Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.306.2019.1.NL
z 19 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 lipca 2019 r. (data wpływu 22 lipca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy na podstawie art. 15 ust. 4d oraz ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć koszty Usług Wdrożenia Oprogramowania do swoich kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia - tj. w dniu, w którym ich koszt zostanie ujęty w księgach rachunkowych (zaksięgowany) jako zobowiązanie na podstawie otrzymanych faktur - bez względu na sposób (moment) ich ujęcia dla celów księgowych na kontach kosztowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lipca 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy na podstawie art. 15 ust. 4d oraz ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć koszty Usług Wdrożenia Oprogramowania do swoich kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia - tj. w dniu, w którym ich koszt zostanie ujęty w księgach rachunkowych (zaksięgowany) jako zobowiązanie na podstawie otrzymanych faktur - bez względu na sposób (moment) ich ujęcia dla celów księgowych na kontach kosztowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką kapitałową prawa polskiego, podlegającą obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów w Polsce, bez względu na miejsce ich osiągania (tj. podlega na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu). Spółka prowadzi działalność handlową poprzez sieć sklepów detalicznych na terenie całej Polski.

W ramach międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: „Grupa”), w której funkcjonuje Spółka, podjęto decyzję o wdrożeniu oprogramowania służącego do zarządzania określonymi czynnościami biznesowymi przedsiębiorstw (dalej: „Oprogramowanie”). Oprogramowanie będzie wykorzystywane w bieżącej działalności gospodarczej spółek z Grupy, w tym również przez Wnioskodawcę. Oprogramowanie pozwoli na zarządzanie danymi wykorzystywanymi przez Spółkę całościowo w działalności biznesowej (tj. danymi dotyczącymi zarówno podstawowej działalności gospodarczej, jak i działań ją wspierających). W zamierzeniu będzie stanowić podstawowe narzędzie zarządcze Wnioskodawcy, mające zastosowanie w wielu aspektach prowadzenia działalności gospodarczej.

Dostawcą Oprogramowania będzie podmiot niepowiązany ze Spółką w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z siedzibą w Wielkiej Brytanii (dalej: „Dostawca”). Umowę na dostawę Oprogramowania (dalej: „Umowa”) zawrze z Dostawcą w imieniu Grupy jedna ze spółek powiązanych z Wnioskodawcą, która posiada siedzibę w Wielkiej Brytanii i która nie posiada na terytorium Polski zakładu (dalej: „Spółka Brytyjska”). Na mocy umowy ramowej zawartej z Dostawcą, spółki z Grupy uzyskają odpowiednią liczbę uprawnień stanowiskowych do korzystania z Oprogramowania na odpowiednią liczbę stanowisk, przy czym bezpośrednią stroną umowy będzie Spółka Brytyjska. Dostawca wprost wskaże, iż dostęp do usługi korzystania z Oprogramowania będzie mieć zarówno Spółka Brytyjska, jak i spółki od niej zależne.

Spółka Brytyjska, jak i inne spółki z Grupy, w tym Wnioskodawca, będą korzystały z Oprogramowania w ramach modelu Software-as-a-service (SaaS), tj. Oprogramowanie będzie dostępne zdalnie na urządzeniach Dostawcy z urządzeń poszczególnych spółek wchodzących w skład Grupy. Korzystanie z Oprogramowania odbywać się będzie na zasadzie usługi świadczonej przez Dostawcę drogą elektroniczną poprzez dostęp do właściwych aplikacji i funkcjonalności Oprogramowania w chmurze obliczeniowej. Jednocześnie Dostawca będzie zapewniał również zasoby pamięci, moc obliczeniową oraz przepustowość łączy niezbędnych do prawidłowego działania Oprogramowania.

Jak zostało to wskazane powyżej, umowa zawarta przez Spółkę Brytyjską z Dostawcą będzie przewidywała możliwość używania Oprogramowania na określonej liczbie stanowisk przez spółki z Grupy. Spółka Brytyjska oraz spółki z Grupy będą posiadały ograniczone, niewyłączne prawo do korzystania z Oprogramowania na cele wewnętrzne jako użytkownik końcowy bez możliwości modyfikowania oprogramowania, dokonywania w nim istotnych zmian, sublicencjonowania lub jego rozpowszechniania.

