Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.297.2019.3.DP
z 19 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 lipca 2019 r. (data wpływu 17 lipca 2019 r.) uzupełnionego 4 września 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup narzędzi, elektronarzędzi bądź rękawic ochronnych dla pracowników – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup narzędzi, elektronarzędzi bądź rękawic ochronnych dla pracowników. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z dnia 22 sierpnia 2019 r. znak: 0111-KDIB1-2.4010.297.2019.2.DP; 0115-KDIT2-3.4011.305.2019.3.AWO wezwano do jego uzupełnienia. Wnioskodawca dokonał uzupełnienia 4 września 2019 r. (data nadania 31 sierpnia 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Ustawy o PIT oraz CIT nie zawierają regulacji dotyczących zasad dokumentowania kosztów uzyskania przychodów, w związku z czym należy się powołać na orzecznictwo.

Wnioskodawca jest firmą, która prowadzi działalność poza granicami kraju w związku z czym zdarzają się sytuacje gdzie Spółka wydaje pieniądze firmowe na narzędzia poza granicami kraju za co dostaje paragon fiskalny, który jest fakturą uproszczoną – kwoty te nie przekraczają wysokości 100 EUR. Niestety, orzecznictwo co do paragonów i możliwości zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów zalicza nie wiadomo czemu tylko oleje i paliwa, a Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji podatkowej z 2 lutego 2016 r. sygn. IBPB-1-2/4510-106/16/KP stwierdził, iż „warunkami koniecznymi do uznania wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest m.in. wykazanie, że został poniesiony przez podatnika oraz że istnieje związek z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą”.

Zajmujemy się pracami budowlanymi na terenie Niemiec w związku z czym pytanie brzmi jeśli wydajemy środki firmowe na elektronarzędzia, sprawy związane z BHP oraz inne narzędzia na terenie państwa Unii Europejskiej i nie mamy możliwości uzyskania faktury, to czy możemy zaliczyć jako koszt uzyskania przychodu zakupione narzędzia na podstawie paragonu na potrzeby firmy?

Żyjemy w państwie prawa urzeczywistniającym zasady współżycia społecznego w związku z czym należy uznać za nonsens w opinii udziałowców Wnioskodawcy, iż tylko paliwo można uznać za koszt uzyskania przychodów, a innych wydatków związanych z prowadzeniem naszej działalności (41.10.2) nie. Bywają różne sytuacje, które powodują że nie mamy możliwości w danej chwili zakupu elektronarzędzi na terenie Polski i dostarczenie ich np. na teren Niemiec, w związku z czym muszą być zakupione poza granicami kraju.

Firmy niemieckie odmawiają wystawiania faktur VAT dla zagranicznych kontrahentów wielokrotnie, w związku z czym nie ma możliwości ich uzyskania.

Jedną z zasad księgowości jest zasada kontynuacji działalności, która przyjmuje iż firma w najbliższej przyszłości będzie prowadziła działalność gospodarczą, nie zamierza jej zaprzestać bądź nie jest zmuszona do jej istotnego ograniczenia ani zlikwidowania.

Niestety dzięki braku przepisów ww. jesteśmy zmuszeni ograniczyć w sposób istotny swoją działalność, ponieważ na chwilę obecną przepisy nie pozwalają nam odliczyć od kosztów narzędzi które zakupujemy poza granicami kraju.

W uzupełnieniu wniosku z 4 września 2019 r. Wnioskodawca wskazał m.in., że wniosek dotyczy m.in. możliwości zaliczenia wydatków do kosztów na podstawie ustawy o CIT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy możemy odliczyć od kosztów uzyskania przychodu paragony fiskalne na podstawie których zakupiliśmy narzędzia, elektronarzędzia bądź m.in. rękawice ochronne dla pracowników w innym kraju UE jeśli uzyskanie faktury VAT nie było możliwe? (w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup narzędzi, elektronarzędzi bądź rękawic ochronnych dla pracowników)

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), nie powinno ograniczać się prawa ujęcia w koszty na podstawie rachunków materiałów, narzędzi czy innych rzeczy potrzebnych w firmie do 100 EUR. Nie ma podstaw prawnych do tego. Oczywista rzeczą jest, że firma budowlana pracująca za granicą ma prawo zakupić różne przedmioty na terenie innych krajów UE i zaliczyć je do swoich kosztów jeśli są potrzebne do prowadzenia działalności zwłaszcza jeśli jest problem z uzyskaniem faktury.

Stanowisko jest zgodne ze stanowiskiem Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 2 maja 2016 r. znak: IBPB-1-2/4510-106/16/KP w zdaniu dotyczącym: „warunkami koniecznymi uznania wydatków za koszty uzyskania przychodu jest m.in. wykazanie, że koszt został poniesiony przez podatnika i istnieje związek z prowadzoną działalnością gospodarczą”. Zgodnie z Kodeksem Pracy odpowiadamy za BHP na terenie budowy. Drobne narzędzia, elektronarzędzia są rzeczami zużywalnymi bardzo szybko w związku z czym, przepisy podatkowe nie powinny zabraniać nam pomniejszenia kosztów jeśli są to rzeczy niezbędne do prowadzenia naszej działalności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup narzędzi, elektronarzędzi bądź rękawic ochronnych dla pracowników. W zakresie udokumentowania wydatków o jakich mowa we wniosku wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musi spełnić następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 updop.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

W art. 16 ust. 1 ustawy o CIT ustawodawca określił katalog wydatków, które nawet mimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów, bądź zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, w rozumieniu przepisów podatkowych nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że działalność Wnioskodawcy prowadzona jest w branży budowlanej. Spółka zajmuje się pracami budowlanymi na terenie Niemiec.

W związku ze swoją działalnością Wnioskodawca ponosi wydatki na nabycie narzędzi, elektronarzędzi czy rękawic ochronnych dla pracowników. Jak wskazał Wnioskodawca, bywają sytuacje, które powodują że Spółka nie ma możliwości w danej chwili zakupu elektronarzędzi na terenie Polski i dostarczenia ich do miejsca świadczenia usługi na terenie Niemiec, w związku z czym muszą być zakupione poza granicami kraju.

W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwość czy może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na narzędzia, elektronarzędzia czy rękawice ochronne dla pracowników.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy należy stwierdzić, iż wydatki opisane we wniosku mogą stanowić koszt uzyskania przychodu. Wydatki na nabycie narzędzi, elektronarzędzi czy też rękawic ochronnych dla pracowników poniesione zostały w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Bez wątpienia przedmiotowe wydatki pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą. A zatem, po spełnieniu wszystkich warunków z art. 15 ust. 1 updop, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poniesione wydatki na nabycie narzędzi, elektronarzędzi czy też rękawic ochronnych dla pracowników.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opisanych we wniosku wydatków należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.