Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.389.2019.4.EB
z 31 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 sierpnia 2019 r. (data wpływu 19 sierpnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 października 2019 r. (data wpływu 25 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania stawką 23% usług wynajmu lokalu mieszkalnego na rzecz Najemcy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania stawką 23% sprzedaży usług wynajmu lokalu mieszkalnego na rzecz Najemcy. Wniosek uzupełniono w dniu 25 października 2019 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz opłatę do wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością prowadząca działalność pod firmą (…), (zwana dalej: Podatnikiem, Stroną, Spółką lub Wnioskodawcą), prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług księgowych oraz doradztwa podatkowego. W Spółce rokiem podatkowym ( obrotowym ) jest okres kolejnych 12 miesięcy od dnia 1 października do dnia 30 września. Na dzień sporządzenia ww. wniosku rokiem podatkowym jest okres od dnia 1 października 2018 r. do dnia 30 września 2019 r. Zgodnie z art. 13 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy p.d.o.p. strona do dnia 30 września 2019 r. Spółka była zobowiązana do stosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r.

Przy prowadzeniu działalności gospodarczej Spółka wykorzystuje samochód osobowy marki (…), zwany dalej w skrócie samochodem osobowym lub pojazdem samochodowym, który to samochód osobowy Wnioskodawca nabył w dniu 30 sierpnia 2017 r. Przedmiotowy samochód osobowy został przekazany przez Spółkę do użytkowania przy prowadzeniu działalności gospodarczej w dniu 31 sierpnia 2017 r. Wskazać należy, że Wnioskodawca w całości sfinansował nabycie opisanego powyżej samochodu osobowego ze środków własnych oraz ww. samochód osobowy Spółka w sierpniu 2017 r. zaewidencjonowała w ewidencji środków trwałych. Wnioskodawca ustalił jednocześnie, iż ww. samochód osobowy od miesiąca września 2017 r. będzie amortyzowany przez okres 5 lat, według stawki amortyzacyjnej w wysokości 20%. Spółka do dnia złożenia niniejszego wniosku nie złożyła w (…) Urzędzie Skarbowym w (…) informacji na druku (VAT-26), o której to informacji mowa w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 21 marca 2014 r. w sprawie wzoru informacji o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej (Dz. U. z 2012 r., poz. 371) oraz nie zamierza ww. informacji złożyć w przyszłości. Strona od dnia 31 lipca 2017 r. nie prowadzi dla ww. samochodu osobowego ewidencji przebiegu pojazdu, o której to ewidencji mowa w art. 86a ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług i nie zamierza prowadzić ww. ewidencji w przyszłości. Spółka w dniu 12 sierpnia 2019 r. podpisała umowę ubezpieczenia OC i AC ww. samochodu osobowego z firmą (…) Zakład (…), zwaną dalej w skrócie ubezpieczycielem, na okres od dnia 30 sierpnia 2019 r. do dnia 29 sierpnia 2020 r. wskazując w ww. umowie wartość ubezpieczenia AC na kwotę (…) zł. Ubezpieczyciel z tytułu zawarcia ww. umowy ustalił należne składki OC i AC oraz NW, zwane dalej składkami, w kwocie (…) zł, jednorazowo płatne do 29 sierpnia 2019 r. w całości. Strona wydatki z tytułu zawarcia ww. umowy ubezpieczenia będzie zaliczała w koszty uzyskania przychodu proporcjonalnie do okresu zawarcia umowy ubezpieczenia.

Spółka jest właścicielem lokalu mieszkalnego w (….), zwany dalej w skrócie lokalem mieszkalnym. Strona w dniu 11 czerwca 2019 r. wynajęła na czas nieokreślony ww. lokal mieszkalny spółce z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzącej działalność pod firmą: (…), zwaną dalej w skrócie Najemcą, z przeznaczeniem wyłącznie w celach mieszkalnych będą ww. lokal mieszkalny użytkować pracownicy Najemcy. Wnioskodawca sprzedaż usług najmu lokalu mieszkalnego od miesiąca czerwca 2019 r. dokumentuje fakturą, ze wskazaniem, że ww. sprzedaż usług jest opodatkowana stawką podatkową w wysokości 23%.

Wniosek uzupełniono w dniu 25 października 2019 r. o następujące informacje:

Ad. 1

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Głównym przedmiotem działalności strony jest wykonywanie na zlecenie usług księgowych oraz doradztwo podatkowe.

Ad. 2

Z umowy najmu lokalu mieszkalnego zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a Najemcą wynika, iż Najemca wynajęty lokal mieszkalny będzie wykorzystywał wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Ad. 3

Zgodnie ze wskazaną powyżej umową najmu wynajęty od Wnioskodawcy lokal mieszkalny pracownicy Najemcy będą wykorzystywać wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Ad. 4

Przedmiotem wniosku jest sprzedaż przez Spółkę usług wynajmu lokalu mieszkalnego, które zostały przez Stronę sklasyfikowane pod symbolem PKWiU (…).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na Wnioskodawcy spoczywa od miesiąca czerwca 2019 r. obowiązek opodatkowania sprzedaży na rzecz Najemcy usług najmu lokalu mieszkalnego podatkiem od towarów i usług według stawki podatkowej w wysokości 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy, co do zasady sprzedaż przez podatników VAT czynnych usług wynajmu lokalu mieszkalnego wyłącznie na cele mieszkalne jest zwolniona na podstawie art. 43 ust. 3 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług, pod warunkiem jednakże iż wynajem lokalu mieszkalnego służy nabywcy do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych. W przedmiotowej sprawie nie można uznać, że Najemca jako spółka kapitałowa wynajmuje ww. lokal mieszkalny na potrzeby mieszkaniowe, gdyż przedmiotowy lokal na potrzeby mieszkaniowe będzie ww. lokal wykorzystywany nie przez Najemcę tylko przez pracowników Najemcy. W przedmiotowej sprawie nie można uznać, iż wynajem lokalu mieszkalnego może być uznany za krótkotrwałe zakwaterowanie w lokalu mieszkalnym pracowników Najemcy, które jest opodatkowane podatkiem od towarów i usług w wysokości 8%. Dlatego też reasumując powyższe należy uznać, iż na Wnioskodawcy spoczywa od miesiąca czerwca 2019 r. obowiązek opodatkowania sprzedaży na rzecz Najemcy usług najmu lokalu mieszkalnego (…), podatkiem od towarów i usług według stawki podatkowej, o której mowa w art. 41 ust. 1 p.t.u., tj. w wysokości 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem „podatnika” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia, określoną w art. 15 ust. 2 ustawy, definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe). Zatem Wnioskodawca występuje w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy w związku z wynajmem lokalu mieszkalnego.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl natomiast przepisu art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Stosownie do art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy wynosi 8%.
   
   

Jak wynika z art. 146aa ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Należy ponadto zauważyć, że stosownie do art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy. Pod poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, stanowiącego „Wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 7%” (obecnie na mocy obowiązującego art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy), wymienione zostały usługi sklasyfikowane w dziale 55 Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług – „Usługi związane z zakwaterowaniem”.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanych lokali (lokali mieszkalnych) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanych lokali (cel mieszkaniowy). W związku z tym zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i podmiotu nabywającego tę usługę.

Powyższe wskazuje, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym, co istotne, na cele mieszkaniowe. Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

1. świadczenie usługi na własny rachunek,
2. charakter mieszkalny nieruchomości,
3. mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.
   
   

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala natomiast na zastosowanie zwolnienia i w konsekwencji następuje opodatkowanie świadczonej usługi.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że zwolnienie od podatku od towarów i usług przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy dla wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym, stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa pkt 1 ustawy, jaką jest opodatkowanie sprzedaży 23% stawką podatku. W związku z tym powinno być interpretowane ściśle, przede wszystkim zgodnie z literalnym brzmieniem wprowadzających je przepisów (vide np. wyrok NSA z dnia 12 czerwca 1992 r., sygn. akt SA/Po 596/92). W żadnym razie nie powinno ono być interpretowane w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu zastosowania zwolnienia.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka jest właścicielem lokalu mieszkalnego. Strona w dniu 11 czerwca 2019 r. wynajęła na czas nieokreślony ww. lokal mieszkalny spółce z ograniczoną odpowiedzialnością (Najemcy), z przeznaczeniem wyłącznie w celach mieszkalnych. Ww. lokal mieszkalny będą użytkować pracownicy Najemcy. Wnioskodawca sprzedaż usług najmu lokalu mieszkalnego od miesiąca czerwca 2019 r. dokumentuje fakturą, ze wskazaniem, że ww. sprzedaż usług jest opodatkowana stawką podatkową w wysokości 23%.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Głównym przedmiotem działalności strony jest wykonywanie na zlecenie usług księgowych oraz doradztwo podatkowe. Z umowy najmu lokalu mieszkalnego zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a Najemcą wynika, iż Najemca wynajęty lokal mieszkalny będzie wykorzystywał wyłącznie na cele mieszkaniowe. Zgodnie ze wskazaną powyżej umową najmu wynajęty od Wnioskodawcy lokal mieszkalny pracownicy Najemcy będą wykorzystywać wyłącznie na cele mieszkaniowe. Przedmiotem wniosku jest sprzedaż przez Spółkę usług wynajmu lokalu mieszkalnego, które zostały przez Stronę sklasyfikowane pod symbolem PKWiU (…).

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy świadczona usługa najmu lokalu mieszkalnego na cele mieszkaniowe pracowników Najemcy jest czynnością opodatkowaną stawką 23%.

Jak wskazano powyżej Wnioskodawca świadcząc usługi wynajmu, działa w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a czynność wynajmu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W tym miejscu należy wskazać, że ze złożonego wniosku wynika, że przedmiotem umowy Wnioskodawcy z Najemcą nie będzie świadczenie usług zakwaterowania, o których mowa w ww. poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, a zatem ww. art. 43 ust. 20 ustawy nie znajduje zastosowania.

Z uwagi na fakt, że przedmiotem usługi jest wynajem lokalu mieszkalnego na rzecz Spółki, z przeznaczeniem wyłącznie na cele mieszkaniowe (Najemca udostępnia przedmiotowe lokale wyłącznie na cele mieszkaniowe pracownikom) spełnione są wymienione wyżej przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy. Okoliczności tej nie zmienia fakt, że najem dokonany jest na rzecz Spółki prowadzącej działalność gospodarczą na własny rachunek. Istotny jest cel, na jaki lokal mieszkalny jest wynajmowany przez Wnioskodawcę – wynajmowany jest Spółce z przeznaczeniem na cele mieszkaniowe jej pracowników. Tak więc przedmiotem umowy będzie wynajem lokalu mieszkalnego na rzecz Spółki wyłącznie na cele mieszkaniowe i zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Podsumowując, na Wnioskodawcy nie spoczywa od miesiąca czerwca 2019 r. obowiązek opodatkowania sprzedaży na rzecz Najemcy usług wynajmu lokalu mieszkalnego, gdyż świadczona usługa wynajmu lokalu mieszkalnego na cele mieszkaniowe jest czynnością zwolnioną od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, niniejsza interpretacja traci swą aktualność.

Należy podkreślić, że powołany przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku w sprawie oceny prawnej opisanego zaistniałego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przepis art. 43 ust. 3 pkt 36 ustawy nie istnieje. Jednakże z uwagi na fakt, że Wnioskodawca w opisie sprawy odniósł się prawidłowo do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, podstawę prawną zawartą w stanowisku, tj. „ art. 43 ust. 3 pkt 36” uznano za oczywistą omyłkę pisarską.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Końcowo tut. Organ informuje, iż niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług wynajmu lokalu mieszkalnego na rzecz Najemcy. Natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia;
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.