Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.333.2019.2.JC
z 4 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z poźn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 lipca 2019 r. (data wpływu 29 lipca 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 26 września 2019 r. (data nadania 27 września 2019 r., data wpływu 1 października 2019 r.) na wezwanie z dnia 24 września 2019 r. nr 0114-KDIP2-1.4010.333.2019.1.JC (data nadania 24 września 2019 r., data doręczenia 24 września 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy płatności odsetkowe dokonywane przez Spółkę w związku z pożyczkami zaciągniętymi od Spółki szwedzkiej, które zostały sfinansowane ze środków uzyskanych w drodze emisji obligacji, a które podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na podstawie art. 18-21 Ustawy nowelizującej, powinny być uwzględniane dla potrzeb kalkulacji limitu 2.000.000 zł, o którym mowa w art. 26 ust. 1 i 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy płatności odsetkowe dokonywane przez Spółkę w związku z pożyczkami zaciągniętymi od Spółki szwedzkiej, które zostały sfinansowane ze środków uzyskanych w drodze emisji obligacji, a które podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na podstawie art. 18-21 Ustawy nowelizującej, powinny być uwzględniane dla potrzeb kalkulacji limitu 2.000.000 zł, o którym mowa w art. 26 ust. 1 i 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych z siedzibą w Polsce, podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu oraz czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka jest podmiotem dominującym Grupy Kapitałowej (dalej: „Grupa”). Grupa jest jednym z największych podmiotów sektora w Polsce i jej działalność koncentruje się na (…). Działalność Grupy obejmuje także świadczenie usług przez poszczególne spółki zależne takie jak organizacja pozyskiwania finansowania, świadczenie usług informatycznych, telekomunikacyjnych i księgowo-kadrowych. Spółka jest notowana na Giełdzie.

Wnioskodawca jest jedynym udziałowcem B., podmiotu zarejestrowanego dla potrzeb podatkowych w Szwecji (dalej: „Spółka szwedzka”). Spółka szwedzka jest spółką specjalnego przeznaczenia, która w ramach Grupy prowadzi działalność finansową polegającą głównie na udzielaniu pożyczek wewnątrzgrupowych oraz emisji obligacji zewnętrznych (euroobligacji) lub innych instrumentów finansowych zewnętrznym inwestorom celem pozyskania środków finansowych na działalność pożyczkową.

W 2014 roku Spółka szwedzka przystąpiła do programu emisji euroobligacji, w ramach którego otrzymała możliwość emitowania obligacji w różnych seriach do określonego w tym programie limitu o minimalnym terminie zapadalności jednego roku. Spółka szwedzka wyemitowała euroobligacje w dwóch seriach w 2014 r. Obligacje te zostały dopuszczone do obrotu na giełdzie papierów wartościowych w Luksemburgu, gdzie zostały objęte przez inwestorów pochodzących z różnych krajów.

W odniesieniu do warunków przeprowadzonych przez Spółkę szwedzką emisji obligacji, termin zapadalności pierwszej serii obligacji przypadał na 2019 r. i w tym zakresie, Grupa dokonała ich wykupu w oznaczonym terminie. Z kolei, w zakresie drugiej serii obligacji wyemitowanych przez Spółkę szwedzką, których termin zapadalności przypada na 2029 r., rozważane jest przejęcie wynikających z nich zobowiązań przez Spółkę.

W ramach środków finansowych uzyskanych w drodze przedmiotowych emisji euroobligacji, Spółka szwedzka udzielała następnie szeregu pożyczek na rzecz Wnioskodawcy. W związku z uzyskanymi pożyczkami, na przestrzeni ostatnich lat Wnioskodawca dokonywał wypłaty odsetek na rzecz Spółki szwedzkiej. Część pożyczek udzielonych przez Spółkę szwedzką zostało również sfinansowanych ze środków przekazanych na pokrycie jej kapitałów własnych przez Spółkę, jako jedynego udziałowca Spółki szwedzkiej.

W myśl postanowień Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Sztokholmie dnia 19 listopada 2004 r. (dalej: „UPO”), Spółka szwedzka była dotychczas uznawana za rzeczywistego właściciela należności wypłacanych przez Spółkę z tytułu odsetek od udzielonych pożyczek. Mając to na uwadze, w zakresie odsetek wypłacanych do Spółki szwedzkiej, Wnioskodawca nie pobierał zryczałtowanego podatku dochodowego stosownie do postanowień art. 11 ust. 1 UPO.

Niezależnie od powyższego, w art. 18-21 Ustawy nowelizującej wprowadzono alternatywną formę opodatkowania odsetek i dyskonta od wyemitowanych obligacji (uzyskanych pożyczek) wypłacanych na rzecz nierezydentów podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Istotą nowej formy opodatkowania odsetek i dyskonta wypłacanych na rzecz nierezydenta podatkowego jest możliwość uznania polskiego podmiotu dokonującego tego typu płatności za podatnika zobowiązanego do rozliczenia i zapłaty należnego zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 3% od wartości dokonanych wypłat. Wówczas, na podstawie art. 18 Ustawy nowelizującej, podmiot dokonujący płatności tych odsetek będzie zwolniony z obowiązków płatnika podatku, o którym mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, pod warunkiem, że te odsetki będą podlegać opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 19-21 Ustawy nowelizującej.

Uprawnienie do wyboru alternatywnej formy opodatkowania przysługuje, przy założeniu spełnienia określonych warunków, między innymi polskim podatnikom dokonującym opodatkowania finansowania pochodzącego z emisji obligacji za pośrednictwem zagranicznych spółek celowych, której podatnik jest jedynym udziałowcem, jeżeli środki z emisji dokonanej przez taką spółkę celową zostały następnie przekazane polskiemu podatnikowi na podstawie umowy pożyczki bądź emisji obligacji o terminie wykupu / spłaty nie krótszym niż rok. Jednym z warunków skorzystania ze zryczałtowanej formy opodatkowania jest konieczność wygaszenia albo przejęcia do końca 2022 r. zobowiązań wynikających z emisji obligacji dokonanych przez spółkę celową albo uznania spółki celowej będącej emitentem obligacji za podmiot niebędący rzeczywistym właścicielem wypłacanych przez podatnika odsetek lub dyskonta. Co do zasady, podatnik dokonujący wyboru alternatywnej formy opodatkowania jest obowiązany zawiadomić o tym fakcie właściwego naczelnika urzędu skarbowego, nie później niż do 31 marca 2019 r.

W związku ze spełnieniem szeregu warunków określonych w art. 21 ust. 1 i 2 Ustawy nowelizującej, w marcu 2019 r. Spółka złożyła stosowne zawiadomienie do właściwego naczelnika urzędu skarbowego o wyborze opisywanej alternatywnej formy opodatkowania w zakresie wypłat odsetek od pożyczek otrzymanych od Spółki szwedzkiej, których źródłem finansowania były środki finansowe pozyskane w wyniku emisji obligacji dokonanych przez ten podmiot. W konsekwencji, odsetki wpłacane na rzecz Spółki szwedzkiej od pożyczek, które sfinansowano ze środków pochodzących z emisji euroobligacji, będą podlegały opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 18-21 Ustawy nowelizującej. Z drugiej jednak strony, odsetki wypłacane na rzecz Spółki szwedzkiej od pożyczek, które zostały sfinansowane ze środków pochodzących z wkładów udziałowca na kapitał własny (a więc nie zostały one sfinansowane ze środków pochodzących z emisji obligacji) będą podlegały opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 21 ust. 1 oraz art. 26 ustawy o CIT.

W tym zakresie należy podkreślić, że poza wskazaną alternatywną metodą opodatkowania odsetek wynikającą z Ustawy nowelizującej, z dniem 1 stycznia 2019 r. wprowadzono również zmiany w ogólnych zasadach opodatkowania podatkiem u źródła określonych należności wypłacanych za granicę. W świetle znowelizowanego art. 26 ust. 2e w związku z ust. 1 ustawy o CIT, podmioty dokonujące płatności odsetek na rzecz zagranicznych podmiotów płatnicy podatku są zobowiązani, co do zasady, pobrać podatek według 20% stawki, jeżeli łączna kwota płatności dokonanych na rzecz tego samego zagranicznego podmiotu w danym roku podatkowym przekroczy kwotę 2.000.000 zł.

Mając powyższe na uwadze, Spółka jest zainteresowana uzyskaniem potwierdzenia odnośnie zasad ustalania wskazanego powyżej limitu 2.000.000 zł w odniesieniu do odsetek wypłacanych przez Spółkę od pożyczek otrzymanych od Spółki szwedzkiej sfinansowanych ze środków uzyskanych w związku z dokonaną przez ten podmiot emisją euroobligacji, które to odsetki będą opodatkowane według alternatywnej metody zgodnie z art. 18-21 Ustawy nowelizującej.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 26 września 2019 r. Wnioskodawca przedstawił dane podmiotu zagranicznego będącego rezydentem podatkowym Szwecji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy płatności odsetkowe dokonywane przez Spółkę w związku z pożyczkami zaciągniętymi od Spółki szwedzkiej, które zostały sfinansowane ze środków uzyskanych w drodze emisji obligacji, a które podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na podstawie art. 18-21 Ustawy nowelizującej, powinny być uwzględniane dla potrzeb kalkulacji limitu 2.000.000 zł, o którym mowa w art. 26 ust. 1 i 2e ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, płatności odsetkowe dokonywane przez Spółkę w związku z pożyczkami zaciągniętymi od Spółki szwedzkiej, które zostały sfinansowane ze środków uzyskanych w drodze emisji obligacji, a które podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na podstawie art. 18-21 Ustawy nowelizującej, nie powinny być uwzględniane dla potrzeb kalkulacji limitu 2.000.000 zł, o którym mowa w art. 26 ust. 1 i 2e ustawy o CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Jak stanowi art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz.U. z 2019 r. poz. 865, ze zm., „ustawa o CIT”), podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie zaś do treści art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, powyższą regulację stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Z umów tych zasadniczo wynika możliwość zastosowania zwolnienia lub obniżonej stawki podatku u źródła. Zastosowanie takiej preferencji może być możliwe, o ile jednak zostaną spełnione określone warunki wskazane w ustawie o CIT.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ww. Ustawy, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. la-le ustawy o CIT. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Jednocześnie, na podstawie art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę, o której mowa w ust. 1:

1. z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. la-le;
2. bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.
   
   

Z kolei na podstawie przepisów Ustawy nowelizującej, począwszy od 1 stycznia 2019 r., wprowadzony został alternatywny do powyższego sposób opodatkowania wypłacanych odsetek dotyczących emisji obligacji dokonanych przed 1 stycznia 2019 r. Zgodnie z uzasadnieniem do projektu Ustawy nowelizującej, wybór nowej metody opodatkowania dla określonych w niej płatności, pozostaje w gestii decyzji samego podmiotu, dokonującego wypłat tych odsetek.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 Ustawy nowelizującej, wolne od podatku dochodowego są odsetki lub dyskonto od obligacji, uzyskane przez nierezydentów, jeżeli te odsetki i dyskonto opodatkowane są na zasadach określonych w art. 19-21 ww. Ustawy. Jednocześnie, na mocy art. 18 ust. 2 Ustawy nowelizującej, płatnicy, o których mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, nie są obowiązani do poboru podatku od odsetek lub dyskonta od obligacji jeżeli te odsetki i dyskonto opodatkowane są na zasadach określonych w art. 19-21 Ustawy nowelizującej.

W myśl art. 19 ust. 1 Ustawy nowelizującej, podmiot będący emitentem danej serii obligacji wyemitowanych przed dniem 1 stycznia 2019 r., o terminie wykupu nie krótszym niż rok, dopuszczonej do obrotu na rynku regulowanym lub wprowadzonej do alternatywnego systemu obrotu w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1768, z późn. zm.), może wybrać opodatkowanie kwoty odsetek i dyskonta, wypłacanych w ramach emisji danej serii obligacji, z zastrzeżeniem art. 20 i art. 21, zryczałtowanym podatkiem dochodowym. Stawka zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w ust. 1, wynosi 3% podstawy opodatkowania (art. 19 ust. 5 Ustawy nowelizującej).

Jednocześnie, na podstawie art. 21 ust. 1 Ustawy nowelizującej, jeżeli dany podmiot krajowy:

1. dokonał przed dniem 1 stycznia 2019 r. emisji obligacji o terminie wykupu nie krótszym niż rok i obligacje z tej emisji nabyła w całości spółka niemająca siedziby ani zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, powiązana z podatnikiem w sposób określony w art. 11 ustawy o CIT w brzmieniu dotychczasowym, lub
   
2. otrzymał przed dniem 1 stycznia 2019 r. pożyczkę o terminie spłaty nie krótszym niż rok od spółki niemającej siedziby ani zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, powiązanej z podatnikiem w sposób określony w art. 11 ustawy o CIT w brzmieniu dotychczasowym
   

- oraz jeżeli źródłem finansowania emisji tych obligacji lub pożyczki są środki finansowe pozyskane w wyniku emisji obligacji dokonanej przez spółkę, o której mowa odpowiednio w pkt 1 lub 2, podmiot ten może być zwolniony z obowiązków określonych w art. 26 ustawy o CIT, w zakresie poboru podatku od wypłat należności z tytułu odsetek lub dyskonta należnych od obligacji lub pożyczki, jeżeli wybierze zryczałtowaną formę opodatkowania tych wypłat na zasadach określonych w art. 19 Ustawy nowelizującej.

Odnosząc powyższe do opisywanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego należy wskazać, że w przypadku wyboru przez Wnioskodawcę alternatywnego sposobu opodatkowania, o którym mowa w art. 18-21 Ustawy nowelizującej, w zakresie odsetek wypłacanych na rzecz Spółki szwedzkiej, które zostały sfinansowane ze środków uzyskanych w drodze emisji obligacji, w ocenie Spółki, wartość tych odsetek nie powinna zwiększać wynikającego z art. 26 ust. 1 i 2e ustawy o CIT limitu 2 mln zł, po przekroczeniu którego podatnik powinien być zobowiązany do pobrania podatku u źródła według standardowej stawki w wysokości 20%, o której mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

W szczególności przemawia za tym fakt, że na gruncie powołanych przepisów podatnik ma możliwość wyboru pomiędzy standardową, przewidzianą przez przepisy ustawy o CIT, formą opodatkowania tych dochodów (tj. podatkiem pobieranym u źródła od obligatariusza) albo nową, alternatywną formą opodatkowania wynikającą z treści art. 18-21 Ustawy nowelizującej, której założeniem jest przejęcie całego obowiązku podatkowego w tym zakresie przez płatnika (tj. podmiot dokonujący płatności odsetek spełniających kryteria określone w regulacjach art. 18-21 Ustawy nowelizującej). W ocenie Spółki, przepisy te powinny być traktowane rozbieżnie, na zasadzie alternatywy.

Regulacje wprowadzające możliwość wyboru alternatywnej metody opodatkowania wypłacanych należności stanowią bowiem przepisy szczególne wprowadzone Ustawą nowelizującą, które zasadniczo nie odwołują się do ogólnych zasad poboru podatku u źródła. W szczególności należy tu zwrócić uwagę na art. 21 ust. 1 Ustawy nowelizującej, który określa wprost, że dany podmiot „może być zwolniony z obowiązków określonych w art. 26 ustawy o CIT w zakresie poboru podatku od wypłat należności z tytułu odsetek lub dyskonta należnych od obligacji lub pożyczki, jeżeli wybierze zryczałtowaną formę opodatkowania tych wypłat na zasadach określonych w art. 19 Ustawy nowelizującej”. Wskazany przepis bezpośrednio wyłącza zatem konieczność spełnienia określonych obowiązków wskazanych w art. 26 ustawy o CIT w przypadku dokonania wyboru alternatywnej formy opodatkowania wypłacanych należności. Wśród przedmiotowych obowiązków określonych w tym przepisie można wymienić między innymi konieczność ujęcia określonych należności wypłacanych na rzecz jednego podmiotu w limicie 2 mln zł, po przekroczeniu którego podatnik powinien być zobowiązany do pobrania podatku u źródła według standardowej stawki w wysokości 20%. Mając to na uwadze, uzasadnione jest zatem stwierdzenie, że ogólne przepisy dotyczące poboru podatku u źródła wynikające z art. 26 ustawy o CIT nie znajdują w takim przypadku zastosowania, w związku z czym wypłata odsetek objętych alternatywną formą opodatkowania na zasadach przewidzianych w art. 18-21 Ustawy nowelizującej, nie powinna być uwzględniana w ramach kalkulacji wskazanego progu wartościowego w wysokości 2 mln zł.

Analogiczne wnioski można również wysnuć z literalnego brzmienia przepisu art. 18 ust. 2 Ustawy nowelizującej, zgodnie z którym płatnicy, o których mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, nie są obowiązani do poboru podatku od odsetek lub dyskonta od obligacji, jeżeli te odsetki i dyskonto opodatkowane są na zasadach określonych w art. 18(winno być: 19)-21 Ustawy nowelizującej. Tym samym, na mocy powołanej regulacji, można wywnioskować, że płatnicy są niejako zwolnieni z obowiązku poboru podatku u źródła według ogólnych zasad, które określone są w przedmiotowym art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, w przypadku gdy dokonają oni wyboru alternatywnej metody opodatkowania w zakresie wypłacanych przez nich określonych należności na podstawie szczególnych regulacji Ustawy nowelizującej. Zdaniem Spółki, oznacza to, że w związku z wyborem zryczałtowanej formy opodatkowania należności z tytułu odsetek od pożyczek sfinansowanych w drodze emisji obligacji przez Spółkę szwedzką (w odniesieniu do których znajdzie zastosowanie art. 21 Ustawy nowelizującej), nie znajdą w takim przypadku zastosowania regulacje art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, przez co wskazane należności nie powinny być uwzględniane w określonej w tym przepisie progowej kwocie 2 mln PLN.

Argumentem przemawiającym za odrębnym traktowaniem alternatywnej metody opodatkowania przewidzianym w Ustawie nowelizującej od ogólnych zasad poboru podatku u źródła jest również fakt, że zgodnie z uzasadnieniem ustawodawcy do projektu Ustawy nowelizującej, w zakresie należności, co do których zastosowanie ma alternatywna metoda opodatkowania, określona w art. 18-21 Ustawy nowelizującej, płatnicy są zwolnieni z obowiązków sporządzania i składania informacji podatkowych o wysokości uzyskanych dochodów (w tym informacji IFT-2 w przypadku podatników podatku dochodowego od osób prawnych). Do przekazywania takich informacji zobligowani są zasadniczo płatnicy dokonujący wypłat określonych należności, które zostały wymienione w art. 21 ust 1 i art. 22 ust 1 ustawy o CIT. Mając jednocześnie na uwadze, że w zakresie poboru przez płatnika podatku u źródła od przedmiotowych należności zastosowanie znajduje wprost art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, można zatem twierdzić, że alternatywna forma opodatkowania, wynikająca z art. 18-21 Ustawy nowelizującej, nie mieści się w dyspozycji tego przepisu. Powyższe jednoznacznie zatem potwierdza, że wypłacane należności, wobec których dany podmiot wybrał zastosowanie alternatywnej formy opodatkowania przewidzianej w Ustawie nowelizującej, nie powinny być uwzględniane w limicie 2 mln zł, o którym mowa w art. 26 ust. 1 i ust. 2e ustawy o CIT, powyżej którego należy pobierać podatek u źródła według standardowej stawki. W związku z tym, w ocenie Spółki, wartość odsetek wypłacanych na rzecz Spółki szwedzkiej z tytułu pożyczek sfinansowanych ze środków pochodzących z emisji euroobligacji, o których mowa w art. 21 ust. 1 Ustawy nowelizującej, nie powinna być uwzględniana w kalkulacji wskazanego limitu.

W związku z powyższym, w opinii Spółki, płatności odsetkowe dokonywane przez Spółkę w związku z pożyczkami zaciągniętymi od Spółki szwedzkiej, które to pożyczki zostały sfinansowane ze środków uzyskanych w drodze emisji obligacji i w przypadku których Spółka wybrała opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym według alternatywnej metody na podstawie art. 18-21 Ustawy nowelizującej, nie powinny być uwzględniane dla potrzeb kalkulacji limitu 2 mln zł, o którym mowa w art. 26 ust. 1 i 2e ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy jednocześnie zaznaczyć, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie problematyki będącej ściśle przedmiotem zapytania Wnioskodawcy. Treść pytania wyznacza bowiem granice tematyczne wydawanej interpretacji. Zatem, przedmiotem niniejszej interpretacji było wyłącznie ustalenie, czy płatności odsetkowe dokonywane przez Spółkę w związku z pożyczkami zaciągniętymi od Spółki szwedzkiej, które zostały sfinansowane ze środków uzyskanych w drodze emisji obligacji, a które podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na podstawie art. 18-21 Ustawy nowelizującej, powinny być uwzględniane dla potrzeb kalkulacji limitu 2.000.000 zł, o którym mowa w art. 26 ust. 1 i 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednocześnie przyjęto za Wnioskodawcą – co wynika z opisu stanu faktycznego, że odsetki wpłacane na rzecz Spółki szwedzkiej od pożyczek, które sfinansowano ze środków pochodzących z emisji euroobligacji, będą podlegały opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 18-21 Ustawy nowelizującej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisanym zdarzeniem przyszłym) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wpływu wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.