Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.289.2019.2.MO
z 18 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z poźn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 2 lipca 2019 r. (data wpływu 5 lipca 2019 r.), uzupełnionym 6 września 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

• czy koszty używania pojazdów, w szczególności nabywane paliwo, Wnioskodawca może rozliczać w 100% w kosztach podatkowych bez prowadzenia jakiejkolwiek ewidencji przebiegu pojazdu jeśli pojazdy są wykorzystywane do działalności gospodarczej,
• czy dotychczas koszty używania pojazdów, w szczególności nabywane paliwo, Wnioskodawca rozliczał prawidłowo w 75% w kosztach podatkowych bez prowadzenia jakiejkolwiek ewidencji przebiegu pojazdu mimo, że samochody są wykorzystywane tylko do działalności gospodarczej

– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lipca 2019 r., wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

• czy koszty używania pojazdów, w szczególności nabywane paliwo, Wnioskodawca może rozliczać w 100% w kosztach podatkowych bez prowadzenia jakiejkolwiek ewidencji przebiegu pojazdu jeśli pojazdy są wykorzystywane do działalności gospodarczej,
• czy dotychczas koszty używania pojazdów, w szczególności nabywane paliwo, Wnioskodawca rozliczał prawidłowo w 75% w kosztach podatkowych bez prowadzenia jakiejkolwiek ewidencji przebiegu pojazdu mimo, że samochody są wykorzystywane tylko do działalności gospodarczej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego pismem z 23 sierpnia 2019 r., Znak: 0111- KDIB1-3.4010.289.2019.1.MO wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 6 września 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z o.o. prowadzi działalność gospodarczą polegającą na opiece nad osobami starszymi z zamieszkaniem, jako opieka dochodząca - PKD 8810Z (Opieka z zamieszkaniem podlega zwolnieniu z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 23) oraz fizjoterapią - PKD 8690A (fizjoterapia podlega zwolnieniu z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 19).

Spółka użytkuje na podstawie umów leasingu samochody osobowe, które wykorzystywane są przez pracowników tylko i wyłącznie do prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca jak dotąd nie prowadził ewidencji przebiegu pojazdu ze względu na dużą uciążliwość przy wykorzystywaniu samochodów przez różnych pracowników, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie bowiem z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. b) tej ustawy, przepisu o prowadzeniu ewidencji nie stosuje się w przypadku, gdy podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych. Wydatki związane z używaniem pojazdu stanowią głównie koszty paliwa i parkowania pojazdu w strefie płatnego postoju, pojawiają się koszty naprawy lub przeglądu, a także koszty związane z eksploatacją pojazdów jak np. myjnia.

Wnioskodawca dotychczas, ze względu na brak prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów i niejasności przepisów w myśl art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowy od osób prawnych, nie uważał za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, jednak ma wątpliwość, czy postępuje właściwie.

W uzupełnieniu wniosku Spółka wskazała m.in., że Wnioskodawca nie jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług zgodnie z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. b), gdyż prowadzona przez niego działalność podlega zwolnieniu z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 23 (opieka nad osobami starszymi z zamieszkaniem, jako opieka dochodząca) oraz art. 43 ust. 1 pkt 19 (fizjoterapia). W związku z powyższym, podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków poniesionych z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej dotyczących użytkowania m.in. samochodów osobowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy koszty używania przedmiotowych pojazdów, w szczególności nabywane paliwo, Wnioskodawca może rozliczać w 100% w kosztach podatkowych bez prowadzenia jakiejkolwiek ewidencji przebiegu pojazdu jeśli pojazdy są wykorzystywane do działalności gospodarczej?
2. Czy dotychczas koszty używania przedmiotowych pojazdów, w szczególności nabywane paliwo, Wnioskodawca rozliczał prawidłowo w 75% w kosztach podatkowych bez prowadzenia jakiejkolwiek ewidencji przebiegu pojazdu mimo, że samochody są wykorzystywane tylko do działalności gospodarczej?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, (stanowisko ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku), ponoszone przez niego wydatki, takie jak paliwo, koszty parkowania, naprawy, myjnia są związane z przychodami prowadzonej działalności gospodarczej, czyli spełniona jest przesłanka art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przejazdy samochodami na spotkania z kontrahentami w różnych miastach Polski (spółka posiada kontrakty z klientami na terenie K., K. oraz W.), załatwianie bieżących spraw firmy, jak wizyta w urzędach, czy przewóz opiekunek do miejsca opieki powoduje częste używanie pojazdów, co nie budzi wątpliwości, że koszty służą osiągnięciu przychodów Spółki. Pozostaje do rozstrzygnięcia pytanie, czy koszty używania pojazdu wynikające z faktur stanowią koszt w 100%, czy tylko w 75%.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie stanowi kosztów uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego, na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej - jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Zatem, podatnik zalicza w koszty 75% wydatków spełniających dyspozycję art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli samochód wykorzystywany jest do dwojakich celów: prywatnych i do działalności gospodarczej.

Spółka używa ww. pojazdy jedynie do działalności gospodarczej. Nie chciałaby prowadzić ewidencji przebiegu pojazdu, ponieważ żaden przepis ustawy o podatku od towarów i usług, ani ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Jej do tego nie zobowiązuje.

Wprawdzie art. 16 ust. 5f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych informuje, że w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika. Jednak, art. 16 ust. 5g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych informuje, że przepisu ust. 5f nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług. Wyjątek, o którym mowa w tym przepisie w ust. 5 pkt 2 lit. a) dotyczy podatników podatku od towarów i usług czynnych, którzy odliczają podatek VAT od kosztów używania, dotyczących samochodu osobowego w 50%. Zatem, Wnioskodawcy ten przepis nie dotyczy, gdyż jest zwolniony podmiotowo na tle ustawy o podatku od towarów i usług. Spółka korzysta z przepisu art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. b) ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, nie musi prowadzić ewidencji przebiegu pojazdu podatnik, któremu nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych. A tak jest w przypadku podatników wykonujących czynności zwolnione z podatku od towarów i usług.

Tak więc, skoro Wnioskodawca wykorzystuje samochody osobowe tylko do działalności gospodarczej, nie ma dla niego zastosowania art. 16 ust. 5f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zgodnie z art. 16 ust. 5g wyżej wymienionej ustawy, może ujmować koszty używania samochodów w 100% w kosztach podatkowych nie prowadząc ewidencji przebiegu pojazdu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższy przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, tj.:

• zostały poniesione przez podatnika,
• są definitywne, a więc bezzwrotne,
• pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• ich poniesienie miało na celu osiągnięcia przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o CIT,
• zostały właściwie udokumentowane.
  
  

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

W odniesieniu do podatników prowadzących działalność gospodarczą, należy przy tym podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości, wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości – nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych.

Z dniem 1 stycznia 2019 r. na podstawie ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2159), zmieniły się m.in. zasady rozliczania w podatkowych kosztach uzyskania przychodów wydatków związanych z wykorzystywaniem samochodów osobowych w działalności gospodarczej.

Na wstępie wskazać należy, że zgodnie z art. 4a pkt 9a ustawy o CIT, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym – oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
   
   • klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
   • z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
2. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
   
3. pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
   
   • agregat elektryczny/spawalniczy,
   • do prac wiertniczych,
   • koparka, koparko-spycharka,
   • ładowarka,
   • podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
   • żuraw samochodowy,
   • pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.
     
     

Dodane zostały do ustawy o CIT m.in. poniższe przepisy z których wynika, że:

• nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby działalności gospodarczej – jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika (art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT);
• w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika (art. 16 ust. 5f ustawy o CIT);
• zgodnie z art. 16 ust. 5g ustawy o CIT, przepisu ust. 5f nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.);
• w przypadku ustalenia, że podatnik, niezgodnie ze stanem faktycznym, nie stosował ograniczenia wynikającego z ust. 1 pkt 51, przepis ten stosuje się od dnia rozpoczęcia używania przez podatnika danego samochodu osobowego (art. 16 ust. 5h ustawy o CIT).
  
  

Analizując wskazane powyżej przepisy stwierdzić należy, że od 1 stycznia 2019 r. samochody osobowe, z punktu widzenia rozliczania wydatków związanych z ich używaniem w kosztach uzyskania przychodów, podzielić można na dwie grupy.

Pierwszą grupę stanowią samochody osobowe, które są używane w sposób mieszany, tj. częściowo wykorzystywane są na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, częściowo zaś do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą przez podatnika. Ze znowelizowanych przepisów wynika, że w przypadku takich samochodów do kosztów uzyskania przychodów można będzie zaliczać 75% poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania takich samochodów (przy czym kwota tych wydatków obejmuje także VAT, który na podstawie art. 86a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego, oraz naliczony VAT, w tej części, w jakiej podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy VAT – art. 16 ust. 5a ustawy o CIT), gdyż 25% tych wydatków nie będzie stanowić kosztów uzyskania przychodów (co wynika z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT). Przy czym przez wykorzystywanie samochodu na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą podatnika należy rozumieć wykorzystywanie na cele prywatne.

Do drugiej grupy należą samochody osobowe, które są wykorzystywane wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą podatnika. Ze znowelizowanych przepisów wynika, że w przypadku takich samochodów do kosztów uzyskania przychodów zaliczać będzie można całość wydatków z tytułu kosztów używania takich samochodów.

Z nowego brzmienia przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby działalności gospodarczej.

Ponadto, w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika. Zasady tej nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. b ustawy o podatku od towarów i usług, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych w odniesieniu do których, podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.

Wnioskodawca wskazał, że na podstawie art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. b ustawy o podatku od towarów i usług nie jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca wykorzystuje samochody osobowe, wyłącznie na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy oraz opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że skoro jak wynika z wniosku, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, na podstawie cytowanego powyżej art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. b tej ustawy, to dla celów podatku dochodowego od osób prawnych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nie będzie zobowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 16 ust. 5g ustawy o CIT. Tym samym, Wnioskodawca może zaliczyć wydatki z tytułu używania samochodów osobowych, o których mowa we wniosku, do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości, bowiem przepis art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy, nie będzie miał zastosowania do Wnioskodawcy.

Zaznaczyć przy tym należy, że wykorzystywanie samochodu wyłącznie w prowadzonej działalności może być w tej sytuacji poddane kontroli przez organy podatkowe na podstawie innych dowodów, będących w posiadaniu Wnioskodawcy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.