Umowa na świadczenie usługi w modelu Software-as-a-service zostanie zawarta z Dostawcą na różne okresy (np. 36, 60 miesięcy) - w zależności od rodzaju usługi, czy też udostępnionego modułu, przy czym z uwagi na fakt, iż Oprogramowanie niezbędne będzie do prowadzenia przez Wnioskodawcę jego podstawowej działalności operacyjnej (tj. sprzedaży detalicznej towarów poprzez sieć sklepów), intencją Grupy jest każdorazowo przedłużanie okresu korzystania z Oprogramowania. Umowy z Dostawcą przewidują także możliwość ich rozwiązania przed upływem wskazanych terminów.

Dostawca w zamian za świadczenie usługi w modelu Software-as-a-service pobierać będzie okresowe wynagrodzenie. Wynagrodzenie to będzie kalkulowane według uzgodnionych stawek miesięcznych w zależności od liczby stanowisk oraz udostępnianego modułu. Umowa z Dostawcą nie przewiduje jednorazowej inicjalnej opłaty z tytułu udostępnienia prawa do korzystania z Oprogramowania.

Dostawca będzie również pobierał wynagrodzenie w zależności od ilości przetworzonych danych i obciążenia infrastruktury np. w zależności od ilości wykonanych operacji, ilości przetworzonych danych (w GB), dostępnej pamięci masowej (w GB).

Z uwagi na fakt, iż to Spółka Brytyjska będzie bezpośrednią stroną umowy zawartej z Dostawcą, to Spółka Brytyjska będzie najpierw obciążana okresowo przez Dostawcę z tytułu korzystania z Oprogramowania. Następnie Spółka Brytyjska obciążać będzie Wnioskodawcę częścią powyższych kosztów związanych z korzystaniem z Oprogramowania przez Wnioskodawcę.

W celu umożliwienia funkcjonowania Oprogramowania na systemach komputerowych Wnioskodawcy, Spółka planuje nabyć usługi wdrożenia Oprogramowania (dalej: „Usługa Wdrożenia”), które będą świadczone przez niepowiązanego (w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) usługodawcę. Usługi Wdrożenia mają przede wszystkim na celu przebudowanie procesów wewnętrznych w Spółce, co powinno pozwolić na wykorzystanie pełnych możliwości Oprogramowania. Oprogramowanie będzie w tym wypadku tylko narzędziem, które wspomoże Wnioskodawcę przy poprawie efektywności działania. Ponadto, Usługi Wdrożenia obejmować będą dostosowanie konfiguracji Oprogramowania do specyfiki działalności Spółki (np. do jej struktury organizacyjnej, obowiązujących wymogów formalnych i prawnych itd.) oraz prace związane z koniecznością migracji danych z systemów obecnie używanych przez Wnioskodawcę.

Dla celów księgowych, wydatki na Usługi Wdrożenia mogą być rozpoznane jako wartość niematerialna i prawna podlegająca amortyzacji.

Stosownie do treści art. 14b § 3a pkt 2 Ordynacji podatkowej, Wnioskodawca wskazuje dane identyfikacyjne:

• Dostawcy (…);
• Spółki Brytyjskiej (…).
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy na podstawie art. 15 ust. 4d oraz ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć koszty Usług Wdrożenia Oprogramowania do swoich kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia - tj. w dniu, w którym ich koszt zostanie ujęty w księgach rachunkowych (zaksięgowany) jako zobowiązanie na podstawie otrzymanych faktur - bez względu na sposób (moment) ich ujęcia dla celów księgowych na kontach kosztowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do treści art. 15 ust. 4d oraz ust. 4e ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm.), Spółka będzie mogła zaliczyć koszty Usług Wdrożenia Oprogramowania do swoich kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia - tj. jednorazowo, w dniu, w którym ich koszt zostanie ujęty w księgach rachunkowych (zaksięgowany) na podstawie otrzymanych faktur jako zobowiązanie - bez względu na sposób (moment) ich ujęcia dla celów księgowych na kontach kosztowych, z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W celu prawidłowego rozpoznania kosztu uzyskania przychodów niezbędne jest także określenie, czy dany koszt podatkowy jest:

• bezpośrednio związany z przychodami - tj. jego poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) lub
• pośrednio związanych z przychodami - tj. którego nie można przypisać do określonych przychodów, ale który jest racjonalnie uzasadniony i spełnia warunki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
  
  

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, Spółka będzie korzystać z Oprogramowania, mającego na celu usprawnienie jej bieżącej działalności handlowej (tj. bardziej efektywne zarządzanie wieloma aspektami tej działalności). Koszty wdrożenia Oprogramowania są zatem związane w sposób ogólny z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Tym samym koszty ponoszone przez Spółkę na nabycie ww. usług wdrożenia (niezbędnych dla prawidłowego funkcjonowania Oprogramowania), jakkolwiek nie mogą zostać powiązane z konkretnymi przychodami osiąganymi przez Wnioskodawcę, są racjonalnie uzasadnione i spełniają warunki uznania ich za koszt podatkowy.

Do rozliczenia kosztów Usług Wdrożenia Oprogramowania poniesionych przez Spółkę nie będą mieć zastosowania przepisy dotyczące amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych (art. 16b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). W opisanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca nie ponosi bowiem wydatków, które pozostawałyby w związku z nabyciem jakiejś konkretnej wartości niematerialnej i prawnej podlegającej amortyzacji dla celów podatkowych. Wymaga podkreślenia, że tylko umowy dotyczące oprogramowania komputerowego, które przenoszą prawa określone w art. 74 ust. 4 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1191) (winno być: t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1231), objęte są regulacją określoną w art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - tj. stanowią wartości niematerialne i prawne. W rozważanej sytuacji mamy natomiast do czynienia z sytuacją, w której Wnioskodawca będzie ponosił koszty korzystania z Oprogramowania udostępnianego w modelu „Software as a Service”, a nie koszty pozostające w związku z nabyciem licencji podlegającej amortyzacji. Jakkolwiek bowiem Wnioskodawca uzyska uprawnienia do korzystania z Oprogramowania, nie będzie posiadać do niego żadnych praw własności (Umowy zawarte z Dostawcą nie przewidują przeniesienia takich praw).

Model „Software as a Service”, w ramach którego spółki z Grupy będą korzystały z Oprogramowania, sprowadza się do zapewnienia klientowi możliwości dostępu do aplikacji zainstalowanych na serwerach usługodawcy za pośrednictwem sieci teleinformatycznych w zamian za wynagrodzenie uiszczane okresowo. W artykułach dotyczących technologii informatycznych powszechnie przeciwstawia się ten model, mający polegać na „wypożyczeniu”, „użyczeniu” czy „najmie” oprogramowania, modelowi opartemu na licencjonowaniu oprogramowania (np. „Cloud Computing - co to takiego?”, źródło: https://www.komputerswiat.pl/cloud-computing-co-to-takiego/ekq4vlo; „Czas na zmianę przyzwyczajeń - nowe sposoby licencjonowania oprogramowania”, źródło: https://automatykab2b.pl/gospodarka/45542-czas-na-zmiane-przyzwyczajen -nowe-sposoby-licencjonowania-oprogramowania).

W ocenie Wnioskodawcy, mając na uwadze charakterystykę modelu „Software as a Service” należy uznać, że:

• wskutek zawarcia Umowy Wnioskodawca nie będzie przyjmować do używania żadnej z kategorii wartości niematerialnych i prawnych wskazanych w art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (nie powstaną w Spółce wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji, z którymi ponoszone wydatki na Usługi Wdrożenia mogłyby pozostawać w związku), a w konsekwencji
• do rozliczenia kosztów Usług Wdrożenia Oprogramowania ponoszonych przez Wnioskodawcę nie będą mieć zastosowania przepisy dotyczące wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji - w szczególności, Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku doliczenia wydatków na Usługi Wdrożenia do jakiejkolwiek wartości niematerialnej i prawnej, jak i wydatki na Usługi Wdrożenia jako takie nie będą stanowić samodzielnej wartości niematerialnej i prawnej dla celów podatkowych.
  
  

W związku z powyższym wydatki z tytułu wdrożenia Oprogramowania stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki z tytułu Usług Wdrożenia Oprogramowania, jako koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami, powinny zostać potrącone w dniu ich poniesienia, tj. w dniu, w którym ich koszt ujęto w księgach rachunkowych (zaksięgowano) jako zobowiązanie na podstawie otrzymanych faktur (stosownie do treści art. 15 ust. 4d zdanie pierwsze w zw. z ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Z uwagi na fakt, iż intencją Grupy (w tym Wnioskodawcy) jest każdorazowo przedłużanie okresu korzystania z Oprogramowania, Spółka nie jest zatem w stanie określić dokładnego okresu, w jakim korzystać będzie z wdrożonego Oprogramowania. Z uwagi na powyższe, nie jest również możliwe przyporządkowanie określonych kosztów nabywanych Usług Wdrożenia do poszczególnych lat podatkowych, stosownie do dyspozycji art. 15 ust. 4d zdanie drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wnioskodawca podkreśla, że dla celów podatkowych należy precyzyjnie wskazać okres przekraczający rok podatkowy, w którym będzie wykorzystywany dany koszt (tj. okres którego koszt dotyczy), aby na podstawie art. 15 ust. 4d zdanie drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych powstał obowiązek dla podatnika do rozkładania tego kosztu w czasie. Przedmiotowy przepis nie przewiduje możliwości ustalenia takiego okresu szacunkowo (tj. bez wiedzy, jaki będzie faktyczny okres korzystania z danego kosztu). Należy podkreślić, że regulacje podatkowe dotyczące rozkładania kosztów w czasie dotyczą tych przypadków, w których następuje zapłata za świadczenia, które są wykonywane w okresie przekraczającym rok podatkowy, a jednocześnie znany jest okres, w którym koszty te są ponoszone. Świadczenie Usług Wdrożenia Oprogramowania ma natomiast charakter świadczenia odnoszącego się do niesprecyzowanego okresu, zatem nie jest możliwe rozpoznanie kosztów tych Usług proporcjonalnie do jego długości. Ponadto, Usługi Wdrożenia wykraczają znacznie poza proste wdrożenie Oprogramowania. Jednym z celów Usług Wdrożenia jest bowiem przebudowanie procesów oraz samego modelu funkcjonowania Spółki w celu pełnego wykorzystania możliwości Oprogramowania. Mając to na uwadze, dla celów podatkowych ww. koszty powinny zostać rozpoznane w dniu ich poniesienia, tj. w dniu, w którym zostały ujęte w księgach rachunkowych (zaksięgowane) jako zobowiązanie na podstawie otrzymanych faktur.

Jednocześnie Spółka stoi na stanowisku, że sposób (moment) ujęcia tych kosztów dla celów księgowych na kontach kosztowych nie będzie miał wpływu na moment potrącalności przedmiotowych kosztów w wyniku podatkowym.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że w myśl ugruntowanego w orzecznictwie sądów administracyjnych stanowiska, art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnosi się do pojęcia kosztu zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 tej ustawy, a więc pojęcia kosztu w znaczeniu ustawy podatkowej. Według jednolitych i utrwalonych poglądów judykatury, o uznaniu danego przysporzenia czy wydatku (zobowiązania do jego poniesienia) za przychód, dochód czy koszt podatkowy decydują wyłącznie przepisy prawa podatkowego (takie stanowisko zostało zaprezentowane m.in. w wyrokach NSA z dnia 9 czerwca 2016 r., sygn. akt II FSK 1237/13; z dnia 24 czerwca 2016 r., sygn. akt II FSK 1555/14; z dnia 6 maja 2015 r., sygn. akt II FSK 1071/13; z dnia 20 lipca 2011 r., sygn. akt II FSK 414/10).

Ponadto, zapisy dokonywane w księgach nie mogą tworzyć, ani też modyfikować materialnego prawa podatkowego. Przepisy ustawy o rachunkowości określają jedynie sposób prowadzenia ksiąg i jako takie nie mogą rozstrzygać o tym, co jest, a co nie jest kosztem uzyskania przychodów. Księgi rachunkowe służą ustaleniu wysokości dochodu (straty) podatkowego, nie mają zaś charakteru podatkotwórczego - powyższe stanowisko również znajduje oparcie w orzecznictwie, np. w wyroku NSA z dnia 17 czerwca 1991 r., sygn. akt III SA 245/91; z dnia 8 czerwca 1994 r., sygn. akt III SA 1571/93; w wyroku TK z dnia 4 lutego 1994 r., sygn. akt U 2/90.

Ustawodawca w art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, definiując termin poniesienia podatkowego kosztu pośredniego częściowo odwołał się do pewnych pojęć, znanych przepisom o rachunkowości i niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, jak „rezerwy” czy „bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów”. Nie ulega wątpliwości, że podczas wykładni tych konkretnych wyrażeń niezbędne jest odwołanie się do treści przepisów ustawy o rachunkowości. Natomiast, jako że art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w pozostałej części nie zawiera odesłania do zasad ustalania poniesienia kosztu na podstawie przepisów prawa bilansowego, nie ma podstaw, aby dokonywać takiego zabiegu w stosunku do zwrotu „dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku)”.

Z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika zatem wprost, że w zakresie wszelkich wydatków stanowiących na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pośrednie koszty uzyskania przychodów, które w momencie poniesienia, dla celów księgowych, są ujmowane na innych kontach niż kosztowe (tj. nie są księgowane jako koszt), podatnik jest uprawniony do rozpoznania ich w kosztach podatkowych w dacie, pod którą dany wydatek zostanie ujęty w księgach rachunkowych bez względu na rodzaj konta, na jakim zostanie dokonany zapis księgowy, z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszt rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Należy bowiem zauważyć, że istnieje taka grupa wydatków (kosztów) poniesionych przez podatnika, które stanowią koszt poniesiony w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a rachunkowo nie będą ujęte na koncie kosztowym wcale albo będą ujęte z opóźnieniem. W związku z powyższym, jeżeli podatnik poniósł dany wydatek (koszt), który ujęty został w księgach rachunkowych i zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych można go uznać za koszt pośredni, to data ujęcia w księgach rachunkowych tego wydatku będzie momentem poniesienia kosztu podatkowego.

W świetle powyższego należy uznać, że faktyczna data dokonania zapisu w księgach rachunkowych (tj. ujęcie danego wydatku „jako koszt” w księgach rachunkowych - ujęcie wydatku na koncie kosztowym) nie może zmieniać kwalifikacji danego wydatku i wpływać na moment zaliczenia go jako kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, w oparciu o normy z art. 15 ust. 4d oraz ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za dzień poniesienia kosztu Usług Wdrożenia Oprogramowania należy uznać dzień, w którym ich koszt ujęto w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanych faktur (rachunków) albo dzień, w którym ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku) - bez względu na sposób (moment) ich ujęcia dla celów księgowych na kontach kosztowych.

Na marginesie wypada wskazać, że stanowisko Wnioskodawcy znajduje aprobatę w wydawanych interpretacjach indywidualnych przepisów prawa podatkowego. Tytułem przykładu, takie stanowisko zostało zaprezentowane w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 22 stycznia 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.36. 2019.l.BKD (wydanej w podobnym stanie faktycznym), w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że dniem poniesienia „kosztów wdrożenia oprogramowania” jest „dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów, bez względu na sposób ujęcia tego kosztu dla celów rachunkowych (bilansowych), tj. bez względu na to, czy dany wydatek ujęto w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na koncie kosztowym czy też nie”.

Podobnie, w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 8 marca 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.11.2019.1.BKD, w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, że „W zakresie wszelkich wydatków stanowiących na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pośrednie koszty uzyskania przychodów, które w momencie poniesienia, dla celów księgowych, są ujmowane na innych kontach niż kosztowe (tj. nie są księgowane jako koszt), podatnik jest uprawniony do rozpoznania ich w kosztach podatkowych w dacie, pod którą dany wydatek zostanie ujęty w księgach rachunkowych bez względu na rodzaj konta, na jakim zostanie dokonany zapis księgowy, z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Należy bowiem zauważyć, że istnieje taka grupa wydatków (kosztów) poniesionych przez podatnika, które stanowią koszt poniesiony w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a rachunkowo nie będą ujęte na koncie kosztowym wcale albo będą ujęte z opóźnieniem”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły i nie wiążą tut. Organu.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.