego (w drodze przeniesienia) Know-how mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, jako niepodlegające ograniczeniom wynikającym z art. 15e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01 października 2018 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy odpisy amortyzacyjne od nabytego (w drodze przeniesienia) Know-how mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, jako niepodlegające ograniczeniom wynikającym z art. 15e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, polskim rezydentem podatkowym i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja systemów dachowych i części zamiennych dla producentów samochodów (dalej: „OEM”).

Spółka działa w ramach międzynarodowej grupy V. (dalej: „Grupa”), która jest wiodącym dostawcą usług w zakresie inżynierii samochodowej, produkcji pojazdów, systemów dachowych do kabrioletów oraz powiązanych usług biznesowych. Grupa koncentruje się szczególnie w obszarze samochodów premium, kabrioletów i pojazdów elektrycznych.

Na mocy umowy zawartej 08 grudnia 2015 r. (wraz z późniejszymi aneksami) Spółka funkcjonuje w modelu współpracy ze spółką V. GmbH (dalej: „Podmiot Powiązany”), w ramach którego V. GmbH jest odpowiedzialna za fazę inżynieryjną, natomiast Spółka za fazę produkcyjną systemów dachowych i części zamiennych. V. GmbH i Wnioskodawca działają, jako równorzędni partnerzy, każda ze spółek realizuje na rzecz OEM zlecenia w zakresie własnej specjalizacji tj. V. GmbH w zakresie usług inżynieryjnych związanych z produkcją systemów dachowych, zaś Wnioskodawca w zakresie ich produkcji.

W ramach powyższej współpracy Spółka nabyła od Podmiotu powiązanego (V. GmbH) wartości niematerialne i prawne, powstałe w wyniku prac inżynieryjnych przeprowadzonych przez ten podmiot na rzecz OEM w fazie przedprodukcyjnej i projektowej, w postaci informacji oraz opracowań technicznych, rysunków zawierających szczegółowe projekty techniczne, obejmujące precyzyjne wytyczne dotyczące konstrukcji, wyglądu oraz funkcjonalności produktu końcowego, a także wiedzę na temat wykorzystania projektów na potrzeby produkcji systemów dachowych (dalej: „Know-how”), w odniesieniu do dwóch realizowanych przez Wnioskodawcę kontraktów produkcyjnych (dalej: „Kontrakty”). Transfer Know-how miał miejsce 01 stycznia 2016 r., co zostało potwierdzone umową „Know-How Transfer Agreement” z 31 grudnia 2016 r. (dalej: „Umowa”). Know-how dotyczy bezpośrednio procesu produkcji dachów do samochodów w ramach Kontraktów i jest niezbędny Wnioskodawcy do realizacji tych kontraktów, a koszt nabycia Know-how zostanie rozliczony przez niego bezpośrednio z OEM w cenie produktów powstałych w ramach realizacji Kontraktów.

V. mbH jest podmiotem powiązanym w stosunku do Wnioskdoawcy w rozumieniu art. 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036, z późn. zm.).

Dzięki transferowi Wnioskodawca nabył Know-how opracowany przez V. GmbH, pozwalający na prawidłowe wykonanie produkcji i w efekcie umożliwiający Spółce wywiązanie się z zamówień wynikających ze wskazanych powyżej kontraktów produkcyjnych na rzecz, niepowiązanych ze Spółką, OEM. Wobec powyższego nabycie Know-how pozostaje w związku z uzyskiwanymi przez Spółkę przychodami.

Spółka uregulowała należności wynikającą z Umowy. W oczekiwaniu stron Umowy, koszt nabycia Know-how Spółka odzyska w trakcie realizacji kontraktów produkcyjnych.

Spółka uwzględnia Know-how w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych w wartości faktycznego nabycia oraz dokonuje odpisów amortyzacyjnych na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych.

Za Know-how Spółka nie została zobowiązana do opłacania jakichkolwiek dodatkowych opłat, poza Wynagrodzeniem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy odpisy amortyzacyjne od nabytego (w drodze przeniesienia) Know-how mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, jako niepodlegające ograniczeniom wynikającym z art. 15e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do odpisów amortyzacyjnych od nabytego (w drodze przeniesienia) Know-how, nie znajdzie zastosowania ograniczenie wynikające z art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wobec czego odpisy te mogą w całości stanowić koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Spółki, powyższe wynika z tego, że koszty nabycia (w drodze przeniesienia) Know-how, nie są objęte zakresem przedmiotowym art. 15e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż ten dotyczy jedynie kosztów korzystania lub prawa do korzystania, a nie kosztu nabycia (w drodze przeniesienia) Know-how. W związku z tym również odpisy amortyzacyjne wynikające z nabytego Know-how, będące formą ujęcia kosztu w rozliczeniach podatkowych, mogą być w całości traktowane, jako koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Natomiast w myśl ust. 6 kosztem uzyskania przychodów, są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W świetle art. 16b ust. 1 pkt 7 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how) – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Wskazane w art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy wartości stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how) nie posiada definicji ustawowej. Wobec powyższego, w celu doprecyzowania tego terminu, należy odwołać się do znaczenia potocznego tego przepisu. Przykładowo w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 lipca 2003 r., sygn. akt III SA 1661/02 stwierdzono, że „W ustawodawstwie Komisji Wspólnot Europejskich przez know-how rozumie się zespół technicznych informacji, które są poufne, istotne oraz zidentyfikowane we właściwej formie (por. J. Szwaja, W. Tabor i M. Du Val, Reguły konkurencji a licencje patentowe i know-how, Warszawa 1996, str. 124.)”. We wskazanym orzeczeniu, doprecyzowano również jak należy interpretować poszczególne terminy „Termin „poufny” oznacza, że pakiet know-how jako taki, lub jako ściśle określona konfiguracja i usytuowanie danych elementów, nie jest powszechnie znany lub dostępny. Termin „istotny” oznacza, że know-how zawiera informacje, które są ważne dla całości lub zasadniczej części:

sposobu wytwarzania, lub
produktu i usługi, albo
dla rozwoju powyższych

-i nie zawiera informacji banalnych.

Know-how musi, więc być użyteczne, tzn. w dacie zawierania umowy można oczekiwać, że daje ono możliwość polepszenia konkurencyjnej pozycji licencjobiorcy, np. poprzez umożliwienie mu wejścia na nowy rynek lub zapewnienie przewagi konkurencyjnej w stosunku do innych wytwórców lub usługodawców, którzy nie mają dostępu do licencyjnego know-how lub innego porównywalnego know-how. Termin „zidentyfikowany” oznacza, że know-how jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, iż spełnia ono kryterium poufności i istotności, oraz aby zapewnić że licencjobiorca nie jest nadmiernie ograniczony w korzystaniu ze swojej własnej technologii. Aby know-how mogło być zidentyfikowane, musi być ono ustalone w umowie licencyjnej albo w odrębnym dokumencie, bądź też zarejestrowane w jakiejkolwiek innej stosownej formie najpóźniej w chwili, kiedy know-how będzie przekazywane lub wkrótce potem, pod warunkiem, że odrębny dokument lub inne miejsce zarejestrowania będą dostępne w razie zaistnienia takiej potrzeby”.

Know-how oraz pojęcie tajemnicy przedsiębiorstwa zostało zdefiniowane również w ustawie z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (tj. Dz.U. z 2018 r., poz. 419 z późn. zm.). Zgodnie z art. 11 ust. 2 ww. ustawy, przez tajemnicę przedsiębiorstwa rozumie się informacje techniczne, technologiczne, organizacyjne przedsiębiorstwa lub inne informacje posiadające wartość gospodarczą, które jako całość lub w szczególnym zestawieniu i zbiorze ich elementów nie są powszechnie znane osobom zwykle zajmującym się tym rodzajem informacji albo nie są łatwo dostępne dla takich osób, o ile uprawniony do korzystania z informacji lub rozporządzania nimi podjął, przy zachowaniu należytej staranności, działania w celu utrzymania ich w poufności.

Na podstawie zawartej Umowy Spółka nabyła od Podmiotu powiązanego wartości niematerialne i prawne, w postaci informacji oraz opracowań technicznych, rysunków zawierających szczegółowe projekty techniczne, obejmujące precyzyjne wytyczne dotyczące konstrukcji, wyglądu oraz funkcjonalności produktu końcowego, a także wiedzę na temat wykorzystania projektów na potrzeby produkcji, wypracowanych przez V. GmbH w wyników prac inżynieryjnych, związanych z procesem produkcji systemów dachowych w odniesieniu do dwóch kontraktów produkcyjnych, dotyczących systemów A i F, realizowanych przez Spółkę. Know-how nabyte zgodnie z Umową, to wiedza oraz wypracowane rozwiązania projektowe oraz inżynieryjne dotyczące procesu produkcji systemów dachowych. Jest to, więc zespół technicznych informacji, „które są poufne, istotne oraz zidentyfikowane we właściwej formie”. Przedmiotem Umowy nie była wiedza powszechnie dostępna.

W doktrynie uważa się, „iż know-how jest dobrem niematerialnym wyrażającym się w faktycznej możliwości korzystania z poufnej wiedzy i doświadczenia, które ma wartość majątkową, wchodzi w skład przedsiębiorstwa dysponenta i jako takie może być przedmiotem obrotu (...) Natomiast pogląd, że dysponentowi poufnego know-how służy prawo podmiotowe, pozwala posługiwać się bez większych trudności umową sprzedaży i innymi typami umów zobowiązująco-rozporządzających w tym obszarze” (tak: U. Promińska, w: System Prawa Prywatnego, t. 9, 2015, s. 889). Podkreśla się również, iż „tajemnice przedsiębiorstwa i inne postaci poufnego know-how, które stanowią składniki przedsiębiorstwa, są mieniem (prawami majątkowymi) w rozumieniu art. 44 oraz 551 pkt 8 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1025 z późn. zm.)”.

W obrocie gospodarczym do obrotu know-how stosowana jest najczęściej umowa nienazwana stypizowana w doktrynie jako umowa przeniesienia lub transferu know-how. Know-how, wypracowane przez Podmiot powiązany, stanowiło składnik tego przedsiębiorstwa i jako takie mogło być przedmiotem transferu na rzecz innego podmiotu.

W efekcie, nabyte przez Spółkę Know-how, należy uznać za wartość niematerialną i prawną podlegającą art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how). Należy również podkreślić, iż przeniesienie prawa Know-how, zgodnie z Umową, nie ma charakteru czasowego, jest to bezterminowe przeniesienie prawa.

Wartość niematerialna i prawna podlegać będzie amortyzacji podatkowej o ile:

została nabyta od innego podmiotu;
będzie wykorzystywana przez okres dłuższy niż rok;
jest związana z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą.

Wszystkie wskazane powyżej warunki, w przypadku nabytego przez Wnioskodawcę Know-how, należy uznać za spełnione.

Natomiast zgodnie z obowiązującym od 1 stycznia 2018 r. art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

-poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, o których mowa w art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 9a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, i odsetek.

Ograniczenie kosztów wskazane w art. 15e ust. 1 pkt 2 dotyczące wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odwołuje się do katalogu praw i wartości wskazanych w art. 16b ust. 1 pkt 4-7, nie zaś do faktu rozpoznawania kosztu w drodze amortyzacji.

Wobec powyższego, fakt dokonywania odpisów amortyzacyjnych powinien być irrelewantny przy ocenie, czy dane opłaty i należności za (transfer) prawa lub wartości niematerialnej i prawnej, podlega limitowaniu zgodnie z art. 15e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W celu prawidłowego zrozumienia wskazanego przepisu, należy skupić się na użytym przez ustawodawcę zwrocie „korzystanie lub prawo do korzystania”. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego „korzystać” to „odnosić, osiągać korzyść, ciągnąć zysk z czegoś, użytkować, wyzyskiwać coś, używać czegoś”. Pojęcie „korzystać z rzeczy” występuje również na gruncie prawa cywilnego. W art. 140 Kodeksu cywilnego wskazano, że w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą. Na gruncie prawa cywilnego rozróżnia się prawo do korzystania, które przysługiwać może właścicielowi, jaki i użytkownikowi, oraz prawo do rozporządzania rzeczą (prawem), które przysługuje wyłącznie właścicielowi.

