2019.10.15 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4012.354.2019.1.AP
z 15 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 sierpnia 2019 r. (data wpływu 23 sierpnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu dostawy towarów na rzecz Kontrahenta (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w powyższym zakresie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: Spółka) jest producentem części mających zastosowanie w przemyśle motoryzacyjnym. Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka podlega w Polsce opodatkowaniu od całości dochodów uzyskiwanych na terytorium Polski.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka przemieszcza towary do magazynu kontrahenta na terytorium Polski (dalej: Kontrahent), na rzecz którego dokonuje w późniejszym okresie ich dostawy na poniżej wskazanych zasadach uregulowanych w zawartej z Kontrahentem umowie (dalej: Umowa). W szczególności w Umowie określone zostaną warunki, na jakich Spółka przemieszczać będzie towary do magazynu prowadzonego przez Kontrahenta, oraz warunki, na jakich Kontrahent będzie dokonywał ich odbioru i zakupu.

Zgodnie z Umową, Kontrahent będzie przedstawiał Spółce w wyznaczonym terminie prognozy dotyczące dostaw na dany okres, na podstawie których Spółka będzie utrzymywała określoną ilość towarów w magazynie.

Towary będą dostarczane przez Spółkę od magazynu wraz z dokumentem przemieszczenia określającym: numer zamówienia; numer dokumentu przemieszczenia (np. nr WZ); datę dokumentu przemieszczenia; cenę zgodną z ceną zamówienia pod wskazanym numerem, referencję materiału, ilość. Poprawność tych dokumentów, ich ilość oraz stan jest weryfikowana przez Kontrahenta. Kontrahent ma prawo odmowy przyjęcia towarów w przypadku ich niezgodności ze specyfikacjami lub z zamawianymi ilościami.

Zgodnie z Umową, magazyn będzie prowadzony przez Kontrahenta lub osoby trzecie (działające na zlecenie Kontrahenta). Koszty składowania towarów w magazynie będą obciążały Kontrahenta. Strony przyjmują w Umowie, że wartość wynagrodzenia należnego za usługę jest skalkulowana w cenie wyrobu. Działania Kontrahenta (osoby trzecie) obejmują w szczególności: rozładunek w magazynie, transfer do miejsca składowania, odbiór i wykorzystanie składowanych towarów oraz księgowanie dotyczące operacji składowania. Kontrahent będzie odbierać składowane towary z magazynu zgodnie z zasadą First In-First Out (FIFO). Kontrahent zastosuje lub zapewni zastosowanie wszelkich rozsądnych środków, celem utrzymania towarów przyjmowanych do magazynowania w dobrym stanie. Towary będą składowane w określonym miejscu, w oryginalnych opakowaniach. W trakcie magazynowania towary pozostaną własnością Spółki. Kontrahent będzie każdego dnia informował Kontrahenta o rodzaju i ilości pobranych towarów pobranych poprzedniego dnia z magazynu.

Spółce przysługuje prawo do dokonywania inspekcji towarów przyjętych do magazynowania po uprzednim powiadomieniu Kontrahenta i osoby trzeciej prowadzącej magazyn o takim zamiarze. Wszelkie rozbieżności pomiędzy wynikiem inwentaryzacji a stanem wskazanym w dniu inwentaryzacji obciążają Kontrahenta, o ile nie zostanie udowodniona odpowiedzialność Spółki. Kontrahent, jako świadczący usługę magazynowania, ubezpieczy lub zapewni ubezpieczenie magazynowanych towarów od kradzieży, całkowitego lub częściowego zniszczenia, powodzi. Kontrahent będzie również ponosił odpowiedzialność za szkody bezpośrednie (np. mechaniczne zniszczenie detali, brak możliwości ich wykorzystania wraz z następstwami - zatrzymania linii produkcyjnej, postoje, itd.) lub straty spowodowane zaniedbaniem w związku ze świadczeniem usług magazynowania.

Na podstawie Umowy, w momencie odbioru towarów z magazynu Kontrahent dokona ich zakupu. Z chwilą identyfikacji i oddzielenia towarów Kontrahent stanie się ich właścicielem (do tego momentu właścicielem towarów będzie Spółka). Ryzyko i odpowiedzialność dotyczące towarów przyjętych do magazynu (za szkody powstałe w trakcie ich składowania w magazynie) przechodzi na Kontrahenta, z chwilą przemieszczenia towarów do bramy magazynu. Kontrahent nie ma obowiązku odbioru i zakupu towarów, które nie zostały ujęte przez Kontrahenta w prognozach dostaw, a które zostały przemieszczone do magazynu przez Spółkę.

Cena sprzedaży towarów ustalana jest na dzień wydania tych towarów z magazynu. Produkty dostarczane będą na zasadzie „(…)”. Rozliczenie sprzedaży towarów pomiędzy Spółką i Kontrahentem będzie dokonywane na podstawie faktury wystawionej przez Kontrahenta na zasadach samofakturowania (forma elektroniczna), na podstawie upoważnienia udzielonego Kontrahentowi przez Spółkę.

W przypadku rozwiązania Umowy, Kontrahent będzie odpowiadał za przejęcie stanów magazynowych i zapłacenie za te towary uzgodnionej ceny w granicach maksymalnych ilości składowanych towarów (zgodnych z zamówieniem i prognozą dostaw). Niewykluczone, że w przyszłości Spółka będzie współpracowała na powyższych zasadach z innymi kontrahentami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka prawidłowo przyjmuje, że obowiązek podatkowy z tytułu dostaw towarów przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego, powstanie z chwilą pobrania towarów z magazynu przez Kontrahenta? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1).

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka prawidłowo przyjmuje, że obowiązek podatkowy z tytułu dostaw towarów przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego, powstanie z chwilą pobrania towarów z magazynu przez Kontrahenta.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Za dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 zdanie wstępne, uznaje się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Obowiązek podatkowy z tytułu dostaw towarów powstaje co do zasady z chwilą dokonania dostawy towarów (art. 19a ust. 1 Ustawy VAT). Przy czym towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 Ustawy VAT).

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i podatek ten powinien być rozliczony za ten okres. Z ekonomicznego aspektu transakcji ważne jest zatem, czy w wyniku danego zdarzenia gospodarczego (dostawy towarów) dochodzi do przeniesienia na rzecz kontrahenta możliwości (prawa) dysponowania rzeczą w zakresie, jaki charakterystyczny jest dla właściciela. Jeśli możliwość korzystania z przedmiotu transakcji ma charakter trwały w momencie jej zawarcia, to uznać należy, że nastąpiła dostawa towaru. Warunek ten ujęto w sformułowaniu „przeniesienie”, które rozumieć należy jako przekazanie uprawnień właścicielskich między dotychczasowym posiadaczem towaru a jego kontrahentem. Pamiętać przy tym należy, że „rozporządzanie jak właściciel” należy rozumieć w sensie ekonomicznym, czyli faktycznym.

Należy zauważyć, że z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej jego utraty lub uszkodzenia. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru, jest – co do zasady – wydanie towaru. Dokonanie dostawy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 Ustawy VAT, oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy. Jeżeli strony oznaczyły inną chwilę niż wydanie towaru dla przejścia korzyści i ciężarów, to w razie wątpliwości przyjmuje się że ta sama chwila dotyczy przejścia ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru.

Zdaniem Spółki, moment powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług nie jest związany z umieszczeniem towarów w magazynie Kontrahenta, ale ze sprzedażą na jego rzecz towarów, na które ten ostatni ma zapotrzebowanie i o których sprzedaż wystąpił do Spółki. Moment zawarcia umowy sprzedaży towaru wyznacza moment pobrania towarów z magazynu, w którym zgodnie z zawartą umową dochodzi do przeniesienia prawa do dysponowania towarami jak właściciel, a nie samo umieszczenie tych towarów do magazynu. W momencie umieszczenia towarów w magazynie zawierana jest umowa składu, a nie umowa sprzedaży towaru. Umieszczenie bowiem towarów w magazynie wiąże się z zastrzeżeniem prawa własności na rzecz Spółki do momentu faktycznej sprzedaży na rzecz Kontrahenta.

Spółka podkreśliła, że zgodnie z ustaleniami dokonanymi z Kontrahentem w zawartej umowie, do momentu pobrania towarów z magazynu przez Kontrahenta, Spółka cały czas pozostanie ich właścicielem. Kontrahent natomiast będzie świadczył na rzecz Spółki usługę magazynowania towarów, za którą wynagrodzenie zostanie uwzględnione w cenie towarów sprzedawanych przez Spółkę na rzecz Kontrahenta. Jednocześnie na Kontrahencie będą spoczywały ewentualne obowiązki związane ze świadczoną usługą magazynowania, takie jak ubezpieczenie czy dbałość o powierzone do magazynowania towary. Spółce będzie natomiast przysługiwało prawo dokonywania inspekcji towarów na zasadach wskazanych w umowie. Ponadto, Kontrahent będzie informował Spółkę o rodzaju i ilości towarów pobranych poprzedniego dnia z magazynu. Spółka natomiast w każdej chwili będzie miała prawo wycofania towarów z magazynu i dokonania ich sprzedaży na rzecz innego odbiorcy.

Nie ulega wątpliwości, że zawarcie umowy magazynowania ma kluczowe znaczenie dla stron transakcji. Dokonanie sprzedaży towarów leży niewątpliwie w interesie Spółki, przy czym jednym z warunków dokonywania dostaw na rzecz Kontrahenta jest zapewnienie ich odpowiedniej dostępności w taki sposób, aby Kontrahent mógł bez przeszkód i przerw zapewnić ciągłość produkcji.

Odnosząc powyższe do przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, że w sytuacji gdy, zgodnie z postanowieniami umowy, towary przechowywane przez Kontrahenta w czasie tego przechowywania stanowiły własność Spółki (tj. Spółka posiada prawo do rozporządzania tymi towarami jak właściciel), a tym samym Kontrahent wykonuje na rzecz Spółki czynność przechowywania towarów, natomiast przeniesienie na Kontrahenta prawa do rozporządzania tymi towarami jako właściciel następuje dopiero w momencie pobrania towaru przez Kontrahenta z magazynu, to obowiązek podatkowy powstanie w momencie pobrania tych towarów przez Kontrahenta.

Zatem dla omawianych dostaw moment powstania obowiązku podatkowego powinien być ustalony zgodnie z art. 19a ust. 1 Ustawy VAT, tj. z chwilą wydania towaru z magazynu na rzecz Kontrahenta.

Powyższe stanowisko podatnika znajduje uzasadnienie w licznych interpretacjach organów podatkowych, np.:

w interpretacji indywidualnej z dnia 8 lipca 2011 r., wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy (nr ITPP2/443-609/11/AK): „Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że skoro przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel nastąpi nie w momencie umieszczenia towaru w składzie konsygnacyjnym, a w chwili pobrania go z tego składu przez Konsygnatariusza, to zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w tym momencie będzie miała miejsce dostawa towaru.”;
w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 5 stycznia 2016 r. (nr IBPP4/4512-241/15/PK): „W sytuacji gdy, zgodnie z postanowieniami umowy, towary przechowywane przez Nabywcę w czasie tego przechowywania stanowiły własność Wnioskodawcy (tj. Wnioskodawca posiada prawo do rozporządzania tymi towarami jak właściciel), a tym samym kontrahent wykonuje na rzecz Wnioskodawcy czynność przechowywania towarów, natomiast przeniesienie na nabywcę prawa do rozporządzania tymi towarami jako właściciel następuje dopiero w momencie pobrania towaru przez Nabywcę z magazynu, to obowiązek podatkowy powstanie w momencie pobrania tych towarów przez Nabywcę.”;
w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 24 czerwca 2015 r. (nr IBPP4/4512-141/15/PK): „Wnioskodawca dostarcza towary do składu konsygnacyjnego (na podstawie proformy i dokumentu przewozowego) Kontrahenta, gdzie są one przechowywane, w udostępnionym przez Kontrahenta dla Spółki miejscu, oddzielnie od innych towarów i oznaczone jako stanowiące własność Spółki. Zgodnie z umową składu konsygnacyjnego towary przechowywane w magazynie konsygnacyjnym pozostają własnością Spółki. Własność towarów przechodzi na Kontrahenta dopiero w momencie pobrania towarów z magazynu (tj. usunięcia towarów z magazynu i przekazania ich Kontrahentowi). Na dowód pobrania towarów ze składu konsygnacyjnego tworzony jest dokument WZ, w którym wydającym towar jest Spółka, a odbiorcą Kontrahent. (...) W każdej chwili Spółka może żądać wydania z magazynu Kontrahenta należących do niej towarów. Natomiast Kontrahent musi umożliwić Spółce odebranie tych towarów. Zatem w trakcie magazynowania towarów należących do Spółki w składzie konsygnacyjnym Kontrahenta może ona swobodnie rozporządzać tymi towarami. (...) Tym samym obowiązek podatkowy dla opisanych dostaw będzie powstawał każdorazowo w momencie pobrania towarów z magazynu przez Kontrahenta Wnioskodawcy, czyli z chwilą dokonania każdej odrębnej dostawy towarów na zasadach określonych w art. 19a ust. 1 ustawy (...)”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do dyspozycji art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Z przepisu art. 2 pkt 6 ustawy wynika, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, ponieważ „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy.

Na podstawie art. 835 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2019 r., poz. 1145), przez umowę przechowania przechowawca zobowiązuje się zachować w stanie niepogorszonym rzecz ruchomą oddaną mu na przechowanie. Jeżeli wysokość wynagrodzenia za przechowanie nie jest określona w umowie albo w taryfie, przechowawcy należy się wynagrodzenie w danych stosunkach przyjęte, chyba że z umowy lub z okoliczności wynika, iż zobowiązał się przechować rzecz bez wynagrodzenia (art. 836 Kodeksu cywilnego).

Regulacje dotyczące momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług zawierają przepisy art. 19a ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z ogólną zasadą, zawartą w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu ww. podatkiem, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i podatek ten powinien być rozliczony za ten okres.

A zatem – jak wynika z literalnego brzmienia przepisu art. 19a ust. 1 ustawy – dla ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego przy dostawie towarów – co do zasady – istotny jest moment „dokonania dostawy towarów”. Zaznaczyć przy tym jednak należy, że przez „dokonanie dostawy towarów” – zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy – należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

W tym miejscu należy również zauważyć, że z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest – co do zasady – wydanie towaru. Dokonanie dostawy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy, oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka jest producentem części mających zastosowanie w przemyśle motoryzacyjnym. Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka przemieszcza towary do magazynu Kontrahenta na terytorium Polski, na rzecz którego dokonuje w późniejszym okresie ich dostawy na poniżej wskazanych zasadach uregulowanych w zawartej z Kontrahentem Umowie. W szczególności w Umowie określone zostaną warunki, na jakich Spółka przemieszczać będzie towary do magazynu prowadzonego przez Kontrahenta, oraz warunki, na jakich Kontrahent będzie dokonywał ich odbioru i zakupu.

Cena sprzedaży towarów ustalana jest na dzień wydania tych towarów z magazynu. Produkty dostarczane będą na zasadzie „DAP Magazyn”. Rozliczenie sprzedaży towarów pomiędzy Spółką i Kontrahentem będzie dokonywane na podstawie faktury wystawionej przez Kontrahenta na zasadach samofakturowania (forma elektroniczna), na podstawie upoważnienia udzielonego Kontrahentowi przez Spółkę.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy Spółka prawidłowo przyjmuje, że obowiązek podatkowy z tytułu dostaw towarów przedstawionych w analizowanej sprawie, powstanie z chwilą pobrania towarów z magazynu przez Kontrahenta.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy w kontekście powołanych regulacji prowadzi do stwierdzenia, że samo przekazanie przez Wnioskodawcę towaru do magazynu Kontrahenta nie będzie wiązało się z przekazaniem temu podmiotowi władztwa nad towarem, gdyż – jak wynika z treści wniosku – towar zmagazynowany u Kontrahenta pozostanie nadal własnością Wnioskodawcy. Do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (tj. dostawy towaru) dojdzie dopiero z chwilą sprzedaży towarów na rzecz Kontrahenta, na które ten ma zapotrzebowanie i które pobrał z magazynu. Moment zawarcia umowy sprzedaży towaru wyznacza moment pobrania towarów z magazynu. Co istotne, jak wskazał Wnioskodawca, zgodnie z ustaleniami dokonanymi z Kontrahentem w zawartej umowie do momentu pobrania towarów z magazynu przez Kontrahenta, Spółka cały czas pozostanie ich właścicielem. Kontrahent natomiast będzie świadczył na rzecz Spółki usługę magazynowania towarów, za którą wynagrodzenie zostanie uwzględnione w cenie towarów sprzedawanych przez Spółkę na rzecz Kontrahenta. W związku z powyższym w rozpatrywanym przypadku obowiązek podatkowy przy dostawie towarów powstanie – zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – z chwilą wydania (sprzedaży) towaru na rzecz Kontrahenta, w tym bowiem momencie następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

Podsumowując, Spółka prawidłowo przyjmuje, że obowiązek podatkowy z tytułu dostaw towarów przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego powstanie z chwilą pobrania towarów z magazynu przez Kontrahenta.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Wskazać należy, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Informuje się, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Tutejszy organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu dostawy towarów na rzecz Kontrahenta (pytanie oznaczone we wniosku nr 1). Natomiast wniosek dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych zostanie rozstrzygnięty odrębnym pismem.

Ponadto, tutejszy Organ nadmienia, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy, będącej przedmiotem interpretacji, pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawiony opis sprawy, z którego nie wynika, aby magazyn Kontrahenta spełniał definicję magazynu konsygnacyjnego zawartą w art. 2 pkt 27c ustawy. Zatem w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin