Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.339.2019.1.AB
z 8 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 sierpnia 2019 r. (data wpływu 16 sierpnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy do umów leasingu operacyjnego, podpisanych przed dniem 1 stycznia 2019 r., których przedmiotem były nowe samochody osobowe, Wnioskodawca będzie zobowiązany stosować przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu obowiązującym do końca 2018 r., w sytuacji gdy samochody zostaną wydane Wnioskodawcy w 2019 r. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy do umów leasingu operacyjnego, podpisanych przed dniem 1 stycznia 2019 r., których przedmiotem były nowe samochody osobowe, Wnioskodawca będzie zobowiązany stosować przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu obowiązującym do końca 2018 r., w sytuacji gdy samochody zostaną wydane Wnioskodawcy w 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest podmiotem zarejestrowanym w Polsce i podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Rok podatkowy Spółki trwa od 1 października do 30 września następnego roku kalendarzowego. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży wyrobów tytoniowych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka otrzymuje na podstawie umów leasingu samochody osobowe dla swoich sił sprzedaży oraz kierownictwa Spółki. W dniu 14 grudnia 2018 r. zawarta została Umowa ramowa o współpracy pomiędzy podmiotem niemieckim, działającym w Polsce poprzez Spółkę z o.o. - Oddział w Polsce z siedzibą w ..., zwaną „Finansującym”, a Wnioskodawcą zwanym „Korzystającym”, której przedmiotem było określenie zasad zawierania Umów Leasingu oraz Umów o Świadczenie usług Serwisowych pomiędzy Finansującym a Korzystającym, a także określenie warunków tychże umów. Z kolei w dniach 20 i 21 grudnia 2018 r. zostało zawartych kilka pojedynczych i kilka zbiorczych flotowych umów leasingu operacyjnego, w wyniku których przedmiotem leasingu stały się nowe samochody osobowe w ilości 187 sztuk, z tego 145 sztuk na okres leasingowy 36 miesięcy, 39 sztuk na okres leasingowy 43 miesiące i 3 sztuki samochodów na okres 48 miesięcy. Samochody zostały wydane Korzystającemu przez Finansującego w okresie od 14 stycznia 2019 r. do 30 czerwca 2019 r., za wyjątkiem 1 pojazdu, który zostanie wydany 11 września 2019 r. Tylko jeden samochód osobowy miał cenę, której wartość brutto z VAT przekraczała 150.000 zł. Każdej flotowej umowie leasingowej został nadany numer ewidencyjny oraz zostały określone następujące parametry, opłaty i ceny dotyczące każdego samochodu osobowego:

1. marka i model,
   
2. okres użytkowania samochodów osobowych w leasingu operacyjnym,
   
3. cena samochodu w wartości netto,
   
4. miesięczna rata leasingowa,
   
5. wartość końcowa pojazdu,
   
6. podstawa kalkulacji rat leasingowych,
   
7. całkowity limit kilometrów,
   
8. opłata za przekroczenie limitu kilometrów,
   
9. zwrot za niewykorzystany limit kilometrów.
   
   

Wszystkie dane dotyczące wymienione opłat i cen zostały określone w wartości netto, do których jest doliczany podatek VAT. W umowach flotowych leasingowych nie został określony jeden parametr: numer nadwozia. Zgodnie z ustaleniami, numer nadwozia został wpisany do każdej flotowej umowy leasingowej w momencie wydania samochodu osobowego oraz umieszczony w każdym protokole wydania samochodu.

Równocześnie, z dniem 20 i 21 grudnia 2018 r. zostało zawartych kilka pojedynczych i kilka zbiorczych flotowych umów o świadczenie usług serwisowych, w których Finansujący zobowiązuje się świadczyć Korzystającemu odpłatne usługi serwisowe dotyczące nowych wyleasingowanych samochodów osobowych. W każdej flotowej umowie o świadczenie usług serwisowych zostały określone następujące parametry, opłaty i ceny:

1. marka i model,
2. okres użytkowania samochodów osobowych w leasingu operacyjnym,
3. ryczałt za serwis,
4. ryczałt za serwis ogumienia,
5. ryczałt za assistance,
6. ryczałt za abonament RTV.
   
   

Wszystkie wymienione opłaty i ceny zostały określone w wartości netto, do których jest doliczany podatek VAT. W umowach flotowych o świadczenie usług serwisowych nie został określony jeden parametr: numer nadwozia. Zgodnie z ustaleniami, numer nadwozia został wpisany do każdej flotowej umowy o świadczenie usług serwisowych w momencie wydania samochodu osobowego, zgodnie z numerem zawartym w protokole wydania samochodu.

Na podstawie warunków, na jakich Finansujący dostarczał samochody osobowe do używania Spółce, samochody te nie są wprowadzane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki - stosunki prawne dotyczące użytkowania samochodów stanowią leasing operacyjny w rozumieniu przepisów art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Opisywany stan faktyczny dotyczy samochodów osobowych. Z punktu widzenia ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przesądza o tym art. 4a pkt 9a tejże ustawy. Mówi on o tym, że za samochód osobowy w rozumieniu przepisów art. 4a pkt 9a ww. ustawy uważa się „pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą”. Samochodem osobowym w rozumieniu tego przepisu nie są jednak pojazdy posiadające cechy zdefiniowane w niniejszym przepisie lit. a) - d). Takie też pojazdy zostały określone w zawartych umowach pomiędzy Finansującym i Korzystającym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku, w związku z zawarciem w dniu 14 grudnia 2018 r. przez Wnioskodawcę z Finansującym umowy ramowej o współpracy oraz zawarciem w dniach 20 i 21 grudnia 2018 r. pojedynczych i zbiorczych flotowych umów leasingu operacyjnego i wiążących się z nimi flotowych umów o świadczenie usług serwisowych (zawartych przed dniem 1 stycznia 2019 r.), a także w związku z wydaniem przez Finansującego przedmiotów leasingu oraz nadaniem numerów nadwozia nowym samochodom osobowym w okresie od 14 stycznia 2019 r. do 30 czerwca 2019 r., przy czym jeden samochód zostanie wydany 11 września 2019 r., będzie miał zastosowanie przepis art. 8 ust. 1 zawarty w ustawie z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw
(Dz.U. z 19 listopada 2018 r., poz. 2159) stwierdzający, że Spółka będzie zobowiązana dalej stosować przepisy ustawy zmienianej w art. 2 ustawy z dnia 23 października 2018 r., ale w brzmieniu obowiązującym do końca 2018 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z zawarciem w dniu 14 grudnia 2018 r. pomiędzy Finansującym a Korzystającym umowy ramowej o współpracy oraz zawarciem między nimi kilku pojedynczych i zbiorczych flotowych umów leasingu operacyjnego i wiążących się z nimi flotowych umów o świadczenie usług serwisowych w dniu 21 grudnia 2018 r., tj. zawartych przed dniem 1 stycznia 2019 r., a także w związku z otrzymaniem przedmiotów leasingu oraz nadaniem numerów nadwozia nowym samochodom osobowym w okresie od 14 stycznia do 30 czerwca 2019 r., przy czym jeden samochód zostanie wydany 11 września 2019 r., tj. zgodnie z harmonogramem miesięcznym dostaw, będzie miał zastosowanie przepis art. 8 ust. 1 zawarty w ustawie z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 19 listopada 2018 r., poz. 2159), stwierdzający, że Spółka będzie zobowiązana stosować do umów leasingu samochodów osobowych, zawartych przed dniem 1 stycznia 2019 r., przepisy ustawy zmienianej w art. 2 ustawy z dnia 23 października 2018 r., ale w brzmieniu obowiązującym do końca 2018 r.

Jak wynika z powyższego przepisu, w przypadku zawarcia przez Spółkę umowy leasingu dotyczącej samochodu osobowego przed dniem 1 stycznia 2019 r., Spółka jako podatnik, w zakresie kwalifikacji podatkowej zawartej umowy jest obowiązana stosować przepisy obowiązujące w tym zakresie w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych do końca 2018 r., czyli w oparciu o ustawę z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm.), gdyż właśnie ten tekst ustawy zawiera brzmienie dotychczasowe przepisów, które powinny być stosowane przez Spółkę przez okres obowiązywania umów leasingowych, czyli odpowiednio 36, 43 i 48 miesięcy. Gdyby natomiast umowy leasingu dotyczące samochodów osobowych zostały zawarte przez Spółkę 1 stycznia 2019 r. lub po dniu 1 stycznia 2019 r. Spółka, jako podatnik byłaby zobowiązana stosować do tej umowy leasingu odpowiednio przepisy ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2159).