Wykładnia gramatyczna przepisu prowadzi do konstatacji, iż wskazane w art. 15e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ograniczenie, będzie miało zastosowanie wyłącznie do opłat i należności związanych z prawem do korzystania, takich jak umów licencyjnych, umów najmu, umów dzierżawy czy umów leasingu. Nie będzie miał on jednak zastosowania do kosztu (opłat czy należności), które są skutkiem transferu prawa do rozporządzania rzeczą.

Wskazana regulacja odnosić się, więc będzie do osiąganych, tak zwanych dochodów biernych osiąganych z danego prawa bądź rzeczy, a dokładnie do dochodów wskazanych w art. 12 Modelowej Konwencji OECD. W art. 12 ust. 3 zawarta została definicja, zgodnie z którą ”należności licencyjne” użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych, jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

Na gruncie Modelowej Konwencji OECD, i opartych na niej umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, wyróżnia się dochody bierne czerpane z prawa do korzystania z danej rzeczy bądź z danego prawa, wskazanych w art. 12, od transferu prawa majątkowego, czyli opodatkowania przeniesienia prawa do rozporządzania, przez właściciela, rzeczą, któremu poświęcona jest regulacja art. 13 Modelowej Konwencji OECD.

W rezultacie ograniczeniu zawartemu w art. 15e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie będą podlegały koszty (opłaty i należności) związane z przeniesieniem praw (transferem praw) wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 4-7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko to znalazło również potwierdzenie w Wyjaśnieniach Ministra Finansów, w których wprost stwierdzono, że „Prawu do korzystania z rzeczy (prawa) przeciwstawione jest prawo do rozporządzania rzeczą (prawem), wyzbycia się go. O ile prawo do korzystania z rzeczy (prawa) przysługiwać może nie tylko właścicielowi (użytkownikowi, licencjobiorcy, najemcy, dzierżawcy, korzystającemu z umowy leasingu), o tyle prawo do rozporządzania rzeczą (prawem) jest stricte związane z prawem własności. Prawo do korzystania z określonej rzeczy lub prawa jest istotą umowy licencyjnej (sublicencyjnej), umowy najmu (art. 659-679 kc), dzierżawy (art. 693-709 kc) czy umowy leasingu (art. 7091-70918 kc). Umowa licencyjna (licencja) jest umową expressis verbis wskazaną w ustawie z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, w jej art. 41 ust. 2 oraz w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej w jej art. 66 ust. 2 oraz art. 76-81 (w zakresie wynalazku), art. 163 (w zakresie znaku towarowego). Umowa licencyjna może również dotyczyć pozostałych praw określonych w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej. Z uwagi na fakt, iż ograniczenie dotyczy (wszelkiego rodzaju) opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw i wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT, ograniczeniom z art. 15e ustawy o CIT nie będą podlegały koszty (opłaty i należności) za przeniesienie praw wymienionych w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT” (tak: Wyjaśnienia Ministerstwa Finansów z dnia 23 kwietnia 2018 r. dotyczące Ograniczeń wysokości kosztów uzyskania przychodów związanych z nabyciem niektórych rodzajów usług i praw (art. 15e ustawy o CIT), opublikowane na stronie internetowej Ministerstwa Finansów, dalej: „Wyjaśnienia MF”; źródło: https://www.finanse.mf.gov.pl/documents/766655/2344865/ Kategorie+usług+objętych+art.+15e+ust.+1).

