Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-3.4012.373.2019.2.EW
z 24 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 lipca 2019 r. (data wpływu 11 lipca 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 września 2019 r. (data wpływu 5 września 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi wynajmu lokalu mieszkalnego na rzecz przedsiębiorcy, który lokal ten udostępnia swoim pracownikom – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi wynajmu lokalu mieszkalnego na rzecz przedsiębiorcy, który lokal ten udostępnia swoim pracownikom. Wniosek został uzupełniony w dniu 5 września 2019 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi i dzierżawionymi (PKD: 68.20.Z) i jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT.

W ww. działalności gospodarczej wykorzystuje jeden lokal mieszkalny (usytuowany w bloku mieszkalnym) oraz własny budynek mieszkalny składający się z następujących pomieszczeń: 7 pokoi, 3 łazienek, 3 prysznicy, korytarza, kuchni, salonu-jadalni, oraz przylegającego do domu tarasu. Wnioskodawca powyższe nieruchomości wynajmuje bezpośrednio osobom fizycznym na cele mieszkaniowe oraz przedsiębiorcom, którzy przeznaczają wynajmowane pomieszczenia dla swoich pracowników. Osoby te zamieszkują w przydzielonych im pokojach, a ponadto mają do dyspozycji części wspólne nieruchomości, takie jak kuchnia, łazienka, jadalnia i korytarz. Wnioskodawca zapewnia media.

Zarówno w przypadku umów zawartych z osobami fizycznymi, jak i z przedsiębiorcami, umowy zawarte są na okresy wielomiesięczne lub na czas nieokreślony.

W przypadku wynajmu osobom fizycznym na cele mieszkaniowe, Wnioskodawca stosuje stawkę zwolnioną.

W przypadku wynajmu pokoi przedsiębiorcom, opłata za wynajem skalkulowana jest jako iloczyn stawki dziennej, ilości dni w miesiącu i ilości osób, które w danym miesiącu zamieszkują. Tak więc umowy mają charakter stały, natomiast ilość osób zamieszkujących w danym miesiącu w wynajmowanej części nieruchomości może być zmienna, w zależności od potrzeb przedsiębiorcy. Wnioskodawca nie wie jak przedsiębiorca rozlicza się ze swoimi pracownikami, czy pobiera opłaty za najem pomieszczeń, czy też pracownicy otrzymują to jako świadczenie nieodpłatne. Wnioskodawca zawierając umowę z przedsiębiorcą, nie jest w stanie przewidzieć jak długo poszczególni pracownicy przedsiębiorcy będą zamieszkiwać w wynajmowanym lokalu. Zazwyczaj jest to okres od kilku tygodni do kilku miesięcy, ale zdarza się, że jest to okres krótszy, np. 2 tygodnie. Pracownikami korzystającymi z najmu są z reguły obcokrajowcy narodowości ukraińskiej, których pobyt w Polsce uzależniony jest od okresu na jaki posiadają zezwolenie na pobyt (wiza pracownicza, pobyt w ramach ruchu bezwizowego). Zdarza się, że okres pracy tych osób u przedsiębiorcy jest faktycznie krótszy niż to wynika z zawartej umowy o pracę (rezygnacja z zawartej umowy), czego strony umowy najmu nie są w stanie przewidzieć.

W piśmie z dnia 3 września 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Zainteresowany wskazał, że opisane we wniosku usługi najmu lokali mieszkalnych świadczone na rzecz przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą sklasyfikowane są w grupie PKWiU 55.

Ponadto Wnioskodawca nie wynajmuje przedsiębiorcom całego budynku/mieszkania, ale miejsca noclegowe dla pracowników. Przedsiębiorcy nie mogą swobodnie dysponować konkretną częścią budynku. Mogą jedynie zakwaterować pracownika, który ma przydzielone miejsce noclegowe w pokoju oraz dostęp do pomieszczeń wspólnych – łazienki, kuchni, korytarza.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy usługa wynajmu lokalu mieszkalnego na rzecz przedsiębiorcy, który lokal ten udostępnia swoim pracownikom, będzie zwolniona od VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36? Jeśli nie, to jaką stawką VAT należy ją opodatkować?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Bez wątpienia działalność prowadzona przez Wnioskodawcę stanowi odpłatne świadczenie usług. Wobec tego należy prawidłowo ustalić należną stawkę podatku VAT. Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podstawowa podatku wynosi 22%. W myśl art. 146aa pkt 1 ustawy, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%. Ustawa przewiduje jednak obłożenie czynności opodatkowanych także obniżonymi stawkami, albo też zwolnienia od podatku. Warunki stosowania zwolnienia od podatku zostały określone w art. 43 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe. Przy czym zgodnie z ust. 20 tegoż przepisu, zwolnienie to nie ma zastosowania do usług związanych z zakwaterowaniem, wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy o VAT, które opodatkowane są stawką 8%.

Z powyższego wynika, że stawką zwolnioną objęty jest wynajem wyłącznie nieruchomości o charakterze mieszkalnym oraz wyłącznie w celu mieszkaniowym. Inny charakter wynajmu nie podlega stawce zwolnionej. Wnioskodawca podkreśla, że zgodnie z najnowszymi interpretacjami indywidualnymi, jak również orzeczeniami sądów administracyjnych, powyższy przepis należy interpretować w ten sposób, że cel mieszkaniowy musi być realizowany bezpośrednio przez najemcę, aby móc stosować stawkę zwolnioną podatku VAT. Skoro więc przedsiębiorca, z którym Wnioskodawca zawiera umowę najmu, nie realizuje w tej nieruchomości własnego celu mieszkaniowego, ale przeznacza tę nieruchomość na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych swoich pracowników, należy przyjąć, że przedsiębiorca realizuje swój cel gospodarczy, w tym zarobkowy (jeśli dochodzi do odpłatnego przekazania lokalu pracownikom). Skoro więc uznamy, że cel najmu jest celem gospodarczym, związanym z działalnością gospodarczą przedsiębiorcy, z którym Wnioskodawca zawiera umowę najmu, wobec tego brak jest podstaw do stosowania stawki zwolnionej. Wnioskodawca wskazuje przy tym, że podobne stanowisko zostało wyrażone w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 8 lutego 2019 r. (0115-KDIT1-1.4012.889.2018.1.JP) a także w uchwale NSA z dnia 8 maja 2018 r. o sygn. I FSK 1182/16, wyrokach sądów z 3 sierpnia 2013 r. sygn. akt I FSK 1012/12, z dnia 7 kwietnia 2016 r. sygn. akt I FSK 1963/14 oraz z 4 października 2017 r. sygn. akt I FSK 501/16. Teza wyroku NSA z dnia 8 maja 2018 r.:

„Zwolnienie najmu lokali mieszkalnych ma charakter zwolnienia celowego, ukierunkowanego na ochronę, w aspekcie ekonomicznym, najemców lokali mieszkalnych faktycznie zaspokajających potrzeby mieszkaniowe poprzez tenże najem. Preferencją tą nie są natomiast objęte usługi wynajmu lokali mieszkalnych, których bezpośrednim celem nie jest zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych najemcy, lecz realizacja przez niego celów gospodarczych, w tym zarobkowych”.

Odnośnie drugiej części pytania – zdaniem Wnioskodawcy, właściwa jest stawka podstawowa 23%. Nawet jeśli zamieszkiwanie pracowników można by zaliczyć do tzw. krótkotrwałego zakwaterowania, z uwagi na okres ich przebywania w najmowanej nieruchomości, nie ma to znaczenia z uwagi na fakt, że zgodnie z ww. argumentacją, mamy do czynienia z usługą najmu w celu gospodarczym w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą przedsiębiorcy – strony umowy najmu. Wobec tego dla opisanego stanu faktycznego właściwą stawką podatku jest stawka 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że przy określaniu prawidłowej stawki podatku od towarów i usług dla danej czynności, której miejsce świadczenia lub dostawy znajduje się na terytorium kraju, istotne jest prawidłowe jej zaklasyfikowanie wg symbolu PKWiU. Tym samym, wydając przedmiotową interpretację Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy, tj. na podanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji.

Należy wskazać, że do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2019 r. stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293, z późn. zm.), dalej: „PKWiU”.

Zauważyć należy, że zgodnie z poz. 7.3 Zasad Metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zawartych w załączniku do ww. rozporządzenia zaliczanie danego produktu do odpowiedniego grupowania jest obowiązkiem producenta (względnie usługodawcy). Wynika to z faktu, że właśnie producent (usługodawca) posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania, konstrukcji i przeznaczenia wyrobu lub charakteru usługi.

Należy jednak podkreślić, że dokonana przez producenta (usługodawcę) klasyfikacja nie może naruszać zasad budowy i logiki struktury PKWiU. W razie trudności przy zaliczeniu wyrobu (towaru) lub usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU można wystąpić w tej sprawie do organów statystycznych. Procedury udzielania informacji w sprawie standardów klasyfikacyjnych (w tym Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług) określa Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych.

Tutejszy Organ nie jest uprawniony do przyporządkowywania formalnego towarów i usług do określonego grupowania klasyfikacyjnego. Podkreślić należy, że kwestie dotyczące zaklasyfikowania towaru lub usługi do właściwego grupowania statystycznego nie mieszczą się w ramach określonych w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Tak więc niniejszą interpretację wydano na podstawie grupowania PKWiU wskazanego przez Wnioskodawcę we wniosku.

W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów opisanego w stanie faktycznym (w szczególności w przypadku błędnej klasyfikacji PKWiU wskazanej we wniosku czynności) lub zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Podkreślenia wymaga, że prawidłowa pod względem klasyfikacji statystycznych identyfikacja towarów i usług stanowi warunek niezbędny do określenia wysokości opodatkowania podatkiem VAT w stosunku do tych towarów i usług, dla których przepisy w zakresie VAT powołują stosowną klasyfikację statystyczną.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast, przez świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, w myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Jednakże, na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 i pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%:

• stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,
• stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
  
  

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z powołanego wyżej przepisu wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu/dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym, zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i od podmiotu nabywającego tę usługę.

Zgodnie z art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy.

W załączniku nr 3 do ustawy, stanowiącym „Wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 7%” (zgodnie z art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 r. stawką podatku 8%) pod pozycją nr 163 wymienione zostały usługi sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 55, tj. „Usługi związane z zakwaterowaniem”.

Zauważyć trzeba, że symbol PKWiU 55 obejmuje usługi związane z zakwaterowaniem.

Wg wyjaśnień Głównego Urzędu Statystycznego do PKWiU dział obejmuje:

• usługi w zakresie zapewnienia krótkotrwałego pobytu turystom i pozostałym podróżnym,
• usługi w zakresie zakwaterowania na dłuższy okres studentów, osób pracujących i pozostałych osób.
  
  

Niektóre usługi dotyczą zapewnienia miejsca zakwaterowania lub zakwaterowania łącznie z wyżywieniem i/lub możliwością korzystania z obiektów rekreacyjnych.

Dział ten nie obejmuje:

• usług w zakresie zapewnienia długotrwałego zakwaterowania jako głównego miejsca pobytu w obiektach takich jak: apartamenty, zazwyczaj w cyklu miesięcznym lub rocznym, sklasyfikowanego w odpowiednich grupowaniach Sekcji L.
  
  

W tym miejscu warto odnieść się do samego pojęcia „zakwaterowanie”. W związku z tym, że nie zostało ono zdefiniowane w ustawie, przy ustalaniu jego zakresu znaczeniowego należy odwołać się do wykładni językowej. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN „zakwaterować” znaczy „przydzielić komuś miejsce czasowego zamieszkania”. Z kolei, „zakwaterować się” znaczy „zamieszkać gdzieś tymczasowo”.

Ustawodawca nie poprzedził PKWiU 55 symbolem „ex” co pozwala przyjąć, że stawka obniżona podatku ma zastosowanie do wszelkich usług zawierających się w tym grupowaniu.

W związku z powyższym, należy zauważyć, że co do zasady, w przypadku, gdy podmiot zarejestrowany jako podatnik VAT czynny świadczy usługę:

• wynajmu nieruchomości w charakterze mieszkalnym, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe, przysługuje mu zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy,
• wynajmu nieruchomości niemieszkalnych lub wynajmu nieruchomości mieszkalnych ale na cele inne niż mieszkalne – winien zastosować stawkę VAT w wysokości 23%,
• związaną z zakwaterowaniem, mieszczącą się w grupowaniu: PKWiU 55 – podlega ona opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w wysokości 8%.
  
  

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi i dzierżawionymi i jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT. W ww. działalności gospodarczej wykorzystuje jeden lokal mieszkalny oraz własny budynek mieszkalny składający się z następujących pomieszczeń: 7 pokoi, 3 łazienek, 3 prysznicy, korytarza, kuchni, salonu-jadalni, oraz przylegającego do domu tarasu. Wnioskodawca powyższe nieruchomości wynajmuje bezpośrednio osobom fizycznym na cele mieszkaniowe oraz przedsiębiorcom, którzy przeznaczają wynajmowane pomieszczenia dla swoich pracowników. Osoby te zamieszkują w przydzielonych im pokojach, a ponadto mają do dyspozycji części wspólne nieruchomości, takie jak kuchnia, łazienka, jadalnia i korytarz. Wnioskodawca zapewnia media. Zarówno w przypadku umów zawartych z osobami fizycznymi, jak i z przedsiębiorcami, umowy zawarte są na okresy wielomiesięczne lub na czas nieokreślony. W przypadku wynajmu osobom fizycznym na cele mieszkaniowe, Wnioskodawca stosuje stawkę zwolnioną. W przypadku wynajmu pokoi przedsiębiorcom, opłata za wynajem skalkulowana jest jako iloczyn stawki dziennej, ilości dni w miesiącu i ilości osób, które w danym miesiącu zamieszkują. Tak więc umowy mają charakter stały, natomiast ilość osób zamieszkujących w danym miesiącu w wynajmowanej części nieruchomości może być zmienna, w zależności od potrzeb przedsiębiorcy. Wnioskodawca nie wie jak przedsiębiorca rozlicza się ze swoimi pracownikami, czy pobiera opłaty za najem pomieszczeń, czy też pracownicy otrzymują to jako świadczenie nieodpłatne. Wnioskodawca zawierając umowę z przedsiębiorcą, nie jest w stanie przewidzieć jak długo poszczególni pracownicy przedsiębiorcy będą zamieszkiwać w wynajmowanym lokalu. Zazwyczaj jest to okres od kilku tygodni do kilku miesięcy, ale zdarza się, że jest to okres krótszy, np. 2 tygodnie. Pracownikami korzystającymi z najmu są z reguły obcokrajowcy narodowości ukraińskiej, których pobyt w Polsce uzależniony jest od okresu, na jaki posiadają zezwolenie na pobyt (wiza pracownicza, pobyt w ramach ruchu bezwizowego). Zdarza się, że okres pracy tych osób u przedsiębiorcy jest faktycznie krótszy niż to wynika z zawartej umowy o pracę (rezygnacja z zawartej umowy), czego strony umowy najmu nie są w stanie przewidzieć. Opisane we wniosku usługi najmu lokali mieszkalnych świadczone na rzecz przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą sklasyfikowane, są zdaniem Wnioskodawcy, w grupie PKWiU 55. Wnioskodawca nie wynajmuje przedsiębiorcom całego budynku/mieszkania, ale miejsca noclegowe dla pracowników. Przedsiębiorcy nie mogą swobodnie dysponować konkretną częścią budynku. Mogą jedynie zakwaterować pracownika, który ma przydzielone miejsce noclegowe w pokoju oraz dostęp do pomieszczeń wspólnych – łazienki, kuchni, korytarza.

Na tle powyższego Wnioskodawca ma wątpliwości, czy dla usługi najmu lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe pracowników najemcy zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, czy usługi te należy opodatkować stawką VAT w wysokości 23%.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów, świadczenie usług najmu nieruchomości korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek co do podmiotu, przedmiotu i celu takiej umowy. Podatnik VAT będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych.

O ile identyfikacja istnienia pozostałych elementów nie stanowi problemu, o tyle zwrócić uwagę należy na cel świadczonej usługi. Realizacja celu wynajmu następuje poprzez wykorzystanie lokalu przez najemcę. Celem innym niż mieszkaniowy jest np. cel krótkotrwałego pobytu o charakterze turystycznym bądź biznesowym. Takie cele realizowane są m.in. przez hotele, pensjonaty, pokoje do wynajęcia dla turystów bądź biznesmenów. Cel mieszkaniowy nie jest związany z chwilowym pobytem, ale z zamieszkaniem, więc stałym interesem życiowym osoby będącej najemcą lokalu mieszkalnego.

W przypadku kiedy najemcą nie jest podróżny (turysta), biznesmen, kuracjusz ani osoba przebywająca służbowo na danym terenie (rejonie), a cel wynajęcia nieruchomości mieszkalnej będzie związany z jego stałym interesem życiowym, wówczas w takim przypadku podmiot świadczący na własny rachunek usługę wynajmu, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, korzysta ze zwolnienia od podatku.

W niniejszej sprawie ww. warunki nie są spełnione, bowiem jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca nie wynajmuje przedsiębiorcom całego budynku/mieszkania, ale miejsca noclegowe dla pracowników. Przedsiębiorcy nie mogą swobodnie dysponować konkretną częścią budynku. Mogą jedynie zakwaterować pracownika, który ma przydzielone miejsce noclegowe w pokoju oraz dostęp do pomieszczeń wspólnych – łazienki, kuchni, korytarza. Ponadto jak wynika z opisu sprawy, opłata za wynajem pokoi przedsiębiorcom skalkulowana jest jako iloczyn stawki dziennej, ilości dni w miesiącu i ilości osób, które w danym miesiącu zamieszkują. Tak więc umowy mają charakter stały, natomiast ilość osób zamieszkujących w danym miesiącu w wynajmowanej części nieruchomości może być zmienna, w zależności od potrzeb przedsiębiorcy. Wnioskodawca zawierając umowę z przedsiębiorcą nie jest w stanie przewidzieć jak długo poszczególni pracownicy przedsiębiorcy będą zamieszkiwać w wynajmowanym lokalu. Zazwyczaj jest to okres od kilku tygodni do kilku miesięcy, ale zdarza się, że jest to okres krótszy, np. 2 tygodnie.

Jednocześnie – co istotne w sprawie – Wnioskodawca świadczone przez siebie usługi klasyfikuje pod symbolem PKWiU 55 – „Usługi związane z zakwaterowaniem”.

W rezultacie, w sprawie będącej przedmiotem wniosku, świadczone przez Wnioskodawcę usługi nie spełniają przesłanek do objęcia ich zwolnieniem od VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy. Dodatkowo należy zauważyć, że w myśl art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy.

Jak wskazano powyżej, pod poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, zawierającego „Wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 7%” (obecnie stawka ta wynosi 8%), wymienione zostały usługi sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 55, tj. „Usługi związane z zakwaterowaniem”.

Należy również wskazać, że jeśli Wnioskodawca prawidłowo sklasyfikował świadczone przez siebie usługi do grupowania PKWiU 55, to bez znaczenia pozostaje okres czasu, przez jaki usługi te są realizowane.

Mając na uwadze przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca świadczy na rzecz przedsiębiorców usługi najmu miejsc noclegowych dla pracowników tych przedsiębiorców, sklasyfikowane w grupowaniu PKWiU 55, tj. „Usługi związane z zakwaterowaniem” powinien stosować stawkę podatku VAT w wysokości 8% na podstawie art. 41 ust. 2 w związku z art. 146aa ust. 1 pkt 2 oraz poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Informuje się, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

W związku z powyższym zaznaczenia wymaga, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być rozpatrzone.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, raz jeszcze należy podkreślić, że niniejsze rozstrzygnięcie wydano w oparciu o podaną przez Wnioskodawcę klasyfikację PKWiU. Zatem, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Odnosząc się do przywołanej przez Wnioskodawcę, we własnym stanowisku interpretacji indywidualnej Organ pragnie podkreślić, że w identycznym stanie prawnym i identycznym stanie faktycznym rozstrzygnięcia powinny być identyczne. Cel ten osiągany jest poprzez zastosowanie odpowiednich przepisów Ordynacji podatkowej. Zauważyć w tym miejscu należy, że interpretacje mogą być poddane weryfikacji w trybie art. 14e § 1 tej ustawy, zgodnie z którym „Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość (…)”. Oznacza to, że interpretacje indywidualne każdorazowo podlegają analizie i weryfikacji, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może zmienić nieprawidłowo wydaną interpretację indywidualną.

Odnosząc się do powołanych przez Zainteresowanego w przedmiotowym wniosku wyroków sądu, tutejszy organ wyjaśnia, że powołane wyroki są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się zawężają. Zatem wskazane we wniosku wyroki sądu nie mają wpływu na podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.