Aby Spółka mogła stosować dla zawartych w 2018 r. umów leasingu przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu dotychczasowym, czyli obowiązującym do 31 grudnia 2018 r., zgodnie z art. 8 ust.1 ustawy z dnia 23 października 2018 r. ( Dz.U. z 2018 r., poz. 2159) powinny być spełnione łącznie następujące warunki:

1. umowy mają być umowami leasingu,
2. umowy leasingu powinny być zawarte przez strony przed dniem 1 stycznia 2019 r.,
3. przedmiotem leasingu musi być samochód osobowy.
   
   

Zdaniem Spółki, zostały spełnione wszystkie łączne warunki niezbędne do zastosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r.:

ad a) zawarte umowy są umowami leasingu i zostały zawarte zgodnie z art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa pdop”),

ad b) jak zostało przedstawione w ramach opisu stanu faktycznego, umowy leasingu zostały zawarte przed dniem 1 stycznia 2019 r. i uwzględniały prawie wszystkie parametry, ceny i opłaty dotyczące każdego samochodu osobowego, oprócz nr nadwozia,

ad c) jak zostało to przedstawione w opisie stanu faktycznego, umowy dotyczą samochodów osobowych. Z punktu widzenia ustawy pdop przesądza o tym art. 4a pkt 9a tejże ustawy. Mówi on o tym, że za samochód osobowy w rozumieniu przepisów art. 4a pkt 9a ustawy pdop uważa się „pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą”. Samochodem osobowym w rozumieniu tego przepisu nie są jednak pojazdy posiadające cechy zdefiniowane w niniejszym przepisie lit. a) - d). Takie też pojazdy zostały określone w zawartych umowach pomiędzy Finansującym i Korzystającym, wydane Korzystającemu w okresie od 14 stycznia 2019 r. do 30 czerwca 2019 r., za wyjątkiem jednego samochodu osobowego, który zostanie wydany dnia 11 września 2019 r.

W trakcie wydawania nowych samochodów osobowych we flotowych umowach leasingowych oraz we flotowych umowach o świadczenie usług serwisowych zostały dopisane jedynie numery nadwozia i wydane zostały protokoły wydania samochodu z numerem nadwozia każdego nowego samochodu osobowego odbieranego przez Korzystającego.

Podsumowując powyższe stawisko należy zatem stwierdzić, iż:

• Spółka zawarła umowy leasingu z Finansującym w rozumieniu art. 17b ustawy pdop,
• umowy leasingu zostały zawarte przed 1 stycznia 2019 r.,
• umowy leasingu dotyczą samochodów osobowych, w rozumieniu przepisów art. 4a pkt 9a ustawy pdop,

a zatem Spółka do przedmiotowych umów leasingu jest obowiązana stosować przepisy ustawy pdop, w brzmieniu obowiązującym do końca 2018 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865, dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższy przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, tj.:

• zostały poniesione przez podatnika,
• są definitywne, a więc bezzwrotne,
• pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• ich poniesienie miało na celu osiągnięcia przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o CIT,
• zostały właściwie udokumentowane.
  
  

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

W odniesieniu do podatników prowadzących działalność gospodarczą, należy przy tym podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości, wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości - nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych.

Na wstępie wskazać należy, że zgodnie z art. 4a pkt 9a ustawy o CIT, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym - oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
   
   1. klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
   2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
      
2. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
   
3. pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
   
   • agregat elektryczny/spawalniczy,
   • do prac wiertniczych,
   • koparka, koparko-spycharka,
   • ładowarka,
   • podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
   • żuraw samochodowy,
4. pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Z dniem 1 stycznia 2019 r. na podstawie ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2159, dalej: „ ustawa zmieniająca”), zmieniły się m.in. zasady rozliczania w podatkowych kosztach uzyskania przychodów wydatków związanych z wykorzystywaniem samochodów osobowych w działalności gospodarczej.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy zmieniającej, do umów leasingu, najmu, dzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze dotyczących samochodu osobowego zawartych przed dniem 1 stycznia 2019 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w art. 1 i art. 2, w brzmieniu dotychczasowym (ust. 1). Natomiast, do umów, o których mowa w ust. 1, zmienionych lub odnowionych po dniu 31 grudnia 2018 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w art. 1 i art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą (ust. 2).

Zatem, w przypadku podpisania umowy leasingu do końca 2018 r., w stosunku do takiej umowy znajdą zastosowanie zasady rozliczania kosztów podatkowych na podstawie przepisów obowiązujących do końca 2018 r. Jedynie zmiana lub odnowienie umowy leasingu spowoduje, że z datą takiej czynności podatnik będzie zobowiązany stosować już nowe przepisy, określone w art. 8 ust. 2 ustawy zmieniającej.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego sprawy wynika, że dnia 14 grudnia 2018 r., pomiędzy Wnioskodawca a podmiotem niemieckim, działającym w Polsce poprzez Spółkę z o.o., została zawarta umowa ramowa o współpracy, której przedmiotem było określenie zasad zawierania umów leasingu oraz umów o świadczenie usług serwisowych. Z kolei, w dniach 20 i 21 grudnia 2018 r. zawarto kilka pojedynczych i kilka zbiorczych flotowych umów leasingu operacyjnego, których przedmiotem były nowe samochody osobowe. Samochody zostały/zostaną wydane Wnioskodawcy w 2019 r. Każdej flotowej umowie leasingowej został nadany numer ewidencyjny oraz zostały określone następujące parametry, opłaty i ceny dotyczące każdego samochodu osobowego:

1. marka i model,
   
2. okres użytkowania samochodów osobowych w leasingu operacyjnym,
   
3. cena samochodu w wartości netto,
   
4. miesięczna rata leasingowa,
   
5. wartość końcowa pojazdu,
   
6. podstawa kalkulacji rat leasingowych,
   
7. całkowity limit kilometrów,
   
8. opłata za przekroczenie limitu kilometrów,
   
9. zwrot za niewykorzystany limit kilometrów.
   
   

W umowach leasingowych nie został określony jeden parametr: numer nadwozia. Zgodnie z ustaleniami, numer nadwozia został wpisany do każdej flotowej umowy leasingowej w momencie wydania samochodu osobowego oraz umieszczony w każdym protokole wydania samochodu. Stosunki prawne dotyczące użytkowania samochodów stanowią leasing operacyjny w rozumieniu przepisów art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przedmiotowe umowy leasingu dotyczą samochodów osobowych, w rozumieniu art. 4a pkt 9a ustawy o CIT.

Zgodzić należy się z Wnioskodawcą, że aby do konkretnej umowy można było zastosować przepisy ustawy o CIT obowiązujące do końca 2018 r., muszą zostać spełnione równocześnie trzy poniższe warunki:

• umowa musi być umową leasingu, umową najmu, umową dzierżawy lub inną umową o podobnym charakterze,
• umowa musi zostać zawarta przez strony nie później, niż 31 grudnia 2018 r.,
• przedmiotem umowy musi być samochód osobowy.
  
  

Wskazać w tym miejscu należy, na definicję umowy leasingu zawartą w art. 709¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018, poz. 1025 z późn. zm.) zgodnie, z którą przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego. Umowa leasingu powinna być zawarta na piśmie pod rygorem nieważności. (art. 709² Kodeksu Cywilnego).

Umowa leasingu powinna obligatoryjnie zawierać:

1. oznaczenie rzeczy oddawanej w leasingu;
2. oznaczenie zbywcy, od którego finansujący zobowiązuje się nabyć rzecz;
3. określenie warunków umowy nabycia rzeczy przez finansującego od zbywcy, w szczególności ceny lub wynagrodzenia za nabycie rzeczy;
4. wskazanie, czy finansujący oddaje korzystającemu rzecz do używania, czy też do używania i pobierania pożytków, oraz ewentualnie wskazanie takich pożytków, jeżeli korzystający ma być uprawniony do pobierania jedynie niektórych pożytków rzeczy;
5. wysokość wynagrodzenia pieniężnego należnego finansującemu od korzystającego oraz terminy poszczególnych rat;
6. oznaczenie czasu trwania leasingu; umowa nie może zostać zawarta na czas nieokreślony.
   
   

Powołane powyżej regulacje wskazują zatem elementy, które powinna zawierać umowa leasingu. Jednocześnie należy zwrócić uwagę, iż dla celów podatkowych przez umowę leasingu uważa się, umowę określoną w Kodeksie cywilnym oraz inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania.

Każda konkretna umowa powinna być oceniana pod kątem określonych skutków podatkowych z uwzględnieniem konkretnych okoliczności, w tym dotyczących jej zapisów. Jednocześnie podatnik decydujący się na zawarcie stosownej umowy, powinien mieć świadomość, iż umowa taka może być przedmiotem oceny przez organy podatkowe. Tym samym, podatnik powinien tak zawrzeć (skonstruować) umowę, aby jej treść, w tym dane dotyczące przedmiotu umowy, były na tyle precyzyjnie, aby nie budziły wątpliwości i ewentualnych przyszłych sporów na tym tle.

W tym miejscu wskazać należy, że z art. 709¹ Kodeksu cywilnego, wynika m.in., że umowa leasingu ma charakter terminowy, gdyż jest zawierana na czas oznaczony. Wskazanie zatem czasu trwania umowy leasingu stanowi przedmiotowo istotny element treści czynności prawnej, bez którego nie dochodzi do zawarcia umowy. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w grudniu 2018 r. Wnioskodawca zawarł flotowe umowy leasingu operacyjnego, których przedmiotem stały się nowe samochody osobowe w ilości 187 sztuk, z tego 145 sztuk na okres leasingowy 36 miesięcy, 39 sztuk na okres leasingowy 43 miesiące i 3 sztuki samochodów na okres 48 miesięcy. Ponadto, w umowach tych zostały zawarte następujące parametry, opłaty i ceny dotyczące każdego samochodu osobowego:

1. marka i model,
   
2. okres użytkowania samochodów osobowych w leasingu operacyjnym,
   
3. cena samochodu w wartości netto,
   
4. miesięczna rata leasingowa,
   
5. wartość końcowa pojazdu,
   
6. podstawa kalkulacji rat leasingowych,
   
7. całkowity limit kilometrów,
   
8. opłata za przekroczenie limitu kilometrów,
   
9. zwrot za niewykorzystany limit kilometrów.
   
   

W umowach leasingowych nie został określony jeden parametr: numer nadwozia. Zgodnie z ustaleniami, numer nadwozia został wpisany do każdej flotowej umowy leasingowej w momencie wydania samochodu osobowego oraz umieszczony w każdym protokole wydania samochodu.

W tym miejscu podkreślić należy, że przedmiotem leasingu mogą być m.in. rzeczy ruchome oznaczone co do tożsamości (zindywidualizowane), jak i co do gatunku, gdzie do konkretyzacji przedmiotu umowy dochodzi najpóźniej z momentem przekazania rzeczy.

Wobec powyższego, w przypadku podpisania przed dniem 1 stycznia 2019 r. umów leasingu samochodów osobowych, które Wnioskodawca otrzyma po dniu 31 grudnia 2018 r., a z których wynika czas trwania umów leasingu, pomimo braku w podpisanych umowach numeru nadwozia samochodu będącego przedmiotem umowy leasingu, który to numer będzie znany dopiero po dniu 31 grudnia 2018 r., tj. w momencie wydania samochodu osobowego - można mówić o skutecznym zawarciu umowy leasingu.

W konsekwencji, do rozliczenia kosztów podatkowych z tytułu umów leasingu samochodów osobowych, zwartych przed dniem 1 stycznia 2019 r., zastosowanie znajdą przepisy ustawy o CIT, w brzmieniu obowiązującym do końca 2018 r.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.