Wnioskodawca pragnie się odnieść do wydanych interpretacji podatkowych w zakresie art. 15e. W szczególności do interpretacji indywidulanej z 26 marca 2018 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.4.2018.1.ZK, w której zadano pytanie „czy odpisy amortyzacyjne od nabytego/ zakupionego Know-how mogą zostać w całości zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w celu ustalenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.” W omawianej interpretacji, nie zostało sprecyzowane, czy przedmiotem interpretacji, jest przeniesienie, czy jedynie prawo do korzystania z know-how. Wnioskodawca, bowiem wymiennie posługuje się pojęciem nabycia oraz prawa do korzystania. Z treści przedstawionego stanu faktycznego wynika jednakże, iż przedmiotem zapytania, był koszt amortyzacji prawa do korzystania z nabytego Know-how. „Z wniosku wynika m.in., że w 2010 r. Wnioskodawca nabył na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej od podmiotu powiązanego, w rozumieniu art. 11 ustawy o CIT, prawa do korzystania z Know-how, które ujęto w ewidencji środków trwałych oraz własności niematerialnych i prawnych według wartości wynikającej z umowy zakupu. Od ww. praw Spółka dokonuje odpisy amortyzacyjne, stanowiące koszt uzyskania przychodu, na podstawie art. 16a-16m ustawy o CIT. Biorąc powyższe pod uwagę oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że opłaty i należności za prawa do korzystania z know-how - jako enumeratywnie wymienione w przepisie art. 15e ust. 1 ustawy o CIT - podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów w opisanej we wniosku sytuacji.” W treści interpretacji wielokrotnie podkreślone jest, iż koszty amortyzacji powstają w odniesieniu do prawa do korzystania z know-how. Opisany we wniosku stan faktyczny pozwala na stwierdzenie, iż przedmiotem interpretacji, była umowa licencyjna dotycząca czasowego korzystania z know-how. W stanie faktycznym omawianej interpretacji, jak i we wnioskach organu, brak jednak analizy i oceny, czy doszło do definitywnego transferu praw, tak jak ma to miejsce w stanie faktycznym będącym przedmiotem niniejszego wniosku. Z tej przyczyn należy uznać, iż wskazana interpretacja indywidulana dotyczyła odmiennego stanu faktycznego i nie może stanowić wskazówki interpretacyjnej dla oceny stanu faktycznego zaprezentowanego w niniejszym wniosku.

Wnioskodawcy znany jest również wyrok WSA w Opolu z dnia 9 maja 2018 r., sygn. akt I SA/Op 108/18, w którym ponownie kwestia sporna dotyczyła amortyzowania umowy licencji, czyli czasowego prawa do korzystania. Podobnie jak w przypadku interpretacji indywidulanej przedstawionej powyżej, przedstawiony stan faktyczny pozwala na stwierdzenie, iż w przedmiotowej sprawie, nie miało miejsca definitywne przeniesienie (transfer) praw pomiędzy podmiotami powiązanymi. W rezultacie wyrok ten nie może znaleźć zastosowania do stanu faktycznego przedstawionego w niniejszym wniosku. Ponadto przedmiotem sporu, we wskazanym wyroku, były wątpliwości dotyczące brzmienia samego przepisu art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych „Według Spółki powyższy przepis nie odnosi się jednak do odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od nabytych wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy, gdyż gdyby zamiarem ustawodawcy było ograniczenie w zaliczalności do kosztów uzyskania przychodów także odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych i prawnych to zostałoby to przewidziane w odpowiednich przepisach samej ustawy.” Podsumowując wyrok ten nie może znaleźć zastosowania do niniejszego wniosku, ze względu na aspekt czasowego udzielenia prawa do korzystania, w formie umowy licencyjnej, co w sprawie dotyczącej Spółki nie miało miejsca.

Tym samym, biorąc pod uwagę treść art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz mając na uwadze argumentację przedstawioną powyżej, zgodną ze stanowiskiem Ministerstwa Finansów w opublikowanych Wyjaśnieniach, Wnioskodawca wnosi jak na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że w świetle przedstawionego stanu faktycznego oraz zadanego pytania kwestią niniejszej interpretacji było wyłącznie ustalenie, czy odpisy amortyzacyjne od nabytego (w drodze przeniesienia) Know-how mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, jako niepodlegające ograniczeniom wynikającym z art. 15e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Natomiast wskazanie Wnioskodawcy w zakresie nabycia know-how w drodze przeniesienia przyjęto jako niepodlegający ocenie element stanu faktycznego.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm.).

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

Rozpatrując nabywane przez Wnioskodawcę Know-how organ podatkowy ograniczył się w niniejszej interpretacji do przeprowadzenia analizy wydatków ponoszonych przez Spółkę pod kątem możliwości zastosowania postanowień art. 15e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a nie do kwestii spełnienia warunków ogólnych uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu.

Na mocy przepisów ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r., poz. 2175, dalej jako: „ustawa nowelizująca”) nastąpiła nowelizacja przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 2 pkt 18 ustawy nowelizującej od 1 stycznia 2018 r. wszedł w życie art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń, oraz świadczeń o podobnym charakterze;
wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

-poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, o których mowa w art. 11, lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w rozporządzeniu, o którym mowa w art. 9a ust. 6, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w danym roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jeżeli:

osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, mająca miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwana dalej: „podmiotem krajowym”, bierze udział bezpośrednio lub pośrednio w zarządzaniu przedsiębiorstwem położonym poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub w jego kontroli albo posiada udział w kapitale tego przedsiębiorstwa, albo
osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, mająca miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwana dalej „podmiotem zagranicznym”, bierze udział bezpośrednio lub pośrednio w zarządzaniu podmiotem krajowym lub w jego kontroli albo posiada udział w kapitale tego podmiotu krajowego, albo
ta sama osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej równocześnie bezpośrednio lub pośrednio bierze udział w zarządzaniu podmiotem krajowym i podmiotem zagranicznym lub w ich kontroli albo posiada udział w kapitale tych podmiotów

-i jeżeli w wyniku takich powiązań zostaną ustalone lub narzucone warunki różniące się od warunków, które ustaliłyby między sobą niezależne podmioty, i w wyniku tego podatnik nie wykazuje dochodów albo wykazuje dochody niższe od tych, jakich należałoby oczekiwać, gdyby wymienione powiązania nie istniały – dochody danego podatnika oraz należny podatek określa się bez uwzględnienia warunków wynikających z tych powiązań.

Dyspozycją przepisu art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych objęte są te podmioty, które są podmiotami powiązanymi oraz świadczą usługi wymienione w tym przepisie. Podkreślenia wymaga, że oba te warunki muszą być spełnione łącznie.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika m.in., że Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, polskim rezydentem podatkowym i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja systemów dachowych i części zamiennych dla producentów samochodów. Spółka działa w ramach międzynarodowej grupy V., która jest wiodącym dostawcą usług w zakresie inżynierii samochodowej, produkcji pojazdów, systemów dachowych do kabrioletów oraz powiązanych usług biznesowych. Grupa koncentruje się szczególnie w obszarze samochodów premium, kabrioletów i pojazdów elektrycznych. Na mocy umowy zawartej 08 grudnia 2015 r. (wraz z późniejszymi aneksami) Spółka funkcjonuje w modelu współpracy ze spółką V. GmbH, w ramach którego V. GmbH jest odpowiedzialna za fazę inżynieryjną, natomiast Spółka za fazę produkcyjną systemów dachowych i części zamiennych. V. GmbH i Wnioskodawca działają, jako równorzędni partnerzy, każda ze spółek realizuje na rzecz OEM zlecenia w zakresie własnej specjalizacji tj. V. GmbH w zakresie usług inżynieryjnych związanych z produkcją systemów dachowych, zaś Wnioskodawca w zakresie ich produkcji. W ramach powyższej współpracy Spółka nabyła od Podmiotu powiązanego (V. GmbH) wartości niematerialne i prawne, powstałe w wyniku prac inżynieryjnych przeprowadzonych przez ten podmiot na rzecz OEM w fazie przedprodukcyjnej i projektowej, w postaci informacji oraz opracowań technicznych, rysunków zawierających szczegółowe projekty techniczne, obejmujące precyzyjne wytyczne dotyczące konstrukcji, wyglądu oraz funkcjonalności produktu końcowego, a także wiedzę na temat wykorzystania projektów na potrzeby produkcji systemów dachowych, w odniesieniu do dwóch realizowanych przez Wnioskdoawcę kontraktów produkcyjnych. Transfer Know-how miał miejsce 01 stycznia 2016 r., co zostało potwierdzone umową „Know-How Transfer Agreement” z 31 grudnia 2016 r.. Know-how dotyczy bezpośrednio procesu produkcji dachów do samochodów w ramach Kontraktów i jest niezbędny Wnioskodawcy do realizacji tych kontraktów, a koszt nabycia Know-how zostanie rozliczony przez niego bezpośrednio z OEM w cenie produktów powstałych w ramach realizacji Kontraktów. V. GmbH jest podmiotem powiązanym w stosunku do Wnioskdoawcy w rozumieniu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Dzięki transferowi Wnioskodawca nabył Know-how opracowany przez V. GmbH, pozwalający na prawidłowe wykonanie produkcji i w efekcie umożliwiający Spółce wywiązanie się z zamówień wynikających ze wskazanych powyżej kontraktów produkcyjnych na rzecz, niepowiązanych ze Spółką, OEM. Wobec powyższego nabycie Know-how pozostaje w związku z uzyskiwanymi przez Spółkę przychodami. Spółka uregulowała należności wynikającą z Umowy. W oczekiwaniu stron Umowy, koszt nabycia Know-how Spółka odzyska w trakcie realizacji kontraktów produkcyjnych. Spółka uwzględnia Know-how w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych w wartości faktycznego nabycia oraz dokonuje odpisów amortyzacyjnych na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Za Know-how Spółka nie została zobowiązana do opłacania jakichkolwiek dodatkowych opłat, poza Wynagrodzeniem.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy odpisy amortyzacyjne od nabytego (w drodze przeniesienia) Know-how mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, jako niepodlegające ograniczeniom wynikającym z art. 15e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN (https://sjp.pwn.pl) „korzystać” to „1. mieć pożytek z czegoś, wyzyskiwać coś”; 2. „użytkować coś, posługiwać się czymś jako narzędziem, środkiem”.

Pojęcie to występuje również w języku prawnym i tak zgodnie z art. 140 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. 2018 r., poz. 1025 z późn. zm.) regulującym zakres prawa własności, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Z powyższego wynika, iż zarówno w języku potocznym, jak i w języku prawnym „korzystanie” z rzeczy lub prawa stanowi istotę uprawnienia właściciela rzeczy lub prawa. Obejmuje ono takie jego aspekty jak używanie rzeczy (prawa), czy pobieranie z nich pożytków lub czerpanie z nich innych dochodów. Prawu do korzystania z rzeczy (prawa) przeciwstawione jest prawo do rozporządzania rzeczą (prawem), wyzbycia się go. O ile prawo do korzystania z rzeczy (prawa) przysługiwać może nie tylko właścicielowi (użytkownikowi, licencjobiorcy, najemcy, dzierżawcy, korzystającemu z umowy leasingu), o tyle prawo do rozporządzenia rzeczą (prawem) jest stricte związane z prawem własności.

Prawo do korzystania z określonej rzeczy lub prawa jest istotą umowy licencyjnej (sublicencyjnej), umowy najmu (art. 659-679 kc), dzierżawy (art. 693-709 kc), czy umowy leasingu (art. 7091- 70918 kc).

Umowa licencyjna (licencja) jest umową expressis verbis wskazaną w ustawie z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1191 ze zm.) w jej art. 41 ust. 2 oraz w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. prawo własności przemysłowej (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 776 ze zm.) w jej art. 66 ust. 2 oraz art. 76 – art. 81 (w zakresie wynalazku), art. 163 (w zakresie znaku towarowego). Umowa licencyjna może również dotyczyć pozostałych praw określonych w ustawie prawo własności przemysłowej.

Z uwagi na fakt, iż ograniczenie dotyczy (wszelkiego rodzaju) opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw i wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ograniczeniom z art. 15e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie będą podlegały koszty (opłaty i należności) za przeniesienie praw wymienionych w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jest to rozróżnienie funkcjonujące obecnie np. na gruncie art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD, który definiuje należności licencyjne jako wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania (…).

Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia i przedstawiony opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że odpisy amortyzacyjne od nabytego (w drodze przeniesienia) Know-how nie podlegają ograniczeniom, o których mowa w art. 15e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Końcowo, Organ wydający niniejszą interpretację podkreśla, że jeżeli przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego będzie różnił się zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne.

Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, iż została ona wydana w indywidualnej sprawie podmiotu, który o jej wydanie wystąpił, zatem nie jest ona wiążąca dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a,
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin